- Ja bym jednak wymyśliła inną historię. - Powiedziała tak, żeby zabrzmiało poważnie. - Tak, myślę, że ona jest bardzo drastyczna i na twoim miejscu cholernie bym się jej bała. - Starała się mówić normalnie. Cmoknęła go w brodę, bo tam miała najbliżej. - A tak serio to myślę, że cię polubi. - Mrugnęła do niego. - Jesteś wyjątkowy, wiesz? - Nadal leżeli nadzy na pisaku. Postanowiła to wykorzystać. Usiadła na Yavanie okrakiem. - Jeszcze raz? - Uśmiechnęła się łobuzersko. - Chyba mi nie powiesz, że nie dasz rady? - Powiedziała szybko widząc jego minę. Sama zamieniła swoje usta w podkówkę i wpatrywała się w niego smutnymi oczami.

/ kontynuacja z Dodatkowej Auli/
Wszedł do Komnaty i stała się tym o czym marzył przytulnym salonikiem, w którym znalazł się fortepian kontuar barowy krzesła przy nim, kominek i wygodne fotele wszystko w stylu klubu londyńskiego z XIX- wieku, jedynym odstępstwem był ekspres ciśnieniowy do kawy. uśmiechnął się: -Beth -zawołał skrzatka zjawiła się na wezwanie- przynieś mi proszę Ognistą 18 z domu i podstawę 12 z mojej piwniczki. -Butelki zjawiły się na blacie przy nich szklaneczki.

Przeszedł przez próg zaraz za Aleksandrem.
- No, ładnie to wymyśliłeś. - Pochwalił go. To raczej jego ulubione klimaty, dlatego fantastycznie czuł się w tym momencie. Aleksander zawołał skrzatkę, coś do niej mówił. Aksel nie dosłyszał. Podszedł do Aleksandra. Nic nie mówił. Chciał tylko się przyglądać jego poczynaniom.

Uśmiechnął się widząc butelki, stanął za kontuarem i wskazał Akselowi taboret.
Co sobie życzysz pokazując butelki, szlachetną 18 letnią ognistą czy może księżycówkę z owoców leśnych stworzonych na cześć mojego dziedzictwa krwi. sam sięgnął po kieliszki rozkradając je na kontuarze.

Aksel posłusznie usiadł na taborecie i z niezwykłym zaciekawieniem obserwował poczynania Aleksandra. Dał mu wybór trunku, cudownie!
- Prosiłbym ognistą. - Powiedział bardzo uprzejmie, uśmiechając się przy tym delikatnie. Ciągle stwarzał pozory...

- Proszę z miną zawodowego barmana nalał mu whisky do szklanicy- Lodu- sam nalał sobie whisky i dodał lodu. Teraz tylko pozostał nam tylko Bruderszaft. Podniósł szklanice patrząc jak światło załamuje się w trunku uśmiecha się i rzecze do Aksla
- Iechyd da obyś miał to szczęście poznać smak prawdziwego szczęścia, Iechyd da

- Dziękuję. - Powiedział, odbierając szklankę od Aleksandra. - Tak, proszę. - Odpowiedział na pytanie o lód do jego ognistej. Zachowywał stuprocentową grzeczność. Podniósł swój trunek prawie równo z chłopakiem. No to już! Brudzio być musiał. Aksel bez słowa skrzyżował swoje ramię z jego ramieniem.
- To do dna. - Uśmiechnął się jednym kącikiem ust.

Aksel coś zbyt dziwnie się zachowuje trzeba będzie go poobserwować, ale to nić, Na twarzy noś uśmiech i radość, a w dłoni sztylet, stare przysłowia nigdy nie zawodzą, Bruderszaft dokonany, Wypili a teraz popatrzymy jak się zachowa- Aksel powiedz szczerze co Cię nakłoniło do tego żeby studenta namawiać do picia z nauczycielem- Popatrzył mu w oczy z uśmiechem- Fakt że obaj mamy walijską krew nie zmienia faktu.

- Aleksandrze! Nie namawiałem cię wcale! - Zaśmiał się serdecznie. - Jak już mówiłem nie uważam za zbrodnię, kiedy alkohol pije pełnoletni czarodziej. Nie przeszkadza mi nawet, kiedy pije go ktoś rok młodszy, serio. Nie jestem konserwatystą. Sam w wieku szesnastu lat lubiłem czasem napić się czegoś mocniejszego. - Zaczął spokojnie opowiadać.

- Kontynuuj chętnie posłucham, wziął kieliszek i go uzupełnił Akslowi i sobie dodał lodu: - Teraz siedzisz przy barze a jak to w barze przy kontuarze możesz powiedzieć wszystko i tu zostanie nie opuści tego miejsca nigdy, taki jest urok tego mebla. Mówiąc gładził jego Blat.

- Cóż, jak mówiłem nie trzymam się zasad i nawet z uczniem chętnie wypiłbym czasem. Byle z umiarem, bo pijaństwa też nie lubię. - Mówił dalej. - Jak to mówią: Co za dużo to nie zdrowo. No i ja tę zasadę właśnie wyznaję. - Chciał, żeby poznali się trochę lepiej, ale nie w formie głupkowatych pytań tylko najnormalniejszych w świecie opowiadań i rozmowy. To chyba było bardziej dojrzałe i naturalne.

-To co tu opowiadać ja na tym świecie tylko 19 lat się pałętam w tym około 7 po syberyjskich polanach, podniósł kieliszek do ust by ukryć rozmarzenie które ogarnęło go na te wspomnienia, więc jak widzisz moje życie było w miarę spokojne.

- Czyli rozumiem, że wychowałeś się w tych mniej gościnnych rejonach Rosji? - Popatrzył na niego spode łba i łyknął swoją Ognistą i poczuł to miłe ogarniające go ciepło. Wzdychał przypominając sobie własne dzieciństwo. Nie było ani piękne, ani łatwe, ale jednak miało w sobie pewna magię.

- Nie wychowałem się tam- uśmiechnął się - powiedzmy że dojrzałem, Durmstrang to szkoła nie tylko magii ale i życia, a wychowałem się na Anglesey, W sumie stamtąd pochodzi nasza Ognista, mało znana ale mam nadzieje że smakuje- Spojrzał na Aksela.
- O Durmstrangu mogę też powiedzieć jedno pozwolił mi rozwinąć skrzydła w dziedzinie eliksirów.


/Zawieszony wątek sala wolna dla innych/

Jego kącik ust zadrżał. Miał zamiar się uśmiechnąć, ale jakoś mu nie wyszło.
- Ta ognista - podniósł szklankę w górę. - jest naprawdę dobra. Rzadko zdarza mi się pić tak dobre, domowo robione trunki. Moim zdaniem takie są najlepsze. - Wziął duży łyk. - W to nie wątpię. - Powiedział z uznaniem. - Z tego, co zdążyłem się zorientować to jesteś niezły jeśli o eliksiry chodzi. Nigdy nie było mi dane choćby odwiedzić tej szkoły. Chyba trochę tego żałuję. Ja skończyłem Hogwart... Chyba nie pozwolił mi się jakoś szczególnie rozwinąć w jakiejkolwiek dziedzinie. Runami interesowałem się zanim tu trafiłem. Nienawidziłem baby od Starożytnych Run. - Uśmiechnął się na samą myśl jak to z nią było. - To, co umiem niestety zawdzięczam tylko i wyłącznie sobie... A może i stety. - Dodał po chwili i łyknął Ognistej.

Chłopak pierwszą uwagę dziewczyny puścił mimo uszu. To, co ukazało się po otwarciu Pokoju Życzeń jest dla niego niemalże chlebem powszednim, dlatego stwierdził na samym początku, że nie będzie to nic specjalnie wyszukanego. Zresztą, to nawet mogłoby być coś jeszcze mniej gustownego niż to, ale jemu nie chciało się specjalnie niczego wymyślać, a obraz tego pokoju od razu stanął przed jego oczyma.
- Czyżbyś aż tak nisko oceniała mój gust? - zapytał, mając na twarzy nadal ten szelmowski uśmieszek, gdy dziewczyna stwierdziła, że spodziewała się czegoś o wiele gorszego. Margaret wyglądała na mile zaskoczoną tym, co ukazało się jej oczom, jednak dla chłopaka ów fakt nie jest zbyt istotny. Poczekał aż dziewczyna przekroczy próg Pokoju Życzeń, po czym on sam również wszedł do jego wnętrza, zamykając za sobą drzwi.
Raphael od razu podszedł do sofy, ale jeszcze nim na niej usiadł wyciągnął spod ubrania dwie butelki ognistej whiskey oraz karton jakiegoś soku i postawił je na stoliku tuż obok szklanek i kieliszków. Następnie usadowił się wygodnie na sofie i spojrzał w stronę Marg.
- Siadaj, śmiało. - powiedział, wskazawszy przy tym dłonią miejsce obok siebie. - Co weźmiemy na pierwszy ogień? - zapytał po chwili, uśmiechnąwszy się przy tym półgębkiem. Prawdę mówiąc, to jemu jest to zupełnie obojętne.

Nie odpowiedziała od razu. Poczekała aż wejdzie do Pokoju Życzeń i zamknie za nimi drzwi. Kiedy już usiadł na sofie. Margaret popatrzyła na niego z lekkim rozbawieniem.
- Ależ Raphaelu, spokojnie. Zachowujesz się, jakbyś sam miał niską samoocenę. Mi się podoba. - Powiedziała z uśmiechem podskakując na wygodnej na miękkim fotelu. Do jej uszu dobiegła propozycja zajęcia miejsca obok chłopaka. Z uśmiechem, bez najmniejszego szmeru znalazła się przy jego ramieniu. Margaret wzruszyła ramionami.
- Wszystko jedno. Ale wiesz... - Popatrzyła na niego znacząco. - Dzisiaj dawkujemy stopniowo. - Ledno skończyła mówić i wybuchnęła gromkim śmiechem. Przecież to niemożliwe.

Chłopak przekrzywił nieco głowę, mając przy tym swe niebieskie oczy skierowane w stronę Margaret. On i niska samoocena? Dobre sobie! Zawsze miał wysokie mniemanie o swojej osobie i nadal to nie uległo zmianie. A jej poprzednie słowa, dotyczące tego, że spodziewała się tu ujrzeć coś gorszego, już na pewno na to nie mogły płynąć, bo to by było naprawdę śmiechu warte - Raphael przejmujący się tym, że ktoś nisko ocenia jego gusta. Wyobrażacie sobie to? Bo ja, szczerze mówiąc, trochę nie bardzo. Zresztą, to by mogło być trochę dziwne - jak do tej pory nie przejmował się takimi błahostkami, a teraz nagle miałby zmienić zdanie na ten temat. Nie, to zdecydowanie nie byłoby w jego stylu, ale nie ma co się nad tym dłużej roztkliwiać, bo jest po staremu. Nic nie uległo zmianie.
- Ja i niska samoocena? Chyba mnie za słabo znasz, moja droga. - odpowiedział jej uśmiechnąwszy się przy tym półgębkiem. - To dobrze. - dodał po chwili w odpowiedzi na jej słowa "mi się podoba", po czym rzucił przelotnie wzrokiem na cały pokój, a następnie z powrotem utkwił wzrok z powrotem w Gryfonce. Dziewczyna po chwili zajęła miejsce tuż obok niego. Usłyszawszy jej następne słowa, chłopak również nie był w stanie powstrzymać się od parsknięcia śmiechem. Nie, coś takiego naprawdę nie jest w ich przypadku możliwe.
- To całkiem niezły żart jest, wiesz? - rzekł, a na jego twarzy pojawił się nieco jadowity uśmieszek. Raphael sięgnął po jedną z butelek ognistej whiskey, otwarł ją i nalał do wcześniej postawionych przed nimi szklanek. Następnie jedną z nich podał Margaret, a drugą wziął dla siebie.

Margaret wcale nie uważała, że chłopak mógłby mieć niską samoocenę. To nie jej wina, że tak bardzo uwielbiała się przekomarzać. Szczególnie z płcią przeciwną. Sama nie wpadła jeszcze na to dlaczego. Dobrze, że chociaż przyjął dobrze jej pochwałę dla stylu pomieszczenia. Przecież było fajnie. I w dodatku Gryfonka właśnie tak myślała. Omiótł wzrokiem cały pokój, a później wbił swój wzrok głęboko w niej. Nie speszyła się. Bo niby dlaczego miałaby to robić? Postanowiła zrobić dokładnie to samo. Może taką małą grę na spojrzenia, o której Ślizgon nie musiał wiedzieć. Po chwili śmiali się raz, więc postanowiła remis między nimi. Tylko i wyłącznie w swojej głowie, obiecując, że następnym razem wygra tę walkę. Dziewczyna wygodniej rozsiadła się na kanapie, podczas, gdy Raphael rozlał im whiskey do szklanek. Po chwili już trzymała ją w rękach. Popatrzyła na niego, przygryzając dolną wargę.
- No to na zdrowie! - Powiedziała i przyłożyła szklankę do ust wypijając połowę trunku.

Trzeba przyznać, że w walce na spojrzenia Raphael był dobry, ba, mało kto zdołał z nim zwyciężyć. Nawet jeżeli to była zupełnie nieświadomie podjęta walka. Bardzo niewielka grupka osób jest zdolna przez bardzo długi czas wytrzymać spojrzenie jego chłodnych a przy tym niesamowicie niebieskich oczu. Teraz nie zdawał sobie sprawy z tego, że dziewczyna postanowiła podjąć właśnie tą grę na spojrzenia, jednakże wzroku nie oderwał do momentu, kiedy oboje zaczęli się śmiać. Cóż, może innym razem zdołają ten pojedynek dokończyć.
- Tak, na zdrowie! - zawtórował jej, po czym podniósł szklankę do ust i upił ponad połowę jej zawartości. Przyjemne ciepło od razu rozeszło się po jego ciele, a twarz rozjaśniła się lekkim uśmiechem. Nie ma co, naprawdę wyśmienity trunek. Dobre to jego źródło jest, będzie musiał zapamiętać, żeby załatwić stamtąd więcej butelek, bo te, które przyniósł na dzisiejsze spotkanie były ostatnimi jakie posiadał.
- Muszę przyznać, że wyśmienita ta whiskey. - powiedział, po czym znów przyłożył szklankę do ust i wypił resztę.

To było mało prawdopodobne, żeby oczy Raphaela w jakiś sposób pokonały Margaret. Była przyzwyczajona do zimnych spojrzeń. Zawsze odwdzięczała się im ciepłym uśmiechem, czasem całusem w policzek. Wolała to rozgrzewać niż przemrażać swoim zachowaniem.
- Tak. - Przyznała. - Jest cudowna i niespotykanie mocna. - Znów przyłożyła szklankę do ust i opróżniła do końca. - Mamy coś do zagryzienia? - Powiedziała lekko się krzywiąc. Ostatnio jadła chyba kolacje poprzedniego dnia, dlatego nie chciała ryzykować zbyt szybkiego spadnięcia pod stół.

Z ogromnym bananem na twarzy wyszła z dormitorium. Tak się cieszyła, że nareszcie spotka Lily. Jej Lily. Bakłażana. Doktora Watsona. Turbo Bakłażana. Lilkę. Fionę. Mogłaby tak wymieniać godzinami. Po prostu Peggy Brown, o!
Przeszła trzy razy wzdłuż sali, myśląc chcę znaleźć się w miejscu, gdzie można spokojnie pogadać. Och, ależ ona pomysłowa.
Gdy przeszła przez drzwi, które się pojawiły po kilku próbach (fak je!), od razu w oczy rzuciła jej się kanapa. Od razu na niej usiadła, oczekując na Lilę. Przy okazji zastanawiała się, co też jej powie. Wyciągnęła z kieszeni czarnego sweterka paczkę żelków, a następnie wyciągnęła zbawiennego miśka i wsadziła go sobie do ust. Pokarm życia.


Oł je, pobiłam swój rekord, jeśli chodzi o długość

Oooj tam! Ważne, że jej chcę znaleźć się w miejscu, gdzie można spokojnie pogadać podziałało, bo Lil z uśmiechem na twarzy stanęła pod ścianą, myśląc, co by zrobić. Nabrała powietrza w płuca, po czym uroczyście oznajmiła:
- Sezamie, otwórz się! - tu wykonała ukłon, po czym podniosła głowę z nadzieją. I nic. - Sezamorze, otwórz się...? Sezamusie? No jasna cholera, otwierać! - rzekła, teraz już naprawdę zirytowana. No co to ma być?! To wcale nie jest zabawne, ona się tu umówiła! Jak tam wleźć...? Ach, no tak! Pogrzebała w kieszeni od spodni po czym wyciągnęła stamtąd wymiętą karteczkę, na której drobne pismo Kathleen zdradzało, jak wejść do tego pomieszczenia. Powiedziała do siebie ale ja jestem głupia!, trzepnęła się w głowę i przeszła wzdłuż sali myśląc nad tym, co pomyśleć, hy hy. I tak, ma! Chciałabym znaleźć się w miejscu, gdzie żaden szogunus ani inny ziomal nie będzie przeszkadzał mi ani Kath w naszej jakże interesującej konwersacji na temat filozofii otwieracza do konserwy. Ha! I.. udało się. Z miną jestem-super-ekstra-bo-zagięłam-pokój wlazła do pomieszczenia, po czym niczym majtek, czy inny z pokładu statku uniosła dłoń do czoła, zmrużyła oczy i zaczęła prześwietlać rentgenem pokój w poszukiwaniu Kath. - O, jesteś! - rzekła, uśmiechając się i wskakując na kanapę. - Nie mogłam wejść. - pożaliła się, układając usta w podkówkę.

Widząc majtka Lilkę, uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Ma dwie najważniejsze rzeczy - Wayland i żelki. Żyć, a nie umierać. Czy ktoś potrzebuje czegoś więcej? Jeśli tak, to jest egoistą, o.
Szybko wstała z kanapy, pociągnęła przyjaciółkę za sobą i zatańczyły dziki taniec radości. Przecież nie widziała tej mordki od tygodnia! To.. OBURZAJĄCE! Kroki były bardzo podobne do tańca polnego, który najlepiej tańczy się bez ubrań. No ale tutaj nie wypada. Jeszcze ktoś coś ujrzy i co wtedy?!
Gdy już skończyła się cieszyć (co zajęło jej dobrych kilkanaście minut), zajęła z powrotem swoje miejsce i wyciągnęła w stronę Gryfonki żelki. - Bierz - zachęciła. Wpatrywała się w twarz Lily z błyszczącymi oczami. Tak bardzo.. Tak bardzo, kurza tfasz, tęskniła! - Co za cipus - prychnęła, komentując zachowanie pokoju. Wtedy pomyślała sobie, że fajnie by było, gdyby w tle leciała Yiruma. Jakże się zdziwiła, gdy usłyszała swój ulubiony utwór. Dopiero po chwili zorientowała się, że jest w Pokoju Życzeń. Gratuluję bystrości, Kath!
- No, Liiiiiiiil. Opowiadaj! - krzyknęła, zgarniając niesforne loki za ucho.