Na samym skraju błoni, tuż gdzie już zaczyna się las znajduje się przestronna polana. Została ona przeznaczona do prowadzenia na niej zajęć z Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami. Nauczyciele często z zaczynającego się tuż niedaleko lasu, przyprowadzali przeróżne zwierzęta. Na polanie znajdują się także poukładane pnie, na których uczniowie zwykli siadać w razie długiej, teoretycznej lekcji.
Opis zadań z OWuTeMów:
OWuTeMy - ONMS
Idziesz na polanę, być może się denerwując, a być może nie. W każdym razie w tym momencie ważą się Twoje losy jeżeli chodzi o ten egzamin. Wybrałeś Opiekę Nad Magicznymi Stworzeniami. Dobrze. To jedyny egzamin prowadzony na świeżym powietrzu. Stajesz więc na środku polany, przed Tobą znajduje się stolik, przy którym siedzi znana Ci Mist Pober oraz dwoje nauczycieli ze Szkoły Magii Drakensberg. Jeżeli jesteś z tej szkoły i ucieszyłeś się, że będziesz mieć fory, to niestety, ale muszę Cię zawieść, bowiem oboje wyglądają na takich, których nie wzruszyła Twoja obecność. To Twoja komisja, która skrzętnie wszystko notuje za pomocą samopiszących piór, więc mają mnóstwo okazji do przypatrywania się Tobie i słuchania tego, o czym mówisz. Także dobrze się zastanów nad odpowiedziami i czynami! Nie zapomnij się także przedstawić na początku. Na biurku oprócz pergaminów i kałamarzy stoją dwie czary, z których unosi się czerwony dym. Na jednej z nich świeci się napis „teoria”, na drugiej zaś „praktyka”. Komisja wyjaśnia Ci, że musisz wylosować jedno pytanie z tej pierwszej i jedno zadanie z drugiej. Możesz zacząć od którejkolwiek chcesz. Gdy sięgasz po kartkę i ściskasz ją w dłoniach, ta zamienia się w coś na kształt wyjca, który jednak nie krzyczy, tylko spokojnie zadaje Ci pytanie bądź wyznacza zadanie. Jak Ci poszło?
Zasady: Rzucasz czterema kostkami w specjalnym temacie do rzutów na egzaminy zgodnie z zasadami owutemów oraz rzutów. W tym temacie powinien pojawić się post z przeżyciami oraz działaniami postaci oraz specjalny kod, podany na dole posta.
Oceny: Ocena z egzaminu to suma punktów za pierwsze i drugie zadanie (plus dodatkowe punkty) według następującej rozpiski: 2-3 - Okropny 4-5 - Nędzny 6-7-8 - Zadowalający 9-10 - Powyżej Oczekiwań 11-12 - Wybitny Dodatkowo, za każde 8 punktów w kuferku z ONMS można dodać +1 do punktów.
Opis zadan:
teoria:
Pierwsza kostka:
1 – Jak należy postępować z hipogryfem? 2 – Scharakteryzuj jednorożca i wyjaśnij, czym skutkuje zabicie tego stworzenia. 3 – Czym sidhe różni się od elfa? Jaki dar można spotkać u sidhe? 4 – Wymień trzy gatunki trolli i opisz je. 5 – Podaj dwie inne nazwy nereidów i opisz ich wygląd. 6 – Czym jest iglica i jak się przed nią bronić?
Druga kostka:
Oznacza ilość punktów, otrzymanych za odpowiedź. 1 to odpowiednio 1 punkt, 2 - 2, itd.
praktyka:
Pierwsza kostka:
1 – Dosiądź hipogryfa. 2 – Wybaw niuchacza z kryjówki. 3 – Znajdź i zamroź jaja popiełka. 4 – Nakarm salamandrę i zapewnij jej bezpieczne miejsce (ogień). 5 – Odróżnij szpiczaka od jeża i zdobądź jego igły. 6 – Zajmij się młodym psidwakiem i usuń mu ogon specjalnym zaklęciem.
Druga kostka:
Oznacza ilość punktów, otrzymanych za wykonane zadanie. 1 to odpowiednio 1 punkt, 2 - 2, itd.
Na końcu posta należy dodać następujący kod:
Kod:
<retroinfo>Kuferek - ONMS:</retroinfo> wpisz ilość punktów w kuferku z tej dziedziny <retroinfo>Wyrzucone kostki - teoria:</retroinfo> wpisz kostki za teorię <retroinfo>Wyrzucone kostki - praktyka:</retroinfo> wpisz kostki za praktykę <retroinfo>Suma:</retroinfo> wpisz sumę kostek opisujących punkty za praktykę i teorię oraz ewentualnych punktów bonusowych za punkty z kuferka <retroinfo>Ocena:</retroinfo> wpisz ocenę <retroinfo>Strona - losowania:</retroinfo> Wpisz stronę z odpowiedniego tematu, na której były losowane kostki
Głos Płomyczka brzmiał słabo i niewyraźnie, miejmy nadzieję że to tylko lekkie przeziębienie. Jakkolwiek brzmiały słowa Margaret cieszyłem się że je usłyszałem, ostatnio unikaliśmy siebie jak woda i ogień, ale teraz będzie inaczej. Nie wstała, to lepiej, położyłem się przy Niej i spojrzałem w niebo. Czułem się dziwnie jakbym wracał myślami do przeszłości do moich snów, od razu zrobiło mi się raźniej. Odczekałem kilka minut, najzwyczajniej w świecie leżeliśmy przy sobie i wpatrywaliśmy się w nieboskłon, żadne z nas nie odezwało się przez ten miły czas. Wydawało mi się że wieki minęły odkąd byliśmy tak blisko siebie, a przecież nie trwało to tak długo. - Pozwolisz że zacznę? - zadałem pytanie. Płomyczek zaproponowała spotkanie, więc może chciała zacząć. Ja chciałem powiedzieć tylko to co myślę i czuję, nie wiem czy zranię tymi słowami Płomyczka, ale chciałbym być z Nią całkowicie szczery.
Dziewczyna starała się zachowywać zupełnie obojętnie. Nie chciała na niego patrzeć. Od razu zobaczyłby w jej oczach wstyd i zażenowanie. Najgorsze było to, że czuła się tak tylko i wyłącznie z własnego powodu. Położył się przy niej. Zamknęła oczy, tak na wszelki wypadek. To, że ciągle milczał napawało ja niewyobrażalnym strachem. W końcu przemówił. Głośno wypuściła powietrze przez usta. Nie była w stanie nic powiedzieć, tylko podniosła delikatnie powieki. Chmury dalej płynęły po błękitnym niebie. Przytaknęła i wydała dźwięk, który miał być słowem 'tak'.
Kiedy usłyszałem przyzwolenie, moje serce zaczęło bić szybciej, a w głowie pojawiły się wątpliwości spowodowane strachem. To nic już jakiś czas temu zdecydowałem się powiedzieć to co kryło się w moim sercu. Powoli zacząłem, chicho wypowiadając słowa.... - Czułem się strasznie kiedy uświadomiłem sobie prawdę...prawie straciłem nad sobą panowanie. - nie hamowałem emocji, za każdym wypowiadanym zdaniem podążały uczucia. - To mnie przeraziło i jednocześnie otrzeźwiło, w tedy zrozumiałem że nie nienawidzę Cię Płomyczku. Wtedy w sowiarni kiedy spoglądałem na Ciebie...widziałem kobietę którą pokochałem i nadal kocham....Margaret jakakolwiek będzie przyszłość i cokolwiek nas czeka w niej nadal pragnę spędzić ją z Tobą. Życie nie jest idyllą, czasami przydarzają się złe rzeczy, chwile słabości, złości, ale bez nich nie byłbym w stanie docenić tych dobrych, wspaniałych które spędziłem z Tobą. Są moim skarbem.... - moje słowa były przepełnione delikatnością i pewnością siebie, to była moja droga z której nie zamierzałem uciekać. - W przyszłości przeżyjemy wspaniałe chwile które przyćmią cały mrok jakiego doświadczymy, dlatego proszę nie opuszczaj mnie...
Kiedy zaczął mówić jej ciało przebiegł silny, bolesny dreszcz. Nie wiedziała do końca czym był spowodowany. Prawdopodobnie strachem. Tak na prawdę wszystkie jego słowa docierały do niej po chwili. Miała zamknięte oczy. Dopiero kiedy już rozumiała, co mówił, jej serce coraz bardziej ściskała zimna obręcz. Kiedy skończył nastąpiła głucha cisza. Gryfonka nie miała pojęcia co ma zrobić i powiedzieć. Gardło zacisnęło się mocno i marzyła teraz tylko o tym, żeby zapalić. Przy Yavanie jednak nigdy by tego nie zrobiła. Otworzyła oczy i przekręciła głowę w jego stronę. - Przecież ja wcale nie mam zamiaru. - Wykrztusiła.
Ucieszyły mnie słowa ukochanej, do tej pory nie miałem pewności czy Margaret zamierzała zerwać wszelkie kontakty między nami czy też nie, ta niepewność była okropna i sprawiała ogromny ból. Ale teraz mam pewność, nie przesłyszałem się co mnie radowało, więc teraz wystarczy tylko mocno się starać. - Kamień z serca mi spadł, wiem że nie chciałaś mnie widzieć i zemną rozmawiać. Nie byłem tylko pewny czy także dlatego że chcesz przeciąć wszystkie więzy które nas łączą. Nadal Cię coś gnębi gdyby było inaczej mówiłabyś otwarcie. Powiesz co leży Ci na sercu Płomyczku? - pytanie jednocześnie było prośbą, by ukochana otworzyła się przede mną. Wypowiadając te słowa zwróciłem się w kierunku Margaret napotykając Jej wzrok, była moim małym Płomyczkiem, a wyglądała tak okropnie. Katowała się co mnie bolało, ręka mimowolnie powędrowała ku twarzy ukochanej i lekka pogładziłem Margaret po policzku.
Słuchała słów chłopaka z kamienna twarzą, nie miała nawet siły się uśmiechnąć. Chociaż miała niesamowita ochotę. Kiedy skończył mówić, zwrócił się w jej stronę. Już miała odwrócić wzrok, kiedy poczuła jego gorącą dłoń na swoim bladym policzku. Jakimś cudem mimowolnie się uśmiechnęła. Delikatnie i prawie niezauważalnie, ale jednak. Położyła swoja dłoń ja jego dłoni i włożyła swoje palce między jego palce. Całym ciałem obróciła się w jego stronę. - Tak... - Zaczęła bardzo cicho. - Z początku mieliśmy już nigdy ze sobą nie rozmawiać, nie znać się. - Gardło jej się zacisnęło. Musiała pozwolić, żeby z jej oczy wypłynęło kilka łez. Inaczej nie potrafiłaby nic więcej powiedzieć. Otarła je, zanim chłopak zdążył zareagować. -Na szczęście w porę się opamiętałam. - Zakończyła. Nie miała ochoty jakoś strasznie się rozpowiadać. Nagle naszła ja nieodparta chęć pocałowania Yavana. Pomału zaczęła przybliżać swoją głowę do chłopaka. Robiła to powoli, bo nie wiedziała czy on tez akurat teraz ma na to ochotę.
Nie uciekła wzrokiem kiedy spojrzałem w Jej błękitne oczy, oczywiście cieszyłem się z tego, ale jeszcze bardziej kiedy zobaczyłem choć niewielki to jednak uśmiech na twarzy Płomyczka który rozjaśniał moje zbolałe serce. Nie mogłem się powstrzymać i także odwzajemniłem uśmiech. Poczułem Jej zgrabne palce na swoich, nasze dłonie złączyły się w sposób tak dobrze mi znany, w dodatku zawsze uważałem ten gest za bardzo ciepły oraz intymny. Kiedy usłyszałem pierwsze słowa, czułem jak moje serce szalało, tak nie wiele, a mogliśmy już nigdy nie być razem. Kiedy ujrzałem łzy chciałem je delikatnie otrzeć, lecz ukochana nie dała mi takiej sposobności szybko je wycierając. Kiedy skończyła mówić, powoli z niepewnością zaczęła zbliżać swoją twarz ku mojej, od razu zrozumiałem co chciała uczynić. Także tego pragnąłem, więc nieśpiesznym ruchem zbliżyłem się i pocałowałem Płomyczka. Był to długi delikatny pocałunek, nasze usta złączyły się, a moje serce biło niesamowicie mocno i szybko. - Jak ja za Tobą tęskniłem. - po tych słowach pocałowałem trzymaną rękę ukochanej. Nie musieliśmy więcej mówić, czyny były o wiele wymowniejsze. Spoglądałem z miłością w zwierciadła duszy Margaret czerpiąc radość z tej chwili.
czuła, jak jej dłonie robią się mokre od potu, a serce wali jak oszalałe. Słysząc słowa ukochanego delikatnie się uśmiechnęła. Wyciągnęła dłoń w kierunku jego policzka i zaczęła je delikatnie gładzić. - Ja za tobą też. - Powiedziała szeptem. Jej oczy były zaszklone, ale ciągle się uśmiechała. Nie mogła się powstrzymać i znów z przymkniętymi oczami przybliżyła swoje usta i przykryła nimi jego wargi. Wplotła palce w jego włosy. W końcu zetknęła ze sobą ich nocy i czoła. Patrzyła mu głęboko w oczy i dotykała ręką policzka. Tak szczęśliwa nie było już bardzo dawno. Ciągle się uśmiechała, nie umiała nad tym panować. Miała wrażenie, że serce w końcu rozerwie jej klatkę piersiowa.
Czułem się prze szczęśliwy będąc przy Płomyczku, słysząc Jej głos, czuć Jej dotyk, móc spoglądać w Jej przepiękne błękitne zwierciadła duszy. To wszystko sprawiało że miałem pewność że teraz wszystko się ułoży pójdzie dobrym torem, jesteśmy ponownie razem a to dla mnie było najważniejsze. Jest jedna sprawa która tyczyła się jednego z listów które dostałem ostatnio od Margaret, ale nie zamierzałem jeszcze poruszać tego tematu, teraz kiedy widniał tak radosny uśmiech na Jej ustach nie miałem na to ochoty. - Najpiękniejsza....najwspanialsza.... - moje usta szeptały z radości jaka panowała w moim sercu. Zbliżyłem się do ukochanej i przytuliłem się do Niej tak że moja głowa spoczęła na Jej ramieniu. - Jestem tak szczęśliwy. - po mojej twarzy spłynęły łzy radości. Przydarzyło mi się to pierwszy raz w życiu.
Margaret tak strasznie nie lubiła, kiedy Yavan w jakikolwiek sposób prawił jej komplementy. Teraz jednak nie miała zamiaru nawet zwracać mu uwagi, chociaż normalnie pewnie by to zrobiła. Poczuła, że jej koszulka w jednym miejscu zrobiła się mokra. Podniosła głowę. - Ty płaczesz? - Spytała zatroskana. W zasadzie to pierwszy raz widziała aż tak intensywna reakcję Yavana na cokolwiek. Zazwyczaj czasem ciężko było jej zrozumieć co czuje, a teraz płakał. PŁAKAŁ! Z lekko uniesioną głowa czekała na jego odpowiedź.
Nie sądziłem że zauważy, nie chciałem tego. Ale nie zamierzałem kłamać Płomyczkowi. Położyłem się na plecach i zakryłem twarz ręką, czułem się dziwnie jeszcze nikt z poza najbliższej rodziny nie widział mnie w takim stanie. Łzy powoli spływały po moich policzkach i jak na złość nie mogłem przestać. - Sam nie wiem...na to wygląda. Nie pojmuję tego jestem tak szczęśliwy że łzy same się pojawiają. Nigdy się tak nie czułem... - trudno było mi mówić na ten temat, w moje kulturze nie pochwalano tego typu zachowań u mężczyzn. Dlatego czułem się rozdarty, wiedziałem że nie powinienem wstydzić się swojego zachowania, a jednocześnie moje wychowanie sprawiało iż za wszelką cenę musiałem przestać. - Przepraszam, naprawdę jestem dziwny. Nie przejmuj się tym. - nie miałem pojęcia jak na to wszystko zareaguje Margaret, z niecierpliwością oczekiwałem tego. Nawet na zachodzie mężczyzna nie powinien ronić łez.
No jak mogła nie zauważyć tego, że Yavan płacze, skoro raczej nigdy nie przejawiał na swojej twarzy jakichś szczególnych uczuć. Słyszała jego słów z lekkim uśmiechem. Położył się dokładnie tak jak chciała. Położyła swoją głowę na jego piersi. Słyszała bicie jego serca. Tak cudownie było czuć jego ciepło i oddech na włosach. Dłonią delikatnie gładziła jego brzuch. - Myślisz, że będziesz żałował tego, że znów jesteś ze mną? - Spytała bardzo cicho. Nie chciała już kontynuować sprawy z jego nadmiernym okazywaniem uczuć, chociaż przecież wcale jej to nie przeszkadzało.
Trudno powiedzieć jak Płomyczek zareagowała na moje zachowanie, ale cieszyło mnie to że nie poruszyła tego tematu, a zamiast tego położyła swoją główkę na mojej klatce. Mogłem zatopić dłoń w Jej płomienistych włosach które tak bardzo mnie urzekły, cieszyłem się wspólnie spędzanym czasem kiedy usłyszałem ciche pytanie z ust Margaret. Lekko się uśmiechnąłem, sam się parę dni temu zastanawiałem nad tym pytaniem i już znałem odpowiedź. - Nigdy nie będę tego żałował, pragnę być z Tobą Płomyczku i to jest jedyna prawda która mnie obchodzi. Moją decyzją jest to że chcę byśmy byli razem i nie zamierzam się z tego wycofywać. - to całkowita prawda już jakiś czas temu podjąłem decyzję, kochałem Margaret i nie chciałem zaprzepaścić tego wszystkiego. - Co Ty o tym wszystkim sądzisz? - w sumie jeszcze nie zadałem wcześniej tego pytania. Chciałem poznać myśli ukochanej, a przecież wystarczy zapytać.
Uwielbiała, kiedy dotykał jej włosy. Szczególnie, jak wplatał w nie swoje palce. Słuchała uważnie słów Yavana. Czuła, że to jedna z tych bardzo poważnych rozmów. - Boję się, że stanie się coś, co już na zawsze zniechęci cię do mnie. Proszę, nie ufaj mi do końca, dobrze? - Mówiła bardzo cicho i poważnie. - Nie mogę znów tak cię zranić, nie możesz znów tego przezywać, jasne? - Podczas ostatnich słów podniosła głowę i popatrzyła surowo na chłopaka. Jej ton stał się ostrzegawczy.
- Nie mogę tego obiecać ukochana nawet jeśli bym chciał. - wiedziałem że nie takiej odpowiedzi się spodziewała i nie przyjmie jej z entuzjazmem, ale tak właśnie myślałem. Ale muszę wszystko dokładnie powiedzieć bo inaczej może wyniknąć z tego coś niedobrego. - Nie wyobrażam sobie bym mógł być z Tobą i jednocześnie zastanawiał się czy to co mówisz lub robisz jest prawdą. Nie chcę Cię o nic podejrzewać bo zniszczyłoby to wszystko. Rozumiem Twoją prośbę, postaram się nie być „ślepy”. - przez cały czas spoglądałem w zwierciadła Margaret, nie zamierzałem uciekać przed Jej wzrokiem. Byłem szczery ze sobą i Nią więc niczego się nie obawiałem. Pogładziłem ukochaną po policzku oczekując na Jej odpowiedź.
Margaret tylko lekko zasmuciła się słowami Yavana. To był jego wybór i ona w sumie nie miała nic do gadania. Poprosiła go tylko o to , o co poprosić chciała i mogła modlić się, żeby to zrobił. Na to się jednak nie zapowiadało. - No trudno. - Uśmiechnęła się, ale chyba było widać, że nie jest specjalnie zadowolona. - W sumie to cię rozumiem. To mogłoby wszystko zepsuć. - Przytuliła się do jego dłoni, którą gładził jej policzek. - Czyli uważasz, że spędzisz ze mną resztę życia? - Popatrzyła głęboko w jego oczy. Jej usta nie drgnęły, ale w oczach było widać uśmiech.
Tak jak sądziłem nie zobaczyłem zadowolonej Margaret, przynajmniej nie upierała się i nie próbowała zmienić mojego nastawienia, co bardzo mnie cieszyło. Oboje mieliśmy inne poglądy ale rozumieliśmy się nawzajem. Uśmiechnąłem się delikatnie kiedy przytuliła się do mojej dłoni, jak Jej nie kochać? Pomyślałem, po prostu nie dało się. Następnie zadała trudne pytanie...bardzo trudne w dodatku, ale postawię na prawdę jak dotąd to był słuszny wybór. - Tak... - powiedziałem mocnym głosem. - ...oczywiście to zależy także od Ciebie ukochana, ale właśnie tego chcę. Gdybyś wychowywała się w mojej kulturze to już dawno poprosiłbym Cię o rękę... - zamilkłem, teraz to naprawdę bałem się jak zareaguje Płomyczek, światy w których się wychowywaliśmy różniły się tak bardzo, że chyba nie powinienem wypowiadać ostatnich słów. - Nie wiem jak załatwia się powinienem się zachować, nie pojmuję waszej kultury dlatego czuję się zagubiony. Do nie dawna nawet nie wiedziałem co oznacza zwrot „chodzić z kimś”. - mówiąc to otworzyłem się całkowicie, miałem tylko nadzieję że nie przestraszyłem tym ukochanej.
Oczy Marg rozjaśniły się przy odpowiedzi Yavana. Ona sama nie była do końca pewna czy to on miałby być tym jednym jedynym, ale coś wewnątrz pchało ja ku temu, żeby być z nim już zawsze. To była tak dziwna wewnętrzna siła, nie potrafiła tego opisać. - Czy przeszkadza to, że nie wychowałam się w twojej kulturze? - Spytała ostrożnie. Po chwili zrobiła się cała czerwona. Jak mogła zadać takie głupie pytanie?! To przez ta głupia siłę rozdzierającą ją teraz od środka. Miała nadzieję, że chłopak zignoruje jej pytanie, chociaż wiedziała, że to raczej niemożliwe.
Ujrzałem coś co napełniło moje serce radością, w zwierciadłach duszy Płomyczka, trudno było to opisać, a jednak nie mogłem czuć nic innego jak niewysłowione szczęście. Kiedy usłyszałem pytanie i zobaczyłem jak słodko się czerwieniła nie mogłem się powstrzymać. Delikatnym ruchem pochwyciłem podbródek ukochanej i podniosłem Jej twarz spoglądając w błękitne oczy Margaret. Nasze usta złączyły się w długim intymnym pocałunku. - To w żaden sposób nie wpływa na moje uczucia względem Ciebie Płomyczku. Ani nie jest to jakąkolwiek przeszkodą, chciałbym tylko by szło to torem który znasz i nie czuła się przez to zagubiona. Ale jeśli zechcesz mogę opowiedzieć jak to wygląda w mojej kulturze.
Nawet nie zdążyła znów zacząć myśleć, kiedy Yavan złapał ją za brodę i namiętnie całował. Wtedy nie potrafiła skupić się na niczym innym jak na jego ustach i gorącym dotyku. Kiedy mówił, słuchała go uważnie. - Yavan... Skąd wiesz, że chcę, żeby szło to torem, jaki znam? - Spytała chowając głowę w jego ramię. Ostatnie słowa były przytłumione jego ubraniem. Ostatnie zdanie chłopaka na razie zignorowała.
Miała rację nie wiedziałem tego, zastanawiając się nad słowami ukochanej gładziłem delikatnie Jej główkę od czasu do czasu zanurzając palce w pięknych włosach Płomyczka. Wniosek był oczywisty to raczej ja nie chciałem by to szło torem który przyjął się w moich rodzimych stronach i to tylko ze względu na jedną jedyną sprawę. Większość par nie łączyła się ze względu na wzajemną miłość, a ich rodziny miały więcej do powiedzenia w tej kwestii niż oni sami. Ale przecież nie powinienem tak na to patrzeć! - Nie wiem, po prostu często obawiamy się tego czego nie znamy. Choć w tym wypadku to raczej ja się bałem. Dziękuję Płomyczku jak zawsze rozświetlasz moje życie. - po tych słowach pocałowałem Ją we włosy. Choć nie wszystko było gotowe i takie jak tradycja nakazywała to jednak chciałem...
Margaret oderwała się od niego, patrzyła na niego z uśmiechem. - Kochanie... - Zaczęła cicho. - Nie obawiam się niczego, w czym ty bierzesz udział. - Cmoknęła go w nos, jak to miała w zwyczaju. - Poza tym jakie rozświetlasz! Nie komplementuj, bo się zarumienię. - Zaczęła z udawanym wyrzutem. - Może chcesz, żebym ja też całego cię skomplementowała i zasłodziła? - Popatrzyła na niego z ukosa. Wątpiła w to, żeby się zgodził, ale miała dość rozmawiania na tak poważne tematy. Można by powiedzieć, że zarządziła krótką przerwę.
Kiedy usłyszałem ostatnie słowa Płomyczka od razu znacząco pokręciłem głową, miałem nadzieję że nie będzie kontynuowała tego tematu. - Nie, dziękuję. - podkreśliłem dla pewności słowami swój gest – zrozumiałem aluzję. - nutkę rozbawienia wplotłem w te słowa. Tylko jedno zdanie, a już nie miałem ochoty kontynuować tematu....niezwykła kobieta. - Wracając do Twojej wcześniejszej wypowiedzi. Naprawdę nie obawiasz się niczego w czym biorę udział? Wiesz, nie mam najlepszej opinii. – w moich oczach płonęły lekkie ogniki figlarności – Powiedziałbym nawet że jesteś niezwykle odważna wypowiadając te słowa, choć niektórzy określiliby to inaczej. - dotknąłem policzka Margaret i lekko przesuwałem palce po Jej skórze, nie miałem najmniejszej ochoty przestać.
Margaret bardzo chciała odgryźć się Yavanowi, nie zamierzała z tego zrezygnować, o nie nie! Na słowa chłopaka, Gryfonka uderzyła się otwartą dłonią w czoło. - W moich oczach masz najlepszą opinię ze wszystkich najlepszych opinii na całym wszechświecie! - Powiedziała bardzo głośno, mocno przy tym gestykulując, po czym oddała się gorącemu dotykowi Yavana. Przymknęła oczy. - I nie mów, że jestem odważna, bo nie jestem. - To była święta prawda. Nadal z przymkniętymi oczami stała przed chłopakiem.
Cała sytuacja rozbawiła mnie i to bardzo, nawet nie próbowałem ukryć rozbawienia, śmiejąc się cicho. Zachowywała się tak naturalnie, w dodatku jak zawsze nie potrafiłem przewidzieć co za chwilę nastąpi, jak się ukochana zachowa co bardzo mi się podobało. Ale kiedy najzwyczajniej w świecie poddała się mojemu dotykowi całe moje ciało przeszył przyjemny dreszcz, jeszcze nikt nie zawierzył mi tak bardzo. Pocałowałem delikatnie usta Płomyczka, nie mogłem tego nie zrobić, w tej właśnie chwili wyglądała tak uroczo. - W moich oczach jesteś i proszę nie patrz na to w prostolinijny sposób. - miała odwagę, spotkać się ze mną, walczyć z dementorem, zbliżyć się do mnie po tym co się wydarzyło na balu walentynkowym. Miałem nadzieję że ponownie tego nie zaneguje.
Mogła się spodziewać tego, że zaraz zostanie pocałowana. Uśmiechnęła się, kiedy poczuła, że zbliża do niej swoja twarz. Po pocałunku Yavan przemówił tak miłym dla niej głosem. - Ja na nic nie patrze w prostolinijny sposób, czyż nie? - Spytała niby to bardzo poważnie. Tak dawno nie używała swojego talentu aktorskiego, że czasem wymykało się to spod jej całkowitej świadomości. Nie gładził już jej policzka, więc wykorzystała to i znów wtuliła się w jego pierś. Tak dawno tego nie robiła, a chciała czuć, że jest blisko.
:: 
1 ... 6 ... 9, 10, 11 ... 24 ... 38 
