Peron 9 i 3/4.Wracały wspomnienia! Ostatni raz był tu rok, nie dwa lata temu.. Wspaniałe. Wspaniałe. Mało się  nie popłakał z radości. Nie no, nie przesadzajmy, uronił łezkę, ale to tylko z powodu sentymentu. Tęsknił za Hogwartem, nauką, ludźmi.. Oj tak. Nie wiedzieć czemu, miał wrażenie, iż ten rok będzie lepszy od poprzednich. Może to z powodu jakże udanych wakacji w Japonii? Kto wie.
W każdym razie na dworcu pojawił się w sam raz. Nie spóźnił się, ale i nie przyszedł za wcześnie. Widok rodziców żegnających swoje małe pociechy, zaczynające pierwszy, drugi, trzeci, rok rozczuliły go. On sam chętnie przyszedłby tu z rodzicami. Niestety. Marta zachorowała, a ojciec był w trakcie pisania pracy o zwyczajach Mugoli Dalekiego Wschodu. Wobec takiego obrotu spraw, nie chciał narażać rodzicieli na problemy. Zanim na dobre wszedł do "Hogwarts Express" pomógł kilku osobom. Jakaś dziewczynka ze strasznie dużą, za dużą jego zdaniem, ilością bagaży nie mogła sobie poradzić. Akurat mijał jej przedział. Cóż jako starszy kolega, znający kilka zaklęć pomógł jej. W końcu znalazł miejsce, w którym chciałby spędzić podróż. Przedział był pusty. Uśmiechnął się, widząc to. Miał dużo miejsca dla siebie. No, oczywiście do czasu przybycia kolejnych uczniów. Miał nadzieję trafić na jakąś szaloną twarz.
Umieścił cały swój majdan w wyznaczonym do tego miejscu, po czym rozsiadł się wygodnie koło okna, uprzednio otwartego. Po krótkim czasie zdecydował, iż musi się przesiąść. Przodem do kierunku jazdy. Tak lepiej. O wiele lepiej. Siedząc tak samemu, wyciągnął swój szkicownik. Ci ludzie, czekający na odjazd. Zainspirowali go. Postanowił zatem ich uwiecznić. Szczególnie teraz, gdy akurat miał wolną chwilę, póki był jedyną osobą w tej części wagonu.

Upragniony peron. Cudownie było móc znów na niego spojrzeć. Czuć swąd perfum ludzi, których ogromna ilość przeciskała się między sobą. Zobaczyć znajomą, metalową barierkę, w którą za pierwszym razem z ogromnym strachem pobiegła będąc pewna, że wózek w nią uderzy mimo iż brat wielokrotnie powtarzał, że nic się nie stanie. Nie była już wtedy malutka. Miała dwanaście lat, zdążyła już pochodzić trochę do innej szkoły magii, a mimo to wszystko było takie wyjątkowe, takie nowe!
Tym razem wręcz przeciwnie. Powietrze unosiło się niosąc ze sobą ją i miłe, chociaż stare wspomnienia. Nie miała w tym roku już pojawić się w Hogwacie, a jednak się udało. I wsiadła do ekspresu, w którym pierwsze co zrobiła, to poszukała miejsca siedzącego. Nic trudnego, przedziały były ośmioosobowe, a do wyjazdu zostało jeszcze wiele czasu. Dlatego zaglądając do powoli do każdego znalazła taki, w którym siedziała jedna osoba i tam się ulokowała. Uśmiechnęła się pod nosem i rzuciła krótkie cześć do trochę od siebie starszego krukona. Za sobą ciągnęła walizkę, która oczywiście pasowała do niej jak bawół do mięsa – cała różowa i na kółeczkach. Uniosła ją chcąc umieścić w odpowiednim miejscu, co nie było zbyt łatwym zadaniem, bo wyglądała na ciężką.

Rysował, kiedy ktoś zakłócił spokój jego ducha. Nowa osoba. Wspaniale. Jeszcze siedem i będzie tu tłoczno. Na szczęście jest korytarz i jeszcze kilka innych wagonów. Żeby tylko przyszedł ktoś ciekawy. Dziewczynę powitał lekkim, ale szczerym uśmiechem. Widząc jej potężną walizkę zaśmiał się w duchu. Nie do końca wiedział, na co komu taki bagaż. Przecież to pociąg. A bagaże zawsze można przecież zmniejszyć. A myślał, że to on znał mało zaklęć..
- To może ja pomogę. – rzucił, wstając i wyjmując różdżkę. Różowa walizka, albo raczej waliza zdawała się ważyć co najmniej kilka ton. W jego głowie już była wizja kolejnego obrazku. Mała dziewczyna, przypominająca kolejną z landrynkowych, przesadzających z makijażem i różem panien. I jej wielka, ze trzy, cztery razy większa torba. Takie wrażenie zapewne zrobiłaby na Piątku, gdyby nie fakt, iż wcale do niej nie pasowała. O ile bagaż podręczny można traktować jak dodatek. W każdym razie. Szybki ruch ręki, wypowiedziane zaklęcie i o to ciężka torba lewitowała w powietrzu. Umieścił ją na przygotowanych do tego półkach. Miał tylko nadzieję, że nie spadnie komuś na głowę. Postanowił zatem nieco ją zmniejszyć.
- Skończone. – rzekł, siadając na swoim miejscu. – Proszę, rozgość się – dodał, wskazując gestem na wolną przestrzeń w przedziale. Czemu tak zrobił? Nie miał pojęcia. Może dlatego, że był tu pierwszy. Och, nie myślmy o tym! Trzeba przecież skończyć swój obraz!

Nigdy nie wymawiajcie różowym walizkom na kółkach potęgi! Bowiem gdyby stać ją było na kufer, to nie mogłaby go podnieść i komuś przywalić w łeb. Tymczasem gdy walizka była trochę lżejsza, to bardzo łatwo mogła posłużyć jako tarcza, albo całkiem poręczna broń. I nikt jej nie zmaca jak będzie przysypiała na siedzeniu HA!
Przejrzał ją na wylot. Z zaklęć zdecydowanie była słaba. Owszem, znała ich dość sporo... Ale nie zawsze wychodziły. Zdecydowanie lepiej radziła sobie z eliksirami i runami. O, w tym była dobra. Ale nie znała eliksiru zmniejszającego, a nawet jeśli, to jak wcisnąć walizkę do kociołka?!
- Dziękuję – Powiedziała puszczając walizkę, jakby zaklęcie miało ją oparzyć. Gdyby ktoś ją znał mógłby się pokusić o stwierdzenie, że ma mózg blondynki i jej pasuje ów róż. Sama czasem tak się śmiała, że blond to nie kolor włosów, to sposób życia. Ale w tym momencie ubrana w krótkie, czarne spodenki i zieloną męską bluzę oraz równie zgniłe kilkuletnie tramposzki ostatnią rzeczą, jaka powinna znaleźć się w jej rękach to właśnie ów kółkowa walizeczka.
- Ciekawe jak długo pozostaniemy sami – Spytała chyba bardziej sama siebie niż jego. Usiadła przy tym wygodnie zaraz naprzeciwko niego. Przyjrzała mu się dokładnie. No kojarzyła go, ale... Czy znali się osobiście? Chyba nie. W każdym razem nie znała jego imienia. A może nie pamiętała? Ostatnio dopadła ją może jakaś skleroza? Starość nie radość.
- Em... Corin – Przedstawiła się oczywiście skrótowo jak to miała w zwyczaju. W końcu jej pełne imię to rzecz specjalna.

Karin bez większego zainteresowania ciągnęła swój kufer przez korytarz i szukała wolnego miejsca. W końcu znalazła prawie pusty przedział w którym siedzieli... AMBROGE I CORIN! Dziewczyny się znały, nawet nie były wrogami, ale przyjaciółkami też ich nie można było nazwać. Uśmiechnęła się uroczo i otworzyła drzwi.
-Hej Ambroge! Hej Corin!- przywitała się i wciągnęła swój kufer. Nie zapyta, czy przeszkadza, bo to przecież nie w jej stylu!
Wyciągnęła różdżkę i umieściła swój kufer na półce. Och jak cudownie było móc używać magii! Przez tych kilka dni w Londynie magiczny kijek leżał schowany w torebce, ale teraz już bez przeszkód mogła nim wywijać na wszystkie strony.
Usiadła obok Ambroga i bez większego zainteresowania zaczęła przyglądać się swoim paznokciom.

Uwielbiam długie podróże pociągiem! To jedna z myśli, które towarzyszyły chłopakowi od jakiegoś czasu. Taka podróż miała w sobie coś magicznego ale w innym sensie niż magia z różdżki. Hogwart Express był wyjątkowy. Dobra. Koniec gadania o pociągu. Elijah szedł powoli korytarzem zastanawiając się gdzie usiąść. I tu jest kilka miejsc. I tu jest kilka miejsc. O! I tu jest kilka miejsc. W pewnym momencie doszedł do wniosku, że w taki sposób może dojść do końca pociągu. Zatrzymał się gwałtownie i spojrzał w prawo. Tu jest kilka miejsc. Otworzył drzwi przedziały obrzuciwszy szybkim spojrzeniem trzy znajdujące się tam osoby. Nie przyglądał im się jednak zbyt dokładnie.
-Bonjour -przywitał się grzecznie. Jednym ruchem ręki wrzucił swoją lekko brązową torbę na półkę. Mieściły się w niej idealnie dziennik, notatnik, pióro, atrament i kilka mniejszych książek (bez konieczności używania zaklęcia zmniejszającego). -Jestem Elijah -przedstawił się i zajął miejsce obok jednej z dziewczyn.

Długo nie musiała czekać, aż ktoś jeszcze pojawi się w przedziale. Była to dziewczyna z gryfu więc to oczywiste, że ją znała. Uśmiechnęła się do niej. Nie miała powodu, żeby jej nie lubić. Nigdy jakoś specjalnie nie weszły sobie w drogę. Przynajmniej na razie, bo co będzie  - czas pokaże.
Ona miała już zdjęty namiar, a i tak nadal jak widać nie używała magii. Bardzo dobrze, że krukon obdarzył ją pomocą. Bo jej różdżka chociaż spoczywała sobie grzecznie w bucie, a ona miała iść na zaawansowanie zaklęcia to lepiej, żeby nie była zbyt często używana. Prędzej nią wybije komuś, kto ją zaatakuje oko niż użyje poprawnego zaklęcia defensywnego.
Po chwili kolejna osoba. No proszę! Mamy 2:2... Dlaczego jej się to źle kojarzy? Zła, zboczona istota! Pewne nawyki człowiekowi zostają nawet jak się ich wypiera.
- Salut – Przywitała się po swoim rodzimym języku widząc, że chłopak, który wchodzi, a którego nie kojarzyła jakoś super perfekcyjnie, to ktoś mający dużą styczność z francuskim. Najbardziej to było widać chyba po imieniu.
- Corin – I tym razem przedstawiła się oczywiście skrótowo, bo jakżeby inaczej. Ciekawe, czy kiedykolwiek powiedziała „Nazywam się Cornelia” już po śmierci rodziców. Prawdopodobnie nie. I tak raczej już zostanie.

Nieustannie coś bazgrolił. Gdy w końcu skończył, doszło do niego, iż pociąg zaraz ruszy i za kilka godzin znajdą się w upragnionym Hogwarcie. Nim to nastąpi, czeka go jednak podróż i to nie tylko, jak się okazało z właścicielką różowej walizki, Corin (tak, chyba tak się nazywała). Dołączyła do nich także Karin, a także nieznany mu wcześniej chłopak, Elijah. Trwali w takiej ciszy, każdy zajęty sobą, kiedy chłopak postanowił jakoś złamać tą zasłonę milczenia. – A jak państwu minęły wakacje? Byliście w Japonii? – spytał ni z tego ni z owego. Mógł w spokoju rysować. Po co się odzywał?! Teraz nie dość, że pewnie go zignorują, to jeszcze pewnie uznają za jakąś patologiczni pragnącą kontaktu z innymi osobę. A tego nie chciał. Mimo to z uśmiechem na ustach postanowił poczekać na odpowiedzi trójki, jak dotąd, uczniów.

Dzień powrotu do Hogwartu był zawsze męczarnią dla Amelii. Nie była jakoś specjalnie sentymentalna, a już na pewno nie dlatego, że wsiadała do pociągu. Co w tym takiego magicznego? Dech w jej piersiach zapierał dopiero widok Wielkiej Sali, przystrojonej na ucztę powitalną, Ceremonia Przydziału i jej łóżko, wygodne, miękkie, miłe..
Amelia, jak zawsze, nie ruszała się do pociągu bez jakiejś książki, którą mogłaby zabić czas. Z reguły udawało jej się przeczytać ją całą, mimo, że ludzie bezustannie do niej mówili. Albo krzyczeli na cały przedział, nieważne. Była to jej ostatnia książka, jaką czytała dla przyjemności i jeśli ktoś przerywał jej w tym zajęciu, potrafiła pokazać pazurki.
- Cześć - rzuciła, przelotnie tylko sprawdzając kto jest w wagonie. Chciała ulokować swoje walizki na samej górze, coby nikomu nie przeszkadzały, trafiła na pewną przeszkodę. Jakiś chłopak blokował jej dojście do półki bagażowej, a ta po drugiej stronie była już zajęta przez siedzących w przedziale. Oczywiście, nie można siedzieć jakoś inaczej. Najgorsze, że był to Krukon, którego Amelia kojarzyła z widzenia, z Pokoju Wspólnego.
- Przepraszam, mógłbyś? - spytała dość grzecznym tonem. Nie chciała się z nikim kłócić już na samym początku. Zaczęła przyglądać się temu, co "bazgrolił" chłopak, z góry, stojąc nad nim i czekając, aż zareaguje.

Wreszcie wtaszczył torby do jednego z przedziałów. Widział, że ktoś już zajął kilka miejsc i pewnie powędrowałby dalej, poszukać bardziej ustronnego miejsca, ale wtedy zauważył znajomą mordę krukona.
- Ambroge! - zawołał, stając w drzwiach przedziału. Rzucił torby na ziemię i uścisnął grabę kumplowi. - Przysiądę się, co? - Puścił do niego oko i wrzucił torby na górę, do luku bagażowego. Usiadł sobie wygodnie i spostrzegł, że po jego lewicy znajduje się Karin. - Karin Cortez! Witaj! Widzę, że będzie wesoło... Uchhh... już miałem dość szukania pustego przedziału. - Oparł głowę o zagłówek i nagle serce w nim zamarło. Niepewny uśmiech wystąpił na jego twarzy i zalał go zimny pot. NO NIE! Na pewno nie ustąpi! Ona pewnie też nie. Czyli resztę podróży będą musieli spędzić w swojej obecności.
Cornelia Somerhalder.
- Corin... eeee... cześć? - zaczął niepewnie, z uśmiechem, który chyba miał być przyjazny, ale raczej wyszedł niemrawo. Pomachał jej ręką.

Nie odpowiedziała na pytanie Ambroga, bo ten doskonale wiedział, że w Japonii była. W końcu spędzili razem nie jeden wieczór. Gdy do przedziału wszedł kolejny krukon tylko skinęła na niego głową. Nie znała go więc czemu miałaby sobie zaprzątać nim swoją śliczną główkę? Zaraz po ów nieznajomym weszła jakaś studentka, chyba też z Kruka i stanęła nad Piątkiem oczekując... czegoś. A na końcu wszedł... Aaron!
-Aaron! Cześć!- przywitała się z miłym uśmiechem.- No, skoro dołączył do nas Miszczu Kart to na pewno będzie miło!- dodała na jego uwagę, że będzie wesoło.
Gdy mina mu zrzedła spojrzała zaciekawiona to na niego, to na Corin, po czym znów zajęła sie kotkami na swoich paznokciach.

Elijah uśmiechnął się na dźwięk swojego ojczystego języka. Francuski był czymś czego zdecydowanie brakowało mu w Hogwarcie. W domu jego rodzina swobodnie posługiwała się nim. Czasem tata lub siostra zapominali się i zaczynali rozmowę z sąsiadami od francuskich zwrotów grzecznościowych. Tymczasem padło jednak pytanie ze strony Krukona. Niestety nie było mu dane pojechać razem ze wszystkimi do Japonii. Nie żałował jednak trzech miesięcy spędzony w ukochanej Marsylii. Gdyby miał wybierać to niczego by nie zmienił.
-Ja nie -odpowiedział. -Niecały tydzień temu wróciłem z Francji -wytłumaczył. Tymczasem do przedziału wsiadła kolejna osoba. Znów Krukon. Krukonka dokładniej. Na jej powitanie odpowiedział standardowo: "Bonkour". Okazało się, że chłopak usiadł w takim miejscu, że zablokował dziewczynie możliwość odłożenia torby. -Tak, oczywiście -powiedział. -Daj, pomogę ci. -chwycił torbę dziewczyny, uniósł i delikatnie położył tam gdzie miała się znaleźć. Zabrał też swój bagaż i przesiadł się na przeciwko by Krukonka mogła zająć miejsce obok swojego bagażu.

Nowo przybyłą dziewczynę powitał szerokim uśmiechem. Po chwili wrócił do swojego małego świata, zamkniętego w szkicowniku. Przerwał dopiero, gdy usłyszał głos znajomej osoby – Aaron! Jasne siadaj – odpowiedział na pytanie chłopaka, o wspólną jazdę. – W końcu jakiś Krukon– dodał. Powiedział jednak do siebie, wracając na miejsce. Zaciekawiła go reakcja Lawyersa na widok tej Corin. Wyglądało na to, że się znali. Jeśli tak, to widać nie bardzo za sobą przepadali.. Ach te skomplikowane relacje.. A może! Może kiedyś byli ze sobą? Te pytania musiały zostać bez odpowiedzi, przynajmniej na razie. Oczywiście pod warunkiem, że kolega w ogóle będzie chciał podzielić się z nim doświadczeniami w tej kwestii.
Na odpowiedź chłopaka, najprawdopodobniej Francuza (biorąc pod uwagę język, którym ich powitał), odpowiedział uśmiechem. Rzucił mu również pełne ciekawości spojrzenie. Sam był w tym roku we Francji. Zwiedził ją chyba całą – od południa do północy. – A w której części, jeśli można spytać? – zagadnął chłopaka. Strasznie go zaintrygował. Lubił Francuzów. Byli bardzo.. przyjemni. Tak, to chyba dobre słowo. Nie dość, że ułożeni, na ogół dobrze wychowani, to jeszcze przypadła mu do gustu ich kuchnia. Pomijając ślimaki. Do tego jakoś nie mógł się przekonać. Co innego z żabami..

Corin już wiele lat spędziła poza Francją. Zdarzało jej się wpaść do Paryża od czasu do czasu, ale nigdy to nie były wizyty, które były dla niej ogromnie przyjemne. Chociaż przy pierwszych spostrzeżeniach w wyobraźni widziała wspomnienie cudownych zabaw z bratem i jego kolegami, to już chwilę później twarz kobiety, która poinformowała ich bardzo szczegółowo, że rodzice zginęli. Miała wtedy 12 lat, a ów czarownica nie miała ani odrobiny wyczucia. I ojczysty język był teraz bardzo rzadko przez nią używany – może czasem dla szpanu. Nawet jej akcent zmalał na dźwięczności.
- Ja byłam. Świetne miejsce. Uwielbiam ten kraj, jest piękny. O każdej porze roku tyle kolorów... Szkoda, że spędziliśmy tam tak mało czasu, bo... - I w tym momencie przerwała swój jakże długi wywód, o który tak naprawdę nikt jej nie prosił. No ale cóż, dziewczyna otwarta, to chciała się jakoś wprowadzić na chwilkę w centrum zainteresowania. A czemu zamilkła? Bo do przedziału wszedł ktoś, kogo najmniej tutaj chciała. Oczywiście nie przywitała się z Aaronem. Rzuciła mu tylko spojrzenie, po czym jej oczka powędrowały w stronę okna. I tak milczała przez jakiś czas słuchając rozmów innych, aż w końcu wpadła jej do główki dość ważna rzecz.
- Muszę się wam do czegoś przyznać – Powaga tego głosu mogła mrozić krew w żyłach. Zabawne, że nie miała do przekazania niczego aż tak strasznego, ale dla niej to było ważne by ostrzec biedaków, którzy dosiedli się do przedziału do którego wsiadła poniekąd z powodu pustki.
- Mam chorobę lokomocyjną – Zakłopotany wyszczerz to było to, co najlepiej oddawało ów sytuację i pojawił się on na jej twarzy niemal od razu po tym, jak skończyła mówić.

- Dziękuję - uśmiechnęła się lekko do chłopaka, który pomógł jej wpakować walizkę na odpowiednie miejsce. Mało tego, przesiadł się, coby Amelia miała bliżej do swojego bagażu. Tak właśnie, takie osoby Amelia lubiła. Miłe, kulturalne, bez żadnych pretensji do całego świata, że muszą dostosować się do kogoś innego, a nie tylko do siebie. Westchnęła z ulgą opadając na swoje miejsce. Dopiero teraz dokładnie rozejrzała się po przedziale. Ok, nie znała nikogo. Kojarzyć owszem, z wyglądu, z Pokoju Wspólnego lub Wielkiej Sali, ale nigdy chyba nie poznała się z nikim z nich.
- Jestem Amelia - rzuciła do wszystkich z lekkim uśmiechem, ale rękę wyciągnęła tylko do chłopaka, który pomógł jej wtaszczyć walizkę na samą górę. Cóż, czymś sobie zasłużył. Zdała sobie po chwili sprawę, że to dość niegrzeczne i mogła tego w ogóle nie robić, ale teraz już za późno. Nie będzie biegać po całym przedziale i podawać ręki każdej osobie, która w nim siedzi.
- Mam nadzieję, że wzięłaś coś na wymioty? - w tym momencie dotarło do niej, co powiedziała Gryfonka. Jęknęła cicho, mając nadzieję, że nikt nie uzna tego za złośliwość. Gdy ktoś rzygał, ona automatycznie robiła to samo. - Inaczej będziemy tu miały dwie katastrofy.. - dodała już grzeczniej, starając się przywołać na twarz jakikolwiek uśmiech. Niestety, sądząc po minach pozostałych, wyszło jej to dość słabo..

Tszzz... Pociąg ruszył. Chłopak odprężył się i oparł głowę. No to ruszamy. Wieczorem będziemy w Hogwarcie. Rozpędzająca się powoli maszyna sprawiła, że Elijah zapragnął się zdrzemnąć. Zdecydował jednak, że kontynuuje rozmowę z towarzyszami podróży.
-W Marsylii. To mój drugi dom -odpowiedział. Tak dokładniej to trzeci (jeśli liczyć Hogwart), ale w Marsylii chłopak spędza więcej czasu niż w Cork. Elijah rozejrzał się po przedziale. Jedna z dziewczyn miała chorobę lokomocyjną i widać było napięcie między nią a innym osobnikiem. Z widzenia chłopak kojarzył tylko kilkoro Krukonów. Właśnie ta, której pomógł przedstawiła się lecz rękę podała tylko jemu. Poczuł się wyróżniony lecz nie był z siebie dumny jakby właśnie wygrał mecz Q. Tak zrobiła? Spoko. To miłe.
-Elijah -odpowiedział ściskając delikatnie jej rękę.

Pociąg ruszył. Nie było już odwrotu. Spędzi kolejny rok w szkole, która przepełniała ją wspomnieniami cudownymi, a jednocześnie bolało ją, gdy oglądała mury w których działo się tak wiele. Czuła się tam bezpieczna, a jednak narażona na wszystko, co tylko było możliwe. Bo czy nie tam wilkołak zabił jej ukochaną przyjaciółkę Lillyanne? Czy nie tam wbrew jej woli ktoś się do niej dobierał? Czy nie tam chodzą o niej opinie, które sprawiają, że czasem chciałaby nie wychodzić z dormitorium słysząc te wszystkie kłamstwa? Jednak możliwość uczenia się zaawansowanych eliksirów, dopracowanie swoich umiejętności w runach... To tak kuszące, że kiedy wiedziała, że stać ją na jeszcze te trzy lata nie odpuściła takiej okazji.
- Spokojnie, jestem nafaszerowana mugolskimi lekami. Działały zawsze bezbłędnie, ale wolę ostrzegać, bo nigdy nie wiadomo czy tym razem nie będzie inaczej – Uśmiechnęła się tym razem w pełni normalnie. Nie chciała ich wszystkich jakoś za bardzo straszyć, no ale czuła się zobowiązana poinformować jak to sama powiedziała.
- Elijah, w której części Marsylii? - Spytała spoglądając w jego stronę. Chciała poprowadzić rozmowę z każdym po kolei chociaż troszkę. Fajnie byłoby poznać ludzi, z którymi spędzi następne kilka godzin. Pewnie razem będą się obżerać słodyczami z wózka, przysypiać jedno na drugim i w ogóle. Tak by było... Fajnie. Nie licząc Aarona, którego najchętniej by wywaliła na korytarz.

Pociąg ruszył. Kolejny rok w Hogwarcie, zdała od Meksyku. Uwielbiała swoją szkołę, ale niezmiernie tęskniła również za domem, który z takim mozołem starał się stworzyć dla niej Patric. Ale co do jej pracy... Jak na razie nie narzeka, nawet to lubi, ale i tak będą musieli na ten temat porozmawiać. W końcu trzeba będzie mu powiedzieć, że żyje z czarownicą i że ta czarownica chce żyć w swoim świecie. Tylko, czy chce w nim żyć właśnie z Patriciem? Lubiła go. Był dla niej jak brat-przyjaciel i kochanek w jednym. Do tego prawny opiekun. Za dwa lata będzie pełnoletnia w jego świecie, a za rok według prawa czarodziejów. No nic, w takim razie ma jeszcze co najmniej rok na przemyślenia.
Z zamyślenia wyrwała ją informacja Corin.
-To jakby co celuj na Piątka.- powiedziała ze złośliwym uśmiechem.
Rozejrzała się i spostrzegła, że między Gryfonką a jednym z Krukonów nawiązała się jakąś rozmowa. Słuchała w milczeniu. Może dowie się czegoś ciekawego.

No i ruszyli! Nie, właściwie nastrój Amelii wyrażał to w ten sposób: no i ruszyli...
Cieszyła się. Oczywiście, że trochę się cieszyła. Z każdym ruchem pociągu czuła, że cieszy się bardziej i bardziej, i bardziej. Jednak coś było nie tak. Nie czuła już takiej samej radości jak na początku. Spędziła w tej szkole osiem lat, teraz jechała do niej po raz ostatni. Ostatni rok, zanim wkroczy w dorosłość. Westchnęła cicho, spoglądając za okno, gdzie deszcz delikatnie bębnił o szybę. Czeka ją tam coś nowego. Co? Tego nikt nie wie.
Z zamyślenia wyrwało ją zapewnienie Gryfonki, że nie będzie dzisiaj wymiotować.
- Bardzo mnie to cieszy - odetchnęła z ulgą. - Przynajmniej ja nie będę musiała zwracać całego swojego obiadu. Jak tylko ktoś zacznie wymiotować, idzie efekt domino, no i mnie z pewnością zaczepi jako pierwszą.
Łał! To chyba jej najdłuższa wypowiedź ostatnimi czasy, do tego do jakiejś obcej osoby. Rozkręcasz się Amelia, rozkręcasz. Może jednak nie jesteś aż tak wielką dzikuską, na jaką w ostatnim czasie wyglądasz? Dobry znak!
Elijah? Dlaczego to imię było dla niej tak znajome. Tym bardziej, że chłopak wyglądał na młodszego o jakieś dwa, trzy lata. Oczywiście, na jednej takiej myśli nie mogło się skończyć, dziewczyna cały czas intensywnie myślała - a przynajmniej próbowała myśleć - skąd mogła go znać. To znaczy, na pewno z Pokoju Wspólnego, byli w tym samym domu, to nieodwołalne. Ale czuła się, jakby miała już okazję kiedyś z nim rozmawiać.
- Czy my się znamy? - spytała, przekręcając głowę i patrząc na chłopaka, który siedział tuż przed nią.

Mugolskie leki. Właściwie to nigdy nie próbowałem mugolskich leków. Zawsze wydawało mi się, że ich działanie jest słabsze bo nie opierają się na magii. Zapewne niebawem przekonam się czy jest to prawdą. Do uszu chłopaka dotarł znajomy głos pani-sprzedającej-słodycze. Pewnie niedługo dotrze do ich przedziału. Elijah nie był fanem słodkości, zdecydowanie bardziej wolał słone przekąski.
-Na Île Riou. Moi dziadkowie mieli tam dom zanim przeprowadzili się do Irlandii. Tata go odrestaurował. Mieszkamy tam w czasie pobytu we Francji -wyjaśnił pytającej Gryfonce. Górzysta wyspa Riou zawsze inspirowała chłopaka i sprawiała, że czuł się jak natchniony. To tam powstały jedne z jego (w jego mniemaniu) najlepszy tekstów -opowiadań, opisów, przemyśleń. Elijah potrafił godzinami siedzieć na skalistym zboczu i wpatrywać się w Marsylię, kiedy morski wiatr smagał jego twarz i włosy, a słońce lekko przygrzewało.
-Hmm... Nie wiem, niewykluczone. Może z Pokoju Wspólnego albo meczu Q. Twoja twarz również wydaje mi się znajoma... -odpowiedział przyglądając się dokładnie twarzy dziewczyny. Hmm... Nie mogę sobie przypomnieć.

- Piątka? - Nie miała pojęcia jak na nazwisko ma Ambroge. Poznali się dopiero teraz. Dlatego nie miała pojęcia na kim to Karin się wyzłośliwia – Ja zdecydowanie bardziej nie lubię poniedziałków... - Skomentowała jakby w wielkiej zadumie, po czym wyszczerzyła się pokazując, że to miał być jeden z jej żartów, które prawdopodobnie wcale nie były śmieszne.
Gdy człowiek wychowuje się w rodzinie, która nie widzi nic złego nawet w życiu po mugolsku, to poznaje się ich sposoby na wszystko. Magia nie zawsze potrafiła dać bardzo dobry efekt – bo czy ktokolwiek zna tutaj zaklęcie, które sprawiłoby, że przez podróż będzie się czuła dobrze i troszkę śpiąco? Sama takiego nie znała, ale może dlatego, że nie była zbyt dobra w zaklęciach. Jak zawsze powtarzała – jedyne co potrafi, to tak naprawdę eliksiry i starożytne runy.
- Akurat tej okolicy nie kojarzę, ale któryś z moich dalszych wujków ma dom niedaleko którejś z linii metra, ale nie pamiętam jak się nazywa... Nigdy nim nie jechałam – Skomentowała wyraźnie zastanawiając się jak się nazywa ów linia. I czy w ogóle ma nazwę? W Marsyli nigdy nie była, ale po prostu matka kiedyś o tym wspominała. Dziwne, że jeszcze to pamięta. Miała wtedy jakieś dziesięć lat.
- Dlaczego Hogwart, a nie Beauxbatons? - Spytała ponownie mu się przyglądając. Może to było zbyt wścibskie pytanie, ale jeśli nie będzie chciał, to po prostu nie odpowie. W końcu sama nie za często opowiadała o swoim przeniesieniu do Hogwartu. Nie było tak naprawdę o czym mówić.

Jeden z drugorocznych uczniów nie mógł usiedzieć na miejscu. Rozglądał się po całym pociągu tak, jakby pierwszy raz w życiu nim jechał! Tak go wszystko interesowało, że jego łapki wędrowały do każdej śrubki, klapki, skrzyneczki, firanki... Wszystkiego, czego tylko dało się dotknąć. Podejrzewam, że mały ma ADHD, albo jego rodzice nie nauczyli go jeszcze pojęcia „przestrzeni osobistej”, ponieważ gdy skończyły się elementy pociągu, które można przemacać zaczął chodzić po przedziałach. W jednym z nich uznał, że bardzo mu się podoba szczur kolegi z trzeciego roku... I postanowił go wziąć na rączki. Gryzoniowi  nie spodobało się to, więc dziabnął go w palec i pobiegł siną w dal. Młody oczywiście za nim! Aż do przedziału numer VI!
W drzwiach pojawił się niski młodzieniec o wiecznie spadających z nosa okularach i przetłuszczonych włosach. Ledwo uchylił przedział, a już wbiegło tam przerażone stworzonko od razu wskakując na Amelie Wotery i wspinając się po jej nodze aż udało mu się wejść pod koszulkę. Przemieszczając się po jej plecach zostawiał czerwone smugi od ostrych, dawno nie obcinanych pazurków. Zeskoczył z jej karku prosto na krukona imieniem Elijah O'Conneght, ale nie został tam długo, ponieważ drugoroczne dziecko rzuciło się na zwierzę. Tym samym lądując na kolanach Elijaha i uderzając swoją głową o jego w bolesny sposób – wziął mały niezły rozpęd!
A gdzie nasz szczurek? W tym momencie siedzi na głowie Karin Cortez, gdzie zaplątał się na dłuższą chwilę wyrywając jej kilka włosów i zostawiając tam ogrom futra. Kiedy udało mu się uwolnić jak latająca wiewiórka przeskoczył na kolano Ambroge Friday, któremu pozostawił śliczną pamiątka w postaci świeżo zrobionych bobków. Prawie ostatnią częścią jego jakże interesującej podróży był skok na podłogę i podbiegnięcie do Corneli Somerhalder. I tu nie zagrzał zbyt długo miejsca, ponieważ młody czarodziej zszedł z krukona i pobiegł w stronę zwierzątka wpadając w Corin i zrzucając ją z siedzenia prosto na ziemię przy okazji sprawiając, że jedna z luźno położonych torb podróżnych spadła jej na głowę.
Gryzoń oczywiście nie oszczędził Aarona Lawyersa obok którego stojąc przestraszony hałasem wskoczył na jego but i dziabnął go w kostkę! Później uciekł z przedziału, a za nim chłopczyk nie przepraszając za kłopoty. No bo to przecież nie jego wina!
[z/t chłopczyka i szczura]

Szczerze powiedziawszy, rodzice Elijahy rozważali wysłanie go do Beauxbatons ale cała rodzina mieszkała na wyspach brytyjskich więc postanowili nie wysyłać syna do szkoły we Francji.
-Moi rodzice i siostra kończyli Hogwart. Do tego wszyscy pracują teraz w Londynie, więc i mnie wysłali do angielskiej szkoły. Moi dziadkowi od strony taty kończyli Beauxbatons -wyjaśnił. Sam nie wiedział czy żałuje decyzji swoich opiekunów co do wyboru szkoły. Nie miał porównania. Właściwie to nadal może studiować we Francji. -A ty? Mieszkałaś we Francji? -spytał. -Odpowiedziałaś mi na powitanie idealnym francuskim... -wyjaśnił swoje pytanie.
Gdy w drzwiach pojawił się młody czarodziej, Elijah spojrzał na niego badawczo. Witaj. Wzrok Francuza powędrował w stronę szczura, który właśnie wgramolił się pod koszulę Amelii. Krukon był lekko oszołomiony i poruszała się tylko jego głowa, reszta ciała zamarła w pół-ruchu. Od nowo poznanej dziewczyny zwierzątko przeskoczyło do niego. Następną czynności, którą Elijah chciał wykonać było podniesienie głowy i spojrzenie na dzieciaka w okularach. Nie zdążył jednak tego zrobić ponieważ jego głowa zderzyła się z głową chłopca.
-Merde! -zaklął na głos. Nie widział tego co działo się potem ponieważ chwilowo zakręciło mu się w głowie, stracił orientację i poczucie czasu. Rozejrzał się dopiero wtedy kiedy odzyskał kontakt z rzeczywistością. Intruza już nie było. Francuz nie zdążył się jednak napatrzeć na swoich towarzyszy ponieważ kilka sekund później zgasło światło a pociąg zatrzymał się tak gwałtownie, że chłopak obawiał się kolejnego zderzenia głów -tym razem z koleżanką siedzącą na przeciwko. Co znowu?! Elijah oparł się o swoje siedzenie wygodnie i odprężył się. Nieważne. Czekał w spokoju aż inni zaczną zadawać pytania typu "co się stało?", "dlaczego stoimy?", "dlaczego zgasło światło?" i aż w pociągu wybuchnie panika. Nic na to nie poradzi więc równie dobrze może to olać. Głowa nadal pulsowała bólem od uderzenia. Chłopak otworzył oczy i rozejrzał się w ciemności lekko nerwowo kiedy usłyszał warczenie wilkołaka.

Kiwnęła głową ze zrozumieniem dając znać, że rozumie dlaczego też Hogwart. Sama bardzo się cieszyła, że dołączyła właśnie do tej szkoły. Spędziła tu najlepsze lata swojego życia jak dotychczas. We francuskiej szkole... To było co innego. Tam trudno było jej się zaaklimatyzować. Bo nie była elegancka. Bo nie była grzeczna i ułożona. A tam miała wrażenie, że tylko tacy chodzili.
- Urodziłam się w Paryżu. W Londynie mieszkam od prawie 6 lat – Uśmiechnęła się delikatnie. Nie było się czym chwalić, więc jeśli nie będzie pytał o powód, to nie ma sensu żeby go podawała. Uważała, że nikt nie chce słuchać o jej boleściach życiowych i lepiej je zachować dla siebie.
Szaleństwo. Nie zdążyła ogarnąć co się dzieje! Chyba za wolno jej mózg pracuje. Wbiega do przedziału jakiś dzieciak, po chwili widzi, że ten zderza się z nowo poznanym francuzem. W następnej chwili widzi szczurka na kolanach jednego z chłopaków. Aż tu nagle sama zostaje staranowana. Upadła na ziemię czując ból tyłka, ale po chwili ból czoła przyćmił poprzednie wrażenie. Na chwilę ciemno jej się zrobiło przed oczami. Obok niej leżał jakiś malutki, podróżny kuferek. To chyba on upadł jej na głowę...
Kiedy się ocknęła było jakoś inaczej. Światła zgasły i... Światła zgasły... Już nic więcej jej nie obchodziło. Nie obchodziło ją to, że stoją. Siedziała struchlała zaciskając palce mocno na materiale, który był najbliżej niej – to były chyba spodnie osoby, która obok niej siedziała. Trzęsła się jak osika. Była naprawdę przerażona. Tak strasznie bała się ciemności. Najbardziej na świecie. Nic innego nie było dla niej aż tak mrożące krew w żyłach. A potem dźwięki korytarza, krzyki. I ten dźwięk... Tak specyficzny. Okropne warczenie, głośne kłapnięcia paszczą, które doskonale znała.

Przeskoczyła zwłoki Eleanor i po udanym zaklęciu, wycelowanym w nauczyciela (och, mogła być z siebie dumna, miała nadzieję, że ktoś doceni poharatanie Price'a), przebiegła przez tłum, wrzeszczący dziko. Po drodze z jej ręki odrętwiało kilka osób, inne zostały spetryfikowane, a jeszcze inne walczyły z zamrożonymi kończynami. Aż wreszcie dotarła do przedziału szóstego, w którym panowała ciemność. Serio? Nie zdążyli nawet rzucić głupiego Lumosa? Zaśmiała się drwiąco, unosząc różdżkę i celując w pierwszy majaczący cień. Tym sposobem Amelia Wotery oberwała Terra mora vantis (Sprawia, że ofiara czuje się jakby rozpadała się w proch). Zamaskowana (!) Krukonka szybkim ruchem przemieściła się, szczęśliwie unikając jakiegoś zaklęcia, w tym samym czasie atakując Cornelię i Elijah, posyłając w jej stronę czar Serpensortia (Wyczarowuje węża, który po chwili atakuje przeciwnika.). Karin za to dostała w prezencie Pila Vinculius (Wystrzeliwuje w kierunku celu zwiniętą kulę łańcuchów), a Ambroge i Aaron, oraz przy okazji Amelia, stojąca obok zostali uraczeni ruchomymi piaskami, które wywołało Somnolento Obducto. Żanetka nie zdążyła nawet ogarnąć, które z czterech wystrzelonych zaklęć wyszło poprawie, bo czarowała bardzo szybko, a potem wyleciała z przedziału, aby teleportować się do bazy wilkołaków.

/zt. zaklęcia które się udały (2 kostki parzyste, 2 nieparzyste) to serpensortia i somnolento obducto