First topic message reminder :

Klasa Zaklec i Urokow

W tej przestronnej klasie na trzecim piętrze odbywają się lekcje zaklęć. Dwa rzędy dwuosobowych ławek czekają na uczniów. Duże okna przepuszczają wiele światła, co nadaje klasie przestronny wygląd. Na regałach po prawej stronie znajdują się wszelakie przedmioty na których można ćwiczyć zaklęcia. Na ścianach wiszą natomiast tablice na których są wypisane podstawowe zasady pojedynkowania się.

Opis zadań z OWuTeMów:

Spoiler:

pierwsza sala zaklęć

Bianca nie mogła się równać ze swoim bratem w zaklęciach, w ogóle w mało czym mogła się z nim równać, no może lepiej malowała. Chociaż prawdę mówiąc przez większość swojego życia olewała zaklęcia. Znała te podstawowe, które miały jej pomóc w codziennym życiu i te, które ożywiały obrazy (chociaż jeszcze nie bardzo jej to wychodziło), ale po co właściwie miała wiedzieć więcej. Nie potrzebowała zaklęć, które używało się raz na sto lat i w dodatku potrzebne były godziny ćwiczeń. W każdym razie tak myślała aż do tego roku. Zakłócenia uświadomiły jej, że powinna potrafić więcej, więc chodziła na zaklęcia i opcm regularnie, mając nadzieję, że naprawdę coś wyniesie z tych zajęć. Weszła do klasy, przywitała się z nauczycielką i znajomymi i zajęła jakieś miejsce z tyłu. Niekoniecznie chciała się rzucać w oczy. Wyjęła podręcznik, kawałek pergaminu i zaczęła po nim bazgrać jakieś wzorki. Zastanawiała się czy bardzo przyjdzie jej się skompromitować, czy tylko trochę.

Ostatnio nieco zaniedbała swoją edukację, dlatego gdy tylko usłyszała o organizowanych zajęciach z zaklęć, postanowiła się na nie wybrać. Pamiętając jednak ostatnie problemy na runach, przed pójściem na lekcję odwiedziła Wielką Salę, gdzie przekąsiła coś na wszelki wypadek. Niby była po trzech śniadaniach, ale mała przekąska nikomu nie zaszkodzi, prawda? Na wszelki wypadek i tak zawsze miała awaryjną paczkę bekonu w kieszeni.
Przemierzając korytarze zastanawiała się, czy spotka kogoś znajomego. Nie była ostatnio duszą towarzystwa, a przecież obiecała sobie, że nie będzie się znów izolować. Zamyślona weszła do sali i stanęła zaraz za drzwiami. Przywitała się z nauczycielką i rozejrzała po pomieszczeniu. Wielkich tłumów to jeszcze nie było.
Po chwili namysłu ruszyła w stronę jednej z samotnie siedzących Gryfonek (@Destiny Rogers). Może uda jej się poznać jakąś nową duszyczkę? Druga zajęła się podręcznikiem, więc Puchonka nie chciała jej przeszkadzać.
- Cześć, jestem Scarlett - przywitała się, stając przy ławce. - Można się dosiąść?

Pojawiła się jak zawsze z obojętną miną. Nawet nauczycielki nie obdarzyła spojrzeniem. Jedynie wybrała jedną z wolnych ławek, praktycznie na końcu, i to w niej usiadła mając nadzieję, że nikt nie będzie się do niej dosiadał. No chyba, że jakiś ślizgon lub osoba którą była w stanie znieść. Wtedy z pewnością mogła by pracować.
Ze zobojętnieniem spojrzała na twarze uczniów. Każdą z nich lustrowała osobno. Większość była zadowolona z tego, że tutaj jest. Opcje były dwie. Albo lubili zaklęcia albo była to dla nich dobra okazja aby spotkać się ze znajomymi. Ewentualnie i to i to. Byli jednak tacy którzy wyglądali jakby musieli siedzieć tutaj jak za karę. Doskonale ich rozumiała. Mimo, że sama lubiła zaklęcia to nie chciała utaj siedzieć. Wolała by w tej chwili leżeć w ciepłym łóżku.

Nicholas nie był częstym bywalcem zajęć, ale zaklęcia uznał za ciekawe, więc gdy czas lekcji nie przeszkadzał mu w planach... osobistych to starał się uczęszczać. O dziwo nie wpadł do sali spóźniony, ba! był nawet przed czasem. Coś złego się dzieje z młodym Finleyem, na palcach jednej ręki można było zliczyć lekcje, na które przyszedł punktualnie.
Otworzywszy drzwi zdziwił się na widok całkiem sporej gromadki uczniów - przecież jeszcze dobre kilkanaście minut brakowało do rozpoczęcia zajęć. Obojętnym wzrokiem toczył po sali, przywitał nauczycielkę i podchodząc do znajomych witał się uściskiem dłoni. Zwrócił uwagę na ciemnowłosą piękność w ostatniej ławce, ale jej mina wskazywała na brak chęci do rozmowy, postanowił więc pozostawić ją w spokoju.
Zajął miejsce ławkę za nią i rozglądał się po sali. Po co przychodzić tak wcześnie, bez sensu. Wyciągnął skrawek pergaminu i bezmyślnie zaczął bazgrać - ot, dla zabicia czasu.

kuferek: 7

Maximilian zamyślony podążał w stronę sali zajęć - jednych, z jego ulubionych. Uśmiechnął się i głośnym - Dzień dobry - przywitał Ursullę Bennett, w myślach podziwiając, że nie przekazała schedy komuś innemu po tym, jak objęła funkcję dyrektora. Cieszył go ten fakt, bo choć kobieta sporo wymagała - wykazywała się sporym zaangażowaniem i była bardzo kompetentna. W obliczu zakłóceń, gdy rzucanie zaklęć nie było tak naturalne, jak wcześniej - były to lekcje priorytetowe, by opuszczając szkołę uczniowie potrafili radzić sobie w rozmaitych sytuacjach.
Blackburn wszedł do sali i momentalnie ucieszył się, że drzwi znajdują się z tyłu i nikt nie dostrzegł jego obecności - @Lúthien T. Lanceley. Nie bardzo wiedział, jak się zachować, nie rozmawiali od tamtego spotkania i czuł, że trochę powinni sobie wyjaśnić, a zajęcia chyba nie dają ku temu sposobności. Stał rozdarty, jeśli usiądzie obok dziewczyny - nie wie jak się zachować, zaś zajęcie miejsca gdzieś dalej - wytworzy pomiędzy nimi dziwny dystans.
Ostatecznie podjął myśl, że do odważnych świat należy. Wciągnął do płuc dużo powietrza, wziął głęboki oddech i niepewnym krokiem ruszył w kierunku dziewczyny - Hej - przywitał się spoglądając na nią z ukosa. No nie, kiepsko trafiłem - przeszło mu przez myśl gdy spostrzegł obojętną minę dziewczyny.

Kuferek: 15

Zajęć z zaklęć to ona nie mogła przegapić. Nie wybaczyłaby sobie również żadnego spóźnienia. Przedmiot dotyczący czarowania był jedynym, który naprawdę uwielbiała i nigdy się na nim nie nudziła, a właściwie nie pamiętała, żeby ziewała czy spała. Zabrała ze sobą potrzebne podręczniki i wybiegła z dormitorium podekscytowana, tak jak w pierwszej klasie, kiedy miała mieć pierwsze zajęcia. Wchodząc do sali, od razu jej wzrok powędrował w stronę profesor Bennett. Głównie poczuła zapach kawy, który był dla niej nieprzyjemny. Wszędzie wyczułaby woń tej kofeiny. Nie miała pojęcia, jak ludzie mogą to pić. Skrzywiła się tylko, ale zaraz to uśmiechnęła się, nie chcąc pokazywać, że coś jej tu nie pasuje. Rozejrzała się, większość ludzi kojarzyła zwłaszcza tych ze swojego rocznika. Przywitała się z profesor i ruszyła w stronę chłopaka, którego sobie ot, tak wypatrzyła.
- Hejka. Mogę się dosiąść? - Zwróciła się do @Nicholas Finley, który coś bazgrał na kartce pergaminu. Nie czekając na jego reakcje, usiadła sobie obok chłopaka, który mógłby być w wieku jej brata. - Co tam tworzysz artysto? - Zerknęła mu przez ramię, nie oczekując konkretnej odpowiedzi. Po prostu była ciekawska.

Kuferek: 10

Wyglądał jakby dopiero co wyrwał się jakiemuś potworowi z objęć. Wyduźdana i poszarpana przy brzegach koszulka, rozciągnięty sweter, włosy w nieładzie, a do tego naszyjnik z zębów bliżej nieokreślonego stworzenia morskiego, które - można by przypuszczać - niedawno wyciągnął z własnego tyłka, dając się pogryźć tylko po to aby je zdobyć. Tak. To był Jack i niemal zawsze prezentował sobą podobny obraz nędzy i rozpaczy.
O dziwo w sali pojawił się na czas, chociaż mina wyrażała boleść straceńca. Zaklęcia, zaklęcia... były mu potrzebne. Nie miał pojęcia do czego ale tkwił w przekonaniu, że poza eliksirami był to jeden z przedmiotów najważniejszych. Esencja całego świata magii, podstawa podstaw bycia dobrym czarodziejem... a co za tym idzie, upierdliwie potrzebny. Nie utrzymując z nikim dłuższego kontaktu wzrokowego, skierował się w stronę miejsca znajdującego się najbliżej wyjścia. Szybka ewakuacja to to czego będzie potrzebował po kalekim pokazie działania anomalii, wywołanych niby przez krążącą w świecie czarodziei choroby. Osobiście... jako niedoszły mugol, wciąż uważał to za bzdury i sądził że to jedynie wymówka na brak praktyki. Nawet wygiętą łyżką da się zjeść zupę o ile znajdzie się sposób oraz nabierze do niego wprawy. Także nie czekając długo, doczłapał się do pierwszych ławek i już miał zająć swoje miejsce, kiedy na sąsiednich stolikach przyuważył bezpańskie podręczniki. Nie zdając sobie z tego sprawy natychmiast się do nich dosiadł, wpierw kartkując czy wewnątrz nie ma nic ciekawego, a zaraz po tym używając ich niczym poduszki do podparcia głowy. Znalezione, nie kradzione... a i jakie wygodne? Do niczego innego się nie przydadzą. Takie same jak każde inne. Popatrzył przed siebie sennym wzrokiem, czekając aż Profesor Bennett rozpocznie zajęcia.

KUFEREK: 5

Krążył korytarzami już od paru minut, gdyż jego uwagę przykuła gablota z pucharami. Następnie po dokładnym obejrzeniu pucharów w quidditcha skierował się wreszcie do klasy zaklęć, w której miał najlepsze wspomnienia, lecz niekoniecznie był z tego przedmiotu dobry. Szedł małymi kroczkami, przemieszczając się powoli po długich korytarzach, których końca widać nie było. W tym roku postanowił, że przyłoży się trochę do zaklęć, bo w poprzednim miał z tego przedmiotu bardzo słabe wyniki. Wszedł do klasy, obleciał spojrzeniem wszystkich z nauczycielem włącznie.
- Dzień dobry!
Kiwnął głową @Alexis Shercliffe oraz @Nicholas Finley na przywitanie i usiadł na prawo od miejsca w którym siedzieli. Wyjął wszystkie potrzebne rzeczy, a różdżkę którą nie wiadomo po co trzymał ciągle w ręce, schował do torby.

Kuferek-3

Ciche skrzypienie krzesła narastało wraz z częstotliwością, z jaką huśtałem się na nim, rytmicznie odpychając się od ziemi. Czułem jednocześnie, że moje oczy stopniowo tracą z widoku ciemne włosy Gryfonki przede mną, bezwolnie poddając się opadającym powiekom. Trzy godziny w nocy i dwie nad ranem nie były wystarczającymi, by przytomnie siedzieć w tej chwili na jednej z średnio zajmujących lekcji. Uparcie twierdziłem, że spanie na raty przyniesie te same efekty, co osiem godzin pod rząd. Z łoskotem wszystkie cztery nogi, zajmowanego przeze mnie krzesła, opadły na posadzkę, gdy na sekundę utraciwszy kontakt z rzeczywistością, nie zamortyzowałem nogą mojej huśtawki. Rozejrzałem się na boki, sprawdzając, czy kogoś poza mną, hałas ten także wyrwał z pół snu. A zaraz po tym oparłem się wygodnie o ławkę, na skrzyżowanych rękach układając głowę do snu oczekiwania na start lekcji. Raz tylko jeszcze się poruszyłem, gdy guzik wystający z dżinsowej kurtki wbił mi się w policzek. Ciche tykanie zegarka tuż przy uchu, stopniowo kołysało mnie w słodką półdrzemkę.

Kuferek: 2

Wstrzymała oddech. Prędzej spodziewałaby się Lennoxa, Asha czy Aleksa. Z pewnością nie osoby która właśnie się do niej odezwała. W jednej chwili wspomnienia wróciły. Pokój czterech pór roku, lato, śpiew ptaków, ławeczka i oni. Jeśli kiedykolwiek miała ona jakiekolwiek wyrzuty sumienia to na pewno z tego powodu. Do tej pory nie potrafiła sobie poradzić z tym wszystkim. Przecież czuła do Maxa o wiele więcej niż do zwykłego przyjaciela. Dlaczego musiała to popsuć? Znała odpowiedź, jednak bała się do niej przyznać. Przy chłopaku stawała się o wiele łagodniejsza i milsza niż była przy innych. Nawet przy Aleksie nie potrafiła taka być. Max był dla niej... Był latarnią która dzięki swemu światłu dawała możliwość powrotu na właściwą ścieżkę, jednak ona nie widziała już powrotu. Aleks ją ostrzegał, a mimo to nie posłuchała go.
- Cześć. - spojrzała na niego nie mogąc się powstrzymać. Z bliska wyglądał o wiele lepiej. Po chwili jednak odwróciła wzrok skupiając się na nauczycielce. Czyuła jak puls jej przyśpiesza. Serce wyraźnie przyśpieszyło swój bieg, jakby za wszelką cenę chciało się wyrwać z jej klatki piersiowej. - Dawno się nie widzieliśmy. - nie umiała siedzieć w ciszy przy nim. I jeszcze to stwierdzenie... Oczywistym było, że się nie widzieli gdyż dziewczyna świadomie go unikała.

kuferek: 10

Już sam fakt, że Lúthien nie spodziewała się Maxa na jego ulubionych zajęciach mógł świadczyć o tym, że to co się między nimi tworzyło jeszcze niedawno było jedynie wyobrażeniem Ślizgona. Nie widziała już powrotu - prawdopodobnie gdyby podzieliła się z przyjacielem (o ile i tego statusu właśnie nie tracił) tymi przemyśleniami - poczułby się strasznie. Przyjdzie czas na taką rozmowę, coś sobie wyjaśnią i każdy pójdzie w swoją stronę? Aktualnie Maximilian nie chciał przyjąć tego do wiadomości, choć sądząc po zachowaniu dziewczyny - nie była to opcja nierealna. Nie mniej jednak - zajęcia nie były dobrym momentem na prowadzenie poważnych dyskusji o odrzuceniu.
Fakt, o ile Max był dobrym, ułożonym i pogodnym chłopakiem, o tyle Lúth miała ciemniejszą stronę i zapędy w stronę mroczniejszych kierunkach. Może doszła do wniosku, że Ślizgon jest zbyt grzeczny? Niedługo pewnie się dowie.
Dawno się nie widzieliśmy - te słowa, choć całkowicie oczywiste dały chłopakowi do myślenia. Może coś się stało, może zniknęła z innych przyczyn a on tylko coś sobie ubzdurał? Płomyk nadziei znów zapłonął w jego sercu, jednak chłodny realizm nie pozwolił mu wlać ciepła - Co słychać? - bąknął głupio, by nie utrzymywać ciszy zbyt długo, zerkając na dziewczynę z ukosa. Idioto, co słychać? Kto tak zaczyna rozmowę? - wyrzucał sobie w myślach, ale i jego serce biło jak szalone, a twarz gotowała się, pokryta czerwoną zasłoną spowodowaną przypływem emocji. Choć siedział spokojnie, z luźną miną, w jego wnętrzu przechodził huragan.

kuferek: 15

Zaklęcia, kolejny przedmiot na który Li bardzo lubiła przychodzić. Zajęcia wydawały jej się całkiem przyjemne i zawsze wynosiła z nich bardzo wiele. Musiała zająć się szkolną edukacją i naprawdę nie żartować sobie z niej, bo nie chciała zostać w tej samej klasie. Oczywiście to jej nie groziło, ale wolała dmuchać na zimne.
Weszła do klasy gdzie już było parę uczniów, ale miała nadzieję, że nie spóźniła się na zajęcia. Zasiadła w wolnej ławce kiwając niektórym uczniom głową na przywitanie. Niektórych znała, niektórych widziała na szkolnych korytarzach, ale nigdy ze sobą nie rozmawiali.
Ciekawiła ją dzisiejsza lekcja. Czego ciekawego się dzisiaj nauczą? Profesor Bennett wydawała się być bardzo miłą nauczycielką i wydawało jej się, że nie faworyzowała żadnego z domów, chociaż oczywiście mogła się mylić. Rozejrzała się po sali zauważając @Maximilian Blackburn kiwnęła do niego głową, a nawet posłała mu drobny uśmiech. Znali się jedynie z paru rozmów, ale chyba był jednym z nielicznych uczniów z którymi lubiła rozmawiać. Od jakiegoś czasu nie mieli jednak do tego okazji, ale może w jakimś czasie się to zmieni?

Kuferek: 10

Nie wiedziała nawet kiedy udało jej sie przysnąć. Jej głowa zrobiła się strasznie ciężka, oczy same się zamknęły. Z początku obiecała sobie, że tylko je zamknie i będzie czuwać, nasłuchując czy ktoś jeszcze dołączy do sali. A potem? Nawet nie wiedziała kiedy ułożyła głowę na ławce i zasnęła.
Ciężko stwierdzić kto jej się śniło ani kto. Chyba jakis chłopak. Trzymał ją w swoich silnych ramionach. A ona mu się wyrywała. Tak bardzo chciała przyłożyć tej innej dziewczynie, która zrobiła coś złego. Już prawie ją miała kiedy usłyszała jakiś głos. Otworzyła gwałtownie oczy i zobaczyła, że ktoś nad nią stoi i coś mówi. Nie mogła długo spać, lekcja się chyba jeszcze nie rozpoczęła, ale chyba dołączyli do klasy nowi uczniowie, których nie zauważyła. Miała nadzieję, że spała spokojnie, że nic nie mówiła przez sen i że nie szamotała się w śnie! To byłoby upokarzające. Spojrzała ponownie na dziewczynę. Chyba chciała się dosiąść. Kiwnęła potwierdzająco głową przesuwając się na swoją połówkę ławki. Musiała się wziąć w garść.
- Ja jestem Destiny. I właśnie próbuję się ogarnąć- powiedziała przeciągając się. Dziewczyna wyglądała na bardzo miła dziewczynę. Miała nadzieję, że to będzie przyjemna lekcja.

Ziewnął, zmęczony. Jedyne, czego teraz chciał to wrócić do dormitorium. Ale jak na złość ma jeszcze zajęcia.. Nie zdziwił się, że inni także zasypiają. Zrobił by to samo już teraz. Próbował się uspokoić, zatrzymać się przed snem. Jednak nie dał rady, powieki stały się ciężkie a głowa bezwładnie opadła na książkę. Wyglądało to całkiem dziwnie i zabawnie. Jednak po chwili już jego głowa znowu się podniosła. Widocznie takim osobom jak David wystarczy parę minut snu. W tej chwili przyszło mu coś do głowy. Odwrócił się do @Maximilian Blackburn.
-Słuchaj, możemy porozmawiać później w pokoju wspólnym? Mam sprawę do ciebie. - powiedział szepcząc. Nikt nie wiedział, że mimo zapatrzenia w sobie David na prawdę miał wyrzuty sumienia, bo skrzywdził kolegę. Nie ważne było, czy ten wziął to sobie do serca, chciał go przeprosić.


Kuferek-3

Dopiero gdy zadała pytanie dostrzegła, że Gryfonka przysnęła. Normalnie by jej nie budziła, ale zorientowała się trochę za późno. Gdy jednak dziewczyna zrobiła dla niej miejsce przy ławce, uśmiechnęła się szeroko i klapnęła na krześle. Miała dzisiaj wyjątkowo pozytywny humor.
- Miło cię poznać - powiedziała, przewieszając pasek torby przez oparcie krzesła. Na ławce położyła podręcznik i różdżkę, którą po dłuższej chwili wygrzebała z jednej z kieszeni szaty.
Do sali zaczęli schodzić się uczniowie. Niektórych kojarzyła, więc w ramach powitania uśmiechała się do niech lekko lub kiwała głową. Nie dziwiła jej wysoka frekwencja. Na zajęciach z zaklęć z reguły bywało dosyć tłoczno. W końcu był to jeden z najpraktyczniejszych przedmiotów.
- Wyczerpująca noc? - rzuciła żartem, widząc jak Des próbuje otrząsnąć się z resztek snu. Znała to uczucie. Też tak miała przed trzecim śniadaniem. Czasem nawet przed czwartym.

Kuferek: 22

Ten dzień musiał być dobry.
Co innego mógłby zakładać Liam, gdy już z samego rana dostał znaki od losu, napełniające go nadzieją o niezwykle miłym przebiegu następnych godzin? Szarawe, kocie futro! … a prawdziwiej byłoby powiedzieć, że jego brak.
Kocur chłopaka ostatnimi czasy miał brzydki zwyczaj włazić mu na świeżo przygotowaną szatę, a że sierść Williama była jaśniejsza od materiału mundurka; oczywiście odznaczała się jak muskane światłem odblaski pieszych na mugolskich nocnych drogach. Radości dzisiejszego poranka nie było dość, gdy Liam faktycznie zauważył Shakepawa w istocie na łóżku, gdzie zazwyczaj Rivai zostawiał ubrania przeznaczone do narzucenia sobie na grzbiet, ale nie śpiącego na szacie, a wyciągniętego jak król na poduszce! Mała rzecz, a jak cieszyła… zdecydowanie zwędzi mu dzisiaj trochę szynki ze stołu podczas pory obiadowej.
Chyba miał za mało problemów na głowie, by szczerze cieszyć się z takiej głupoty.
Kulturalnie przywitał się z Profesor Bennett, przywdziewając na twarz pogodny uśmiech, nim nie zaczął szukać sobie miejsca. Choć zdecydowanie wolał rysować, niż uganiać się za fenomenalną średnią, musiał przyznać, że akurat zaklęcia w jego uznaniu były naprawdę miłym przedmiotem. Lubił wymachiwać różdżką i tworzyć różne cuda za pomocą wkodowanych do łba formuł i choć zakłócenia magiczne były dla niego potwornie upierdliwe… nie zniechęcał się, by dalej się szkolić.
Odnalazł wzrokiem @Jack Moment, do którego natychmiast się przysiadł, zaczepnie szturchając go w ramię.
- Cześć. - uśmiechnął się - Mugole mają takie bajki o śpiących królewnach, prawda? Aspirujesz na królewicza?

Kuferek: 8.

- Chyba na zła wiedźmę, która zaraz Ciebie pośle w długi sen... - Ocknął się szturchnięty, natomiast przygarnięty wcześniej stosik podręczników rozjechał się po blacie, zrzucając szczytowe tomiki na podłogę.
- Chcesz mi powiedzieć że miałeś zamiar mnie pocałować? - Skrzywił się przesuwając, by zrobić Liamowi miejsce oraz podnieść felerne książki z podłogi. Gdy wrócił, zaczął ustawiać prowizoryczną ściankę oddzielającą go od kolegi Puchona. Na okładce akurat znajdowała się rycina czerwonej gadziny. W sam raz do roli straszaka. - Daj znać jak pokonasz smoka księżniczko. W tedy pogadamy co dalej. - Ziewnął, spojrzawszy w dół na panią Bennett. Cokolwiek szykowała, wyglądało na to, że lekcja szybko się nie zacznie. Tłumy ściągające do sali również nie wróżyły niczego dobrego. Spęd katastrof o różnym natężeniu opanowywany przez jedną tylko osobę? Ktoś na pewno dzisiaj ucierpi.
- Nie przyszedłeś z @Neirin Vaughn? - Co z twoją misją napędzania jego ambicji i nakłaniania do nauki? Ponownie ułożył się na nieco mniejszym teraz stosiku książek. - Przegapi tę jakże ekscytującą walkę... - Postukał palcem w okładkę książki. Przysuwając ją coraz bliżej @Liam A. Rivai

KUFEREK: 5

Czy to ja byłem taki oderwany od rzeczywistości czy to po prostu wszyscy wokół mnie zapomnieli gdzie mieszkam? Wydawało mi się, że od ostatnich kilku tygodni jedynie resztkami woli unoszę się na pograniczu świadomości i jawy. Świat wokół mnie pędził dokładnie tak samo szybko jak zwykle, ale ludzie jacy zwykle go wypełniali jakby rozpłynęli się w powietrzu. Najbardziej brakowało mi Melody. Przestała regularnie bywać na zajęciach i chociaż niezwykle mocno się o nią martwiłem, rozumiałem że ma swoje życie i może nieco inne od moich problemy, z jakimi także musiała się mierzyć na miarę swoich sił. To z nią byłem najbliżej, więc i najsilniej odczuwałem brak jej bliskości. Wcale to jednak nie znaczyło, że zapomniałem chociażby o @Terrey Thìdley, także gdy wreszcie dostrzegłem go na zaklęciach (a nie było to znowu takie trudne, gdy klasa była spora, a ludzie wcale nie lgnęli do niej tłumami), niepostrzeżenie dla niego zająłem miejsce u jego boku, układając na książce pióro, kałamarz, pergamin oraz podręcznik. Pozwalałem mu odpoczywać, chociaż nie mogłem powstrzymać się od nieco pobłażliwego uśmiechu, gdy tak przelotnie na niego zerkałem, upewniając się w wiedzy, iż nie zmienił jeszcze pozycji. Doskonale wiedziałem jak to jest nie dosypiać, a chociaż miałem naprawdę ogromną ochotę na zamienienie z nim kilku słów, jak zwykle zrobiłem na przekór samemu sobie i zająłem się bazgraniem po przyniesionych kartkach. Z bezładnej plątaniny kresek i kleksów, wkrótce zaczął wyłaniać się niezwykle koślawy psidwak. Kompletnie nie potrafiłem rysować, to akurat żadna nowość. Odsunąwszy przeszkadzającą mi bransoletkę z ayuahascą z nadgarstka na przedramię, kontynuowałem tworzenie swojego cudownego szkicu.

Nie spóźnił się!
Pomimo zalegającego na ścieżkach śniegu trzeszczącego niebezpiecznie pod ciężkimi butami, pomimo krzyków woźnego na widok mokrych śladów na korytarzu, pomimo spartaczonego zaklęcia przywołującego i pomimo dodatkowej fatygi do dormitorium Gryffindoru - Hero dotarł do klasy chwilkę przed czasem. Dumnego uśmiechu nawet nie próbował ukryć, gdy płonął po wyczerpującej przebieżce. Za dużo warstw miał ten mundurek... dobrze, że przynajmniej kurtka została zrzucona na podłogę w wieży Gryffindoru, obok szalika i zmiętych kulek, będących w poprzednim życiu rękawiczkami. Teraz mógł poruszać się dość spokojnie, co i rusz chwytając za przód koszuli i nieco się nią wachlując; zima, tak? Chyba wyglądał, jakby wyrwał się spośród największych letnich upałów...
Nie miał żadnej wymówki, czemu tak pędził i walczył z czasem. To jest, miał, ale nie była ona zbyt elegancka - najzwyczajniej w świecie musiał rano udać się na chwilę do studia nagrań, ale zaspał. Miękkość pościeli i zgubne zapewnienie „już zaraz wstaję” poprzesuwały mu plan na ten dzień, psując grafik i wymuszając szaleńcze bieganie. Skoro jednak udało mu się tym razem opanować sytuację, to bez zbędnych już problemów przemknął przez klasę, szukając sobie jakiegoś wolnego miejsca. Miał ochotę zaczepić kuzyna, ten jednak miał już towarzystwo... może to i lepiej, bo Hero w przeciwieństwie do @Riley Fairwyn zapewne nie pozwoliłby @Terrey Thìdley tak wypoczywać. Stuknął stopą nogę od krzesła swego kuzyna, jednak potem już grzecznie zajął miejsce w odosobnieniu. Wygrzebał z torby podręcznik, zwoje pergaminu, pióro i kałamarz; z tego wszystkiego był prawie pewny, że zgubił różdżkę, ta oczywiście zaraz znalazła się w bocznej kieszeni.
Teraz pozostawało tylko zaczekać, aż profesor-dyrektor Bennett zacznie zajęcia.

Mała, chuda, w starych, za dużych ubraniach była częstym celem drwin i to często z ust ludzi, których nawet nie znała. Zazwyczaj starała się to ignorować, ale dziś w jakimś dziwnym przypływie odwagi rzuciła w jakiegoś rok starszego chłopaka kanapką. Chciała tylko żeby zamknął ryja, nawet specjalnie nie celowała, ale tak jakoś wyszło, że jebła mu tym idealnie w twarz. Trochę go to chyba wkurzyło, bo wyjął różdżkę, a kiedy Finn wzięła nogi za pas, pobiegł za nią.
Uciekała przed siebie już powoli tracąc nadzieję na to, że go zgubi (zawzięty był skubaniec!), kiedy zobaczyła jakichś ludzi wchodzących do klasy. Może był tam też nauczyciel, a nawet jeżeli nie, to przynajmniej miałaby świadków czy coś. Nie tracąc czasu na zastanawianie się wpadła do sali hamując ze ślizgiem przy jakiejś ławce, w której od razu usiadła, żeby tyko wtopić się w tłum. Dopiero po chwili zobaczyła, że wcale nie musiała, bo za biurkiem siedziała profesor i to nie byle jaka, bo sama dyrektorka. Była uratowana! Tyle tylko, że teraz musiała zostać w klasie i liczyć na to, że będą robić coś co umiała.

Kuferek: hehe 0

Usłyszawszy o lekcji zaklęć przełamała się i postanowiła na nią pójść. Nie wiedziała, czy to na pewno jest dobry pomysł zważając na jej umiejętności, ale ostatecznie dlaczego nie? Najwyżej coś jej się nie uda, zrobi z siebie błazna lub się uszkodzi... Gorsze rzeczy się przeżywało choćby na treningach quidditcha. Chciała się podszkolić z zaklęć, zwłaszcza teraz, kiedy tak rzadko jakiekolwiek jej wychodziło. Już kilka razy zdarzyło się, że pilnie musiała użyć magii i pyk! niespodzianka, bo nic się nie stało lub się pogorszyło, tak jak na grudniowym spacerze w parku. Nie chciała dopuścić do większej ilości taki sytuacji i dlatego też szła korytarzami w kierunku klasy zaklęć. Weszła do niej, powiedziała cicho "dzień dobry" do nauczycielki zasiadającej za biurkiem (choć ta pewnie nawet jej nie usłyszała) i usiadła w jakiejś randomowej ławce, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że była już ona zajęta przez młodszą uczennicę (@Finnegan Gilliams).
- Oh, cześć. - powiedziała zmieszana i miała ochotę zrobić facepalm'a, ale powstrzymała się i przybiła go sobie jedynie w myślach. Jak mogła nie zauważyć, że dosiadła się do kogoś? - Jestem Ophelie. - skoro już zajęła miejsce i jeszcze nie została z niego wyproszona, to najwyraźniej znaczyło, że dziewczynie to nie przeszkadzało, prawda?

Kuferek: 4

Isilia wiedziała, że nie może jej zabraknąć na lekcji zaklęć. Już nawet nie chodziło o fakt, że uwielbiała ten przedmiot, a o zakłócenia, które nadal przeszkadzały w codziennym życiu i zdecydowanie je utrudniały. Nawet rzucenie jakiegoś prostego zaklęcia mogło równać się z przykrymi skutkami ubocznymi. Czasem szczęście dopisywało, ale to nie wystarczało. Doskonalenie umiejętności i nauka. To było to, czego teraz tak bardzo potrzebowała. Weszła do klasy i przywitała się z nauczycielką, po czym zajęła miejsce na tyłach sali, obok @Bianca Zakrzewski.
- Mam nadzieję, że nie miałaś zaplanowanego towarzystwa. - powiedziała i wyjęła podręcznik, który położyła przed sobą na ławce. Oparła na nim łokieć, a na nim policzek tak, żeby widzieć co rysuje Zakrzewski. Patrząc tak sprawne ruchy ręki dziewczyny, w głowie pojawił jej się obraz listopadowej lekcji, kiedy to rozpłaszczyła się na ścianie. Jej twarz aż wykrzywił grymas bólu na to wspomnienie, ale to tylko utwierdziło ją w tym, że nie mogła opuszczać zajęć.

Kuferek: 25

Kiedy zobaczyła różdżkę, którą tamta wyciągnęła wytrzeszczyła oczy. A czy ona na pewno ją zabrała ze sobą? Byłby wielki przypał przyjść na zajęcia zaklęć bez różdżki! Na innych zaklęciach nie była potrzebna, ale wyobrażacie sobie ten moment kiedy wszyscy wymachują różdżkami a wy patrzycie jak wół w malowane wrota? Zaczęła klepać swoje kieszenie i odetchnęła z ulgą kiedy poczuła, że jest w dokładnie w tym miejscu w którym ją rano wsadziła. Miała szczęście, że chociaż z rana bywa dość rozgarnięta!
- nie tylko noc. Moje całe życie jest wyczerpujące. Cud, ze jeszcze żyję- zaśmiała się kiedy juz odetchnęła z ulgą. Wybieganie z sali chwilę przed rozpoczęciem zajęć nie było zbyt dobrym pomysłem.
- A akurat noc była wyjątkowa idealna na sen. Aż chciałoby się jeszcze trochę pospać. Proszę cię, nie pozwól mi zasnąć. Nie jestem jeszcze gotowa na utratę punktów ani szlaban- w swoim życiu już miała kilka szlabanów. I to żeby jeszcze coś zrobiła! ale nie, była grzeczna. Obrywało jej się za siostrę bliźniaczkę! Nie jej wina, że te durne grono pedagogiczne nie umiało odróżniać sióstr!

Z nosem w książce weszła do klasy, a raczej próbowała, bo nie do końca trafiła w drzwi i wyrżnęła we framugę.
- O w dupę - jęknęła z bólu, ale już sekundę potem sama z siebie skisła. Dla bezpieczeństwa swojego i innych zamknęła książkę i rzuciła ją na pierwszą ławkę, przy której siedział już jakiś czerwony krawat.
- Czołem, gwiazda - przywitała wesoło @Hero Ontario Thìdley, co było dość ironiczne, jeżeli weźmie się pod uwagę fakt, że dopiero co przydzwoniła tym czołem w ścianę. Z Hero miała do tej pory styczność wyłącznie na lysowym treningu, toteż w stronę tego tematu zaczęła rozmowę - To jak? Dołączasz do drużyny? - chwilę pogrzebała w przepchanej torbie, szukając materiałów na lekcję, ale nie mogąc nic znaleźć wywaliła jej całą zawartość na blat. Z pomiędzy tony śmiecia, książek i przedmiotów takich jak fałszoskop i ujawniacz, wyciągnęła sobie rolkę pergaminu, pióro i podręcznik, a resztę wrzuciła z powrotem byle jak do torby. Chociaż taki beret uroków mógłby się jej może przydać, w zależności od tego co mieli robić... Najwyżej wyrzuci wszystko jeszcze raz. Na szczęście różdżkę nosiła w kieszeni i przynajmniej jej nie musiała szukać.

Kuferek: 63 (+3 fałszoskop, ujawniacz, beret)

Ominęły go pierwsze rozmowy oraz - co ważniejsze - dobór miejsc. Kiedy przyszedł na salę, w tej zdążył się zebrać niemały tłumek. Nie spóźnił się jednak, chociaż wyjątkowo nie spieszył się na tę lekcję. Bez jakiegoś poważnego powodu. Po prostu nie miał ochoty ruszać się z dormitorium, nadzwyczaj tego dnia apatyczny oraz pozbawiony i tak kulejącej chęci do życia.
Niemniej @Liam A. Rivai nie pozwoliłby, aby rudzielec opuścił tak ważną (w jego mniemaniu) lekcję, jaką były zaklęcia. Ciągnął Walijczyka na zajęcia z zapałem godnym lepszej sprawy. Aż chłopak uległ i ruszył się z sypialni.
Tyle, że potem zapodział się w tłumie pędzącym korytarzem. Dobrze, nie zapodział per se. Po prostu pozwolił się zapodziać, idąc gdzieś z grupką pierwszaków, aż nie przestraszyli się go i nie uciekli. Wówczas Nei zostawszy sam na schodach, zaczął prowadzić żywą konwersację z obrazami. Malowani panowie i panie potrafią być miłymi rozmówcami, chociaż jeszcze mniej rozumieją pokręcony tok myślenia rudzielca niż jego żywi towarzysze puchońskiej niedoli.
To jeden z portretów przypomniał Walijczykowi o lekcji, bo Neirin zdążył odpłynąć myślami i zupełnie z głowy mu wyleciały jakiekolwiek zaklęcia. Starszy czarodziej poruszył górną wargą, strosząc wąsa i upominając ucznia, że nauka otwiera drzwi do lepszej przyszłości. Udał się zatem Neirin z powrotem na drogę prowadzącą do klasy, a stamtąd do sali. Przystanął przy wejściu i rozejrzał się, zanim wyłapał wzrokiem znajome sylwetki. Minąwszy innych uczniów, podszedł do puszkowej ławki, siadając obok @Jack Moment. Spojrzał po jego prowizorycznej poduszce i stosiku oddzielającym go od Liama, póki co jednak nie komentując niczego.

Kuferek: 5.

Zaklęcia to chyba jedyne zajęcia, na których Peter daje z siebie wszystko. Nie inaczej było na dzisiejszych lekcjach u Pani Bennett. Krukon wszedł do klasy lekko przed rozpoczęciem lekcji i od razu zauważył, że w sali znajduje się całkiem duża grupa osób, których oczywiście nie kojarzył.
Tyle lat w Hogwarcie i żadnych znajomych. Może powinienem zacząć chodzić na imprezy. Poznałbym jakichś fajnych ludzi. Może znalazłbym sobie dziewczynę. Moje życie nabrałoby sensu - Peter usiadł w jednej z bocznych ławek i od razu położył się na niej - W sumie mógłbym tak zrobić, ale średnio mi się chce. Poza tym może moje życie nie jest przepełnione adrenaliną, ale je lubię. Nie mam powodów do narzekania.
Kiedy Peter przygotowywał się już do snu, przypomniał sobie, że to przecież zaklęcia, więc wyciągnął ze swojej torby coś do pisania i oparł się na ławce. Kolejne minuty spędził na rysowaniu dziwnych kształtów na kartce w oczekiwaniu na rozpoczęcie lekcji.

Kuferek: 15