Wszystko zależało od tego, czego było potrzeba temu drugiemu człowiekowi, a Bridget była w stanie mu to poświęcić. Czy była to uwaga, czy rada, czy też po prostu obecność i zajęcie głowy innymi sprawami, była w stanie to zrobić z powodzeniem. Jeszcze nie potrafiła do końca wyczuć, czego dokładnie trzeba było samej Marceline, bowiem pozostawała nadal skryta i niechętna do dzielenia się przemyśleniami czy też przykrym doświadczeniem, które ją spotkało kilka chwil temu, jednak dziewczyna była dobrej myśli i liczyła, że jeszcze kilka łyczków herbaty skutecznie rozwiąże jej język.
Z tego co kojarzyła, wszystkie uszy dalekiego zasięgu były skrzętnie pochowane.
- Możesz spróbować wytłumaczyć - zaproponowała łagodnie, uśmiechając się przy tym w sposób pokrzepiający, aby Krukonka wiedziała, że może być z nią szczera. Rozmowa i dyskrecja to coś, co z pewnością mogła jej zaoferować po tym, co przeżyły razem na pustyni - te doświadczenia pozwoliły pannie Hudson poważniej podchodzić do relacji z Francuzką, mimo że w praktyce bardzo niewiele o sobie wiedziały. Jeśli jednak wygadanie się miałoby jej pomóc, Bridget ową pomocą służyła. - Co nie? - zareagowała niemal natychmiast na jej kolejne słowa. - Ja sama nie wiem, co takiego się stało, ale mam wrażenie, jakby wszyscy mieli nakręcone korbki, a mnie jedynej brakuje energii - skomentowała. Bardzo dobrze identyfikowała się z tym problemem i nie musiała się silić, by poprzeć słowa Krukonki. - I sama też mam mętlik w głowie, w zasadzie jeszcze od jakiegoś tygodnia przed Egiptem - przyznała. Basil skutecznie zaprzątał jej myśli tuż przed wyjazdem, a gdy tylko wróciła, ponownie zagłębiła się w gąszcz myśli o jego osobie. - Swoją drogą miałyśmy farta w tym Egipcie, nie sądzisz? Jakby nie Lysander i profesor Bergmann pewnie miałybyśmy dziesięć razy ciężej - dodała z przekonaniem. - Dlaczego w ogóle pojechałaś? Lysander też Cię namówił? - zapytała jeszcze, ponownie upijając łyk herbaty, która stała się już znośna, a przynajmniej nie przyprawi jej języka w bąble.

Marceline zapewne nie potrafiłaby sprecyzować swoich potrzeb, których rozgałęzienia sięgały zbyt wielu płaszczyzn okraszonych nieznanymi motywami. Jako typowa nastolatka pragnęła kosztować życia, a zarazem uciekała przed tym, co mogłoby sprawić jej niebywała radość, by utonąć wcześniej. - tuż przed ewentualnym rozczarowaniem. Logiczne, że bała się kolejnego zawodu, jakby nie chcąc poczuć przykrości ponownie, ale czy cokolwiek mogło jej grozić pod dachem Hudson? Szczerze wątpliwe.
Och, doprawdy? Plotki zawsze odnajdywały ujście, a jak widać - w Hogwarcie byli mistrzowie tej kategorii codzienności.
- Chodzi o moją przeszłość - powiedziała zdawkowo, omijając temat Trausnitz i wszelkich elementów związanych z nagłym odejściem, a raczej - podjęciem się nauki prywatnie. - O coś co miało pozostać tajemnicą na zawsze - szepnęła ledwie słyszalnie. Nie umiała tego jasno wytłumaczyć, bo te wszelkie aspekty wydawały się jako kolejne pętle zaciskające się na drobnych nadgarstkach czy smukłej szyi. Oddech Marceline spłycił się, zaś tęczówki uciekły gdzieś w bok, bo skąd Holmes mogła przypuszczać, że zaufanie Bridget wyjdzie jej na dobre? Chciała ufać (to oczywiste), ale każda jej przyjaźń, a przynajmniej większość, kończyła się fiaskiem.
- Nie chcę cię oszukiwać, ale myślałam też o zmianie uczelni - przyznała, bo taki był pierwotny plan, ale im dłużej tkwiła w Hogwarcie, tym bardziej odnajdywała się pośród tłumu. Ludzie nie przeszkadzali jej tak bardzo jak wcześniej, przez co wydawać się mogło, że wtapianie się w tłum graniczyło już z cudem. - Co jest przyczyną twojego mętliku? O ile chciałabyś mi o tym opowiedzieć... - zaproponowała nieśmiało i obdarzyła Hudson nikłym uśmiechem, kiedy to ich tęczówki spotkały się nagle. Skąd bowiem rudowłosa mogła wiedzieć, że mają niemal podobny problem na płaszczyźnie uczuciowej?
- Tak, bez nich chyba by nas burza piaskowa porwała i właściwie... - zawiesiła głos i parsknęła pod nosem, gdy usłyszała słowa koleżanki. - Napisałam do Lysandra wiadomość o tej wycieczce i... Poprosiłam o to Daniela - och, cóż za faux pas. - To znaczy, profesora Bergmanna - przecież pozwolił im się wtedy do siebie zwracać po imieniu, dlatego mogła to zwalić na zbyt szybkie rozpędzenie w ów frazie. - Chciałam żeby pojechali, a Lys obiecał, że znajdzie czwartą osobę. Nie jesteś chyba o to zła? - zagaiła jeszcze, by po chwili upić kolejny łyk herbaty.

Bridget z zaciekawieniem zaczęła słuchać tego, co powoli, niespiesznie i z trudnością wyrzucała z siebie Marceline, jednocześnie łapiąc się na tym, że w ogóle nie wiedziała o niej... No, cóż, nie wiedziała o niej niczego. Nawet tego, że nie od zawsze była w Hogwarcie. Z tonu jej głosu można było wywnioskować jednak, że niezbyt chętnie chciałaby o owej przeszłości wspominać, a jednocześnie Bridget nie potrafiła wyzbyć się uczucia, że to tam kryje się wszystko to, co dziś doprowadziło ją do podobnego stanu. W żadnym wypadku nie chciałaby na nią naciskać, jednak wspomniana tajemnica oraz ewidentne zakłopotanie sprawiło, że chcąc, nie chcąc, poczuła ogromną ciekawość. Oczy jej błysnęły, a ciało automatycznie pochyliło się przez stolik w kierunku Krukonki - szybko jednak zdała sobie z tego sprawę i wyprostowała swoją postawę, zwracając jej delikatnie naruszoną przestrzeń osobistą.
- Przeszłość lubi się za nami ciągnąć. Też wiem to po sobie - powiedziała nieco wymijająco. Co prawda nie podejrzewała, jakiego kalibru była owa tajemnica, ani co dokładnie kryło się pod tą przeszłością, ona sama jednak widziała po sobie, jak chociażby ciągnęła się jej relacja z Ezrą. Dzielone ze sobą chwile często powracały i ich nawiedzały, mając spory wpływ na teraźniejszość. Może i ona mówiła o czymś podobnym?
Po kolejnej wypowiedzi zmarszczyła brwi.
- Co? Ale dlaczego? - zapytała szczerze zaskoczona. Zawsze wydawało jej się, że Hogwart należał do tych lepszych szkół, w których można było pobierać naukę na studiach i chęć opuszczenia go była dla niej nie do wyobrażenia. - Nie radzisz sobie z czymś? Może potrzebujesz pomocy? - dodała jeszcze, mając na myśli oczywiście naukę poszczególnych przedmiotów, choć same pytania brzmiały dwojako.
Przyczyna mętliku w tej chwili wydała jej się jedynie błahostką, w dodatku dość niedorzeczną, biorąc pod uwagę fakt, że w praktyce cały jej problem został przez nią stworzony i z uporem maniaka rozważała go w głowie, przy czym nie znajdowała dla niego oparcia w rzeczywistości. Sprawa Basila mocno ją trapiła, lecz czy na tyle, by chciała się z niej zwierzać?
- To nic takiego - powiedziała na początku, machnąwszy ręką. - Po prostu... Zabrzmi to strasznie dziecinnie, jeszcze sobie pomyślisz o mnie coś złego... Po prostu spodobał mi się ktoś, nagle, bardzo nagle i mam wątpliwości, czy to w ogóle miałoby sens - rzekła po chwili, zerkając na nią niepewnie. Czymże było jakieś jej zauroczenie w obliczu jej problemu, dla którego chciała rezygnować ze szkoły?
Coś jednak kliknęło jej w głowie. Nie umknęło jej uwadze to, z jaką swobodą nazwała profesora Bergmanna Danielem, również to z jaką szybkością ponownie nadała mu miano nauczyciela. Dla Bridget nie było to zachowanie... Normalne. Ona sama posiadała bardzo duży dystans do postaci tego typu, do swoich autorytetów i mentorów, i mimo że mężczyzna w istocie pozwalał nazywać się imieniem podczas wyprawy w Egipcie, Hudson nigdy tego nie zrobiła i nie byłaby w stanie. Ta granica była dla niej nie do zatarcia, a fakt, że dla Marceline nie była... Cóż, dała jej trochę do myślenia.
Czyżby nie miała zwidów?
- Szczerze mówiąc nie wiedziałam, że to Ty za tym wszystkim stałaś - powiedziała i pokiwała głową ze szczerym uznaniem. - Ja nie jestem zła i mam nadzieję, że Ty też nie będziesz, gdy powiem, że nie spodziewałam się tego po Tobie. Nie wyglądasz na kogoś, kto z dnia na dzień postanawia wybrać się na niebezpieczną wyprawę w nieznane - dodała, uśmiechając się ciepło. - Niemniej jednak dobrze wyszło, a jakieś przeczucie podpowiada mi, że Egipt był jedynie pierwszym przystankiem. Do kolejnego również możemy ruszyć w tym samym składzie: ja, Ty, Lysander i... Daniel. - To ostatnie ledwo przeszło jej przez gardło, lecz musiała, nie mogła się powstrzymać - chciała zobaczyć ponownie jej reakcję, gdy owo imię padało w rozmowie.
Potrzebowała pewności.

Jak mogłaby powiedzieć jej o próbie gwałtu? O sznytach na delikatnych nadgarstkach? O psychicznym dręczeniu wynikającym z plotki zakrawającej o romans z mężczyzną, który tak naprawdę mógłby nosić tytuł jej ojca? Nie, Marceline nie mogła patrzeć na to w ten sposób, wszak zbyt mocno odczuwała emocjonalną zażyłość skąpaną w enigmatycznych tajemnicach i iluzorycznym milczeniu z tym konkretnym człowiekiem. Łatwiej było kłamać, wymyślać bajki związane z problemami ukształtowanymi w kruchej podświadomości, by tylko nie dopuścić do siebie ewentualnego rozpadu, który doprowadziłby do całkowitego załamania utkanych długimi miesiącami sekretów. Chciała, ażeby przybrało to wymiar jasnego stanowiska, choć ile (ledwie) dziewiętnastolatka mogła dusić się spętana w okowach ograniczeń, złudnych barier zakrawających o wydukanie nawet grama prawdy?
Uniosła wymownie spojrzenie na Hudson, gdy ta się nachyliła i z nerwowością przygryzła policzek od środka. Czuła subtelny dyskomfort, kiedy to bliskość stała się tak niewielka, a to głównie przez to, że nie była przyzwyczajona do tak nagłych zwrotów akcji.
- Też masz problem z przeszłością? Mój sięga nauki w Trausnitz, jakby nie mogło zahaczać przy tym o Beauxbatons... Tam jednak ludzie byli zupełnie inni niż w tej przeklętej, niemieckiej szkole... - mruknęła z żalem, a zaraz potem zacisnęła mocniej smukłe palce na kubeczku, by wreszcie dać upust choć częściowej fali uczuć gromadzących się pod membraną skóry. Nie pojmowała z jakiego powodu mówi o tym Bridget, ale nie rozważała tego w kategoriach dobre lub złe wybory; kreowała to raczej na podobieństwo spontanicznego wypluwania z siebie jadu, który zatruwał jej kanaliki nerwowe. Istotnym jednak dla Holmes było to, że nagła swoboda i szczerość ulatająca spomiędzy jej karminowych warg kształtowała się jako odarta z wstydu chęć przełamania własnych granic. Być może sztampowe problemy i rozważania ciemnowłosej na temat Francuzki, które świadczyły o jej niewiedzy nie były aż tak ważne, bo przecież Marce od samego początku wtapiała się w mur i dopiero w ostatnim czasie stała się zbyt zauważalna.
- Nie, nie chodzi o naukę - szepnęła bez przekonania i zawiesiła na moment głos. - Mój ojciec stawia przede mną ogromne wymagania; sam jest uczonym i pisze wiele ksiąg związanych z zaklęciami. Wiem, że na jednych zajęciach nawet korzystaliśmy z jego twórczości, przez co czuję jakbym dusiła się we własnym ciele, bo on chce żebym była taka sama, a ja wiem, że wystarczy jedna rzecz, by zawieść go całkowicie i żeby zniknął na kilka miesięcy, może tym razem lat... - wydukała niemal na jednym wydechu, po czym uniosła błękitne tęczówki na puchonkę. Clement posiadał nową rodzinę, za parę miesięcy urodzi się też małe dziecko, a on weźmie ślub z Julią, której Marce nienawidziła za sam fakt, że rozdzieliła ją z tatą, bo przecież tak było, czyż nie? Nigdy nie zaznała matczynej miłości, zaś pan Holmes traktował córkę z dystansem, roszcząc sobie prawo do stawianych przed nią oczekiwań. Gdyby usłyszał tylko, że ta przeszłość, od której miała się uwolnić na nowo znajduje się w jej życiu i tym razem przybrała kolosalne rozmiary, pozbawiłby ją perspektyw na kontynuację nauki w Hogwarcie. Lęk przed tym wydawał się tak duży, że do tej pory nie odważyła się nikomu o tym opowiedzieć, bo przecież to na czym (raczej - na kim) zależało rudowłosej najbardziej, tkwiło w jednym z gabinetów profesorskich, nie zdając sobie zapewne z tego sprawy. - Przepraszam, że cię tym dręczę... - szepnęła i skupiła się na osobie rozmówczyni, by czasem nie kontynuować swoich historyjek, której bynajmniej - nie musiały obchodzić Hudson.
- Och... Dlaczego uważasz, że mogłoby nie mieć sensu? Przyznam, że mogę tego wysłuchać, może doradzę, choć nie mam zbyt dużego doświadczenia - przyznała zgodnie z prawdą, bo przecież nawet nie brała pod uwagę, iż Bri jest targana emocjami związanymi ze starszym mężczyzną. Francuzka tkwiła w końcu w takiej znajomości od trochę ponad trzech lat i wydawało się to intensywniejsze niż znajomości z rówieśnikami i niosło za sobą niebywałe korzyści.
Owszem, Marce popełniła faux pas, kiedy tak pewnie wypowiedziała imię Bergmanna, ale zapomniała się, bo dla niej był nie tylko nauczycielem. Posiadał różne tytuły, którymi mogłaby go darzyć, ale nie w obecności innej studentki, stąd modliła się do Merlina, by ciemnowłosa nie nabrała podejrzeń.
Niestety, za późno.
Nim Holmes odezwała się ponownie, upiła spory łyk z kubka.
- To był impuls, tak naprawdę... Piłam wino i przeczytałam ogłoszenie, cóż, najpierw zgłosiłam drużynę, a potem szukałam chętnych - nie kłamała. Faktycznie, tamtego wieczora wypiła o dwa łyki za dużo, ale przecież cała eskapada skończyła się dobrze i nie powinna mieć wyrzutów sumienia, przynajmniej tak sądziła. Kolejne fraza wypowiedziana przez koleżankę uświadomiła w tym rudowłosą całkowicie. - Och, tak! To byłby wspaniały pomysł! Daniel uwielbia podróże wszelkiej maści, byleby byłoby to ciekawe, stąd zgodził się od razu na Egipt, co mnie uspokoiło, wszak jest jedną z niewielu osób, przy których czuję się bezpiecznie - powiedziała z większym entuzjazmem niż do tej pory, po czym skierowała ku Bri szerszy uśmiech. Problem w tym, że po upływie kilku sekund zrozumiała - jak bardzo się zagalopowała. Cień wstydu pojawił się na usianych piegami policzkach, a wzrok powędrował na dno pustych ścian szkła, gdy dotarł do niej sens wypowiedzianej frazy. - Chodzi mi o to, że doceniam go jako członka kadry nauczycielskiej... Od lat w końcu pracuje w tym zawodzie, prawda? - zapytała jeszcze, jakby chcąc się upewnić czy Hudson złapała haczyk, bo przecież to nie mogło wyjść na wierzch.
N i g d y.

Bridget w pierwszej chwili wywróciła delikatnie oczami na pytanie Marceline. Och, oczywiście, że miała problemy, które ciągnęły się za nią od długiego czasu! Przecież cały jej związek z Ezrą, mimo że zakończył się niemal dwa lata temu, ciągle odbijał się na tym, co dziewczyna przeżywała obecnie. Niestety Hudson nie wiedziała, o jakiego rodzaju problemach mówiła Krukonka, toteż nie zdając sobie sprawy z ich kalibru, gorliwie pokiwała głową.
- Jasne i jestem pewna, że każdy ma coś takiego - zapewniła ją. Dopiero z jej kolejnymi słowami, z początkami opowieści, którą zaczęła snuć o swoim ojcu i dawnej szkole, Bridget zdała sobie sprawę, że się pomyliła.
Tu nie chodziło o nastoletnie miłostki i sercowe problemy, tu chodziło o coś znacznie głębszego i skomplikowanego, czego ona (na szczęście) w swoim życiu nie doświadczyła.
Hudson też nie miała zbyt łatwo, w zasadzie sama nie musiała wiele robić, by jej życie co tydzień fikołkowało i wywracało się do góry nogami, psując wszystko, co zdążyła do tej pory poukładać. Niemniej jednak jej problemy miały raczej przyziemną naturę lub częściej dotyczyły kogoś innego, niż jej samej. To, o czym zaczęła mówić Marceline sprawiło, że zrobiło jej się zwyczajnie głupio za poprzednie wypowiedzi. No bo jak miała porównywać jej pokopaną sytuację domową z burzliwą relacją dwojga nastoletnich ludzi?
- Przykro mi... - powiedziała, całkowicie szczerze, po czym uśmiechnęła się pokrzepiająco. - Nie przepraszaj, nie zawracasz mi głowy! Coś ty! Lepiej, jak się wygadasz, serio - stwierdziła jeszcze, machając ręką, żeby dać jej pewność, że naprawdę nie czuje się przez nią zadręczana.
Bardziej obawiała się tego, że jej własne rozterki uczuciowe będą dla dziewczyny męczarnią. Do tej pory zwierzyła się z tego tylko i wyłącznie Margo, całą resztę ważnych jej osób trzymając od sprawy z daleka. Jasnym było, że to nic pewnego - ba, bardzo prawdopodobne, że wszystko rozgrywało się wyłącznie na łamach jej pokręconych myśli. Lecz co jej szkodziło, żeby jej powiedzieć? Przez moment miała nietęgą minę, może trochę speszoną, aż w końcu zaczęła mówić, jednocześnie nawijając kosmyk włosów na palec.
- Bo... Ogólnie mam taką sprawę... Nie bardzo wiem, jak to powiedzieć. Po prostu podoba mi się ktoś. Problem jest taki, że ja nie bardzo wiem, czy jest sens się w ogóle zastanawiać, co dopiero starać. - No po takim wstępie Marceline z pewnością będzie wiedziała, o co jej chodzi. Zachichotała nerwowo, odgarniając maltretowany kosmyk za ucho, po czym walnęła z grubej rury: - Generalnie chodzi o to, że on jest niemal dwa razy starszy niż ja i nie wiem czy to... Wypada? Czy to wypali? - Słowo się rzekło, mina Bridget świadczyła o dużej konsternacji.
Pijąc kolejne łyki herbaty niemal się zakrztusiła. Krukonka dość szybko dała się ponieść i wkrótce wypaplała coś, co Bridget zapaliło wszystkie lampki alarmowe w głowie.
- Co jeszcze Daniel uwielbia? - Nie umiała się powstrzymać przed zadaniem tego pytania, po prost wystrzeliło ono z jej ust jak pocisk z procy. Starała się zatuszować swoje delikatne zakłopotanie za życzliwym uśmiechem, jednak jej myśli w te chwili galopowały. Marceline wydawała się wiedzieć sporo o osobie profesora, dodatkowo bardzo zastanawiający był fakt, iż nauczyciel zgodził się jechać na wyprawę z bandą studenciaków. I to Marceline go przekonała do tego?
Ciekawe jak...
Nie zrozum jej źle, w tej chwili wcale nie miała o pannie Holmes złego zdania. W sumie nie miała żadnego zdania poza tym, że uważała jej wiedzę za dość rozległą, biorąc pod uwagę fakt, iż wciąż była mowa o szkolnym profesorze. I mówimy o nim po imieniu.
- To prawda, jego status nauczycielski daje poczucie bezpieczeństwa. Gdyby nie fakt, że miał jechać w tej grupie, nigdy bym się nie zgodziła na propozycję Lysandra - stwierdziła jeszcze, po czym zajęła się herbatą. Ale nie mogła zbyt długo wytrzymać. Ciekawość sięgała zenitu, a Bridget czuła, że nie da rady dłużej tłumić w sobie natłoku pytań i wątpliwości. Spojrzała w oczy Marceline. - Mogę Cię o coś spytać?

Marce z pewnością nie chciała, by Bridget poczuła się urażona, wszak Holmes nie miała pojęcia o ewentualnych problemach kogokolwiek w Hogwarcie, a tym bardziej, że mogą być na skalę światową. Sama unikała pewnych rozmów jak ognia i to dlatego odczuwała pewien dyskomfort, że w ogóle musi zwierzać się komuś (wbrew pozorom) obecmu. Do tej pory radziła sobie dzielnie, uciekała od ewentualnych sentencji zakrawających o enigmatyczną prawdę, czyniącą zeń iluzoryczną istotę. Może to dlatego wszystko wydawało się irracjonalnie głupie? Rudowłosa posiadała całą gamę skomplikowanych problemów, które nie zakrawały tylko o rozważania dotyczące ojca, wymagań, szkoły czy... Uczuć. Zawsze chodziło o coś więcej, a Hudson z pewnością mogłaby to potwierdzić, prawda?
- To chyba zbyt skomplikowane... - wydukała ledwie słyszalnie, a zaraz potem przygryzła policzek od środka i spojrzała gdzieś w bok. Nie powinna nieustannie przypatrywać się puchonce, choć tak bardzo lubiła prowadzić dyskusję, kiedy to tęczówki spotykały się na jednej linii. Wypuściła powietrze niemal ze świstem, a chwilę później upiła ostatni łyk herbaty i odsunęła się od siebie kubek, by skinieniem głowy podziękować ciemnowłosej. Fakt, była wdzięczna Bri, że przygarnęła ją tak chętnie, pomimo że sama miała inne plany, ale teraz przynajmniej była spokojniejsza i już nie wracała do wspomnień związanych z Sanne, która - jakby nie patrzeć - skrzywdziła ją; wbiła szpileczkę doprawdy głęboko.
Utkane z nielogicznych sformułować frazy, które uleciały spomiędzy warg koleżanki sprawiły, że Francuzka uniosła mimowolnie brwi ku górze w nieskrywanym zdziwieniu. Nie pojmowała tego do końca, tak jak powinna, a nie chciała bezczelnie parsknąć śmiechem, toteż jedynie uśmiech przyozdobił jej blade lico.
- Wiesz, nie jestem pewna - czy dobrze rozumiem - powiedziała zgodnie z prawdą i czekała na dalszy przebieg wydarzeń, mając nadzieję na otwartość ze strony Hudson, co okazałoby się dużo łatwiejsze, aniżeli opowiastki krukonki. Dopiero po upływie kilku sekund pojęła, gdy wreszcie padło to magiczne hasło - starszy mężczyzna.
To czysta premedytacja czy zupełny przypadek?
- Och... - szepnęła cicho Marceline, a zaraz potem skrzyżowała smukłe palce w koszyczek, który ułożyła płasko na blacie. Oddychała spokojnie, jakby nie zamierzając ingerować w cokolwiek, co tyczyło się Bridget, ale na pewno chciałaby jej pomóc, a przynajmniej rozjaśnić punkt widzenia, który towarzyszył Holmes od przeszło trzech lat. Sama spotykała się z kimś kto śmiało mógłby być jej ojcem, a mało tego nauczał w Hogwarcie i był opiekunem Ravenclaw, jednak - na ile to było istotne? Nie zamierzała się do tego przyznać, ale w głowie ułożyła w ciągu paru chwil niezwykle wymijające argumenty. - Wiesz, tak naprawdę chłopcy w naszym wieku nie do końca są... Ekhem... Dojrzali; ja osobiście uważam, że nie ma w tym nic złego, o ile oboje tego chcecie - słowa brzmiały szczerze, pomimo że wzbudziły w Marce niepewność. - Wiek to tylko liczba, ale nie ma żadnego znaczenia, mogę ci nawet zagwarantować, że przy starszym mężczyźnie poczujesz się bardziej kobieco, może trochę nietypowo, co początkowo wydawać się będzie krępujące, ale nieznane tereny okąża się nad wyraz kuszące i nie pozwolą ci choć przez moment pomyśleć inaczej. Zapragniesz odkrywać więcej i więcej, aż w końcu - utoniesz w tym, czego początkowo mogłaś się obawiać - opisała własne odczucie, które towarzyszyły jej na starcie przy relacji z Danielem, bo przecież strach dręczył umysł (ówcześnie) szesnastolatki, zaś teraz było to czyste pożądanie i pasja do emocji wywoływanych przez enigmatyczną relację. - Poddaj się temu, bo kiedy zaczniesz o tym myśleć to możesz wszystko stracić... - dodała z wyczuwalną nutą notalgii, a zaraz potem obdarzył dziewczynę uśmiechem.
Nie podeszła do zadanego przez nią pytania, które było nagłe, jakby stało się zwykłym wypuszczeniem jej na pole, gdzie nie odnajdzie drogi ucieczki, dlatego podpierając podbródek na dłoni, rozmarzyła się. Za bardzo; zbyt oczywiście.
- Sztukę, muzykę... Uwielbia słuchać melodii fortepianu... - powiedziała niekontrolowanie i zupełnie nieświadomie. Dopiero słowa puchonki dotarły do niej dostatecznie, by sprowadzić ją na ziemie. Miała rację, pewnie sama Holmes nie pojechałaby nigdzie, gdyby nie obecność Bergmanna.
- Tak, jasne. Co takiego?
Dobrze zrobiłaś, Marceline?

Bridget w zasadzie bardzo lubiła się zwierzać, nawet przypadkowym osobom i o ile mogło jej to przysporzyć wielu kłopotów, jakoś tak nigdy nie walczyła ze sobą w tej kwestii. Może nawet nie była świadoma, jak wielkie jest to ryzyko i do stworzenia ilu plotek musiała się przyczynić? Prawdopodobnie nie postrzegała tego jako swoją wadę, naiwnie wierząc w to, że nawet zupełnie obcy jej człowiek będzie potrafił pomóc jej w problemie lub chociażby ulżyć użyczeniem uszu. Czasem miewała obawy, co jeśli zostanie jakoś... wyśmiana, lecz co do Marceline nie miała tego typu odczuć. To chyba ten Egipt sprawił, że mocno dziewczynie zaufała. Skoro nie zawiodła jej w tak ciężkich warunkach, pod presją wielu niekorzystnych czynników i zakłóceń magii, nie powinna jej zawieść i w progach mieszkania.
Opowiadając o swoich uczuciach względem problemu, który posiadała, trochę się peszyła. Wydawało jej się, że poruszany przez nią temat był z rodzaju tych, o których nie powinno się rozmawiać, bowiem potrafił wzbudzić kontrowersje i wywołać krzywe spojrzenia. Reakcja Marceline była jednak zgoła odmienna od tego, czego poniekąd się spodziewała lub do czego się przygotowywała w głębi duszy, tak zapobiegawczo, co by nie mieć nadziei na niesamowicie pomocne rady. W pierwszej chwili zamrugała zaskoczona, orientując się, że Krukonka podeszła do sprawy zupełnie na poważnie i zaczęła jej odpowiadać, w dodatku w sposób, który niezwykle do Bridget przemawiał. Aż pochyliła się w jej stronę, niemal spijając słowa z jej ust i mieląc je szybciutko w głowie.
- Tak, tak, no właśnie - przyznała w kwestii braku dojrzałości u nastoletnich chłopaków. Przecież wielokrotnie się z tym spotkała i nawet ci, którzy byli od niej starsi, na ostatnim roku w Hogwarcie, potrafili nieraz zachowywać się jak dzieci. Dalej jednak zamilkła, mimo że bardzo chciałaby odpowiedzieć Marcelinie na wszystkie jej wspaniałe uwagi, którymi ją uraczyła. W głębi duszy była jej za to wdzięczna i szczerze by jej podziękowała, gdyby nie fakt, że jej dalsza wypowiedź brzmiała... Tak osobiście. Bridget aż się zarumieniła, słuchając głosu Marceline, bowiem miała wrażenie, że przez moment wkroczyła na czyjś prywatny teren, niczym intruz, zupełnie jakby przyłapała ją na czymś, czego nigdy nie powinna widzieć. Nie potrafiła sobie tego dobrze ułożyć w głowie, lecz coś w środku podpowiadało jej, że trafiła na głęboko skrywany trop. - Wow, wszystko co mówisz brzmi... Bardzo atrakcyjnie. Fajna perspektywa i całkiem kusząca. Merlinie, dlaczego nie poznałam Cię wcześniej? - skomentowała w końcu, próbując uspokoić gwałtowne uderzenia serca. Miała wrażenie, że siedząc po drugiej stronie stołu, Marceline bezproblemowo mogła usłyszeć jego głuche dudnienie w wątłej klatce piersiowej Bridget.
Gdyby tylko...
Tak łatwo dała się sprowokować. Niemal wyśpiewała jej to, co chciała usłyszeć. Oddech Puchonki przyspieszył, jednocześnie ze strachu i ekscytacji. Czuła się trochę niczym detektyw, z drugiej strony bała się tego, co właśnie chyba odkrywała. Czy zapytanie jej wprost będzie przejawem idiotyzmu z jej strony? Co jeśli jej podejrzenia nie były prawdziwe? Może w Egipcie się przewidziała i wcale nie widziała tych kilku momentów, podczas których ich spojrzenia krzyżowały się na nieco dłuższy czas niż normalnie lub ich dłonie spotykały się w nieprzypadkowych splotach? Czyżby pojechał z nimi tylko dlatego, że Ona tam była? Czy cały jej poprzedni wywód o związku ze starszym mężczyzną miał faktyczne oparcie w rzeczywistości?
Miała w głowie wiele myśli i z tego wszystkiego zaczęła się stresować. Nerwowo stukała opuszką palca wskazującego o kubek, w którym już prawie nie było herbaty, bowiem wcześniej wypiła niemalże połowę duszkiem, by przepchnąć gulę stojącą jej w gardle. Może był jeszcze czas, żeby się wycofać? Spojrzała na nią, w jej oczy, w których czaiło się zainteresowanie, a jednocześnie niepewność. Dokładnie to samo, co czuła w tamtym momencie Bridget. Postanowiła zaryzykować.
- Wiesz o nim sporo - zdecydowanie zbyt dużo jak na zwykłą uczennicę. - Nie zrozum mnie źle, po prostu zastanawiam się - jestem tego niemal pewna - czy coś Cię łączy... - z profesorem Bergmannem?
Nie dokończyła, nie wystarczyło jej odwagi, by powiedzieć jej to prosto w twarz. Niemniej jednak nie pozostawiła wątpliwości co do tego, kogo miała na myśli.
Marceline z pewnością wiedziała.

Jak bardzo były różne!, niewiarygodne... Zapewne Holmes uznałaby za czystą nieodpowiedzialność, gdyby wiedziała, że Hudson zwierzała się obcym, wszak sama wychodziła z założenia, że ktoś mógłby to wykorzystać przeciwko niej i, pomimo że sama nie była tak okrutna to obawiałaby się o puchonkę. W swej eterycznej ulotności, Bridget wydawała się niezwykle delikatna i rozkoszna, choć rudowłosa nie mogłaby przyznać tego na głos. Nie znały się zbyt dobrze, a pochopne wyciąganie wniosków było niezwykle krzywdzące, bo co jeśli okazałaby się wredną ślizgonką w roli aniołka? To byłby najgorszy z możliwych scenariuszy! Całe szczęście, że jednak ich znajomość rozpoczęła się od Egiptu, w którym spędziły dostatecznie dużo czasu, by sobie zaufać, tylko - dlaczego Marce odczuwała dziwnego rodzaju niepokój?
Popłynęła w swojej opowieści dotyczącej związku pomiędzy starszym mężczyzną i młodą kobietą, ale tak naprawdę opowiadała o swoich odczuciach względem relacji, którą tworzyła od prawie trzech lat z... Nauczycielem. Było to silniejsze, okraszone pewnego rodzaju spontanicznością i przywiązaniem, być może toksycznym i chorym, ale nie umiała z tego zrezygnować. Uśmiech przyozdobił blade policzki rudowłosej, gdy tak mówiła, a subtelny rumieniec kontrastował z konstelacją piegów na jej nosie. Wbrew pozorom, nie spodziewała się, że dzisiejszego wieczora opowie o takich sprawach nowej koleżance, stąd tym bardziej miała nadzieję, że Bri nie zrozumie jej opacznie. Chciała dodać puchonce otuchy, a także zachęcić ją do postawienia wszystkiego na jedną kartę, by czasem nie musiała walczyć z własnymi emocjami, które częstokroć są niezwykle zdradliwe.
- Nikt mnie nie podejrzewa o takie możliwości i raczej byłabym ostatnią osobą, do której ktoś by cię przysłał - odpowiedziała zgodnie z własnymi odczuciami, wszak - kto normalny pomyślałby, że Marceline Holmes jest zdolna do pójścia do łóżka z mężczyzną, który mógłby być jej ojcem, czyż nie? Niemniej jednak, tak było, a ona nie chciała przyznawać wprost, że to faktyczny stan rzeczy, o którym wolała nie rozmawiać. Strach zmuszał ją do pewnego dystansu, by czasem nie zrobić z siebie skończonej idiotki, toteż wolała w tej chwili lawirować na bezpiecznej płaszczyźnie, gdzie obie żyły w sferze domysłów.
Dlaczego jednak nie zorientowała się, że przypadkowe, zbyt długie spotkania spojrzeń jej i Daniela na wyprawie są zauważalne dla tak dobrego obserwatora jak Hudson? Czemu nie wiedziała, że ktoś w nocy mógł zaobserwować jak ich palce splatają się w niewinnym geście? Oczywiście, niejednokrotnie bała się o niego, ale tak samo bała się o Lysandra i Bridget, która wydawała się równie krucha, co ona sama. Pewnie dużo łatwiej żyłoby się z taką świadomością, a tak? Musiała zaakceptować własny błąd.
...czy coś cię łączy...
- Co takiego? - wydusiła z siebie ledwie słyszalnie, bo doskonale wiedziała, że ciemnowłosa zmierza w jedną stronę. Nerwowy gest, w którym przygryzła dolną wargę wydawał się brutalny, a pękająca, cienka tkanka przyprawiła ją o metaliczny posmak w ustach. Smukłe palce Holmes zacisnęły się w piąstki, zaś konsternacja malowała się w jej błękitnych oczach. - Sugerujesz, że mam romans z nauczycielem? - oburzyła się i zbyt gwałtownie wstała od stołu, na co krzesło wywróciła się z łomotem na podłogę. - Pewnie znasz Petę i szukałaś sposobu, żeby mnie sprawdzić, tak? Powiedz mu zatem, że nie zniszczy mi życia po raz drugi... - tak, to był niekontrolowany wybuch bezsilności, bo nagle cały czarny scenariusz miał się ziścić ponownie, gdy to pytanie padło z ust dziewczęcia. Jak to możliwe? Jak? Z żalem w spojrzeniu lustrowała twarz Bri, by zaraz potem ruszyć do wyjścia. - Dziękuję za pomoc, ale bardzo proszę, żebyś nie opowiadała tych bzdur i przekaż mu, żeby dał mi wreszcie spokój! - krzyknęła jeszcze desperacko, a pojedyncze łzy spłynęły po jej policzkach, kiedy to szarpała się z klamką. Chciała stąd wyjść, uciec jak najdalej, byle nie mierzyć się po raz kolejny z przykrą świadomością, że postąpiła skrajnie nieodpowiedzialnie. Jak mogła opowiedzieć tyle rzeczy o Danielu, by raz jeszcze przechodzić przez piekło? Niewyobrażalne.
Dopiero po chwili drzwi ustąpiły, a ona spojrzała jeszcze za siebie, by mieć pewność, że Hudson zrozumiała jej prośbę.
Musiała.

Bridget z pewnością doceniała fakt, iż Marceline chciała dodać jej otuchy i w praktyce właśnie to się stało - dziewczyna patrzyła na swoją sytuację zupełnie inaczej niż na początku, raczej dostrzegając w niej niezwykły potencjał, niźli przekleństwo. Nie zmieniało to jednak faktu, że jej szczegółowa i emocjonalna wypowiedź wzbudziła w Puchonce podejrzliwość. Nie chciała wysnuwać pochopnych wniosków, bowiem oskarżanie Marceline to ostatnie, czego chciałaby się podjąć, lecz ta sprawa wydawała jej się być poważna.
To było zabronione.
To nie powinno mieć miejsca. Nigdy. Nie z nauczycielem.
Musiała skonfrontować swoje wrażenia z Krukonką, usłyszeć reakcję, zobaczyć błysk w oku lub usłyszeć śmiech z ust. Cokolwiek, potrzebowała to wiedzieć, bowiem ciekawość gotowa była wywiercić jej dziurę w brzuchu. Nie wiedziała, czy czuła się jej odpowiedzią usatysfakcjonowana - jej słowa pozostawiły raczej wiele wątpliwości i konsternację wyraźnie malującą się na buzi Puchonki.
- Petę? - spytała, nie rozumiejąc, lecz na niewiele się to zdało. Marceline odebrała jej słowa jako mocny atak, natychmiast się wycofując. Ze strachu przed tym, że Bridget pozna prawdę? Czy kryło się w tym coś więcej? Bała się, że dziewczyna zniszczy jej życie tą informacją? Że poleci do dyrektora i wyda kochanków? Wiele pytań przebiegało przez głowę panny Hudson. Otworzyła usta, by coś odpowiedzieć, lecz jej próby zostały zagłuszone przez głośne uderzenie krzesła o podłogę. Aż się skuliła. - Marceline... Poczekaj - powiedziała, wyciągając w jej stronę dłoń, gotowa powstrzymać ją od wyjścia. Niestety nie była wystarczająco szybka, koleżanka już była w połowie drogi do drzwi, gdy Bridget odsuwała własne krzesło od stolika. Miała wrażenie, jakby dziewczyna dostała zastrzyku energii i wykonywała niezwykle szybkie ruchy lub jakby ona sama działała w spowolnieniu, niezdolna do wprawienia ciała w ruch.
Chyba ją straciła.
- Stój, proszę, to nie tak! - dodała jeszcze, lecz drzwi zatrzasnęły się z hukiem za plecami Krukonki. Bridget stała jeszcze przez chwilę na środku kuchni, patrząc uparcie w klamkę. Czy powinna za nią wybiec? Czy powinna podjąć próbę wyjaśnienia jej zamiarów, czy może raczej zostawić Marcelinę w spokoju? Zdołała dostrzec pojedynczą łzę spływającą po jej policzku i ten ogromny strach w jej sarnich oczach.
Merlinie, Bridget, coś Ty narobiła...

/zt x2

Nigdy nie powiedziałby, że czas może się tak niemiłosiernie wlec. Sekundy upływały monotonnie, jak skapujące z przeciekającego kranu kropelki, składając się na ciężkie minuty, a te z kolei epatowały wyjątkową niechęcią do gromadzenia się w godziny. Każda z tych drobnych struktur czasowych przepełniona była wielością emocji. Przede wszystkim dominowało zniecierpliwienie, dla niewtajemniczonego obserwatora mogące wyglądać jak poddenerwowanie. Ezra bardzo chciałby nie zerkać co chwilę na wskazówki zegarka i bardzo chciałby nie podrygiwać nerwowo nogami; najwyraźniej jednak przewyższało go to fizycznie. Najchętniej poszedłby do Bridget pięć minut po tym, jak dostał kosza w garderobie teatralnej...
Ta myśl dodatkowo go frustrowała. Trudno było wyzbyć się z głowy możliwych scenariuszy i samego obrazu przypartej do ściany dziewczyny, za której smukłymi dłoniami, w cnotliwym geście podtrzymującymi biustonosz, kryła się słodycz zaszczytu, który chciała mu uczynić. Chciała. Nie był to jedynie zryw emocji, mający być później owiany kurtyną wstydu; w pełni świadomie zaprosiła go do swojego mieszkania na wieczór. I może tak było lepiej?
Nie umawiali się na konkretną godzinę i dlatego trudniej było mu odczytać jej oczekiwania. Nie chciał się zbytnio pospieszyć, żeby nie odrzucić jej przesadną i nagłą skłonnością, nie chciał również kazać jej czekać; mogłaby pomyśleć, że traktował ją z lekceważeniem. Niebo jeszcze nie zdążyło całkowicie pociemnieć, a jedynie zabarwić się kolorami zachodzącego słońca, kiedy wreszcie stanął przed jej mieszkaniem. W jego dłoni znajdowała się na wpół rozwinięta róża w kolorze głębokiej czerwieni; w kolorze namiętności i pożądania. Odchrząknął, by na pewno pozbyć się z głosu nieprzyjemnych dla ucha dźwięków i z zawadiackim uśmiechem oparł się ramieniem o framugę drzwi. A następnie zapukał w rytm swojego serca bijącego z oczekiwaniem.

Polemizowałabym ze stwierdzeniem, że Ezra dostał od Bridget kosza - zaproszenie go do mieszkania mówiło znacznie więcej. Było to przyznanie mu racji, nie potrafiła się oprzeć jego urokowi i fizyczności, której pragnęła teraz bardziej, niż czegokolwiek innego. Nie mogła jednak oddać mu się w garderobie, było to wbrew jej zasadom oraz nie należało do najrozsądniejszych zachowań. Za ścianą wciąż chodzili ludzie, nie mogła pozwolić, by ich przyłapano - nie dość, że mieliby kłopoty, Ezra mógłby wylecieć tuż przed końcowymi egzaminami, to jeszcze straciłaby odznakę, która bardzo wiele dla niej znaczyła.
Jej emocje zmieniały się niczym w kalejdoskopie. Podekscytowanie i podniecenie mieszało się ze strachem i niepewnością. Co jeśli wcale się nie zjawi? Jeśli go zdenerwowała i zrezygnuje z jej zaproszenia? Czy wyjdzie na kompletną idiotkę, mimo wszystko przygotowując się jak głupia? Biegała po mieszkaniu jak poparzona, chcąc poprawić każdy kwiatek w wazonie, zmieść różdżką najmniejszy pyłek, po raz pięćdziesiąty wygładzić pościel. Zerkała w lustro - włosy raz wiązała w kucyk, innym razem splatała w luźny warkocz, nie mogąc się zdecydować. Jej sarnie oczy wyrażały jednocześnie zniecierpliwienie i chęć ucieczki. Co ona najlepszego robiła?
Nie wiedziała, czy w ogóle powinna się w to plątać. Jej relacja z Ezrą była toksyczna i Bridget, jeżeli miała na celu zadbanie o swoje zdrowie psychiczne, powinna już dawno temu ją uciąć. Nie potrafiła jednak i dzisiejszego dnia chłopak ponownie udowodnił jej, że jest przy nim słaba. Poddała się już na wstępie, świadoma tego, że przegra każdą walkę z nim - nie potrafiła mu się oprzeć. Jego twarz, błysk w oku, szarmancki uśmiech, mocne ramiona, gorące wargi na jej ustach...
Zadrżała.
Wtedy właśnie usłyszała pukanie do drzwi - nie za głośne, niezbyt nachalne. Cała drżała, lecz zmusiła się do podejścia do klamki i naciśnięcia na nią. Zza szpary spoglądał na nią Ezra Clarke, z delikatnym uśmiechem na ustach, oparty o framugę, jak gdyby nigdy nic, przed sobą trzymając pojedynczą różę. Jej ulubiony kwiat.
- Cześć - powiedziała, niemal szeptem, jakby bała się, że ktoś ich usłyszy. Odsunęła się i wpuściła go do środka, zamykając zaraz za nim drzwi i delikatnie opierając się o nie plecami. - Przyszedłeś - dodała już głośniej, nie umiejąc ukryć szerokiego uśmiechu ekscytacji wpełzającego na jej usta.

Starał się nie dopuszczać do głosu wątpliwości, wiedząc że jego własne myśli potrafiły być zdradzieckie wobec pragnień. Ich zachowaniom trudno było przypisać cokolwiek z logiki i gdyby tylko myśleli o przyszłości, o historii ich znajomości, daliby sobie wzajemnie czerwone światło. Ale byli samolubni, liczyło się tylko "tu i teraz". I cholera, było mu z tym tak dobrze...
Otwieranie drzwi wydawało mu się trwać wieczność...
Ale już w momencie, kiedy spojrzał na jej twarz, wiedział, że warto było czekać.
- Cześć - odparł, a w kontraście do jej szeptu, jego głos rozniósł się po całym korytarzu. Nie przejmował się tym, czy ktoś ich usłyszy, bo zresztą dlaczego ktokolwiek miałby się nimi przejmować lub podejrzewać o coś złego i niestosownego? Wszedł zatem śmiało do środka, chłonąc z ciekawością obraz korytarzyka i chcąc wyłapać jak najwięcej detali, które więcej opowiedziałby mu więcej o Bridget, którą była teraz.
Choć mieszkali drzwi w drzwi, nigdy wcześniej nie miał okazji tu być. Już od progu dało się zauważyć, że mieszkanie było jasne i przestronne, z wyraźnym wpływem kobiecej ręki; Bridget czy Lotty? Tak czy inaczej był to jedynie dodatek, otoczka najistotniejszego elementu scenerii; skąd w nim pomysł na oglądanie wystroju, skoro w rzeczywistości jego podziw kumulował się zupełnie w innym punkcie?
- Przyszedłem. Oczywiście, że przyszedłem, głuptasie - zaśmiał się z czułością, nie wierząc, że po wcześniejszym spotkaniu Puchonka mogła mieć jakieś wątpliwości. Postąpił krok do przodu, nie wdzierając się jednak zbyt w gwałtownie w jej przestrzeń; był na tyle blisko, by przed jego czujnym spojrzeniem nie umknął żaden cień na jej twarzy i na tyle daleko, aby powietrze pomiędzy nimi zaczęło drgać pod wpływem ich wzajemnego przyciągania.
- To dla ciebie. Mam nadzieję, że wciąż je lubisz. - Podał jej kwiat, zahaczając palcami o jej palce. Niby przypadkiem. - To jak, oprowadzisz mnie trochę?

To wszystko było po prostu ekscytujące, obezwładniające w swojej sile i Bridget nie potrafiła się oprzeć. Nie umiała zdefiniować tego, co czuła w tej chwili do Ezry - czy był to wyłącznie wybuch pożądania, czy może obudziły się w niej skrywane głęboko uczucia, tłamszone od blisko dwóch lat? Nie chciała się zastanawiać, nie potrzebowała teraz nocy spędzonych na rozmyślaniu. Wolała noce, w których mogła totalnie zapomnieć o zmartwieniach i smutkach, obecnie wypełniających jej życie, odsunąć w cień wszystkie ścigające ją demony i dać upust emocjom.
Wolała noce z Ezrą.
Ściszony głos był być może podszeptem jej podświadomości, objawem jakiegoś nieuzasadnionego strachu, że ktoś ich usłyszy i zacznie gadać, że ich tajemnica przestanie być sekretem i ujrzy światło dzienne. Kto jednak miałby ich podsłuchiwać, kogo w ogóle miałoby to interesować? Bridget często zachowywała się niedorzecznie, szczególnie w stresie, a ta chwila z pewnością przyspieszała bicie jej serca. Samo spojrzenie Ezry sprawiało, że miękły jej nogi, a język się plątał - ten błysk w oku nie był czymś, co widziała często w ostatnim czasie, nie w spojrzeniach, którymi obdarzą ją. Teraz zaszła zmiana, spostrzegła coś zupełnie innego. Czułość? Delikatnie musnął jej dłoń opuszkami swoich palców, a ten dotyk był niczym porażenie prądem, wzbudzające ciarki na całym ciele. Przejęła kwiat, uśmiechając się szeroko - wiedział, że kochała róże i podstępnie ją podszedł, lecz schlebiało jej to, widziała "starania", mimo że już w garderobie dała mu do zrozumienia, że z kwiatem, czy bez, była cała jego.
- Dziękuję - powiedziała, po czym wyminęła go, dyskretnie ocierając się o niego, tylko żeby wyłapać zapach jego perfum. - To mieszkanie Lotty - zaczęła, wstawiając różę do wąskiego wazonu. - Więc nie ma tu wiele mojego - dodała, wzruszając lekko ramionami. - Ale z chęcią Ci pokażę, jak mieszkam. - To mówiąc, przez moment zawahała się, aż w końcu wyciągnęła rękę w jego stronę, by złapać go za dłoń. Przygryzła wargę. - Który pokój chcesz obejrzeć najpierw?

To właśnie o emocje w tym wszystkim chodziło. Choć ostatnie długie związki przygasiły szukającego wrażeń Ezrę, należał on do grona wytrwałych flirciarzy i już dawno odkrył, że kobiety mogły być bardzo miłą odskocznią. Mimo to nie poszedłby na żaden oficjalnie nienazwany układ z pierwszą lepszą dziewczyną; fizyczność była dla niego istotna, ale nie aż tak, jak emocje. A Bridget była ich całą kopalnią. Mieli naprawdę długą historię, a każdy jej element znaczył coś dla Ezry. Była już pomiędzy nimi uraza i żal, była złość i zazdrość - obie emocje zarówno destrukcyjne, jak i nadające ognia znajomości. Troska, ciepło, ogromy sentyment... a na samej górze, niczym wisienka na torcie, słodka i niewinna miłość, od której wszystko się zaczęło. Nie było dla niego ważne, że to wszystko dawno już przeminęło; Bridget była wspomnieniem, ale wspomnienia miały to do siebie, że lubiły odżywać.
Być może był nieco patetyczny, upatrując (nieistniejących) zbieżności ich sytuacji z przygotowywaną sztuką i położeniem potajemnych kochanków. Dreszcz emocji przebiegał po jego plecach na samą myśl o tym, że mieli z Bridget swój mały sekret. I nawet jeśli dodatkowe starania nie były już potrzebne, Ezra to lubił. Uwielbiał całą tę otoczkę romantyzmu, swoistą grę wstępną, która nie była pozbawiona elementów zaskoczenia, nawet jeśli doskonale znali jej zakończenie. Zwyczajnie go to bawiło.
Kącik jego ust drgnął, kiedy ona pierwsza zainicjowała dłuższy kontakt; było to jedynie trzymanie się za ręce, bardzo prosty i niewinny gest. I tak niepotrzebny w perspektywie wielkości mieszkania; Ezra nie wątpił, że zawiłość planu miejsca by go nie pokonała. Jednocześnie tak potrzebny z perspektywy ich dwójki.
- Mmm, to zależy jak długie przystanki przewidujesz. Bo nie ręczę, że jak dotrzemy do twojej sypialni, to nie będę potrzebował dłuższej chwili na zapoznanie się z miejscem... A zwłaszcza jego lokatorką - wyjawił, nieświadomie oblizując wargę z niejaką niecierpliwością. Trudno było oczekiwać, że teraz, kiedy już rzeczywiście byli sami, Clarke na długo będzie w stanie utrzymać w ryzach swoją śmiałość. Co zresztą było winą Bridget. Gdyby tylko nie wyglądała tak kusząco...

Emocjonalność Bridget sprawiała, że w praktyce była jednym wielkim kłębkiem uczuć, stłamszonych i tłumionych, nie znajdujących ujścia. Musiała ostatnio sprostać tylu wymaganiom... Musiała zachowywać dobrą minę do złej gry praktycznie przez cały ostatni rok. Ponownie sklejając złamane serce, próbując pakować się w coraz to nowsze relacje, które ostatecznie pędziły ją wyłącznie na łamy Obserwatora, szukając szczęścia w ramionach innych chłopaków, co również nie skończyło się dobrze. Kłócili się, Bridget nie mogła patrzeć na Ezrę, kiedy ten próbował układać sobie życie z Leonardo. Momentami nie chciała wychodzić z mieszkania w obawie, że natknie się na nich w korytarzu lub na odwrót, bała się do niego wracać i decydowała się na noc w zamku. Spełniała obowiązki prefekta, patrolowała korytarze, musiała być wzorem i pomocą dla wielu, podczas gdy sama usilnie szukała ratunku. Na domiar złego jej siostra postanowiła opuścić kraj i uciec od swojego dziecka, jedynej radości Bridget w tamtym czasie, która również została jej odebrana. I na nic zdawały się jej starania i zbliżające się szeregi Wybitnych na świadectwie - rodzice i tak wypatrywali bardziej powrotu pierworodnej, niż jej samej. Było jej z tym ciężko, nie miała się już do kogo zwrócić i kiedy myślała, że sytuacja jest już na samym dnie beznadziejności, zjawił się Ezra.
Wracanie do niego nie było dobrym pomysłem. Dla żadnego z nich. Lecz oboje potrzebowali swojego towarzystwa, oboje potrzebowali bliskości i intymności. Może nawet oboje marzyli o tym od bardzo dawna, lecz dopiero napotkane okoliczności zmusiły ich do przyznania się do tego? Dla Bridget wybór był prosty - mieć Ezrę, chociaż na chwilę, lub nadal być sama. I nie chciała się nad tym zastanawiać ani chwili dłużej.
Jego słowa wywołały rumieńce na policzkach Bridget. To niesamowite, jak jednym zdaniem potrafił zburzyć mur pozorów, które chciała przed nim zachować. Ale kogo ona chciała oszukać, nie zamierzała się już hamować.
- To tam - skinęła głową w kierunku drzwi prowadzących do jej pokoju, po czym nie czekając skierowała doń swoje kroki. Przekroczywszy próg, odwróciła się do niego przodem, za sobą mając cały asortyment pokoju w składzie biurka, szafy, regału z książkami oraz całkiem sporego łóżka. Bezwiednie przygryzła wargę, gdy przyciągała go do siebie, wciąż trzymając w uścisku jego dłoń.

Nie miał pojęcia, że życie Bridget tak stopniowo się sypało na każdym możliwym polu. Bo zresztą skąd miałby wiedzieć? Świadomy mógł być jedynie tych ciągłych niepowodzeń miłosnych, rozpadających się związków i niewłaściwych chłopaków, którzy lubili się przy niej kręcić. I jednocześnie także wiedział, że Bridget nigdy nie kibicowała jego najświeższemu związkowi, ale z drugiej strony nie miał pojęcia, że sprawa ta aż tak silnie na nią wpływała. Nie rozumiał wtedy, że jego decyzje wciąż mogły budzić w niej wewnętrzny sprzeciw, przerażać ją i boleć. Nie rozumiał i w zasadzie nie chciał rozumieć. To nie był pierwszy raz kiedy zachowywał się egoistycznie i zapewne nie ostatni; Ezra bardzo uparcie szukał swojego szczęścia w życiu, bardzo często krzywdząc tym inne osoby. Na samej szczycie tej listy znajdowała się Bridget, a teraz i Leonardo. A i tak nie zamierzał za to przepraszać.
Tu wychodziło na jaw, że Ezra nie znał już Bridget, że poprzestawali na powierzchowności; gdyby byli dla siebie kimś więcej, to bez wątpienia potrafiłby zauważyć ilość smutku, którą w sobie nosiła. Być może dobrze, bo byłby to tylko kolejny argument, kolejne usprawiedliwienie swoich działań; czyż nie robił jej przysługi, dając jej możliwość pozyskania takiej odskoczni. Czyn niemal dobry. Ale nie to nim kierowało.
- Droga warta zapamiętania. - Błysnął krótkim uśmiechem, ciesząc się, że uwielbienie do droczenia się było jego domeną, a nie Puchonki. Nie wątpił, że on sam najpierw pokazałby jej kuchnię, łazienkę, łóżeczko Chione...
Nawet nie spojrzał na wystrój pomieszczenia, od razu przyciągnięty przez Bridget. W niemal idealnej synchronizacji jego druga dłoń znalazła się na jej talii i przemknęła po niej chciwie, aż do pleców. W żaden gest nie było już wpisanego pytania o pozwolenie - przecież wiedział, że mógł. Nachylił się jednocześnie, składając na jej miękkich wargach śmiały pocałunek. Mimo że doświadczał jej smaku zaledwie kilka godzin wcześniej, wspomnienie było na tyle blade, że zasługiwało na odświeżenie. Cwaniacki uśmiech uformował się na jego ustach, jak za każdym razem, gdy w jego głowie pojawiły się głupie pomysły. Podniósł dłoń Bridget, wciąż splecioną z jego, i położył ją na swoim karku - w ten sposób wygodniej było mu włożyć wolną już rękę pod kolana Hudson, żeby jednym ruchem ją podnieść i niczym młodą pannę zanieść te kilka kroków do łóżka. Kiedy więc delikatnie odstawiał ją na podłogę, jej nogi znajdowały się centralnie przy krawędzi materaca i wystarczyło doprawdy lekkie pchnięcie, aby znalazła się na nim...

Nic dziwnego, że nie mieli o sobie nawzajem bladego pojęcia, skoro ich kontakt przez ostatnie półtorej roku pozostawiał wiele od życzenia. Ciężko było im nawiązać swobodną i przyjacielską konwersację tak w ogóle, co dopiero żeby dowiadywać się o wielkich zmianach w planach i poglądach na życie, nie mówiąc już o metamorfozie, jaką przechodziły ich charaktery. Ezra nadal potrafił być tym słodkim chłopcem, w którym zakochała się Bridget, lecz posiadał na swoich barkach cięższy bagaż doświadczeń, zmierzył się z całą listą wyzwań, które postawiło przed nim życie, zdefiniował swoją ścieżkę, którą zamierzał podążać, a to wszystko działo się już z dala od bystrych oczu Puchonki. Ona z kolei przeżywała wiele na swój sposób, głownie na polu relacji międzyludzkich, spotykając się z coraz to kolejnymi porażkami i rozczarowaniami. Na tle rodzinnym również nie wszystko przedstawiało się tak kolorowo, jak mogłoby się wydawać. Wiele zmartwień dokładała jej szkoła i wszyscy nauczyciele oczekujący od niej jak najwyższych wyników ze swoich przedmiotów i poświadczenia, że zasługuje na bycie reprezentantem uczniów Hogwartu. Odznaka niejednokrotnie jej ciążyła, obowiązki piętrzyły się...
A mimo tego, gdy stała w swoim pokoju z Ezrą, mając go tuż przed sobą, w ogóle nie myślała o tych rzeczach. Wyrzucała z głowy wszystko to, co jeszcze niedawno spędzało jej sen z powiek. W tej chwili nie potrzebowała niczego ani nikogo więcej, by zapomnieć. Chciała zapomnieć, chciała oczyścić umysł z negatywności, które w ostatnim czasie go przepełniały i poświęcić się czemuś przyjemnemu, dać się unieść emocjom.
Odsłoniła w uśmiechu rząd równych ząbków, a chwilę później zamknęła wargi na tych jego, oddając się pełnemu pasji pocałunkowi. Choć ich usta złączyły się nie tak dawno temu w równie pełnym pożądania akcie, miała wrażenie, że czekała na ten moment wieki. Zniecierpliwienie rosło w niej z każdą kolejną sekundą. Wybił ją z rytmu tylko na moment, kiedy szybkim ruchem sięgnął w dół i wziął ją na ręce. Wydała z siebie cichy pisk, który płynnie przerodził się w perlisty chichot. Zachwiała się delikatnie, gdy odstawił ją tuż przy krawędzi łóżka. Brzeg materaca idealnie sięgał zgięcia jej kolana, nogi aż sam uginały się, zmuszając ciało do opadnięcia w tył. Chwyciła się jednak jego ramion, zwracając uwagę na koszulę, którą miał na sobie.
Po co?
Chciwe palce Bridget szybciutko zawędrowały do pierwszego z guzików i szybkim ruchem rozpięły go, odsłaniając kawałek jasnej skóry i widoczny pod nią obojczyk. Serce zabiło jej mocniej w piersi, gdy uwolniła kolejne dwa guziki. Podniosła wzrok na Ezrę i obdarzywszy go zawadiackim uśmiechem, odpięła następny. I jeszcze jeden. Teraz to ona chciała brać to, co jej się należało cały ten czas.

Być może powinni zastanowić się nad sobą, skoro tak bardzo szukali ucieczki przed teraźniejszością i rzeczywistością. Byli młodzi i choć na ich barkach ciążyły bagaże doświadczeń - musiały ciążyć, takie były uroki posiadania wolności wyboru - nie powinni czuć się tak wymęczeni. Ezra pamiętał ten niedługi okres, kiedy Bridget pod wpływem hipnozy patrzyła na niego jak na zupełnie obcego człowieka... I wydawało mu się, że oddychało jej się lepiej i żyło jej się lepiej, jakby ktoś wreszcie uchylił drzwiczki klatki i pozwolił rozłożyć skrzydła. Była wtedy niesamowita. I Ezra tak bardzo nie mógł wtedy tego znieść, nie godząc się na bycie wymazanym z jej życia, choć tak jej to służyło. Może w zasadzie to byłby jakiś dobry sposób na terapię pozwiązkową? Ezra wcale by nie narzekał, gdyby ktoś odciążył jego sumienie z kolejnego złamanego serca... Bo nawet jeśli teraz było lepiej, wszelkie złe emocje miały wrócić i zaatakować podwójnymi wyrzutami sumienia. To nie było za wcześnie na pocieszanie się? To było fair w stosunku do Leonardo, żeby wracać w objęcia byłej dziewczyny?
Cóż, usta Bridget skutecznie zatrzymywały te wątpliwości i wytyczały zupełnie inne ścieżki myślenia... Był gotowy poddać się tym wszystkim niewerbalnym argumentom, które świetnie dobierała. Nie chodziło tylko o pocałunki, które zostawiały żar w miejscach, gdzie ich ciała się stykały. Chodziło też o rodzaj spojrzenia, którym go obdarzała - podobało mu się to, jak bardzo w tym momencie czuł się przez nią chciany i na miejscu. Chodziło nawet o ten perlisty chichot, słodki i dziewczęcy, tak niewinny w kontraście do tego, co miało miejsce w tym pokoju. Tak prawdziwy.
Bez protestu oddał się w jej ręce, zwalniając na ten moment, gdy pastwiła się nad guzikami jego koszuli. Jeden guzik za drugim. Jego samokontrola odchodziła równie szybko, jak materiał spływał z jego ciała, obnażając coraz więcej nagiej skóry. Tylko jej. Tylko dla niej.
Złapał ją za biodra i stanowczym gestem zamienił ich miejscami, by opaść miękko na materac, a potem wciągnąć ją na swoje kolana. Jego usta natychmiast wytyczyły ścieżkę po jej szyi do płatka ucha, który przygryzł. Dłonie Ezry natychmiast znalazły się pod bluzką Puchonki, nie obdzierały jej jednak jeszcze z ubrania.
- Zrób ze mną, co tylko chcesz - szepnął Bridget, po prostu pragnąc. Każdego dotyku, słowa, a nawet spojrzenia. Skoro chciała brać, mogła to robić. Ezra nie miał już nic własnego, wszystko mogło należeć do niej. Tej jednej nocy...

Prawdziwa walka tego wieczoru odbywała się wewnątrz Bridget Hudson, gdzie wrodzona cnotliwość ścierała się z obezwładniającym pożądaniem. Nie trzeba było długo czekać, by dowiedzieć się, która z sił zwyciężyła. W jej spojrzeniu próżno było już szukać dawnej niewinności, a w ciemnych źrenicach czaił się głód nowych wrażeń, narastający z każdą kolejną sekundą i mrugnięciem powiekami. Ruchy jej dłoni wyzbyły się powściągliwości, bez skrępowania błądząc po nagim torsie chłopaka. Miała wrażenie, że jego skóra płonęła pod delikatnym naciskiem opuszek jej palców, lecz nie bała się sparzyć. Jej własne ciało paliło żywym ogniem, a każdy następny pocałunek z jego ust wzniecał kolejne ogniska. Oddech utracił zdrowy rytm, urywając się i powodując przyspieszone ruchy klatki piersiowej dziewczyny. Jego ręce zawędrowały również tam i wcale nie miała nic przeciwko. Widziała odbicie swojej sylwetki w jego błyszczących, łakomych oczach - wiedziała, że tego dnia rozebrał ją w myślach już wiele razy. Chciała dać mu coś od siebie, na razie tylko tyle, by mógł skosztować odrobinę, lecz nie nasycić się. Mieli dużo czasu, mogli się bawić...
Zsunęła się z jego kolan, na których własnoręcznie ją posadził, po czym zrobiła niewielki krok w tył, by nadal znajdować się w jego zasięgu, a jednocześnie mieć lepszy widok. W rozchylonych, wilgotnych wargach Bridget odbijało się pragnienie. Ezra mógł się zdziwić, zapewne nie pamiętał jej w takim wydaniu. Wszystko, co zaszło między nimi, było epizodem zamierzchłych czasów i nic nie było jak wtedy. Wszystko, do czego zmierzali dziś, zapisze się na kartach ich żyć jako nowe doświadczenie, a nowość potrafiła być zarówno zaskakująca, jak i straszna. Po twarzy Bridget nie przemknął nawet najbledszy cień lęku, gdy samodzielnie zaczęła pozbywać się odzienia. Okraszone zalotnym spojrzeniem, lubieżnym uśmiechem i powolnym gestem przedstawienie z pewnością mogło ucieszyć jego oczy, którymi w nie tak długim czasie (choć zapewne sekundy rozciągnęły się w  jego mniemaniu w godziny) mógł oglądać ją w komplecie koronkowej, prześwitującej bielizny. Odgarnęła włosy w tył, pozwalając im opaść kaskadą fal i loków na szczupłe plecy, chyba po raz ostatni ukazując cząstkę skrytego głęboko w środku wstydu, ujawniającego się w postaci niepozornego rumieńca na policzkach uniesionych szerokim uśmiechem. W następnej kolejności jej chciwe palce spoczęły na pasku jego spodni, chcąc uwolnić resztę jego ciała z materiałowych oków. Każda dodatkowa warstwa oddalała ich od siebie, a jedyne, czego Bridget potrzebowała w tej chwili, to bliskość. I zamierzała ją sobie wziąć. Tej jednej nocy...
Wraz ze szczękiem klamry, ich usta ponownie złączyły się w gorącym pocałunku.

Nie znał jej od tej strony; pomimo że byli ze sobą wcześniej, Ezra czuł, jakby to wszystko było nowe. Patrzył na dziewczynę przed sobą i widział Bridget Hudson, miał świadomość, że dotyka tej samej Bridget Hudson, a jednak wspomnienia i teraźniejsze odczucia wcale do siebie nie pasowały. Inność nie była jednak zła, skąd. Dostrzegał wspaniałość kobiety, w której oczach pożądanie paliło się na stosie złożonym z zapamiętanej przez niego niewinności. Kusiła go i pociągała, ale znowu, zupełnie inaczej niż na początku sądził. Kiedy w Ezrze pojawiło się pragnienie, by swój żal i pustkę oddalić poprzez odnalezienie ciepła w ramionach Bridget, w jego głowie tkwił obraz jej wiecznie rumianych policzków i odrobinę niezręcznych gestów, niepewności kryjącej się w słodkich wargach. Wydawało mu się, że szukał schronienia, podczas gdy podświadomie oczekiwał, by to Bridget dawała się prowadzić i wodzić wedle jego zachcianek. Takie wrażenie odniósł nawet w sali teatralnej i dlatego początkowo czuł się zagubiony, kiedy dotykała go z taką odwagą, przewracając role o sto osiemdziesiąt stopni. Ta dziewczyna doskonale wiedziała, co robi.
Słaby protest w postaci drobnej zmarszczki pojawił się na jego czole, gdy Bridget zsunęła się z jego kolan. Odruchowo podążył ciałem za nią - musnął dłońmi jej biodra i choć był to łagodny dotyk, zdradzał pewną podświadomą zaborczość. Opuszkami palców sunął po skórze, którą nieprzyzwoicie stopniowo uwalniała z niepotrzebnych materiałów. Miała rację; w jego głowie pojawiła się niejedna wizualizacja jej sylwetki, a jednak wyobrażenia nijak miały się do rzeczywistości, w której nawet każda niedoskonałość Bridget Hudson była piękna. Piękna i pożądana. Nie było tu miejsca na nawet tak śladowe ilości zawstydzenia, które osadziły się na jej policzkach. Ciemniejące spojrzenie Ezry zaczepiło o koronkową bieliznę - tak ubogą w materiał, a jednak wciąż skrywającą tak wiele przed nienasycony wzrokiem Ezry. Jego usta znalazły się na krótko na jej brzuchu, zostawiając na nim trzy wilgotne, lecz krótki pocałunki zsuwające się ku dołowi. Gdy klamra ze szczękiem opadła, uniósł biodra, by pospiesznie pomóc jej w pozbyciu się tej drażniącej bariery.
Rozłąka ich warg trwała zdecydowanie zbyt długo, bo gdy znowu się spotkały powstającym przy tym żarem łatwo było się sparzyć. Ezra tchnął prosto w jej usta ciepłym oddechem pomieszanym z krótkim śmiechem. Trudno było w jeden sposób określić emocje, które mu towarzyszyły. Nie potrzebowali jednak ich wyliczać, bo oboje mogli dostrzec jedno; Ezra był szczęśliwy, gdy z pasją całował Bridget. Był szczęśliwy, gdy pociągnął ją na łóżko i zawisł nad nią, obserwując jej idealne ciało zatapiającą się w białą, niezbrukaną jeszcze pościel. W myślach stwierdził, że z przyjemnością splami jej czystość. Przeniósł się z pocałunkami na podstawę jej szyi, pastwiąc się nad nią lekkim szczypaniem zębami skóry i zaraz schodząc niżej i niżej, przez obojczyki, do biustu. Pierwsze opadły jednak nie ramiączka biustonosza, lecz koronkowe majtki, które nie stawiały żadnego oporu wobec zręcznych palców Ezry.
- Brałaś eliksir? - zapytał cicho, jakby nie chcąc słowem przebić gorącej atmosfery. W międzyczasie zaś niemal leniwym gestem odpiął zamek biustonosza, bo jakkolwiek doskonale w nim wyglądała, Bridget Hudson w sama sobie stanowiła wszystko, czego pragnął. I tak oto opadła ostatnia przeszkoda przed pełnym złączeniem się ich spragnionych ciał...

Jeszcze z pewnością będzie miał okazję porządzić tego wieczoru. Bridget jedynie wykorzystała tę chwilę, którą jej podarował, by pokazać mu, że nie była taka, jaką ją pamiętał. Zmieniła się, odkąd ostatni raz znaleźli się w podobnej sytuacji i chciała, by był tego świadomy. Dawniej było... Inaczej. Rodzice pewnie spojrzeliby na to jako błędy młodości, pytanie tylko, co było większym błędem - pójście z nim do łóżka wtedy czy teraz? Postanowiła jednak zepchnąć wszelkie niepewności na dalszy plan i nie przejmować się za nadto. Po raz pierwszy przejąć kontrolę i sprawić przyjemność sobie, nie wszystkim innym wkoło, którzy posiadali wobec niej jakieś oczekiwania. Zrobić to, o czym od tak dawna marzyła i co, jak widać, było również jego pragnieniem. Nie bacząc na konsekwencje, poranne niezręczności czy cokolwiek innego, co mogłoby wyniknąć z tego jednego wieczoru zapomnienia. Po prostu bawić się. Przeżywać.
Jej ciało ponownie przeszył dreszcz, a z ust wyrwało się ciche westchnienie, gdy jego usta zostawiły na skórze jej brzucha trzy mokre pocałunki, wyznaczając sobie tym samym drogę w dół. Jej pożądanie w tamtej chwili było już niemal namacalne, każda komórka jej ciała pragnęła go ze zdwojoną mocą. Gdy tylko jego spodnie wyfrunęły w powietrze, Bridget poczuła szarpnięcie, którym przyciągnął ją bliżej, by tym razem zasmakować jej ust. Cała płonęła, a ogień z wnętrza zdawał się nie znajdować wystarczającego ujścia, przez co dalsza gra, każdy kolejny dotyk i przepełniony pasją pocałunek doprowadzał jej wytrzymałość do granic możliwości. Czuła się, jakby balansowała nad przepaścią, a jego ręce przyczyniały się do tego, by w końcu spadła.
Zanim się obejrzała, leżała plecami w miękkiej pościeli. Zaśmiała się, czując chłód materiału, tak mocno kontrastujący z temperaturą jej rozgrzanej skóry. Policzki miała rumiane, a usta zaróżowione, rozciągnięte w szerokim uśmiechu, kiedy ponownie się nad nią nachylił. Odchyliła brodę, dając mu lepszy dostęp do szyi, którą adorował w najpiękniejszy z możliwych sposobów. Wręcz wiła się pod nim, targana przeszywającą rozkoszą wywołaną delikatnym podgryzaniem i pocałunkami. Dłońmi sięgnęła do jego ramion, chwytając je mocniej, chcąc mieć choć jeden punkt zaczepienia w stanie zupełnego rozchwiania. Nie protestowała ani przez sekundę, gdy pozbył się jej bielizny - nie mogła doczekać się, kiedy w końcu uwolni ją z delikatnej koronki. Uniosła delikatnie klatkę piersiową, by pomóc w rozpięciu zamka biustonosza i wyciągnęła ręce z ramiączek.
Przytaknęła gorliwie na jego pytanie. Wzięła eliksir jeszcze zanim się u niej zjawił, przygotowana na każdą ewentualność wieczoru. Teraz jedynie rozchylała wargi, prosząc o więcej.

+18
Byli mistrzami popełniania błędów. Ezra żałował wielu swoich czynów względem Bridget - tak naprawdę trudno było mu powiedzieć, który moment tej relacji błędem nie był. Pierwsze zbliżenia, kiedy młodość i naiwność stała się ich gwoździem do trumny. Te liczne kłótnie i wybuchy zazdrości z obu stron, które nigdy nie powinny mieć miejsca. Ezra żałował dnia, w którym poznał i pierwszy raz pokochał Bridget - była jego najlepszym i najgorszym uzależnieniem. W tej sytuacji łatwo było mu zrozumieć alkoholików; rzucał i odsuwał się od Puchonki wiele razy, mając pod językiem smak triumfu, ale wystarczyła chwila nieuwagi, by to zniweczyć. I wiedział, że to było niewłaściwe, a cała rozkosznie słodka otoczka była tylko przykryciem dla goryczy rozczarowania, z którą zawsze kończyli. Pozostawało mu tylko łudzić się, że tym razem będzie inaczej, że... to już ostatni raz. Clarke powtarzał w życiu tyle kłamstw, że w to jedno wyjątkowo łatwo było mu samemu wierzyć.
Żadna reakcja ciała Bridget nie mogła mu umknąć; gdy przez jej skórę przebiegł dreszcz, Ezra na własnej odczuł wyraziste mrowienie, a gdy jej usta wypuściły ciche westchnienie, zapragnął, by tembr jej głosu wypełnił wszystkie szpary, aby każda ściana i każda deska zapamiętały i niczym echo odbijały dźwięki tak bezwolnie umykające z ich warg.
Gdy patrzył na nią z góry, zatopioną pomiędzy pościelą, na chaotycznie rozsypane na poduszce włosy i na ten dziewczęcy, szeroki uśmiech, Ezra mógłby uwierzyć, że to jeden z aniołów zechciał zaszczycić go swoją osobą, nie wiedząc że tak chętnie podąża do swojego upadku. Przesunął po jej policzku, kciukiem zahaczając o dolną wargę. Dawniej mogła być aniołem, teraz jednak prędzej upatrywałby w niej zbieżności do mitologicznej Pandory.
Gdy bielizna, zarówno Bridget jak i Ezry, zaczęła należeć do przeszłości, Clarke nie miał już żadnej innej powierzchni, o którą mógłby zahaczyć palcami, poza gładką skórą Hudson. Zdecydowanym gestem rozsunął jej uda, opuszkami drażniąc delikatną skórę i podążając za głosem instynktu i popędu. Nie rozważał niczego, kontynuując to, czego zapowiedź dał już jej w garderobie. Usta Ezry otulały ciepłym oddechem jej kobiecość, gotowe oddać jej tę przyjemność. Zacisnął mocniej palce na jej biodrach, przymykając powieki i z najwyższą rozkoszą pieszcząc ją językiem, na którym pozostawał smak zakazanego owocu. Na oślep odnalazł dłoń Bridget i wplótł jej palce pomiędzy kosmyki własnych włosów, dając jej w ten sposób możliwość zmiany tempa pieszczoty.
Z jednej strony chciał się z nią bawić, chciał wpierw odnaleźć wszystkie jej ulubione miejsca i na zawsze odcisnąć na nich własne piętno, z drugiej pożądanie elektryzującymi falami przechodziło przez jego ciało i każda chwila zwłoki była katorgą dla niego samego. Tym bardziej, kiedy już wiedział, że przezorność Hudson otwierała przed nimi tak wiele możliwości tej nocy...
Powoli wyprostował się na rękach, a uśmieszek zatańczył na jego ustach, gdy z tej pozycji spojrzał na Puchonkę roziskrzonymi oczami. Chciał stopić się w jedność z Bridget, czuć jej zaciskające się mięśnie wokół siebie i oddychać tylko nią samą. Podciągnął się więc, dosięgając ustami charakterystycznego zagłębienia przy obojczyku i pastwiąc się nad nim, gdy zbił razem ich miednice, a chwilę później wprawił biodra w pewny ruch, pozwalający im połączyć się w najbardziej rozkoszny sposób...

+18

Błąd za błędem - dokładnie tak malowała się cała ich relacja, aczkolwiek Bridget nie żałowała dnia, w którym poznała Ezrę; również nie żałowała tego, w którym go pokochała. Choć sama mogła nie zdawać sobie z tego sprawy, potrzebowała tamtych chwil zapomnienia, tamtych chwil młodości i naiwności, by teraz stać się taką osobą, jaką była. Bycie wielokrotnie zranioną przez tego człowieka wcale nie powstrzymało jej przed kolejnym pchnięciem się w jego ręce - był jej najsilniejszym nałogiem. Co więcej, niczego nie pragnęła tak bardzo, jak tego, co mieli w tej chwili.
Siebie nawzajem.
Bridget nie wiedziała, czy jej ciało było w stanie jeszcze w jakikolwiek sposób reagować na rozkoszne pieszczoty, którymi obdarowywał ją Ezra. Miała wrażenie, że każdy jeden zmysł miała pobudzony do granic możliwości. Jej skóra płonęła żywym ogniem w styczności z nagim ciałem chłopaka, w reakcji na rozgrzany oddech. Uszy wychwytywały każdy najcichszy jęk i westchnienie, które wydobywało się spomiędzy jego warg. Oczami wodziła po przystojnym obliczu Krukona, nie mogą powstrzymać myśli, że dawno nie była tak szczęśliwa, jak w tej właśnie chwili, gdy pochylał się nad nią z tym niesfornym błyskiem w oku, ze zmierzwionymi włosami, w których niedawno gościły jej palce, z łobuzerskim uśmiechem, tak tożsamym z jego osobą. W powietrzu roznosił się zapach jego perfum, który wdychała z każdym płytkim oddechem i który doprowadzał ją do szaleństwa.
Ezra nie składał jej pustych obietnic - to, co zapowiedział w garderobie, ziściło się w miękkiej pościeli jej łóżka. Z ust wyrwało jej się pojedyncze jęknięcie, a zaraz za nim cała fala niekontrolowanych westchnień, którymi reagowała na sposób, w jaki nią zawładnął. Dłonie kurczowo zacisnęła na pościeli, chcąc chociaż na moment odnaleźć stabilny punkt w całym swoim rozchwianiu. Jej biodra w pierwszej chwili miały ochotę wyrwać się z mocnego uścisku jego rąk, gwałtownie reagując na pieszczotę, lecz z każdą kolejną sekundą mięśnie traciły napięcie, a ona wcale nie zamierzała uciekać. Wręcz przeciwnie - oddała się temu obezwładniającemu uczuciu rozkoszy, którym ją obdarzał (bardzo hojnie). Z jednej strony nie chciała, by przestawał, a z drugiej miała ochotę na jeszcze więcej - by poczuć go w sobie i spełnić pragnienie drzemiące w jej wnętrzu od bardzo dawna. Palcami zatopionymi w kosmyki jego włosów delikatnie dawała mu znać, by zwolnił, a następnie by dokonał tego, na co oboje tak bardzo czekali.
Przezorność była jedną z najlepszych cech Bridget, to nie podlegało wątpliwości.
Była na niego gotowa i przywitała go głośnym westchnieniem, chowając twarz w jego silnym ramieniu. Do samego końca nie wierzyła, że to wszystko było jawą i dzieje się naprawdę. Dopiero moment, w którym poczuła jego męskość wewnątrz siebie sprawił, iż zdała sobie sprawę, że to wcale nie był sen i naprawdę to robili. Naprawdę kochali się w jej łóżku. Emocje, które buzowały w jej wnętrzu w końcu znalazły upust, a pragnienie, by mieć go więcej i coraz więcej, dało o sobie znać w chwili, gdy jej biodra dołączyły do tych jego synchronizując się w dogadzaniu sobie nawzajem. Oplotła rękami jego kark, przyciągając jego usta do swoich i składając na nich pełen namiętności pocałunek, przerywany głośniejszymi westchnieniami i jęknięciami. Coraz szybsze ruchy chłopaka doprowadzały ją na sam skraj wytrzymałości i gdy już myślała, że dłużej nie da rady, jej ciało przeszedł silny dreszcz, a narastające w podbrzuszu uczucie gorąca rozlało się falą po wnętrzu dziewczyny, pozostawiając za sobą błogie mrowienie i rozkosz, która towarzyszyła jej jeszcze dłuższą chwilę po tym, jak jej dłonie bez siły opadły na pościel. Oddychała ciężko z przymkniętymi oczami, z trudem unosząc drżącą dłoń, by nieudolnie odkleić zaplątany kosmyk od czoła.
Zrobili to.
Czy żałowała? Nie miała pojęcia, cóż okropnego musiałoby się zdarzyć, by w tej chwili w jakikolwiek sposób miała poczucie winy z faktu, iż przespała się z Ezrą. Przeciwnie - dawno nie czuła się równie usatysfakcjonowana, równie doceniona i tak samo szczęśliwa, jak wtedy. Otworzyła w końcu oczy, przenosząc spojrzenie na twarzy Krukona, nie mogąc ukryć malującego się na jej karminowych ustach uśmiechu zadowolenia.
- Dziękuję - wyszeptała, gdyż nadal nie udało jej się uspokoić oddechu ani rozedrganego serca, które biło oszalałe w jej piersi. Wykonała niemal nadludzki wysiłek przekręcenia ciała na bok, by leżeć twarzą w jego kierunku. Palcem wodziła po rozgrzanej skórze na torsie chłopaka. - Chcesz może... Zostać? Tutaj? - odważyła się zapytać, w niepewności przygryzając wargę. Na dobrą sprawę nie miała pojęcia, czy miałby na to ochotę. Liczyła się z myślą, że wspólna noc wykraczała ponad jego możliwości, aczkolwiek w głębi duszy miała wielką nadzieję, że zostanie. Teraz jedyne, czego pragnęła, to móc ułożyć głowę na jego ramieniu i zasnąć.

Miał wrażenie, że w życiu dokonał o wiele więcej głupich decyzji niż tych słusznych, choć ludzie obserwujący go tylko z daleka zapewne mogliby powiązać go z umiejętnością rozważnego dobierania ścieżek życia. Szczególnie zważywszy na to, że zazwyczaj upadał na cztery łapy i wszystko samo się rozwiązywało. Ezrę jednak gryzło wiele rzeczy, całego mnóstwa żałował, a najgorsze w tym wszystkim było to, że wpadał w najtrudniejszy do zniesienia rodzaj pomyłek; w te, które i tak popełniłby drugi raz. Ezra wcale nie lubił ranić ludzi i dlatego najwięcej jego rozterek dotyczyło właśnie relacji, w których utrzymywaniu wcale nie był taki wspaniały. W ostatnim czasie takie myśli nachodziły go głównie, gdy przed zaśnięciem wspominał Leonardo - w zimnej połowie łóżka, w nieznośnym tykaniu zegara niezmąconego oddechem drugiej osoby, w koszulce przesiąkniętej jedynie własnym zapachem łatwo było się zagubić i zostać przygniecionym konsekwencjami. I choć słodycz zlewała się z goryczą, to czucie tej toksycznej mieszanki było lepsze niż brak świadomości. Wszystko, czego potrzebowali, to znać odpowiednie proporcje, a Ezra i Bridget po tak długim czasie mieli co wyrównywać...
Wszystko wracało na swoje miejsce i Ezra przyrzekłby, że w tej jednej chwili świat kręcił się jedynie wokół nich. Nie miało znaczenia, kto inny dotykał przez ten czas ciała Bridget ani kogo Ezra adorował subtelnymi pieszczotami ani zuchwałymi słowami. Sunąc teraz opuszkami po jej delikatnej skórze i z fascynacją chłonąc wszystkie reakcje ciała, Ezra w głębi duszy wiedział, że nikt inny nie potrafił dotykać Bridget w taki sposób, jak robił to on. Był zdeterminowany, aby i ona to wiedziała i pamiętała, niezależnie do czyich łóżek miała ponieść ich przyszłość.
Clarke posiadał może doświadczenie, ale ów zbliżenie przeżywał z wcale nie mniejszą intensywnością niż Bridget. Wplatając dłonie pomiędzy kosmyki włosów, Puchonka wzięła pomiędzy palce wszystkie sznurki i mogła za nie pociągać, a nawet szarpać wedle życzenia. Był gotowy przyjąć wszystko, co tylko dla niego miała; nie mniej, ale i nie więcej. Bo oczywiście do końca pozostawały w nim tłumione obawy, że ich piękna, urocza bańka zaraz się rozpryśnie, budząc ich w przerażeniu ze wspólnej fantazji.
Nic takiego jednak się nie działo. Kiedy schowała twarz w jego ramieniu, zanurzył nos w jej pachnących włosach i otulił drżąco-gorącymi słowami szeptanymi wprost do ucha. Mocnymi ruchami bioder wytyczał ścieżkę do ich wspólnej rozkoszy, a w jego podbrzuszu rozwijało się już nie tylko nieposkromione pożądanie, ale i rodzaj tryumfu. Oto kolejny raz miał Bridget Hudson pod sobą, obezwładnioną i drżącą z pragnienia. To był jedynie przedsmak - Ezra nie chciał jedynie próbować. Chciał wszystkiego. Dlatego kochał się z nią, przelewając na nią cały smutek i gorycz samotności, złość na siebie samego... ale i szczęście, które dawało mu fizyczne obcowanie z Bridget. I przede wszystkim gwałtowną pasję z jaką potrafił kochać.
Oddawał jej żarliwy pocałunek, tracąc oddech i pojękując bezwstydnie. Jego dłoń znalazła się na jej krągłej piersi, początkowo gładząc ją kolistymi ruchami, a potem przechodząc do delikatnego masażu czubka twardej brodawki. Była to jednak tylko drobna pieszczota wobec tego, jak wprowadzali się wzajemnie na szczyt. Czuł jak jego tętno przyspiesza, a każdy mięsień jego ciała się spina, nim gwałtownie doszedł z ciężko wyartykułowanym imieniem kochanki na ustach. Pomimo że z niego samego szybciej schodziły emocje, atmosfera w pomieszczeniu wciąż była gorąca i nie znaczyło to, że Clarke stracił zainteresowanie Bridget. Było wręcz przeciwnie.
Zaśmiał się cicho, obserwując jak jej twarz powoli rozkwitała zadowoleniem. Nie mógł powstrzymać myśli, że była taka piękna. Czule dotknął jej policzka i przesunął, zahaczając o dolną wargę, wilgotną i kusząco czerwoną od składanych na niej pocałunków.
Zrobili to.
Na podziękowanie jedynie lekko zmarszczył brwi, przyciągając ją i składając na ustach krótki, ale czuły pocałunek. Było mu miło leżeć teraz przy niej i po prostu cieszyć się widokiem, smakiem i zapachem. To nie Bridget miała mu za co dziękować.
- Przyjemność po mojej stronie, skarbie - odparł, sięgając po jej dłoń, by jej wierzch obdarzyć pełnym szacunku pocałunkiem. Na propozycję jednak się zawahał; bardzo chciał tu zostać i zasnąć, trzymając ją w objęciach przy harmonijnym biciu ich serc. Mimochodem zerknął na zegarek. - Nie powinienem... Ale obiecuję, że jutro do ciebie przyjdę. Nie pogniewasz się? - zapytał, jeszcze raz obdarowując ją buziakiem na osłodę. Potem dosyć niechętnie się podniósł, odnajdując zgubione wcześniej elementy garderoby. A wszystko to dla zaspokojenia swojej przekornej natury. Gdy tylko wskazówki zegara rozpoczęły kolejny dzień, Clarke ponownie stał przed drzwiami mieszkania numer 16, z głupim uśmiechem i Chione w rękach. I o ile Bridget nie zdążyła się przez ten czas rozmyślić, bardzo pragnął zostać z nią na noc. W tym momencie wiedział, że nie było nic, co mogłoby uczynić go szczęśliwszym, niż obudzenie się o poranku z Bridget Hudson w swoich ramionach.

ztx2

|kilka dni po pójściu do cukierni z Charlie

Sam nie do końca wiedział, jak doszło do tego, że od razu zgodził się na bycie współlokatorem Bridget. Najbardziej bał się chyba tego, że Puchonka pomyśli sobie "co za idiota, pewnie tylko na to czekał". Banie się o takie głupoty było w jego stylu, bo czasami przejmował się drobnostkami i rzeczami, które najprawdopodobniej nie miały nigdy miejsca. Nie wiedział, czy to oznaczało już, że kompletnie zgłupiał czy oszalał. Pewnie ani jedno, ani drugie, bo wciąż trzeźwo myślał i chyba nie bez powodu trafił do domu dla tych inteligentnych, no ale nigdy nie umiał się wyleczyć z tych głupich, męczących go nieustannie myśli, które tylko wszystko utrudniały. Bo jakie życie byłoby prostsze, gdyby nie myślał o tym, co sądzą o nim jego najbliżsi. A cóż, Bri do nich należała. Bez najmniejszej wątpliwości.
To, że będzie mieszkał ze swoją najlepszą przyjaciółką, w pełni dotarło do niego dopiero wtedy, gdy stał ze swoimi rzeczami przed jej drzwiami i zaczął pukać. W duchu modlił się o to, żeby była w domu, bo jeśliby jej nie było, musiałby iść do siostry, która mieszkała niżej. Nie, żeby mu to przeszkadzało, przecież lubił spędzać z nią czas. Po prostu... Nie chciał się jej narzucać. Zresztą, Bri też nie chciał się narzucać, ale i tak już kilka dni zwlekał i miał ciągle wytłumaczenia typu, że nauka, że kuzyn przyjaciela brata poprosił go o pomoc w nauce czy inne bzdety. Prawda była taka, że zwyczajnie bał się mieszkania z przyjaciółką. Co, jeśli kiedyś się pokłócą? Olaboga, co jeśli się dowie, że Jack może czuć do niej miętę? Przecież to by była katastrofa! Istny sajgon.
Odetchnął spokojnie, próbując wygonić z głowy wszystkie myśli. Zostały tylko te o ostatnio przeczytanej książce i nowym sezonie Bojacka Horsemana, który obejrzy prawdopodobnie dopiero w święta Bożego Narodzenia, gdy na osiemdziesiąt procent poleci do dziadków mieszkających w Santa Fe. I czekał. Cierpliwie czekał, zaciskając palce na ramieniu swojej torby.

Bridget wszystko to wydawało się znakomitym pomysłem!
Mieszkanie to miała po starszej siostrze, która postanawiając zamieszkać ze swoim ówczesnym chłopakiem w Dolinie Godryka dała jej klucze do ręki. Początkowo mieszkała tam z koleżanką z Hufflepuffu, lecz ta zdecydowała się wynająć coś tylko swojego i przez kilka miesięcy Puchonka ciężko znosiła znoje samotności - na tyle trudno jej było, że w którymś momencie przestała w mieszkaniu sypiać, decydując się na zostanie w szkolnym dormitorium, jakimś takim cieplejszym i pełniejszym ludźmi. Proponowała wspólne mieszkanie swojej koleżance Marceline, lecz nie wiedziała, czy dziewczyna rozważy jej propozycję na poważnie - podejrzewała, że nie, a wobec tego nowy rok przywitał ją przykrą świadomością, iż znów mieszkała sama jak palec. Mieszkanie, choć nieduże, świeciło taką pustką, że nie zwlekała zbyt długo, by przedstawić swój plan na dzielenie tej przestrzeni z Jacksonem.
Nie obawiała się niczego. Może nie poświęciła temu wystarczająco dużo myśli, może nie rozważyła każdego jednego aspektu posiadania Russo jako współlokatora? Szczerze mówiąc nie widziała po prostu powodów do zmartwień - przecież znali się jak dwa łyse konie i przyjaźnili się już od tylu lat, że chyba nie mieli się o co martwić. Podejrzewała, że pierwszy szok związany ze wspólnym mieszkaniem będzie krótkotrwały, ot co. Ugłaskała wszystkie ponure myśli, które mogły zawitać jej w główce, bowiem w gruncie rzeczy niesamowicie się cieszyła z takiego obrotu spraw.
Oho! Ktoś puka!
Bridget niemalże spadła z łóżka, chcąc czym prędzej pognać w kierunku wejścia do mieszkania. Otworzyła drzwi z takim impetem, że prawie wybiły klamką dziurę w ścianie. Szeroki uśmiech był pierwszą rzeczą, którą Jackson mógł zobaczyć, a burza czekoladowych, nieco zmierzwionych włosów tą ostatnią, bowiem dziewczyna prawie rzuciła mu się na szyję, z podekscytowania prawie piszcząc mu do ucha.
- Jak dobrze, że już jesteś! Niecierpliwiłam się - powiedziała, instynktownie sięgając rękami do jego toreb, gotowa pomóc mu wnieść swoje manatki do środka. - Udało Ci się wszystko spakować? - zagaiła jeszcze, wciąż nie umiejąc powstrzymać rozciągającego jej różane wargi uśmiechu.