- Serio, serio - zapewnił rudowłosą kuzynkę. Powiedział to spokojnie i pewnie, aby nie nabrała podejrzeń, gdyby wyrwał się do odpowiedzi zbyt szybko i gwałtownie. Uniósł też nieznacznie kąciki ust, kiedy usłyszał komentarz Gabrielle. Grała bardzo dobrze, łatwo było zaufać temu co mówi. Raczej nie dostrzegało się w tym kłamstwa. Nie na "pierwszy rzut oka".
- O tak, pewnie zmyła się najszybciej jak mogła. W sumie to się jej nie dziwię, z tego co słyszałem, to ta Daisy jest jakaś dziwna. Nie wiem dokładnie co tam wyprawia, ale po samym opisie tego jak wygląda robi się niedobrze - skomentował.
- Dokładnie - przytaknął Ślizgonce. - Chyba nie chcesz, żeby żył w błogiej nieświadomości? - zapytał chytrze.

Nie była do końca pewna czy im wierzyć. Ton głosu całej trójki był dosyć przekonywujący, ale obserwując ich dokładnie, nie utwierdziła się w tym, że mówią prawdę. Postanowiła jednak uznać, że nie ma tak kłamstwa, jedynie małe naciągnięcie faktów. Markowi przekaże czego się dowiedziała, a to, że nie lubi Diany, to już inna sprawa. W końcu i tak zerwanie z tą Puchonką wyjdzie mu na dobre, nie powinien mieć do niej pretensji. Ona tylko przekazuje, nic więcej. Oczywiście wmawiała sobie to wszystko żeby nie mieć wyrzutów sumienia z powodu przekazywania nie do końca wiarygodnych plotek.
- Taak, Rose coś mi odpowiadała o tej całej uzdrowicielce.
- Nie, nie chcę - westchnęła. Wyglądała raczej na przekonaną co do tych wiadomości. - Ale że Jaydona? - zapytała Verę. Jakoś nie mogła w to uwierzyć, przecież Dianka tak go nie lubiła po tym, jak to nazwał Marka pedofilem.

- Daisy, uch - sama myśl o tym monstrum powodowała, że źle się czuła. Słyszała wiele o tej kobiecie i nie były to pochlebstwa. Krukonka nigdy, ale to przenigdy nie chciałaby trafić pod jej opiekę.
- Im szybciej Mark się o tym dowie, tym dla niego lepiej - przyznała. Właściwie znała Gryfona tylko z widzenia, jednak to wystarczało jej, by wiedzieć, że uwolnienie się od Dianki na pewno będzie dla niego dobre.
- Audrey, dobrze wiesz, że jemu mało która może się oprzeć - dodała, czyniąc wyraźną aluzję do tego, co robiła wcześniej Gryfonka.

- Mam nadzieję, że nigdy nie trafię na jej oddział.
Co jak co, ale przebywanie obok Daisy nie mieściło się Verze w głowie. To byłoby straszne - piękna dziewczyna i dzika bestia w jednym pokoju. To nie może mieć miejsca w przyszłości. A nawet, jeśli już miałaby trafić do Munga, to miałaby nadzieję, że już ją wyrzucili. Inaczej chyba by uciekła.
- Oj tak, powiedzenie prawdy dla Mark'a to najlepsze wyjście - przyznała. Rozmawiała z Mark'iem tylko raz, aczkolwiek wydawał się być równym gościem. A przynajmniej takie było pierwsze wrażenie. W każdym razie, żaden chłopak nie zasługiwał na chodzenie z puchoniastym straszydłem o imieniu Diana.
- Rzeczywiście, to z Jaydonem trochę mnie zdziwiło - mruknęła niezwykle przekonywującym głosem - Ale możesz mi wierzyć na słowo! Jak na razie wzrok mam wspaniały.

- Chyba każdy z nas się zgodzi, że niekoniecznie miło jest znaleźć się pod jej opieką.
Przysłuchiwał się temu to mówią o tym Ślizgonie. Nieco się zdziwił, ale zaraz zdał sobie sprawę, że to przecież tylko plotka! No tak, nie dziwne, że ciężko było jej w to uwierzyć, przecież podkochiwała się w Jaydonie. To już, jego zdaniem, podchodziło pod idiotyzm, przecież zaliczał każdą dziewczynę. Czemu ona miała być wyjątkiem?
- Jaydon? Czyżby coś mnie ominęło? - zapytał Ślizgonkę, robiąc zdziwioną minkę. I rzeczywiście, pewnie z tego Audrey się śmiała! Wcale się nie dziwił, to było... dziwne, innego określenia nie znalazł. Można by się jeszcze uprzeć i podsunąć to pod absurdalne.

Spojrzała spod byka na Gabrielle. Czyżby to była aluzja? W zasadzie każdy wiedział, przynajmniej po części, co się działo. Ach, no tak, wiedzieli więcej niż się działo, bo nie doszło do jakichś nieprzyzwoitych incydentów, a najlepsi reporterzy, a przynajmniej jeden z nich, wyolbrzymił nieco (uhm?) fakty. Ale co miała na to poradzić? Nie była wyjątkiem, działał na nią tak samo, jak na większość dziewczyn. Upierając się, mogła stwierdzić, że nie była wyjątkowa. Na szczęście jeszcze była świadoma na czym stoi. Póki co - rozsądek działał.
- Mhm - mruknęła tylko. Temat chyba schodził na nieco inny. A do tego nie mogła dopuścić, nie chciała stać się atrakcją wieczoru.
- Taak, Vera twierdzi, że Dianka zakradła się do domku Jaya i go cmoknęła - wyjaśniła kuzynowi. Skąd ta urocza zdziwiona minka? Czyżby się tego nie spodziewał? W prawdziwość tej plotki nie wierzyła, a przynajmniej nie do końca.

Wywróciła oczami na spojrzenie Audrey. A czego się spodziewała, aprobaty? Nie, od Krukonki jej nie dostanie. Nie to, żeby była zazdrosna, co to, to nie. Po prostu wiedziała, że prędzej, czy później Gryfonka będzie przez niego nieszczęśliwa. Zmiana tematu została zauważona przez Gabrielle. No tak, w końcu mieli pogrążać Diankę.
- Z Dianką wszystko jest możliwe - dodała spokojnie, nie zdradzając przekonania, że ta wieść to tylko plotka.

Wywróciła oczami. Najpierw ludzie wierzą w to, co im się powie, a potem dopytują się szczegółów. Tego właśnie Vera nie lubiła - ciągłego tłumaczenia.
- Do Jaydona lgną wszystkie dziewczyny, więc czemu Dianka miałaby być wyjątkiem? - mruknęła - On każdą zarazi swoimi słodkimi słówkami. A może Diance spodobał się "wyczyn" z nogą Mark'a?
Zaraz, zaraz. Przecież Audrey była z Jay'em na weselu. Choć tylko mignęli przed oczami Ślizgonki, ta miała pewność, że to oni. Czyżby Aud uwierzyła w te bzdury opowiadane przez Murrey'a? Ciężko w to uwierzyć, ale to było całkiem możliwe. Oby tylko Gryfonka się opamiętała.

Rzeczywiście, był powód do śmiechu. I roześmiał się, nie mogąc powstrzymać. Nie był na to przygotowany. Głos rozchodził się po komnacie dosyć ciekawie. Powstrzymał się, aby nie dostać ataku śmiechawki, jak uprzednio Aud. Ale to było absurdalne! Przemógł się i spojrzał na rudowłosą. Mierzyła go dziwnym spojrzeniem.
- Wierzę ci, Veronique - powiedział, śmiejąc się jeszcze lekko. - Ale co jak co, to musiało wyglądać bardzo zabawnie! - zdusił chichot. - Ale tak jak mówi Gab, z Dianką wszystko jest możliwe. A tak w ogóle, to nie rozumiem, dlaczego tak go lubisz. I tak cię zostawi - wzruszył ramionami. Zwykle nie był wścibski, ale jak mogła być taką idiotką, żeby się z nim zabawiać? No, chyba że ona też nie żywiła w jego kierunku głębszego uczucia. Nie, to już było niemożliwe. Audrey zbyt szybko się przywiązywała.

- Uhm - mruknęła. Nie musieli jej przecież uświadamiać, że jest kolejną "ofiarą"! Doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Jak to ładnie Vera ujęła - każdą zarazi swoimi słodkimi słówkami. Nie była tylko pewna, czy chodzi o słówka, czy może o te piwne tęczówki? Lubiła, kiedy dotykał jej włosów i dłoni. Wpadła, jak śliwka w kompot. Niestety, ale coś musiała z tym zrobić. Kiedyś, ale jeszcze nie teraz. Zmarszczyła brwi i skrzyżowała ręce na piersiach, słysząc słowa Krukona. Kto tu był wścibski? Czyżby podkradał jej wadę? A do tego ujął w słowa to wszystko, co kotłowało jej się w głowie przez miesiąc! Nieraz przyłapywała się na tępym wpatrywaniu się w punkt, którym były różne przedmioty. Raz ołówek, innym drzewo, potem jakaś część rynny na dachu. Gdyby tylko miała się komu wygadać, na pewno nie wybuchnęłaby tak jak teraz.
- Lubię, bo nie jestem wyjątkiem od zasady - warknęła. - Myślisz, że tak łatwo jest siedzieć sobie tutaj i słuchać bzdur o nim? Myślisz, że nie wiem, co będzie się działo, jak już zaplączę się w to tak, że nie dam rady wyjść z tego pieprzonego bagna? Wiem, że mnie zostawi. Wróć, on nawet ze mną nie jest! Nie wtrącaj się, to moja sprawa - dodała ciszej, próbując opanować rozdrażnienie. Zupełnie się nie poznawała. Źle, czy dobrze? Neutralnie? W każdym razie, było ciężko, a i miała już dość.

Słuchała tej rozmowy i na początku była rozbawiona, jednak później wiedziała już, że przybrała ona ton, którego przybrać nie powinna. Atmosfera robiła się coraz bardziej nieprzyjemna.
- Dosyć - rzekła ostro. Trzeba było skończyć ten wątek, dopóki jeszcze wszyscy byli cali. - Audrey, po prostu nie chcemy, żebyś cierpiała, rozumiesz? - zapytała. - I to nie jest tylko twoja sprawa.

Słuchała wspaniałego wywodu Aud z kamienną twarzą. Miała już wygłosić swe zdanie, lecz co by było, gdyby nagle Gryfonka skoczyła na nią z pazurami? Idealna twarz Very zostałaby podrapana! A to nie byłoby fajne.
- Rób co chcesz, ale pamiętaj, że Cię ostrzegaliśmy - powiedziała podnosząc swój tyłek z siedzenia.
Nie miała już tu nic do roboty, wszak wysłuchiwanie nędznej rozmowy o relacjach Aud z Jayem nie należało do marzeń czerwonowłosej.
- Muszę już iść - oznajmiła odchodząc w stronę wyjścia - Au revoir!
Opuściła komnatę.

Gdyby Audrey nie traktowała tego tak poważnie, z pewnością już leżałby na śliskiej posadzce, zwijając się ze śmiechu. Nie był jednak bezdusznym gadem. Nawet na pierwszy rzut oka dało się dostrzec, że bardzo to przeżywa. No właśnie, czy oby nie za bardzo? Coś jej strzeliło do głowy. Nieźle się wkurzyła. A przecież on się tylko zgrywał, ej, to Krukoni tu byli sztywni? Uniósł lekko brwi przy końcu jej "wyznania".
- Gab ujęła to idealnie. Nie chcemy ci zaszkodzić - powiedział spokojnie, starając się opanować choć w części jej zły humor.
Zaraz jednak Vera dodała niezbyt taktowny komentarz. Miał nadzieję, że jakoś go przyjmie. Mruknął do niej 'cześć'.

No pewnie, nikt nie chce, żeby cierpiała. Role się odwróciły? To ona zawsze wszystkim współczuła i wszystkim pomagała. Empatia też była jej działką. A teraz nagle to ona jest w centrum, i to jej trzeba pomagać. Nie podobało jej się to, zdecydowanie.
- Mhm, jasne, dzięki - powiedziała, nie mogąc powstrzymać się od nutki ironii. - To jest moja sprawa - dodała, kładąc nacisk na drugie słowo.
Nie pożegnała się z Verą, która nagle wyszła. Szczerze wątpiła, że naprawdę musi już iść. Zapewne nie chciała wysłuchiwać monologów rudowłosej. Co oczywiście była w stanie zrozumieć. Sama też miała dość siebie i swoich humorków. Nie ma to jak nadmierne dostrzeganie swoich wad.
- Przepraszam, zmieńmy temat - powiedziała spokojniej, choć nadal nie do końca opanowana.

- Au revoir - mruknęła wychodzącej Veronique prawie niesłyszalnie. Domyślała się, że Ślizgonka ma dosyć wywodów Audrey, dlatego też wyszła przy pierwszej nadarzającej się okazji. Co Gabrielle nie zdziwiło wcale.
Przytaknęła na słowa Gryfonki, nie chcąc się kłócić. Sama wiedziała, że ciągnięcie tego tematu nie doprowadzi do niczego dobrego.
- Pójdźmy stąd gdzieś. Tu jest zimno - akurat w tym momencie przeszedł ją dreszcz - i nieprzyjemnie. Niezbyt dobra atmosfera do rozmowy. Napiłabym się gorącej czekolady - mówiła tu już bardziej sama do siebie - proszę.

Zdecydowanie zgadzał się z Gabrielle. Było tu wręcz lodowato. Ale co się dziwić, skoro naokoło widać było tylko śliski, mroźny lód? No, raczej niczego innego niż zimna się tu spodziewać nie dało. Wstał więc i podał jedną rękę Krukonce, a drugą Aud, licząc, że kiedy będzie pomagał im wstawać, nie poślizgnie się niespodziewanie na lodzie.
- To co, odwiedzimy skrzaty i kuchnię? - zapytał, spoglądając na dziewczyny. Mieli blisko, a tam było ciepło. Bardzo ciepło! Cieplej niż tutaj. A do tego gorąca czekolada!

- Bardzo chętnie, ale chyba wrócę do dormitorium - powiedziała. - Jestem zmęczona - wyjaśniła szczerze. - A poza tym najlepiej ogrzeję się przy kominku w pokoju wspólnym - zmusiła się do uśmiechu, co wyszło jej całkiem dobrze.
Podała rękę Jaredowi, który pomógł jej wstać, po czym podziękowała ślicznie, pożegnała się z Krukonami i jakimś cudem, ślizgając się, dotarła do wyjścia z komnaty. Nawet zimne lochy wydawały się przyjemnie ciepłe przy chłodzie komnaty. Skierowała się w górę, przeklinając w myślach te wszystkie stopnie schodów.

Chwyciła rękę Jareda i wstała z ławki, chybotając się przy tym lekko. To przez to, że podłoga była śliska. No i miała nieodpowiednie buty i ubranie, brr.
- Jak wolisz - odparła - do zobaczenia - pomachała Audrey na pożegnanie.
- Tak, skrzaty, kuchnia, tak. Ciepło, ciepło, ciepło - mamrotała - i czekolada! - wyraźnie ożywiła się na tę myśl. - A więc chodźmy tam! - zakomenderowała i pociągnęła Krukona w stronę wyjścia.

Emma szła korytarzem, z kilkoma ksiązkami w rękach. Miała dość błądzenia po omacku w lochach. Znów się zgubiła, nie ma co, z mapy Hogwartu, to by się bardzo ucieszyła. Już wiele razy dotknąwszy nie tego co trzeba wylądowała w jakimś schowku na miotły, w małej piwniczce i tajemniczym pokoju, pełnego map, którego nigdy nie udało jej się odnaleźć powtórnie.
W tym miejscu było bardzo cicho i mrocznie, oddech zamieniał się w parę. Emma wyciągnęła różdżkę i szepnęła Lumos. Stała przed ścianą, która wyglądała na zwykłą ścianę. Krukonka czuła bijący od niej chłód. Zupełnie przypadkowo ,,kliknęła'' różdżką w zimne miejsce. Już miała odchodzić, kiedy ku jej oczom ukazała się klamka, która pojawiła się tam zupełnie z powietrza. Emma chwyciła ją i pociągnęła. Przez jej ciało przeszły dreszcze i mimowolnie przycisnęła książki bardziej do siebie. Przeszła przez wysoki próg i otwarła szeroko oczy ze zdumienia. Widziała przepiękną komnatę, w której wszystko było niezwykle zimne, było z lodu.
- Łał - szepnęła dziewczyna.
Uszła zaledwie kilka kroków, a potem nie robiąc absolutnie żadnego hałasu, poślizgnęła się na podłodze. Wszystkie książki porozsypywały się po różnych zakamarkach komnaty, robiąc znacznie większy hałas, niż sama Emma

/można? :}

Lubiła się tu zaszywać. Pobielałe od twardego lodu ściany sprawiały, że jej mleczna, mglista postać niknęła tutaj, wtapiając się nieco w otoczenie.
Lubiła szczególnie moment przenikania do Lodowej Komnaty; chwila zatapiania się w zamarznięte ściany sprawiała, że odczuwała ułamek sekundy coś na rodzaj miękkiego chłodu. Czuła się bardziej żywa, wyrywało ją to z sideł obumarłych chwil pełnych bezczucia.
Teraz pojawiła się tu, chcąc spędzić chwilę czasu w jednym z ulubionych miejsc lochów i umilić sobie czas śpiewem. W pustce, głos odbijał się miękkim echem i potęgował jego czystość, perlistość.
Zanim jednak otworzyła usta, dostrzegła kogoś. Zmrużyła oczy. Nie znała wszystkich uczniów, a tej Krukonki chyba nie widziała wcześniej. Zawisła w powietrzu nieruchomo, obserwując dziewczynę, przenikliwe spojrzenie poczerniałych oczu przeszywało na wskroś.

Emma obejrzała się. Obok niej wisiała w powietrzu piękna kobieta. Emma mimo woli wydała z siebie dźwięk przerażenia, chociaż jak wiadomo, powinna przez pięć lat przyzwyczaić się do towarzystwa duchów. Miała taką cichą nadzieję, ze żaden duch nie zaskoczy jej w beznadziejnej sytuacji, nawet, ze w ogóle nigdy jej nie zaskoczy. Ale będąc czarownicą mozna się na śmierć przestraszyć osoby, która wisi w powietrzu i to w miejscu, w którym kilka sekund temu nikogo nie było, cóż.
- Y... cześć. Jestem Emma - niezbyt zgrabnie wydukała dziewczyna spoglądając na swoją towarzyszkę.

- Witaj - odrzekła po chwili. Mleczna twarz rozjaśniła się krótkim przebłyskiem uśmiechu. Dygnęła lekko. - Ingrith Fayre Sapphire Arethusa Edeva Nyx - przedstawiła się, głos miała cichy, srebrzysty i melodyjny. Poszczególne samogłoski przeciągały się echem w komnacie, przebłysk uśmiechu ponownie rozjaśnił twarz. - Ale Ingrith Fayre w zupełności mi odpowiada.
Poruszyła się nieco, przecinając powietrze, podchodząc bliżej do Krukonki. Sunęła cal nad ziemią, bezszelestnie, nie wydając z siebie żadnego dźwięku.
Jednak kojarzyła dziewczynę. Miała wrażenie, że kiedyś słyszała jej rozmowę z jakimś Francuzem chodzącym do Hogwartu. Postanowiła przekonać się, czy pamięć ją zawodzi.
- N'est pas cela trop froid pour vous dans ici ?

Całość wypowiedzianej kwestii kobiety, prześlizgnęła się przez uszy Emmy, wyłapując pojedyncze słowa. W ostatnim zdaniu usłyszała swój ulubiony język - francuski. Nie wiedziała po co ta nagła zmiana, ale odpowiedziała.
- Oui, il fait froid.

/nie wiem czy dobrze, posługiwałam się translatorem.

- Alors, pourquoi êtes-vous ici? - zapytała cicho, śpiewnie przeciągając samogłoski. Srebrzyste usta zadrżały w uśmiechu. - Peut-être ... cet endroit est quelque refuge.
Rozejrzała się po komnacie. Ludzki odruch, wiotkie ramiona skłębione jakby w mlecznym dymie, uniosły się i objęła nimi samą siebie. Zupełnie, jak gdyby było jej zimno, chociaż przenikający do szpiku kości chłód w komnacie, u Ingrith Fayre przejawiał się jedynie zalążkiem, powiewem czegoś innego, niż bezmiar pustki. Niczego.
- Jeżeli tak, jeżeli to schronienie, to przed czym uciekasz?
Spojrzała na nią, z pewną dozą melancholii w ciemnych oczach. Pogładziła włosy upięte w finezyjną fryzurę, strzepała nieistniejące pyłki z pięknej sukienki z lat czterdziestych.

Emma rozejrzała się wokoło, przecież była w beznadziejnej pozie, na środku komnaty, z dziwnie wygiętymi nogami. Postanowiła trochę się ogarnąć, więc wstała.
- Nie uciekam, nie jest to także moje schronienie, trafiłam tu przez przypadek. Zgubiłam się, jak zwykle. Niechcący tknęłam ścianę, a z niej wyrosła klamka, pociągnęłam i proszę, jestem w tej komnacie. Jest przepiękna, zamierzam do niej wrócić.

- W istocie, to piękne miejsce - potwierdziła cicho, obserwując wciąż Krukonkę. Nienachalnie, spokojnie, lustrowała, oceniała. Chłodny, analityczny umysł obudził się dziś w Ingrith Fayre. - Tylko nieco zdradliwe. Mnie, szczęśliwie, nie grozi upadek na śliskiej nawierzchni.
Roześmiała się. Cicho, krótko, perliście.
- A dokąd do zmierzałaś? Chętnie przekażę ci instrukcje tudzież zaprowadzę.