To, jak Urszulka dostała się o tej porze do auli dało się również bardzo łatwo wyjaśnić. Przede wszystkim kolejny napad ziewania, zmusił ją do opuszczenia Żółtego Pokoju Wspólnego i poczłapania do dormitorium. Tam naszła ją zupełnie niespodziewana myśl by kogoś przytulić. Bo czemu nie? Odnalazła wzrokiem łóżko siostry bliźniaczki, które było jeszcze puste, jak i większość z nich. No tak, przecież Adi jak zwykle zasypia ostatnia i wstaje pierwsza. Kosmitka. Po kolejnym, dekoncentrującym ziewnięciu, znalazła się przy łóżku Laika, do którego bezwstydnie sobie weszła. Ale zawartości łóżka, w postaci panny Howett nie było. Ojej. Po dłuższych procesach myślowych, które opóźniało wyjątkowe zmęczenie, miś o bardzo małym rozumku, postanowił poszukać Laikowej. Na krótkie szorty i cienką podkoszulkę odsłaniającą brzuch, zarzuciła ciepły żółciutki sweterek, zakładając, że nie zmarznie. Chociaż pamiętała, że tak samo sobie mówiła, kiedy wybrała się z drugą Litwinką na wypadzik do Zakazanego Lasu, ale ćśśś. Nie będę opisywać Ulkowych poszukiwań, ale niedaleko za wejściem do Puchońskiego królestwa rozpusty, spróbowała sięgnąć do przyszłości, nie była ona zbyt daleka, więc Urszulkowa poradziła sobie z tym jak z sięgnięciem na średnio wysoką półkę. Ślepia jej się kleiły, ale poszukiwania były na tyle ważne, że już niedługo przerwała ciszę w Auli, swoim długim i piskliwym „tuu jeesteeś Laailaaa”, nie wiedząc, że psuje tak ważną Laikową czynność jak przygotowania do pisania eseju. Zaraz zaczęła galopować do swojej Howettówny, ale senność i kiepska koordynacja ruchowa wpłynęły, na poplątanie chudych nóg i piękny upadek, prosto na Laikową. Ups.

Tak. Laikowa chyba wzięła sobie bardzo do serca to, żeby warunki do pracy były idealne... Ubrała się ładnie, wybrała najlepsze pióro, nawet poszła do Hogsmeade, żeby kupić nowy pergamin. Po drodze wstąpiła po czekoladę do Miodowego Królestwa, żeby wesprzeć umysł, gdy już nie będzie miała weny na kolejne słowa w eseju... Nie można też zapomnieć o tym, że stała w bibliotece i wybierała kolejne książeczki... Przecież to też kosztowało sporo energii. Laila to kobieta pracująca! Uśmiechnęła się lekko sama do siebie ciągając za zawieszkę przy łańcuszku. Przecież to wszystko ma jakieś logiczne wytłumaczenie... I teraz nawet chciała się wziąć za wyciągnie atramentu. Ale nic takiego się nie stało... Bo akurat w tym momencie do jej uszu dobiegł pisk i zanim się odwróciła poczuła, jak ktoś się na nią rzuca i ją przytula. Oczywiście odwzajemniła uścisk, a druga funkcja tej czułości to było przytrzymanie Ulki, która najzwyczajniej w świecie o mało co się nie przewróciła. Oh, jaka ta Howett'ówna miła i w ogóle opiekuńcza.
- Nono. Uważaj Ulku. - Powiedziała ze śmiechem i obejrzała sobie Ulkową, czy oby znów nie przyszła do niej w sprawie jakiegoś nowego mieszkańca w ich dormitorium. Może tym razem zacznie jej tłumaczyć, że chciałaby jakiegoś krejzolskiego lwa? Albo smoka? Może Laikowa powinna już w głowie szukać wymówki?! Ech tam. Nigdy nie wiadomo. Na razie milczała. - Co tam Uleczku? Chcesz mi pomóc pisać esej?
Choć nie była pewna czy rzeczywiście Litwinka powinna jej pomagać chociażby ze względu na to, że ich wspólne dzieło może zawierać śladowe ilości puszczenia wodzów wyobraźni, co będzie kosztowało je kolejne godziny w bibliotece. Tadam!

- Dzięki – zaświergotała z uśmiechem, gdy wylądowała w objęciach panny Howett, która po raz kolejny okazała się jej rycerzem na białym koniu. Przecież mogła równie dobrze się cofnąć, skazując biedną, małą Uleczkę na twardą podłogę, która z wzajemnością nie lubi biednych, małych Uleczek. Kiedy Urszulka tak się opierała na Laiku (nie pomyślała oczywiście, żeby Laika odciążyć i stanąć o własnych siłach, tak miluuuutko było w objęciach), raczyła zauważyć wyjątkowy strój przyjaciółki. Objęła znaczącym spojrzeniem cały ubiór Puchonki i spojrzała na nią z niepokojem, odrywając się od przemiłej Laikowej podpory.
- Ktoś tu jest? Albo ma przyjść? – spytała już zaczynając się rozglądać po Aulii, która jednak, jak się wydawało, nikogo więcej nie gościła. – Bo tak się odstawiłaś. – Wyjaśniła szybko, mając w głosie podziw dla Laikowego stajlu, któremu poświęciła jeszcze kilka sekund obserwacji. Zwłaszcza, że przed Howettówną stała dziewczyna, która zarzuciła sweter na bieliznę, prozaicznie mówiąc.
Na pytanie „co tam?” w pierwszej chwili chciała opowiedzieć Laikowi o swojej nocnej ekapadzie z bliźniaczką do Zakazanego Lasu, by oglądać Akromantule, ale coś jej podpowiadało, że Howettówna, która niedawno, a konkretnie na wiosennej imprezie z topieniem marzanny, próbowała łagodnie wyperswadować jej z główki duże, dzikie pająki, nie podzieli Ulkowego zachwytu. A, że Ulek to stworzenie, wbrew pozorom, całkiem bystre, postanowiło więc to przemilczeć. Pojawił się bowiem w blond główce inny pomysł na odpowiedź.
- Chciałam ci się wwalić do łóżka i cię zepchnąć, ale ciebie nie było – poskarżyła się więc Ula z wyrzutem. Jakże to ta Laila mogła tak bez ostrzeżenia sobie wybyć i tym samym nie dać się zepchnąć na podłogę? Podłe, tyle wam powiem! Oczywiście jak to Ula, zaraz zapomniała o tym, jaka to panna Howett jest zła i szybko zainteresowała się jej zajęciem.
- Esej? Jaki esej? Z czego esej?

Wstrętna, niedobra dziewucha z tej Laili. Jak ona mogła wybyć z dormitorium? To mogło być dobre pytanie, ale czy rzeczywiście Ulkowa chciała znaleźć na to odpowiedź? W sumie kiedyś spędzały ze sobą więcej czasu, a ostatnio to jakoś się rozeszło na rzecz chorych akcji u Howett'ówny. Co ona jeszcze mogła powiedzieć... Uśmiechnęła się lekko przytulając mocniej Ulka. I wcale jej nie przeszkadzało, że przyjaciółka trochę waży, jak na Laikowe możliwości. W sumie teraz zdała sobie sprawę, że stęskniła się za tym potworkiem. I może dobrze, że Litwinka nie chciała jej opowiedzieć tego, jak wesoło pobiegła do Zakazanego Lasu, bo by zwariowała i wykręciła orła... No co jak co, ale już tego by nie przeżyła, że tylko spuściła ją z oczu, a ta już targnęła sobie na życie. Czy te dzieci były normalne? Echtam. Trochę to szalone. Nie uważacie? Ale to nic. Ulkowa nic nie mówiła to i Laikowa nie chciała się denerwować, bo nie było czym. Przynajmniej na razie.
- Hm. Nie wiem sama. Nudziło mi się. - Stwierdziła przejeżdżając wzrokiem po ubraniach, które włożyła. W sumie nigdy nie uważała siebie za jakąś szczególnie ładną. Zawsze to ona musiała poświęcić więcej czasu, by jakoś wyglądać, a nie tak jak tamte dziewuchy, którym wszystko pasowało. I ona wcale nie odczuwała żalu z tego, że Ulkowa nie wygląda,jak rasowa modelka wytapetowana w sukience z drewna, bo ekologia w modzie. Choć Howett obawiała się, że Ulkowa to bez problemu by taką kreację włożyła i nawet poszła w niej do drwala na randkę, albo do tartaku.
- Esej z Historii Magii. Kochany przedmiot. - Posmutniała przyglądając się wciąż pustej kartce... Jak mus to mus. Może zapłaci komuś, żeby to za nią napisał. Choć nie dało się ukryć, że ojciec ją wręcz błagał, żeby zaczęła się uczyć... Rozdarte serce, zgubione emocje. Zią.

Oj tam zaraz „targnąć się na życie”... Taka Ula na przykład wcale nie uważała, że czymkolwiek jej to zagrażało. Ot tak przespacerowała się do lasu, któremu dziwnym trafem, nie wiedzieć czemu dano nazwę „Zakazany”. Przecież nie chciała przygarniać akromantulek do dormitorium, tak jak to miała w zamiarze, gdy jej to Laila wybiła z głowy, ani nie myślała o ganianiu akromantulek i ich przytulaniu (chociaż gdyby takie znalazła to cóż... nic nie wiadomo) tylko sobie popatrzeć. Jak w mugolskim zoo! Z bezpiecznej odległości! Ale ten głosik, który podpowiadał jej, że lepiej takimi wesolutkimi przygodami nie dzielić się z Laikową, miał dużo racji. Gdyby panna Howett zaczęła się o Ulę martwić, albo na Ulę krzyczeć, Ulę pouczać, na Ulę narzekać... to i Litwince zrobiłoby się przykro, że tyle kłopotu przyjaciółce robi. I zaraz istotka się tak w sobie, cicho zasmuciła, że przez tyle czasu zupełnie o Laikowej zapomniała i zaniedbała tą ich relację. Jeszcze dłuższa rozłąka Ulyssy i jej Laikowego stróża mogłaby się skończyć dla blondynki bardzo źle. Kto by w końcu w takim przypadku wybijał z blond główki wszystkie te arcygenialne pomysły, które skończyłyby się stałym uszczerbkiem na zdrowiu i bardzo zdziwionej buzi Puchonki?
Pokiwała głową słysząc jakie panna Howett ma sposoby na nudę. Zanim pomyślała o tym, że przebieranie się to jeden z dość specyficznych sposobów, powinna jednak wysnuć wniosek, że Laikowa z tym swoim sposobem pożyje znacznie dłużej niż Ula, jeśli jej przyjaciółka przestanie jej pilnować.
- Nie wiem czy ci się przydam – westchnęła smutno mugolaczka, z autentycznym żalem przez swoją bezużyteczność. – Na SUMach nie doceniono mojej pracy o alternatywnej historii czarodziejów – dodała z żalem. Głupie szablonowe egzaminy. A gdzie miejsce na twórczość własną?! Nic tylko zacząć pić i palić.
– Ale chętnie pomogę – zakrzyknęła entuzjastycznie zaglądając na kartkę Laika... która była pusta. Jeszcze raz się przyjrzała, w razie jeśli nie zauważyła jakiegoś drobnego druczku... Nie, żadnego nie było. – A o czym piszesz?Laika może być spokojna, Ula miała całą historię w małym palcu, a przynajmniej tak jej się wydawało. Zaraz szybko tu coś Laikowi elegancko wymyśli i kartka magicznie zmieni się w pełną. Tamtadadam!

Tak. Faktycznie. Niech Ulkowa raczej się powstrzyma przed takimi zwierzeniami, bo jeszcze Laikowa pójdzie do drugiej Litwinki i obie sprowadzi do jakiejś ciemnej sali, żeby je związać i wytłumaczyć im, żeby nie przesadzały z takim szaleństwem. Ale nie czuła, żeby bliźniaczki sobie coś z tego zrobiły i jej posłuchały. Urok obu Litwinek polegał na tym, że szalały i robiły to co chciały, bo uważały, że będzie super dobrze, jak przytulą do siebie wielkiego pająka, bo przecież każdy zwierzaczek potrzebuje trochę miłości. Boże! Laila dostałaby zawału, gdyby się dowiedziała o eskapadzie Ulkowej do Zakazanego Lasu, bo musi zaskoczyć Ulkę informacjami, ale ZAKAZANY LAS, nie na darmo nazywa się "Zakazanym". Zapewne dlatego, że część zwierząt z tamtejszych stron po prostu chciała zabić niewinnego ucznia i zeżreć go na śniadanie, albo obiad czy nawet kolację! O zgrozo! Co za człowiek z tej Ulkowej! Mimo to, nie będziemy się nad tym dłużej rozwodzić... Trzeba przejść dalej. W sumie Laila zawsze czuła się przy Ulkowej, jak rasowa Gryffonka, wielki stróż i anioł, który pędzi na pomoc zawsze i wszędzie. Normalnie przy Ulkowej to wszystkie zmysły musiały być wyostrzone, bo powinny działać za dwie osoby! Szaleństwo! Uśmiechnęła się do Ulkowej szeroko bardzo zastanawiając się czy w ogóle powinna przyjąć jej pomoc w pisaniu eseju i od razu machnęła ręką, bo bardzo chętnie! Na pewno nauczyciel będzie się dobrze bawił przy czytaniu takiej pracy niżeli przy jakimś nudnym czymś na żywca ściągniętym z: "Historii rodów czystej krwi". Tak. Bo to o tym miała być Laikowa praca. Miała przedstawić trzy największe rody, które ceniły czystą krew i pomiatały wszystkim, co stanęło im na drodze. W sumie nienawidziła takich tematów, bo co ją obchodziło, że jakiś Hermenegild musiał poślub Genowefę, bo tak wskazywały rozkazy ojców i zaraz po tym musiał spłodzić jej bacha, żeby ona mogła potem urodzić jeszcze jednego komuś innemu. NO MASAKRA. PO CO TO KOMU? Laila nienawidziła takich zabaw. Psychoza. A teraz patrzyła na tą kartkę z obrzydzeniem. Osobiście wynik Laili z Historii Magii nie był czymś, czym lubiła się chwalić. W sumie pamiętała, że razem z Ulkową opijały egzamin głównie dlatego, że miały najniższe wyniki w grupie, na co mówiły, że są pierwsze od końca, a to też jakiś wynik ziom.
- No dobra. Dawaj. Tutaj mamy książkę. Tu jest kartka. Tu trzeba się podpisać. - I natychmiast na samej górze pergaminu wylądował podpis: "Laila Howett, klasa VI, dom: Hufflepuff". Ale fejm.

Ursula usadowiła się więc by mieć ładny wgląd na kartkę, książki, Laika i ogólnie żeby zwiększyć możliwości myślowe. Odchrząknęła dla zasady i była gotowa. Chociaż jeśli chodzi o rody czystej krwi, to nie wiem jakby się miała umiejscowić pro duchowo i umysłowo, niewiele jej to da, bo niewiele wiedziała. Oni mieli to w ogóle na historii magii? Mugolaczka liczyła raczej, że temat będzie dotyczył jakiś wojen z goblinami. W rzeczy samej, o tym też nie miała pojęcia, ale łatwiej byłoby coś wymyślić. Jakiś tam goblin wymyślił żeby zrobić jakieś powstanie, albo jakiś czarodziej wymyślił żeby zrobić jakieś powstanie (co za różnica w sumie?) i te powstanie zrobił. A potem się wszyscy bili i ktoś wygrał. Dodać kilka szczegółów, że mieli bronie, nogi, ręce, niebo nad głową i gotowe. A tu trzeba by faktycznie sięgnąć po książkę. A nawet coś znaleźć, o przeczytaniu nie wspominając. Puchonka westchnęła ciężko, ale nie mogła zostawić Laika samego na polu bitwy.
- Ojej, to tych rodów jest chyba dużo – powiedziała patrząc nieco przestraszona na pannę Howett. Wszak dla tego dziecka wychowanego u mugoli, każdy kto miał dziadka trzymającego w ręku różdżkę, był czystej krwi. Hmm... ciekawe skąd ten najgorszy wynik w grupie...
Kiedy Laila składała autograf na swojej pracy, Ursula z ociąganiem się wzięła jedną z książek.
- Myślisz, że oni pamiętają te początki rodów? Może jak się coś pomyli to nie zauważą... – odezwała się naiwnie Ula, domyślając się odpowiedzi przeczącej. Cóż, znajomość historii u nauczyciela może być faktycznie małą przeszkodą.

Zazwyczaj masz naprawdę dobre intencje, a Ci źli ludzie potraktują Cię z buta i oto takim wspaniałym sposobem lądujesz na szarym końcu razem ze wszystkimi swoimi myślami, które prowadzą Cię do szlabanu. A może posprzątasz kibelek, a może napiszesz pracę, której nikt nie przeczyta... Musisz odczuć, że wszystko jest tak beznadziejne, jak moment, w którym decydujesz się wywinąć numer. Nie można zaprzeczyć, że numery, które wywijała Laila do tej pory uchodziły jej na sucho. Nikogo nie obchodziło kto się w coś zamieszał i dlaczego wyszło tak, a nie inaczej. Jako, że była uczennicą Hogwartu jakoś to szło. Chodziła na zajęcia. Kolejny plus, żeby nie gnębić dziecka tylko ewentualnie coś... Ale ostatnio coś się zmieniło i chyba dostrzegali to wszyscy. Laila jakby lekko ewoluowała. Nie była taka jak we wrześniu. Może to te lato chciało ją zmienić uporczywie choć jeszcze nie nadeszło. Laikowa co prawda na chwilę się teraz odłączyła i nie była dobrym kompanem do pisania pracy, ale... Ech. Pisanie o rodach było tak przeklęcie nudne. Ona nie znała wszystkich swoich ciotek i wujków. Nie chciała ich właściwie znać. Jeśli ich widywała to matka przedstawiła ją, a ona zaraz zmykała do swojego pokoju. Ot zabawa. I na tym koniec. A teraz jakieś rody, jakaś krew, jakieś płatne morderstwa... Czy to była jakaś sugestia? Cholera wie... Nie mniej jednak nie mogła pozostawiać przyjaciółki na pastwę ciszy w tej ogromnej sali.
- Hm. Myślę, że mam troszeczkę to gdzieś. - Uśmiechnęła się lekko i torby wyciągnęła trzy gotowe wypracowania... Które wydawały się być dobre. - Trzeba to skleić. Tylko nie wiem czy zacząć od tej co smakowała krwi każdego męża czy od tamtego, który zabił żonę, bo nie wierzył, że jest czystej krwi. - Wzruszyła ramionami, jakby mówiła najoczywistsze rzeczy na świecie, zią.

Puchon szedł dosyć szybkim krokiem w kierunku auli dodatkowej obawiając się spóźnienia.Delikatnie nacisnął klamkę, ale wchodząc do środka zauważył, że jest jeszcze pusta sala. Spojrzał w kierunku nauczycielki i uśmiechnął się delikatnie, ale wynikało to jedynie z tego, że nie będzie musiał słuchać wykładu na temat tego, dlaczego nie powinno się spóźniać na lekcje.Było mu to potrzebne do nastroju jak dziura w moście.
-Dzień dobry pani profesor- Przywitał się z Vicario a w międzyczasie począł wzrokiem szukać sobie dogodnego miejsca na zajęcia, podszedł do jednej z wolnych ławek koło okna i rozsiadł się na wolnym krześle w oczekiwaniu na resztę uczniów.
Wyjął z kieszeni stary notes z kilkoma zagniecionymi kartkami,piórem do notowania ewentualnego wykładu, miał jednak nadzieję, że zajęcia jak zwykle będą w przeważającej części teoretyczne,a nie praktyczne.
Do takich chyba zdążyła ich już profesorka przyzwyczaić bo przecież były o wiele bardziej owocne w przypadku nauczania tego akurat przedmiotu.
Wyjrzał przez okno, ale na błoniach nie było już widać nikogo. Od czasu do czasu w oddali było widać jedynie ptactwo wzlatujące z korony drzew rozpościerających się dookoła Hogwartu. Póki co był to najbardziej interesujący widok na tych zajęciach.

Chcecie uwierzyć lub nie, ale dzisiejszy dzień Phil niewątpliwie mógł zaliczyć do jednego z lepszych ostatnimi czasy. W końcu kleń patentowany mógł spać do południa, czytać książki, popijać poranną kawę, by pójść na zajęcia dopiero po południu. Uwielbiał take plany zajęć, w końcu wiadomo mógł się wyspać. Nie ma tego dobrego, co by na złe nie wyszło... W rezultacie jak to zawsze było sen mu nie posłużył. Oczy mu napuchły jak jakieś pomidory, a na głowie każdy włos stał we innym kierunku. Lorrain oczywiście nie pomyślał, by popatrzeć w lustro. Bo po co? Jeszcze się przestraszy.
Niestety, ty 'drobne' mankamenty wyglądu powodowały, że co trochę jakieś pierwszaki patrzyły na niego jak na upiora. Chyba wszyscy wiemy, że pierwsze klasy nie wiadomo dlaczego zachowują się bardzo prymitywnie np.: wszędzie chodzą stadnie. Przez to też, jak nie trudno się domyślić w niektórych częściach szkoły nie dało się wytrzymać. Większość drogi do dodatkowej auli należała do tego zbioru.
Przez te 'zaskakujące' grupy młodych adeptów magii wydawało mu się, ze strasznie długo idzie na te zajęcia. Nic więc dziwnego, iż był świecie przekonany, że się na nie spóźni. Niby kwadrans studencki obowiązywał, bo zajęcia tylko dla studentów, jednak myśl o złej Josephine, która już pewnie na niego czekała nie dawał mu spokoju. Mieli w końcu tyle do omówienia, wakacje opiewały w same gorące sprawy. Wiadomo w końcu, że nauka na zajęciach to taka stara moda.
Gdy jednak przekroczył drzwi z lekkim zawodem stwierdził, że jego compadre jeszcze nie ma. Może to te małe potwory zjadły ją tymi okropnymi ślipkami? Każda możliwość była prawdopodobna, w końcu porządny krukon nigdy się nie spóźnia. Nie to, żeby było ich wiele... No, ale ktoś musi, a ona była idealną kandydatką do tego miana.
Pani profesor jednak również nie zamierzała być punktualna. Piękna pani profesor pewnie kolejne godziny spędza gdzieś przed lustrem czy malując ślipka. A może jednak Phil się nie spóźnił? Życie zmienia ludzi, więc jeśli ktoś byłby w stanie mu uświadomić która godzina... To kamień spadłby z serca, wątroby czy innego ważnego organu.

Estella wyglądała dziś naprawdę dorosło. Zadbała oto, żeby wyglądać schludnie, na wypadek jakiejś nagłej wizyty szych z Ministerstwa. Nie chciała, aby ktokolwiek zaczął grzebać w jej dokumentach, pytać o kompetencje, a wróżbitki Hogwartu rozkładały jej karty tarota, żeby dowiedzieć się jak długo będzie tu jeszcze pracowała. Nie podobały się jej spojrzenia innych, które padały na nią dokładnie w tej chwili, kiedy gdzieś słyszała niesione echem słowo: "zwolnienie". Nie miała zbyt wielu jeszcze oszczędności, żeby po prostu się wynieść i rozpocząć życie gdziekolwiek indziej. Choć Bóg jej świadkiem, że o niczym innym teraz nie marzyła. O spakowaniu walizek, o odejściu, o spokojnej egzystencji w nowym środowisku. Chętnie poszłaby gdzieś potańczyć, chętnie znów wróciłaby do domu o trzeciej w nocy. Chętnie. Ale nie było nikogo, kto z nią by skoczył na tą głęboką wodę, żeby spróbować. To nawet smutne. Bardziej smutne.
Westchnąwszy poprowadziła dłonią po nienagannie płaskim brzuchu i ruszyła do klasy. Na początku miała ochotę jeszcze zapukać, jeszcze zażartować, ale chyba jakiś głos w jej głowie powiedział, że tu nie ma miejsca na żarty. Zatem weszła żwawo do środka posyłając uśmiech do obecnych uczniów. Nie było ich zbyt wiele. Może zajmą się sobą, a Estella w tym czasie zrobi cokolwiek innego? Nie. Nie mogła. Musiała się skupić.
- Witam państwa. - Powiedziała energicznym głosem, jakby co najmniej zagrzewała kogoś do walki. - Dziś zajmiemy się przede wszystkim leczniczymi właściwościami zwierząt magicznych. Jako że jesteście studentami to na pewno je znacie, a zatem każde z was niech poda jedno zwierzę i jego lecznicze właściwości. Prosiłabym tylko, aby się nie powielały. - Uśmiechnęła się chłodno i otworzyła machnięciem różdżki jedno z okien. Nie czuła się komfortowo w zamkniętych pomieszczeniach bez dopływu świeżego powietrza.

Gregory nie miał dzisiaj ochoty na jakiekolwiek zajęcia. Przeżył kilka godzin temu małą wpadkę, która cały czas rozbrzmiewała mu w głowie. To wszystko było tak dziwne, że aż nie mógł uwierzyć w swoją głupotę i nieodpowiedzialność. Jak on mógł do tego dopuścić.
Nie rozczulał się nad tym dłużej, tylko poprawił torbę i ruszył żwawym krokiem w kierunku sali od Magii Leczniczej. Głównym przedmiotem na którym się skupiał były Zaawansowane Mikstury, ale był zmuszony dobrać sobie jeszcze minimum dwa przedmioty i jako jeden z nich wybrał właśnie ten. Gregory nie wyobrażał sobie siebie jako sympatycznego lekarza pomagającego wszystkim ludziom, a i wiele osób które go znały, również pewnie uważały, że nie jest do tego stworzony. Niemniej jednak ten dział magii miał trochę wspólnego z eliksirami i wolał chodzić na ten, aniżeli jakąś historię magii. Nuuudaaa!
Chłopak stanął przed drzwiami i pociągnął za mosiężną klamkę, wchodząc tym samym do sporego pomieszczenia. Nauczycielka już coś zaczęła mówić, więc ten spojrzał na nią i kiwnął głową na przywitanie. - Przepraszam za spóźnienie - mruknął, zajmując miejsce w ostatniej ławce. Nie lubił siedzieć w pierwszej. Na końcu było lepiej, można było się wyłączyć i wszystkich obserwować. Podziękował w duchu profesorce za otwarcie okna, a sam położył łokcie na ławce i oparł o nie głowę, spokojnie sobie słuchając.

Pani profesor najwyraźniej dziś nie miała zamiaru owijać w bawełnę (jak to jednak najczęściej miała w zwyczaju). Przy okazji wyglądała całkiem przyzwoicie. Co się jej stało? Czyżby myśl o wizycie aurorów na zajęciach aż tak dała jej do myślenia. Z jednej strony super sprawa, ale z drugiej... To nie ta sama kobieta, którą wszyscy kochali. Kto niby nie uważał spóźniania się na zajęcia, słodkich uśmieszków i głupich żarcików w jej wykonaniu za urocze? W końcu wiadomo studenci mają to do siebie, że chłopcy już jawnie podrywają nauczycielki, a dziewczyny najczęściej są bi, więc również ślinią się na widok sexbomby.
Co jednak do odpowiedzi na to 'jakże trudne pytanie'. Temat jest jak rzeka, ciągle by można znajdować coś nowego. W różnych krajach świata używa się jakegoś innego świństwa leczniczego. Jego myśli skłaniały się jednak do klasyki, najbardziej podstawowej wiedzy, którą poznał niedługo po wstąpieniu do szkoły. Dlaczego akurat tak? Na to pytanie można by było jeszcze więcej znaleźć niż wszystkie te zwierzęta. Przejdźmy jednak do konkretów, choć sądzę, że ta odpowiedź was nie zadziwi. Czy jednak usatysfakcjonuje.
Podniósł rękę, a gdy pani profesor udzieliła mu głosu, dość leniwie odpowiedział.
- Memortek to zwierze, które zapewnię każdy z was zna. Ten malutki, niebieski, cętkowany ptaszek przez całe swoje życie jest niemy, a tuż przed śmiercią wydaje wszystkie głosy. Jego piórka wchodzą w skład veritaserum oraz eliksirów wspomagających pamięć.
Miał zamiar opuścić te zajęcia, w końcu towarzystwo nieznajomego puchona nie dodawało mu siły. Jeśli przyjdzie mu spędzić całą tę lekcje na odpowiadaniu na jakieś pytania-rzeki, to chyba wypluje wnętrzności. Przynajmniej będzie się coś działo, a i obiekt do leczenia jak znalazł. Pani profesor na pewno wykaże się swoją niepodważalną wiedzą i umiejętnościami.

Tak zawsze podkreślam, że Marcelina jest naprawdę pilną uczennicą, a na fabularnej lekcji to chyba jeszcze nawet nigdy nie byłam! Ale nie ważne. Kanadyjka, jako przykładna Puchonka postanowiła się wybrać na zajęcia, które szczególnie ją zainteresowały. Jeszcze w Riverside, kiedy uczyła się tam w szkole była na wydziale leczniczym. Dlaczego nie sportowym? Może dlatego, że wiązanie przyszłości z Qudditchem było raczej wybujałym marzeniem, a nie racjonalnym (a jak!) spojrzeniem na sprawę. A praca uzdrowiciela była przecież niezwykle interesująca i dziewczyna nie pogardziłaby, gdyby właśnie tak skończyła, mając jakieś trzydzieści lat. Byłoby naprawdę świetnie! Coś ta sumienność i obowiązkowość się jednak popsuła, bo przez własne lenistwo (nie ma to jak ubierać i ogarniać się równocześnie w pięć minut) spóźniła się na lekcje i wbiegła na salę nieco zdyszana. W gruncie rzeczy to oczekiwała, że zobaczy tłum innych studentów czy coś w tym rodzaju, ale jej oczom ukazała się tylko dwójka chłopaków. I nauczycielka, która na szczęście nie zaczęła jeszcze nic tłumaczyć.
- Przepraszam za spóźnienie. - powiedziała i zajęła miejsce obok Philippa, który był jednym z dwóch organizatorów jej imprezy urodzinowej w Hogsmeade. I nawet upiekł tort, a przecież wtedy zupełnie się nie znali! Uśmiechnęła się lekko do Krukona, opierając wygodnie o drewniane krzesło.
- Hej, co tam słychać? - zapytała, wyciągając z torby pióro i pergamin. Trzeba na czymś notować przecież, no nie? Kiedy kobieta zadała pytanie, zaraz po Francuzie udzieliła odpowiedzi, która może i nie była zbyt oryginalna, ale to nie znaczy, że nie poprawna. Przynajmniej w jej mniemaniu.
- Feniks. Łzy feniksa leczą. - nie wysilała się, bo pomyślała, że jak naopowiada jakiś bzdur, to sobie jeszcze wstydu narobi i co wtedy będzie!

Ludka szła sobie korytarzem zadowolona, mogąc się na prawo i lewo chwalić wspaniałym dniem, pełnym drobnych, drobniuteńkich wręcz, ale dających naprawdę wiele radości przypadków. Na jej nieco bladej twarzy widniał delikatny, rozmarzony uśmiech. Nie była jakoś specjalnie ucieszona faktem, że musiała przerwać swoje nadzwyczajnie głębokie przemyślenia na temat błękitu nieba, który musiałby być dzisiejszego dnia przepiękny, gdyby nie okropne, wielkie chmurzyska kłębiące się nad Hogwartem. Teoretycznie powinno to zadziałać na jej humor zupełnie odwrotnie, ale jak widać ta ostatnio coraz częściej rozmarzona Litwineczka nie dbała specjalnie o pogodę. Było to całkiem sensowne, skoro cały jej dzień zapchały różnorakie zajęcia. Oczywiście nauczyła się na nich wielu bardzo ciekawych rzeczy, więc czas nie był zupełnie stracony, a co za tym idzie, mogła iść przez korytarz w miarę wesoło. Spotkała nawet po drodze kilka znajomych twarzy, z którymi spędziła dobrych kilkanaście chwil na rozmowach. Kiedy jednak zdała sobie sprawę, jak późno się zrobiło, momentalnie pożałowała decyzji na zatrzymanie się i gadanie. W ten sposób musiała zerwać się do biegu, uważać żeby nie zgubić książek, albo wystających z nich kartek z notatkami, przy okazji będąc zmuszoną do pilnowania, czy aby nie biegnie w złym kierunku. Magia Lecznicza miała dziś miejsce na trzecim piętrze, w dodatkowej auli, którą Lou lubiła nawet bardziej od tej głównej. Łatwiej było się wsłuchać w słowa nauczyciela, a tym samym nie traciło się tak wiele materiału przez złą akustykę i niezdolność do wyłapania poszczególnych słów.
Blondynka (dobry humorek = blond!) wpadła do sali z wyrazem przerażenia na twarzy. Zauważyła, że trzech chłopaków siedziało już w ławkach, a sama nauczycielka najwidoczniej zaczęła już nauczać. Ciche "kurczę!" wydostało się z ust Krukonki, pomiędzy kilkukrotnymi przeprosinami za spóźnienie. Dwukolorowe oczęta w siedzących już uczniach wyłapały Grzesia, jej dobrego przyjaciela, na widok którego ona sama od razu się uśmiechnęła, momentalnie siadając nieopodal. Rozłożywszy się ze wszystkim na ławce, nachyliła się w jego stronę i spytała o to, co kazano im zrobić. Usłyszawszy, że mają wymienić po jednym zwierzęciu magicznym i jego leczniczych właściwościach, złapała się za głowę. Niespecjalnie pamiętała jakiekolwiek zwierzaki, a w głowie ledwie trzymała wiedzę o jednym z nich, którą postanowiła momentalnie wypuścić - zanim zdąży zapomnieć.
- No to... Salamandry, a konkretniej ich krew, jest używana w eliksirach leczniczych. Pomagają praktycznie... na wszystko? - wydukała, nie czując się zbyt pewnie ze swoją wiedzą. Była jednak pewna, że prędzej czy później zostałaby zapytana, więc lepiej było powiedzieć coś teraz niż zaniemówić później, kiedy zostałaby spytana.

Josephine wyszła z dormitorium ciut za późno. No dobrze, może trochę większe ciut, ale miała nadzieję, że nauczycielka nie skróci jej przez to o głowę. Prawdę mówiąc, gdyby to było możliwe, nigdzie by nie szła, zupełnie nie miała na to ochoty, ale ej! Chciała zostać uzdrowicielem i to nie byle jakim a najlepszym, więc omijanie zajęć z Magii Leczniczej było co najmniej głupie.
Poza wszystkim innym obiecała Philippe, że nie wystawi go do wiatru i jakoś razem przebiedują te zajęcia, jeśli okażą się nudne jak flaki z olejem. Zerknęła na zegarek i zaklęła w duchu. Nooo tak, było już dosyć późno, a ona nienawidziła niepunktualności. Znaczy Jossie. Wszystko musiało być akurat, dzień zaplanowany co do kwadransa, a teraz leciała jak głupia, żeby zmieścić się w przysłowiowym kwadransie akademickim. Co za życie, doprawdy.
Wsunęła się cicho do klasy ze skromnym dzień dobry, przepraszam za spóźnienie, po czym usiadła obok Philippe'a i wyciągnęła rękę do dziewczyny, która wyraźnie była jakąś jego znajomą, uśmiechając się przy tym szeroko.
- Hej, Phil, jednak jestem, jak obiecałam! Cześć, jestem Josephine- wyrzuciła na jednym wydechu, zniżając głos do szeptu i zastanawiając się, czy dużo ją ominęło. Miała nadzieję, że niespecjalnie. Po chwili znieruchomiała, próbując wkręcić się w temat zajęć. Wodziła wzrokiem po innych studentach, chcąc z ich odpowiedzi wywnioskować, jakie było pytanie.

Wydawało mi się, że mam jeszcze pełno czasu, jednak wychodzi na to, że trochę śpieszy mi zegarek. Alexander biegł przez pół Hogwartu, żeby zdążyć na lekcję, jednak ostatecznie zatrzymał się przed klasą i postarał się uspokoić. Ze środka usłyszał głos nauczycielki, która wyraźnie wydawała jakieś polecenie, jednak postanowił to chwilowo zignorować. Kiedy uznał, że jest już wystarczająco wyluzowany, poczekał aż ktoś skończy odpowiadać, po czym zapukał szybko dwa razy w drzwi i nie czekajac nawet na zaproszenie wszedł do środka.
Pani psor wyglądała wyjątkowo... hmmm, zresztą jaka pani? Przed studentami siedziała laska w kwiecie wieku, która trzeba przyznać wyglądała nie najgorzej, a nawet śmiem twierdzić, że całkiem nieźle. Zazwyczaj wystarczał mi zaledwie jeden rzut oka, aby powierzchownie ocenić człowieka, jednak tym razem nie było to takie łatwe. Nie pasowała do całej reszty nauczycieli, która sztywno przestrzega wszystkich zasad, regułek i tym podobnych, a jednak wydawało mi się jakby chciała sprawiać dokładnie takie wrażenie.
-Chyba mi się trochę spóźniło. To znaczy przepraszam. - powiedziałem tak jakby nieco zmieszany, ale jednocześnie z mojej twarzy nie znikał łagodny uśmieszek.  
Nawet się nie zatrzymywałem się, ale skierowałem się prosto do pierwszego wolnego miejsca siedzącego. A kiedy już takie upolowałem i do niego dotarłem, nadal stojąc odwróciłem się w kierunku nauczycielki. Upewniwszy się, że nikt nie chce udzielić odpowiedzi właśnie w tym momencie, sam się za to zabrałem.
-Co do zwierzęcia sądzę, że widłowąż mógłby być dobrym przykładem. Jego jajek używa się do eliksirów poprawiających sprawność. - skończyłem mówić i w końcu usiedłem.
Wszystko starałem się robić nadzwyczaj spokojnie i bez zbędnego harmideru. W końcu miałem przed sobą kogoś z dużo większą wiedzą oraz doświadczeniem, więc z góry zakładam, że nauczycielce należy się jakiś szacunek, a ja nie mam zamiaru psuć jej humoru bądź lekcji.

No i miał wszystko zapisane na kartce Puchon, dokładnie, że gdzieś tutaj ma być wykład.
Umiał na swój sposób, ale przyszedł tu z ciekawości i żeby dodać nauczycielce otuchy w jakimś sensie.
Mało kogo znał, chociaż większość oczywiście kojarzył. Postanowił, że jak już tu przyszedł to wyniesie coś z tych zajęć.
-Jednorożec Symbol czystości i niewinności. Krew jednorożca jak i jego sproszkowany róg mają właściwości magiczne. Jednorożec jest wcielonym pięknem. Krew jednorożca i za uniwersalne remedium na absolutnie wszystkie dolegliwości – od Czarnej śmierci po chandrę Wierzcie lub nie, ale to był wyczyn dla Huana.
Tak się starał, żeby tutaj przybyć,i coś powiedzieć teraz musiało być już z górki, no musiało!

W świetle dzisiejszych zajęć to Phil czuł się jak naprawdę pilny i punktualny uczeń. Ilość spóźnionych osób przebiła 100% wcześniejszej frekwencji na sali. No tego jeszcze nie gali. Na szczęście wśród nich pojawiały się jakieś bratnie dusze. Choć... Po szatach można stwierdzić, że krukoni jak zawsze nadgorliwie lgną do nauki, było ich najwięcej. No, ale mniejsza z tym... Było, minęło. Niech teraz wszyscy włączą się aktywnie w zajęcia, to będzie świetnie... Choć ten chłopak na końcu sali wcale nie wygląda jakby miał coś robić na zajęciach.
Miło widzieć, że ludzie lgną do Phila. Jeszcze nie dawno był forever alone w oskrobanej, ale ciągle sprawnej ławce. Teraz zaś stoją przy nim dwie lubiane dziewczyny. Można nawet powiedzieć, że Phil tutaj pomaga w zawieraniu nowy znajomości, bo zważywszy na zachowanie Josse to one widzą się po raz pierwszy. W sumie... Bardzo dobrze, będzie więcej tematów do rozmowy (bo oczywiście oboje zapraszamy Marcelinke do jakieś pasjonującej dyskusji o niczym).
- Cześć Jossie. Już myślałem, że ghule cię zjadły czy co innego. - Mówił prawie szeptem, w końcu zajęcia trwały. Cisza na szczęście była ciągle zakłócana jakimś 'dzień dobry, przepraszam za spóźnienie' lub odpowiedziami na zadane pytanie. Ciekawe co wymyśli D'artois, w końcu wszystkie najprostsze odpowiedzi już zostały udzielone.
Gdy dziewczęta już wymieniły wszystkie uprzejmości, gestem dłoni wskazał tylko by usiały. Aula jest na tyle dobrym miejscem na zajęcia, że nie ma bezpośrednio wydzielonych ławek na 2 miejsca czy 3, przez co dało się usiąść koło niemal każdego. Otoczony tak zacnym towarzystwem na pewno 'skupi' się na zajęciach... Ale chwila! Jossie chciała być uzdrowicielką, nie powinien jej przeszkadzać!... Dobra, nie ważne.
- Ci nowi zlatują się tak szybko, że jeszcze nam tu wizytacji brakuje - Oczywiście pomyślał o aurorach, ale chyba nikomu nie musiał o tym mówić. Tylko oni bezczelnie wchodzili każdemu na zajęcia jakby nigdy nic. Wierzmy jednak, że dyrektor ma w tym jakiś większy cel, niż dokształcanie aurorów pod przykrywką zapewniania bezpieczeństwa.

Gregory wywnioskował z wypowiedzi rówieśników, że dzisiejsze zajęcia będą tyczyły zwierząt i ich zastosowania w magomedycynie. Chłopak kompletnie nie miał ręki do magicznych stworzeń i z ONMS najchętniej uciekał, ale chcąc nie chcąc znał niektóre z ich leczniczych właściwości.
Siedział nieco znudzony, wpatrując się gdzieś w ścianę, aż zauważył przyjście Ludki. Odwrócił się w jej stronę i słuchał zafascynowany jak tłumaczy się swojej nauczycielce. Wywrócił rozbawiony oczami, gdy się do niego dosiadła i sam w końcu wyjął wszystko na ławce. - Lecznicze właściwości zwierząt - mruknął w jej stronę, a sam chwycił za pióro i powoli zaczął zapisywać wymieniane stworzenia. - A cóż to się stało, że TY przychodzisz spóźniona, hmm? - zapytał. Zaczyna się od banalnych pytań, ale za chwilę pewnie wejdą na nieco ciekawsze tory.
- Często wykorzystuje się smoczą krew do ważenia eliksirów... - powiedział nagle, choć spokojnie, nie odrywając wzroku od swojego zeszytu. - ...na razie znamy dwanaście przypadków ich zastosowania - dodał, w końcu podnosząc wzrok i spoglądając na swoją nauczycielkę. To jednak dusza Krukona, że pomimo swojego charakteru, znudzenia i niechęci do dzisiejszej lekcji, wszystko notuje i jeszcze się zgłasza! Zerknął w stronę Ludki, która najprawdopodobniej robiła to samo.

Uwadze Estelli nie uszło to, że do sali weszło jeszcze kilkoro uczniów. Co prawda nie spodziewała się ich zbyt wielu, ale jednak przybyli. To pozwoliło jej na chwilę oderwać się od rzeczywistości, żeby odetchnąć. Pomiędzy kolejnymi powitaniami, przeprosinami i innymi słowami przedzierały się odpowiedzi uczniów. Czasem trafne, czasem mniej. Na pewno podobały się jej wypowiedzi, które zasięgnęły gdzieś dalej niż do pospolitych, powszechnie wiadomych faktów. Uśmiechnęła się delikatnie i wskoczyła na biurko tak, że teraz na nim siedziała z nogami, które zwisały w dól. Założyła jedną nogę na drugą i splotła dłonie, aby ułożyć je na kolanie.
- Tak. Wasze odpowiedzi są poprawne, ale proszę o ciszę. Eee... Usiądźcie dwójkami. Mamy dość miejsca. - Stwierdziła starając się oto, aby jej ton zabrzmiał tak jakby nie znosił sprzeciwu. Co prawda do tej pory nie przeszkadzało jej to, że uczniowie są rozproszeni przez nią czy przez inne czynniki, wtedy nie skupiali się tak bardzo na tym, że może i ona nie wszystko potrafi na sto procent. Nie mniej jednak całe wakacje poświęciła dokształcaniu się. W końcu musiała coś robić w życiu. I oto była tutaj obecna, a na biurko leżała teczka pełna jej zapisków. JEJ. Nie czyiś. Naprawdę zaczęło jej zależeć.
- Zatem sami widzicie, że Magia Lecznicza to bardzo szeroki dział. To eliksiry, to zwierzęce właściwości, to zaklęcia... Ale idziemy tylko w kierunku leczenia. Nie skupiamy się na wszystkich właściwościach. Sporządźcie notatkę na podstawie tego, co powiedział Phill, Alex, Huan, Gregory i Liudvika. Notatki oczywiście połóżcie mi na biurko. Zostaniecie z nich ocenieni. Należy słuchać. - Uśmiechnęła się delikatnie jakby odniosła małe, własne zwycięstwo.
A gdy uczniowie zajęli się skrobaniem na papierze ona przeszła do kuferka, który ze sobą przyniosła. Wyciągnęła z niego małe pudełeczko z karteczkami i machnęła różdżką tak, aby każdy ze studentów mógł wylosować z pudełka dokładnie jedną karteczkę z poleceniem.

Rzucacie jedną kostką, która świadczy o ocenie notatki. Zaznaczcie to w swoim poście.

Wylosowane karteczki:
1.

• Leczący rany

Działanie: Dzięki temu eliksirowi czarodziej jest w stanie leczyć rany od zwykłych zadrapań do głębokich ran otwartych.

Składniki: dziesięć ml. Soku z pijawek, żółć pancernika, odrobina proszku z kła węza, sześć korzeni stokrotek oraz dwa liście grimerowca.
Dostępność: studenci

2.

• Leczący z czyraków

Działanie: Mikstura uleczająca czyraki.

Składniki: Robi się go z suszonej pokrzywy, skruszonych kłów węza, rogatych ślimaków, z kolców jeżozwierza i kilku innych składników
Dostępność: studenci

3.

• Pieprzowy

Działanie: Inaczej rozgrzewający. Podawany w stanach przeziębienia. Istnieje również w formie nieco wzmocnionej, znanej jako eliksir ekstrapieprzowy.
Składniki: Krew nietoperza, 40 ziarenek pieprzu, 2 korzonki stokrotek, Kieł węza, Mucha siatkoskrzydła
Dostępność: wszyscy

4.

Uzdrawiający

Działanie: Eliksir pomaga przy zatruciach, bólach brzucha i nudnościach. Pić co godzinę dodając 1 łyżeczkę do zwykłej wody lub herbaty.
Składniki: 3 kryształki żywicy olibanowej, Szczypta cynamonu, 6 płatków nagietka, 10 kropli olejku miodowego, 5 ml damany, 5 ml sandaraku, Pokruszony węgiel, 5 kropli krwi trola, 250 ml wody

5.

Hufflepuff

Działanie: Ma za zadanie zatamować wymioty wnętrzności, działa również jako środek przeciw bólowy na bóle brzucha. Po sporządzeniu tego eliksiru kolor powinien być słonecznikowy.
Składniki: - Tojad żółty, - Asfodelus (korzeń + liście), - Bezoar - 3 krople krwi jednorożca - Włókno z serca borsuka - Sproszkowany róg jednorożca

6.

Słodkiego snu
Działanie: Powoduje twardy sen
Składniki: - Muchy siatkoskrzydłe, - Bezoar, - Rogi dwurożca, - Kły węża

Zaraz po tym szybko ruszacie szukać składników w szafce i reszty sprzętu. Przygotowujcie eliksir i rzucacie jeszcze jedną kostką, żeby ocenić jak wam poszło:
1 - idealna konsystencja eliksiru. Taki mógłbyś nawet uwarzyć i oddać do świętego Munga
2 - Kilka niedociągnięć, lecz niczym się nie przejmuj.
3 - Całkiem dobrze. Na drugi raz jednak pamiętaj, żeby nie pomylić jednego ze składników. Lepiej nie wspominaj o tym nauczycielce.
4 - Może powinieneś zmienić przedmiot studencki? Lepiej szybko opróżnij kociołek, bo ta galerta wydaje się być niebezpieczna.
5 - Chyba za bardzo oddałeś sie pracy i nie zauważyłeś, że opary tworzonego eliksiru powodują u Ciebie straszna wysypkę. Chyba nadużyłeś jednego ze składników.
6 - Dobrze Ci poszło, jednak powinieneś być bardziej pewny siebie, bo chwila zawahania i wszystko by Ci się wylało na podłogę.

Ludwika nawet niespecjalnie zdziwiła się rozbawionym wzrokiem Gregory'ego skierowanym w jej stronę. Od razu szturchnęła go w ramię, z nieco wkurzonym, ale też żartobliwym uśmieszkiem. Wiedziała, że będzie jej teraz wypominał spóźnienie, bo ona przecież zawsze przychodziła co najmniej godzinę przed czasem, aż tu nagle bum! Przychodzi do sali, kiedy wszyscy już zdążyli pozajmować miejsca, a sama nauczycielka zadała pierwsze z pytań. Malutka plama na honorze, ale Grzesio na pewno nieraz wykorzysta okazję, aby ją wypomnieć. Cóż, ona zawsze może się odwdzięczyć wzmianką o jego nocnych spacerach, które zresztą są całkiem śmieszne! Tak, to na pewno podziała, jeśli Ewing będzie chciał w jakiś sposób dogryźć Stance. No nic, dobrze, że chociaż jej powiedział, jakie było pytanie, dzięki czemu dziewczyna mogła naprawić swoją krukońską reputację, a za chwilę sam o coś spytał. Blondyneczka spojrzała na niego, troszkę zbita z tropu, bo sama treść tego pytania uciekła jej przy pierwszym namyśle. Dopiero potem wszystko zaczęło do niej docierać, a ona sama prychnęła cichutko.
- Troszkę się zagadałam z przyjaciółkami, a jak to się stało, że akurat TY przyszedłeś na czas, co? - odparła, spoglądając na niego z podniesionymi brwiami, dając każdemu wyraźnie do zrozumienia, że wzorowa wręcz punktualność Grega nie była niczym zwyczajnym i bardzo dobrze byłoby wiedzieć, jakim cudem akurat ten chłopak przyszedł na czas. Najwidoczniej zamienił się trochę z Ludką rolami. Ale skoro tak, to czy ona nagle zacznie robić idealne eliksiry? Ha, dobre pytanie, na które nawet będzie można sobie za chwilkę odpowiedzieć, bowiem klasa otrzymała polecenie zrobienia notatek z tego, co mówili studenci, a niedługo potem do każdego podleciała kartka z przepisem na miksturę, którą mieli wykonać. Litwinka westchnęła ciężko, wyciągnęła pusty kawałek papieru i zaczęła zastanawiać się nad tym, co to reszta czarodziei powiedziała. Nie słuchała nadzwyczaj uważnie, bo przecież zajęła się Grzesiem, a co za tym idzie, umknęło jej trochę ważnych informacji. Cóż, coś tam trzeba było napisać, więc Stanka naskrobała wszystko, co jej przyszło do głowy i oddała zwitek papieru nauczycielce. Nie spodziewała się niczego powyżej Zadowalającego, więc na jej twarzy ciężko się było doszukać radości. Ale nie ma co się martwić, bowiem niedługo potem jej dwukolorowe oczy powiodły po przepisie na eliksir, który miała wytworzyć. Po krótkiej chwili na fragmencie stolika, który należał dzisiaj do Ludki, pojawiła się skruszona pokrzywa, kolce jeżozwierza i rogate ślimaki - problem był tylko ze skruszonymi kłami węża i dwoma innymi składnikami, ale znajdowanie ich nie trwało jakoś wybitnie długo. Usiadłszy z powrotem na swoim miejscu, Krukonka spojrzała kątem oka w stronę jej przyjaciela, który wtedy już coś majstrował ze swoją miksturą, a ona dopiero przypominała sobie konkretną kolejność dodawania tych wszystkich rzeczy oraz całą resztę procedur.
Minęło kilkanaście minut, po których Litwinka odetchnęła głęboko i wreszcie stwierdziła, że niniejszym eliksir na czyraki został ukończony. Wyglądał on zupełnie tak, jak opisywano w podręczniku, więc nic dziwnego, że osiemnastolatka siedziała z wielkim bananem na twarzy, patrząc co chwila na to, co się działo u Gregory'ego. Cóż, na razie nie rozumiała jeszcze tych jego wszystkich działań, bo miał jakieś takie swoje metody do robienia wszelkiego rodzaju napojów magicznych, więc wzruszyła po prostu ramionami i zasygnalizowała sorce Vicario, że u niej już można sprawdzać. Ach, Ravenclaw dorobi się dzisiaj punktów!

Kosteczki 3, 2, 1

1,5,1 kostki

Puchon zastanawiał się długo co ma pisać wlepiony w czystą kartkę.Lubił się uczyć, więc jakieś tam pojęcie o tym miał, ale Magia Lecznicza, jak dla każdego czarodzieja czystej krwi wypisałem jedynie zwierzęta.
- Memortek
- Smoczą krew
- Widłowąż
- Krew jednorożca i sproszkowany róg
Huan nie spodziewał się nie wiadomo jakiej oceny, ale dostanie trolla za nic nie robienie, prawda?
Gdyby była tutaj Mari to ta pewnie napisałaby wiele. A właśnie gdzie ona?
Jeszcze raz przeczytał to co napisał i oddał kartkę profesorce. Co będzie to będzie.
Mniejsza o to, nie zważając na polecenia rozejrzał się po sali za kimś, kto mógłby go wyręczyć na dzisiejszej lekcji.
Puchon wziął składniki stamtąd, gdzie wskazała nauczycielka. Tojad żółty, - Asfodelus (korzeń + liście), - Bezoar - 3 krople krwi jednorożca - Włókno z serca borsuka - Sproszkowany róg jednorożca
Minęło 5 minut, Puchon wreszcie stwierdził , że eliksir Hufflepuff został w pełni skończony.
Wyglądał zupełnie niemal tak jak w podręczniku,patrząc co chwila ,co się działo u Alexandra.
Cóż, na razie miał kilka niedociągnięć, lecz niczym się nie przejmował może innym razem wyjdzie.
Na razie tych wszystkich działań do robienia eliksirów nie rozumiał za bardzo,więc zgłosił się sygnalizując Vicario, że może sprawdzać.Ach może na innych zajęciach będą.

Josephine wyszczerzyła się radośnie i pokręciła głową, patrząc na Phila z rozbawieniem. Ona była dużą dziewczynką, takich dużych i dziarskich dziewczynek nie porywają ghule. Takie rzeczy mogą się przytrafić jakimś gapowanym Puchoniątkom, ale nie dzielnej i rozsądnej Josephine, która całkiem nieźle dałaby sobie radę nawet z trollem górskim.
- Och, małe zamieszanie w tak zwanym międzyczasie, ale jestem!- no co? Trzeba przynajmniej znaleźć jakieś wytłumaczenie, a nie przyznawać się, że po prostu trochę się zadumała i czas jakoś przepłynął jej między palcami. Jej! Zorganizowanej do granic możliwości Krukonce!
No cóż, usłyszała tylko część wypowiedzi studentów, którzy więcej ogarniali niż ona, bo po prostu przyszli wcześniej, więc kiedy nauczycielka oświadczyła, że mają zrobić notatki, twarz Josephine gwałtownie się wydłużyła. Jasna cholera, no nie da rady napisać tego na jakiś satysfakcjonujący ją stopień, do ściągania też się nie zniży... Trzeba zatem coś wygrzebać z pamięci... Chyba chodziło o zwierzęta i w jaki sposób mogą być używane w celach leczniczych, tak? Mniej więcej... spojrzała na Phila, ale nie miała zamiaru wciągać go w kłopoty, prosząc o podpowiedź, czy zaglądając przez ramię. Głupia kobieta. No, może chociaż Nędzny będzie, chociaż ta wizja wcale ambitnej Krukonki nie kusiła.
Och, a teraz miała wylosować jakiś eliksir do uwarzenia! Tutaj poczuła się nieco pewniej, w końcu w tym zawsze była całkiem niezła, prawda? No chyba szczęście jej dziś nie sprzyjało, bo wylosowała eliksir na czyraki, którego jakoś nigdy nie umiała przygotować. Po prostu wylatywał jej z głowy, a przecież same składniki nie wystarczą. Jossie poczuła złość i narastającą frustrację, trzeba było nie obiecywać Philowi, że pójdzie z nim na te cholerne zajęcia- więcej by skorzystała, zostając w dormitorium i wertując podręczniki, naprawdę! No pięknie. Jej eliksir zmienił się w jakąś koszmarną galaretę, która wydawała się żyć własnym życiem. Josephine zacisnęła zęby i pozbyła się tego świństwa, które w każdej chwili mogło wybuchnąć albo rozmnożyć się przez podział. Cholerny świat!

_{3, 2, 4 :c}

Gdy tylko Ludka dała mu bolesnego kuksańca w bok, chłopak zrobił naburmuszoną minę i wypowiedział nieme No co?!, wyglądając przy tym jak obrażony pięciolatek. Mężczyźni naprawdę mieli coś z dzieci!
Gregory z pewnością nie raz wykorzysta okazje by jej dociąć. Spóźnienie się na taką lekcje to dla niej plama na honorze! Na jego nieszczęście Ludka może go bardzo łatwo uciszyć, przypominając mu jego nocne wojaże. Ewing nie cierpi tej przypadłości, jest tak bardzo irytująca. Skąd to w ogóle się bierze?
Spojrzał na nią zdziwiony, no bo jak. Zagadała się z przyjaciółkami? Spóźniła się przez tak banalną rzecz? To naprawdę niesamowite! Będzie musiał odnotować ten dzień w pamięci.
- To aż tak dziwne? - zapytał zaciekawiony, odwracając w jej kierunku wzrok. Swoją drogą to zabawne, że Tiara przydzieliła go właśnie do Ravenclawu. Nie przykładał się do wszystkich przedmiotów. Ba! Uciekał z niektórych lub świadomie się spóźniał. Specjalnie nie uczył się na każdą lekcję i można by powiedzieć, że miał przeciętny stosunek do nauki. A jednak! Tiara się nie myli, prawda? Najwidoczniej właśnie tutaj jest jego miejsce i czuje się w nim dobrze. - Czasami mi się udaje - dodał i westchnął cichutko, gdyż musiał uzupełnić swoje notatki. Zazwyczaj robił je jako chaotyczny zbiór słów-kluczy, a i teraz nie było inaczej. Oddał swoją notatkę w tym samym momencie co Ludwika i słuchał słów nauczycielki z twarzą nie wyrażającą absolutnie żadnych uczuć. Wychylił się nieco, by zajrzeć do karteczki, którą wylosowała Ludwika. Czyraki, naprawdę? pomyślał, już losując swój własny eliksir. Spojrzał na niego z ciekawością i uśmiechnął się pod nosem widząc rezultat. Również musi uwarzyć eliksir leczący z czyraków. Luzik powiedział w myślach i spokojnym krokiem podszedł do szafki, by wyjąć najpotrzebniejsze rzeczy. Nigdzie się nie spieszył, więc wybrał najlepsze kawałki suszonej pokrzywy, odpowiednie kły węża i rogate ślimaki. Troszkę dłużej zastanawiał się nad kolcami jeżozwierza, a potem dobrał jeszcze kilka najpotrzebniejszych składników i wrócił do ławki. To była prosta mikstura, więc bez zastanowienia zaczął wszystko wsypywać do kociołka. Miał to do siebie, że podczas ważenia czegokolwiek się wyłączał i tak było również teraz. Trzeba byś skupionym robiąc nawet coś tak prostego, bo i to może wybuchnąć i przez to też może ci wyrosnąć drugi nos i tysiąc pryszczy. Co jakiś czas zamieszał w jedną stronę, inny raz w stronę przeciwną, aż w końcu ujrzał nad kociołkiem odpowiedni kolorek dymu, a do nosa doszedł charakterystyczny zapach. Wątpił, by coś mu tu nie wyszło, dlatego też oparł się plecami o oparcie krzesła i dopiero teraz spojrzał na Ludkę. Uniósł brwi do góry i wzruszył ramionami, podsumowując eliksir i dzisiejszą lekcję. Następnie rozejrzał się po klasie, widząc jak Krukonka wyrzuca z kociołka dziwną galaretę, Puchon coś tam jeszcze majstruje, a komuś daleko coś wybuchło? Nie, wydawało mu się.
Gdy tylko nauczycielka do niego podeszła, kiwnął twierdząco głową, mówiąc tym samym, że może sprawdzać. Tak Ludwiko, tak. Dorobi się!

Kości: 1, 2, 1

//Trzeba mieć w życiu pecha... 1 ocena notatki, 4 wylosowany eliksir, 5 akcja dla tworzenia eliksiru//

Po prostu super, nauczycielka chyba zrobiła to celowo widząc, że co niektórzy uczniowie się spóźnili. Jak niby mam zrobić jakieś notatki, skoro nie wiem na jaki mają być one temat... Może spróbuję trochę pościemniać, napiszę o jakichś losowych zwierzętach plus to co sam powiedziałem? Nie była to wprawdzie decyzja, jednak nie ma co dalej rozmyślać, bo przecież nieczego to raczej nie zmieni, a nie mam zamiaru ściągać. Ostatecznie opisałem jedynie zwierzę, które sam wymieniłem, nie będę się upokarzał, tym bardziej, że to moja pierwsza lekcja z tą nauczycielką.
Wylosowany przeze mnie eliksir nie należał do najłatwiejszych, jednak nie był też jakoś meega skomplikowany. Podszedłem do niego z pewnym dystansem i rozkojarzeniem. Byłem podirytowany wcześniejszym poleceniem, co całkowicie mnie zbiło z tropu, nie pozwalając się skupić. Co więcej eliksiry nigdy nie należały do moich ulubionych zajęć, a można nawet powiedzieć, że nigdy zbytnio za nimi nie przepadałem. Kto wie co tym razem wyskoczy z mojego kociołka? Mam szczerą nadzieję, że nie będzie się ruszać, ani nie będzie miało skłonności wybuchowych.
Starałem się jak tylko mogłem, jednak coś najwyraźniej nie wychodziło... bo eliksir miał całkiem inny kolor niż powinien. Po chwili zauważyłem na rękach jakąś wysypkę, co chyba nie było do końca naturalne. Chciałem się podrapać, po potwornie swędziało, jednak wstrzymałem się... może zniknie jak nie będę ich dotykał. Zarzuciłem pierwszą lepszą rzecz na kociołek, tak aby opary nie wydostawały się na klasę i zrezygnowany czekałem aż podejdzie do mnie nauczycielka.
Starałem się zachować maximum spokoju, jednak ta lekcja zaczynała mnie lekko irytować... najpierw polecenie, którego nie byłem w stanie wykonać. Następnie nawiązanie do lekcji eliksirów, a teraz jeszcze to! Co z tego, że staram się jak tylko mogę, skoro to i tak nie przyniesie żadnych pozytywnych skutków?