Jasne, że Cheney zawsze dostaje to, na co ma ochotę. Prędzej czy później wychodzi zwycięsko z każdej sytuacji. Czasami wymaga to naprawdę dużo czasu i cierpliwości, a czasami bierze z ręki do ręki, tak po prostu; zdarza się, że mimowolnie, bo lubi zwyczajnie posiadać. Mania kolekcjonowania, kolekcjonowania czegokolwiek. Najlepsi i tak są ludzie. Ustawia ich rzędami na półce, do niektórych wraca, a innych puszcza w niepamięć, pozwalając, by przykrył ich kurz mglistych, niewyraźnych wspomnień. Każdy z nas coś zbiera - znaczki, ołówki, książki, płyty czy chociażby zmarszczki. Niektórym nie wystarczają martwe przedmioty. Voice lubi słyszeć czyjś oddech, przyglądać się, jak mruga. Tak prozaiczne rzeczy sprawiają jej tak wiele radości... I pomyśleć, że niektórzy czują się szczęśliwi dopiero z najnowszym modelem miotły w dłoni.
Czy lubiła, gdy ktoś na nią patrzył? Ciężko powiedzieć. Na pewno nie przepadała za zwykłymi gapiami, ale ten tutaj nie przeszkadzał jej aż tak bardzo. Bez wątpienia Spencer był specyficzny i Cheney jeszcze nie wiedziała, czy jej to pasuje. Wkurwiało ją tylko to, że nie miała pojęcia, co mężczyzna myśli. Nie była niedowartościowana, ale wszystkie uwagi na swój temat wolała usłyszeć, niż się ich domyślać. W końcu kobieta, która się domyśla, stanowi ogromne niebezpieczeństwo. Tajemnica na kobietę to jak płachta na byka. A jeszcze na kobietę, która sama skrywa mnóstwo tajemnic...
Nie ograniczała się muzycznie, co nie zmienia faktu, że klasyka zajmowała szczególne miejsce w jej sercu. Czajkowski, Wieniawski, Bach. Magia sama w sobie, bez huku, bez zbędnych udziwnień.
- Ty jesteś taki bystry, czy to tylko głosy w twojej głowie? - Bo jeśli głosy... Zawsze mogłaby się podśmiewać, że już mu zamieszała w głowie. Zamierzała podjąć wyzwanie, ale spokojnie, bez pośpiechu, bez efektu wow, bez werbli i przytupu. Po prostu delikatnie wygładziła materiał sukienki, której nie bała się pobrudzić, również nie po kobiecemu. Już, już miała się zaciągnąć papierosem po raz kolejny, ale w jej życiu też nie ma łatwo. Bynajmniej nie przestraszyła się, nie zadrżała, nie przejęła się. Zawsze panowała nad sytuacją, nawet jeśli wydawało się inaczej... A przynajmniej tak twierdziła i to pozwalało jej zachować spokój.
Według niej niewiele rzeczy pachniało lepiej, niż Feniksowe. Z resztą, według wielu. W końcu ten zapach naprawdę potrafił skutecznie odurzyć.
- Wiem - krótkie, proste, bez wahania. Nie liczyła na to, że odzyska papierosa i najchętniej wyjęłaby następnego, ale nie miała już tak wielkiej ochoty. Znalazła sobie nowy obiekt, na którym mogła się skupić. Z resztą, skoro on brał, co chciał, to, czemu ona nie mogła? Tak więc sięgnęła po jego podręcznik do eliksirów i bez ceregieli zaczęła go przeglądać, cicho mrucząc coś o trzeciej klasie. A więc kończył studia, chociaż... Wyglądał na trochę starszego. Chętnie zarzuciłaby mu, że nie ma dwudziestu lat, ale obecnie i dwunastolatki wyglądają na szesnastolatki, a sądów nie należy wydawać pospiesznie. Teoretycznie.

Podobała mu się.. znaczy się nie w tym sensie, w tym drugim... w tym, że nie robiła tutaj cyrku i wielkiej sceny za wzięcie papierosa. Była ciekawa, interesująca.... zwał jak zwał. Była kimś z kim chciał naprawdę chciał zamienić parę zdań, bo więcej mu do szczęścia nie było potrzebne.
Cóż samo zabranie papierosa jej nie przeszkadzało, a była to rzecz chamska, ale zarazem intymna. Sam w sobie papierosa zaczął podziwiać, po drugim zaciągnięciu się stwierdził, że koniec z mugolskimi, to jest arcydzieło same w sobie. Jak oni to w ogóle stworzyli ?!
Leo w końcu odwrócił się w stronę Voice, chcąc móc na nią patrzeć i obserwować jej ruchy bez konieczności obracania samej głowy co chwilę.
Sam potrafił czytać ludzi z ich mimiki i ruchów, było to wyjątkowo proste jako obserwator przez całe życie.
- Powiedzmy, że jestem taki bystry, a po za tym masz to wypisane na twarzy.
Odpowiedział blondynce patrząc jak zabiera mu książkę, nie ruszało go to tak jak ją nie ruszyło zabranie papierosa. Coś za coś, to była dobra wymiana szczególnie, że zyskał prawie pół fajki. Szanował to... chociaż nie w końcu on jej go zabrał, co innego gdy by sama mu zaproponowała.
Siedząc na przeciwko niej wypuszczał dym przed siebie, także czy chciała tego czy nie była również tutaj paląca, ale sam zapach był na tyle przyjemny wraz z gęstym, aczkolwiek delikatnym dymem, że jemu by to nie przeszkadzało, więc jej też nie mogło. To w końcu był jej papieros, musiała być już do niego przyzwyczajona.
Na jej "Wiem" nie zareagował słownie, jedynie się uśmiechnął, nieco szerzej niż wcześniej, nieco złośliwie. Podobała mu się jej, hmm... zadziorność ? Może tak to nazwać.
Leo spojrzał to na książke to na nią. Zastanawiało go to, na którym dziewczyna jest roku. W sumie można zapytać. Jeżeli już tu tak siedzą razem to nawet wypadało by się czasami do siebie odezwać.
- Też studiujesz ?
Zapytał spoglądając tym razem na papierosa, powoli się kończył. Gdzieś tam w środku ubolewał, ale na razie musi mu to wystarczyć, bo w końcu papierosy mu przyrosną do ust, a to wtedy będzie kłopotliwe. Czasami trzeba odpuszczać, chociaż na te parenaście minut.  
Przetrzymywał chwilę feniksowego w palcach, chcąc zaczerpnąć troche świeżego powietrza. Dziwił się, że dziewczynie nie jest zimno w tej sukience, nawet jemu było trochę chlodno w swetrze, co prawda nie miał pod nim żadnej koszulki, ale w dalszym ciagu to sweter.
"Skąd ona się wzięła ? " Zadawał sobie to pytanie bez w końca w głowie. Nigdy jej nie widział w szkole, no może kiedyś gdzieś mu śmignęła na korytarzu, ale w dalszym ciągu był w delikatnym szoku, że zaczepiło go blondynka, która ma coś wspólnego z muzyką, dodatkowo nie uciekła od niego po pięciu wspólnie spędzonych minutach. Było to nieco dziwne patrząc na to, że Leo zachowywał się totalnie niestosownie i był zupełnie nietaktowny. Ciekawiło go też to co ona o nim myśli, jakie ma zamiary. Ciężko było ją rozczytać zachowywała się bardzo... dziko.
No, ale widocznie trafił swój na swego. Leo wiódł wzrokiem po otwartej książce, którą przeglądała Voice, po jej dłoniach, czasami po jej włosach i twarzy. W dalszym ciągu uśmiech widniał na jego twarzy, nie był on już taki złośliwy, bardziej skryty.
Po prostu jego kąciki ust nieco się uniosły, a lewy był wyżej niż prawy... a on to już zalicza do uśmiechu.

Ciekawa, interesująca... Tak, to chyba ten gatunek. Niepospolity, ciężki do znalezienia i oswojenia. Voice Cataclysm Cheney na pewno nie jest typowa, ale w końcu każdy z nas powie o sobie to samo. Jestem niezwykły. A słyszałeś jeszcze lepsze hasło? Jestem wrażliwym, dojrzałym artystą. No, ale ludzi z wyobraźnią jest na tym świecie mało, trzeba ich doceniać. Nawet jeśli są bardziej irytujący, niż dojrzali. I co prawda Ślizgonka nie zawsze zachowywała się dorośle, właściwie czy imponująco, ale była osobą godną uwagi. Z resztą dobrze wiedziała, że tą uwagę przyciąga. W końcu nie każdy mówi tak cicho jak ona. Samemu trzeba zamilknąć i przestać szurać butami, żeby usłyszeć, czego ta mała blondyneczka chce. Nie da się ukryć, że dziewczyna wie, jak zmusić ludzi, by poświęcili jej chwilę uwagi. W końcu wszyscy dobrze wiemy, że ładna buzia nie wystarczy... Jasne, sporo znaczy i o tym również Cheney wie bardzo dobrze. Ale nie jest wszystkim. Ładnym głosem też można wiele zdziałać, a jeśli jest się głosem też z imienia... Świat w twoich rękach.
Kiedyś umiała doskonale czytać z mowy ciała, a potem... Potem jej się odmieniło. Priborsky wróć do mnie.
- Zdradziła mnie twarz. Słabo - skrzywiła się, jakby faktycznie jej to przeszkadzało, jednak po chwili grymas przerodził się w kolejny kpiący uśmiech, tak bardzo charakterystyczny dla Pierdolęwszystkovoice. Wdychała wirujący dookoła dym, powoli przerzucając strony, jednym palcem gładząc krawędź książki. Ciekawe, czy zauważyłby, gdyby podmieniła jego podręcznik na swój... Pewnie tak. Skoro już uważał się za wybitnie bystrego... Ciekawe, czy zauważył, jak delikatnie drgnęła jej prawa brew, gdy wspomniała jego słowa.  
- Nie, nie. Jutro zaczynam uczyć zielarstwa - zaprzeczyła z taką pewnością i zapalczywością, że przez chwilę faktycznie mogło to sprawiać wrażenie prawdy. Szkoda tylko, że nadzwyczaj mocno ją to kłamstewko rozbawiło. Aż musiała zacisnąć wargi, by powstrzymać się od śmiechu. - Pierwszy rok - wzruszyła nieznacznie ramionami, po chwili odgarniając za ucho kosmyk jasnych włosów. Zimno jej jeszcze nie było, bo chłód przychodził razem z ciemnością, której się bała. Z ciemnością, nie szarością. Póki co mogła wytrzymać bez jęczenia.
Podniosła na niego na chwilę wzrok, ale tylko na chwilę, bo w końcu miała w rękach całkiem interesującą książkę. Oczywistym było, że niczego z niej nie zapamięta, ale ciekawostki na pięć minut to też całkiem przyjemna forma wiedzy. I o wiele lżejsza. Takich informacji teraz pragniemy - krótkich, lekkich, przyjemnych, konkretnych, interesujących. Leniwa ta ludzkość.
- Voice - rzuciła jakby od niechcenia, przerzucając kolejną kartkę. Czuła, że się uśmiecha i dawało jej to swoistą satysfakcję. Nawet nie musiał się zorientować, że to imię... W ogóle nie musiał jej imienia znać. Wystarczyło, że był. Bo był całkiem interesujący.
Skąd się wzięła? Możliwe, że z piekła. A z drugiej strony, czy tak delikatne dziewczątko mogło być złe?
Mogło. Ale nie było, chociaż bardzo chciało, żeby ludzie myśleli inaczej.
A co o nim myślała... O tym może innym razem.

Lope z trudem odnalazł lukę w grafiku, którą mógł wykorzystać na zorganizowanie treningu Quidditcha. Ostatnimi czasy nieco zatracił się w rozwoju kariery poza Hogwartem, co nie szło mu najgorzej. Zawsze jednak z tyłu głowy tkwiła myśl, że powinien też dbać o swoją drużynę. Nie wątpił, że Ślizgoni potrafią samodzielnie ćwiczyć albo uczęszczają na zajęcia Limiera. Miał jednak wrażenie, że to dość mało, a zwłaszcza jak na jego wymagający gust. Trzeba było ich przycisnąć i przypomnieć, czym jest ciężka praca nad lataniem. Przypomnieć, że to nie jest zabawa.
Rozesłał listy z informacją, że mają zjawić się na polanie nad jeziorem, a dokładniej na tym jej obszarze, który był umiejscowiony najbliżej niewielkiego lasu. Było to ciekawe miejsce, w którym wiele rzeczy mogło się zdarzać, a kapitan wymagał od zawodników przygotowania. Na każdym kroku mieli mu udowadniać, że dla drużyny poświęcą wszystko - honor, dumę, zdrowie, czas, pieniądze. Pogoda również nie była najlepsza, przez co mało uczniów wychodziło na błonia. Późnym popołudniem zrobiło się znacznie chłodnej, a gęste, szare chmury zasnuły niebo. Spodziewał się, że lunie deszcz, a nawet na to liczył. Im więcej dodatkowych utrudnień tym lepiej. W czasie meczu też może się zdarzyć, że będzie padać, a Ślizgoni muszą być na taką ewentualność perfekcyjnie przygotowani. Lope nie lubił moknąć, ale dla Quidditcha zdolny był do każdego poświęcenia. Nie trzeba było dodawać, że od każdego Ślizgona wymagał takiej samej deklaracji. Mimo, że narzekał tak samo jak zwykle to doceniał bardzo skład drużyny i chciał z nimi pracować. Pierwszy raz od czasów Calpiatto czuł, że zależy mu na tej grupie. Lope zabrał wszystkie potrzebne piłki, a także zapasowe miotły ze schowka, gdyby ktoś nie przyniósł własnej. W tym także uzbroił się we wszystkie ochraniacze do Quidditcha, a zielono-srebrna szata układała się gładko na piersi Mondragóna. Czuł dość silny wiatr muskający go po twarzy i wiedział, że łatwo nie będzie. Oczekiwał stuprocentowej obecności i każdego, kto uniknąłby treningu, zamierzał osobiście rozliczyć. Co jak co, ale musiał mieć naprawdę dobre usprawiedliwienie.
Kapitan przyszedł na skraj polany, gdzie zostawił sprzęt i zastanowił się jeszcze raz nad tym, czy wszystko ma zaplanowane. Spodziewał się, że długo nie będzie czekać, ale i tak przeszedł się parę metrów, żeby stanąć na brzegu i przejrzeć się w ciemnej tafli jeziora.

Kuferek: 66
Pozycja: Ścigający

Ostrzegam, że może być dużo negatywnych kostek. Za brak własnej miotły będą utrudnienia. Napiszcie ile macie punktów w kuferku i na jakiej pozycji chcecie grać.
Pierwszy etap: 14.05. chyba, że zjawicie się wcześniej.

Ubieram się w bluzkę quidditchową i cały ten strój w barwach zielono-srebrnych. Nie jestem pewna czy słuchać kapitana i rzeczywiście przywdziewać coś ciepłego, w końcu jeśli będzie dużo ruchu to i tak się rozgrzeję, ale ostatecznie narzucam na siebie jakąś cieplejszą warstwę - najwyżej ją zdejmę, jeśli będzie trzeba. Na błonia wychodzę spacerem, krytycznie przyglądam się ciemniejszym chmurom, które wydaja się wisieć wyjątkowo nisko nad jeziorem i jednocześnie grozić, że zaraz z nich lunie. Nie mam zamiaru leźć na drugi koniec na piechotę, więc naciągam gogle na oczy i wskakuję na miotłę - i tak przelatuję nad wodą, robiąc tym samym pewnego rodzaju rozgrzewkę, bo nie mając przed sobą żadnych przeszkód, mogę nie ograniczać wcale prędkości. Zatrzymuję się dopiero przed Lope, podlatując do niego od strony wody, toteż zauważyć mnie musiał już jakiś czas temu. Ląduję miękko na ziemi i biorę miotłę pod pachę.
- No wreszcie - witam go jakże radośnie. - Już myślałam, że odpuściłeś, nawet puchoni mają więcej treningów niż my. A lekcje z Limierem są beznadziejne, kto to słyszał, żeby wykorzystywał nas jak skrzaty domowe - marudzę sobie, mając nadzieję, że nie tylko dla mnie to była jakaś szopka. Przesuwam gogle na czoło i patrzę na cały przyniesiony sprzęt. - Ale żeś tego naznosił. Spodziewamy się kogoś nowego? - pytam. Ja sama mam na sobie nawet ochraniacze, poza tym oczywiście takie rzeczy jak obowiązkowe rękawiczki czy kompas przyczepiony do miotły (nadal nie wiem po co mi on do grania, raczej nie planuję się gubić na boisku, ale w sumie jak lunie i nie będzie nic widać to może się przyda).

Kuferek: 34
Miotła: Nimbus 2015
Pozycja: pałkarz

Początki w drużynie na pewno nie będą lekkie, a jednak naprawdę się na to cieszyłam. Nie martwiłam się jakoś specjalnie, że sobie nie poradzę. Miałam naprawdę dobrą kondycję, dużo trenowałam i chociaż nie zawsze było to ściśle związane z miotlarstwem, to sama wydolność też się liczy, prawda? Nie miałam w sumie ani miotły, ani niczego innego przydatnego do gry. Pomysł ze wstąpieniem do drużyny wyszedł dość spontanicznie, ściślej mówiąc podrzucił mi go Lope, sugerując, że coś z tego może być. Wiedziałam, że rozgląda się za pałkarzem i szukającym. Ta pierwsza opcja wydawała mi się dużo bardziej kusząca i na nią właśnie udało mi się dostać. Słyszałam plotki, że Lope jest wyjątkowo wymagającym kapitanem, a treningi z nim do najłatwiejszych nie należą, co mi się bardzo podobało. W końcu chodziło o to, żeby być najlepszym prawda? Nie było co się z nami cackać, jeżeli miało to wszystko przynieść jakiś pozytywny skutek. Pogoda nie powalała, spodziewałam się, że w pewnym momencie po prostu lunie deszcz i trening zrobi się wyjątkowo ciężki. Czekało mnie spore wyzwanie jak na pierwszy raz.
Oczywiście zjawiłam się punktualnie gotowa do działania. Spojrzałam na Lope, który stał już z jakąś ślizgonką. Wiedziałam jedynie, że też jest pałkarzem. W końcu namiętnie śledziłam wszystkie rozgrywki.
- Spodziewacie - powiedziałam spokojnie, bo usłyszałam jeszcze końcówkę ich rozmowy. Spojrzałam na dziewczynę, znacznie lepiej przygotowaną do treningu ode mnie. - Heaven - przedstawiłam się przy okazji, ona mnie pewnie nie kojarzyła.

Kuferek: 0
Miotła: brak
Pozycja: pałkarz

Ostatnim razem trening Evie nie poszedł najlepiej. Walnęła w coś niespodziewanie już na początku treningu i bardzo szybko zakończyła swój udział, ale nie myślcie, że zrezygnowała! Wcale nie. Ktoś taki jak ona nigdy nie rezygnuje. Dąży cierpliwie do celu. Jeszcze zobaczycie, uda jej się! Tak więc kiedy dowiedziała się, że niebawem ma być trening to przyszykowała się. Nie pytajcie się jak. Nie miała ani własnej miotły ani żadnych gogli czy co tam się zakłada w taką pogodę. Jedynie ubrała odpowiedni strój i ruszyła na miejsce treningu.
Podeszła do kapitana i skinęła mu głową. Miała to gdzieś, że poprzednim razem nie potraktowała go zbyt przyjemnie, takie już było życie, prawda? Sięgnęła po jedną z mioteł którą przyniósł i przyjrzała się jej. Ze schowka czy nie, nie ma co marudzić. Dobry zawodnik poleci na byle czym. Oczywiście jeśli w końcu będą jakieś postępy to zaopatrzy się w coś lepszego, ale teraz jaki był tego sens? By tylko leżała w kącie sypialni i czekała na kolejny trening albo okazję by z niej skorzystać? Wkrótce by miała taki sam widok jak te... niezbyt nowe i czyste.
Zgarnęła włosy do tyłu i związała je starannie gumka tak by żaden kosmyk nie pozostał luźny. Nie chciała by wiatr wszystko zniszczył, ale znając życie pewnie sama wszystko zniszczy. Chociaż była i na to gotowa. Prawdziwy zawodnik musi być gotowy na porażkę jej zdaniem. Chociaż za żadne skarby nie chciałaby do tego dopuścić.
Stanęła i wsłuchała się w toczącą rozmowę. Zaczynało się bardzo ciekawie. Ziewnęła z nudów. Ile jeszcze uczestników miało się zjawić? Czy w końcu coś zacznie się dziać? Te i wiele innych pytań kotłowało się w jej głowie, ale nie liczyła na odpowiedź.

Kuferek: 1
miotła: brak własnej
Pozycja: ścigający

Mimo, że ze względu na muzykę ledwo starczało mi czasu na względnie regularne chodzenie na zajęcia to trening Quidditcha nie był czymś co mogłabym sobie tak po prostu odpuścić - po pierwsze zdawałam sobie sprawę w jak złej kondycji jest nasza drużyna, po drugie - uwielbiałam ten sport niemal tak mocno jak muzykę, a po trzecie - kochałam być w czymś najlepsza, otrzymać pochwały i uwagę, a na boisku mimo ciężkiej pracy miałam tego pod dostatkiem. Bez wątpienia cześć drużyny mogła mieć pretensje do Lope, że tak bardzo mnie wychwalał, ale w gruncie rzeczy odkąd byłam w drużynie nie odpuściłam żadnego treningu, a w każdym meczu prezentowałam najwyższą możliwą formę, nigdy nie zawodząc.
Nie wzięłam ze sobą zbyt wielu ochraniaczy, bo wiedziałam, że na treningu będzie mi wygodniej w swobodnym stroju. Odpuściłam sobie nawet typową szatę Slytherinu, w której Lope prezentował się tak świetnie - zamiast tego wybrałam wygodniejsze i dostosowane do pogody ubrania. Po pojawieniu się na miejscu przywitałam się ze wszystkimi obecnymi, zdecydowałam jednak nie wdawać się w głębsze pogawędki.

Kuferek: 26 (+6)
Miotła: Nimbus 2015
Pozycja: ścigający

Czy kiedykolwiek bardziej się cieszył z tego, że musi udać się na trening? Dzisiaj chyba nadszedł ten dzień. Miał dosyć bezczynnego siedzenia, które swoją drogą nie jest do niego podobne. Rozchorował się? Gdy rano przykładał rękę do czoła to wszystko było w porządku, ale kto go tam wie.
Narzucił na siebie luźne ciuchy, coby móc w spokoju w nich poćwiczyć i wyszedł z dormitorium, pełen nowej energii. Nie zastaniesz Lennox'a uśmiechającego się od ucha do ucha, choć jest dosyć blisko tego efektu. Prędzej wzięliby go za szaleńca, niż zadowolonego z życia człowieka. Oj tak.
Po piętnastu minutach znalazł się na wyznaczonym przez kapitana miejscu, bo oczywiście musiał zahaczyć o kuchnię, w której poczęstował się dobrociami specjalnie dla nich przygotowanych na późniejszy posiłek... Nie powinien jeść przed treningiem? Jeszcze nigdy mu to nie zaszkodziło. Przywitał się z Lope oraz z innym uczestnikami(dzień dobroci dla innych?), po czym podszedł do sprzętu i chwycił miotłę, która miała dzisiaj unieść jego zacny zadek. Cudownie.
Powoli zaczął się rozciągać.


Kuferek: 3
Miotła: brak własnej
Pozycja: ścigający(ej, bo już zapomniałam xD)

Obserwował Daisy bez szczególnej reakcji, jedynie uniósł lekko rękę na powitanie Ślizgonki. Trzeba przyznać, że na nią można było liczyć i należała do stałego składu drużyny, co doceniał. Poza tym przychodziła przygotowana, w pełnym wyposażeniu z najlepszą miotłą, więc kapitan nie miał się do czego przyczepić.
- Ja i odpuścić? - zaśmiał się lekko, bo w ogóle sobie tego nie wyobrażał. Ambicje i zaciętość by mu na to nie pozwoliły. Ale to prawda, że Puchoni chyba brali się za siebie. - Muszę lepiej wyczuć tę ich nową kapitan, Westwood czy jakoś tak, ale mam wrażenie, że też szybko odpadnie. Limiera lepiej nie będę komentować, na następnych zajęciach pewnie naprawdę każe nam zamiatać Wielką Salę.
Chętnie dołączył do marudzenia z Manese. Sprzętu nie było znowu tak wiele, ale Mondragón wolał się upewnić, że po nic nie będzie trzeba wracać się do składzika. Zanim zdążył odpowiedzieć twierdząco na pytanie Ślizgonki, usłyszał głos panny Dear. Odwrócił się w jej stronę z nieco szerszym uśmiechem.
- Tak, to nasz nowy as w rękawie. - powiedział z pewnością siebie. Nie liczyło się to, że nie do końca znał umiejętności Heaven. Nawet nie zwrócił specjalnej uwagi na to, że nie ma własnej miotły (zgarnął jedną z zapasowych i podał dziewczynie). Chciał na początku dodać Ślizgonce odwagi, bo wierzył, że może stać się bardzo cennym nabytkiem drużynowym. W każdym razie tak właśnie ją teraz postrzegał. - Jeśli sobie nie poradzi to może chociaż zrobimy z niej maskotkę...
Milczącą Hemmer przywitał jedynie skinieniem głowy, do Vivien chętnie wyciągnął rękę. I niech ktoś spróbuje stwierdzić, że nie wygrają Pucharu Quidditcha. Powitał Zakrzewskiego bez zbędnych czułości, ale też cieszył się, że chłopak przybył. Zawsze to jakiś facet oprócz niego. Lope myślał, że zjawi się również @Lettice Callaghan, ale jej nigdzie nie było widać. Uprzedził wszystkich Ślizgonów, że nawet jeśli nie chcą grać to mogą przyjść. Nie widział w każdym razie przeciwwskazań. Przybycie Nessy jednak trochę Mondragóna zaskoczyło... bo myślał, że w ostatniej chwili zrezygnuje.
- Spokojnie, poradzilibyśmy sobie nawet przy huraganie. - zapewnił, poprawiając swoje rękawice i myśląc o tym, że był raczej smokiem niż tajpanem. Również postąpił parę kroków do przodu, badając z której strony wieje wiatr i czy ktoś jeszcze zmierza od strony zamku.
Popatrzył z niejaką konsternacją na pannę Lanceley po jej słowach, zwłaszcza że nazwała drogocenne miotły szczotkami. Skąd miał wiedzieć, co kotłowało się w tej rudowłosej główce i jakie powody nią kierowały? Nie nauczył się jeszcze czytać cudzych myśli. To prędzej Lope powinien zapytać co ostatecznie skłoniło dziewczynę do zaakceptowania tego "zaproszenia" na pooglądanie treningu Quidditcha. Kto wie, może jej się spodoba i następnym razem spróbuje sama? A może się do czegoś przyda? W równym stopniu przejmował się nią, jeśli była gdzieś blisko, jak i gdyby postanowiła zostać w zamku.
Lope zrezygnował z żadnych tłumaczeń, posyłając jej swój standardowy, nieco ironiczny uśmiech. Palcami prawej ręki przeczesał powoli włosy, które już zdawały się wyczuwać, że zmokną. I niebawem rzeczywiście, pierwsze drobne kropelki wylądowały na policzkach Lope.
- To musi być przeznaczenie. - stwierdził. - Może chcesz, żebym spełnił twoje marzenia?
Nie przyszli tu po to, żeby ze sobą przyjacielsko rozmawiać, dlatego uwaga Ślizgona przekierowała się w pełni na jego drużynę. Nie mieli obrońcy ani szukającego, co było sporym problemem. Musiał to przemyśleć. Bez pogadanek polecił zawodnikom się rozciągnąć i przelecieć parę kółek wolnym tempem.
- Za ziewanie dodatkowo jedno się przebiegnij. - zwrócił się do Evie bez złośliwości. Widział wszystko i nie lubił okazywania znudzenia. Sam również wykonał tę prostą rozgrzewkę i poczekał aż znów się zbiorą. W międzyczasie deszcz się tylko wzmógł, do tego wiatr też dało się odczuć. Lope wyznaczył sobie rolę obrońcy, którego mieli po kolei atakować Vivien, Evie i Lennox. Zajął się rozłożeniem jednej niewielkiej pętli, co miało również utrudnić im sprawę. Nie dawał im forów przy bronieniu, ale też nie grał tak ostro jak wobec ścigających innej drużyny. Jednocześnie dwójka pałkarzy miała zająć się sobą.


Ścigający rzuca trzy razy kostką. Każdy rzut to jedna próba trafienia do pętli. Pojedynczą kostkę można przerzucić za 10 punktów w kuferku.
1 - Kafel bardzo chce ci uciec z rąk, a silny powiew wiatru mu w tym pomaga. Nurkujesz, żeby go złapać i w ostatniej chwili rzucasz do pętli. Niestety, nie wycelowałeś dobrze. Ominął pętlę, co pewnie jest drobnym rozczarowaniem. W oczach kapitana owszem.
2,6 - Przez deszcz nie mogłeś odpowiednio się skupić. W ostatniej chwili rzucasz kafla i udaje się, trafiasz, aczkolwiek nie jest to nic godnego pochwały według kapitana.
3 - Wydawało ci się, że naprawdę dobrze ci pójdzie, ale kiedy już wyciągasz ramię, żeby strzelić, jeden z tłuczków od pałkarzy zahacza o twoje ramię. Ból jest naprawdę silny, ale wydaje się, że nie masz niczego połamanego. Lope mówi ci, że to nic takiego i masz kontynuować. Jeśli trafi ci się taka kostka dwa razy, masz uszkodzony bark i musisz poczekać na moją interwencję.
4 - Przy rzucie próbowałeś popisać się beczką, ale przez deszcz rączka miotły stała się bardzo śliska. Dorzuć kostkę, jeśli jest parzysta to opanowujesz ten manewr i kafel trafia do pętli, jeśli nieparzysta nie utrzymujesz się na miotle i spadasz na błotnisty brzeg jeziora. Lope każe ci się ruszyć po miotłę i kontynuować.
5 - podjąłeś ryzykowną próbę odbicia kafla miotłą i wydawało się, że już to zepsujesz, gdy taka kombinacja ci się udaje. Kafel przelatuje przez pętlę, a Lope patrzy na ciebie z uznaniem.


Pałkarze mogą napisać ile postów chcą, wymieniając się tłuczkami. Mogą rzucić kostką raz w swoim poście, co się liczy jako posłanie jednego tłuczka w drugą osobę. Przerzut kostki przysługuje trzy razy Daisy i raz Heaven (żeby było sprawiedliwiej).
1 - No to było popisowo zrąbane uderzenie, bo pałka prawie wyślizgnęła ci się z dłoni. Twój cel miał mnóstwo czasu na uniknięcie tłuczka, a ty możesz się zastanowić nad tym, co to w ogóle było.
2,5 - Wydawało się, że nic nie będziesz widzieć przez nasilający się deszcz. Musisz przelecieć nisko nad jeziorem, żeby dorwać tłuczek. Kiedy w końcu ci się udaje uderzasz go tak, że w ułamku sekundy dopadł twojego przeciwnika, który musi rzucić kostką: parzysta - tłuczek trafia cię prosto w pierś. Nie masz połamanych żeber, ale musisz odpocząć, bo bez wątpienia będziesz jutro nieźle potłuczony, nieparzysta - zdołałeś uniknąć najgorszego uderzenia i tłuczek jedynie zahaczył o twoją klatkę piersiową, ale i tak musiało boleć.
3,6 - Nawet nieźle wycelowałeś i silnie wyprowadziłeś uderzenie pałką pomimo przeciwności, więc twój przeciwnik musi rzucić kostką: parzysta - zdążył w równie ładnym stylu uniknąć/odbić tłuczek, nieparzysta - tłuczek boleśnie zahaczył o jego udo, nabijając mu pewnie wielkiego siniaka.
4 - Nie szło ci najlepiej, ale zrzucić winę mogłeś na miotłę. Wiatr zdaje się mieć nad nią większą władzę niż ty. W pewnym momencie, gdy próbujesz uderzyć tłuczkiem w drugiego pałkarza, tak tobą szarpie, że sam na niego wpadasz. Uderza cię w dowolne miejsce i z dowolną siłą.

Każdy kto nie posiada własnej miotły przy każdym swoim poście rzuca dodatkowo kostką:
1,2 - Nieważne, co teraz robiłeś, traci to swoje znaczenie i twój ruch jest nieudany. Miotłą strasznie szarpie, co chwilę zmienia kierunki, ściąga cię na prawo albo lewo. To chyba nie jest wina jej starości, a po prostu zakłóceń. Nic nie poradzisz na to, że w pewnej chwili posyła cię prosto do jeziora...
3,4,5,6 - Raz tobą szarpnęło, raz gwałtownie skręciła, ale dasz radę nad tym zapanować.

Termin: 19.05

Zgodnie z poleceniem Lope rozciągnęłam się powoli, po czym wykonałam kilka kółek na rozgrzewkę. Od razu poczułam się lepiej - byłam gotowa do gry i nawet coraz mocniej padający deszcz nie wydawał mi się przeszkodą.
Mondragón był wprawdzie przede wszystkim ścigającym, ale wiedziałam, że tak dobry zawodnik jak on równie dobrze poradzi sobie na obronie. Byłam przygotowana na to, że starszy Ślizgon nie będzie mnie oszczędzał, ale nie denerwowałam się. Znałam swoje możliwości i miałam świadomość mojej szczytowej formy, więc podchodziłam do zadania bez stresu.
Jako, że miałam ćwiczyć pierwsza to gdy tylko Lope podleciał do pętli odbiłam się od ziemi i ruszyłam w jego stronę. Ku mojemu zdziwieniu deszcz przeszkadzał mi zdecydowanie bardziej niż się tego spodziewałam. Udało mi się strzelić bramkę, ale była ona trochę dziełem fuksa i w żaden sposób nie spełniała najwyższych wymagań, które sobie stawiałam. Przegryzłam wargę niezadowolona z tego trafienia, na Lope też nie zrobiło to specjalnego wrażenia, więc zdecydowałam się od razu podjąć kolejną próbę. Tym razem zaryzykowałam i odbiłam kafel miotłą - byłam już przekonana, że nie trafię, lecz piłka gładko przeleciała między nogami kapitana i trafiła do pętli. Jego pozytywna reakcja zachęciła mnie do ponownego ryzyka - znowu odbiłam miotłę i znowu trafiłam, tym razem zdecydowanie pewniej. Jak na te warunki atmosferyczne dałam sobie radę wyśmienicie.

6,6->1->5,5

Słyszałam lekceważące podejście Lope do kapitan puchonów i w sumie rozumiałam. Zdecydowanie daleko jej było do kogoś takiego jak Lope, była raczej delikatna a to nie była cecha, która w pierwszej chwili kojarzyła mi się z kapitanem drużyny. Z drugiej strony o niczym to nie świadczyło, dalej mogła grać świetnie, w końcu kapitanem nie zostaje się bez powodu. Zauważyłam, że trochę odbiegłam myślami w kierunku Cherry, nie wiedząc właściwie czemu, ale szybko wróciłam na ziemie i uśmiechnęła się na słowa Lope. Miło, że wierzył w moje umiejętności, miałam nadzieje, że nie nawale tak od razu. Zamierzałam dać z siebie wszystko, oby hart ducha wystarczył. Wzięłam od niego miotłę i pokręciłam głową na tekst o maskotce.
- Chciałbyś taką maskotkę - przewróciłam oczami i po chwili zaczęła wykonywać zadaną przez chłopaka rozgrzewkę. Uśmiechnęłam się z rozbawieniem za dodatkowe okrążenie dla dziewczyny za ziewanie. To chyba była najlepsza próbka tego, jakim musiał być kapitanem. Właściwie podobało mi się to Konkretnie i stanowczo. Naprawdę próbowałam dać z siebie wszystko i uderzyć właściwie. Szkoda tylko, że moja miotła nie zamierzała współpracować, zaczęło mną szarpać, przewracać i ciągnąć na wszystkie strony. Już po chwili wraz z nią powędrowałam do jeziora. Na szczęście w wodzie odzyskałam kontrole i wróciłam na miejsce, całą przemoczona i niewątpliwie zła. Cóż, padał deszcz - i tak i tak zaraz byłabym mokra. Widocznie zakłócenia postanowiły przyspieszyć ten proces.

6, ale się nie liczy, bo 1 na zakłócenia :)

Tylko przez moment przyglądał się temu, co miało tutaj miejsce. Nigdy nie ingerował w tego typu rozmowach, nigdy również szczególnie go nie interesowały. Wolał jednak wiedzieć, co wychodzi z ust kapitana, bo jeszcze by oberwał za to, że coś mu umknęło. Skupił się więc na rozgrzewce, która najwidoczniej była mu potrzebne, bo coś niemiłosiernie głośno chrupnęło kiedy się wygiął, coby rozruszać mięśnie pleców. Skrzywił się. Czyżby się zasiedział? Fakt faktem, nie można było dostrzec żadnych nowych ran na jego rękach czy twarzy, nawet ostatnio złamane żebro się ładnie zrosło... Starzał się lub zwyczajnie nie było odpowiedniej sposobności.
Pogoda zdecydowanie nie sprzyjała dzisiejszemu treningowi, jednak bez oporów dosiadł swojej super miotły i wzniósł się do góry.
Deszcz był chyba najgorszym z możliwych rzeczy. Całkowicie przysłaniał mu widok i nic nie mógł na to w tym momencie poradzić, dlatego kiedy zobaczył zarys pętli, rzucił, teoretycznie licząc na szczęście, aby ten trafił tam gdzie powinien. Najwidoczniej przeczucie go myliło, a nawet sama miotła chciała pozbawić go ułudy dobrze wykonanego zadania. Kiedy ponownie dobył kafla, wymijając kolejnego zawodnika, ten niemiłosiernie wysuwał mu się z ręki. Przycisnął go zatem mocniej, choć wiatr wiał mu prosto w twarz i utrudniał widoczność. Cholera... Nie zdążył złapać kafla, dlatego musiał szybko po niego zanurkować, w ostatniej chwili go dosięgnął i zauważył okazję aby nim rzucić. Jednak ten nie trafił w pętle, a jedynie ją ominął. Świetnie.
Za trzecim razem było chyba jeszcze gorzej. Deszcz przesiąknął jego ubranie, a jego ręce ślizgały się na miotle, choć knykcie pobiegały od kurczowego trzymania się miotły.Rzucił kaflem i głośno przeklął kiedy miotła w ostatnim momencie odskoczyła, uniemożliwiając mu trafienie tam, gdzie powinien znaleźć się kafel. Czuł jak każdy jego mięsień napina się od szaleństw miotły, która najwidoczniej tak reagowała na panujące zakłócenia. Nie mógł jej opanować, do tego wiatr się wzmógł i odrzuciło go na bok.
Nie mógł nad nią zapanować, wiedząc, że jakiekolwiek starania i tak pójdą na marne. Poczuł szarpnięcie i po chwili leciał w kierunku jeziora, a z powodu praktycznie przytwierdzonych rąk do miotły, wpadł do wody. Co niczego nie zmieniło w i tak przemoczonym ubraniu.
-Kurwa.-Warknął, wynurzając się z wody i płynąć do brzegu.




KOSTKI: 6,1,6, + kostka za miotłę:1

Spoglądam na źródło głosu, a widząc nieznaną mi ślizgonkę, również się przedstawiam i podaję jej rękę na powitanie. Prycham bardziej z pogardą niż rozbawieniem na to co mówi kapitan. Nie wierzę, że będzie tak łatwo z nową kapitan puchonów, ale też nie zamierzam za bardzo obawiać się tego meczu. Najważniejsze to wiara we własne umiejętności a tego akurat mi nie brakuje. Kiedy schodzą się inni ludzie z drużyny i zamieniają parę słów z Lope, bawię się kompasem przymocowanym do miotły, dalej zastanawiając się po co mi on. Odkładam ją delikatnie na ziemię, kiedy niedługo potem zaczyna się rozgrzewka. Po bieganiu jestem trochę zgrzana, a krople deszczu osiadły na moich włosach, próbują też wedrzeć się do oczu, więc zsuwam gogle z czoła. Od razu lepiej - wydaje mi się, jakby wszystko o wiele wyraźniej widziała.
Mam ćwiczyć z nową dziewczyną - uśmiecham się do niej przebiegle, mrucząc pod nosem coś w stylu "zobaczymy co potrafisz". Na pewno nie zamierzam dawać jej fory, tylko dlatego, że widzimy się na treningu po raz pierwszy. Niech wie, że z nami nie ma tak łatwo. Niestety niespecjalnie mam okazję przekonać się o jej umiejętnościach, bo miotła nagle zaczyna szaleć. Patrzę całkiem spokojnie na to przedstawienie, a kiedy ląduje w wodzie, trochę przerażona podlatuję do niej, żeby upewnić się czy wszystko w porządku. Ale chyba tak - wygląda okropnie, ale chyba daje radę. Mam nadzieję, że nie myśli, że ten mały wpadek przerwie nasze trening. Odlatuję na odpowiednią odległość, wypatrując tłuczka, co pomimo gogli wcale nie jest tak łatwe. Deszcze coraz wścieklej zacina i pewnie wyglądam niemalże tak samo jak Heaven. W końcu piłka nadlatuje i odbijam go wyjątkowo celnie w ślizgonkę. Nic nie krzyczę, czekając na jej odpowiednią reakcję i będąc przygotowaną, żeby w razie potrzeby odbić tłuczka z powrotem.



2,@Heaven O. O. Dear musisz rzucić na unik

Lope czuł się trochę podłamany tym, że zaledwie część członków drużyny zaangażowała się w trening. Nie pozwalał na przerwanie ze względu na utrudnione warunki pogodowe. Latał tu i tam, co raz pokrzykując w stronę Ślizgonów z instrukcjami, co robią źle i co jeszcze mogliby w swojej taktyce poprawić. Wypatrywał doskonale drobne pomyłki, zapisywał w pamięci czy ktoś lepiej radzi sobie przy szybszej prędkości albo czy nie ma problemu z refleksem. Włosy mokły zadziwiająco szybko, podobnie jak szata, ale nie przejmował się. I tak nie było przerażająco zimno, więc mógł pomęczyć ich przez kolejne kilkanaście minut. Z niechęcią patrzył chociażby na Evie, która wyglądała, jakby myślała jedynie o spaniu (i wolałby, że zamiast zjawiać się tu, wróciła do lochów). Także Heaven nie popisywała się umiejętnościami, a chłopak westchnął tylko ciężko, gdy zobaczył, że wpada do wody. Znalazł się jednak szybko niedaleko niej, żeby upewnić się, że nie potrzebuje pomocy. Podał rękę i pomógł wyłowić sprzęt, żeby mogła wracać do gry. Manese spisywała się dobrze, więc uniósł kciuk w górę jako zachętę i zapewnienie, że może dawać z siebie wszystko. W czasie tego typu treningów powinni patrzeć na siebie jak na wrogów na boisku. Ważne było zarówno ćwiczenie pracy zespołowej i współgrania ze sobą, jak i odpowiedniego nastawienia bojowego wobec innych.
Lennox również wylądował w jeziorze, na co Mondragón zmarszczył brwi. To był aż tak pechowy dzień? Czy po prostu te stare miotły ze schowka były już kompletnie popsute? W oczach Nessy pewnie wychodzili dość zabawnie, bo nie pokazywali wszystkiego, czego potrafią. Lope przetarł mokrą od deszczu twarz i zarządził jeszcze dodatkowe dziesięć minut grania. Chciał, żeby poczuli ból mięśni, a następnego dnia obudzili się z zakwasy od ciągłego latania na miotle i machania ramionami. Perłą drużyny była bez wątpienia Vivien. Lope jakoś nie przypominał sobie momentu, w którym dziewczyna mogłaby go zawieść. Tak samo teraz z wdzięcznością obserwował, jak sobie radzi i wyjątkowo nie musi jej poprawiać tak, jak reszty grupy. Ślizgon był jednak świadom tego, że wszystko da się dopracować. Wiedział, że z czasem Heaven nawiąże prawdziwą nić porozumienia z własną pałką i miotłą, którą zamierzał jej już sprawić w prezencie. Przewidywał, że Lennox także będzie potrafił śmigać wśród innych i strzeli niejednego gola. Taką miał nadzieję, bo nie wyobrażał sobie, żeby nie zdobyli Pucharu Quidditcha. Odczułby to jako personalną ujmę na honorze.
- Skoro już zmokliśmy jak kury i latamy tu od godziny to możemy skończyć. - odezwał się w końcu głośno, łapiąc oddech. Był przyzwyczajony do nawet dużo dłuszego wysiłku, ale nie chciał też, żeby się wszyscy pochorowali. Na razie ćwiczyli wystarczająco długo, więc powiedział, że mogą wracać do Hogwartu. Sam za to podleciał do Nessy, która nadal obserwowała ich z boku. Zszedł przy niej na trawę i uśmiechnął się nieco kpiąco.
- Mówiłaś, żeby dać znać, jak będę cię potrzebował? Może poniesiesz mi miotłę? - zapytał, niby to podając jej swojego Nimbusa, ale cofnął rękę. Jedynie żartował, nie upadł tak nisko, żeby dziewczyna niosła jego miotłę... Lope zaproponował luźno, że może odprowadzić ją do zamku, co też zamierzał uczynić.

zt wszyscy

Nie widział przeszkód do spotkania z Nessą. Nie stęsknił się, nie jest więc to kwestia tego iż nie widział jej całe wakacje i jeszcze całe wieki przed. W sumie, to rzadko kiedy wychodził... Rzadko kiedy spotykał znajomą twarz, a przynajmniej tę przyjazną. Lennox Zakrzewski zaszył się w mieszkanku swojego ojczyma, o czym ten nawet nie wiedział. Byłby wściekły słysząc, co zrobił. Byłby wściekły, że matka na to wszystko pozwala. Jednak różnica w nich polegała na tym, że on tę swoją wściekłość ukrywał. Za ścianą troski i uśmiechu, którego trudno nie odwzajemnić. To dlatego niczego mu nie powiedział, po co miał zawodzić jedynego człowieka, który jeszcze w nim coś widział? To kompletnie nie fair.
Zwyczajnie wyjechał wcześniej z Meksyku. Czy była to zwykła ucieczka? Nazwijcie to jak chcecie. Chłopak miał zwyczajnie dość i zrobił sobie swoje własne wakacje.
Na jego warunkach.
List go zdziwił, jednak oferta przekąsek zdecydowanie podwoiła wartość tego spotkania. Dawno nie latał, przydałoby się rozruszać troszkę tych starych kości. Narzucił na siebie podartą koszulkę, zapewne kiedyś o coś zahaczył lub zwyczajnie zbyt często ją prał. Była idealna. Wpasowywała się w styl bezdomnego jak ta lala.
Chwycił miotłę, zgarnął jeszcze bluzę i wyszedł z dormitorium, całkowicie przekonany, że ten dzień równie gówniany jak wszystkie poprzednie.
Kiedy znalazł się nad jeziorem, żałował, że nie pomyślał wcześniej o tym, aby zrobić sobie trening w wodzie. Nie pamiętał kiedy ostatni raz pływał, chyba zapomniał już, jak to jest ją czuć wokół siebie. Westchnął i potrząsnął lekko głową, odtrącając od siebie niepożądane widoki.
Przyjął uścisk i nawet udało mu się sprawić, jakby go odwzajemnił. W sumie była to żałosna imitacja uścisku. Potrafił lepiej, ale mu się nie chciało. Uniósł lekko brwi.-Nie będziemy gadać o pogodzie.-Rozejrzał się spokojnie.-Dobre miejsce wybrałaś. Nikt nie będzie widział Twojej kompromitacji, Pani Prefekt.-Kącik jego ust uniósł się nieznacznie, jeszcze jej nie pogratulował. Cóż, chyba to zrobił... Na swój sposób. Pamiętał jej paplaninę na temat tego, jak to bardzo tego pragnęła. Proszę, dopięła swego. Punkt dla Lessi! Skrzyżował ręce na wysokości klatki piersiowej. I co widziała?-Najpierw odłóż miotłę i pokaż mi jedzenie. Nie ma nic za darmo, szczególnie, jeżeli chcesz się czegoś nauczyć.-Powiedział spokojnie.
Trening czas zacząć!

Nie spodziewała się po Zakrzewskim żadnego entuzjazmu w kierunku jej osoby, jednak brak negatywnych emocji był zaskakujący! Czyżby mały sukces? Może to przez to, że była przyjaciółką jego kobiety? Dziewczyna nieco zaskoczona, że odwzajemnił tak prosty i ludzki gest w jakikolwiek sposób, przekręciła głowę w bok i posłała mu krótkie spojrzenie, raz jeszcze świdrując jego twarz. Kolejna specyficzna persona w jej życiu, której gotowa była pomóc, gdyby tylko tego potrzebowała. Jak to się działo, że przyciągała niczym magnez samych trudnych ludzi? Była masochistką w wielu znaczeniach tego słowa. Kiwnęła głową na jego słowa, zdając sobie sprawę, że lekko nie będzie. Zwłaszcza z tymi jej lękami. Niemniej jednak Nessa uśmiechała się jak zwykle pogodnie, wlepiając w niego wzrok.
- Dobrze. Nie będziemy gadać o pogodzie. Ty tu rządzisz, Kapitanie... Zobaczysz, że jestem lepsza na tej miotle, niż wszyscy sądzicie. Cieszysz się, że możemy razem chodzić na patrole? - mruknęła zadziornie, wcześniej odrobinkę koloryzując fakty i rzeczywistość, nadal nie mając zamiaru mu powiedzieć. Uśmiech, który ozdobił jego twarz, sprawił, że zrobiło się jej jakoś lepiej, bo może faktycznie, chociaż troszkę się cieszył. Widząc jego postawę, zrobiła tak samo, krzyżując ręce na biuście i stojąc w miejscu, zupełnie, jakby było to początkiem treningu. Na jego słowa zamrugała kilkakrotnie, wybuchając w końcu śmiechem i kręcąc z niedowierzaniem głową. Grzecznie jednak cofnęła się i odbiegła kawałek, kucając przy plecaku. Otworzyła tobołek, znów napotykając spojrzeniem butelkę alkoholu. Je dłoń prześlizgnęła się po szkle, ostatecznie jednak sięgając po paczkę słodkich bułeczek i pudełeczko jego ulubionych pasztecików, które zdążyła wcześniej zabrać z kuchni. Wyprostowała się zgrabnie i pomachała paczkami w jego stronę, zachowując bezpieczną odległość.
- To, co lubisz, tak jak obiecywałam. Łap! - rzuciła głośniej, następnie biorąc zamach i wyrzucając paczki w powietrze, skierowała je w jego stronę. Miała cela, a pociski były lekkie — pytanie tylko, czy złapie! Korzystając z okazji, że był zajęty zabezpieczaniem łapówki, znów kucnęła nad plecakiem i ukradkiem zrobiła łyka ognistej, wpychając sobie następnie do ust kilka magicznych miętusów. Zamknęła plecak, zapinając zamek i wstała, aż nazbyt gwałtownie, bo świat zakręcił się jej przed oczyma. Przetarła je szybko wierzchem dłoni, zaciskając następnie palce w pięść i ulegając na kilka sekund słabości, czego robić nienawidziła. Nie trwało to jednak długo, bo zaraz uśmiechnięty i pogodny rudzielec podbiegł do Zakrzewskiego, łapiąc miotłę w dłoń i patrząc na niego pytająco.
- Nie bądź delikatny, naucz mnie czegoś. Zaczniemy od podstaw czy masz opracowany jakiś plan? - zapytała, stukając paznokciami w drewnianą rączkę tej okropnej szczotki. Wolną dłonią podrapała się po policzku, wbijając buta w zieloną jeszcze trawę. Trzeba przyznać, że sportowe ubrania były znacznie wygodniejsze od koszul i szpilek. Chociaż jej mizerny wzrost sprawiał, że musiała nieco zadzierać głowę, aby utrzymywać ze ślizgonem kontakt wzrokowy.
- Rozumiem, że po treningu przyjdzie czas na rozmowę?

Wszystko widziała w kolorowych barwach, prawda? Czy jest coś, co sprawi, że ten uśmiech zniknie z jej twarzy? Nie chciał sprawdzać. Z jakiś dziwnych przyczyn, nawet cieszył się z tego, że znajdowała się w jego otoczeniu. Była jak taki wkurwiający promyczek słońca. Irytuje bo świeci po oczach, jednak dzięki niemu cała reszta nie wygląda aż tak tragicznie. To komplement. Nigdy nie wyjdzie na jaw, bo zwyczajnie jego reputacja by podupadła.
Mallory nie była powodem, dla którego ta dwójka jeszcze ze sobą rozmawiała. Nie miało znaczenia to, że była najlepszą przyjaciółką jego... Dziewczyny? Nie wiedział jak miał określić ich relacje. Bo odganiał ten temat od dłuższego czasu, bo zwyczajnie nie miał na to siły. I tyle.
-Nigdy nie widziałem jak latasz. Zobaczymy czy i w tym jesteś taka świetna jak w całej reszcie.-Powiedział spokojnie, wzruszając lekko ramionami. Była upartym stworzeniem, które dążyło do tego, co sobie postanowiła. Pracowała ciężko na to, co osiągnęła... Nawet oznaka Prefekta była jej marzeniem, o którym trąbiła od czasu kiedy ją poznał... I proszę. Latanie? Mógł jedynie podejrzewać, jak to mogło wyglądać. Był przygotowany na wszystko.-Pamiętaj, dobre przekąski zrewanżują nawet najpodlejsze towarzystwo.-Uniósł lekko brwi i posłał jej ten swój uśmiech, który mówił iż doskonale wiedział o co jej chodziło i w co grała. Obserwował jak wycofuje się do swojego plecaka w lekkim podekscytowaniu, którego nie czuł już od dłuższego czasu. Prawie skakał z radości na samą myśl, że zaraz wypełni żołądek pysznościami.
-Zobaczymy jak dobrze mnie znasz.-Zawołał i przygotował się do złamania swojej zapłaty. A może łapówki? Uskoczył w bok i chwycił pakunek jakby była to najważniejsza rzecz w jego życiu. Przytulił do piersi smakołyki, już teraz wyczuwając woń pasztecików. Punkt dla Nessy! Bezceremonialnie wsunął łapę do środka i po chwili pożerał jednego z pasztecików. Zajęty konsumowaniem swojego jawnego związku z tym jedzeniem, nie zauważył jak dziewczyna pociąga z butelki. Zapewne mocno by ją ochrzanił...
Podejrzliwie przyjrzał się uśmiechniętej twarzy dziewczyny. Była zbyt wesoła jak na sytuację, w której byli. Czyżby nie bała się panicznie latania? Odebrał jej miotłę i z pewnym wątpieniem przyjrzał się jej posturze, przy okazji obszedł ją z każdej strony aby mieć jak najlepszy pogląd na sytuację.-Masz dobre nogi, podejrzewam, że to przez te śmieszne buty, które nosisz.-Powiedział spokojnie, ponownie stając przed dziewczyną.-Zapewne dzięki temu masz też dobrą koordynację ruchową. To dobrze.-Mruknął, jakby do siebie.-Przed tym jak w ogóle dopuszczę Cię do jazdy, zrobimy kilka ćwiczeń. Znaczy, Ty zrobisz, jak będę jeść.-Uśmiechnął się jak chłopiec, który dostał swoją nagrodę.
Uniósł zdziwiony brwi i przyjrzał się dziewczynie.-Rozmowę? Niby po co i o czym.-Mruknął. Odrzucił na bok miotły i otrzepał dłonie z nieistniejącego kurzu.
-Bieg. Sto metrów truchtem, potem kolejne sto sprintem. I będziesz tak powtarzać do momentu, kiedy przerwę. Naokoło polany. Dla łatwości, sto metrów to odległość między każdym kolejnym bardziej wystającym drzewem. Załapiesz.-Podskoczył kilka razy, jakby sam przygotowywał się do biegu. Kto wie, może sam się przyłączy?

Gdyby wypowiedział na głos słowa, że dziewczyna przypomina mu "wkurwiający promyczek słońca", uznałaby, że jest chory albo zwariował. Takich rzeczy nie spodziewano się po Lennoxie Zakrzewskim, który znany był ze swojej złośliwej i niezbyt przyjemnej strony. Nessa jednak sądziła, że w większości to tylko pozory i w jakiś sposób starała się dojrzeć głębiej, zachowując przy tym wyczucie i nie będąc wścibską. A może miękł przez to, że Mallory zajęła tak ważne miejsce w jego sercu? Tak czy owak, ruda była pewna, że dobrze mu to zrobi.
Uśmiechnęła się do własnych myśli, powracając spojrzeniem karmelowych oczu do twarzy chłopaka. Była ciekawa, jak zamierzał ją uczyć. Przejdą od razu do tego cholernego kija z witkami czy może zajmą się najpierw samą aktywnością fizyczną, żeby rozgrzać mięśnie? Na jego słowa wywróciła teatralnie oczyma, unosząc jedną z dłoni i machając nią ostentacyjne, sugerując tym samym, aby nie plótł głupot.
- To tylko złudzenie słońce, wcale nie jestem we wszystkim taka świetna. Gra pozorów. - mruknęła i za jego przykładem, wzruszyła ramionami. Zdecydowanie wszyscy mieli o niej zbyt wysokie mniemanie, a była przecież tylko bezpłciową dżdżownicą. Jednak z jednym miał racje — była uparta. Od małego wiele od niej wymagano i oczekiwano, nauczyła się ciężkiej pracy, bez której sukcesy nie były możliwe. I nawet jeśli czegoś nie lubiła, starała się bardziej, byle tylko mieć przyzwoite wyniki. Nie była alfą i omegą, chociaż próbowała i bardzo chciała. Prychnęła z miną oburzonego kota, usta na chwilę układając w podkuwkę. Wyciągnęła dłoń, wbijając mu palec w brzuch. - Mogłeś trafić gorzej! Nie jestem taka najgorsza! A myślałam, że się już tak mocno kumplujemy, Panie Nieustraszony!
Miała dobrą pamięć. Gdy kogoś lubiła, starała się słuchać i zapamiętywać. Nic więc dziwnego, że od razu wiedziała, co wybrać w kuchni i o co poprosić skrzaty. Chciała mu w ten sposób chociaż trochę się odwdzięczyć, że poświęci jej czas. Mógł go przecież lepiej spożytkować. Westchnęła cicho, zerkając na niego kątem oka, gdy wstawała znad plecaka, czując wciąż cierpki smak alkoholu, który niwelował miętus. Musiał czuć się trochę zagubiony i samotny przez wyjazd jej przyjaciółki. Nie była nawet pewna, jak w rzeczywistości wyglądała ich relacja. Przesunęła dłonią po szyi, drapiąc ją paznokciami i odgarniając kosmyk włosów za ucho. To, że był zadowolony, sprawiło, że i ona się uśmiechnęła. Zaraz więc do niego podbiegła, gotowa do przyjmowania poleceń i wykonywania ich jak najlepiej potrafiła. Gdy zabrał jej miotłę, posłała mu pytające spojrzenie. Oczywiście, że się panicznie bała, ale jak zwykle, robiła dobrą minę do złej gry i prędzej zmieni się w gumochłona, niż stchórzy. Obserwowała jego twarz i to, w jaki sposób oceniał jej wątpliwą sylwetkę. Małe to, niskie i wychudzone. Całe szczęście, że miała luźną koszulkę, która dodawała jej kilku kilogramów, ukrywając niedowagę. Pokręciła jedynie głową.
- Tak. Szpilki i bieganie w nich po korytarzach zamkowych to naprawdę dobry trening, polecam. - odparła, nawet nie ruszając się z miejsca. Nie miała pojęcia, czy skończył ją już oceniać, czy nie. Figury i postury sportowca to ona nie miała, jednak brak siły wynagradzała jej zwinność i celność. Niewielkie gabaryty pomimo większości wad, miały kilka plusów. Nie była przyzwyczajona do noszenia sportowego obuwia, pozbawionego jakichkolwiek dodatkowych centymetrów, przez co towarzyszyło jej dziwne uczucie niezręczności, gdy rozmawiała z tak wysokim chłopakiem. Kiwnęła głową.
- Rozumiem. To dobry pomysł. Jedz, jedz. Mam jeszcze jakieś słodycze, gdyby zabrakło. - rzuciła z uśmieszkiem, rozluźniając dłonie i puszczając je wzdłuż ciała. Powędrowała wzrokiem za odrzuconym sprzętem, wzruszając zadziornie ramionami. - Przecież nie o pogodzie, prawda?
Na wszelki wypadek zrobiła krok w tył, zanim się jej odwdzięczy. I znów kiwnęła głową z uśmiechem, a gdy skończył, wyciągnęła ręce do góry i przeciągnęła się leniwie, zaraz jednak przystępując do działania. Trucht i bieg nie był problemem, szkoła była ogromna, a ona potrafiła bardzo szybko znaleźć się w lichach spod wieży gryfonów. Pestka.
- Dobrze. Mam nadzieję, że nie padnę, zanim nie powiesz "stop"
I zabrała się do biegania, zmieniając trucht na sprint zgodnie z poleceniem swojego nowego, osobistego trenera. Zajęcia na ziemi były przyjemnością. Wyprostowała głowę, podnosząc spojrzenie na błękitne, bezkresne, Szkockie niebo i górujący na horyzoncie zamek.

Zdawała sobie sprawę, że to wcale nie był komplement? A może tylko on widział to w tych barwach, choć wydźwięk tego określenia daje jasno do zrozumienia, co myślał na ten temat. Cóż, pozostanie to jednak w jego własnej ocenie, szczególnie, że ukrył to w czeluściach swojego umysłu. Zmiękł? Przez kogoś? Owszem, może znajdowali się na poziomie znajomości, która mogła wiele obiecywać... Jednak nic z tych rzeczy. Lennox na zawsze pozostanie zgorzkniałym dziadem, czeka jedynie na moment, aż nie pozostanie w nim nic innego, jak ta wieczna zgryzota i nienawiść. Z takiej gliny go ulepili i z taką skończy.
Nie myślała chyba, że od razu wrzuci ją na miotłę... Jej umiejętności w tej kwestii były raczej tragiczne, a on nie chciał jej mieć na sumieniu. Również nie ze względów sentymentalnych, czy czegoś w tym rodzaju. Jedyny złamany kark w jego karierze będzie należał do innej osobistości.
-Oh, ja to wiem.-Uśmiechnął się szeroko, troszkę nawet za szeroko jak na jego osobę. Gest mógł wydawać się nazbyt uprzejmy, dlatego coś z pewnością się za nim kryło. Była jednak mistrzynią w rozdzieraniu jego osoby na czynniki pierwsze i poddawaniu jej psychologicznej analizie, więc zostawi to jej. Z pewnością lepiej jej to wyjdzie.
Zmarszczył brwi, jakby nie do końca rozumiał jej oburzenia. Dojadł do końca smakołyk i dotknął miejsca, w które wbiła jeszcze chwilę temu palec. Nie ładnie tak robić kiedyś ktoś przeżuwał, nigdy nie wiadomo jak to się może skończyć.-Czasem za dużo myślisz, Lessi. Przestań, to wyjdzie Ci na dobre.-Powiedział spokojnie, unosząc lewy kącik ust.
Prawda jest taka, że Lennoxa Zakrzewskiego zadowoliłoby wszystko, co przyniosłaby z kuchni. Nie był wybredny w tej kwestii, lubił jeść... Nie. Lubił się obżerać, kiedy tylko znalazł na to czas. Z ochotą nigdy nie miał problemu. To była jego prawdziwa miłość, która ani razu go nie zawiodła. No może oprócz tego razu na jakieś wycieczce, kiedy klopsiki niebezpiecznie powędrowały w górę przełyku... Tak to jest kiedy dzieciak gotuje sobie sam, nie wiedząc dokładnie co wkłada sobie do gara.
Samotny i zagubiony? Miał siedzieć i opłakiwać swój stan? Użalać się nad swoim losem, bo dziewczyna postanowiła wyjechać? Ponownie znikając z jego życia, bez żadnego listu, pożegnania czy zwykłego spierdalaj?
Czuł się zajebiście dobrze.
Skończył ocenianie i ocena wcale nie zadowoliłaby tak pilnej uczennicy jaką była.
-I to by było na tyle. Nogi może masz mocne ale reszta ciała to jakiś żart. Jesteś za chuda. -Wzruszył ramionami. Myślała, że luźna koszulka cokolwiek zmieni? Iż nie zobaczy, że miała o kilka kilogramów za mało? Po szkole nosiła się w obscenicznych rzeczach, to chyba normalne, że każdy zauważy braki w wadze. -Przy pierwszym mocniejszym podmuchu spadniesz, nie obronisz się nawet mocnym uściskiem miotły.-Mruknął i pokręcił głową, jakby był naprawdę załamany stanem, w jakim się znajdowała. Cóż, nie powinien mówić na temat jakiejkolwiek sylwetki, jednak skoro sama dała mu przyzwolenie na nauki? Nie będzie się ograniczał.
-Jasne, możemy pogadać o nie pogodzie. Przy pizzy, może innym wysokokalorycznym żarciu.-Zerknął na nią, oceniając nastrój swojej małej podopiecznej. Wzrost nie stanowił problemu, kiedy stał z dobre dwa metry od niej. Wtedy mógł niemal równać z nią spojrzenie. Ha. Ha.
Dołączył do niej, trzymając w buzi swój ulubiony przysmak. Bieganie nie sprawiało mu trudności, choć od bardzo dawna nie ćwiczył... Byłby załamany wiedząc jakie sam miał możliwości sportowe... Jednak ostatnio nie było albo czasu, albo ochoty.
Zmniejszył swoje okrążenia aby móc przyjrzeć się pracy jej nóg, rąk i całego ciała. Po piątym okrążeniu zauważył, że utrzymywanie prostej sylwetki sprawiało jej trudności.-Wyprostuj się! Ręce zgięte i przyciśnij je do ciała!-Krzyknął, aby mogła go usłyszeć. Jego bieg zamienił się w trucht, aż ostatecznie stanął na środku polany i założył ręce na biodrach. Obracał się wraz z kolejnym okrążeniem Nessy.-Szybciej, to ma być sprint. Trucht. Sprint. Trucht. Sprint. Trucht.-Krzyczał, wydając po sobie komendy.

Jeden wielki stek bzdur. Czy nie każdy nosi w sobie jakieś blizny? Każdy przeżywa wszystko inaczej, ludzka historia jest odmienna, wyjątkowa na swój własny sposób. Tylko ludzie próbują się do siebie upodobnić, bo jakiś dziwny chory pomysł w ich głowie mówi, że inni mogą być lepsi od nas. Tak samo jak Nessa jest odmiennością na tle bezbarwnych osobistości... Tak rany Lennoxa Zakrzewskiego są takie same jak innych. Tylko przyczyna jest odmienna.
Niech interpretuje sobie wszystko tak, jak tylko jej dusza zapragnie. Nie kwestionował jej decyzji, tego, w jaki sposób na niego patrzała. Niech tylko nie wrzuca go pod lupę, nie rozczłonkowuje jego osobowości, nie doszukuje się psychologicznych aspektów. Wtedy złe rzeczy się dzieją. A może robił to specjalnie? Może widok pracy tych trybików w jej głowie sprawia, że czuje jakąś dziwną satysfakcję? Dziwny człowiek. Jakby męczenie jej swoją enigmatycznością sprawiało mu radość. Machnął lekceważąco ręką, co miało być równe z odpowiedzią i ucięciem tego tematu.
Z powątpiewaniem przyjrzał się "mięśniom" na jej brzuchu. Po chwili jedynie pokręcił głową i westchnął, jakby naoglądał się już wystarczająco. Jej wyraz twarzy również mówił, że nie tego się spodziewała spoglądając w dół.-Jesteś tragiczna. Tu nie chodzi o jedzenie kalorycznych rzeczy i to trzy razy dziennie. Chodzi o prawidłowe spożywanie posiłków... Choć ja nie powinienem prawić Ci na ten temat morałów... I tak. Wieje tam dosyć mocno. Szczególnie na większej wysokości.-Powiedział spokojnie. -Nie przygotowujesz się do przystąpienia do drużyny, więc zapewne nie będziesz wsiadała na miotłę kiedy pogoda będzie paskudna.-Wzruszył lekko ramionami.-Powinnaś jednak umieć utrzymać się na miotle kiedy prędkość i wiatr połączą swoje siły.-Dodał spokojnie.
Oj doskonale zdawał sobie z tego sprawę, jednak czy coś sobie z tego robił? Wysoce wątpliwe. Nie przeszkadzało mu to, że w żołądku znalazło się troszkę smakołyków, powiedziałby nawet, że dodał sobie sił. Przypomniał sobie swoje własne treningi... A przede wszystkim te, które dzieliła spora odległość. Lubił to przejmujące zmęczenie mięśni. Kiedy nie miał sił podnieść ręki tylko po to aby zdjąć z siebie śmierdzącą koszulkę. To pozwalało uciec jego myśli, skupić się na czymś naprawdę produktywnym.
-Owszem. Jednak dzięki temu będę miał czyste sumienie kiedy Twój kościsty tyłek wsiądzie na miotłę.-Odkrzyknął i stanął na środku polany. Jeszcze przez dwa okrążenia przyglądał się dziewczyny, aby zawołać "stop". Kiedy ledwo co poczłapała się do jego osoby. Usiadł sobie wygodnie na piaszczysto-trawiastym podłożu.-A teraz złośnico... Pompki. Do momentu aż powiem stop.-Spokojnie obserwował jak klęka i przygotowuje się do wyczerpujących ćwiczeń. Czy robił to tylko dlatego aby dobrze przygotować ją do latania? Czy też z własnych, egoistycznych pobudek... Kto go tam wie. Cholera na pewno.

Milczała, przyglądając się Zakrzewskiemu. Dziwny człowiek, faktycznie. Swoją odmiennością sprawiał jednak, że czuła się wyjątkowo dobrze w jego towarzystwie i pomimo ekscesów i niedostępności godnej skrytki w banku Gringotta. Taki był jednak urok chłopaka i albo się do niego dostosowano, albo nie było sensu w dalszej próbie utrzymywania z nim relacji, ponieważ zapewne skończy się to fiaskiem. Nawet Nessie, która jest dobrym obserwatorem i uwielbia słuchać innych, chwilę zajęło dostrzeżenie, że jakakolwiek próba wpływu na Lennoxa nie miała prawa bytu, podobnie ze zrozumieniem go.
Rudowłosa machnęła ręką na jego komentarz, klepiąc się zaraz po brzuchu i uśmiechając optymistycznie. Skoro kiedyś miała takie mięśnie, to przecież może spróbować uzyskać taki efekt po raz drugi, prawda? Wystarczyło tylko trochę pracy!
- Oj tam zaraz tragiczna. Nie przesadzaj, jestem całkiem znośna. - zaczęła z delikatnym wzruszeniem ramion, patrząc z dołu na towarzyszącego jej wielkoluda. Doskonale wiedziała, że najważniejsze było regularne jedzenie, ale co zrobić, kiedy ona albo nie miała czasu, albo nie była po prostu głodna? Nie mogła przecież w siebie wmuszać. Odchyliła głowę do tyłu, patrząc na niebo. Z tej perspektywy wyglądało tak spokojnie, niczym ziemia obiecana, pełna łagodności harmonii. Nie raz widziała jednak, jak rzucało zawodnikami podczas meczów. Jego kolejne stwierdzenie sprawiło, że wydała z siebie głośne "hmm", prostując się i robiąc krok w jego stronę, przekręcając głowę w bok. - Ależ Lennox, przecież ja Cię poprosiłam o to, żebyś pomógł mi do tej drużyny się dostać. Nie będzie aż tak źle, nie panikujmy. Jestem zdolna bestia, mam silniejsze ręce, niż Ci się wydaje. Poza tym, czy moja waga i wzrost nie sprawiają, że mogę rozpędzać się efektowniej i być zwinniejsza? Przecież to się przydaje w drużynie!
Zakończyła z zaciekawieniem, raz jeszcze próbując wprowadzić do ich konwersacji i treningu jakikolwiek optymizm. Nadal gdzieś głęboko w środku, była przerażona perspektywą latania, szarpania się na drewnianym kiju z witkami i przede wszystkim brania udziału w meczu, jednak czego nie robi się dla dobra ogółu? Każdy strach trzeba było pokonać, to była najlepsza droga do samodoskonalenia się i Lance powtarzała sobie to niczym mantrę. A co jeśli minie jej niechęć i nawet polubi granie?
Bieganie było męczące, chociaż bardziej dobijało ją to ciągłe zmieniane tempa. Nie miała kondycji tragicznej, jednak było znacznie gorzej niż przed rokiem, gdy swoją postawą i aparycją pokazywała znacznie więcej. Oddech. Trucht. Bieg. I od nowa, od drzewa do drzewa, zerkając jedynie czasem na trenującego ją ślizgona, który zaangażowany był w swoje paszteciki. Prychnęła na wzmiankę o kiściastym tyłku, pokazując w jego stronę palcem i udając, że celuje w niego jakimś zaklęciem z różdżki.
- Nie mam pojęcia, jakim cudem radzisz sobie z dziewczynami, naprawdę. Jesteś w tym gorszy niż ja. I wypraszam sobie, podobnie jak figurę — mam całkiem przyzwoity tyłek. Może nawet ze trzy na dziesięć. - rzuciła, łapiąc między słowami oddech i czując mrowienie w nogach. Do tego zmęczenie, kręcenie się w głowie i roznoszący się niczym echo, pulsujący ból w skroniach. Wyśmienicie. Zatrzymała się, gdy usiadł i zaczął mówić. Korzystając z tych kilku sekund, oparła dłonie na biodrach i nachyliła się do przodu, łapiąc oddech. Kiwnęła głową, podchodząc do niego i kucając naprzeciw. Minę miała całkiem poważną.
- Nigdy nie robiłam pompek. Nie jestem pewna, czy potrafię. - wytłumaczyła, wypuszczając powietrze ze świstem. Zrobiła to tylko dlatego, żeby nie był zaskoczony tragicznymi figurami, które za chwilę będzie łapała. Odsunęła się na bezpieczną odległość, kucając na trawie i odgarniając włosy za ucho, a by następnie położyć się na brzuchu. Biedne dziecko nieporadnie zaczęło układać ręce i próbować stawać na placach od stóp, bo tak się jej to ćwiczenie kojarzyło. Marudziła coś pod nosem, trochę nawet przeklinała — jednak była tak skupiona na zadaniu, że wglądała na całkiem odciętą od rzeczywistości.