Duch i nauczycielka zachowywali się zupełnie jakby ich tutaj nie było. Ale jak to mówią mugolskie plastiki, czy jak to się tak nazywa, no heelooł.
Jak można tak w ogóle traktować uczniów. Bezczelność.
Prychnęła cicho pod nosem i przeniosła wzrok z powrotem na Effie.
- Tak, idę. Masz jakieś konkretne plany na dzisiejszy wieczór ? - zapytała przyjaciółkę i spakowała swoje rzeczy.
Odsunęła kociołek tak, by się o niego nie potknąć. O nie, nie, za takie bezczelne traktowanie na pewno nie będzie sprzątać.

Duch i nauczycielka byli ewidentnie na tyle pochłonięci rozmową, że nawet nie spostrzegli, iż dwie panny nadal stały w klasie. Nieważne.
- Nie, nic dziś nie robię. Właściwie ostatnio dawno nic wieczorem ciekawego nie planowałam, tyle tylko co był ten bal - wyjaśniła z machnięciem ręki. Jakoś ostatnio było... nudno? Trochę jakby bez szaleństw. Niedobrze, niedobrze.
- Trzeba to w końcu zmienić - powiedziała ruszając powoli w stronę wyjścia, a jednocześnie czekając na przyjaciółkę.

Nie umiała nawet podziękować naczycielce za jej uwagę na temat eliksiru, kiedy obok siedział Samael. Nie mogła nawet na niego spojrzeć, by rzucić kąśliwą uwagę. Rysy jego twarzy były zbyt podobne do rys twarzy jego brata, jednego z nielicznych przyjaznych jej dusz w tej szkole... Brata, który nie żył, przez tego kretyna. Czasem tylko spoglądała na jego twarz z wściekłością, a nieznośny ból w piersiach tylko potęgował negatywne uczucia do chłopaka. Umiała zadawać mu rany precyzyjne, które trafiały prosto w jego piętę Achillesa. Świadomie raniła go niemal z sadystyczną przyjemnością, byle by tylko zetrzeć z jego twarzy ten bezczelny śmiech, byle zobaczyć choć namiastkę tego ból, którego przez Samaela doznał jego brat.
Można by przypuszczać, że zjednoczy się z tym chłopakiem w bólu, ale stało się wręcz przeciwnie. Gdy tylko go zobaczyła w trakcie pogrzebu, obrzuciła go nienawistnym spojrzeniem i od tego czasu raczyła go nim za każdym razem, gdy go widziała, dorzucając do tego sugestie, wspomnienia i oskarżenia.
Poczuła, że pieką ją oczy. Ignorując to uczucie, wykonała polecenia pani profesor, chociaż jej ręce zaczynały się już trząść. Zazwyczaj udawało jej się nie myśleć o zmarłym przyjacielu, ale na widok jego zadowolonego z siebie braciszka wracały wspomnienia, a dziewczynie zbierało się na wymioty.
Wrzuciła kostki do eliksiru, chwyciła torbę i chciała bez słowa wyjść z sali, ale nagle zmieniła zdanie. Obróciła się na pięcie i ignorując inne osoby przebywające w sali, spytała, patrząc mu prosto w oczy:
- Jak śmiesz uczyć się eliksirów, po tym wszystkim co zrobiłeś? - wysyczała z wściekłością. Zamiast rozpaczać wolała go nienawidzić.

Emil zerknął raptownie w stronę dwóch uczennic, i zrobił dziwną minę, jakby błagając Amelie w myślach, aby nie wysuwała teraz POWAŻNYCH DEKLARACJI.
Jednej z tych blondynek nie kojarzył, ale sprawiała wrażenie dość uprzejmej, a przynajmniej neutralnej; jednak prychnięcie drugiej dziwnie go poirytowało. A pomyśleć, że wcześniej uważał ją za sympatycz..no dobrze, ładną uczennicę.
Uznał, że gusta muszą się zmieniać z wiekiem, czy też może z miesiącami, bo w każdym razie...
chwila, chwila, czy Amelie przed chwilą powiedziała, że traktuje go POWAŻNIE?
(Tak, zapłon włączył mu się po dobrych kilku sekundach).
-Proponuję dokończyć tą rozmowę w gabinecie... -rzucił jakoś tak sztywno, bo naprawdę nie miał nastroju do takich żartów.
Poważnie. Poważnie. Poważnie.
Nawet najcudowniejsze kobiety świata mają w tych czasach dziwne poczucie humoru.
Ruszył w kierunku ściany i się zdematerializował.
Jednak nie przeniknął przez nią, tylko niewidzialny ruszył bardziej w kierunku drzwi, i nagle Alexis Brooxter zrobiło się dziiiwnie zimno.
No. Następnie zaś błyskawicznie skierował się do gabinetu profesor eliksirów.

-TY zacząłeś robić przedstawienie, ja się tylko włączyłam. - mruknęła. To nie ona wparowała tutaj z "mogę tu być?". Nieważne. Właściwie kompletnie olała to, jak Emil zachował się w stosunku do uczennicy. Może i zasłużyła, zresztą, przecież to kolejna wybitna ślizgonka, która wspaniale sobie radzi w takich sytuacjach. Ponagliła wszystkich uczniów aby wyszli, gdy wszyscy ją opuścili - sama z niej wyszła, zamykając za sobą drzwi.

- Oj przestań, pieprzony duchu, jak-ci-tam - krzyknęła, kiedy zrobiło jej się zimno. Niestety duch i Amelie już sobie poszli (jeśli tak można określić poruszanie się Emila).
Szkoda. Chętnie wyśmiałaby ich "związek". Szczególnie, że miała bardzo zły humor, a idioci potęgowali jej odczucia. Głupi podludzie i ci, którzy przed śmiercią nimi byli, pomyślała i odwróciła się do Eff.
- Hmm... ciekawe, ciekawe - powiedziała - A masz jakieś konkretne pomysły? - zapytała. Była ciekawa czy coś chodzi bo ślicznej blond główce jej przyjaciółki. Może miała jakiś genialny plan na ciekawsze spędzenie dzisiejszego wieczoru?

Wyszła z klasy zastanawiając się gdzie mogą się udać, powiedzmy, że nie za wiele propozycji chodziło jej po głowie. Choć zawsze mogły pójść poplotkować do kuchni, wybrać się do Hogsmeade (choć powiedźmy, że pogoda sprawiała, iż nie był to najlepszy pomysł), czy też zwiedzić miejsca z nowego skrzydła. Jednak po chwili przestała myśleć nad miejscem, bowiem przypomniała sobie o czymś innym.
- Swoja drogą myślałaś już o tym balu? To znaczy mam na myśli to, że to jest Halloween i trzeba mieć jakieś przebranie - zwróciła się do przyjaciółki, będąc ciekawą czy może myślała ona już nad jakimś przebraniem.

Zastanawiała się przez kilka minut, ale głos Eff wyrwał ją z zamyślenia.
- Właściwie nie mam żadnego konkretnego pomysłu. Mam nadzieje, że szybko przyjdzie mi do głowy jakiś genialny pomysł, w przeciwnym razie będę paradować po Wielkiej Sali przebrana za mugolskiego króliczka playboya - rzekła. Będąc na wakacjach oglądała dużo telewizji. Że też czarodzieje nie wpadli na to, jakim genialnym urządzeniem jest telewizor! Dziwne...
- A ty? Masz już jakiś pomysł? - zapytała. Może przyjaciółka ma kilka pomysłów, którymi może się podzielić? - Nie wiedziałam, że to będzie takie trudne. W tamtym roku na pewno tyle nie spędziłam nad obmyślaniem tego za co się przebiorę...

Wraz z Chrisem, już wieczorem, wymknęli się z biblioteki. Eff jeszcze przed jej opuszczeniem zrobiła krótki spis potrzebnych rzeczy, po czym schowała go w kieszeni. Korytarze szybko minęli, zupełnie nie zwracając kogokolwiek uwagi. W końcu dotarli do podziemi, a tam skręcili w korytarz prowadzący do klasy Eliksirów. Dzięki zaklęciu "alohomora" weszli do środka ciemnego pomieszczenia. Całe szczęście w pobliżu nikogo nie było, aczkolwiek co jakiś czas rozglądała się na boki, czy czasem gdzieś nie ma zamiaru zza rogu niespodziewanie wyskoczyć jakiś nauczyciel. Po otwarciu drzwi panna Fontaine zaraz użyła zaklęcia "lumos", aby mogli cokolwiek więcej tam widzieć, po czym zaczęła rozglądać się dookoła. Po prawej dostrzegła gablotę pełną składników, podchodząc do niej minęli jednak zupełnie inna półkę. Zatrzymała się wiec gwałtownie w połowie drogi.
- Spójrz, tu są już gotowe - powiedziała wskazując świecącą światłem, różdżką na zamkniętą gablotę pełną wszelakich mikstur. Do wyboru, do koloru. Przeniosła więc wzrok na Ślizgona z lekkim uśmieszkiem na ustach.
- Myślisz, że znajdziemy tu coś interesującego? - Zapytała go dość retorycznie. Gablota bowiem, aż kusiła, żeby zajrzeć do jej wnętrza.

Wszedł do klasy kilka sekund po Effie. Na szczęście nie było tu nauczycielki, bowiem lekcje, z tego co wiedział, nie odbywały się od jakiegoś czasu. Rzucił nerwowe spojrzenie na drzwi, po czym po cichu je zamkną, starając się by przez przypadek nie zaskrzypiały.
Właściwie nie było się czym przejmować. Bo cóż dziwnego było w zachowaniu dwójki uczniów, którzy pod osłoną nocy postanowili dokształcać się w dziedzinie Eliksirów? Taak, to było zupełnie naturalne. Nikt nie śmiałby podejrzewać ich o coś złego. Przecież to chodzące anioły. To pełni świętości brakowało im tylko złotych aureolek.
Podszedł do szafy.
- Myślisz, że nauczycielka zabezpieczyła je jakimś zaklęciem, by jakiemuś uczniowi nie przyszło do głowy, by sobie je pożyczyć? - zapytał. Dawno nie był w tej klasie, a nauczycielki nawet nie znał, więc nie wiedział czego mogą się po niej spodziewać.
- Wiesz, zawsze mnie ciekawiło, co znajduje się w gabinecie nauczycielki. Podejrzewam, że te ciekawsze mikstury trzyma właśnie tam. - powiedział. - Widzisz coś interesującego? - zapytał po chwili.

Oczywiście, że nie robili nic złego. Były to po prostu wieczorne (no dobrze, nocne) korepetycje z Eliksirów. Nic niewłaściwego przecież nie robili. Wszystko aby poszerzyć wiedzę o miksturach!
Nie wahając się, ani nie zwlekając, pociągnęła za klamkę od gabloty pełnej eliksirów, jak się spodziewała, była ona zupełnie zamknięta. Przystawiła różdżkę do szyby chcąc dojrzeć napisy na miksturach. Zaczęła wodzić palcem po szybie spoglądając na kolory mikstur.
- To będzie amortencja, to prawdy, ten chyba szczęścia, a ten wydaje mi się, że jest bujnego owłosienia - powiedziała patrząc na kilka najbliżej ustawionych buteleczek i wskazując smukłym palcem na każdą z poszczególnych buteleczek w pierwszym rzędzie. Dalsze były schowane w tyle, bądź po bokach, tym samym nie mogła ich rozpoznać przez szybę.
- Ale nie widzę ich napisów, więc nie jestem pewna. Spróbuj otworzyć szafkę jakimś zaklęciem - powiedziała odchodząc o krok od regału, po czym przeniosła wzrok na Chrisa. Sama nie chciała rzucać teraz, bo zaklęciem lumos, ciągle jako tako oświetlała ten fragment pomieszczenia. Właściwie była ciekawa, czy całość jest jakoś silniej zabezpieczona.

Pokiwał głową i wyciągnął różdżkę.
- Alohomora - wyszeptał, celując w dziurkę od klucza. Coś kliknęło i Chris z radością wyciągną rękę by otworzyć szafkę. Szklane drzwiczki jednak ani nie drgnęły.
- Cholera - mruknął - nasza pani profesor chyba nie jest taka głupia. Zamknęła tą szafkę na więcej niż jeden zamek. - powiedział, lekko poirytowany. Z drugiej jednak strony, znaczyło to, że pewnie nauczycielka trzymała w tej gablotce coś o silniejszym działaniu. W Chrisie pojawiła się dzika ciekawość. Tak bardzo chciał otworzyć tą szafkę i zobaczyć co jest w środku!
- Znasz jakieś silne zaklęcia otwierające? - zapytał, ponieważ jego wiedza w tej dziedzinie była bardzo skromna.
W myślach przeglądał wielką księgę "Zapomniane zaklęcia", którą przeglądał w czytelni. Był pewien, iż było tam takie zaklęcie. Tylko jak ono brzmiało? Nie mógł sobie przypomnieć formuły.

Skrzywiła się lekko, kiedy zaklęcie alhomora nie podziałało. A jeszcze bardziej niemrawą minę miała, kiedy Chris ją zapytał o inne zaklęcia otwierające. Bowiem, to znaczyło, że najwyraźniej i on sam, nie orientował się w tym temacie za dobrze.
- Wiesz co, zaklęcia nie są moją dobrą stroną - uznała dość szczerze, przyglądając się z bliska zamkowi, który zabezpieczał dostęp do szafki. Dodatkowo na którym zapewne ciążyły jakieś skomplikowane zaklęcia utrudniające otwarcie ciekawskim uczniom. A wszystko przecież w ramach dodatkowych zajęć z eliksirów na własną rękę!
- Chyba zacznę żałować, że nie chodzę na zaklęcia, może tam jakieś przerabiają, które teraz nadałyby się idealnie - pokręciła głową. Że też do piątej klasy nie było ani słowa, o czymś mocniejszym niż alohomora! Przeniosła więc wzrok na Chrisa.
- Powiedz, że masz jakiś świetny pomysł, albo chociaż w głowie jakieś idealne zaklęcie do otworzenia tej szafki - powiedziała wskazując różdżką na półkę pełną, zapewne bardzo interesujących mikstur, przy tym spoglądając na Ślizgona. Choć i tak, w tych przeklętych ciemnościach raczej średnio go widziała.
- W końcu to ty czytałeś coś o zaklęciach - dodała jeszcze, czekając na jakąś zbawienną odpowiedź z jego strony.

Nie, nie, nie! Nie ma mowy by teraz odpuścili, kosztowało go to za dużo stresu, a w ogóle, chyba by umarł, gdyby nie dowiedział się jakie mikstury stoją w tyle szafki.Tam, gdzie światło Effie nie sięgało.
- Pamiętasz tą książkę, którą miałem w czytelni? - zapytał, wątpiąc jednak, by Effie kiedykolwiek miała księgę w swoich zgrabnych rękach. - Widziałem tam zaklęcie, o działaniu silniejszym niż Alohomora. Wydaje mi się, że było to Aperio, nie jestem jednak pewien jego formuły. - rzekł, myśląc gorączkowo, co znajdowało się po myślniku.
Był ciekaw czy ślizgonka słyszała kiedykolwiek o tym zaklęciu. Nie było ono trudne jednak z niewiadomych Chrisowi powodów nie uczyli go w szkole.
- Aperio - otworzy przed tobą zamki wszystkie, ujawni to, co zostało nieujawnione. - wyrecytował pierwszą linijkę tekstu książki.
- Zawsze pozostaje możliwość pójścia po coś ciężkiego i wybicie tej szyby. - powiedział i musiał przyznać, że ta alternatywa była chyba najbezpieczniejsza. CO prawda hałas obudziłby pewnie większą część zamku, ale przecież mieliby dostęp do tych wszystkich zamkniętych eliksirów.

Aperio. Nigdy o nim nie słyszała, aczkolwiek postanowiła wypróbować. Po powrocie chyba rzeczywiście wypożyczy jakąś książkę dotyczącą zaklęć, aby nieco się w nich podszkolić. Jak widać, nigdy nie wiadomo, kiedy jakiś urok może się przydać. Zaklęciem "Nox" na chwilę zgasiła światło padające ze swojej różdżki, po czym w ciemnościach machnęła różdżką w ten sam sposób jak przy wypowiadaniu Alohomora.
- Aperio - wypowiedziała, po czym nie zwlekając ponownie wypowiedziała Lumos, aby przywrócić nieco światła w pomieszczeniu. Nie mogąc się już doczekać, aby sprawdzić efekty swojej pracy, wyciągnęła rękę, po czym przekręciła klamkę w szafce. Podziałało.
- Chyba obejdzie się bez dewastowania półek - powiedziała lekko się uśmiechając, dość wesołym tonem, po czym zupełnie otworzyła drzwiczki. Oto przed nimi stało otworem kilka półek pełnych najróżniejszych mikstur. Do wyboru do koloru. Dodatkowo każda z nich była podpisana. Ręce same, aż rwały się w stronę tych małych, ślicznych buteleczek.

Chris zadowolony ze swojego geniuszu, uśmiechnął się lekko i wyciągnął rękę po pierwszy z brzegu eliksir.
- Cieszę się. - powiedział dumnie do Effie. - Właściwie bardzo nie chciałbym rozbijać tego wszystkiego. Pewnie nie obeszło by się bez strat. A szkoda by było zmarnować te wszystkie eliksiry. - dodał i miał rację. Na pewno, gdyby spróbowali wybić szybę, przez przypadek strąciliby także kilka mikstur. Niektóre, bardzo delikatne fiolki potłukłyby się w mgnieniu oka.
- Lumos - wyszeptał, by odczytać napis znajdujący się na malutkiej buteleczce -Eliksir zmieniający kolor włosów? - odczytał pochyłe pismo. - Nieźle jak na początek. Pasuje ci niebieski. - dodał, uśmiechając się chytrze i włożył fiolkę do kieszeni. Weźmie go i wypróbuje.
Chwilę później usłyszeli zbliżające się kroki. Chris rzucił Effie przerażone spojrzenie i nie myśląc wiele zgarnął do torby kilka eliksirów z półki. Jakie szczęście, że nosił ją zawsze ze sobą! Złapał ślizgonkę za rękę i pociągną ku wyjściu, mając nadzieje, że eliksiry nie wyleją się i nie wypalą dziury w jego ulubionej torbie. Oboje dzikim pędem skierowali się do dormitorium.

Am tradycyjnie wsunęła się do klasy jak duch, i choć poruszała się szybko, to w żaden sposób nie dało się tego odczuć. Lekcjelekcjelekcje. Wprawdzie już po po ostatnim rozczarowaniu przypuszczała, że raczej nie zastanie tłumów (i w zasadzie się nie pomyliła), lecz mimo wszystko pospieszyła się. A nuż jednak znajdzie tu jakichś uczniów, choćby zabłąkanych. Obłąkanych. Wszystko jedno, nieważne.
Odbezpieczyła prędko kociołki, chcąc kontynuować lekcję zaczętą dawno, dawno temu i zasiadła przy biurku.

-Bry. -rzucił melodyjny głos od strony drzwi. Patricia (punktualnie!!!) weszła do klasy, bynajmniej nie uznawszy za stosowne ubrania dłuższej spódniczki, bądź bluzki z odpowiednim dekoltem. Odgarnąwszy włosy za ucho, usiadła w ostatniej ławce i zmierzyła blond lalę nauczycielkę morderczym spojrzeniem.
Eliksiry, cholera. Camille ostatnio (od dwóch lat, effff) miała dość poważne problemy z tym przedmiotem.
I zwyczajnie się bała rozpoczynać go w Hogwarcie. Ale ją zmusili psiakrew.
Zabębniła długimi paznokciami w blat ławki i założyła nogę na nogę.

-Dzieńdobrypaniprofesor! -Louis, stęskniony za swym ulubionym przedmiotem, wpadł z entuzjazmem do sali i zajął miejsce w pierwszej ławce. Odgarnął z czoła blond włosy i z niecierpliwością wpatrzył się w cudowną Amelie.
Eliksiry! Eliksiry! Zważmy coś! Zróbmy coś! Wielki Wybuch! Wielosokowy! Czy coś!
Cholera Louis, baraszkowałeś sobie z Cherrie i teraz zachowujesz się jak dzieciak z ADHD, pogratulować.

-Witam. - odpowiedziała. Genialnie, frekwencja coraz bardziej zaczynała odpowiadać jej oczekiwaniom. Siedziała tu od ładnego kwadransu, przyszły aż dwie osoby, z czego jedna najwyraźniej chciała odciąć jej głowę. Nowa. Nie widziała jej tu wcześniej.
-Wydaje mi się, że zaczniemy. - zaproponowała, udając się w stronę kociołków, które już odbezpieczyła. Odnalazła ten Louisa i przyniosła go mu.
-Będziesz mógł kontynuować. A Ty.. - rzuciła, jednocześnie idąc do jednej z wielu półek znajdujących się w sali i spoglądając na tamtą "wyemancypowaną" dziewczynę..
-O. Są. - rzuciła do siebie, zbierając przepisy n eliksir.
-A Ty zaczniesz od nowa.

-Co zacznę? -burknęła, zmieniając ułożenie nóg i piorunując nauczycielkę wzorem. Wuteef, miała się niby połapać w tym, co robili, jak ona jeszcze była w Durmstrangu?
Dobre sobie.
ŁASKAWIE podniosła się i przyniosła czysty kociołek.
Może by tak łaskawie przepis? Instrukcje? Nie znosiła nauczycieli, którzy oczekiwali, że będzie im się czytać w myślach.

-Super! -zaszczebiotał (?!?!?! źle z nim) Louis, łakomie dopadając swojego kociołka i łapczywie, ekstatycznie zaczynając mieszać i studzić i mieszać i studzić i mieszać i studzić...
Orgazm.
Zajmie się produkcją eliksirowych afrodyzjaków (afrozjadycznych eliksirów?) i będzie wielki i sławny i mroczny.
-Niewiele mi już zostało do końca, cobędziemyrobićjakskończymy? -dopomniał się z miną niecierpliwego dzieciaka.

No genialne pytanie. A cóż takiego można przygotowywać na lekcjach eliksirów? Jakoś odnosiła wrażenie, że ta dziewczyna nie miała szokującego głodu wiedzy, dopytywała wyłącznie z przekory. Cóż. Może się myliła. Nie będzie ulegać powierzchownemu wrażeniu. Rzuciła im przed nos receptury:
-Eliksir słodkiego snu, jak widzisz. Przypuszczam, że jesteś tu nowa. Jeśli go znasz to dobrze, jeśli nie to mogę Cię częściowo instruować. - zaproponowała. Spojrzała jeszcze w stronę Louisa.
-A pamiętasz chociaż co masz dalej zrobić? - spytała z rozbawieniem.
-To się jeszcze okaże, przygotowanie go może nam zabrać resztę lekcji. - ostatnio myślała, że zrobią ten eliksir w jedną, ale przygotowanie go odbywało się co najmniej wolniej niż przypuszczała.

Odetchnęła z wyraźną ulgą. Robili to w Durmstrangu. Kiedyś. Dawno.
Nieźle jej wtedy poszło. Chyba.
-Dziękuję. -mruknęła. Grzywka zasłoniła jej połowę twarzy. I dobrze.
Nie chciała nawiązywać kontaktu wzrokowego z tą słodką nauczycielką. Ani odpowiadać, czy zna eliksir, czy nie.
Jej sprawa.
Zaczęła drżącymi rękami kroić składniki, a potem postępować zgodnie z recepturą.
Hm. Eliksir zaczął dziwnie śmierdzieć.

-Eeee...tak! Kontrolować temperaturę! -odparł speszony, z lekkim uśmiechem. Patrzył pani profesor prosto w oczy, pewien siebie i wesoły.
-Chętnie zrobiłbym coś nowego. -paplał, mieszając. Jego eliksir wydzielał już lekko mdlący, usypiający zapach, a to świetnie!

Cóż. To nie ona będzie za to oceniana, jak sobie chciała. Nie jej cyrk, nie jej małpy.
-Tak jest. - potwierdziła. Juhu, czyli ktoś jeszcze na jej lekcjach uważał, cudownie. W ogóle w klasie panowała niezwykle osobliwa atmosfera. Dziwnie gorliwy Louis i odpychająco odpychająca.. Nieważne.
-Wierzę. I dobrze Ci idzie. Ale niestety, przyszło niewielu uczniów, więc wolałabym nie zaczynać czegoś zupełnie nowego. - rzuciła, lekko ziewając. To już dobry znak!
I poczuła coś dziwnego z drugiego kociołka. Ale postanowiła nie reagować. Zobaczymy, czy poprosi ją o pomoc.