Oh, już trudno że było mu ładniej z zapiętymi wszystkimi guziczkami, ale co tu dużo ukrywać było mu gorąco i w tej chwili nie zastanawiał się zbytnio nad tym jak wygląda. Z alkoholem mogła to być prawda, bo już powoli zaczynał się zacinać i jąkać, a to oznaczało że już jest jakaś granica, ale nie przejmujmy się, jeszcze najgorzej nie było.
-Oj, jak przyjaźń i nie ty... ty...tylko z całowaniem. Bę... bę... będę Cię za rączkę pro...pro... prowadzać. -Uśmiechnął się z nadzieją, że zrozumiała co powiedział. Nachylił się i dotknął ustami jej szyi, a następnie się zassał, bo chyba tylko tak to można określić. No ewentualnie bardzo, bardzo, bardzo soczystym pocałunkiem. I tak – zrobił jej malinkę. Taka jakby pieczątka, że Jim tu był. No Sarah może mieć problem w najbliższych dniach jeśli nie chce by wszyscy się dowiedzieli. Są różne sposoby żeby coś takiego zasłonić, ale zawsze może przez przypadek się odsłonić. Ktoś zobaczy, zacznie plotkować, że specjalnie się chwali. Nie koniecznie tak być musi, ale różni ludzie chodzą po tej planecie.
Cholera, właśnie włączyła się jakaś smętna, powolna piosenka. Nie, tak być nie może. Nie teraz, gdy oni promieniują, są szczęśliwi i tak dalej! Można zatańczyć przytulańca, ale po takich piosenkach to Jim jest smętny i zupełnie nie jest Jimem. Szybciutko podskoczył do gramofonu i zmienił piosenkę na normalną. I tak ma być.
-No to co ro... ro...robimy? -Zapytał dopijając Ognistą. No i się powoli kończyła. Opróżnili butelkę we dwoje? No przecież nikogo innego tutaj nie było. Jakoś tak szybko zeszło, nie?

-Tak, będziesz będziesz oczywiście. Tylko na razie zastopuj, a to odstawimy...-Śmiejąc się odłożyłam jego szklankę na bok.-Na chwilkę..
Jaki to słodki widok, dwudziestolatek który się upił. Ja miałam powiedzmy "większą głowę" co do upijania się którego zresztą nie lubiłam. Jak już wcześniej mówiłam następny dzień! Masakra. Widząc jak Jim "wsysa się" w moją szuję zachichotałam. Dotknęłam jak by odruchowo miejsca w który zrobił mi właśnie malinkę i pocałowałam go za to. Heh, coś czuje że będę musiała zacząć nosić golfy, co ja gadam! To takie miłe! I urocze, muszę przyznać że byłam szczęśliwa. Właśnie w tamtej chwili. Zresztą widząc zacinającego się Jima to też niezły widok. Ba przezabawny zważywszy na to rzadko można go takiego zobaczyć. Nie to że coś, nie aż tak rzadko, ale jednak nie najczęściej.
Pytanie Co robimy? trochę mnie "spauzowało", tylko na chwilę, ale jednak. Jakoś nigdy nie padało, samo się rozwijało. Po chwili już wiedzieliśmy co robić, taki tam impuls szczęścia. Przydatny prawda?
-A co byś chciał?-Zagryzłam wargę. Cały czas miałam księżyc na twarzy, nie mógł zejść. Nie umiałam przestać się uśmiechać, a zwłaszcza że wszystko jest po staremu, a nawet lepiej. Wzięłam moją szklankę która stała na stoliczku. Upiłam mały łyk, ale co mi tak i wypiłam duszkiem całą zawartość szklaneczki. Znowu to miłe ciepło.-Jestem gotowa na sugestię.-Zaśmiałam się i podbiegłam do gramofonu żeby puścić coś szybkiego. Piosenka którą puścił Jim też była dobra, ale teraz chciałam czegoś na prawdę szybkiego. Heh, Dirty Dancing. Ale czy to odpowiednie?-Co ty na to?-Zaśmiałam się. Podwinęłam bluzkę i odsłoniłam mój brzuch. Próbowałam się ruszać jak w Dirty, ale mi to nie wychodziło.

Tak, to musiał być zabawny widok, kiedy Jim opił się taką ilością alkoholu w dodatku szybciej od kobiety. Nikogo nie chcę dyskryminować, że kobiety nie mogą, ale raczej stereotypy są takie że to mężczyźni są bardziej wytrzymali, choć dokładnie nie mam pewności. Zwłaszcza, gdy obserwuje się ten przypadek. Ale cóż, zdarzają się wyjątki!
Jimi nie zamierzał się tak łatwo poddać i szybko odskoczył na bok i wypił trochę whisky, charakterystyczne ciepło rozgrzało jego wnętrzności. Jeszcze bardziej ciepło, ale nie – tym razem się nie rozpiął, żeby nie było. Ah, głupiutki Puchon, wie że już jest źle, a jeszcze pije. Jak tu takiego zrozumieć?
Gdy puściła piosenkę pośpiesznie do niej wrócił i objął ją w talii. Swoją drogą z tym odsłoniętym brzuchem wyglądała wspaniale. Uśmiechnął się szeroko, chyba do granic swoich możliwości. W rytmie piosenki poruszał pupcią (hyhy). Czas na jakiś obrót! A więc bezpiecznie ją obrócił, a następnie powrócił do poprzedniej pozycji. Trzymając ją za dłonie delikatnie opuścił w dół, tak że jej głowa bez żadnych szkód znalazła się na jego kolanie.
Piosenka jak najbardziej była odpowiednia! Miło się przy niej tańczyło i przy okazji nie były to jakieś smęty, które w kilka sekund potrafią zmienić czyjś humor. Poza tym Jim ją kojarzył, ale w obecnej chwili nie mógł sobie przypomnieć skąd. Może kiedyś przez przypadek gdzieś ją słyszał, nieważne.
Nie odpowiedział na jej pytanie, co mogło być niemiłe, ale po prostu teraz było idealnie. Nie chciał nic zmieniać. No poza tym, że właśnie chciał ją pocałować. Ale co tu się ociągać! Zrobił to jak najszybciej. Bo niby na co miałby czekać? … … No właśnie.
-Pi... pi... pięknie wyglądasz. -Wydukał w jakiś sposób. Poza tym nie szło jej tak fatalnie. Nie przesadzajmy!

-Pi..pi pięknie?-Zaśmiałam się z wymowy chłopaka, ale spojrzałam na tego biednego Jima i go pocałowałam.
Widząc jak zaczyna kręcić tyłkiem zaśmiałam się, aż mnie brzuch rozbolał. To na prawdę śmiesznie wyglądało. Owinęłam dłonie o jego szyję i coś tam zaczęłam nucić.
The way you move, you've got me hypnotized. Especially when I look into his eyes-Pocałowałam go na koniec. Sama zaczęłam ruszać "pupcią". Rozbawia mnie ten zwrot. Pupcia... (hahahaha).-Baila la baile de noche. Baila la baile de dýa
Zagryzłam wargę i odeszłam od Jima. Szłam tyłem, ruszałam częściami ciała i po drodze chwyciłam ostatnie krople alkoholu. Wlałam je sobie do ust. Zaczęłam "kusić" gestami chłopaka żeby do mnie podszedł. Część tej piosenki znałam na pamięć więc coś tam nuciłam. Było przyjemnie i ciepło, ale nie otworzyłabym okna. Tam jest zimno.. halo. Wolałam jak było mi gorąco, no wolałam jak było mi gorąco tam przy Jimie. Uśmiechałam się cały czas i nie miałam zamiaru przestać jeszcze by sobie coś pomyślał. Piosenka dochodziła do refrenu który uwielbiałam. Wbiegłam na kanapę i zaczęłam wywijać wszystkim. Zaśmiałam się.
-Hey boy, now that I see your new rhythm. I'm in a state of shock now. The way I can see your body movin'. And I don't want you to stop now. I like the way you approach me so sensually - Tak znam przekaz tych słów, dokładnie je chciałam powiedzieć, a raczej zaśpiewać. Wyciągnęłam ręce przed siebie i zaczęłam ruszać tyłkiem.

Przygryzł wargę i spojrzał na ruchy Sarah. Oh, świetnie. Stał tak w miejscu przez minutę? Tak, chyba przez minutę. Z jednej strony nie chciał odchodzić i po prostu na nią patrzeć, tak jak się rusza, a z drugiej strony chciał być tam bliżej i robić to co ona. Tak wiem, czekała go decyzja życia! Poza tym - musiał jej pokazać, że nie wolno się naśmiewać z pana Liddle'a! To, że się opił, nie jest zabawne. No może trochę... dobra - jest zabawne. Ale i tak musiała ponieść ''karę''. Uśmiechnął się i unosząc ręce do góry podbiegł do kanapy. Zmrużył oczy i zmarszczył czoło, chciał wyglądać złowrogo, ale w tym stanie to wyglądał bardziej, hm... komicznie. To chyba dobre określenie. W dodatku te jego czerwone policzki! I on niby kończył dwadzieścia lat, ciekawe. Rzucił się na nią, przewracając ją na miękką sofę. Teraz miał przewagę mimo swojej nietrzeźwości. Delikatnie przygryzł jej wargę. Chwila, chwila... miała być kara, a to się raczej do niej nie zaliczało! No właśnie. Zaczął dźgać ją między żebrami, a później nastąpiły łaskotki. Taka trochę bardziej przyjemna kara. Przecież nie zwiąże jej i nie będzie głodził. Już bez przesady.
-Ni.. ni... nie wolno się na...na...naśmiewać ze m...m...mnie. -I znów to robił. Lepiej chyba by było, gdyby już się wcale nie odzywał bo to rzeczywiście mogło doprowadzić kogoś do śmiechu. Pomógł jej wstać i wziął ją na ręce. Teraz mogą densić w ten sposób, oho! Tylko żeby jej nie upuścił. Teraz to już trudno!

-Aaaaaaaa!-Zapiszczałam i zaśmiałam się. Chłopak mnie łaskotał, ale nie wiedział o jednym. Nie mam łaskotek. Czy powinnam mu o tym powiedzieć? Zapewne. Ale było tak przyjemnie że nie chciałam tego niszczyć. Zresztą śmiałam się z jego jąkania które było całkiem zabawne!-Aaaaa, przestań-Zaśmiałam się.
Trzeba by było zastąpić to prawda? WŁAŚNIE! Ujęłam jego twarz i pocałowałam go soczyście, aż zapomniał na chwile o tym co robił przed chwilą. Ciekawe czy na złość też będzie działaś prawda? Będzie! Kiedy chłopak znowu zaczynał mnie gilgotać, ja zaczęłam go cmokać. Czoło, nos, usta, policzek, szyja i znowu usta. Zagryzłam wargę i uśmiechnęłam się.
-Masz coś do dodania?-Zachichotałam i uniosłam podbródek. Uniosłam brwi widząc jego zdezorientowanie.-Tak?-Uśmiechnęłam się i oblizałam usta. Czułam jak moja spódniczka podnosi się do góry więc szybko ją poprawiłam nadal leżąc. Tym przybliżyłam się do jego ust, spojrzałam w jego głębokie oczy i uśmiechnęłam się. -Jim? -Wzięłam głęboki oddech i pocałowałam go. -Refleks!-Przewróciłam go na bok i podciągając spódniczkę podbiegłam do drugiej strony pokoju. Skuliłam się i zaśmiałam.

Pocałunki wciąż trwały, a oni świetnie się bawili. Czas szybciutko mijał i w sumie już dawno powinni być w swoich dormitoriach, a znajdowali się tutaj. Ale co tam! Gdyby coś to Jim, jako prawdziwy super ekstra facet weźmie całą winę na siebie, że to on ją tutaj sprowadził i przetrzymywał i tak dalej. Cóż, on oberwie, ale to nie ma żadnego, absolutnie żadnego znaczenia.
Jaka ona cwana! Gdyby mniej wypił na pewno złapałby ją szybciej, a że jest tak jak jest to już niestety nie może nic poradzić. W czasie cofać się nie będzie i nie sprawi, że nagle jego cudowny refleks powróci. Wstał i ziewnął zastawiając usta dłonią. Wyglądał troszkę jak taki mały chłopczyk co dopiero obejrzał wieczorynkę i już zasypia w fotelu... niestety, chyba zbliża się czas snu!
Podszedł do niej, objął ją w talii, a następnie przewrócił na ziemię i położył się na niej. No był cięższy od niej, ale swobodnie mogła oddychać więc bez obaw! Teraz on miał przewagę, hehehe.
Pocałował ją w szyję, a chwilę później zrobił malinkę tuż obok ucha.
-Te...te...teraz już mi nie u...u... uciekniesz. -Uśmiechnął się i podniósł się. Chwycił ją i podniósł z wielką łatwością. Podszedł ponownie do kanapy i położył się. Nie ma wielkiego wyboru. Albo się z nim kładzie, albo musi wracać sama do dormitorium...
Pocałował ją namiętnie w usta, przygryzając jej wargę.
To wszystko mogłoby tak trwać i trwać... nie kończyć się nigdy.

-D-Dobra.-Pocałowałam go i po chwili ziewnęłam. Chciało mi się spać, nie ukrywajmy tego. Pocałowałam go jeszcze raz trochę namiętniej i położyłam się. -Wracamy? Nie za bardzo chciałbym być tu przyłapana na spaniu z chłopakiem. Czy to spanie czy... no eh. -Zachichotałam i spojrzałam mu w oczy. Spędziliśmy tu jakieś cztery godziny, które minęły jak piętnaście minut. W tle leciało coś takiego. Lubiłam tą piosenkę, była spokojna i odpowiednia od sytuacji. Oczywiście biorąc pod uwagę że byliśmy śpiący. Leżeliśmy tak sobie, jak małe dzieci po jakiejś zabawie. Nawet się nie obejrzę, a siedzieliśmy w Wielkiej Sali zajadając się przysmakami, zaczynając naszą przyjaźń, a tu proszę. Zostaliśmy parą i to nie byle jaką. Wzięłam głęboki oddech, zamykając oczy. Uśmiechnęłam się, tak po prostu. Wsłuchiwałam się w słowa piosenki, w jej rytm w nuty. Aż mnie ciarki przeszły. W pomieszczeniu było trochę zimno, ale żar który bił od ciała Jima mnie ogrzewał. Objęłam talię chłopaka i wtuliłam się w niego. Teraz dopiero było miło.
-To jak idziemy? -Przewróciłam nas tak że teraz ja leżałam na nim. Nie mam pojęcia jak to zrobiłam, po prostu zrobiłam. Oparłam się dłonią o ziemię, byliśmy teraz bardzo blisko siebie. Musnęłam jego wargi lekko przegryzając dolną. Cała rozpromieniona uśmiechnęłam się. Przechyliłam głowę.

Oj, Jim doskonale znał tą piosenkę! Teraz będzie ją zapewne kojarzył jeszcze milej. Ten spokój, który ich otaczał zaczął wypełniać jego ciało, jego duszę. To wszystko było takie miłe, takie jakby niemożliwe.
Działo się tak szybko, czas mijał aż za szybko. Ale uwaga! Jim nie miał ochoty się cofać, chciał żeby to trwało, żeby oni trwali razem, ze sobą, przy sobie. Nie mógł sobie tego wyobrazić - byli parą, zostali nią w ten wieczór, a dokładniej w tą noc...
Zamknął oczy i gładził jej włosy, nie chciało mu się wstawać, nie chciało mu się iść, to co myślał przed chwilą - tak jakby szantażował ją... albo zostaje albo idzie sama - nie było już aktualne. Przecież to logiczne, że Liddle nie puści jej samej. To byłoby niedorzeczne... on? On miałby pozwolić jej iść samej? No chyba nie...
-Id...id... idziemy. -Uśmiechnął się i wstał. Podniósł ją i wziął w swoje ramiona. Nie pozwoli jej iść samej, dosłownie (hehe).
Co wielkiego by się stało jeśliby zostali tutaj przyłapani. Niby nic wielkiego, ale lepiej jak będą w swoich łóżeczkach w swoich dormitoriach. Taa, zdecydowanie lepiej!
Wyszli z Pokoju, a dokładniej on wyszedł trzymając ją w swoich objęciach. Pozostawili tam dawny etap znajomości i przeszli na inny, wyższy. Powolnym krokiem udali się do Pokoju Wspólnego. Jego powieki były coraz bardziej ociężałe, ale w końcu dotarli do celu! Pocałował ją namiętnie, co trwało chyba kilkanaście sekund albo może nawet ponad kilka minut. Oj tam! Nieważne! Pożegnali się i udali się spać.
Doskonale.

z/t

Mathilde było dziś ciężko. Nie wiedziała czy chce wychodzić z domu, nie wiedziała czy chce rozmawiać o tym, co wydarzyło się za zamkniętymi drzwiami murów, które kupili dla niej Villadsenowie po to by była bezpieczna. Aczkolwiek wszystko co złe było właśnie tam ukryte w najróżniejszych schowkach, których istnienia nikt nie podejrzewał. Aczkolwiek Olivia musiała wreszcie wyjść z domu. Postawić się powietrze, poczuć wiosnę, która skradła się do niej co raz odważniej zaglądając każdego poranka w okno. Pozwoliła na to, by odwiedziły ją kolejne promienie, aż wreszcie otuliły jej bladą twarz. Od spaceru do spaceru i aż do kolejnego listu od jednej sióstr Lyons. Nie miała serca odmawiać czy się wykręcać. Wszak rzeczywiście miała przepiękne pędzle, które same się oszczały po minucie, co czasem było denerwujące, jednak też praktyczne. Mattie potrzebowała chwili zapomnienia, odnalezienia się obok kogoś by znów uśmiechać się bezsensu. Dlatego gdy w którymś z listów dostała zaproszenie do tęczowego pokoju nie ociągała się z wybraniem kolorowej sukienki z szafy, która z pewnością przypomniała w jakiś pokrętny sposób to co anioły rozsuwają na niebie, gdy chcą choć na chwilę zsunąć smutki z oczu ludzi, którzy są zbyt przejęci sobą by dostrzec radość w małych rzeczach. Tak malutkich jak to, że zaraz po zaparzeniu herbata jest gorąca i ociepla chłodne dłonie, albo to że za każdym razem gdy budzisz się obok ukochanej osoby chcesz unieść się powyżej linii słońca, by docenić to, że jest ktoś, kogo uścisk nie jest zależny od twojego stanu majątkowego, ale od tego jakim jesteś człowiekiem.
Mathilde pakując się po prostu skakała ze szczęścia poprawiając sobie humor najnowszą piosenką jakiegoś magicznego zespołu, którego nazwę postanowiła odnaleźć później. Wszak nie miała teraz czasu. Flora czekała, Flora chciała się spotkać... A osobie z tak pięknym imieniem się nie odmawia! Zapamiętajcie to! Zatem gdy tak po prostu wspinała się po schodach dzierżąc na plecach tubę z ukrytym płótnem, a na ramieniu torbę z najróżniejszymi farbkami i pędzlami wszyscy patrzyli się na nią jak na wariatkę. Lecz cóż to za powód by ją oceniać po tym, że po prostu ona spieszyła się i chciała jak najszybciej dotrzeć do przyjaciółki?
Zatem wyobraźcie sobie jak błyskawicznie ułożyła usta w podkówkę gdy zorientowała się, że dziewczęcia jeszcze nie ma!

Flora jest typem osoby, której wszędzie pełno, przecież jest taka energiczna i wiecznie uśmiechnięta, że wszystkich zaraża swoim hipisowskim pozytywizmem. Dlaczego miałaby się nie spotykać z Tillie? Przecież się przyjaźnią, a do tego tak dawno się nie widziały w ostatnich dniach. Wszystko przez tą naukę i Quidditcha, tak, to wszystko tego wina. Brak czasu jest strasznie uciążliwy dla kogoś, kto chce spędzać jak najwięcej chwil z bliskimi osobami. Przecież Maths jest taka urocza! Taka kolorowa, kreatywna i utalentowana. Wspaniale maluje! Z tego, co zrozumiała Lyons, z pewnością już dziś nauczy się władać pędzlem i będzie wyrażać swoje emocje, których jest tak dużo. Szkoda, że nie ma ich z kim dzielić, kiedy siostra i Villadsen nie mają dla niej czasu. Nie, żeby kogoś za to obwiniała. Są ciekawsze, ważniejsze i dużo pożyteczniejsze zajęcia niż bieganie po Hogwarckich korytarzach, a samemu nie jest już tak fajnie.
Dlaczego Puchoni się zawsze spóźniają?
Jest tysiąc różnych powodów: na przykład mogą właśnie pomagać komuś ze złamaną nogą przejść po schodach albo opatrywać łapkę kotkowi przyjaciela. Puchoni to puchoni, są tacy... no pomocni i życzliwi! A I tak wszyscy się z nich śmieją, to niesprawiedliwe. To dzięki nim ten zamek jeszcze stoi, bo co, reszta to takie czaro stajl i same zbereźności im w głowie. A Flora to przykład na to, że można być grzecznym i lubianym. To znaczy chyba lubianym.
Nieco spóźniona wbiegła po schodach i potknęła się parę razy, ale to nie ważne! Miała nadzieję, że Olivia na nią poczeka, i że sobie nie pójdzie, bo miała taką nadzieję, że coś potem razem pogotują. Nadzieja niby matką głupich, a jednak udało się! Jest.
- Hej, przepraszam, że tak długo czekałaś - zaczęła rozpromieniona, rozglądając się w okół. Dopiero teraz zauważyła, że panuje tutaj taka cudowna atmosfera. Tęcza to chyba najpiękniejsze zjawisko astronomiczne, czy tam pogodowe na świecie. Jest taka kolorowa i tak bardzo opisuje Florę w tych kilku prostych barwach! - Co malujemy?

Mathilde oczywiście, że świeciła radością. Co prawda ostatnio jej to nie wychodziło, ale cóż. O takich smutnych rzeczach w tęczowym pokoju się nie rozmawia, bo tęcza jest jeszcze w stanie się obrazić, zwinąć się w wielki słój ze złotem i po prostu zniknąć. Odejść. Tego Math by nie zniosła. W ostatnim czasie już sporo kwestii ze szczęścia zwyczajnie odeszło. Co teraz? Gdzie szukać ucieczki, oparcia? Gdzie szukać ciepła, by nadal kwitnąć? Samo słońce nie wystarczy. Zaraz rok od jej przyjazdu do Hogwaru, a nic się nie zmieniło. Nadal czuła strach, że zaraz wszystko padnie, zniknie dobro, pojawi się sam smutek i zło. Ile to jeszcze kroków nad przepaścią wykona zanim ostatecznie zostanie tam strącona przez podmuch wiatru? Nie chciała wiedzieć, nie chciała tego liczyć. Wstydziła się, było jej głupio.. Powinni ją nazwać Naiwnością, nadawała się do noszenia takiego imienia. Z pewnością.
Aczkolwiek teraz była pochłonięta rozkładaniem płótna, a później wyciąganiem różnorakich farb, które powoli otwierała zaciągając się ich śmiesznym zapachem... Był taki sztuczny, nieistniejący naturalnie, a jednak za chwilę miał odpowiadać za to, co na tym płótnie ożyje, będzie po prostu kwitło. Prawda? Mathie była temu poddana, przyglądała się każdemu jaskrawszemu kolorowi karmiąc się jego energią, która zaspakajała szmaragdowe oczy Dunki... Aż wreszcie usłyszała skrzyp drzwi i zobaczyła Florkę. Natychmiast poderwała się z miejsca, aby przytulić się do przyjaciółki... Dawno jej nie widziała. Tęskniła za nią i to bardzo. Tęskniła za każdym kto wiedział, że nazywa się Mathilde Villadsen i kto nie kojarzył jej ze zmarłą siostrą. Po prostu tak było lepiej!
- Floreeeek. - Mówiła z buzią ukrytą w ramieniu drobnej dziewczyny, jednak przerwała ten manewr.
- Malujmy wszystko. Malujmy rybki, kotki, pieski! Co tylko chcesz! Chodź. Damy radę! - Powiedziała ciągnąc dziewczynę za rękę ku rozstawionemu warsztatowi. Idealnie!

Kto by pomyślał, że skrzynia z rzekomym skarbem będzie zawierała jednego z najbardziej znanych w całym Hogwarcie duchów? Ingrid przez parę dni zastanawiała się, gdzie też podziały się przezroczyste postaci, tak popularne i w szkole, i poza nią. Dopiero wczoraj zorientowała się, że wszyscy zostali pozamykani w kufrach, które mieli znaleźć uczestnicy Złotego Sfinksa. Pierwsze spotkanie z Krwawym Baronem przypłaciła złamanym nosem i nawet pomimo faktu, że rzuciła momentalnie kilkanaście zaklęć leczących, to i tak musiała spędzić noc w Skrzydle Szpitalnym. Dziś jednak, już z nowym zapałem, a także nowym planem, Ings podjęła się drugiej próby. Kiedy tylko zawitała w Tęczowym Pokoju, tak źle dobranym do zmagań z umarlakiem, położyła skrzynię na podłodze, aby następnie - już trzymając różdżkę w gotowości - otworzyć ją, a wychodzącego z niej ducha zaczarować Confundusem. Efekt był co najmniej średni, bo niby dał dziewczynie chwilę przewagi, ale Baron, stwierdzając tylko "touché!" zaczął uciekać. Niebywale zdenerwowana Szwedka ruszyła więc w pogoń za nim, pojemnik zostawiając na pastwę losu. Pół dnia zajęło jej ponowne odnalezienie delikwenta, a około dwóch minut spętanie go magicznymi linami. Ciężko dysząc, Ruda zaciągnęła go do sowiarni, aby stamtąd wysłać list do komisji projektu.
Niech tylko spróbują dać podobnie trudne zadanie!

/zt, kostki 5 i 4, łapanie zajęło dwa dni, żadnych bonusów/

Ach, cóż za piękny dzień na grę w Durnia! A jeszcze piękniejszy w związku z tym, iż Grupa Szósta miała tu rozpocząć swoją partię. Tak - w Tęczowym Pokoju. Wszędzie było kolorowo, a tkaniny zmieniały we barwy przy dotyku. Z gramofonu sączyła się cicha muzyka. Na środku ustawiono stolik, przy którym ustawiono pufy, na których jednak możecie usiąść. Obok, na innych stolikach znajdziecie różne przekąski, piwo kremowe oraz puchary z gorącą, niestygnącą herbatą, tak na rozgrzanie!

Zasady gry znajdziecie w tym temacie. Jest to pierwszy etap turnieju. Gramy do momentu, aż zostanie jedna osoba, która przechodzi dalej.
Gracz, który nie zareaguje w ciągu pięciu dni, kiedy jest jego kolej, zostaje zdyskwalifikowany, gra toczy się pomiędzy pozostałymi graczami.

Skład Grupy 6:

Spoiler:

Nie zaczynajcie gry, dopóki nie dostaniecie listów

Ej, piszmy krótko, żeby szybko poszło

I w końcu doczekała się partyjki eksplodującego durnia - swojej ukochanej gry. Między innymi tego jej brakowało w Hogwarcie i niezwykle się ucieszyła, gdy dowiedziała się, że istnieje możliwość zapisania się tutaj do Klubu Durni. Pewnie w tym przypadku nie da rady już tak kantować, jak wtedy gdy grała z przyjaciółmi, ale modliła się o to, by jej zdolności w tej grze się tutaj sprawdziły i nie ośmieszyła się już na wstępie.
Tęczowy pokój spodobał jej się, choć było tu trochę zbyt żarówiaście. Mimo wszystko przypominał Alvie projekt wymarzonego pokoju, na który jej macocha się nie zgodziła. Może jednak Anglia to nie był taki zły pomysł?
Dziewczyna sięgnęła do swojej talii i wyciągnęła kartę Sprawiedliwość, czekając na pozostałych. Obracała ją w rękach, przyglądając się obrazkowi. Oby nie przegrała, bo niezbyt podobała jej się wizja dostania po rękach.


Sprawiedliwość ~ 4

Jestem za!

Tęczowy Pokój, które to piętro? Trzecie? Szóste? Byłby łatwiej gdyby wiedział na którym piętrze szukać, ale na szczęście niektóre postacie z portretów okazywały się w takich sytuacjach niezastąpione. Zmachał się Jesper zanim trafił w odpowiednie miejsce. Co prawda próbował uspokoić oddech zanim otworzył drzwi, ale i tak jeszcze lekko sapał przekraczając próg pokoju. Nie był tu jeszcze, co w sumie dziwne nie było zważając na to jak długo był w Hogwarcie. Nie zdążył zobaczyć jeszcze tylu fajnych rzeczy, a i tak wątpił, aby ktokolwiek był w stanie poznać cały zamek. Nawet Ci, którzy uczyli się tutaj od kilku lat. Ale nie o tym teraz, bo przyszedł grać w Durnia!
- No hej! - przywitał się ze wszystkimi i zajął wygodne miejsce. Podobało mu się tutaj. I to nawet bardzo. Tak kolorowo i w ogóle, a do tego ten gramofon! Nic tylko wpadać tutaj częściej. Może ten pokój będzie mu się po tej rozgrywce kojarzył przyjemnie? I nawet z chęcią tutaj wróci. Sięgnął po swoją kartę. Sąd Ostateczny.


6, Sąd Ostateczny.

Braxton szczerze się ucieszyła, gdy otrzymała list z Klubu Durni, bo po ostatnich zmaganiach z mapami nieba i innymi niezbyt przyjemnymi zadaniami Złotego Sfinksa, perspektywa gry była naprawdę świetna. To był właściwy moment, by przestać skupiać się na gwiazdozbiorach i pozwolić na relaks. Idąc do Tęczowego Pokoju nie miała raczej żadnych oczekiwań względem rozgrywki. Miała jedynie nadzieję, że towarzystwo będzie fajne, a jej gra nie skończy się zbyt szybko. Przekroczyła próg pomieszczenia, otulając je szybkim, bystrym spojrzeniem. Kolorowo, swobodnie, sympatycznie. Tak, chyba właśnie w ten sposób by to podsumowała.
- Czeeeść. – przywitała się wesoło, ruszając ku zebranym i zajmując miejsce. Cieszyła ją obecność Alvy, do której puściła oko. Następnie sięgnęła do talii, by wyciągnąć swoją kartę. Sąd Ostateczny. No, mogło być o wiele gorzej.


3, Sąd Ostateczny

Leonardo był bardzo podekscytowany całym tym zdarzeniem. Gra w durnia wydawała mu się tak bardzo interesująca, że oczywiście przybiegł do tęczowego pokoju najszybciej jak się tylko dało po otrzymaniu listu, biorąc pod uwagę fakt, że szukał go około półtorej godziny. Pięknie. Gdy wszedł do pokoju, jego towarzysze zabaw już się w nim znajdowali. Zabawne, dlaczego tylko on dalej gubił się w tym cholernym zamku?
- Cześć Alva! - uśmiechnął się do niej serdecznie, podchodząc do dziewczyny i całując ją delikatnie w policzek na przywitanie, jednocześnie zajmując miejsce obok dziewczyny. - Przepraszam Was za spóźnienie. Dalej nie ogarniam tego zamku.. - mruknął zirytowany i wziął do ręki szklankę, nalewając sobie herbaty. Odstawił ją na stolik i wyciągnął jedną z kart z talii. Umiarkowanie? Na szczęście nie przegrał, ponieważ nie chciałby siedzieć całą imprezę o suchym pysku, prawda? Napił się herbaty, czekając na ruch kolejnej osoby.

4, Umiarkowanie

Wyszczerzyła się do wszystkich, ciesząc z towarzystwa, jakie jej się trafiło. Przez moment obawiała się, że trafią jej się w drużynie osoby, które wysyłały listy z pogróżkami i cała gra skończy się pojedynkiem na zaklęcie. Uff, co za ulga.
Tak samo jak to, że nie przegrała, choć szkoda jej było Jackie. Mógł na początku ucierpieć któryś z chłopaków (nie bierzcie tego do siebie!). Mimo wszystko zabawa miała się dopiero rozkręcić i pewnie przysporzyć im wielu powodów do śmiechu.
Sięgnęła do talii i wyciągnęła kolejną z kart, kładąc ją na środku, by pozostali mogli zobaczyć, że wylosowała Moc.

Moc ~ 5

Skądś znał to o czym mówił Leonardo. Miał ten sam problem i czasami już myślał, że to tylko on tak ma. Ale widać tak nie było. Fajnie było, że trafił na ludzi, których kojarzył z obozu, który odbył się zanim rozpoczął się projekt. Zawsze to jakoś tak inaczej niż z tymi, których nie znał w ogóle.
- Nie Ty jeden - westchnął i obrócił po raz kolejny kartę, którą jako pierwszą wylosował. Nie było najgorzej, zawsze mógł trafić na coś gorszego. Ale to dopiero początek, więc wiele się mogło jeszcze zdarzyć. Ufff, tym razem nie przegrał.
Sięgnął jeszcze po jedno z kremowych piw, które stały nieopodal i upił niewielki łyk. Po tej całej wędrówce po zamku zaschło mu trochę w ustach i to nieprzyjemne uczucie nie chciało go opuścić. Teraz już było lepiej i znów przyszła jego kolej na losowanie. Księżyc, oj niedobrze.

6, Księżyc

Uśmiechnęła się przyjaźnie do Leo, doskonale rozumiejąc jego problem, bo sama do niedawna niejednokrotnie toczyła walki z ruszającymi się schodami i korytarzami, które zdawały się złośliwie zmieniać swoje położenie, gdy pilnie potrzebowała znaleźć jakąś salę. Teraz mądra Jackie już co nieco ogarniała i nie miała takich kłopotów, ale łączyła się w bólu z tymi, którzy jeszcze nie przeskoczyli na wyższy etap znajomości zamku.
- No, w Salem zdecydowanie łatwiej się odnaleźć. – poinformowała, wzruszając ramionami. Ups, wygląda na to, że przegrała tę rundę. Gdy pewna partia jej ciała zaczęła znikać, parsknęła śmiechem.
- Mogło być gorzej.
Po tym jakże optymistycznym stwierdzeniu sięgnęła do talii, wyciągając Słońce.


6, Słońce

Zaśmiał się cicho, widząc, jak ciało jednej z zawodniczek zaczyna znikać. No cóż, faktycznie, mogło być gorzej. Teraz przynajmniej wyglądało to zabawnie. Leonardo rzucił kostką i pokazał kartę, jaką wylosował. Sąd Ostateczny. Na jego szczęście Alva również wyrzuciła piątkę. W takim razie, chyba dogrywka, nie?
- No proszę, jak to się pięknie złożyło - zaśmiał się cicho, pokazując dziewczynie swoją kostkę. Nie chciałby przegrać pojedynku. W ogóle, najlepiej byłoby, gdyby zwyciężył, jednak po jego popisach w projekcie Złoty Sfinks nie liczył ani trochę na jakiekolwiek szczęście. Szkoda, że ta szkoła okazała się pechowa dla Leosia. Może gdyby miał przy sobie swojego brata, którego nie widział już.. bardzo długo, to wszystko potoczyłoby się inaczej? Westchnął ciężko i zerknął na Alvę. - Panie przodem - tak naprawdę już chciał sam rzucić, gdy przypomniało mu się, że nie powinien tego robić.

5, Sąd Ostateczny

Zaśmiała się, gdy dostrzegła, że Jackie zaczynała znikać. Ciekawe, czy dotrwa do końca rozgrywki.
- Z moim szczęściem pewnie przegram - stwierdziła, zwracając się do Leonarda i wykonała kolejny ruch, by zakończyć rundę drugą. Coś długo im to szło, ale co tam.
- Mówiłam! - odparła, patrząc na swój wynik. Teraz mogła ją co najwyżej uratować kolejna dogrywka, o którą raczej ciężko.
- Tak w ogóle to chyba nie ma osoby, która nie gubiłaby się w Hogwarcie - dodała jeszcze do ich wcześniejszych wypowiedzi.

Nie wiedziałam, czy muszę losować nową kartę, więc Sąd Ostateczny, a jak nie to zostaje Moc. i JEDEN ;_;

Leonardo zerknął na koleżankę z ciepłym uśmiechem na twarzy, wyciągając rękę, żeby rzucić swoją kostką. Znając jego szczęście wylosuje jedynkę. Zaśmiał się tryumfalnie, gdy jego kostka pokazała sześć oczek.
- Faktycznie, nie miałaś ze mną szans - mrugnął do niej wesoło, losując przy okazji kolejną kartę. Kapłan? Dobrze, że tym razem wygrał tą rozgrywkę. Następnym razem będzie mu potrzebne więcej szczęścia ponieważ, znając życie, nie uda mu się zachować idealnego wyniku do końca tej gry. W ogóle, Leo miał wrażenie, że ta rozgrywka diametralnie zmieni swój bieg i to on może odpaść jako pierwszy. Tak bardzo nie ufał swojemu złudnemu szczęściu, pojawiającemu się tylko czasem. - Wiem, że nie tylko ja, ale mam wrażenie, jakby ten cholerny zamek się na mnie uwziął. W ogóle mi się tu nie podoba - poskarżył się z obrażonym wyrazem twarzy, śmiejąc się pod nosem ze swojego biadolenia. Gorzej niż stara baba!

6, Kapłan