-Uhm... zdradzisz jakieś szczegóły czy jeszcze za wcześnie? - zadarła głowę do góry tak by móc go widzieć. W sumie w ich wieku to było normalne... wszyscy po woli zaczynali układać sobie życie, brać śluby, rodzić dzieci. Tylko czemu ona wiecznie cierpiała na syndrom piotrusia pana? Caro czekała z zegarkiem w dłoni i odmierzała czas kiedy jej rodzice wpadną na zaaranżowanie jakiegoś małżeństwa. Westchnęła cicho nadal w jego ramionach. Dobrze było znów mieć Thomasa przy sobie.
-Na pewno jesteśmy przyjaciółmi z dzieciństwa. A czy jesteśmy przyjaciółmi to się okaże. Kto wie czy obecnie jesteś w stanie wytrzymać ze mną choćby godzinę - lekko wzruszyła ramionami. Na pewno byli dla siebie kimś o wiele więcej niż nieznajomymi ale tak właściwie to nie wiadomo jak w obecnym momencie określić ich relację. Niby wymazanie kogoś z pamięci było praktycznie niemożliwe ale przy odpowiednim natłoku pracy wszystko się mogło zdarzyć. Tak zazwyczaj rozsypywały się nawet wieloletnie przyjaźnie... ludzie po prostu układali sobie życie i nie mieli już czasu na życie towarzyskie. To przykre.
-No co ty! Nie mogłabym chować urazy przez te wszystkie lata. Wiadomo, byliśmy dziećmi i byliśmy uzależnieni od rodziców. Ale przyznam, że wtedy to złamało mi serce, pomiatałam wszystkimi zainteresowanymi chłopcami przez cały rok szkolny - zaśmiała się. Miała wrażenie jakby to było wczoraj, a tak naprawdę minęły wieki. Tak to już było z tym złośliwym czasem, że płynął jej za szybko.

-Szczegóły?-odsunął się trochę od Caroline-Heh...jak na razie jesteśmy pokłóceni. Teraz muszę wymyślać jak ją w ogóle przeprosić...a to naprawdę nie będzie łatwe.-uśmiechnął się smutno. Do teraz nic nie wymyślił. Nie miał ochoty o tym rozmawiać jak i myśleć.
-Tak myślisz?-zachichotał-Mamy dużo czasu, zobaczymy czy naprawdę dam radę wytrzymać choćby godzinę.-spojrzał na nią rozbawiony. Czemu miałby nie wytrzymać? Jak najbardziej pasowało mu towarzystwo Caroline. Nie chciałby teraz wracać. Spacer z nią był naprawdę przyjemny. W końcu...mógł z nią normalnie pogadać. Tak jak kiedyś. Wtedy gdy...byli jeszcze przyjaciółmi. Może nadal są? To już pokaże czas. Dobrze pamiętał jak świetnie się z nią dogadywał. Z upływem czasu...jednak stało się to trochę trudniejsze. Chyba dlatego, że stwierdził, iż Caroline mu się podoba. Tak. Wtedy to odezwanie się do niej było czymś niemożliwym. Bo gdyby zobaczyła jak całą twarz oblewa mu rumieniec...Na szczęście nauczył się nad tym panować. Caroline nigdy nie usłyszała od Thomasa czegoś, co wskazywałyby na coś więcej niż przyjaźń. Nawet nie wiedziała. I nigdy się nie dowie. No chyba, że się domyśli. Albo jest spostrzegawcza i jakimś cudem udało jej się odszyfrować jego dziwne zachowanie w dzieciństwie. Odwrócił wzrok. Oby nie. Chociaż...To było lata temu! Kto by się przejmował? Skoro ona o tym nie wie, to pora zapomnieć. Uczucie to męczyło go dość długo. Gdy wyjechał nadal czuł do niej to co czuł za dzieciństwa. Minął czas i Caroline zniknęła. Zapomniał o niej. O tym wszystkim. Nowe znajomości, przyjaźnie i... miłość. To właśnie sprawiło, że jego umysł wymazał jakiekolwiek znaki jej istnienia. To okropne.
-Tak, wiem...ale mimo to, i tak chciałem cię przeprosić. Tak po prostu...-spojrzał na nią, to co powiedziała później, wywołało uśmiech na twarzy Thomasa-Haha, naprawdę? Chciałbym to zobaczyć...-zaśmiał się cicho.

Daniel przebudził się z krzykiem na ustach. Kolejny koszmar. Po raz kolejny widział jak jego siostry umierają. Widział ich głowy, oczami wyobraźni, sam w rzeczywistości nie widział tych głów, przyszedł na pogrzeb, nie chcąc zobaczyć gnijącego ciała jego sióstr… i jego mamy.
Otarł pot z czoła i zaczął się ubierać. Chciał jak najszybciej wyjść poza mury zamku, jebanego, cholernego zamku. Czuł się w nim uwięziony. Mógł w każdej chwili zrezygnować z edukacji, ale w jakim celu? Nic nie osiągnie.
Gdy był już ubrany w czarny płaszcz, z torbą przepasaną przez ramię, był gotów do wyjścia. Obudził się w środku nocy, gdzieś koło pierwszej, drugiej. Nie chciał nikogo spotkać po drodze, dlatego wychodząc z zamku skradał się, cicho postawiał krok za krokiem.
Gdy doszedł już do Hogsmeade nie wiedział do końca gdzie miał się udać. Wszystkie sklepy były pozamykane, z wyjątkiem pubów dwudziesto cztero godzinnych. Już się miał wybrać do jednego z nich, gdy nagle zmienił kierunek i poszedł boczną uliczką gdziekolwiek. Miał ze sobą alkohol, nie potrzebował iść do pubu, gdzie mógł spotkać kogoś znajomego. A nie pragnął tego. Chciał spokoju, dlatego udał się Alejką Starych Drzew. Pierwszoklasiści bali się tego miejsca, ze względu na historię o duchach. Mu się podobało to miejsce i żadne duchy tego nie zmienią.
Po dłuższym spacerze zatrzymał się przy jednym z większych drzew i wyciągnął z torby flaszkę najzwyklejszego czerwonego wina. Otworzył butelkę. Sam nie wiedział czemu, po co, w torbie trzymał dwa kieliszki. Nie miał ochoty spotkać nikogo, a jednak zawsze miał pod ręką.  Nalał sobie lampkę wina i wypił od razu jedną trzecią zawartości. Kwaśne. Musiał wziąć się w garść, opanować gniew po utracie bliskich. Czuł się jak malutkie dziecko, które nie może nic na to poradzić. Nie miał zażyłych stosunków z siostrami, jednak je kochał. A teraz, niektóre uczennice w tej szkole przypominają mu twarze Cersei i Aryi. Szaleństwo powoli opanowuje jego umysł, zagłębia się coraz głębiej, by pod koniec opanować Daniela. Studiował coraz częściej księgi z działu ksiąg zakazanych, coraz to większą wagę przykładał do uroków, zaklęć. Chciał być przygotowany, żeby znaleźć mordercę, morderców. Albo oni znajdą go. Zaczynał mieć obsesję. Nie pomagało mu nic, alkohol sprawiał, że zapominał, na krótką chwilę czuł się tak jakby nic się nie stało. Szczęśliwy. Miał pieniądze, mógł załatwić sobie również coś mocniejszego. Jakieś prochy czy coś. Ale nie chciał być przyłapanym, nie chciał zostać wydalony ze szkoły. Dlatego cieszył się tym co ma. Nie przesadzał z alkoholem tak jak to było jeszcze niedawno. Rok zajęło mu to by się ogarnął, w jakimś stopniu. Nie dawało mu jednak spokoju myśl, że gdzieś jest ten ktoś kto zrobił tą koszmarną zbrodnię na jego rodzinie. Chciał by ten ktoś cierpiał, tak jak on cierpiał.

Z głębokich przemyśleń o jego własnej egzystencji wyrwała go dziewczyna. Nie spodziewał się spotkać tutaj kogokolwiek, więc jak Andrea stanęła w odległości czterech metrów od niego, stał osłupiały i próbował zobaczyć jej twarz w ciemności. W końcu zobaczył jej rysy twarzy, które do złudzenia przypominały jego siostrę. Jego Arye, która powinna być teraz w siódmej klasie, trzy lata młodsza od niego. A jednak nie żyła. Chciał jak najdalej uciec, oddalić się od niej. Skończyło się na tym, że stał jak głupek i wpatrywał się w dziewczynę, próbując walczyć z własnym sobą. Zacisnął pięści, tak mocno, że kciuki zaczynały go boleć od uścisku.
-Czego chcesz? – Nie odważył się powiedzieć niczego więcej. Wiedział, że wokół niego krąży wiele plotek, w większości prawdziwych. Każdy kto się interesował, wiedział o jego stracie, i nie zdziwiłoby go, gdyby ta dziewczyna wiedziała, że jej aparycja przypomina mu siostrę. Chciał walczyć z tym co siedziało mu w głowie, chciał wrócić do normalności. Potrzebował pomocy, której prędko nie otrzyma. Przyglądając się dziewczynie zauważał różności w wyglądzie Andrei, ale to, jak na złość, tylko wzmagało jego gniew. Nie chciał skrzywdzić dziewczyny, a rozmowa z nią… mogła mu pomóc. Z zmorami jego umysłu, może pogodzi się wreszcie z tym… i nie będzie widział duchów jego bliskich.
-Nie powinnaś być tak późno w takim miejscu.- Oznajmił chłodno, ledwie panując nad emocjami. Starał się, nie okazywał złości żadnymi czynnikami zewnętrznymi, jego mimika twarzy pozostawała niewzruszona, jak kamień, a jego węglikowe oczy wpatrywały się prosto na dziewczynę. Dzieliły ich trochę ponad trzydzieści centymetrów wzrostu, musiała mocno podnosić głowę by spojrzeć na jego oblicze. Zapomniał prawie, że trzyma w dłoni kieliszek z niedopitym winem. Co powinien teraz zrobić? Podzielić się z dziewczyną? Nie zapomniał, że w torbie trzymał drugi kieliszek… ale z jakiego powodu miałby się dzielić z ślizgonką, kiedy ani ona nie przepadała za nim, ani on nie czuł do niej szczególnej sympatii… I to wszystko przez niego. Niczym mu się nie przyczyniła, po prostu nienawidził ją ze względu na podobieństwo do jego siostry. Chciał ją przeprosić za to, że jest tak chłodny w stosunku do jej osoby, ale… nie potrafił. Postanowił napić się łyk wina, może z biegiem rozmowy uda mu się pokonać niewidzialną granicę. Co jeszcze mógł zrobić? Pewnie wyglądało to dziwnie, Daniel stał jak wryty, a przed nim w bezpiecznej odległości dziewczyna, jakby jego bliskość potrafiła zabijać. Może potrafiła

Nawet z tej odległości poczuł woń papierosów, które musiała chwilę przed ich spotkaniem wypalić. Może to było skutkiem jej zagubienia na całkowicie prostej alejce, w której cholernie trudno się zgubić? Widząc jej uśmiech w blasku księżyca, sam nie wiedział jak ma się na to zachować. Był to zupełnie inny uśmieszek, niż widział u swojej siostry, która uśmiechała się od święta. Czy miał ją zaatakować? Nie, raczej wybierze drugą opcję. Czasem wolał samotność, ale w tym przypadku dziewczyna mogła mu pomóc wrócić do stanu psychicznego, ale czy się o nią martwił? Trudno było powiedzieć. Nie znał jej, nienawidził jej, a jednak czuł uczucie, które chciało bronić dziewczynę przed niebezpieczeństwami. Noe do końca rozumiał, nie pojmował swych uczuć, samego siebie. Było to dla niego przerażające. Szaleństwo…
Liście w jej włosach dodawały jej uroku, dodawały jej czegoś z małej niewinnej dziewczynki. Przez chwilę stał wpatrzony w jej fizjonomię. Nagle się otrząsnął, kiedy zapaliła kolejnego papierosa. Po jej słowach coś się w nim obudziło i zanim przeszła obok niego złapał ją za rękę. Nie mocno, lecz stanowczo. Czemu to zrobiłem? Myślał przerażony. Czemu? Sam nie wiedział, dlaczego po prostu nie dał jej odejść? Nie mógł zrozumieć samego siebie. Trzymał ją za przedramię i nie puszczał. Nie bał się samotności, lecz nie chciał by Andrea go opuściła . Jakby…. nie chciał jej stracić. Jakby wciąż przypominała by mu siostrę.
-Nie odchodź… proszę – powiedział prawie niesłyszalnym szeptem – zostań. – Nie wiedział czy był to bardziej rozkaz czy raczej błagał ją, by został z nim. Chciał wyzdrowieć. Chciał wrócić do żywych.
Gdy stali obok siebie, Daniel w końcu puścił dziewczynę. Czuł, że było to bardzo nienaturalne… ale nie wiedział co ma zrobić. Miał mętlik w głowie, zaczynał drżeć. Nawet nie zauważył jak jego kieliszek z winem upadł i się roztrzaskał rozlewając swoją zawartość po części na spodniach chłopaka.
-Chcesz się napić? – Zapytał po dość długim milczeniu. Wyciągnął z torby kieliszek i podał go Andrei. Nie wiedział czy nie namawiał dziewczyny do złego, widać było po niej, że była dużo młodsza od niego… I nie wydawało mu się by chociaż ukończyła podstawowe siedem lat nauki. Chociaż z drugiej strony to ona trzymała w ustach papierosa, nie on. Więc wychodziło na to, że lampka wina jej znacząco nie zaszkodzi. A może pomoże mu w utrzymaniu z nią kontaktu.
Nie wiedział o tej dziewczynie nic, jednak jej podobieństwo do jego siostry sprawiło, że zaufał jej, w pewnym znaczeniu i nie zamierzał odpuszczać. Dziś potrzebował kontaktu. A że natrafił na nią, to jej pech.

Widząc ją zdumioną, uśmiechnął się i słysząc jej zarzuty wobec jego nienawiści do niej wyszczerzył się jeszcze bardziej.
-Nie wiedziałem, jednocześnie nie wyznacza to, w jakim stopniu cię nienawidzę – Powiedział szczerze. Nienawidził ją, to fakt. Starał się coraz bardziej kontrolować własne uczucia, jednak w głowie cały czas tworzył się obraz jej siostry, kiedy się uśmiecha, kiedy jest skupiona, a na koniec jej fioletowe od niedotlenienia obliczę, z sznurem na szyi, dygocząc w powietrzu. Wprawiało go to w gniew i furię. A Andrea przypominała mu tą siostrę. I mógłby zapomnieć widoku jego sióstr, ale jak na złość stojąca naprzeciwko niego ślizgonka wystarczająco mu ją przypominała, by ten przypadkiem nie stracił z głowy tego widoku. On również nie podał jej ręki, nie uznał tego za potrzebne, nie był to początek wielkiej przyjaźni. A sam nie wiedział, czy jej dotyk nie wpłynął by na niego jakoś i nie wybuchłby… tak, on miał problemy ze sobą.
Spoglądał na nią z zaciekawieniem i zaciętością. Czekał na jej reakcję na to co powiedział. Jak ona myślała, że jak bardzo ją nienawidził? No, bardzo kurwa.
Słysząc gniew w jej głosie i pewność siebie, miał ochotę się zaśmiać. Ona będzie mu wyznaczała warunki co będzie robić? No niezbyt, nie kieruje jego życiem, mimo wielkiego wpływu na jego psychikę. Nie spodobało mu się to, fakt. Nie wybuchnął gniewem, o dziwo, a tylko rozśmieszyło go to i odprężyło. Andrea odpowiadając mu na pytanie, streściła w jednym zdaniu jej własne problemy o jej osobistej egzystencji.
-Nie pytasz o powód, a jednak o nim wspominasz, więc może jednak o niego pytasz, tylko nie bezpośrednio? Nie lubię ludzi, sam się zastanawiam, dlaczego mimo niechęci do twojej osoby… chce byś została i porozmawiała. I nie mam zamiaru po długiej, miłej, bądź nie, rozmowie cię zamordować. Tego się nie musisz martwić. –Po krótkiej chwili odchrząknął i zastanowił się nad sensem jej słów. Mogła mieć rację. I pewnie ją miała. Ale czy on już nie powinien wylądować w psychiatryku? Jego stan psychiczny już sam w sobie był na tyle spaczony, że trudno mu było się nie zgodzić z prawdziwością słów Andrei. Wiedział, że ona znała plotki o jego siostrach, potwierdziło się to właśnie tym dialogiem.
- A powiedz mi… jak myślisz, dlaczego tak bardzo nie potrafię obejść się obojętnie na twój widok? Jaka jest twoja teza, Andreo? – Spoglądał prosto w jej oczy, czekając, aż dziewczyna odpowie na jego pytanie. Sam zastanawiał się co ona sądzi o nim. Nie tylko to, że jest psychicznie chory, bo to wie chyba każdy. Tak jak ona jego, on nie wiedział co siedzi w głębi jej, co sprawia, że nie podchodzi do innych ludzi z sympatią i miłością. Co sprawia, że jest pod pewnym względem… antyspołeczna? Nie był psychologiem, nie potrafił do końca ocenić jaka ona jest. Tego dowie się w trakcie dalszej rozmowy. Nie chciał jej kończyć. Tak dawno nie utrzymywał z kimkolwiek kontaktu, że nawet rozmowa z znienawidzoną mu osobą wydaje mu się korzystna.

Duchy... nie interesowały go żadne duchy. W zamku zawsze każdego ignorował, nie wprawiały go w zachwyt, nic. Były martwą materią. Jeszcze kilka lat temu zaśmiałby się na widok przestraszonej Andrei, lecz dziś… jego samego prześladowały duchy przeszłości. Duchy, które nie zamierzały odejść, chciały zniszczyć Daniela od środka. Więc dlaczego wybrał się na spacer alejką, która jest znana właśnie z duchów? Bo po prostu nie wierzył, by duch mógł mu coś zrobić, mógł próbować go przestraszyć, zaimponować mu, ale nie skrzywdzić. Z poltergeistami to już inna sprawa, ich akurat nie pragnął spotkać. One potrafiły pokrzyżować jego szyki.
Kiedy dziewczyna „bardzo uważnie” go słuchała i wyrywała zdania z kontekstu, zobaczył jak zbladła, mimo otaczającego ich mroku. Rozbawiło go to, z nieznanych przyczyn. Widząc jej zachowanie, ją też musiało coś prześladować, skoro tak bardzo bała się zmarłych. Gdy zaczęła spekulować, dlaczego ją nienawidzi, to pierwszy przykład go rozśmieszył już tak totalnie. Czego jeszcze kurwa. Chociaż urody nie mógł jej odmówić, ani nie potrafił powiedzieć, że mu się nie podoba, bo byłoby to kłamstwo. Ale to nic nie wnosiło do jego nienawiści, meh.
Słuchając dalej, kiedy ton Andrei spoważniał, zaczął rozmyślać nad tym co powiedziała. Mentorka psychicznie chorych jebanych dzieci. I do tego jaka ładna. Pomyślał, śmiejąc się w duchu, zaś na zewnątrz wyglądał jakby ktoś go zamienił w kamień, jego usta miały surowy wyraz a oczy nieruchome. Spoważniał słuchając jej, mimo wszystko, dobrych rad. Ale pisanie do zmarłych? Nie pisał do sióstr, kiedy jeszcze oddychały na tym świecie, a dlaczegóż miał wysyłać listy do nieżywych? Nie do końca rozumiał tego sposobu i zastanawiałby się nad tym głębiej, gdyby nie Andrea. Trzeci powód już go całkowicie rozpierdolił. Zaczął się śmiać
-To że niektórzy czystokrwiści mają bzika na punkcie szlam i półkrwi, nie znaczy że każdy taki jest Andreo. To, jakie masz stężenie procentowe czarodziejskiej krwi nie wyznacza twej inteligencji. Ani tak naprawdę niczego – Jeszcze kilka lat temu, gdy był w jej wieku, sądził tak jak ci chujowi, zadufani arystokraci, lecz z wiekiem przeszło mu to, żałując swej głupoty w wieku młodszym. Sam wychował się w arystokracji-sracji, ale nie można było mu powiedzieć, że ma takiego bzika jak inni ślizgoni mogący poszczycić się czystością krwi.
Przynajmniej wiedział, że ona nie jest czystokrwista , lecz wydawało mu się, że mugolakiem też nie jest. Nie żeby miał coś do tego.
Miał już się czegoś zapytać Andrei, lecz w odległości 6 stóp od nich, w chaszczach usłyszeli kolejny szelest, tym razem głośniejszy i jeszcze wiatr się wzmógł, wydawało mu się, że powietrze przenikało całe jego ciało. Zaniepokoił się tym, lecz widząc przestraszoną już do reszty Andreę, postanowił, nie wiem, spróbować dodać otuchy dziewczynie, nie pokazując po sobie strachu czy zawahania. Uśmiechnął się do niej, próbując przełamać się przez spiętą atmosferę spowodowaną tym czymś a krzakach.
-Zakładam, że jeśli zaraz wyskoczy na nas jakiś troll czy cokolwiek innego… to ty uciekasz, a ja daje się pożreć? – Dodał jeszcze po chwili – Tylko nie daj mu wypić wina w mojej torbie, jedno z lepszych. Kiedy ja będę już martwy, nie obrażę się, kiedy je sobie weźmiesz. – Patrzył prosto w oczy dziewczyny mając nadzieje, że dziewczyna nie obedrze go ze skóry żartując w tak nie pasującej do tego sytuacji. Przez chwilę… zapomniał o nienawiści, którą odczuwał do tej dziewczyny. Coś się zmieniało, nie mówił, że zaczął ją lubić, ale na pewno zaczynał się do niej przekonywać.

Tego się kompletnie nie spodziewał. Nie był przygotowany, że nawet w takim momencie, Andrea, znienawidzona przez niego ślizgonka, zacznie czuć w nim oparcie, w jakimś stopniu wsparcie. Nie żeby mu to przeszkadzało, naprawdę mu się to podobało, coraz w mniejszym stopniu czuł, że to jego siostra, zauważał coraz więcej sprzeczności między jej charakterem a Sansy.
Widząc różdżkę dziewczyny, pomyślał, że naprawdę na serio potraktowała te szelesty. Naprawdę się bała. On nie czuł się zluzowany, czuł pewnego rodzaju niepokój, ale miał straszny zamęt w głowie, z jednej strony czuł bliskość dziewczyny, zapach jej włosów pomieszanych z liści, woń jej perfum o zapachu słodkiej wanilii i paczuli,a z drugiej słyszał coraz to częstsze i głośniejsze szelesty. Co prawda, było to Halloween, ludzie nie mają co robić w domach, więc wychodzą na ulicę straszyć. Nie mógł szczerze ich osądzać… Bo on sam też nie miał co robić w swojej komnacie, więc ruszył do Hogsmeade, lecz jedyną osobą jaką chyba w jakimś stopniu straszył to była Andrea.
Gdy, mimo powagi sytuacji, Andrea zaczęła żartować on uśmiechnął się. Coraz to mniej czuł niechęć do tej dziewczyny, coraz bardziej ulatywała mu z pamięci, że nienawidzi kogoś takiego jak Andreę Jeunesse.
-Mój kieliszek rozbił się, więc zostaje tylko twój papieros. - Powiedział do niej wciąż czując jej bliskość. Nie mógł powiedzieć, że to jego pierwszy kontakt z kobietą. Lecz nigdy nie odczuwał tak niezrozumiałego uczucia, mieszaniny nienawiści z zafascynowaniem. Postanowił, że skoro dziewczyna bierze to na poważnie, on też powinien, więc również wyciągnął różdżkę i trzymał ją w lewej ręce, gotów by w pewnym momencie zareagować. Może był to też mechanizm obronny przed samą dziewczyną? Nie wiedział co siedzi w jej głowie, lnie mówiąc już o swojej głowie. Była socjopatką, więc zawsze mogła odwrócić się i wystrzelić jakimś ciekawym zaklęciem nie w tajemnicze istotki w krzakach, a w niego.
-Jesteś socjopatką, może i zakichaną. Ale nie będąc nią, tym bardziej nie potrafiłabyś rozwiązać problemu… mojej głowy. Przez to, że nią jesteś, potrafisz mnie w minimalnym stopniu… zrozumieć. – Powiedział jej, czasem nie mogąc znaleźć słowa. Nikt o zdrowym umyśle nie zrozumie jego przypadłości, nikt kto nie przeżył chociaż podobnej sytuacji. Tak samo jak ona, on też miał swoje sekrety, wiele sekretów. Nikt nie wie, że jest wężousty. W poprzedniej szkole chwalił się tym, jak nie wiadomo kto, lecz teraz, odstraszałby w ten sposób ludzi, baliby się go, wzbudzałby w nich obrzydzenie.
Stali tak, wsłuchując się w szum wiatru, który rozwiewał perfumy dziewczyny, przez co Daniel mógł podziwiać ładne zapachy. Podziwiałby dalej, gdyby nie jakiś dziwaczny pisk jakieś dwadzieścia metrów za nimi. Odwrócił się, coraz mocniej trzymając różdżkę, gniotąc ją w uścisku. Zasłonił swoim ciałem, całą Andreę, wyglądało to, tak jakby mężczyzna chronił swoją kobietę przed niebezpieczeństwem. Daniel zdał sobie o tym sprawę dopiero minutę po tym pisku. W chuj true love story. Po pięciu minutach ciszy i czuwania, czy coś na nich wyskoczy i spróbuje ich pożreć żywcem, Daniel odwrócił się do dziewczyny i spojrzał w jej lazurowe oczy, w których odbijał się blask księżyca. Była pełnia, albo coś blisko pełni.
Próbował odszyfrować dziewczynę. Jej ostatnie wyznanie brzmiało jak wytłumaczenie się, że nie potrafi mu pomóc walczyć ze… swoją głową. Sama jej obecność pomagała mu, poznawanie jej coraz bardziej dawała mu coraz większe poczucie, że to rzeczywiście nie jest jego siostra. A ulotne już, poczucie nienawiści, wciąż siedziało mu w głowie, lecz nie pamiętał o nim w tym momencie. Patrzył tylko w jej oczy, jakby go zahipnotyzowały, lecz nie nachalnie, nie tak, żeby dziewczyna poczuła się zagrożona, czy nieswojo. Chociaż cała jego obecność pewnie wprawiała dziewczynę w nieswój nastrój.

Daniel mimo wszystko wolał myśleć, że Andrea ma w w nim oparcie, a nie prawdziwą wersję. Czasem kłamstwa są słodsze od prawdy i wolał wiedzieć jedynie o kłamstwie. Co mogło tam siedzieć? W rzeczywistości nie wierzył by były to jakieś potwory, które nie marzą o niczym innym, a żeby ich zjeść. Twierdził, że to jakieś dzieci, śmieszki, które chciały ich przestraszyć. I rzeczywiście, kiedy Andrea zareagowała gniewem na szelesty, piski i tak dalej, one nagle się uciszyły. Cisza. Słychać było tylko szum wiatru.
Byli bardzo blisko siebie, nawet mimo sporej różnicy ich wzrostu czuł zapach jej perfum. Cały czas zwracał na niego uwagę, podobał mu się ten zapach.
-Zawsze jest alternatywa noszenia szpilek. Albo koturnów - oświadczył jej, mimo że wiedział, że chyba osoba niespełna rozumu wyjdzie w nocy na szpilkach do parku. Gdyby jeszcze pogoda była znośna, a poza zamkiem było mokro, wilgotno i zimno. Wszędzie było błoto.
-Jak byłem mały, spędzałem całe dnie w piwnicy, gdzie mnie rozciągano, specjalną maszyną, przeznaczoną w średniowieczu do tortur. Wiesz, czystokrwiste standardy.- On też czasem mógł sobie pośmieszkować. Wyśmiał w ten sposób straszną przynależność do czystego urodzenia, ośmieszając koło 40% ślizgonów.
Szczerze, nawet nie pomyślał o tym by pić z butelki. Faktycznie miał głębiej zakorzenione wyższe standardy niż jemu samemu mogło się wydawać. Wyciągnął butelkę, otworzył i podał dziewczynie.
Jej zdenerwowanie w stosunku do tych, co postanowili im zrobić kawał, Danielowi wydawało się odrobinę zabawne, ale zadziałało. Sam pewnie w pierwszej klasie by się przestraszył takiej groźby, tym bardziej, że te osoby pewnie nie wiedziały o jakim zaklęciu ona mówi.
Z chęcią przyjął papierosa od dziewczyny, razem zapalili. Poczuł smak dymu zmieszanego z ulotnym smakiem czekolady. Wypuścił z ust chmurkę cały czas czując smak czekolady. Dał się ponieść smakowi papierosa wraz z kwaśnym winem. Bardzo dobre połączenie. I jeszcze dziewczyna, którą, powinien nienawidzić. Ale co on teraz czuł? Przez całą sytuację z tymi szelestami Andrea zbliżyła się do niego, poczuł do niej jakieś nikłe... zaufanie? Trzeba było jej przyznać - od bardzo długiego czasu nie prowadził z nikim dłuższego dialogu, a jeszcze dawniej ostatnio się śmiał. Początkowo przypominała mu siostrę, Sansę, lecz w tym momencie nawet o niej zapomniał. Gdy padło to pytanie, jakby dziewczyna czytała mu w myślach, musiał zastanowić się nad odpowiedzią. Minęła dłuższa chwila, zanim odpowiedział:
- Co czuje? Na pewno nie czuje tego samego uczucia, co przed naszym spotkaniem. Na twój widok miałem ochotę nie tyle że tobie, ale sobie coś zrobić... Nie wytrzymywałem. Teraz nie czuje tego w takim stopniu, nie czuję tego w ogóle... Chyba sam się pogubiłem w tym całym gównie, które nazywa się moja głowa. A ty co sądzisz o tym?- Zapytał jej czekając na jej odpowiedź, a sam w tym czasie znów przyglądnął się dziewczynie. Liście we włosach dodawały jej uroku małej dziewczynki, wyraz ust pasujący do jej charakteru, a oczy, ich błękitna barwa uwidoczniała się w blasku księżycu, a zaś sam jej akcent... był przyjemny dla ucha. Nie wspominając o jej zapachu, który szczególnie zapadł w pamięć Daniela. Chyba jednak się do niej przekonał. Ta rozmowa, z nią, bardzo pomogła mu walczyć z własną głową. Najbardziej jednak dziwiło go, że dziewczyna nie rzuciła się biegiem do zamku już w momencie, kiedy niespodziewanie złapał ją za rękę. Albo go nie zabiła za to.

Daniel nie miał podobnych problemem ze zdrowiem fizycznym, jednak przystał na jej propozycję i usiadł obok niej. Również nie dało się nie zauważyć, jak musnęła swoimi koniuszkami palców jego dłoń. To, że zrobiła to specjalnie, doskonale zdawał sobie sprawę, dało się przecież zabrać mu butelkę bez stosowania tego... zabiegu psychologicznego? Bawiła się nim? Możliwe, albo po prostu próbowała wzbudzić w nim większą sympatię.
Mnóstwo pomysłów wpadło mu do głowy jednocześnie i nie wiedział w końcu co myśleć. Otrząsnął się i wrócił do świata żywych, kiedy dziewczyna się odezwała.
- Nie musisz tego brać ani jako komplement, ani jako obelgę. - Po dłuższej chwili zastanowienia nad jej słowami odpowiedział jej:
-I bardzo dobrze, że nie ufasz mi do końca, ani nie rzucasz mi się na szyję. Ja sam sobie nie ufam. I nie oczekuje, że zaczniesz mnie kochać po jednej wspólnej rozmowie.
Daniel był mocno wygimnastykowany, lecz w sprawach zaufania, również był dość wybredny, a skoro sam nie ufał sobie, swoim zachowaniom i nawykom, to nie oczekiwał by ktokolwiek obdarzył go tym uczuciem, po jednej rozmowie. Która zaczęła się nieciekawie.
Musiał się zgodzić z jej zdaniem, nie zrobił nikomu krzywdy, to było coś.
Wypuścił kolejną chmurę, próbując robić kółka z dymu. Kiedyś potrafił, robił dużo bardziej efektywne rzeczy z dymu. Jego forma nieco opadła, lecz udało mu się zrobić kilka niewyraźnych kółek, a mała widoczność nie pozwalała mu też dokładnie ocenić swój wysiłek. Napił się kolejnego łyka i odłożył butelkę na ziemię. Mimo dość nie atrakcyjnej pogody, nie czuł chłodu, było mu ciepło w swym płaszczu. Nie wiedział jednak jak ma się Andrea.
-Zimno ci?- Zapytał, próbując ukierunkowywać ich na jakąś rozmowę. A może powinien zostawić ją na chwilę w spokoju, dużo w ciągu tego czasu się wydarzyło... sam nie wiedział ile już minęło, ile to wszystko trwało.
Próbował uporządkować sobie wszystko w głowie, kim w końcu była dla niego Andrea? Jak wcześniej była obiektem nienawiści, teraz nie wiedział co czuł. Na pewno nie niechęć do dziewczyny, raczej chęć poznania jej, nie do końca wszystkich jej sekretów, sam ma własne, które nie ma ochoty mówić nikomu, ale może dowiedziałby się więcej o jej... własnych problemach? Połączenie papierosa z alkoholem wpłynęło na jego odwagę, więc nie zastanawiając się zbytnio spytał:
-A z tobą co jest nie tak? Jeśli jest.- Pytanie wydawało mu się bardzo głupie dopiero jak je zadał, a też zaczął się bać, że przekroczył granicę ich prywatności. Nie chciał już na starcie ją stracić i wrócić do tego co było. Kurwa.

Mimo że jego płaszcz był przewiewny, nie odczuwał znaczącego chłodu. Pod płaszczem jego ciało było ciepłe, lecz dłonie, narażone na wiatr były lekko różowawe z zimna. Skoro Andrea twierdzi, że przeżyje nie musiał wymyślać ani narażać się na szarmanckie oddanie płaszczu dziewczynie. Słuchając jej wyobrażał sobie to ze swojego punktu widzenia. Nie miał wielkiego kontaktu z siostrami, lecz kochał je, z matką spędzał więcej czasu. Jednak nie wyobrażał sobie, gdyby jego matka nienawidziła go z całego serca, jak to było w przypadku Andrei. Gdyby był na jej miejscu... pewnie by swą złość przeniósł na resztę rodziny, za to że mu nie pomagała. Chujnia totalna. Pewnie normalny chłopak by jej współczuł, lecz on nie był normalny, on nie znał takiego słowa, nie wiedział jak to robić.
-Przesranie masz. - Powiedział, żeby powiedzieć, żeby nie myślała, że ją olał, albo nie wiadomo co. Gdy usłyszał o manipulacji i zabawą ludzkimi żywotami miał ochotę się zaśmiać. To stąd to delikatne muśnięcie palcami o jego dłoń. Sztuka manipulacji, nieźle. Sam lubił się w to bawić, nieraz mu to wychodziło.
- Psychol, psycholem, ja mam trochę poważniejsze problemy. -Wiedział, że z nim jest naprawdę nie tak, byłoby gorzej gdyby nie to spotkanie. Zaczynał wracać do ludzi, dzięki Andrei, lecz nie wierzył i wiedział, że i tak czasem... nawet Andrea będzie mu przypominać o śmierci jego sióstr. Nigdy nie zapomni. Zawsze będzie w jego pamięci widok Sansy i Cersei. Nigdy to się nie zmieni, nikt tego nie zrobi. Jedynie co mógł, to zapanować nad tym, poddać się temu i nie dawać się ponieść gniewu i furii. Jeśli tego nie zrozumie, nie będzie lepiej, nie będzie mu lepiej wyładowując złośc na takiej przykładowo biednej duszyczce jak Andrea. Będzie tylko gorzej.
-Są ludzie z problemami i ludzie, którzy próbują je ukryć. Niektórzy mają je większe... niektórzy mniejsze. - Po tych słowach zmienił temat:
- Zakładając po twojej młodej urodzie... jesteś w szóstej klasie? Siódmej? - Spytał jej zaciekawiony, pragnął się coraz to więcej dowiedzieć o swojej nowej koleżance. Chyba koleżance, raczej mógł już ją tak nazywać, po tym dzisiejszym.
Nie wiedział ile czasu już byli tu razem, ale wschodzące promienie słońca dawały we znaki, że rozmawiali minimum dwie, trzy godziny. Od dawien dawna nie rozmawiał w ten sposób z inną osobą. Miał wrażenie jakby pod względem psychicznym, trochę, chociaż troszeczkę go rozumiała. Inaczej chyba nie siedziałaby tak blisko niego nie bojąc się jednocześnie, że jej coś zrobi?

Słysząc jej śmiech, Daniel sam się uśmiechnął. Melodyjność tego dźwięku spodobała się mu na tyle, że chciałby słyszeć go częściej. Nikt jej tak nie podsumował, a Daniel zawsze był wyjątkowy, jeśli chodzi o współczucie, pomoc innym. Po co miał owijać w bawełnę, żeby ktoś czuł fałszywą nadzieję? Lepiej pogodzić się z czymś szybko niż wcale. Śmieszne było też to, że dotyczyło to również i jego. Musiał się pogodzić ze śmiercią swoich sióstr, swojej matki inaczej tak jak pani psycholog Andrea Jeunesse powiedziała, skończy w psychiatryku.
Słuchając wywodu, takiego w chuj życiowego i inteligentnego, dziewczyny, miał ochotę się uśmiechnąć i rzucić żartem, że powinna olać szkołę i założyć własny gabinet psychologiczny, lecz gdy nagle złapała go za rękę, zamarł. Nigdy by się tego nie spodziewał, nie po niej, nie wiedział czy po kimkolwiek. Był straszny, potrafił kogoś przestraszyć na śmierć swoimi wybuchami nagłych emocji i niespodziewanych zachowań. A jednak dziewczyna złapała go za rękę. Czy może jednak bawiła się jego emocjami, starała się nim manipulować?
Po krótkim zastanowieniu uznał, że nie, że tym razem nie grała. Że może naprawdę chciała mu pomóc. Następnymi słowami był już pewien, że nie była to tylko niewinna gra, by spróbować owinąć go sobie wokół paluszka. Zacisnął trochę mocniej palce wokół jej dłoni. Znaleźć sposób by z tym walczyć. Andrea w tym dniu bardzo mu pomogła w walce z duchami przeszłości, lecz co mogło mu pomóc z jego gwałtownymi reakcjami? Nie wiedział tego. A był niebezpieczny, nie tylko dla siebie, ale i dla innych. Nie wiedział dlaczego, ale czuł, że nie wybaczyłby sobie, gdyby przez niego stałoby się coś Andrei… przecież jeszcze kilka godzin temu czuł do niej taką nienawiść, że nawet Voldek mógł się schować przed nim. A teraz… tak jakby się o nią bał? Może faktycznie udało jej się go zmanipulować, zabawić się nim.
Na jej odpowiedź na jego pytanie uśmiechnął się i również nic nie odpowiedział. Przez chwilę zapanowała cisza, przerywana szumem wiatru. Dopiero po chwili zauważył, że był tak oszołomiony jej reakcją na jego problemy, że nawet się nie odezwał. Kobieta zdzierała sobie gardło, a on tylko siedział wpatrzony, to na ich dłonie złączone w uścisku, to w jej hipnotyzujące oczy.
-Andrea… dziękuje Ci. –Sam nie wiedział co do końca powiedział. Rzadko kiedy komuś dziękował, jeszcze rzadziej przepraszał. A jednak musiał coś powiedzieć, w końcu to ona się narażała jego obecnością, nie mogła być pewna, że mu coś zaraz nie odjebie. Dziękował jej za to ze szczerym sercem, że jeszcze nie uciekła. A nawet złapała go za rękę, jak jakiegoś starego przyjaciela z kompleksami. Chociaż on nie miał kompleksów, zastanawiał się, czy jego zachowanie nie podchodzi pod rozdwojenie jaźni.

Bardzo podobało mu się to trzymanie za rękę. Całował się, obejmował, spał z wieloma kobietami, lecz nigdy jeszcze nie dawało mu się oddawać uczuć... tak naprawdę, nie z powodu alkoholu, czy żądzy, lecz ze zwykłej sympatii do drugiej osoby. A może i Andrea grała, może nie czuła tego co on, lecz naprawdę mu się to podobało i nie myślał teraz nawet, że może być to zwykła próba manipulacji.
Gdy dziewczyna przerwała ciszę i zaczęła opowiadać o śnie, w którym Daniel wystąpił jako rola główna, pomyślał czy sam miał sny z jej udziałem. Kiedy Andrea skończyła opowiadać swój sen, w którym Schweizer był pożeraczem niewinnej duszyczki Jeunesse, on zaczął opowiadać swój:
-Dzięki mojemu byłemu uczuciowi do twej osoby, tej wielkiej nienawiści miałem kilka snów o tobie… lecz przypominam sobie teraz tylko jeden.- Zrobił tu chwilę przerwy, by przypomnieć sobie szczegóły, a potem zaczął opowiadać dalej:
-Wracałem z treningu Quidditcha, po takim mega aktywnym i wracałem lekko okrężną drogą, przez błonia. Było już ciemno, księżyc był w pełni. Już miałem iść mostem do szkoły, kiedy za sobą usłyszałem ni szept, ni krzyk. Twój głos. Wołałaś mnie po imieniu, odwróciłem się i stałaś tam w dokładnie tym samym stroju co ja, w szatach Quidditcha. Ruszyłem w twoim kierunku, byłem już prawie pięć metrów od ciebie, kiedy się odwróciłaś i pobiegłaś w stronę lasu. Ja będąc ciekawym, nie czułem strachu jeszcze… pobiegłem za tobą, tak długo biegłem, a z każdej strony słyszałem wymawiane przez ciebie swoje imię.
Aż w końcu dobiegłem do ciebie. Stałaś nad dwoma wisielcami i patrzyłaś na mnie. Podszedłem bliżej… okazało się, że były to moje siostry, a spoglądając na ciebie, twój uśmiech, twoje oczy, cała twoja twarz zmieniła się na fioletową, z gałkami wychodzącymi z orbit z braku powietrza, z zaschniętymi ustami… byłaś moją siostrą. Kiedy starałem uciekać, zaczęłaś się śmiać i mówić: „dlaczego ode mnie uciekasz Daniel? Nie poznajesz własnej siostry? Tak jej się odwdzięczasz, za wszystko co dla ciebie zrobiła?”. Wtedy potknąłem się o gałąź i przewróciłem się. Stałaś nade mną. I wtedy się obudziłem. – Skończył, próbując opanować oddech, samo wspomnienie tego snu wzbudziło u niego lekki… niepokój. Nie zauważył nawet, że podczas opowiadania, złapał mocniej Andreę za rękę. Spojrzał na nią swymi czarnymi oczami.
-Wiesz kiedy mi się to śniło? – Zaczekał na chwilę, podnosząc emocję, jak w jakimś show, kiedy mają wyjawić zwycięzcę. – Dzisiaj.
Przypominając sobie ten sen i spoglądając na nią przez ułamek sekundy znów… tak jakby mu przypominała Sansę. Ale tylko przez ćwierć sekundę, do póki nie położyła swej głowy na jego ramieniu. Tego się nie spodziewał. Naprawdę. Nie uważał tego, za coś nieprzyjemnego, czuł się w chuj dobrze, ale… dlaczego? Nie myśląc dłużej, próbując odrzucić wspomnienie snu od siebie, położył swą głowę na jej. Wyglądali teraz nawet jak para kochających się osób. Do tego jeszcze było daleko, Daniel nawet o tym nie myślał… a jednak nie czuł się nigdy tak przy kobiecie. Nie utrzymywał kontaktu z nikim, nawet, po śmierci matki i sióstr, nie odzywał się do ojca, tak jakby próbując kogoś obarczyć winą, za to, że one umarły. Nie wspominając o jego starych znajomych. Wszyscy uważali go teraz za psychicznie chorego, najlepiej było go zostawić i nie interesować się nim. Olać. Ale tego właśnie pragnął chłopak, żeby nikt się nim nie interesował. A jednak towarzystwo Andrei spodobało mu się do takiego stopnia, że nawet nie myślał teraz o tym, że ten wieczór, ta noc musiała się kiedyś skończyć. Na pewno nie teraz. Proszę.

Przesadził. Wiedział o tym dopiero po słowach dziewczyny, po jej reakcji. Kurwa jebana mać. Nie powinien chyba w tym momencie opisywać jego koszmaru, tym bardziej z dzisiaj. Jej sen jeszcze dało się znieść, lecz jego był… nieobliczalny? W chuj mocny, i na jej miejscu pewnie też by się zmieszał. Pewnie na nowo czuje w nim niebezpieczeństwo, nie wiedziała co mu siedziało w głowie, czy zaraz nie rzuci się na nią ze względu na wspomnienia ze snu.
Lecz… zrobiłby to jeszcze kilka godzin temu, teraz już panował nad swoimi emocjami, jeśli chodzi o nią samą. Opowiedział, lecz nie myślał o tym zbyt długo, wolał myśleć o tym co działo się teraz. No nie pocieszył jej. To było jedyne jego wspomnienie jakie wpadło mu do głowy i nie myślał czy jest to odpowiedni moment na takie historie.
Gdy Andrea poluzowała jego rękę, poczuł się jeszcze gorzej. Nie chciał by go puszczała, w miejscu, w którym przed chwilą były jej palce, Daniel czuł jakby czegoś tu brakowało, pustkę. A tym bardziej nie chciał by odchodziła. Po prostu kurwa nie chciał, by dziewczyna od niego odeszła, zostawiła.
Nie chciał by przez to co powiedział czuła się źle.
Kiedy Andrea lekko się odsunęła podnosząc głowę, Daniel puścił dłoń dziewczyny, żeby ją lekko pogłaskać, jakby był to wyjątkowo nietrwały materiał, który mógł się w jednej chwili rozlecieć. Następnie włożył delikatnie swoje palce między palcami dziewczyny. Spojrzał w jej oczy i…. sam nie wiedział co robi. Tak jakby wiatr przestał wiać, pochylił się w stronę dziewczyny i jego usta musnęły lekko zimne wargi dziewczyny. Zrobił to z taką delikatnością, że mogła ledwo poczuć dotyk jego ust, a jednak po jego ciele przeleciały przyjemne dla niego dreszcze. Stąpał po bardzo cienkim lodzie. Teraz dziewczyna mogła go albo zabić, albo uciec, albo… nie wiedział co. Nie wiedział co robi, nie przemyślał tego. Po prostu chciała by tu została. Nie chciał znów być samotny, nie chodziło tu już o kogokolwiek. O nią.
-Proszę… – powiedział to takim szeptem, że nie był pewien czy w ogóle dziewczyna zauważyła, że coś mówi, czy cokolwiek usłyszała. Teraz mógł czekać tylko aż dziewczyna zareaguje na… niego. Jeśli to były ostatnie minuty jego życia, to przynajmniej spędził je lepiej niż ostatnie miesiące, ostatni rok.