Westchnęła. W sumie, ona teżnie widziała o czym tu rozmwaiać.
- Karmelek chyba się na mnie obraził -powiedziała, niemal płaczliwię - Za tą aferę w MK. Głupia jestem. Ot, co.
Wiedziała, że Elliott nie ma pojęcia o czym Jane mówi. Prawda była taka, że Krukonka mówiła bardziej do siebie, niż do niej.

A,a,aaa! Wiedziała! Co prawda nie zdawała sobie sprawy, że to Jane była ową "przyjaciółką" Daniela, ale teraz skojarzyła fakty.
- Daniel coś mi o tym wspominał. Niezręczna sytuacja, ale przecież Carmen nie jest taka, by obrażać się o byle co, nie sądzisz? - W końcu Krukonka znała Karmelka lepiej, może ją źle oceniła... Może jednak była taka? Nieee... to niemożliwe. Takie rzeczy się wyczuwa. Podświadomie. A przynajmniej ona.

Gdy w zozmowie znów padło imię Daniela żałądek Jane zrobił dwa koziołki.
- Co ci mówił ?-spytala przyjaciółkę. - No niby tak, ale i ta się trochę boję. Wysłałam jej sowę z przeprosinami i w ogóle ale sie nie odzywa. Jakby się zapadła pod ziemię.
Spojrzała na Gryfonkę spod czerwonych włosów i uśmiechnęła się delikatnie, mimo że spojrzenie wciąż miała pełne wątpliwości.

- Tylko tyle, że zagadał się z "przyjaciółką" i zapomniał o Carmen, która po chwili wyszła bez pożegnania. - Wyszczerzyła się. - Będzie dobrze. Na pewno się odezwie. W końcu to twoja przyjaciółka.
Może powinna zostać psychologiem? To byłoby ciekawe. Zagłębiłaby się w głąb duszy człowieka, co przecież zawsze ją pasjonowało.
- Zastanawiałaś się, co będziesz robić w przyszłości?

Skinęła głową. Ciekawe dlaczego Daniel zwierzył się z tego Elliott. No cóż, nie zamierzałą o to pytać. Niech robi co chce. Kim ona jest, aby mu zabraniać ?
- Hmm... tak, będe Ministrem Magii -powiedziała, szczerząc się - A ty ?
Jane często myślała o swojej przyszłości, jednak jej myślenie bardzo często spełzało na niczym. Może będzie to coś związanego z muzyką ? A może będzie nauczycielką ? Eliksirów. O. Albo będzie uczyć gry w Quidditcha. Albo czegoś innego. Możliwości miała wiele, zapału zdecydowanie mniej.

Otóż można powiedzieć, że Elliott w jakiś sposób zaszantażowała owego Puchona. Tak delikatnie tylko. Minimalnie. Tyci, tyci.
- Szczerze mówiąc, nigdy się nad tym tak na poważnie nie zastanawiałam. Jedynie jakieś wymysły. Może zostanę magomedykiem albo będę się zajmować hipogryfami, coś z psychologią albo oj... no nie wiem. Nie lubię mieć dużego wyboru, bo nigdy nie umiem nic wybrać. - Wyszczerzyła się do Jane. - Albo coś z muzyką. Zostanę sławną kompozytorką i wirtuozem fortepianu.
Wybuchła śmiechem. Pomarzyć można...

- Jak już będę tym Ministrem, to przydzielę ci fajną fuchę tak żebyś się nie musiała męczyć -powiedziała z uśmiechem - Przyjaciele najważniejsi.
Zupełnie nie rozumiała, dlaczego Eli się śmieje.
- A co w tym śmiesznego ? Wszystko jest możliwe !
Nie byłą pewna dlaczego to powiedziała. Przecież, kto jak kto, ale Jane nie wierzyła, że marzenia się spełniają.

- Dobra... to ja ci pomogę zostać tym Ministrem - wyszczerzyła się. Owszem, przyjaciele byli najważniejsi. Za nimi skoczyłaby nawet w ogień lub poświęciła swoje życie w zamian za ich. W końcu to jedyni ludzie, którzy ją rozumieją i oni zrobiliby to samo dla niej.
- Wiem, że wszystko jest możliwe. Ale to... moje kawałki to raczej posklejane ze sobą niepasujące do siebie dźwięki. Poza tym, jak słyszę moją kuzynkę na przykład, jej piosenki... wtedy myślę, że na arenie międzynarodowej nie miałabym z nią szans. No... chyba że byłybyśmy zespołem. - Mówiła to wszystko beztrosko i z uśmiechem. Tak na prawdę to komponowanie było jej hobby. Jednym z tych, z które wolała zachować tylko dla najbliższego otoczenia.

Skrzywiła się.
- A to ja podobno jestem tu pesymistką -powiedziała, szturchając ją.
Elliott ślicznie grała. Była niezwykle utalentowana. Bardziej niż Jane kiedykolwiek będzie. Wsłuchała się w piosenkę któa właśnie leciała.
- Co to ?-spytała, uśmiechając się.

- Raz nie zawsze. Trochę racjonalizmu przyda się każdemu. - Zaśmiała się. I to mówi zagorzała optymistka. Świat przewraca się do góry nogami.
Wsłuchała się w piosenkę, która właśnie leciała. Tytuł chodził jej po głowie jednak przez chwilę nie mogła go złapać.
- Wydaje mi się, że to... I Need You. Cudowna jest... - Uśmiechnęła się i przymknęła oczy by lepiej wczuć się w muzykę. Nagle podniosła się z miejsca i rzuciła w stronę plecaka.
- Zamknij oczy! - Wykrzyknęła, grzebiąc w torbie.

Posłuchała. Zamknęła oczy i wsłuchała się w piosenkę. Była piękna i przemawiała do człowieka. Jane zaczęła ją powoli nucić. Usłyszała, że Eli grzebie w plecaku.
- Wszystko gra ?-spytała, ale nadal nie otwierała oczu. Po co ją denerwować?

- Tak, tak! Wszystko jest w jak najlepszym porządku. - Obejrzała się, by sprawdzić czy dziewczyna spełniła jej prośbę, po czym wstała i podeszła do niej.
- Możesz otworzyć. To dla ciebie. - W rękach trzymała błękitną bluzkę z krótkim rękawkiem i asymetrycznym dekoltem odsłaniającym ramię. - Byłam w sklepie Olivii na Pokątnej. Kiedy ją zobaczyłam od razu pomyślałam o tobie. Mam nadzieję, że ci się podoba. Ale jeśli nie, to mogę się tam przejechać i wymienić na coś bardziej odpowiedniego. - Mówiła szybko i dość nieskładnie. W końcu skończyła i patrzyła na Jane z nadzieją w oczach.

Jane otworzyła oczy.
Nie mogła uwierzyć, że to dla niej. Oczy jej się zaświeciły.
- Elliott... ja...nie mogę tego przyjąć. Jest śliczna, ale nie mogę.
Powiedziała za smutkiem, oddając jej bluzkę.

Przewróciła oczami, słysząc słowa Jane. Ponownie dała jej bluzkę.
- To dla ciebie. I zgadzam się. Nie możesz jej przyjąć. - Popatrzyła na nią poważnym wzrokiem, po czym uśmiechnęła się szeroko. - Ty musisz ją przyjąć. Wierz mi, że sobie też kupiłam co nieco. To jest dla ciebie i jeśli nie weźmiesz tego po dobroci, to ci to wcisnę. Dobrze?
Wyszczerzyła się.

Westchnęła. Nie miała co się z nią kłócić i tak postawi na swoim. Wzięła bluzkę i posłała jej przyjazny uśmiech.
- Ile musze ci oddać ?-spytała.
Rozwinęła bluzkę i obejrzała ją, niestety nigdzie nie mogła dopatrzyć się ceny. Eli chyba ją przechytrzyła. Znowu. Cholera...

Oddać? Oddać? Co ona świruje? To jest prezent, a za prezenty się nie płaci. A Elliott ma bardzo dobre serduszko.
- Hmmm... buziaka - wyszczerzyła się i nadstawiła policzek. - Możesz mi później postawić szklaneczkę sherry.
Mruknęła coś tam o oddawaniu, że to zUo i usiadła koło Jane, nadal czekając na całusa.
- A teraz tak serio... podoba ci się? - Spojrzała przyjaciółce prosto w oczy.

Zaśmiała się.
- Jasne -dała jej całusa w policzek. - A sherry kiedy indziej.
Przyglądała się bluzce. Niesamowity pomysł, aby kupić komuś bluzkę.
- Jest przepiękna. Umiesz trafić w mój gust - odwzajemniła spojrzenie i zaśmiała się.

- No! I prawidłowo! - Wykrzyknęła z entuzjazmem.
Przyjrzała się bluzce i skinęła głową. Była śliczna. Sama chętnie kupiłaby sobie taką samą, lecz obecnie nie miała środków. Tylko w innym kolorze. Fioletową na przykład. To jest to! Kochała fiolet i takie bluzki, więc byłoby to idealne zestawienie. Taa... Elliott nie myśl już o niej. Kupisz ją sobie w następnym miesiącu, jeżeli jeszcze będzie.
- Cóż... wybrałam coś, co mi się spodobało. Miałam nadzieję, że mamy podobny gust. - Po raz kolejny podczas tego spotkania wzruszyła ramionami z uśmiechem.
- Nie uwierzysz, ale kupiłam sobie sukienkę. Najprawdziwszą sukienkę.

Uśmiechnęła się od ucha do ucha. Postanowiła, że w najbliższym czasie ona też sprawi Elliott niespodziankę i kupi jej coś ładnego.
- Cóż, najwyraźniej -powiedziała, chowając prezent do torebki.
- A jaką sukienkę ? I na jaką okazje ? -spytała zaciekawiona. Nagle naszedł ją wspaniały (jej zdaniem) pomysł.
-Zróbmy imprezę Walentynkową !-krzyknęła. Już zaczęła sobie wyobrażać, salę wystrojoną czerwonymi balonami w kształcie serca. Tańczące pary...muzyka na żywo! To by było to ! Sama mogłaby nawet zaśpiewać!

- Emm... nie umiem ci jej zobrazować. Moment... - Znowu zerwała się z fotela i podbiegła do plecaka. Nawet nie podchodząc do przyjaciółki, rzuciła jej ową czerwoną sukienkę do połowy ud ze ściągaczem na wysokości piersi. Podeszła do półki z płytami i zmarszczyła brwi, pukając się w brodę. W końcu odwróciła się do Krukonki, trzymając w dłoniach dwie z nich.
- Wolisz Sinatrę czy Nirvanę?
Bal Walentynkowy? Nie była pewna czy to dobry pomysł. W końcu to święto zakochanych a nie samotnych. Takich jak ona. Poza tym ten dzień przywoływał u niej przykre wspomnienia. Westchnęła. A zresztą... skoro to sprawi przyjemność Jane, to jest gotowa się na to zgodzić.
- Jestem za. - Powiedziała z uśmiechem. - Jak sobie ją wyobrażasz?

Obejrzała dokładnie sukienkę.
- Ładna - powiedziała wesoło. Ona niedawno kupiła sobie, swoją ukochaną fioletową sukienkę. Och, fiolet to zdecydowanie jej kolor. Oddała przyjaciółce sukienkę.
- Hmm...Nirvanę -zdecydowała, bawiąc się zamkiem.
Gdy się nad tym zastanowiła, impreza nie była wcale takim genialnym pomysłem.
- Tak tylko pomyślałam. Dawno nie byłam na imprezie a Walentynki to świetna okazja.
Wzruszyła ramionami.

Włożyła do adaptera odpowiednią płytę i zaczęła się kołysać w rytm pierwszej piosenki. Podeszła do Jane i chwytając ją za rękę, pociągnęła za sobą. Zaczęła z nią tańczyć, śmiejąc się przy tym głupio. Kiedy melodia się zmieniła, klapnęła na ziemię i przyjrzała się badawczo przyjaciółce.
- Pomysł jest genialny, ale musisz zrobić jedno. Powiedzieć Danielowi. Walentynki w samotności nie mają takiej magii jak razem. - Uśmiechnęła się do niej szeroko. - To jak? Robimy czy nie robimy?

Zaśmiała się, gdy Elli pociągnęła ją do tańca. Kiwały się głupio w rytm piosenki, śmiejąc się przy tym idiotycznie. Gdy piosenka się skończyła, klapnęła na ziemi naprzeciwko przyjaciółki.
- Ale..może on chce je spędzić z kimś innym ? Przyjaźni się z Karmelkiem. A co jeśli... -utkwiła wzrok w podłodze. Wzruszyła ramionami.
- Wszystko zależy od ciebie. Ja tylko rzucam pomysły i pomagam w ich realizacji. Decyzje podejmuje psiapsiuła.

Uśmiechnęła się chytrze.
- Nie sądzę, by Karmelek był dla niego kimś więcej niż przyjaciółką. Popatrz na to, co działo się w MK. - Unosiła i opuszczała przy tym zalotnie brwiami.
Nie lubiła podejmować takich decyzji. Jak dla niej to święto mogło w ogóle nie istnieć, ale w końcu każda okazja do zabawy i świętowania jest dobra.
- W takim razie... możemy zaczynać przygotowania. Ty śpiewasz ja gram na gitarze i zaciągnie się Sigrid by grała na skrzypcach. Karmelek, Morgane i Kath mogłyby zająć się dekoracjami. Ja wezmę na siebie jedzenie i napoje a ty... wyślesz zaproszenia? Jeśli oczywiście wszyscy się zgodzą. No i ktoś musi pogadać z prefektami naczelnymi.
Wyszczerzyła się. Uwielbiała organizować różne imprezy.

Jane uśmiechnęła się od ucha do ucha.
- Pewnie masz racje. Jak zwykle zresztą.
Położyła się, wtuliła głowę w miękki dywan. Uśmiechnęła się, gdy przyjaciółka zaczęła czynić listę żeczy do zrobienia.
- Buu... Dobra. Choć wiesz, że artystą w takich żeczach nie jestem. -puściła jej oczko- A lista gości ? Czy zapraszamy kto się napatoczy ?
Mina jej zrzedła.
- Ymm... Przydałby się ktoś, kto chociaż zna prefektów. Ja szczerze żadnego jeszcze nie spotkałam.

- Oczywiście, że mam. - Uśmiechnęła się zadowolona. Osunęła się na podłogę, a dokładniej dywan i zapatrzyła się na sufit.
- W jakich rzeczach? I ze śpiewaniem i z zaproszeniami sobie poradzisz. Jestem tego stuprocentowo pewna. Czy ja wiem. Możemy zaprosić osoby, które znamy, a ona zaproszą swoich znajomych i tak dalej, i tak dalej.
- Mogę pogadać z Bell. Utrzymujemy jako takie kontakty. Wiesz... kiedyś siedziałyśmy razem na szlabanie i jakoś poszło.
Uśmiechnęła się do Jane i wróciła wspomnieniami do tamtego dnia. Wybuchł im eliksir i za karę sprzątały salę.