First topic message reminder :

Boisko Quidditcha

Jest to duża powierzchnia o owalnym kształcie, rozmiarów około 55 na 152 metry. Po dwóch przeciwnych końcach, na polach bramkowych umieszczone są trzy tyczki, każda z obręczą na czubku, do których to wrzuca się kafla. Po środku znajduje się koło środkowe, skąd na początku meczu wypuszcza się piłki.
Odbywają się tu wszystkie rozgrywki Quidditcha między domami, a także treningi drużyn. Czasem uczniowie przychodzą sami, bądź większymi grupami by polatać sobie dla przyjemności.

Wydawało się, że Daisy gra całkiem spokojnie, bo ani nikt w nią nie uderzał tłuczkami, ani ona sama nie próbowała tego robić. Nic dziwnego, że łapanie kamyków wychodziło jej tak świetnie i miała ich już dobry tuzin. Śmigała na swojej super miotle, nie dając się trafić żadnemu tłuczkowi, które chociaż nie odbijane w jej stronę, to wydawały się same za nią latać. I znowu jeden z nich był wyjątkowo uparty i Daisy już widziała śmierć w oczach i niemalże wyobraziła sobie jak ląduje na ziemi razem z koszem kamyków, które rozsypują się dookoła i może jeszcze połamaną miotłą. Przyśpieszyła jednak i przechytrzyła wszystkie te okropne piłki, w końcu miała z nimi niemałe doświadczenie. Złapała przy okazji jeszcze parę kamyków, szło jej naprawdę wyśmienicie.

Kamyczki: 2-> 6+6=12
Tłuczki: 2->1-> 4
Przerzuty: 14-> 11

Podążanie za ślizgonem nic mu nie dało, więc powrócił do latania samemu. Dostrzegł przebłysk w okolicy trybun ale okazał się on tylko odbitym światłem. Pomyślał sobie "no kurwa nie" i zatrzymał się w powietrzu na moment. Wciągnął powietrze nosem i wypuścił je ustami by uspokoić nerwy. Dobra Cairndow, sprężaj dupę bo te chuje z Slutherinu obijają ciągle obrońce. Też sobie znalazły cel, wielkie osiłki z pałami okładające czternastolatkę. Powinszowałby wyboru, ale nie miał na to czasu. Drużyna go potrzebowała, nie mógł ich zawieść, a przede wszystkim nie mógł zawieść samego siebie.

Kostki:4,3(2)
Przerzut: 3/3

Postanowił poszukać znicza nieco wyżej. Latanie tuż przy boisku nie sprzyjało jego znajdywaniu. Ponadto miał wrażenie, że patrzący na niego ludzie na trybunach zastanawiali się, czy on jeszcze nadal grał, czy już może lądował i rezygnował z dalszej rozgrywki? Albo że był synem Limiera wyjątkowo wpuszczonym na boisko, żeby z wysokości metra pooglądał jak trawa rośnie. Stopniowo zwiększał wysokość, na jakiej się znajdował, jednocześnie starając się mieć oczy dookoła głowy. Naprawdę, tak często się odwracał, że po pięciu minutach zaczął odczuwać zmęczenie w mięśniach karku. Aż się prosiło go rozmasować, lecz nie było na to czasu. Musiał się skupić na zniczu - a tego nie było widać. Mrużył oczy, ale to również nie pomagało.
Poświęcił się więc krótkiej refleksji na temat fenomenu, jakim było dla niego mrużenie oczu, by dostrzec znajdujące się daleko przedmioty.


2, 4

Kolejny raz ich obrońca oberwał. I jeszcze głupio pytała, co się dzieje.
- Mecz, młoda! - Krzyknęła, łapiąc kafla, który przeleciał przez obręcz. - One tak wyglądają. I kurewsko bolą. Nawyknij - albo nie szukaj przyszłości w sporcie, gdzie rozbite nosy oraz połamane żebra to codzienność. Nie policzy, ile razy sama miała potrzaskane kości i latała z krwią zalewającą usta po wybitym zębie.
Minęła Franklina na swojej drodze ku przeciwnej bramce.
- Coś te nasze pały zmiękły - rzuciła zaczepnie. Produkuje się i produkuje w tych próbach ataku, ale jakoś jej pałkarze nie pomagają. Przyspieszyła po tym i rzuciła kolejny raz na obręcz.

3, przerzut na 4 i dorzut na 1
Przerzut 2/5

Harriette nie udało się posłać tłuczka celnie w kierunku obrończyni Slytherinu, która ostatecznie obroniła wykonywany przez Hemah rzut na pętlę. I komu się oberwało? Oczywiście, że Eastwoodowi! Spojrzenie, jakie posłała mu Wykeham, sprawiło, że zatęsknił za bazyliszkiem z labiryntu. Dobrze, że znajdował się w dość dużej odległości, bo pewnie jeszcze oberwałby pałką przez łeb, że tak "beznadziejnie" jej podał. Nie odpowiadał za to, jakie zagrania wykonywała dziewczyna. Miał czasem jednak wrażenie, że kwestia ich powodzenia nie zależała już od ich umiejętności, lecz od faktu, iż nie nazywał się Lysander Zakrzewski.
Akcja toczyła się dalej i całkiem niedługo po pierwszym fiasku Franklin dostrzegł dobrą okazję do ponownego ataku na obrończynię. Tym razem jednak sam wycelował tłuczek w jej kierunku. Jak w zwolnionym tempie obserwował lecącą piłkę, która ostatecznie trafiła dziewczynę. Oby Hemah nie chybiła!

6
Przerzuty: 1/7

z kuferka mam 65 + miotła +6, razem 71p

- Dajesz Ryan – wrzasnęła, gdy ich szukający przeleciał w okolicy bramek, poszukując znicza. Zaczynała się powoli obawiać, że jeśli ta gra jeszcze dłużej potrwa, to w końcu tłuczek rozkwasi jej nos. Slytherin miał przewagę, którą musieli utrzymać jak najdłużej, chociaż jeśli Anderson złapałby teraz tę przeklętą, skrzydlatą kulkę, nie byłoby żadnego problemu.
Po raz kolejny oberwała tłuczkiem, tym razem posłanym nie przez Harriette, a przez Franklina. Próbując go najpierw uniknąć, przesunęła się na miotle o metr, ale piłka nagle skręciła i tak trafiając ją w brzuch, przez co prawie z niej zleciała. Przytrzymała się rękami, czując okropny ból, który musiała jednak zignorować, więc zacisnęła zęby. W tym samym czasie Hemah posłała do ich pętli kafla.

Franek mnie trafia, więc nie bronię.

Gryffindor 20 : 20 Slytherin

Dzięki moim staraniom zdobyliśmy minimalną przewagę, mogłam się jednak domyślić, że to kwestia chwili - wszystko mógł w każdej chwili zniweczyć jakiś okropny szukający, albo pałka... no właśnie. Tłuczek skierowany przez Franklina w stronę Allegry doprowadził do wyrównania.
Nie miałam żalu do ślizgonki, bo nie miała szans się obronić, więc jedynie rzuciłam w stronę @Franklin R. E. Eastwood bardzo głośne:
- Ty chuju!
Nie przejmując się tym, że robiliśmy dokładnie to samo, ani tym bardziej tym, że panienka Dear i znana piosenkarka nie powinna się tak zachowywać. Mecz jednak trwał dalej i kilkanaście sekund później już kierowałam kafel w stronę przeciwnej pętli.

Kostka: 4>5>4>6 (1 mój, 2 darmowe, bo czwórka)
Kuferek: 31 (+11)
Przerzuty: 3/4

Pała S

Nic? Naprawdę nic? Nawet do pałkarza Gryffindoru się odezwała, a na niego nawet nie spojrzała?! Wolałby już żeby i go zwyzywała niż tak zupełnie ignorowała. A przecież dawał z siebie wszystko, a nawet więcej!
Kobieto, puchu marny!
A jednak nie przestawał jej bronić i kiedy znów zmierzała do bramki, podążał jej śladem, uważając na tłuczki. A gdy jeden z nich nadleciał - odbił go prosto w obrońcę przeciwników. Czy znów na darmo?! Punkty nie były dla niego żadną pociechą.

Kostka: 6

Posłał zaskoczone spojrzenie krzyczącej w jego stronę Allegrze, lecz w głębi duszy ucieszyło go to zawołanie. Dobrze było lecieć ze świadomością, że przynajmniej jedna osoba rzeczywiście kibicowała mu w złapaniu znicza! No okej, cała jego drużyna polegała na nim - co wcale nie zmniejszało presji, pod jaką się znajdował, lecz reszta graczy była zbyt zajęta swoimi sprawami, by w ogóle zwrócić na niego uwagę. A teraz, taki zauważony, miał więcej siły i chęci do dalszej gry! Skręcił za pętlami swojej drużyny, cudem uniknąwszy bliskiego spotkania z tłuczkiem, po czym wzniósł się jeszcze trochę, by z góry objąć spojrzeniem boisko. No i nie widział żadnej błyszczącej kulki ze skrzydełkami.
Kolejną refleksją, jakiej się poświęcił, była próba przypomnienia sobie, jaki w dotyku był znicz? Nie pamiętał, kiedy ostatni raz miał go w dłoni. Czy jeśli jest śliski i na przykład zdarzyłoby się, że złapałby go w palce, lecz wyślizgnąłby mu się, to mecz będzie wygrany dla Slytherinu, czy sędzia wymagał na zniczu chwytu całej dłoni? Niezwykle go to zafrasowało...


5, 6

Złapać znicza czy nie złapać, o to jest pytanie. Obecnie wychodziła mu ta druga opcja i zbytnio nie był z tego powodu zadowolony. Klną pod nosem, bił się po udach, ale znicza jak nie było tak dalej pozostawało. Zaczął się nawet zastanawiać, że kulka postanowiła sobie porzucić odwieczne zadanie i np. polecieć dookoła ziemi. Graliby chyba wtedy do przysłowiowej usranej śmierci. Potrząsnął głową wyrzucając z niej takie głupie pomysły, złapał mocniej rączkę miotły i zapikował przez środek boiska licząc, że przynajmniej przestraszy jakiegoś slutherina i spadnie z miotły.

Kostki:6,1
Przerzut: 3/3

Wiedziała, że tu umrze. Na początku meczu spisała się dobrze, ale co z tego. Za chwile nikt nie będzie tego pamiętał. Już nie pamiętali. Właściwie teraz obolała i odczuwająca chłód, miała to gdzieś. Liczyło się jedno, żeby Val ten co tak chujowo mu szło na treningu złapał znicza lub Ettka strzeliła jeszcze ze sto punktów. Może coś by z tego było. Na razie nic z tego nie było, a Bekah pilnowała bardziej tego, żeby nie dostać znowu tłuczkiem - to jakaś trauma, niż tych pieprzonych obręczy. Ta pała Slytherinu tylko czekała, aby jej przypierdolić. Nadal czuła ten tłuczek uderzający ją w bok pod żebrami, dobrze że ich nie połamał. Nawet nie odpowiedziała nic Hemah, bo co niby? Peril miała racje.
Niestety nie mogła nic na to poradzić. Była bezsilna. Kolejny cios był naprawdę mocny. Jeszcze trochę, a nie będzie co z niej zbierać. Odczuwała ogromny ból, znowu i znowu... Już zapomniała po co ona tu jest? Żeby obrywać? Nawet nic nie odpowiedziała. Nie przeklęła, za bardzo bolało, za bardzo... Cała złość na świat i wszystkich jej przeszła.

Gryffindor 30 : 30 Slytherin

Tłuczki nareszcie wzięły się porządnie do roboty. Szkoda, że niekoniecznie z tej strony, z której powinny. Młoda kolejny raz oberwała i Hem spojrzała po niej, czy utrzyma się jeszcze na miotle, czy jest już na granicy spadnięcia z niej.
- Skup się na grze - zapomnij o bólu. Młoda ma przed sobą długą drogę usłaną tłuczkami. Zobaczymy, czy się zniechęci, czy wytrwa. Czas tylko pokaże.
Złapała kafla i kolejny raz przystąpiła do ataku, licząc, że i czerwone, gryfońskie pały stwardniały na tyle, by dokopać przeciwnikowi oraz wyrobić przewagę punktową. Prawie-remis czy nawet remis im nie odpowiadał.

3, przerzut na 1
Przerzut 3/5

Wyładowywała się na kolejnych tłuczkach, które leciały w stronę zawodników Gryffindoru, ale im więcej ich uderzała, tym bardziej była wściekła. Chciała trafić w kogoś, kogo zaboli, a nie w nieożywione piłki. W końcu okazja się nadarzyła. Trudno powiedzieć, czy to tłuczek mknął na nią, czy ona na niego. Leciała naprzeciw wściekłej piłce, a kiedy znalazła się dostatecznie blisko, wzięła potężny zamach i uderzyła ją tak mocno, że prawie sama zleciała z miotły. Tłuczek pomknął w stronę obrończyni Slytherinu uderzając ją z całą mocą, czemu Ette z niemą satysfakcją przyglądała się w zwisie, którym uratował się przed spadnięciem.

Kostka: 1
Przerzuty: 5/6

Kolejny gol dla Slytherinu z powodu którego Allegra niemalże podskoczyła na miotle i to był jej błąd, bo sekundy później w jej stronę poleciał kolejny tłuczek. Tym razem uderzenie było jeszcze mocniejsze, bo najwyraźniej Harriette zdenerwowała się niemiłosiernie za poprzednie chybienie. Piłka uderzyła w Ślizgonkę z taką siłą, że przed oczami zrobiło jej się ciemno i zabrakło chwili, by poleciała na ziemię. W ostatniej chwili złapała się ręką miotły, wisząc w powietrzu i modląc się w duchu, by dłoń się jej nie ześlizgnęła.
- Cazzo! – przeklęła i spróbowała wspiąć się z powrotem na miotłę, a w międzyczasie Peril znów trafiła do bramki.

Gryffindor 40 : 30 Slytherin

Byłam wykończona. Czułam, że ciągnę ten mecz na swoich barkach, choć musiałam przyznać, że w porównaniu do poprzednich spotkań było lepiej - miałam u swojego boku aktywnego szukającego, świetnego pałkarza i obrończynię, która mimo licznych kontuzji spisywała się na medal.
Mimo to kolejny lot w stronę pętli kosztował mnie wiele - musiałam zrobić wszystko by nie okazać słabości i jeśli mam być szczera to nie szło mi najlepiej. Mimo to udało mi się wykonać poprawny rzut. Czekałam na ciąg dalszy.

Kostka: 2>5>6 (1 mój, 1 darmowy)
Kuferek: 31 (+11)
Przerzuty: 4/4

W pewnym momencie przysnął na miotle i prawie władował się w trybuny jak na treningu. Całe szczęście ktoś na niego zatrąbił i przywrócił do świata przytomności. Poderwał miotłę do góry i poleciał najwyżej jak mógł. Może znicz krył się w chmurach? Przeleciał przez kilka z nich ale kulki nigdzie nie znalazł. Jak tak dalej pójdzie to na murawę boiska wyjdą babcie i zaczną skandować "gdzie jest znicz!?". Wzruszył ramionami sam do siebie i obniżył pułap lotu, nadal rozglądając się na lewo i na prawo. Po początkowej euforii zaczynał odczuwać zmęczenie, musiał zakończyć mecz zanim nie zaśnie i spadnie z miotły.

Kostki: 6,3

Doszedł do wniosku, że chyba musiałby złapać tego znicza w całą rękę, chociaż nie był pewny stuprocentowo, czy złapanie znicza na chwilę i jego późniejsze wypuszczenie nie przyniosłoby Slytherinowi zwycięstwa. Chyba będzie musiał się później o to kogoś zapytać. Od razu poczuł się zażenowany faktem, że lata na boisku i gra w meczu, a w praktyce nie do końca ogarnia zasady Quidditcha. Nigdy aż tak się nad nimi jednak nie zastanawiał! Zresztą póki grał na pozycji ścigającego, obchodziło go jedynie poprawne podanie, przyjęcie i rzut piłki na pętlę. Tłuczkami zajmowali się pałkarze, zniczem szukający - a tym nie wiedział, że ma dziś być.
Swoją drogą odważny ruch ze strony Slytherinu, by wystawić na tę pozycję chłopaka bez większego przygotowania. Może uznali, że skoro nie jest wielkim, napakowanym dryblasem to się sprawdzi w takiej roli? O to też postanowił później spytać. Jakież mogły być ich inne motywy, jeśli nie kwestia wzrostu i postury?
Wrócił jednak myślami do poszukiwania znicza, lecz im bardziej patrzył wkoło, tym bardziej złotej piłki nie widział.


1, 5

Pała S

Po co on się w ogóle starał? Leciał po raz kolejny rozproszyć obrońcę tłuczkiem, żeby Vivien miała czysty strzał, ale z tyłu głowy miał, że nikt nawet tego nie doceni. Ciekawe czy zobaczyłaby, gdyby zszedł z boiska. A gdyby tak... Skoro nie dostrzegała go, gdy dla niej grał, może doceni go jeśli zobaczy jak jest bez niego? Uderzył tłuczka, celowo jednak pudłując. Teraz powinno zadziałać. Przy następnej okazji, kiedy znów trafi przeciwnika, będzie wiedziała już, żeby go docenić.

Kostka: 3

Właściwie gra była wyrównana, nie licząc tego, że obrońca Gryffindoru, czyli Bekah była prawie nie do dyspozycji. Odczuwała tylko ból i miała nadzieje, że nie będzie go więcej, chociaż ten ze Slytherinu, który ją co chwila pałował był kurewsko zdeterminowany, czy tam raczej zabujany.
Z tego co wiedziała Lanceley, obrona nie polegała na obrywaniu tłuczkiem. Nikt jej tu nie bronił. Miała niby unikać tłuczka i jeszcze patrzeć, czy kafel leci do pętli. Jak niby to kurwa miała zrobić? Nie miała siostry bliźniaczki, a jedyna siotra, którą miała należała do Slytherinu. Na Merlina niech ta męczarnia się wreszcie skończy.
Przyglądała się, jak Hemah E. L. Peril sunie do ataku i znowu trafiła. Czuła, jak cały ból prawie z niej schodzi. Możliwe, że nie cierpiała na marne, albo ta ślizgońska pała postanowiła dać jej trochę odetchnąć. Spiorunowała go spojrzeniem. Słowa Peril skup się na grze, wkurwiły ją, a co ona niby robiła. Brakowało jej tylko podbitego oka do kolekcji.
Na szczęście Bekah nie oberwała kolejny raz i mogła to z łatwością obronić.
- No i co kurwa, i ja niby nie skupiam się na grze? - Rzuciła w eter, bardziej do ślizgonów niż do jasnowłosej.

Kostka: 2

To rozumiała. Taka gra powinna być. Męcząca, wyczerpująca, agresywna, szybka. Wymiana podań, unikanie tłuczków, ocieranie się co chwila o ryzyko kontuzji. I jak inni byli wyczerpani, tak w dziewczynie odzywały się nowe siły. Była przyzwyczajona do rygoru na boisku, nie zamierzała dawać się zmęczeniu. Radość z gry ją napędzała.
Rudzielec dał radę obronić. Hem uśmiechnęła się do niej, odbierając podanego w jej stronę kafla. Często wkurw pomaga szczególnie w tej grze. Ale nie przejmowała się już obrońcą. Wyprowadziła zwód, ominęła jednego z tłuczków i rzuciła w stronę pętli.
- POŚLIJCIE JĄ NA SPOTKANIE Z MERLINEM - krzyknęła w stronę pałkarzy, jeszcze nie wiedząc, jak dobitnie wezmą sobie jej słowa do serca.

1

Hemah znów leciała z kaflem do pętli Ślizgonów, a Etka już upatrzyła sobie odpowiedniego tłuczka, który zmierzał w dobrym kierunku. Miała trochę daleko i dla bezpieczeństwa lepiej byłoby rozegrać to z Franklinem, ale nie mogła się powstrzymać. Wolała działać sama. I ewidentnie wychodziło jej to lepiej, więc dlaczego by nie zaryzykować. Zamachnęła się i mocno uderzyła tłuczek. Doleciał i trafiał obrończynię prosto w głowę. Etka przez moment miała wrażenie, że jej własne ramię wyskoczyło ze stawu i poleciało za piłką, ale kiedy je rozruszała przestało boleć.

Kostka: 3>6
Przrrzuty: 4/6

Stracił już rachubę czasu i nie wiedział, czy siedział na miotle minut pięć, czy pięćdziesiąt. Chociaż ogrom myśli, który przeleciał jego głowę, podczas gdy on przelatywał nad resztą graczy, wskazywał raczej na ten dłuższy okres czasu. To prawdopodobnie był najdłuższy epizod miotlarski w jego życiu! W sumie powinien być dumny, że jeszcze na tej miotle siedział i w dodatku nie dolegało mu nic poważnego. Taka obrończyni na przykład już z dziesięć razy oberwała tłuczkiem, w sumie obie dostały po równo. Ryanowi aż przykro było patrzeć, jak pałkarze jego drużyny ładowali kolejne piłki w chudziutką i młodziutką zawodniczkę Gryffindoru broniącą pętli. Toż to dziecko jeszcze, mogliby jej trochę odpuścić...
Ale gra toczyła się dalej i miała swoje zasady, co do zgodności których on sam nie miał pewności. Wrócił więc do szukania znicza, tym razem obniżając nieco lot i przez moment lawirując między graczami.


1, 2

Stary Valerian mocno śpi...staaaary Vaaaal mocno śpii...ej, zaraz, mecz, musi grać. Otrząsnął się z letargu, tym razem bez pomocy trąby. Spod swoich przymrużonych oczu obserwował boisko, zniżył się do poziomu murawy i zatrzymał. Zapewne kibice gryfonów dostali małego zawału serca. Czyżby zsiadał z miotły i szedł w cholerę? Nic z tego drogie slutheriny, parę sekund później Val wystrzelił do góry przecinając obok bramek przeciwnika. Krzyknął "buuu!" w kierunku obrońcy ślizgonów i poleciał dalej szukać przeklętego znicza.

Kostki: 1,3

Pogoń na boisku trwa w najlepsze, a Allegra po chwili wsiada z powrotem na miotłę, jednak długo się na niej nie utrzymuje. Nawet nie zauważa, kiedy tłuczek po raz kolejny poleciał w jej stronę. Nie zdążyła zareagować, bo już był przed jej twarzą, waląc prosto w głowę. Ostatnie, co pamiętała, to ta okropna brązowa piłka, a potem ciemność. Zleciała w dół, a jej miotła poszybowała gdzieś w trybuny, waląc w wieżyczkę tuż pod siedzeniami. Ona sama gruchnęła w ziemię, wzniecając w górę piach spod pętli. Pewnie nie wyjdzie po tym ze skrzydła szpitalnego przez kolejne dwa tygodnie. Dzięki, Wykeham.

Obrywam po łbie, Slyth zostaje bez obrońcy

Wszystko się psuło.
Allegra padła ofiarą tłuczka i tym razem nie była w stanie już grać dalej, ja sama czułam się zmęczona lataniem w kółko. Nie miałam żadnego wsparcia, więc w końcu, gdy nie zostałam otoczona przez ścigających przeciwnika straciłam kafel.
Niemal się rozpłakałam - takie rzeczy mi się nie zdarzały. Byłam świetną zawodniczką, ale chyba nikt nie wytrzymałby wiezienia całego ścigania na jednych barkach przez cały mecz. Czułam, że teraz wszystko było stracone, chyba że Ryan wydobędzie z siebie siły.

Kostka: 4>5 (darmowy)
Kuferek: 31 (+11)
Przerzuty: 4/4

Pała S

Sam nie wiedział, czy pocieszał go fakt, że Viv nie zrugała go za zepsutą akcję. Natychmiast zaczął żałować swojej decyzji, ale jak się okazało, na to Dear też nie zwróciła uwagi. A niech to... Odechciewało mu się grać.
Jego bogini znów była przy piłce, kiedy otoczyli ją Gryfoni i zabrali jej kafla. Nie na jego warcie! Szybko dopadł pierwszego lepszego tłuczka i posłał go w stronę ścigającej z domu lwa, która teraz trzymała kafla. Lataj sobie z tą piłką, wstrętna złodziejko! Dziewczyna upuściła kafla i ten natchmiast znalazł się znów w rękach Viven. Ty nawet do niej pomachał, ale chyba znów na niego nie patrzyła.

Kostka: 6

Dopiero ją dosłownie wzięli. Obrończyni zielonych została tak mocno uderzona, że spadła
- HELL YEAH - wykrzyknęła, nie przejmując się tym, że dziewczyna mogła oberwać naprawdę poważnie. Gra trwała w najlepsze, a wokół byli medycy. Zajmą się nią. Nie poświęciła więc wiele uwagi Allegrze, zanim poleciała śladem Vivien. Widać było, że Dearówna ledwie trzyma się na nogach miotle, kiedy Hem kipiała energią, atakując bramkę zielonych raz za razem. Odebranie jej kafla było niczym zabranie cukierka dziecku - wręcz banalne. Zawróciła z nim, gotowa szturmować obręcze Slytherinu.
Akcja pałkarza była szybka. Kiedy tylko dziewczyna nawróciła, tłuczek trafił prosto w nią. Gdyby oberwała w ramię czy udo, zapewne nie wypuściłaby kafla z rąk, przyzwyczajona do bólu i krwiaków, pokrywających wspomniane części ciała. Ale chłopak - celowo czy nie - trafił ją w twarz.
Nos pękł z mokrym mlaśnięciem, ciepła krew zalała uda i brodę Gryfonki, a ból rozszedł się po całej głowie. Utrzymała się w powietrzu, ale rozluźniła mięśnie; kafel wpadł w ręce przeciwników. Pochyliła się na miotle, zanim spojrzała wściekła za pałkarzem.
- Skurwesyny - rzuciła, chociaż przez zdenerwowanie przebijała radość z powodu dobrego meczu. Otarła twarz rękawem koszulki, nie przejmując się krwią, bólem ani problemami z oddychaniem. Ruszyła dalej, nie zamierzając tak łatwo odpuścić. Trzeba więcej niż jeden złamany nos, by ją zrzucić z miotły.