Istnienie tej sali musiało być jakimś żartem, albo przynajmniej takiego rodzaju refleksja zagościła wpierw w jego głowie.
Nie wiedział, kiedy konkretnie zdołał o jej istnieniu usłyszeć - czy owe zdanie przemknęło tuż obok niego, podczas pobliskiej rozmowy nauczycielki mugoloznawstwa z innym nauczycielem lub którymś z uczniów; początkowo odnosił wrażenie, że to niemożliwe, że - zdołało mu się przesłyszeć, lecz ostatecznie zebrał swe siły, decydując się udać na wspominane, przywodzące na myśl bibliotekę piętro. Hogwart, pomimo roku swojego stażu, wciąż był dla Bergmanna nieodgadniony (oraz, prawdopodobnie, na długo miał takim pozostać), początkowo wręcz gubił się w tym ogromie przebiegających w nim korytarzy, w końcu, poznając kilka najistotniejszych tras, niwelujących ryzyko nagłego zgubienia drogi. Dlaczego zdecydował się tutaj udać? Cóż, z mugolskich kwestii cenił sobie jedynie sztukę - co prawda ich książki był w stanie nabyć w Londynie, niemniej przebywał tam stosunkowo zbyt mało czasu, odkąd rok szkolny obdarował go sporym bagażem doskonale znanych mu obowiązków. Wiedział, że wewnątrz może przebywać część uczniów - i nie chciał zbytnio przykuwać ich kierowanej natychmiast uwagi - dlatego jedynie chciał zerknąć, przekonać się w choćby zdawkowy sposób. Wybrał odpowiednią we własnej opinii porę i przechadzając się, ku jego zdziwieniu, drzwi wcale nie były obecnie zamknięte. Lekki uśmiech rozświetlił mu twarz, kiedy zdecydował się wreszcie zajrzeć do środka. Tylko na krótką chwilę. Najbardziej intrygowały go tytuły dostępnych książek, choć wzrok, podświadomie wpierw wylądował na jednym z krzykliwych czasopism, przedstawiających zdjęcia najnowszych (?) samojeździów... jezdniochodów... nieważne.
- Co oni w tym widzą - mruknął, przyglądając się kolorowej okładce.

Nikogo nie zdziwi to, że mugolska sala była jedną z Cym ulubionych. I nie tylko w związku z jej manifestowaną miłością do mugoli. Chociaż, na pewno w jakimś stopniu. Było to jedne z nielicznych miejsc, w którym mogła usiąść spokojnie bez obaw, że nagle wyskoczy jakaś magiczna niespodzianka uprzykrzająca żcyie, albo, co gorsza, jakiś Ślizgon. Poza tym czuła się tutaj prawie jak w domu. Oczywiście, ten przeklęty zamek cenzurował wszystko co nowoczesne, więc pomieszczenie wyglądało bardziej jak pokój starej ciotki, albo muzeum.
Przychodziła tu najczęściej, gdy jakiś element świata magii ją zawodził, albo irytował. Ostatnio zdarzało się to nader często z powodu tych wszystkich zakłóceń. Nawet jak bardzo się starała być dobrą czarownicą to jej nie wychodziło. Zbierała swoje manatki, w tym jeszcze jakiś osobiste mugolskie bibeloty i przychodziła tuta. Lubiła sobie po prostu posiedzieć, posłuchać muzyki, przeczytać książkę. Na chwilę zapominała o tych wszystkich zaklęciach, magicznych przedmiotach, szatach, różdżkach, pisaniu listów jak w przeklętym średniowieczu.
Dzisiaj powodem, który przygnał ją tutaj był list od kuzynki, w którym żaliła się na zepsutą pralkę. Ta zdawałoby się zwykła wiadomość wpędziła Cymone w dziwnie smutny nastrój. Powlekła się więc do swojego najbardziej mugolskiego miejsca. Usiadła ciężko na kanapie i zamarła na dobre pół godziny. Po tym czasie wstała i próbując zmusić się do czegokolwiek, wstała i zaczęła szperać w kolekcji płyt winylowych. Miała ochotę na Janis Joplin. W chwili, gdy włączyła gramofon, usłyszała trzask zamykanych drzwi. Odwróciła się.
- Dzień dobry. - powiedziała, podchodząc do profesora. Głupio byłoby go tak olać po prostu. Miała nadzieje, że Bergmann pomruczy sobie coś jeszcze o mugolach i pójdzie, nie przeszkadzając jej w mugolskiej kontemplacji. - Widzą w nich maszyny, które są wygodne i dość szybko transportują ich z miejsca na miejsce. - odpowiedziała łagodnie. Normalnie sarknęła by "widzą SAMOCHÓD, chyba że są ślepi", no ale nie jest chamska wobec profesorów, szanujmy się.
- Ciągle je ulepszają, szukają nowych rozwiązań. Są sprytni. Muszą być. - chciała dodać "bo nie mają wygody czarowania, więc nie są leniwymi bułami", ale jak wyżej - szanujmy się.

Nie wiedział - po prostu; wiedza mężczyzny w kręgach mugolskiego świata nieomal równała się zeru. Wychowywany w rodzinie z ledwie nieznaczną domieszką krwi niemagicznej, przejawiającej się pośród przodków - od samego początku był otoczony magią, utkwiony w tym hermetycznym, osobnym świecie, jakby całkowicie odrębnej rzeczywistości. Nic dziwnego więc, że podobnie jak w przypadkach większości podobnych mu czarodziejów, przepełniony był tą niewiedzą, przesiąknięty; nigdy nie zbliżając się nadto, nie nawiązując z mugolami kontaktu - tym samym nie pojmując ich technologii. Ale nie gardził nimi, wręcz przeciwnie - przeczuciem kierującym Bergmanna była wyłącznie niewinna ciekawość i w pewnym sensie chęć zrozumienia tego, co dotąd wydawało mu się nielogiczne, niejasne, z czym nie chciał mieć czegokolwiek wspólnego. Doceniał niemniej dorobek kultury mugoli - kultury, która nie znała granic - na ile tylko zdołał ją poznać; nic jednak poza tym - a i przez swoje braki, nie umiał w niektóre z ich dzieł się zagłębiać.
- Kwestionowałbym ich wygodę - odpowiedział automatycznie, przekonując się, że nie znajduje się sam; odwrócił wzrok i prędko spostrzegł jedną z uczennic - ale niemożliwym jest odmówienie sprytu.
Z jednej strony wolałby otulenie kokonem swej samotności - poruszanie się pośród pomieszczenia spokojnie, bez osób trzecich; z drugiej, mógłby się teoretycznie czegoś dowiedzieć, ale nie chciał zmuszać Southgate do znoszenia ciężaru swej obecności, którego nie mogła sama łatwo się pozbyć, przez wzgląd na - mimo wszystko - dystans pomiędzy nauczycielem a uczniem (nawet, jeżeli Bergmann nie był tak hojny w punktach ujemnych dla domów jak inni jego koledzy z pracy).  
- Jak długo istnieje ta sala? - zapytał więc tylko, ciekawy, ponieważ pomieszczenie to w Trausnitz nie miało swojego odpowiednika.

Cynamon była daleka od wykpiwania niewiedzy dotyczącej świata mugoli, przecież nie o to chodziło. To, czego nie lubiła, to chamska szydera. Nie znając innych środków zwalczała ją tym samym. Pewnie istniał lepszy sposób, dużo dojrzalszy ale póki co Southgate radziła sobie jak mogła. A czarodziejom szczerze zainteresowanym chętnie opowiadała mugolach.
Cym spojrzała uważnie na profesora, próbując wywnioskować na ile jest życzliwy, a na ile udaje. Może to zawoalowana złośliwość. Dziewczyna westchnęła rezygnując z domysłów, męczyły już ją. Mruknęła tylko w odpowiedzi, kiwając głową. Nie bardzo wiedziała co ze sobą zrobić. Nie miała pojęcia, czy profesor chce samotności, czy szuka kogoś, z kim mógłby porozmawiać nie o transmutacji. Ponownie spojrzała na niego tym razem z jeszcze większym zaciekawieniem. Bergmann wybił ją tego stanu dość nagle.
- Ekhm, nie wiem. - odpowiedziała, zaskoczona. Poszukała w mózgu czegoś co mogłoby dać jej podpowiedź. - Była już tu, kiedy zaczynałam naukę. Nie wyglądała co prawda tak jak teraz. - tutaj omiotła wzrokiem pomieszczenie. - Ale nie umiem panu powiedzieć kiedy dokładnie powstała. - zmarszczyła brwi. Nigdy się nad tym nie zastanawiała. Będzie musiała się tego dowiedzieć.
- Tak czy inaczej, nie wiem czy zdaje sobie pan sprawę z nurtu w mugolskiej kulturze, bardziej popkulturze, zwanym science fiction? Wie pan, mugole mają ogromną wyobraźnię. Jeśli doda pan potrzebę do ulepszania swoich wynalazków i ciekawość świata - BUM! Kosmos, statki kosmiczne, obce galaktyki! - ożywiła się trochę, prowadząc profesora w stronę swojego ulubionego okazu w tej sali - plakatu VI części Gwiezdnych Wojen - Nowej Nadziei. Stanęła przed nim, wierząc, że profesor podążył za nią. Westchnęła głęboko. Pogładziłaby ręką oblicze Luke'a, ale szanujmy się.

Wyparowało zeń nastawienie sprzed chwili, przemieniając się w coś zupełnie nowego - zniknęła samotność; przyjmował sytuację ni mniej ni więcej taką, jaka się okazała w rzeczywistości, nie mając zamiaru ani specjalnie przedłużać, ani ze strwożeniem uciekać w błogie objęcia dystansu - rozproszyć się w głębi ciągnącego się korytarza. Udał się za nią, powoli kierował kroki w stronę plakatu, wyróżniających się na podstawie ciemnego tła (gdzieniegdzie przebijały się lśniące punkty konstelacji) postaci. Patrzył się tak przez chwilę i milczał - o science fiction słyszał, choć nigdy tego gatunku nie zgłębił, jakby podświadomie z góry pokrywając się przeświadczeniem, że nie jest jeszcze (?) dla niego. Mugole mieli najwyraźniej o wiele barwniejsze tendencje do wybiegania w przyszłość; w porównaniu do ich wyobrażeń, świat czarodziejów był mniej podatny na zmiany, statyczny - w ich oczach pewnie wręcz monotonny; choć Bergmann nie podzielał takowej opinii i za nic nie oddałby przepływającej przez ciało magii.
- Widziałem plakat z tej serii - oświadczył, po przyjrzeniu się tytułowi; miał dobrą pamięć wzrokową, na dodatek - często przechadzał się ulicami Londynu - nie tylko części należącej wyłącznie do czarodziejów - chociaż było to już jakiś czas temu.
Był to bodajże moment, kiedy na nowo zaczynał mieszkać w stolicy - po kilku latach spędzonych na nauczaniu w niemieckiej szkole.
- Nie zawsze ich wizje są tak pozytywne, prawda? - zaciekawił się; kiedyś z kolei usłyszał o obcych, mających rzekomo rozsadzać klatki piersiowe - i pewnie przez wzgląd na ten fakt ich istnienie zapadło mężczyźnie w pamięć.

Zapisał się do klubu niemal pod przymusem. Męczony praktycznie codziennie przez Cherry zgodził się tylko po to by dano mu spokój. Rok szkolny ledwo się zaczął a już otrzymał list z datą i miejscem pierwszego spotkania. Kompletnie nie znając zasad ani nie wiedząc o co w tej grze chodzi (zdecydowanie wolał gry komputerowe mugoli) był skazany na porażkę. Parę ulotek i poradników później jeszcze bardziej pogrążył się w poczuciu przegranej, doskonale wiedząc jakie ma szczęście do kart. Na miejscu rozgrywki zjawił się punktualnie, ani minutę wcześniej ani minutę później. Widok jego rywali wywołał niepohamowany napad śmiechu. Lepiej chyba nie mógł trafić: jego najbliższa przyjaciółka i osoba przez którą się zapisał.
-Czołem dziewczyny, miło Was widzieć. Stawiam 5 galeonów, że na start dostanę najbardziej badziewną kartę.
Usiadł przy stole do gry i przetasował znajdującą się tam talię kart. Chcąc mieć przegraną już za sobą dobrał kartę i zaczekał na ruch koleżanek.

3 i głupiec :x

Na początek warto zaznaczyć, że Cherry wcale nikogo nie dręczyła o zapisanie się do klubu Durni, a jedynie bardzo intensywnie do tego zachęcała. Osobiście była bardzo aktywną uczennicą i lubiła jakoś się w szkole pokazywać, czy to w drużynie quidditcha, czy też w jakichś klubach... Podobało jej się próbowanie nowych rzeczy i nawet jeśli chodziło tylko o losowanie kart, to ona była jak najbardziej za. Dodatkowo miała ambitne plany dla Hufflepuffu i chociaż w głowie najwyraźniej widziała Puchar Quidditcha, to ten Domów również ładnie się do wizji wpasowywał. Nie była co prawda prefektem, ale o swoich dbała; dlatego też wielokrotnie powtarzała Anseisowi o okazji do zabłyśnięcia, zdobycia jakichś punktów... i po prostu przyjemnego spędzenia czasu.
A potem wylądowali razem przy jednym stoliku!
- Hej! To się dopiero nazywa zbieg okoliczności - parsknęła z rozbawieniem, kiedy weszła do sali i dostrzegła chłopaka. Uśmiechnęła się też promiennie do Bri, swojej najlepszej obrończyni. - No nie wiem... - Potrząsnęła głową z niedowierzaniem. Sama była trochę pechowcem, więc gotowa była zakładać, że to ona szybciutko odpadnie. Usiadła na wolnym krześle i wyciągnęła kartę, nie mając pojęcia o jej znaczeniu.

5, cesarz

W życiu Bridget cyklicznie występowały czasy dobre i te bardzo złe, a jako że w ciagu ostatniego miesiąca te drugie przeważały nad pierwszymi, potrzebowała jakiegoś rozproszenia. Rozgrywki klubu durnia były idealne, ponieważ nie dość, że stanowiły doskonałą okazję do spędzenia czasu z innymi ludźmi, to jeszcze zapewniały dobrą dozę rozrywki. Oczywiście przemyślała sprawę, najgorszy scenariusz upatrując w sytuacji, w której wylądowałaby w grupie z Lottą, swoją starszą siostrą, lecz nie podejrzewała, by życie pokarałoby ją aż tak mocno. Chyba nie zasłużyła...
Na miejscu przekonała się, że miała rozegrać partię z Cherry oraz Anseisem, swoimi dobrymi znajomymi z Hufflepuffu, co z automatu wywołało na jej ustach szeroki uśmiech. Przywitała się z nimi buziakiem w policzek, jak to Bridget, po czym usiadła przy stoliku, wiercąc się na krześle ze zniecierpliwienia.
- Daj spokój, Ans, na pewno nie będzie tak źle - rzekła, by jakoś go pocieszyć, a patrząc na późniejsze wydarzenia było to bardzo naiwne. Puchonka oczywiście grała kiedyś w durnia, wielokrotnie zresztą i wiedziała, że działanie niektórych kart potrafiło być bardzo nieprzyjemne. Wyciągnęła swoją kartę i rzuciła kością, czekając na wynik pierwszej rundy z wypiekami na twarzy. Szybko okazało się, że to ona znajdowała się na przegranej pozycji - jej karta przegrała walkę, a z obrazka wyleciało jasne światło w mgnieniu oka uderzając w jej ciało. Zachwiała się na krześle, na moment zamykając oczy, bo zakręciło jej się w głowie. Czuła się bardzo zdezorientowana. Patrzyła na kolegów z jednym wielkim niezrozumieniem na twarzy. Następnie spojrzała na karty i kości nie wiedząc, co sie dzieje. Musiała pytać, co tu robią i co powinna zrobić dalej. Przy pomocy Cherry i Anseisa udalo jej się poprawnie rzucić kostką i wyciągnąć kolejną kartę.

Pierwsza tura:
Kostka: 1
Karta: rydwan

Druga tura:
Kostka: 6
Karta: mag

Życia 2/3

rzucam od razu drugą turę, skoro opisywałam już efekt poprzedniej

Dureń bywa zaskakująca grą. Cieżko do końca przewidzieć jak sie potoczy i  kiedy twoje karty po prostu wybuchną. @Anseis Karsinis może zwlekałeś za długo? A może po prostu jakaś siła się na ciebie uwzięła. Odpadasz z gry (brak aktywności) tym samym zwiększając szansę innych na zwycięstwo!

Kolejny ruch - @Cherry A. R. Eastwood

Okazało się, że na początek najgorszy pech przytrafił się Bridget. Cherry z niepokojem obserwowała karty, by zaraz podnieść wzrok na prefekt Hufflepuffu. Niestety, nie miała jak uniknąć nieprzyjemnego efektu zgotowanego przez Rydwan. Na całe szczęście, wychowankowie Domu Borsuka nie mieli nic przeciwko udzieleniu drobnej pomocy. Cherry, ze swoim nieprzeciętnym gadulstwem, błyskawicznie wyjaśniła co robią w Mugolskiej Sali i nawet jeszcze podała zasady Durnia, w razie gdyby Bridget była oszołomiona na tyle, aby nie rozumieć naprawdę niczego. Gdzieś w tym wszystkim pojawiło się też przedstawienie, pocieszenie... Cherry przytrzymywała też Puchonkę, kiedy ta chwiała się na krześle. Choć wypieki na jej policzkach świadczyły o zakłopotaniu własną bezpośredniością, nie zastopowała słowotoku ani na sekundkę, żeby przypadkiem nie wypaść z rytmu.
Wypadł za to Anseis, ale on - z gry. Pech dotykał ich chyba kolejno, bo chłopak niestety musiał rozgrywkę opuścić jako przegrany. Karty eksplodowały w jego dłoniach, a Wiśnia podskoczyła na swoim krześle, nie spodziewając się tego ani odrobinkę. Wtedy też przymknęła się, przynajmniej na chwilę...
- Słońce? Co robi Słońce? O, cholerka - wyrzuciła z siebie, gdy zdolność mowy jej powróciła, a karta odniosła porażkę. Ładnie, stopniowo zostawali ranieni. Na szczęście karta nie skrzywdziła dziewczyny w żaden sposób, a jedynie zesłała na nią tajemnicze promienie światła, które zaraz zabarwiły jej skórę na mało naturalny pomarańcz. Wyglądało to tak, jakby przesadziła z zaklęciem transmutującym, albo położyła zbyt wiele wiary w czarodziejskim kremie wywołującym opaleniznę.
- Och, no pięknie... To się chyba nie będzie długo utrzymywało, co?

2, słońce
Życia: 2/3

Bridget nie do końca była w stanie zrozumieć to, co działo się wokół niej. Przytępiony mózg z trudem wyłapywał sygnały, jednocześnie spowalniając i upośledzając jej ruchy. Dobrze, że koledzy byli pomocni, bo bez ich udziału prawdopodobnie zrzuciłaby wszystkie kości i karty na ziemię, siebie samą prawdopodobnie też.
W następnej turze poszło jej nieco lepiej, lecz niestety talia Anseisa wybuchła w jego dłoniach, wobec czego musiał zrezygnować z dalszej gry, stając się z miejsca przegranym. Zostawszy sam na sam z Cherry, która przez działanie karty zrobiła się jakaś dziwnie pomarańczowa, Bridget czuła się nieco pewniej. Z wielkim skupieniem, niemal wyciągając język poza obręb warg w koncentracji, palcami wyciągnęła kartę z wierzchu kupki. Następnie rzuciła kostką - choć w praktyce po prostu wypadła jej z uścisku palców, potoczywszy się po stole i zatrzymując się z trzema oczkami u góry.

3, mag
Życia 2/3

Nie miała w Bridget równego sobie towarzysza do rozmowy; efekty Durnia sprawiły, że starsza Puchonka niezdolna była do wykonywania bardziej skomplikowanych czynności. Na całe szczęście Cherry paszcza się nie zamykała, kiedy opowiadała o każdym drobiazgu powiązanym w grą w tę specyficzną karciankę. Wplatała w to wszystko swoje własne odczucia i przemyślenia, wątpliwości i nadzieje - cokolwiek, żeby nie zabiła ich cisza. Gotowa też była Hudsonównie czym prędzej pomóc, w razie gdyby wylosowanie karty stanowiło dla niej zbyt wielkie wyzwanie. Chociaż się uśmiechała, nie śmiała się, a już z pewnością nie w sposób nieuprzejmy czy szyderczy; nigdy tego nie robiła. Prędzej dało się w jej ciemnych oczach odnaleźć troskę.
- Szkoda, że Ans tak odpadł - przyznała gdzieś pomiędzy wypowiedziami, wyrażając niepokój względem losów kolegi. Ciekawa też była, jak teraz rozłoży się krążący po pomieszczeniu pech. Jeśli rzeczywiście waha się pomiędzy kolejnymi osobami, to teraz ponownie powinna ucierpieć Bridget, a dopiero następnie Cherry. Dziewczyna wylosowała kartę na zupełnym bezdechu, tym razem już śmiechem komentując fakt, że jej teoria na chwilę obecną pozostawała bez skazy.
Tylko co czekało panią prefekt?


5, sąd

Bridget próbowała się odzywać, lecz jej myśli były przytępione, a język również zdawał się stawać w ustach kołkiem, uniemożliwiając jej poprawne artykułowanie głosek, co dopiero budowanie poprawnych składniowo zdań, toteż zaprzestała z przepraszającym uśmiechem na twarzy. Głupio jej było, że znalazła się w takiej sytuacji, gdzie była zupełnie bezbronna. I średnio sprawna. I zdecydowanie mało kontaktowa.
Po odsłonięciu jej karta wybuchła, pokrywając całą Bridget czarną sadzą, aż zakaszlała, gdy pył dostał się do jej nozdrzy i gardła. Zdecydowanie przejęła pecha po Anseisie... Może jej talia też zaraz wybuchnie? Na szczęście nie, bowiem udało jej się, trochę opornie, wyciągnąć ze stosiku kolejną kartę tarota, po czym rzuciła ją na stół i sięgnęła po kostkę, która zaraz potem opadła na blat z głośnym stukotem, ukazując zatrważająco ogromną liczbę dwóch oczek.

2, moc

Życia 1/3

Doskonale rozumiała milczenie, którym uraczyła ją Bridget. Cherry domyślała się nawet, że musi to być dla niej szalenie niekomfortowe... Może dlatego tak ochoczo brnęła przez grę, by pozbyć się efektów dręczących jej towarzyszkę? Sama się swoją pomarańczową skórą nie przejmowała, zresztą wcale nie musiała, bo poza aspektem wizualnym nie miała ona znaczenia. Wiśnia skrzywiła się znacząco, kiedy karta Hudsonówny wybuchnęła, ale nie była gotowa ryzykować zakłóceniami magii, aby pozbyć się magicznej sadzy. Nie tylko mogło skończyć się to katastrofą, ale również mogło zwyczajnie nie zadziałać - efekty Durnia miały określony czas działania, zatem czy jakiekolwiek Chłoszczyść mogłoby im zaradzić?
Wyjęła Śmierć, co nie wyglądało zachęcająco. W oczekiwaniu na decyzje kart, toczących ze sobą walkę, zajęła się swoimi włosami. Rozpuszczone pukle opadały jej na twarz, kryjąc pomarańcz, ale niestety przeszkadzając. Cherry zdołała też się zamknąć, a zatem musiała coś robić, żeby jej energia nie rozsadziła od środka. Zwinnie, pospiesznie ułożyła warkocz, przekładając go sobie przez ramię.
- Zaczynam się ekscytować - przyznała, bo kolejna runda mogła być już ostatnią!


2 i śmierć, ale przerzut na 6

Bridget już powoli godziła się z wizją krytycznej przegranej, gdy nagle kostka Cherry pokazała tę samą liczbę! Dobrze, że dziewczyna ją poinstruowała, że powinna nią rzucić jeszcze raz i tak też zrobiła. Nie wiadomo jednak, czy to jej pech, czy kostka zwyczajnie nie potoczyła się po stole, nadal pokazując dwa oczka - ta koleżanki wskazała ich aż sześć, wskutek czego Bri nagle wstała chwiejnie... I zaczęła tańczyć. Ot tak, czując nagły przypływ mocy, lecz wciąż jeszcze pod działaniem oszałamiającego zaklęcia i pokryta sadzą, musiała wyglądać jak paralityk na dyskotece w kopalni węgla.
Gdy jej talia wybuchła, tym samym czyniąc ją kolejną przegraną, efekty eksplodującego durnia minęły. Bridget stanęła, lekko zdezorientowana i spojrzała na Cherry, po czym uśmiechnęła się szeroko.
- Gratulacje! - Trochę było jej szkoda, że to nie jej przypadło w udziale wygranie tej gry, lecz w gruncie rzeczy cieszyła się ze zwycięstwa Eastwood. Uścisnęła jej dłoń w geście aprobaty. - Wstyd mi na samą myśl, jak musiałam wyglądać i się zachowywać... Dureń bywa straszny - rzuciła jeszcze zanim wyszły z sali.

/ztx2

Pierwsze co pomyślała Hanka, widząc ogłoszenie lekcji ONMS to w końcu zajęcia dla mugoli! Bardziej niemagiczne. Chociaż przykro jej było, że nie będą potrzebne różdżki, ale można było to łatwo wyjaśnić. Zajęcia z Opieki nad Magicznymi Stworzeniami to opieka nad zwierzakami, więc po co różdżka? Na pewno smokami nie będą się zajmować, wtedy to przydałoby się zaklęcie związane z wodą. Przecież wiadra pełnego wody nie będzie nieść przez korytarze Hogwartu, czy jeszcze dalej...
Sala mugolska wyglądała przyjaźnie. Gryffonka uwielbiała takie klimaty, w końcu były bliskiej jej sercu. Kochała niemagiczny świat, ale jeszcze bardziej magiczny. Wparowała do sali i rzuciła się na jedną z kanap.
- To jestem pierwsza. - Oznajmiła, mając nadzieje, że kanapa, którą zajęła, będzie dla niej do końca zajęć. I tylko jej.

Lily, by być ze sobą zupełnie szczerą, musiała przyznać, że ostatnio na zajęciach było jej mało. Po paru bardzo absorbujących jej uwagę świętach, przez które dbała o naukę tak jakby mniej, zdecydowała się nadrobić braki, a zajecia z ONMS wydawały się do tego idealne. Profesor był sympatycznym człowiekiem i nigdy nie robił uczniom pod górkę, dlatego jego zajęcia Puchonka uznała za stosowne do powolnego wdrażania się w szkolny tryb.
Kiedy przyszła, w sali była już jedna Gryfonka i to nawet w całkiem zbliżonym do niej wieku! Może ciut starsza, ale to nic. Osoba, którą można zaczepić. Można zagadać, poznać, poszerzać krąg znajomych!
- Hej! - zagadnęła z uśmiechem na twarzy i klapnęła sobie na kanapie obok tej, na której siedziała @Hannah E. Berkeley. - Ciekawe co będzie się dzisiaj działo na zajeciach, prawda? Bez różdżek! Nie wzięłam swojej, ale to strasznie interesujące co się może zdarzyć! Chyba nic groźnego, prawda? Taka sala, brak magii... Może bedziemy się zajmować mugolskimi szczeniakami?! To by było urocze! Ahh, chyba się nie znamy. Jestem Lily Thicket, Hufflepuff. Już piąty rok!

Zgodnie z zaleceniem nauczyciela i Plum pojawiła się w mugolskiej sali. Takich zajęć po prostu nie mogła opuścić; choć prywatnie spodziewała się spotkania zapowiedzianego gdzieś na błoniach, ewentualnie nad brzegiem Zakazanego Lasu? Zamiast narzekać, mimo wszystko, ułożyła wcześniej na swoim łóżku wszystkie magiczne przedmioty, jakie posiadała ze sobą na co dzień - w tym także wyjątkowo kapryśny model smoka ogniomiota, który w ostatnim czasie nie opuszczał jej na krok, i zawitała do powoli powiększającego się grona uczniów. Kilku z nich rozpoznała od razu, w tym także Puchonkę, z którą miała przyjemność odwiedzić starego czarodzieja zaklętego we wronę. Ach, ekscytujące wspomnienia! Mugole tracili tyle pięknych zjawisk, zamknięci w świecie pozbawionym magii...

Bez słowa - lecz z powitalnym, promiennym uśmiechem - ruszyła w kierunku wolnego miejsca na jednej z sof i wyciągnęła z torby tom traktujący o dalekich terenach Chin, zakazanych dla niemagicznych turystów. Czytała o stworzeniach je zamieszkujących, o wielkich, azjatyckich kotach przypominających swą aparycją chińskiego smoka - a które potrafiły skakać na dystanse większe niż mógłby przebyć je hogwarcki pociąg, tak bezkarnie, tak naturalnie.

Konieczność zostawienia różdżki w dormitorium była nie tylko niecodzienna, lecz przede wszystkim niepokojąca. Viní, mimo że przecież wychowany był w otoczeniu mugoli i przez połowę swojego życia nie miał pojęcia, że istnieje coś takiego jak różdżka, czuł się z tym naprawdę niekomfortowo. Był przywiązany do tego wyjątkowego kawałka brzozowego drewna, do delikatnej faktury ukrytych w niej łusek, które czasem wyczuwał pod palcami, do charakterystycznego kształtu, który zdawał się idealnie wpasowywać w jej kształt. Założył jednak, że polecenie profesora Cromwella miało głębszy sens i ani myślał je zlekceważyć. Szczura również zostawił w Pokoju Wspólnym, obecność gryzonia na zajęciach ONMS była raczej niewskazana.
Nie miał więc ani różdżki, ani pupila, ani Finna, którego nawet nie próbował tu ciągnąć, aż za dobrze świadom jego awersji to wszelkiego rodzaju stworzeń.
Tym bardziej ucieszył się, kiedy po wejściu do sali napotkał wzrokiem pogrążoną w lekturze @Plum Bubblegum i od razu skierował ku niej swe kroki. Właściwie spodziewał się, że ją tu spotka, przecież to było ONMS, świętość, której oboje nie potrafiliby odpuścić.
Uśmiechnął się do młodszych dziewcząt, ot tak, na powitanie. Zaszedł Plum od tyłu, oparł łokcie tuż za jej plecami, a pół sekundy później jego twarz pojawiła się tuż obok jej policzka. Pachniała, zapewne, czekoladowo-wiśniowymi muffinkami, które miał niebywałą przyjemność skonsumować przed kilkoma minutami.
– Co czytasz? Szukasz czegoś o swoim Ogniomiocie? – Wyprostował się. przeszedł nad oparciem sofy i usiadł obok niej. Komu chciałoby się tracić czas na obchodzenie jej dookoła? Z zainteresowaniem zerknął w książkę, którą do tej pory czytała. – Tylko nie mów, że planujesz takiego kupić! Nie zmieści Ci się w dormitorium.

Nadzieja matką głupich. Oczywiście Hanka wiedziała, że prędzej czy później na ONMS zjawi się więcej bydła, a myśląc bydło, miała na myśli uczniów czy studentów tej prestiżowej placówki, jaką była szkoła Hogwart. Jednak nie było tego po niej widać, że ktoś lub coś mógłby zakłócić jej błogi, leniwy nastrój. Nawet @Lily Thicket, która miała w sobie jakiś czar. Hannah za nic nie podejrzewała, że dziewczyna, która właśnie sobie klapnęła obok niej jest półwilą, ponieważ gryffonka mało się tym interesowała. Mogłaby być nawet myszką miki, a ona nie dostrzegłaby żadnej różnicy. Teraz jednak zatrzymała spojrzenie na puchonce dłużej niż zamierzała. Ta dziewczyna miała coś w sobie, a nawet jeśli tak jej się tylko wydawało przez to, co miała w genach, no cóż, to nic, ponieważ Hannah E. Berkeley zamierzała być bardzo, bardzo miła.
- Siema! - Odpowiedziała nieco entuzjastyczniej, niż zamierzała. - Też nie brałam różdżki. Wole jednak czarować, ale masz racje, szczeniaczki byłby super. - Powiedziała to szczerze. Lubiła zwierzęta, zwłaszcza małe i urocze.
- Ja Hannah Berkeley, szósty rok. - Również przedstawiła się bardziej szczegółowo, jednak nie zdradziła swojego drugiego imienia. Zresztą kto chciałby je znać. Nie była to jakaś istotna informacja.
- Może będziemy poznawać jakieś mugolskie zwierzęta, w tej mugolskie sali. - Dziwnie brzmiało to mugolskie zwierzęta, dla niej były one normalne, a nie mugolskie. Nie lubiła tego słowa, jakby czarodzieje klasyfikowali tym nazewnictwem jako coś gorszego.

Cassie była absolutnie oczarowana otaczającym ją zewsząd magicznym swiatem. Wszystko było takie nowe, takie inne, niepojęte! Aż nie potrafiła się zdecydować, co ją zachwyca bardziej - magia czy niepowtarzalny klimat tego zamku. Ostatecznie nie musiała jednak wybierać, mogła się cieszyć jednym i drugim! I chciała poznawać. Dowiadywać się wszystkiego! Chłonąć informacje całą sobą. I dlatego właśnie nie mogła za żadne skarby opuścić lekcji ze swoim ulubionym profesorem. Gwoli ścisłości - każdy profesor był ulubionym profesorem Cass. Bo mała po prostu uwielbiała wszystkich.
Teraz jednak z tego magicznego świata trafiła do sali mugolskiej. Mugolskiej! W czarodziejskim zamku! Coś jednak bardzo, ale to bardzo tu nie pasowało. Do tego stopnia, że Krukonka najpierw stanęła jak wryta, a potem zaczęła chichotać, najpierw cichutko, potem coraz głośniej i głośniej, aż zaczęła się w głos radośnie śmiać na całą salę.

- Patrzcie! - zaszczebiotała, pokazując palcem wiszące paragony. - Na ścianie są ŚMIECI!

Ubawiło ją to setnie, aż ze ściskanej w drobnej rączce różce trysnęły kolorowe iskry. No, tak. Cassandra zabrała różdżkę. Od momentu jej kupienia Cassie nie zostawiała jej ani na chwile. Zabierała ją na na zajecia, na błonia, na posiłki, do toalety. Nawet spała z nią pod poduszką. Dlatego też nie mogła jej tak po prostu zostawić. No nie mogła

Bridget nie byłaby w stanie świadomie odpuścić sobie lekcji organizowanej przez Hala. Z drugiej strony jednak zastanawiała się, jak to będzie? Nigdy nie sądziła, że z profesorem Cromwellem będzie ją tyle łączyło - przeżyli razem prawie tydzień w kolumbijskiej dżungli, mierząc się z wieloma niebezpieczeństwami i ryzykując własne zdrowia. Teraz jednak byli w szkole, wracając do bycia nauczycielem i uczennicą, nie partnerami.
Oczywiście bez podtekstów.
Zjawiła się w mugolskiej sali i już od wejścia rozglądała się z wielkim zainteresowaniem. Nie bywała w tym pomieszczeniu zbyt często, toteż nie miała pojęcia, co się w nim znajdowało. Miała przy sobie notatnik, pióro, różdżkę i dyniowy pasztecik w dłoni, który za moment zamierzała spałaszować ze smakiem. Skinęła głową i uśmiechnęła się do obecnych w sali dziewcząt i Viniego, po czym stanęła pod jednym z regałów i wgryzając się w pasztecik, przeglądała stojące na jednej z półek pozycje mugolskich pisarzy. Nie była zbytnio zaznajomiona z literaturą ludzi niemagicznych, toteż niezwykle pochłonęło ją odczytywanie skróconych fabuł na odwrocie ksiąg.

Rachel nie zamierzała się spóźnić na jedyną lekcję prowadzoną przez (mniej więcej) rownolatka. Z resztą w ich wieku kilka lat w tą czy w tą nie robiło praktycznie żadnej różnicy. Przyszła więc na czas, nie przesadnie wcześnie, ale zdecydowanie tak, by nie zostać posądzoną o wpadanie na ostatnią chwilę. Tak było raczej najgrzeczniej, poza tym nie chciała peszyć swoją osobą młodzieży, która chyba jeszcze nie do końca przyzwyczaiła się do jej obecności w charakterze studentki. Kiedy już weszła do sali, wedle zaleceń nie zabierając różdżki, najpierw zwróciła się do wszystkich przyjaźnie:
- Witajcie! 
A potem usiadła na wolnej kanapie, czekając na przyjście Hala. No, chyba że ktoś zamierzał do niej zagadać!

Ach! Nie ma to jak kolejna lekcja Opieki nad magicznymi stworzeniami z opiekunem jego własnego domu. Nie zawsze podobały mu się "akcje" profesora, jak wtedy, gdy nabrał go, że będą mieli zajęcia o smokach, ale nie było sensu skupiać się na tym aż tak mocno. W końcu jego zajęcia były naprawdę w porządku i zawsze dostarczały jakichś nowych, wartych zapamiętania rzeczy. Co prawda jego ambicją była praca ze smokami, ale kto wie, gdzie wyląduje, a nawet, jeśli mu się uda, to przecież nie mógł znać się tylko na nich. W świecie magii było zbyt wiele fantastycznych stworzeń, żeby mógł skupić się na jednym gatunku!
Właśnie dlatego dzisiejszego dnia sprawnym krokiem zmierzał do "mugolskiej sali", gdzie mieli odbyć zajęcia. Z racji tego, że Hal nakazał im nie brać różdżek postanowił zostawić swoją w dormitorium. Początkowo korciło go ją wziąć, gdyż był przekonany, że może się do czegoś przydać, ale ostatecznie uznał, że ten jeden raz może faktycznie posłuchać danych mu wytycznych. Jeśli okaże się, że zrobił jednak głupotę i przepuścił jakąś fascynującą okazję, to po prostu następnym razem dobrze schowa ją pod szatą.
Gdy w końcu dotarł na miejsce bez wahania wszedł do środka i lustrując zgromadzonych wzrokiem zorientował się, że przybył przed czasem. Profesor jeszcze się nie pojawił, a więc miał nieco wolnego czasu, który musiał jakoś spożytkować. Usiadł więc na jednej z wolnych kanap, zgarniając z półki od razu pierwsza lepszą książkę, która okazała się mówić o różnych rodzajach jeży!! Oczy momentalnie mu się zaświeciły i otworzył ją, przeglądając uważnie zawartość. Co prawda zwierzęta te nie miały w sobie nic z faktycznej magii, ale były wręcz rozkosznie urocze, zdecydowanie miał do nich słabość.

Ettie, jak niemal każdy człowiek na świecie, zwierzęta lubiła. Opieka nad nimi była już jednak zupełnie inną parą kaloszy. Wcale nie lubiła związanej z tym odpowiedzialności - to co innym przynosiło spełnienie dla niej było niewyobrażalnym brzemieniem, szczególnie, że nawet gdy naprawdę się starała coś jej szło nie tak. Już dawno doszła do wniosku, że im mniej się nimi opiekowała, tym lepiej było dla nich. Od czasu do czasu - kiedy nachodziło ją na samorozwój - przychodziła na zajęcia Cromwella, wyłącznie dla zdobycia teoretycznej wiedzy. Po za tym dobrze było znać opiekuna własnego domu. Tym razem skusiło ją jednak miejsce. Wiadomo było, że jeśli gdzieś w zdaniu pojawiało się "mugol", Etka z językiem na brodzie i piórem gotowym do notowania leciała w tamtym kierunku, na wypadek gdyby padły tam jakieś istotne informacje.
Różdżki, mimo polecenia, nie zostawiła w dormitorium. Nigdy się z nią nie rozstawała, chociaż w rzeczywistości była to trochę wymówka, mająca przykryć to, że była po prostu okropnie przekorna. Pusty, pozbawiony wyjaśnień zakaz aż się prosił o złamanie. Jeżeli mieli coś robić bez użycia magii, to nie było problemu - różdżka mogła zostać w kieszeni. Nie widziała jednak powodu, dla którego mieliby ich w ogóle nie przynosić. Cromwell aż tak im nie ufał?
Weszła do sali i aż mimowolnie uniosła brwi widząc zróżnicowane wiekowo towarzystwo. Skinęła głową @Rachel Brown, ale nie przysiadła się do sąsiadki, uciekając na inną kanapę. Nie chciała być wredna i płytka, ale i tak dziwnie jej było z faktem, że kobieta była z nią na roku. Nie miała zielonego pojęcia jak powinna była teraz ją traktować, a do tego czuła się jakby studiowała z babcią.

Rachel - napisałam Ci w relkach, ale już sobie zakładam, że się znamy z Hogsmaede przynajmniej na tyle, żeby Ci mówić "dzień dobry" ;p

MAM RÓŻDŻKĘ