Impreza andrzejkowa, miała tylko nadzieje, że ta impreza okaże się o wiele większym wypałem niż ostatni bal. Ogólnie rzecz biorąc powinna się wybrać na zakupy, lecz najzwyczajniej w świecie jej się nie chciało. Na dworze było zimno, hulał i szalał wiatr, pogoda nie była zbyt przyjemna.  Z tego właśnie powodu nie miała ochoty wychodzić z "domu". Dość długo zajęło jej znalezienie odpowiedniej sukienki, w końcu musiała się jakoś pokazać, prawda? Najpierw myślała nad czarną, lecz miałaby zbyt ciemno, a w tę porę roku preferowała raczej jaśniejsze ubrania. Właśnie z tego powodu zdecydowała się na jasną sukienkę, białe zakolanówki, oraz białe szpilki. Można by rzec iż wyglądała jak ładnie zapakowany cukierek. Nie siedziała zbyt długo nad makijażem. Dzisiejszego wieczoru chciała wyglądać po prostu dobrze. Nie spędziła wiele czasu przed lusterkiem, po prostu rozpuściła włosy, które wcześniej wyprostowała i założyła sukienkę. Chyba pierwszy raz odkąd uczęszczała tu do szkoły miała proste włosy. Na początku się zastanawiała, czy jest jej ładnie, czy nie. Ostatecznie stwierdziła, że nie jest najgorzej i wyszła. Tym razem się nie spóźniła, lecz gdy weszła do świetlistego pokoju było tu już dość dużo osób. Ogólnie rzecz biorąc pokój wyglądał naprawdę ładnie, klimatycznie. Stanęła więc pod ścianą trzymając w dłoniach zieloną wstążkę. W tej chwili śmiało można było ją porównać do małej, nieśmiałej dziewczynki podpierającej ściany na każdej imprezie szkolnej - i nie tylko. Uważnie obserwowała osoby przebywające w pomieszczeniu, lecz niestety - nie zobaczyła nikogo z zieloną wstążką. Miała tylko nadzieję, że ten ktoś się zjawi. W końcu nie przyszła tu po to, żeby stać. Urzekł ją wystrój świetlistego pokoju, był wręcz zachwycający. Rudowłosa dziewczyna zauważyła jednak @Scarlett Jung, @Aiko Odagiri i @Willow Smith, przez chwile miała dylemat do której podejść i czy w ogóle podchodzić, posłała im uśmiech na powitanie, po czym podeszła do stoliczka z jedzeniem i poczęstowała sie jakimiś żelkami. Jeśli któraś z dziewczyn będzie miała ochotę na jej towarzystwo, to po prostu podejdzie, prawda? Musiała przyznać, że każda z nich wyglądała ślicznie. Scar w tej swojej dopasowanej, czarnej sukience wyglądała bardzo seksownie, Aiko w swojej przypominała jej anioła, Willow... To Willow. We wszystkim wyglądała świetnie. Morti zastanawiała się jeszcze kto przyjdzie, lubiła obserwować ludzi. Miala nadzieje, że osoba mająca towarzyszyć jej przez cala imprezę albo będzie jej znana, albo się dogadają. Nie wiedziała z kim była w parze, przychodziły jej do głowy różne pomysły. Nawet jeśli były to tylko pomysły to i tak miała nadzieje, ze nie trafi na żadnego buraka, albo kretyna z którym się nie dogada.

Siedziała sobie w salonie Ravenclaw czesząc swoje jasne, długie włosy, które zamierzała upleść w warkocz, jednakże nie chciała zrobić tego nie właściwie, więc poprosiła o pomoc starszą koleżankę. Kiedy ta skończyła, Amy podeszła do lustra, aby przyjrzeć się swojemu pięknemu odbiciu. Założyła sukienkę w kolorze lekkiego różu, który mieszał się z czystą, białą barwą. Ramiona odsłonięte, a w pasie obwiązaną miała wstążkę, zawiązaną w kokardę. Przed chłodem, osłaniały ją grube, jasne rajstopy. Wsunęła stopy w białe balerinki i uśmiechnęła się do siebie. Była gotowa. Teraz tylko wystarczyło pójść na Andrzejkową imprezę i po drodze się nie zgubić. Ostatnio często się jej to zdarzało. Nic dziwnego. Przecież to był jej pierwszy rok nauki w Hogwarcie.
Na szczęście szybko znalazła się w Świetlistym Pokoju i nie musiała nikogo pytać o drogę. Zachwycona stając niemalże w drzwiach przyglądała się latającym świetlikom. Nie były jednak one jedynym źródłem światła oprócz nich w różnych miejscach sali rozmieszczono kolorowe świeczki, które podobały się jej tak samo jak świetliki. Weszła w głąb sali, chcąc porozglądać się po stanowiskach, aczkolwiek ten pomysł szybko uciekł jej z głowy, gdy zobaczyła pełne miski słodyczy z miodowego królestwa. Tam skierowała się najpierw, po chwili zorientowała się, że musi znaleźć swojego partnera, lub partnerkę którą miała odszukać w tym tłumie wysokich osób. Tylko, jak to zrobić? Podniosła się na palcach, niczym baletnica szukając osoby ze słonecznikiem.

Na widok Sereny uśmiechnął się promiennie i wyciągnął do niej ramiona, które już po chwili zostały związane magiczną srebrną nicią. Jednak Raphael nie zwracał na to najmniejszej uwagi, pożerając swoją ukochaną wzrokiem i nie mogąc się nadziwić, że los okazał się dla nich tak łaskawy i oboje mieli pawie pióra. A podobno przynosiły pecha! Odpowiedział czułym pocałunkiem i zajrzał jej w oczy z nieopisaną czułością.
- Chciałbym być na panią skazany do końca świata - powiedział cicho, wolną dłonią odgarniając z jej policzka niesforne rude pasemko. - Cieszę się, że nas do siebie przywiązali, bo żaden podły lubieżnik nie zdoła mi pani odebrać. A wygląda pani, panno Fluvius, jak wyłaniająca się z morskiej piany syrena. Tylko proszę nie śpiewać, bo przecież syreni śpiew jest zgubny dla mężczyzn. A ja jestem podłym egoistą i pragnę, żeby miłość do pani zgubiła tylko mnie i nikogo innego - wyszeptał jej do ślicznie wyrzeźbionego uszka, zginając się w pół i oddychając cudownym wiśniowym zapachem. Po chwili odsunął się odrobinę i uśmiechnął niefrasobliwie, wyraźnie dumny, że towarzyszy mu najpiękniejsza i najcudowniejsza istota pod słońcem. - Zaczniemy od lania wosku? - spytał wesoło, po czym pociągnął ją za sobą w kierunku stoiska z płonącymi świeczkami. Sięgnął po klucz i ostrożnie zaczął lać przez niego wosk. Po chwili wyciągnął z miski z wodą dziwny kształt i zaczął oglądać na wszystkie strony. - Wiesz, to chyba kapelusz! - powiedział pogodnym tonem i w tym momencie woskowy kształt zaczął się zmieniać, aż w końcu w dłoniach Raphaela spoczywał prawdziwy, bardzo twarzowy kapelusz - fedora. De Nevers nie miał głowy do kapeluszy, bo okrutnie tłamsiły jego szalone włosy, ale mimo to włożył fedorę i zaczął przeglądać przewodnik małego wróżbity. - Och, zobacz, ma cheri! To zapowiedź sukcesów, nie powinienem się bać podejmowania śmiałych decyzji, bo los mi sprzyja! Cóż, co do tego nie miałem żadnych wątpliwości - powiedział, nachylając się w kierunku dziewczyny i kradnąc jej całusa. Po chwili podał jej klucz i świeczkę, która stopiła się na tyle, że ciekł po niej wosk. - Uważaj, nie poparz się - przestrzegł troskliwie, co postronnemu obserwatorowi mogłoby się wydać dziwne, gdyby nie wiedział, że jeśli istnieje jakakolwiek istota, o którą niepraktyczny, trochę egocentryczny i wiecznie nieprzytomny pisarz dba, to jest nią właśnie Serena Fluvius, największa i jedyna prawdziwa miłość szalonego Francuza.

Wszedła na impreze do świetlistej sali, przewidziana była w prostą suknię odkrywającą nogi, naszyjnik jej oraz skrzydlaty wisiorek Morgany. Do tego czarna kopertówka i broszka z słońcem, kto wymyślił taki bzdet? Szukając partnera postanowiła podejść do @Daisy Manese i się przywitać. Bo w końcu od naszej rozmowy długo minęło. - Daaaisy! - uściskała ją jak ona w bibliotece, z zaskoczenia. - Znalazłaś faceta na zabawę? - Rozgląda się za broszką pasującą do niej, jak na razie śladu brak. No trudno, nie przyjdzie to może czar pryśnie andrzejkowy. Swój wzrok skierowała ponownie na koleżankę i rzekła. - Co pijemy? - Zerka kątem oka na ladę, widać że w tym roku się postarali.

Nie mogła się doczekać tego dnia, był jeszcze bardziej magiczny. Już od samego rana była pełna energii, i choć pogoda nie byłą zbyt dobra zdecydowała się pobiegać. Potem przyszedł czas na wizytę w bibliotece i szykowanie się na imprezę.
Szczerze Christa tego nienawidziła... bardzo mocno chciałaby pstryknąć palcem i być przygotowana na wyjście. Jednak po niecałej godzinie (przez większą część czasu patrzyła na dwie - jasną i ciemną, zastanawiała się, która będzie pasowała). Najpierw wybrała ciemniejszą, ale kiedy zobaczyła się w lustrze stwierdziła, że wygląda jakby szła na pogrzeb, a tak nie pójdzie! Przebrała się w całkiem inną kieckę i wybiegła.
Uśmiechnęła się pod nosem i niemal zabijając się po drodze przekroczyła próg sali. Otrzymała niebieską wstążkę, popatrzyła na nią i przywiązała ją sobie do nadgarstka. Zadowolona z siebie witając znajomych szukała swojej pary i ujrzała go.
Blondyn, chyba był kiedyś w jej domu, ale nie mieli zbytnio okazji pogadać. Była zadowolona z takiego obrotu sprawy - więcej znajomych, więcej zabawy. Poza tym mogło być niezwykle miło, tylko... jak zagadać do całkowicie obcej osoby?
-Witam szanownego pana. Christa White- twoja dzisiejsza partnerka. - przedstawiła się. Zapowiadała się świetna zabawa.
Poza tym miała nadzieję, że z chłopakiem złapią dobry kontakt, kto wie? Liczyła, że czas na imprezie nie będzie zmarnowany.
Wtedy zauważyła wokół nich pewien błysk. Chyba szybko się nie rozstaną.

Kiedy tylko Sofie dowiedziała się, że odbędzie się zabawa andrzejkowa, a w dodatku będą dobierane pary, od razu się zapisała. Bo jak by nie mogła skorzystać z takiej okazji?! Od tamtej chwili minął może tydzień... Teraz przeglądała każdą możliwą sukienkę w szafie. Włosy spięła w luźny warkocz, a fryzurę dopieściła słonecznikiem. Jej szare oczy zabłysły, kiedy wydobyła żółtą sukienkę . Szybko się przebrała i wyruszyła do Świetlistej Sali. No cóż, nie szła tak długo (nie licząc tego, że trzy razy się zgubiła). Spokojnym krokiem wkroczyła do klasy rozglądając się za swoim partnerem. Bądź partnerką. W tłumie dojrzała małą dziewczynkę, również ze słonecznym kwiatem. Podeszła do niej i głęboko się ukłoniła.
- Czy szanowna panienka zechce mi dotrzymać towarzystwa tego wieczoru? - wtedy delikatne światełko rozbłysło tuż obok ich dłoni i związało je włosem jednorożca.

Brandon nie zapisywał się na zabawę. Zwyczajnie zapomniał w natłoku zajęć i ostatecznie było za późno. W gruncie rzeczy nie miał dopasowanej przez swatki pary. Zresztą, nie potrzebował pary. Wystarczyła mu za to butelka Ognistej Whiskey, którą udało mu się schować pod marynarką. Oczywiście użył też tutaj niewielkiego czaru. No w końcu trzeba było jakoś rozkręcić zabawę! Tak więc wszedł ubrany w swój jasno brązowy z elementami bieli i złota garnitur.
Po tym jak już wszedł i wstępnie rozejrzał się po pomieszczeniu jego wzrok powędrował do słodyczy jakie stały na środku. W jego oczach pojawił się błysk a w myślach tylko jedna myśl. Cholera, jakim cudem ja jestem taki szczupły! Oczywiście nie przebierając w środkach udał się oczywiście ku głównej atrakcji wieczoru, czyli właśnie słodyczom. Oczywiście pierwsze do czego się dorwał to czekoladowe żaby. Jedną zdołał złapać ale kiedy już sięgał do buzi, ta postanowiła się uwolnić i zaczęła skakać sobie po pomieszczeniu uciekając przed okrutnym aktem jedzenia magicznych żab. Brandon pognał za nią aż nagle zobaczył, że żaba wylądowała na ramieniu jego przyjaciółki Sofii. Podkradł się skupiony na swoim celu i nagle skoczył do niej wpadając na blondynkę ale za to łapiąc żabę.
- MAM CIĘ! - Wykrzyknął zadowolony i tym razem pewniej i mocniej trzymał żabę.
- O Sofia! Co tam u Ciebie? Widzę, że masz małą towarzyszkę.

Andrzejki były całkiem spoko opcją biorąc pod uwagę nawał pracy jaką stara się wykonywać (choć z uczestniczeniem na zajęcia nadal ma niemały problem). Nie miał większego problemu z przygotowaniem się, bo wyszła jasna informacja, że obowiązkowe są stroje wizytowe. Tak więc siedząc u Salemczyków, kiedy wokół nie widział ani jednej żywej duszy zaczął się szykować. Wcześniej bardzo uważał na to by nikt nie widział jaki przedmiot otrzymał. Przygotował się bez żadnego pośpiechu, ubrał czerwono-czarny garnitur, włosy pozostawił w jakimś nieładzie, natomiast stokrotkę złapał delikatnie w dłoń, coby jej nie rozgnieść. W przeciwnym razie na bal przyszedłby z pustymi rękoma i bez partnerki.
Wolnym krokiem wszedł w głąb świetlistego pomieszczenia podziwiając wystrój. Rozejrzał się po sali i zrobił po niej rundkę rozglądając się czy ktoś aby przypadkiem nie został obdarowany tą roślinką co on.
W Końcu ją dostrzegł. Dziewczynę którą doskonale znał, bo w końcu kilka razy się widzieli na zajęciach. Powoli podszedł do @Daisy Manese zachodząc ją praktycznie od tyłu. Przywitał się z osobami przy których stała,z  którymi przywitał się jednym kiwnięciem głowy. - Śliczna stokrotka. Pasuje Ci ona, serio. - mruknął niby bezinteresownie zagadując, ale już po chwili wyciągnął rękę w stronę partnerki, razem z kwiatkiem. - Jest podobna do mojej, prawda? - zapytał, ukazując jej jeden ze swoich firmowych uśmiechów.

Quietus wydawał się być obecny na imprezie, wyłącznie swym szalonym duchem. Automatycznie obdarzał znajome twarze, nieodgadnionymi półuśmiechami i z totalnym roztargnieniem przytakiwał w odpowiednich momentach, aby nie wyjść na gbura. Jego wzrok, co jakiś czas prześlizgiwał się po innych sylwetkach, aż wreszcie jego ślepia wychwyciły czyjś parasol. Nie śpiesząc się, aczkolwiek będąc pełen obaw,  kimże jest jego tajemnicza partnerka - nagle zadarł głowę do góry i odnotował nieszczęśliwy zbieg okoliczności, że ponownie został przypisany do Ceres. Gdy jasnowłosa śmiała przekroczyć próg świetlistego pokoju, westchnął odruchowo uciążliwie;  lecz  nie zamierzał od razu się rzucać w stronę pochmurnej O'Shei. Istniało cholernie wysokie prawdopodobieństwo, że na powitanie oberwie z jej parasolki po łbie i jeszcze obrzuci go jednym ze swych zabójczych spojrzeń. Co gorsza, zaczął już dostrzegać pierwsze efekty zaklęć i krzywiąc się niemiłosiernie mocno, zaczął pod nosem mamrotać bardzo brzydkie słowa. Akuratnie w tym samym czasie, Daisy postanowiła do niego i do Megi podskoczyć niczym rusałka, i chociaż to był bardzo miły gest z jej strony, to nawet jej stokrotkowy całus nie potrafił wypędzić z quietusowej głowy, ponurych pomyślunków. Starając się rozciągnąć wargi w nieco pogodniejszą minę, łypnął na swoją parasolkę i od niechcenia zakręcił nią, wprawiając ją jednocześnie w młynkowanie.
- Mój pech właśnie ukrywa się w tłumie. A mnie coraz bardziej do niej ciągnie. - stwierdził dziwnym tonem głosu i momentalnie pokręcił łepetyną na swoje absurdalne słowa. - Wynik głupawego zaklęcia, ot co. - dokończył swą myśl, ewidentnie kładąc nacisk na ostatnie słowa. Prawa ręka coraz bardziej go piekła, jakby powoli ją wkładał w sam ogień piekielny i chociaż nie dawał po sobie poznać, jak bardzo czuł się niekomfortowo,  wywrócił naraz ślepiami i wskazał kciukiem za siebie.
- Idę ogarnąć pochmurną, zanim pozabija wszystkie niewinne istoty w tymże pomieszczeniu. Jak zostanę znokautowany, ratujcie mnie. -  poprosił w żartobliwym tonie, i ucałowując w czubek głowy Megi i Daisy; zdążył jeszcze zasalutować Freyi, która zawisła na stokrotce niczym na wieszaku; po czym skierował swe kroki w stronę Ceśki. Nie siląc się na żadne przywitania, po prostu wycelował w nią swoją parasolką i mrużąc jedno oko, jakby miał ją na celowniku - po chwili dotarł do jasnowłosej i zlustrował ją bacznie. Nie musiał nic mówić. Nie musiał nawet wykonywać żadnych gestów. Wystarczyło spojrzeć na jej buzię i Quietus nawet bez swoich sztuczek umysłowych, przeczuwał, że coś się musiało wydarzyć.
Westchnąwszy ponuro, wyciągnął w jej stronę dłoń, aby mieć już za sobą, te małe zniewolenie i dla pokrzepienia, obdarzył Ceśkę nieznacznym uśmiechem.
- Przysięgam, że jak będziesz na mnie warczeć, to rzucę na ciebie zaklęcie rozweselające. - zagadnął dziewczę i jeszcze zanim rozbłysk zaklęcia, miałby ich połączyć na kilka następnych godzin, to sposobem niewerbalnym, podarował jej jeszcze stokrotkę - którą najzwyczajniej w świecie powielił, stawiając sobie za pierwowzór kwiecie we włosach Daisy.

Andrzejki? Czy miał ochotę na tę imprezę szczerze powiedziawszy nie za bardzo, jednakże pisał ze swoją matką listy i ta doradziła mu, ażeby tam poszedł, żeby się zapoznał z nowymi dla niego uczniami. Postanowił zajrzeć tutaj, dlaczego nie. Podobno miał być tutaj Brandon więc z pewnością nie będzie sam, a kto wie pewnie i Morticia tutaj będzie, ale ciekawe z kim, prawda? Pary miały być losowane nie wiedział dokładnie na czym to polega, ale założył swój garnitur, który był na wszystkie okazje. Mówili, że przystojnie w nim wyglądał więc dlaczego miałby go nie ubrać? Poza tym do szkoły nie brał wiele takowych rzeczy, poza tym dwa inne spaliły się w szkole. Wtedy przecież nie myślał, ażeby ratować swoją kolekcję garniturów. Do garnituru miał przypięte pióro sokoła miał przez to poznać swoją partnerkę, bo chyba nie wybrali mu partnera nie? Miał przynajmniej taką nadzieję. Wszedł dość dumnym krokiem do Świetlistego Pokoju.
Widząc zakłopotaną Morticie podszedł do niej korzystając z okazji, że jeszcze nie było jego partnerki, albo przynajmniej on jest ślepy. Może sama podejdzie i przedstsawi się? Nie znał tutaj wiele osób.
- Witaj piękna rudowłosa! - lekko się ukłonił uśmiechając się do niej. Oczywiście robił to w żartach, chociaż? Mógłby przecież za każdym razem witać ją ukłonami, w jego oczach na to z pewnością zasługiwała.

Nie chciało jej się już czekać, naprawdę. Powoli wszyscy trafiali na swoje pary, a zielonej wstążki nie miał nikt. Może jednak powinna się nauczyć cierpliwości? W tej chwili by jej się naprawdę przydała. Przyszedł nawet Oliver, bardzo pozytywny chłopak. Nie wiedziała jeszcze tylko Amy, Kath i Friday'a. W sumie była ciekawa kogo będzie miał, przecież byli razem, prawda? To wiadome, że się nad tym zastanawiała. Albo czy w ogóle Ambroge raczy się pojawić, szkoda tylko, że jak już to znając farta rudowłosej przez całą imprezę będzie mogła sobie tylko i wyłącznie na niego popatrzeć. No i oczywiście na jakąś dziewczynę, która by z nim przyszła. Mogłaby już wrócić do siebie, naprawdę. Wystrój był cudowny i atmosfera miła, ale co z tego(?), skoro nie znała ludzi? Nawet nie zauważyła, gdy podszedł do niej @Eric U. Moore. Zdążyła już zjeść kolejnego żelka, gdy nagle usłyszała jego głos i podniosła na niego wzrok. O cholera, jak on seksownie wygląda w garniturze, w sumie bez ubrań pewnie też.. Pokręciła głową, starając się pozbyć tych myśli i wróciła do niego wzrokiem, starając się nie spalić ze wstydu, modliła się tylko o to, żeby na jej blade policzki nie wszedł ten cholerny rumieniec - wtedy to już w ogóle wyglądałaby jak cukierek. Posłała mu szeroki uśmiech, po czym delikatnie chwyciła dłońmi brzegi sukienki i delikatnie się pokłoniła, niczym prawdziwa księżniczka. Tak, to było dość zabawne. No, ale chwila. Po co takie coś? Po protu go przytuliła. - Rety, cieszę się, że tu jesteś! Chociaż nie będę stać sama! - Powiedziała energicznie. Serio, można by rzec, że spadł jej z nieba. Ww sumie trochę szkoda, że nie był z nią w parze. Byłoby fajnie.

No tak Ambroge, jego konkurencja. Najchętniej to zrobiłby mu jakąś krzywdę, ale po co? Morticia na pewno nie byłaby z tego faktu zadowolona. On tam nie będzie używał przemocy, bo się nią po prostu brzydzi i tyle. Uśmiechnął się do @Brandon C. Finleyno co przecież byli dobrymi przyjaciółmi tak? On nie zachowywał się tak jakby nikogo nie znał, bo było mu to wcale nie potrzebne. Machnął mu ręką, ale wzrokiem wrócił do gryfonki. Kolejny uśmiech powędrował w jej stronę.
- Ślicznie wyglądasz księżniczko. - stwierdził przyglądając się dziewczynie. Z tego co się zorientował jej partnera życiowego nie było na sali? Nie miał zamiaru tutaj w ogóle przyjść? Oj byłoby cudownie, jednakże Morticia miała inny symbol jak on, dlaczego? Dlaczego ten świat jest tak niesprawiedliwy? Jednakże ich osób towarzyszących jeszcze nie ma, więc? Może będzie szansa na wspólne spędzenie wieczoru? On by bardzo tego pragnął, jednakże nie wiedział jak nastawiona jest na takie rozwiązanie gryfonka.
Gdy dziewczyna go przytuliła przymknął oczy zaciągając się jej zapachem jak wampir. Chciał zapamiętać ten zapach, bo kto wie kiedy kolejny raz przyjdzie im razem spędzić choć odrobinę czasu. - Ja również się cieszę, że jesteś. Widzę, że Twojego partnera jeszcze nie ma? Mojej partnerki chyba też nie... - powiedział rozglądając się dookoła, jednakże tego symbolu nigdzie nie mógł wypatrzeć. Szczerze powiedziawszy cieszyłby się gdyby nikt się nie pojawił. Albo by spędził czas z Morticią, albo z Brandonem, bo ten również nie miał pary, albo zwyczajnie poszedłby sobie stąd w cholerę.

Rudowłosa nie byłaby zadowolona z tego faktu. Przemoc nie rozwiązałaby problemu, co najwyżej skłóciłaby ją albo z Piątkiem, albo z Erysiem. Nie chciała się kłócić ani z jednym, ani z drugim. W końcu obaj byli dla niej bardzo ważni. Spojrzała w kierunku Brandona, zagadującego jakąś dziewczynę i uśmiechnęła się delikatnie. Chwilę później znów przeniosła wzrok na Erica. Gdyby nie pojawił się ani Piątek, ani jej partner, ani partnerka chłopaka z którym właśnie rozmawiała, to bez problemu spędziłaby z nim wieczór. Byłoby fajnie, prawda? Tak. Z nim zawsze było fajnie, i to nawet bardzo. Może zdarzały się dziwne sytuacje, ale... Wcale jej nie przeszkadzały. Wręcz przeciwnie, bardzo jej odpowiadały te spotkania i rozmowy. W tej chwili było to jednak nieważne, w końcu obecnie z nią rozmawiał i było miło. - Bardzo dziękuję. Cieszę się, że tak uważasz. Zastanawiałam się przez chwilę czy ładnie mi w wyprostowanych włosach i w ogóle, ale... Chyba nie jest źle, skoro usłyszałam takie miłe słowa akurat z Twoich ust. - Powiedziała z szerokim uśmiechem. Serio, było jej miło i to nawet bardzo. Eric wiedział w jaki sposób prawić jej komplementy, żeby jej się podobały. Oparła dłonie na jego ramionach i spuściła wzrok na jego tors, gładząc dłońmi materiał garnituru. Chwilę później znów patrzyła mu prosto w oczy. - Do tej pory nie widziałam cię w garniturze, ale wiedz, że również świetnie w nim wyglądasz. - Stwierdziła, po czym zabrała ręce, krzyżując je na klatce piersiowej. - No nie ma, trochę szkoda. Chociaż miło, że Ty jesteś. W sumie to znając mojego pecha, mój partner albo się nie pojawi, albo będzie totalnym dupkiem i zostanę sama, bo dziewczyna z którą masz być w parze postanowi, że się zjawi i onieśmieli cię swoim wdziękiem.- Stwierdziła i zachichotała. No i co miała biedna ruda poradzić na to, że miała takiego pecha? No cóż, w końcu wraz z Carterem doszli do wniosku, że jest przegrywem. Nie dość, że ruda, to pechowa.

Tonia była wyjątkowo podekscytowana imprezą andrzejkową. Ciekawa była tylko, na jakiej podstawie zostanie dobrana jej para i miała nadzieję, że owa para będzie rodzaju żeńskiego - w innym wypadku byłoby to małe faux pas. Zresztą, nawet jeśli nie, to Tonka miała zamiar się świetnie bawić. Czy z mężczyzną, czy z kobietą, czy z kimkolwiek innym, chociażby o płci niezidentyfikowanej. Na Merlina, NIEWAŻNE, wkraczamy na niepewny grunt.
W każdym bądź razie Paisley wyjątkowo odstawiła się na ten wieczór. Postanowiła przywdziać uroczą, groteskową sukienkę i szpilki. Do tego udało jej się nawet ujarzmić swoje dzikie i szalone włosy - upięła je w gładki koczek. Pomalowała się klasycznie, bardzo delikatnie, coby nie przesadzić. W końcu sam jej strój był wystarczająco wyrazisty. Dodatkowo dostała jeszcze złotą bransoletkę, którą założyła na lewy nadgarstek.
Dziewczyna rozglądnęła się po sali. Przechodząc obok @Ceres O'Shea zarumieniła się delikatnie i posłała jej nieśmiały uśmiech. Boże, ta dziewczyna zawsze wyglądała bosko. Ale niestety nie miała na sobie złotej bransoletki, więc mimo nadziei Tonii ta impreza nie będzie dobrym pretekstem na przełamanie granicy jej nieśmiałości. Nieważne, nieważne.
Paisley uśmiechnęła się szeroko na widok Scarlett, ukazując swoje urocze dołeczki w policzkach. Podeszła do Gryfonki od tyłu i objęła ją ramionami w pasie by następnie złożyć na jej karku delikatny pocałunek.
- Chyba jesteśmy na siebie skazane - zażartowała, unosząc wymownie lewą dłoń, po czym elegancko wyciągnęła rękę w stronę Scar, by ta chwyciła ją pod ramię. Tonia naprawdę cieszyła się z takiego obrotu spraw. Mogła spędzić ten wieczór w towarzystwie osoby, przy której czuła się swobodnie, którą bardzo lubiła i która była wyjątkowo pociągająca. Czy mogło być lepiej?

Chłopak po tym jak wpadł na Sofię, wepchnął sobie czekoladową żabę do ust. Oczywiście zobaczył jak Brandon, ten przystojniak z Salem, którego oprowadził po Hogwarcie i pokazał mu kilka sekretów tego zamku, do niego pomachał. Oczywiście Brandon nie byłby sobą gdyby nie zrobił czegoś w sposób chociaż troszkę komiczny. Dlatego zarówno Morticia jak i Eric mogli podziwiać wystające z ust Brandona odnóża czekoladowej żaby, która starała się wydostać jeszcze z jamy pewnej śmierci. Brandon oczywiście odmachał przyjacielowi i najlepszej przyjaciółce, z którą jeszcze za młodu ścigał się na tych zabawowych miotłach podczas gdy ich rodzice patrzyli jak Brandon stara się zepchnąć dziewczynę z miotły żeby dotrzeć do mety jako pierwszy. To były czasy! Szkoda tylko, że rudowłosa dziewczyna trafiła do tego gorszego domu zamiast do najlepszych, najmądrzejszych i najwspanialszych krukonów. Niestety nie mogła brać udziału w pamiętnej imprezie jaką zorganizował kiedyś Brandon, która to suto była pokropiona ognistą whiskey. Mogła się jedynie obejść opowieściami o tym co się wtedy w Pokoju Wspólnym Ravenclaw'u działo. Następnie znów zwrócił się do Sofii chociaż zamierzał za chwilę dołączyć oczywiście do Erica i Morticii. W końcu musiał ich zająć swoją osobą! Bez niego na pewno się okropnie nudzili. Ale po drodze zamierzał zabrać jeszcze kilka czekoladek.

Co ją napadło, aby przychodzić tutaj? Takie tłumy... chyba nic tutaj po niej. Ale co by powiedziała na to jej kochana siostrzyczka? Tchórz. No i tak się namęczyła z jej lokami... Pogłaskała jasne loczki, spływające kaskadą na plecy. Wczepiła w nie pióro sokoła. Może nie pasowało do sukni, jednak to w ten sposób miała poznać partnera. A co, jak nie przyjdzie? Będzie miała wymówkę, aby uciekać stamtąd. Jednak w tym momencie przypomniała sobie naganne spojrzenie Artemii. No cóż, podobno raz kozie śmierć. Czy jakoś tak. Starając się nie zostać zauważoną, weszła do Sali. Od razu wyczuła magiczną atmosferę. Podeszła do pierwszego lepszego stołu, jak się potem okazało, stała tam jakaś parka. Chłopaka kojarzyła z Salem, rudowłosą dziewczynę widziała pierwszy raz.

Zaśmiałem się tak bardzo.
Zwłaszcza po przeczytaniu listu od słodkich swatek, które nakazały mi dobrać do stroju, pożal się boże, jakieś nie z tego świata, łańcuchy. Wiecie jak trudno jest znaleźć dobre jakościowo łańcuchy? Z transmutacji byłem bardziej niż beznadziejny, więc nie miałem w najmniejszym zamiarze przemieniania żadnej z moich cennych rzeczy w jakąś bezwartościową kupę żelastwa. Dlatego w odwecie pozostawał mi albo nielegalny wypad do zakurzonych lochów i nurkowanie po każdej rupieciarni, albo tajny wjazd do gryfiaków i taktowne zapożyczenie łańcuchów od Eljiocika. I chociaż  bywam fujowsko leniwy, to zauważcie, że łaskawie ruszyłem dupę na tą koszmarną i pikoloną wieżę dla cnotliwych księżniczek. Moja sprawa, jak się dostałem do środka i to również pozostanie moją tajemnicą jakim cudem dotarłem aż do sypialni tego afrykańskiego sztamaka. Jako, że mieszkał gdzieś na czarnym lądzie i ujeżdżał smoki, to musiał mieć niezły zapas łańcuchów, nie oszukujmy się. W jego dormitorium znalazłem też niesamowite kije baseballowe, ale życie mi jeszcze miłe - więc nie zakosiłem mu żadnej sztuki. Poczekam, aż osobiście mi wręczy ten cud techniki nawalania się kijami, dodatkowo przyozdobiony tandetną, zieloną kokardą.
Wracając z powrotem do swoich ukochanych, zimnych lochów, szczerzyłem się nieprzyzwoicie szeroko. Taki los wariatów! Albo najbogatszych i najpiękniejszych w swej rodzinie. Moja zmora aka jestem-twoją-starszą-siostrą-SHEUTI, Carma ulotniła się dziwnym trafem z hogwarckich korytarzy, bądź to ja miałem takie niewysłowione szczęście, aby nie natykać się na jej blond czuprynę za każdym zakrętem. Dlatego życie stawało się coraz bardziej piękne, i to wcale nie za sprawą moich wyrafinowanych cukierków, które rozprowadzałem na prawo i lewo, pod zaszczytną nazwą: hapi.
Na andrzejkową imprezę, wciągnąłem na grzbiet zwykły, biały podkoszulek z egipskiej bawełny (szpaner) i najzwyczajniejszą dżinsową kurtę, do również najzwyczajniejszych spodni, które wyłącznie w 1/4 sprowadzały się do terminu: eleganckie. Ślepia swe podkreśliłem na modłę egipską, bym stał się rozpoznawalną twarzą na tej całej zabawie. Różdżkę zaś wsadziłem do tylnej kieszeni spodni, łańcuchy przywiesiłem do skórzanego paska, bo wątpliwą sprawą było, abym sobie uwiesił te żelastwo na szyi niczym pies gończy - lub niewolnik jakiś. A drogę do świetlistego pokoju pokonałem jakoś tak szybko i na luzie.
Problemy się jednak zaczęły w momencie, gdy przekroczyłem ten pikolony próg pokoju. Pierwszym co zarejestrowałem, było kilka par, dziko połączonych jakimś białym włosiem, co momentalnie mnie zraziło. Ja, Sheut Charisme, nigdy w życiu nie dam się związać. Cenię sobie swobodę, niezależność, wolność i na mordę faraona, nienawidzę czyjegoś dotyku. W pierwszej chwili, zechciałem uwolnić się od ciążących na mnie łańcuchów, ale do fuja, no. Łapy za bardzo mi się trzęsły, aby odpiąć te cholerstwo. I chociaż posuwałem się krok po kroku do przodu, w stronę najbliższej ściany, pod którą poustawiane były kociołki to nie czułem się z tego powodu zadowolony.
A przeczuwałem, żeby łyknąć przed wyjściem hapi i co? Obym tylko nie trafił na jakiegoś leszcza bądź laskę niezdolną do przeprowadzenia chociażby pięciominutowej, względnie dobrej rozmowy. Chociaż znając mojego pecha, pewnie natrafię na coś, na co trafić zapewne bym nie chciał.
Ewentualnie zdarzy się cud nad cudami, i ze szczęścia się ućpam egipskimi cukierkami.

Otwierałem piwo praktycznym zaklęciem, kiedy bojowym krokiem podeszła do mnie Winnie. Wyglądała na jakąś rozjuszoną, więc szybko przypomniałem sobie o jej niezupełnie radosnym wpisie na wizbooku. Już chciałem otworzyć usta, żeby ją zapytać, jakie ma plotki i co jest grane, ale tak milo mi przerwała! Poprawiłem aż swój kowbojski kapelusz i poruszyłem znacząco brwiami, słysząc jej słowa. Nie sądziłem, że ktokolwiek mógłby komplementować mnie, gdy akurat będę mieć na sobie takie śmieszne nakrycie głowy, ale to była teksańska Winnie. Dałem jej buziaka na przywitanie, chociaż przysięgam, że coś ostatnio mamrotałem sam do siebie o ograniczeniu kontaktów fizycznych z nią do minimum. Zapomniałem.
- O super że tak sądzisz, postarałem się - mógłbym sam sobie przybić piątkę, ale akurat magiczne zaklęcie zaczęło oplątać nasze dłonie. To było dziwne. Jakbyśmy właśnie spontanicznie wzięli ślub w jednym z tych ekspresowych czarodziejskich urzędów. Dodatkowo biorąc pod uwagę fakt, że miałem piwo w ręce, wyglądało to na urząd o bardzo miernej reputacji.  
- Dla odmiany znów zostaniemy najbardziej hot parą tej imprezy - powiedziałem, dopiero teraz wpadając na to, że ten kapelusz kowbojski, o dziwo nie był zaplanowana częścią winonowego ubrania.  
- Widzę ze sukcesywnie wkurzasz Angielki dobrym wyglądem, doskonała taktyka - powiedziałem machając z góry na dół ręką wolna od piwa, ale zlepiona z ta należąca do blondynki, a wskazując przy tym na jej sukienkę. Odwoływałem się do tego, ze na poprzednim balu, miała równie skromne w materiał ubranie i wyglądała przy tym najlepiej. A biorąc pod uwagę fakt, że wówczas nie tylko problemem dla mnie było oderwanie od niej oczu, ale i ust, to najwyraźniej i ten strój musiał przypaść mi do gustu.
Chociaż nie mogłem nie przyznać jej racji, my jako duet nie byliśmy raczej niczym innowacyjnym. I sam nie byłem pewien czy bardziej mi to pasuje, czy też gryzie, ostatnio stało się to bardziej zawiłe niż kiedykolwiek zakładałem. A jako, że myśliciel był ze mnie fatalny, to rozważania na ten temat zostawiłem na głębokie później.  
Podając jej piwo i powoli odrywając od niej oczy, przypomniałem sobie o wzburzeniu, które jej towarzyszyło, gdy tu przyszła.
- Ej o co chodziło z tym wpisem na wizbooku? - zapytałem, a jednocześnie dostrzegłem paru znajomych z Salem, szybko podniosłem rękę by im pomachać, znów przypadkiem ciągnąc za sobą Wins. - Może chodźmy się z nimi przywitać, nim pochłoną nas te stoiska. - I wcale nie zdając sobie sprawy z tego, jak musiało to brzmieć w kontekście tego, co ostatnio wyrabialiśmy właśnie wśród stoisk, ruszyłem przed siebie. A może właściwie zaraz do mnie dotarło, co powiedziałem, bo dziwnie przyśpieszyłem kroku? Nieważne.

Rudowłosa bardzo mu się podobała. Oczywiście była obiektem jego westchnień, ale co poradzić skoro była zajęta? Można powiedzieć, że ich spotkania były nieco utajnione. Ale co poradzić tak już było i nic na razie nie mogli z tym zrobić. Najchętniej wyszedłby z Morticią stąd i spędził z nią czas sam na sam, ale pojawiła się partnerka Erica. Kojarzył ją, ponieważ była również z Salem. O rok młodsza, jednak nigdy nie mieli okazji ze sobą rozmawiać. Ale jeszcze te pare chwil chciał pobyć przy gryfonce.
- Wyprostowane, pofalowane nawet bez nich wyglądałabyś bajecznie. - powiedział do niej, a gdy zbliżyła się do niego i dotykała jego ciało przechodziły go dreszcze. Czuł się naprawdę świetnie, tak bardzo chciałby aby tak było zawsze, ale nie można mieć wszystkiego prawda?
- A dziękuję. Wiesz na lekcje raczej nie chodzę w garniturach, ale jeżeli chciałabyś to dla Ciebie zrobię wszystko. - powiedział do niej uśmiechając się. Chwilę później przeniósł wzrok na Brandona co też uczyniła Morticia, zaśmiał się z jego dowcipu i pokiwał lekko głową. Wariat i tyle.
- No i chyba się nie myliłaś. Widzisz? - zapytał spogladając na swój symbol, a symbol dziewczyny, która dopiero co weszła do sali.
- Muszę chyba iść, ale potem zaproszę Cię do tańca, obiecuję. - powiedział do niej uśmiechając się jeszcze raz i jak na prawdziwego dżentelmena przystało ucałował jej dłoń, a następnie policzek i ukłonił się w taki sposób w jaki zrobił to wcześniej.
Odszedł od dziewczyny podchodząc do partnerki.
- Pani Warris? - może i jej nie znał, ale pamięć miał dobrą, a więc skoro pamiętał jej nazwisko znaczyło, że dziewczynę tak wzywali do siebie nauczyciele. - Miło być pani partnerem. Bo chyba dobrze trafiłem? - zapytał pokazując swój symbol.

Znacie to uczucie, kiedy z jednej strony chcielibyście być w danym miejscu, ale jednak pewna część was pragnie jak najszybciej się ulotnić i zająć innymi sprawami? Jeśli tak, do doskonale możecie zrozumieć, co w tym momencie czuła Anastasia. Pomimo ogromnej ekscytacji związanej z balem, dziewczyna jednak odczuwała pewien niepokój, który zapewne był spowodowany tłumem na sali. Było mi przyjść wcześniej, przemknęło jej przez myśl, kiedy nieśmiało przepraszała wszystkich, żeby móc spokojnie przejść.
Swobodnym ruchem wygładziła materiał sukienki, która wydała jej się odpowiednia na tę okazję. Nie chciała zakładać niczego długiego, bo - po pierwsze, nie odczuwała potrzeby, żeby wyglądać aż tak elegancko; a po drugie, jednak to 1,60 metra wzrostu skreślało u niej tego typu kreacje. Długie włosy specjalnie upięła, żeby jakoś wyglądały i nie walały się we wszystkie strony. Wiedziała, że nie może sobie pozwolić na pozostawienie ich rozpuszczonych. Wystarczyłoby, że się odwróci i ktoś zaraz skończyłby z jej pasemkami w twarzy, więc taka forma zabezpieczenia była odpowiednia. A że nigdy nie miała ich krótki, to też związanie ich w taką fryzurę zajęło jej nie więcej, jak siedem minut. No ale wiadomo, że nie to jest najważniejsze w opisie jej wyglądu, tylko ten mały pierścionek z zielonym oczkiem, dzięki któremu jej druga połowa mogła ją odnaleźć. O ile faktycznie się zjawi...

Zerknęła tam gdzie patrzył Quietus i oczywiście zobaczyła Ceres. Jakże by inaczej. Od początku, kiedy zobaczyła Cichego z parasolem domyśliła się, kto musi być jego parą.
- Ach, wiedziałam, że to będzie Ceres! - oznajmiła chłopakowi nim ten jeszcze sobie poszedł. Pomachała mu na pożegnanie, rzeczywiście, jego partnerka nie wyglądała jakby była w najlepszym humorze.
Międzyczasie przyszła @Freya Tulle i kiedy tylko odkryła, że to ona, odwróciła się do niej i mocno ja wyściskała.
- Jeszcze nie, ale mam nadzieję, ze niedługo się pojawi. Stokrotka zaczyna mi wariować! - stwierdziła i sięgnęła do niej ręką, żeby sprawdzić czy nadal grzecznie tkwi we włosach. - Zauważyłyście, że większość tych... rekwizytów pasuje do jednej osoby z pary? Zazwyczaj dziewczyny. Ja mam stokrotkę, Winnie kapelusz, Ceres parasol... - Uśmiechnęła się do @Megara M. Herondale, bo w sumie tylko one wiedziała w jaki sposób do Ceres pasował właśnie parasol. - Ale zastanawiam się, dlaczego tobie dali półksiężyc? - zwróciła się znowu do Meg. Nie miała w końcu pojęcia o jej mały sekreciku.
- Nie wiem czy mam ochotę na te ich piwa - odparła Freyi na jej propozycję picia. - Podobno piwem kremowym tylko skrzaty potrafią się upić. Wolałabym coś innego... - marudziła trochę w nadziei, że któreś z jej salemowych przyjaciół wyciągnie zaraz spod stołu coś dobrego.
Aż wreszcie zjawił się jej długo oczekiwany partner. Nie poznała jego głosu, bo znali się tylko z widzenia, a nie ze słyszenia. Widok stokrotki bardzo ją ucieszył, już myślała, że stchórzył inie przyjdzie. Kiedy wreszcie go zobaczyła, zdziwiła się trochę widząc @Oliver Denley, bo naprawdę była przekonana, że dostanie kogoś z Hogwartu. Ale oni nawet się nie znali. Czyżby swatka twierdziła, że powinni? Odwzajemniła jego uśmiech a potem pocałowała go w policzek, jakby się byli dobrymi znajomymi.
- Całkiem bardzo. Jestem Daisy. Cudownie, że wreszcie jesteś. Czy my się w ogóle znamy? Zupełnie nie pamiętam czy kiedyś rozmawialiśmy. - Roześmiała się wesoło, zapominając trochę o Meg i Freyi. Nagle zaświeciło się, zabłysło w okolicach ich dłoni i ich nadgarstki zostały związane włosem jednorożca. Daisy w pierwszym odruchu pociągnęła rękę ale stwierdziła, że są dosyć mocno związani. - Och, nie spodziewałam się, że będziemy parą tak dosłownie. Lubisz wróżby?

Zdawać by się mogło, że skoro Zilya tyle czasu już przebywała w Anglii, to mogłaby śmiało zacząć czerpać sposób na ubiór od swoich zachodnich koleżanek. Nic bardziej mylnego - Rosjanka była prawdziwą tradycjonalistką! Ubrania, nawet te na większe imprezy w Hogwarcie, wynajdywała w tajemniczych zakamarkach swojej syberyjskiej chaty. Komponowała go w miarę umiejętność z innymi elementami jakie posiadała, tworząc niepowtarzalną kombinację. Inaczej mówiąc, jej gust nadal nie zmierzał w dobrą stronę.
Tego dnia Fyodorova postanowiła, że założy starą sukienkę (oczywko ta po prawej), która niegdyś należała do jej matki. Do jej kołnierza doczepiła nieco pięknego, czarnego futra, niegdyś należącego do upolowanego przez nią zwierzęcia. W pasie natomiast miała czarny pas ze złotą klamrą. Zrezygnowała z podkolanówek, czy wysokich obcasów, zakładając buty na bardzo niskim podniesieniu. Wartym uwagi elementem była jednakże jej biżuteria. Dziewczyna założyła na siebie niepowtarzalny złoto-bursztynowy komplet. Jej kolczyki, z wielkimi miodowymi kołami w złotej oprawie, ważyły chyba po kilogramie. Na szyi miała idealnie pasujący do tego naszyjnik - niestety ten nie rzucał się zbytnio w oczy, bo ginął w barwnym wzorze sukienki. Dodatkowo palce Zilyi zdobiły cztery piękne pierścionki, którymi Rosjanka ochoczo uderzała o ścianę, stojąc w Andrzejkowej sali.
Fyodorova chociaż przeważnie pasowała do tego typu imprez niczym kwiatek do kożucha (biorąc pod uwagę to, co na siebie włożyła, było to dla niej niemalże fantastyczne połączenie), to na andrzejkach się pojawiła. Otóż dziewczę, mimo wszystko, było bardzo łase na wróżby. Odkąd Malakias niegdyś jej przepowiedział, że jej tatko się rozchoruję, bo zasnął we śniegu (a co okazało się prawdą), niekiedy obsesyjnie szukała kolejnych proroczych porad. Oczywiście najchętniej skontaktowałaby się z ów Eskimosem, ale skoro nie było go widać na horyzoncie, pozostawało jej spróbować znaleźć odpowiedź wśród herbacianych fusów.
Ciemnowłosa zupełnie zignorowała fakt, że ktoś na wstępie dał jej tiarę księżniczki. Przez chwilę Rosjanka przyjrzała się jej dokładnie, czy nie jest bowiem ona z prawdziwego srebra, ale nie będąc tego pewna, po prostu trzymała ją w ręce, przedzierając się przez tłumy uczniów. Szukanie partnera? Pfff, oczywiście żaden ją nie interesował. Ona miała tu ważniejsze rzeczy na głowie, musiała wywróżyć sobie przyszłość!

Parska śmiechem na słowa Cyrusa, kiedy przypomina jej, jak hot parą są dzisiejszego wieczoru. Bardziej jest zajęta rozpracowaniem węzła, który właśnie oplótł ich dłonie. Próbuje go rozerwać rękami, a potem kilkoma prostymi zaklęciami. Nawet „Incendio”, ale jedynie uścisk włosa był odrobinę cieplejszy. Co za absurdalny pomysł. Winnie jeszcze trzącha mocno ich dłońmi, jakby ta magiczna bransoletka mogła spaść z ich nadgarstków, ale przerywa, kiedy Cy odwdzięcza jej się komplementem. Uśmiecha się do niego szeroko, nie przejmując się, że teraz dla odmiany on macha ich złączonymi rękami.
Winona ma zbyt zajętą głowę obecnymi problemami, więc ona nie wspomina sobie słodko ich poprzedniego balu. Póki jest zaaferowana sytuacją z Ceres, nie ma siły jeszcze myśleć o tym co może wyrabiać po wypiciu zbyt dużej ilości alkoholu. Chociaż patrząc na kremowe piwa, które zastawiają stoły, nie ma się czym martwić.
- Wzburzona? Och…- zaczyna i chce zacząć opowiadać, ale Cyrus zaczyna machać jej ręka do ziomków z Salem. Cmoka z niezadowoleniem i ciągnie ich ręce na dół w obawie, że Lynford wita się z Ceres. Muszą popracować nad koordynacją. Kiwnięciem głowy zgadza się na przywitanie z innymi.
- Wyobraź sobie, że Katya Kolasova wyznała mi w liście zauroczenie – powiedziała swoim tonem przeznaczonym tylko na ciekawe opowiastki. – I nie była zadowolona z moich swawolnych pocałunków z ludźmi. A Ceres najwyraźniej wiedziała o tym od dawna, ale uznała, że nie jest to wiedza przeznaczona dla mnie – Winnie bardzo szybko wyjaśnia co się stało. A kiedy kończy orientuje się, że Cyrus automatycznie ich ciągnął w stronę @Quietus Ettréval i @Ceres O'Shea . No tak, w końcu to raczej z nimi zazwyczaj spędzaliby imprezy. Kiedy znajdują się przed nimi, Winona zerka na ich parasolki.
No tak, oczywiście, że są razem. Kto wie, może Ceres nie powiedziała jej, że z nim jest, bo miała jakieś ukryte powody, albo niezrozumiałe dla Winnie motywy.
- Co to za pomysł? – pyta niefrasobliwym tonem Winona i podnosi dłoń swoją oraz Cyrusa. – Nie jestem pewna czy wypełnienie sali piwami to dobry plan. Nie będę wcale zadowolona, kiedy ktoś z nas będzie chciał iść za potrzebą – zauważa błyskotliwie Winona. Wydaje się jednak, że mówi tylko do Cichego oraz Lynforda, bo odkąd podeszli do pary przyjaciół, Winnie nie zaszczyca ani jednym spojrzeniem Ceski.
- Serio Cyrus. Kiedy ja pójdę do łazienki, będzie stał odwrócony tyłem. Ale ty masz dzisiaj zakaz sikania, chyba, że masz świetnie opanowaną sztukę lania z jedną sprawną ręką. Albo użyjesz jakiś zaklęć trzymających – mówi w stronę ex chłopaka, dalej nie zwracając uwagi na stojącą obok blondynkę. Uśmiecha się za to lekko do Quietusa i kiwa mu lekko głową, na pożegnanie. W końcu nie pokaże tej okropnej Ceres, jak bardzo popsuła jej humor. Może się bawić i bez niej! – Chodź sprawdzimy te… budki – zwraca się do Cyrusa i powoli ciągnie go w stronę jakiejś atrakcji.

Gdyby ktoś zapytał cię, dlaczego w zasadzie postanowiłaś wmieszać się w tłum, zamiast zwyczajnie podejść do Quietusa, Daisy i Megary, chyba nie potrafiłabyś znaleźć żadnej odpowiedzi, która brzmiałaby logicznie. W zasadzie dość szybko pożałowałaś swojej decyzji – zdaje się, iż wyrządziła więcej szkody niż pożytku, bo Ettréval niemalże błyskawicznie zaczął podążać w twoim kierunku, wprawiając w osobliwy stan zażenowania. Nim jednak znalazł się niebezpiecznie blisko ciebie, uchwyciłaś spojrzenie @Tonia Paisley, której buzia przybrała szkarłatny kolor, choć może odniosłaś mylne wrażenie, a dziewczyna jedynie za mocno podkreśliła policzki. I choć aktualnie bliżej ci było do tego, aby w ramach ulgi obrzucić kogoś klątwą, odwzajemniłaś jej uśmiech, tak skrupulatnie wyćwiczony przez lata.
I to właśnie w tej chwili Cichy zastąpił ci drogę w iście teatralny i typowy dla siebie sposób, mierząc w ciebie końcówką parasola, na co byskawicznie zdjęłaś uśmiech ze swojej twarzy, zdawkowo unosząc brwi.
- Możesz mi tym co najwyżej wydłubać oko, wiesz o tym? – zaśmiałaś się, starając się ukryć swoje emocjonalne rozstrojenie, na które złożyło się znacznie więcej czynników. W tej chwili mogłabyś zapewnić Quietusa, że gdyby chociaż podjął próbę wdarcia się do twojej głowy w celu ustalenia przyczyny, dość nierozważnie targnąłby się na własne życie. Wymownie przeniosłaś wzrok na swój parasol, stukając nim ostrzegawczo w podłogę. Kiedy jednak Cichy uniósł rękę, ukazując swój nadgarstek, zdawałaś się nieco złagodnieć, jakby oswajając z myślą, że spędzenie w jego towarzystwie kilku kolejnych godzin nie może być aż tak złą perspektywą.  
- Jeśli tylko uniesiesz na mnie różdżkę, przysięgam, że wejdę ci do głowy i nie będziesz się w stanie przed tym obronić – nie mogłaś pozostać dłużna na tak wesołe powitanie. Wyciągnęłaś dłoń po stokrotkę, po czym – nie bardzo wiedząc, co z nią zrobić – zdjęłaś na chwilę swój kapelusz, by wsunąć ją za taśmę, oddzielającą denko od ronda. Kiedy już ponownie znalazł się na twojej głowie, zupełnie mimowolnie wysunęłaś rękę, pozwalając zaklęciu połączyć wasze nadgarstki – choć wcale nie czułaś się z tą myślą szczególnie komfortowo.  
- Wygląda na to, że od tej chwili musimy być wobec siebie zastraszająco mili – skwitowałaś, zauważając, jak @Cyrus Lynford i @Winnie Hensley zmierzają w waszą stronę, co wcale nie poprawiło twojego nastroju. O ile tego pierwszego powitałaś uśmiechem, tak obecność Winnie starałaś się potraktować z obojętnością, dość szybko orientując się, że Hensley przyjęła podobną taktykę. Kiedy jednak zaczęła rozwodzić się nad problemami natury łazienkowej musiałaś naprawdę się wysilić, by przypadkiem nie parsknąć śmiechem. Przecież jej okropne listy wprawiły cię w przygnębienie, nie mogłabyś teraz tak po prostu dać jej satysfakcji z tego, że jest zabawną osobą.

Amy rozglądała się to tu, to tam... Niestety nic to nie dawało. Była niższa od większości osób, a na dodatek wszyscy zgromadzeni mienili się niczym tęczowe stworki, jeśli takowe istnieją. Jak miała wypatrzeć osobę ze słonecznikiem? Już miała się zamiar poddać i zabrać się za jedzenie słodyczy, pomijając fakt, do którego doszła po chwili, że osoba, która została jej przydzielona też powinna jej szukać. No nie?
I tak się stało. Podeszła do niej jakaś dziewczyna. Amy kompletnie jej nie znała, ale lekko uśmiechnęła się na jej widok, gdy zobaczyła, że Sofia również ma słonecznika i upleciony, ładny warkocz na głowie. Brakowało jeszcze, żeby założyły te same sukienki. Mogłyby robić wtedy za siostry.
- Jak najbardziej.- Odpowiedziała dziewczynka, niemal wstrzymując wybuch śmiechu. Puchonka ukłoniła się przed krukonką, jakby ta była jakąś księżniczką.
- Jestem Amy.- Przedstawiła się, przed tym kiedy delikatne światełko rozbłysło. Zaskoczyło to nieco Mitchel.- Magia.- Szepnęła, po czym spojrzała na swoją towarzyszkę.

Dość długo zastanawiała się nad tym czy wybrać się na imprezę. Miala ostatnio gorszy okres i jakoś nie byla w nastroju na imprezowanie. Siedziala samotnie w pokoju na parapecie i wpatrywala sie gdzies przed siebie. W jakis punkt za szybą. Westchnęła cichutko na myśl o tym, że już wcześniej zapisała się na tą imprezę andrzejkowa. I po co ona się zapisywała? Teraz będzie musiala iść. Wstala z parapetu i poszla wziac prysznic. Gdy wrocila stanela przed szafa i wyjela z niej kremowa sukienke. Ubrala sie i stanela przed lustrem przyglądając sie sobie. Hmm, brakowalo jeszcze butow, makijażu i fryzury. Zmarszczyla delikatnie nosek siadajac na malej pufce przed toaletka. Po okolo 20 minutach byla uuz uczesana i miala delikatny makijaz by nie zucac sie w oczy. Po odnalezieniu odpowiednich butow wyjela z szuflady broszke z symbolem słońca i przypiela ja sobie. Wyszla z pokoju i udala sie do świetlistego pokoju gdzie juz zaczela sie impreza. Gdy weszla do srodka okazalo sie, ze bylo tam tylko kilka osób. A to bardzo dziwnie. Zawsze gdy sie gdzies zjawiła to były juz tłumy. Rozejrzala sie po sali i podeszla do stolow z przekaskami i napojami. Nalala sobie sokudyniowego i stanela pod ścianą rozgladajac sie i popijajac sok. Przez chwilę przemknelo jej przez glowe pytanie kto bedzie jek parą na dzisiejszy wieczor, ale szybko odgonila te mysli.