To nie tak. To nie miało być tak. O rany, ale on był głupi. Wszystko zniszczył, wszystko. Budowali to razem przez osiemnaście lat, a on to zburzył w parę sekund. Brawo, Bennett. Możesz być z siebie dumny! Szczególnie, że to nie było nawet żadne romantyczne i intymne miejsce, w ogóle to było nieprzemyślane. Ha, magia wróżb, też coś! Teraz jeszcze bardziej będzie nienawidzieć tarota i zajęć związanych z przepowiadaniem przyszłości.
Nie ma już przyszłości.
A miało być tak "pięknie". Miał się tajniaczyć do końca swych dni. Miał odprowadzić Ellie do ołtarza, do jej przyszłego męża, a samemu potem skoczyć z mostu czy czegoś równie fascynującego. Hm, zapewne nie skapnęłaby się, że brakuje jej jakiegoś tam Drake'a w jej życiu, skądże znowu!
A teraz siedział i nie ogarniał, co się dzieje. Powinien był ją zatrzymać, chwycić za rękę, cokolwiek, ale jedyne, czego doświadczył, to sparażliowanie. Ogarnął go wielki strach. Co teraz? Nie wyobrażał sobie, aby zabrakło jej w jego życiu. Nie wyobrażał sobie jednego, zwykłego dnia bez Ellie i za każdym razem, kiedy różne sprawy rodzinne ich od siebie separowały, to tęsknił okropnie. Z poaczątku oczywiście jak za najlepszą przyjaciółką, dopiero z biegiem czasu wszystko się pokomplikowało. Cholera jasna, czemu?
Nie wiedział, co się dzieje na zajęciach. Nie wiedział kompletnie nic. Nie wiedział, czy Hemingway poszła paręnaście sekund temu, czy może parę godzin temu. Nie miał pojęcia, kto znajduje się w klasie, albo, że on sam w ogóle w jakiejś jest. Czas stanął w miejscu, jedynie serce przyspieszyło, tak samo jak oddech.
Zero instynktu samozachowawczego, zero. Głupcze.
Po dłuższym czasie siedzenia w jednym miejscu, gapieniu się w martwy punkt i nie rozumieniu świata dookoła, postanowił szybko wstać i wybiec z klasy. Musi coś zrobić, koniecznie!

z/t

Prawdziwy lonely hearts club!
Erotyczna wróżka Clara uśmiechnęła się do Laili uprzejmie, słysząc komentarz o swojej wróżbie. Ależ z tą przepowiednią to było zrządzenie losu, naprawdę! Nigdy nie wiadomo, może Howettównę kiedyś naprawdę spotka coś podobnego, miłość nie wybiera i takie tam, wiadomo. Aleale, kiedy już to się stanie, Laila na pewno przybiegnie do Clary po radę, bo z niej taka doświadczona wróżbitka będzie - okaże się, że Laila będzie miała romans z ministrem magii (taka ważna persona!) i to się wyda, a biedna puchonka będzie musiała jakoś to rozwiązać, dlatego Hepburn i jej karty znów pokażą jej przyszłość, po czym...
Nagle Clara wyrwała się z otępienia, widząc, że Drake wybiega, zupełnie jakby przypomniał sobie o włączonym żelazku - tego całego pocałunku Clarcia nie widziała. Niestety, chwilę później była już zmuszona przenieść spojrzenie błękitnych tęczówek na Ioannisa i wysłuchać jego gadki. Na Godryka, ten człowiek ją tak irytował, że czasem aż ją ręce świerzbiły - i słowo daję, powstrzymywała się od jakiejś interwencji tylko ze względu na Mię... albo w sumie nie, koniec. Czara się przelała.
- Naprawdę, naprawdę musisz się wyżywać na innych, tylko dlatego, że Mia cie nie chciała? I powiem ci jedno, po prostu na nią nie zasługiwałeś i nie dziwię się jej, że... zrobiła to co zrobiła! - rzuciła z wściekłością, oczywiście wstając. Tak swoją drogą, to biedna ta Betty Hampson! - Nie wiem co w tym twoim móżdżku jest, ale nie powtórzę drugi raz - ogarnij się chłopie, bo to, że twoje życie się pieprzy, to nie znaczy, że innych również i... och, weź się lecz. - wywróciła oczami, kiedy już przynajmniej połowa złości z niej uszła.
Odsunęła krzesło, po drodze zrzucając karty ze stołu (co było bardzo w jej stylu), ale nawet nie pofatygowała się, aby je posprzątać. Zarzuciła torbę na ramię i jeszcze przed wyjściem rzuciła do Ioannisa radę godną cud przyjaciółki.
- Zrób coś ze sobą, albo skocz z mostu, błagam. - po czym wyszła, z hukiem trzaskając drzwiczkami od podłogi, którymi się do owej klasy wchodziło. Dopiero wtedy całe powietrze z niej uszło, chociaż na samo wspomnienie lekcji jeszcze dłuugo nią telepało ze złości.

Blablabla. Wysłuchał tego, co miała mu do odszczeknięcia Jea, oraz jej fenomenalnej wróżby. Nawet zaczął jej bić brawo, choć jego mina ewidentnie zasugerowała, że raczej nie jest pod wrażeniem. Nie wysiliła się ani trochę, ale jej złote rady zapewne zapadną mu głęboko w serduszku i pamięci. Oczywiście. Już miał coś odpowiadać, nawet chyba zebrał się do jakiejś ogólnej przemowy, kiedy to Clara Gumowe Ucho (i kto to mówi!) zaczęła rzucać mięsem. Hm, chyba chwilowo zapomniał, że to on wszystko zaczął. Smuteczek.
Spojrzał na nią pierw spojrzeniem niewyrażającym zupełnie niczego, jednak kiedy się odezwała, to pomimo, iż jego twarz pozostała niewzruszona to... widać było, iż w jego oczach nie było już ani złości, ani pewności siebie. Doskonale wiedziała, jak zadać cios i co go zrani najmocniej. Tak, w czym jak w czym, ale w tym sobie dorównywali - w tych wszystkich zgryźliwościach i docinkach. Jedno prześcigało drugie i wszystko toczyło błędne koło. Zazwyczaj jednak takie kłótnie przynosiły mu radość, albo w skrajnych przypadkach to olewał, zapomianjąc o osobie Hepburn na drugi dzień.
Teraz... poczuł się okropnie. Poczuł dziwny ścisk w żołądku, na sercu i w gardle. Tak, najgorsze było to, że miała rację. Nie chciała go i tak naprawdę pomimo jej zapewnień to wolała tamtego puchona. Nie dlatego, że był przystojniejszy, zabawniejszy czy fajniejszy - po prostu był miłym, wrażliwym człowiekiem. A on? Ioanni? Zgorzkniałym, nieczułym chamem, który nie widzi niczego poza czubkiem własnego nosa. Ale do tego oczywiście nikomu by się nie przyznał na głos. I tak cud, że to w ogóle zauważył. Ale czemu akurat musiało się to wszystkie spieprzyć wtedy, kiedy po praz pierwszy na kimś mu naprawdę zależało?
Kiedy Clara wyszła, on chwilę siedział, gapiąc się w pustą przestrzeń. Lecz w pewnym momencie wstał gwałtownie, po czym wywrócił stolik z jakąś szklaną kulą na nim, a ta z hukiem upadła i potoczyła się w jedną ze stron sali. Nie zabrawszy nawet swoich rzeczy, również z trzaśnięciem drzwi opuścił klasę.

z/t na lekcji
piszę tu, bo nie chce mi się na korytarzu xd

Dogonił gryfonkę na korytarzu, by mocno ją szarpnąć za ramię, zmuszając ją tym samym do zatrzymania się. Spojrzał jej w oczy. Mimo, iż zdawało się, że minę ma groźną, to wprawny obserwator mógłby zauważyć jego nieco mętny i... przygnębiający wzrok, co potęgowało nieco zwilżenie oczu.
Już, już miał coś powiedzieć, nawet otworzył w tym celu usta, ale... nie dał rady. Głos ugrzązł mu w gardle. Dopiero kiedy stali tak przez dłużą chwilę, to był w stanie coś powiedzieć. Ale też niewiele.
- Mam nadzieję, że jesteś chociaż z siebie zadowolona - wychrypiał, nie patrząc już na nią, tylko gdzieś w jakiś punkt. Przełknął głośno ślinę i zamrugał gwałtownie, w obawie, że się rozklei przy tej okropnej osobie. I w końcu ją puścił ze zrezygnowaniem, by ruszyć przed siebie. Choć to nie tam tak naprawdę chciał teraz iść, dormitorium było wyżej.

Clara była przekonana, że Ioannis za nią nie pójdzie, że jak zwykle niewzruszony dalej będzie raczył pozostałych złotymi uwagami i innymi skutkami jego złego humoru - jakie było jej zdziwienie, kiedy już będąc na korytarzu, poczuła mocne szarpnięcie. Oczywiście zaraz się odwróciła, a jej zdziwione spojrzenie spoczęło właśnie na Janku.
I podobnie jak Gavrilidis, już, już miała w planach coś powiedzieć, prawdopodobnie rzucić jakąś następną wredną uwagą, ale zanim zdążyła cokolwiek wypowiedzieć, jej wzrok padł na oczy Ioannisa - i dotarło do niej, że przesadziła. Dziwne to było doświadczenie, dowiedzieć się, że Grek jednak też coś czuje.
I nawet chciała coś powiedzieć, może nawet planowała przeprosić? Kto ją tam wie, ale zanim zdążyła wypowiedzieć choćby słowo, Ioannis odszedł, a ona została sama, jedynie z przekonaniem, że ktoś powinien jej ten język uciąć - zachowała się poniżej krytyki wyciągając taki argument, ech. Zamiast poczuć się lepiej, poczuła się jeszcze gorzej, niż wtedy kiedy Janek mówił te okropne rzeczy o Danielu - co z tego, że oboje mieli racje, takich rzeczy się nie mówi na głos i kropka.
Co miała zrobić? Ioannis zaczekaj, przepraszam? Nawet w obliczu takiej sytuacji, postąpienie tak z Gavrilidisem wydało jej się... awykonalne. Na Merlina, ta gryfońksa duma bywała czasem po prostu głupia, ale pewnych rzeczy się nie da przeskoczyć.
Kiedy Clarze wreszcie udało się otrząsnąć z tej kłótni, która w żaden sposób nie chciała przypominać ich poprzednich, z westchnieniem się obróciła i skierowała się w strone błoni. Chyba musiała odreagować w samotności, jakkolwiek to nie brzmi.

z/t

Nikola szła korytarzem zamyślona. Nie wiedziała co ma zrobić ze swoim życiem i z wszystkimi rzeczami, które dzieją się wokół niej. To były okropne. Plotki, komplikacje i w ogóle. Prince nie miał ostatnio czasu, a ona żyła nudnym życiem uczennicy. Dla jakiegoś ubarwienia tego nudnego życia postanowiła pojawić się na zajęciach z Wróżbiarstwa. Powinno być ciekawie, Ne? Zwłaszcza, że prowadzone będą te zajęcia przez nowego nauczyciela. Na pewno będzie ciekawie!
Dziewczyna weszła do pomieszczenia rozglądając się niepewnie.
- Pusto – wyszeptała do siebie – no cóż. – po czym usiadła w kącie. Przyszła trochę za wcześnie, ale to nie problem. Była już przyzwyczajona. Często przychodziła przed czasem.

Do sali w której odbywały się lekcje Wróżbiarstwa zbliżał się Dave. Idąc dziarskim krokiem uśmiechał się na samą myśl o czekających go zajęciach. Nie mógł się doczekać aż pozna nowego nauczyciela swojego ukochanego przedmiotu! Czuł, że to może być niesamowity gość.
Nucąc pod nosem jeden z hitów Łez Feniksa zaczął się wspinać po srebrnej drabinie, prowadzącej na poddasze. Zawsze podobał mu się ten sposób wchodzenia na szczyt wieży, i zawsze liczył pręty, by przypadkiem nie nadepnąć na 13 "stopień", który zawsze omijał. Pojawił się w klasie i rozejrzał się po ukochanym pomieszczeniu. Ach, nie ma to jak chwila przy szklanej kuli i filiżance herbaty, na miękkiej pufie i w otoczeniu tej magicznej aury! Dave wiedział że dziś jest jego dobry dzień, miał przy sobie dwa amulety przynoszące szczęście i parę innych zabezpieczeń, był więc spokojny i odprężony. Do lekcji pozostało jeszcze trochę czasu, więc chłopak z największą przyjemnością oddał się spacerowaniu po sali i oglądaniu czego popadnie. Był pewien że jest sam, bo zwykle niewielu przychodziło na tę lekcję przed czasem.

Nikola siedziała właściwie znudzona, aż tu nagle ktoś wszedł do Sali. Trochę się speszyła, a jej wzrok utkwił na chłopaku, który… nie zauważył jej. No cóż… zdarzało się jej to często, nawet czasami był to jej zamysł, ale teraz to tak trochę… no nie wiem… o! Nie pasuje, by tak siedziała w ciszy jak mysz pod miotłą i czekała aż przyjdzie ktoś jeszcze. Jeżeli byłyby jeszcze inne osoby to zignorowałaby go, no ale to takie nie kulturalne!
Tak więc wzięła głęboki oddech i spojrzała pewnym wzrokiem w stronę Dave’a.
- A… – prawie się udało! – Am… Cześć? – spytała chłopaka i po chwili zaczęła narzekać w myślach na swoją głupotę.

Właśnie przeglądał się w jednej ze szklanych kul i zastanawiał się nad swoim ostatnim snem, gdy usłyszał głos dobiegający gdzieś zza jego pleców. Odwrócił się na pięcie i z zaskoczeniem zdał sobie sprawę z tego, że nie jest w sali sam.
- Witam! Miło Cię widzieć - Dave uśmiechnął się szeroko podchodząc do dziewczyny, którą dobrze znał z widzenia, nieraz mijali się na korytarzach. - Nie masz nic przeciwko żebym się przysiadł? - zapytał grzecznościowo, wskazując na pufę.

Widząc jego jakże entuzjastyczną reakcję troszkę się zdziwiła, ale pozwoliło jej to również na trochę większą swobodę. Uśmiechnęła się niepewnie w stronę chłopaka.
- Jasne, że nie proszę – wydukała spoglądając na pufę. Co dalej? Ach tak! Byłoby miło jakby się przedstawiła! Ona sama kojarzyła chłopaka, ale jakoś imię… no nie bardzo, hehe – Jestem Nikola – wyszeptała zmieszana. Naprawdę nie była dobra w kontaktach międzyludzkich, ale się starała jak mogła! Jednak to nie było tak proste jak jej się wydawało nawiązać z kimś rozmowę. No cóż, raz kozie śmierć, nie?
- Umm… – i na tym skończyły się jej pomysły jak można rozwinąć rozmowę z krukonem.

Usiadł po turecku na pufie, co nie było łatwe, bo miał nadzwyczajnie długie nogi. Skierował spojrzenie na dziewczynę, wyglądała na zmieszaną. Może po prostu jest nieśmiała. Ciekawe, ciekawe.
- Nikola... - powtórzył patrząc jej w oczy - Tak, pasuje do Ciebie, i nawet mi się podoba! Nie żebym miał prawo w ogóle oceniać, chociaż często to robię. Imiona są takie interesujące! Ja nazywam się Dave, Dave Garell. Nie znam wielu Nikoli czy wielu Dave'ów, kto wie ilu ich jest w Hogwarcie. Czy to możliwe że jesteśmy jedynymi, niepowtarzalnymi nosicielami tych jakże pasujących do siebie imion? - ciągnął wypowiedź, nieznacznie przy tym gestykulując. Cieszył się że ma partnerkę do rozmowy, nawet jeśli na razie nie była zbyt rozmowna, roztaczała wokół siebie sympatyczną i zarazem tajemniczą aurę.

Bonnie biegła jak szalona bojąc się, że spoźni się na wróżbiarstwo. Nie chciała narobić swojemu domowi minusowych punktów za spóźnienie, no i dzisiaj miała być pierwsza lekcja z nowym nauczycielem. Coś takiego nie zdaża się zbyt często. Poza tym jest jasnowidzącą i z tego względu lubi te zajęcia, a na ulubione zajęcia nie wypada się spóźniać.
Kiedy dotarła na wieże zostało jej tylko wdrapać się na szczyt po starej drabince. To też uczyniła i wkroczyła do sali. Odetchła z ulgą gdy zauważyła, że zajęcia jeszcze się nie zaczęły. W klasie było tylko dwoje uczniów, chłopak i dziewczyna. Wiedziała, że dziewczyna to puchonka, bo kojażyła ją z Pokoju Wspólnego, natomiast chłopaka nie za bardzo. Ale i tak zamierzała się przywitać.
- Hej, witajcie. Mogę się do was przysiąść? - zapytała, jednocześnie posyłając obojgu radosny uśmiech.

Uśmiechem powitał kolejną Puchonkę, która zjawiła się w sali.
- Cześć, no jasne że tak, siadaj - wskazał dziewczynie wolną pufę. Nie przeszkadzało mu to że jest tak niewielu uczniów, wręcz przeciwnie. Zresztą, każda lekcja wróżbiarstwa w jego oczach była szalenie ekscytująca. Miał nadzieję że nauczyciel wkrótce przybędzie. Zerknął na obie koleżanki siedzące przy stoliku.
- Zanim usłyszę Twoje imię... - wskazał głową na Bonnie - Możecie mi zdradzić jaki jest wasz status krwi?
Starał się by zabrzmiało to naturalnie, było to jedno z podstawowych pytań jakie zadawał nowo poznanym ludziom. Bardzo go to interesowało i uważał, że to jeden z czynników wpływających na relacje międzyludzkie.

Kiedy chłopak wpatrywał się w jej oczy speszyła się. Odwróciła wzrok wlepiając go w kulę. Jednak słysząc jego monolog zaśmiała się pod nosem i spojrzała na niego z rozpromienioną twarzą.
Dave… nawet Ci pasuje.
Zaśmiała się sama do siebie.
- Muszę się zgodzić. Jesteś pierwszą osobą, którą znam i nosi to imię – powiedziała. No cóż… nie znała ona za wielu osób… ale tak czy siak nie znała! Więc nie kłamała! A teraz na poważnie.
- Dave – powtórzyła imię szeptem, by móc je utrwalić w pamięci. Dopiero teraz przyjrzała się mu uważniej. Kojarzyła go i to bardzo dobrze. Spotykała go często na korytarzach jednak nie zwracała na niego większej uwagi tak jak na większość uczniów. Uchyliła usta chcąc coś powiedzieć, kiedy nagle pojawiła się jej koleżanka z domu. No nie! Więcej ludzi wokół niej? Nie wiem czy ona promienieje jakąś aurą dzisiaj, która mówi: „chodźcie wszyscy do mnie oczekuje!”. Prawdę mówiąc to im więcej ludzi ją otaczało, to tym bardziej czuła się niepewnie. Kurde… ale trzeba przyznać, że to może być dla niej wyzwanie! Na pewno będzie później żałować, ale co tam.
- Umm… hej… ja… jasne że możesz
Słysząc nagłę pytanie ze strony Dave'a trochę się speszyła. Spojrzała na puchonkę i czekała, aż ona pierwsza się wypowie.

Usiadł wygodniej i wyjął z lewej kieszeni spodni miedziany wisiorek w kształcie stożka, który zaczął obracać w dłoni. Był on pokryty runami i stanowił jeden z ulubionych talizmanów chłopaka. Po chwili bezcelowej zabawy przedmiotem Dave podniósł wzrok i spojrzał w stronę Nikoli. Czyżby potrafił przewidzieć jej odpowiedź? Był pewien że nie jest czystej krwi, w 90% też wątpił. Na pewno poniżej, ale nie na samym dnie... Z kolei Bonnie była trudniejsza do rozgryzienia. Krukon utkwił w niej swój wzrok, podpierając głowę ręką.

Dziewczynę ucieszyło takie miłe powitanie. Usiadła. Przyjrzała się szybko swoim nowym znajomym i już chciała się przedstawić, kiedy chłopak zadał jej i siedzącej obok puchonce nietypowe pytanie. Nie wyczuła w głosie chłopaka złośliwości, czy nuty szowinizmu, ale kto normalny pyta przy pierwszym spotkaniu o czystość krwi? Cóż, ona też nie jest zupełnie normalna, wiec nie miała nic przeciwko udzielić mu odpowiedzi.
- Jestem czystokrwistą czarownicą, całkowicie - odpowiedziała delikatnie, nie chciała by zabrzmiało to jak przechwałki.

Zadowolony klasnął w dłonie.
- Ha! Tak czułem! Podświadomość! - ucieszył się - Też jestem czystej krwi. Poza tym jestem również Dave. Dave Garell - ukłonił się lekko w stronę Bonnie, po czym zerknął na Nikolę. Strasznie był ciekaw, jaką ona miała krew! Schował talizman do kieszeni i poprawił sobie włosy, które wpadały mu do oczu.

Dziewczyna spojrzała na Bonnie, później na Dave’a i westchnęła.
Oboje są czystokrwiści… dodatkowo jego pytanie na sam początek znajomości jest dość nietypowe. Na pewno mu nie będzie pasować to, że jestem w połowie czarownicą.
Nikola westchnęła, a jej poprzedni entuzjazm całkowicie znikł. Wlepiła swoje spojrzenie w przestrzeń i wyszeptała od niechcenia.
- Twoje pytanie jest dosyć niegrzeczne – zwróciła uwagę chłopakowi, po czym kątem oka spojrzała na niego – nie zabrzmiało wrogo, ani nic w tym stylu, jednak jest dosyć dwuznaczne… i można je odbierać w negatywny sposób – powiedziała i jej wzrok wrócił na wejście do sali.
Czemu ten nauczyciel tak się spóźnia, no!
Westchnęła i spojrzała na chłopaka zmieszana.
- Nie jestem czystokrwista... jestem pół na pół - nie miała nic do stracenia, jeżeli mu to będzie przeszkadzać, to trudno, to nie jej sprawa.

- Cudownie, ja jestem Bonnie Gardener - przywitała się, choć poczuła się lekko speszona jako obiekt testu.
Miała nadzieję, że mimo to Dave nie da jej wiecej powodów do uznania go za ... Był co prawda bardzo miły, ale trochę powściągliwości nie zaszkodzi. Z resztą nie ma co skupiać się na negatywach, widać, że był poprostu ciekawy. A zapowidała się fajna lekcja wróżbiarstwa, nacóż to psuć.

No tak, powinien się już przyzwyczaić do zachowania ludzi po tym jakże kontrowersyjnym pytaniu, tym bardziej że zadał je na samym początku znajomości. Spojrzał przepraszającym wzrokiem na Nikolę.
- Wybacz, zdaję sobie sprawę z tego że mogło to zabrzmieć niegrzecznie. Naprawdę, nie chciałem Cię urazić. Nie myślcie że was przepytuję czy oceniam - zwrócił się również do Bonnie - To po prostu moja ciekawość. Wcale nie przeszkadza mi to że jesteś półkrwi, możliwe że wręcz przeciwnie. Zadaję ludziom to pytanie, bo wróżbiarstwo to moja pasja, a znajomość statusu krwi może być przydatna. Nic poza tym.
Po raz kolejny stwierdził że następnym razem trzeba się będzie pohamować i zadawać to pytanie później, może bardziej dyskretnie. Postanowił dać sobie na razie spokój, i nie wypytywać puchonek o ich znaki zodiaku czy rdzenie różdżek.

Dziewczyna spojrzała na niego lekko zdziwiona i zaśmiała się.
- Ech.. – westchnęła i po chwili kontynuowała – … rozumiem, ale następnym razem, grzeczniej to zabrzmi jeżeli dyskretnie poinformujesz osobę pytaną o tym. Na przykład, najpierw wspomnisz o pasji, a potem będziesz wypytywał o szczegóły – powiedziała z uśmiechem. Ponownie spojrzała w przestrzeń – Osobiście często spotykam się z ludźmi, którzy uważają, że jeżeli czarodziej nie jest czystokrwisty, to nie jest wart tego miana – powiedziała trochę otępiale, po chwili jednak wróciła do entuzjazmu – i przepraszam, że tak dziwnie zareagowałam – wydukała niepewnie. Jak to ona. Na chwilę się otworzyła, a po chwili przypomniało się jej, że jest nieśmiała i nie zna tych ludzi i się zamknęła.

Maniery Dave'a zainponowały Bonnie. To dobrze, że umie przyznać się do błędu, gdyby było przeciwnie dostałby z liścia.
- Najważniejsze, że umiesz przyznać się do błedu - rzekła, starając się podtrzymać resztki dobrej atmosfery. Pytanie było niestosowne, ale szkoda psuć początek dobrze zapowiadającej się znajomości - Jeśli mogę spytać, co to był za wisiorek, który chowałeś do kieszeni?

- Nie masz za co przepraszać, Twoja reakcja bynajmniej nie była dziwna. Nawet mając 10% czystości krwi można być wspaniałym czarodziejem... Nieraz lepszym od tego 100% - pokiwał głową Dave, po czym zwrócił się do Bonnie, ponownie wyjmując miedziany amulet z kieszeni - To jeden z moich talizmanów. Interesuję się wróżbiarstwem w szerokim zakresie, jestem przesądny i wierzę niektórym horoskopom czy przepowiedniom. Wiele wnioskuję na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji. Noszę go przy sobie w nieparzyste dni dwóch pierwszych tygodni każdego miesiąca, który ma w swojej nazwie literę R - skończył mówić, i podał dziewczynie amulet. Czekał na reakcję obu uczennic, zastanawiając się czy go wyśmieją i uznają za totalnego świra, czy nie będzie aż tak źle.

- Waaa! – powiedziała z zachwytem wpatrując się w talizman – Jaki śliczny! – ona wcale nie zignorowała tego co on mówił… po prostu… był śliczny no! Po chwili się opamiętała i spojrzała na Dave’a – A ty jesteś niesamowity – wydukała z uśmiechem. Może uważała to za dziwne, bo ona nie praktykowała takich rzeczy ani nic w tym stylu, ale każdy ma swoje odchyły, ona też ma, ale to nie oznacza, że to źle! – Mieć taką pasję, jeżeli pozwolisz, że tak to nazwę i oddawać się w nią z takim wielkim zaangażowaniem, to rzadkość w tych czasach! – powiedziała z iskierkami w oczach. Rozciągnęła się i spojrzała na puchonkę. A tak… nie przedstawiła się jej… eeee może później do tego wrócimy.

Bonnie wzieła talizman do rąk i przyjrzała się mu. Sama bardzo interesowała się wróżbiarstwem, nie była aż tak przesądna, ale i jej zdazało się nosić amulety. Takiego talizmanu, jednak wcześniej nie widziała. Chciała się dobrze przyglądnąć
- Wow, to niesamowite. Ja także bardzo interesuje się wróżbiarstwem. Sama, zresztą jestem jasnowidząca - powiedziała, choć nie chciała tego powiedzieć. Nie lubiła afiszować się swoim darem, nie ukrywała go, ale też nie chwaliła się. Poza tym wiedziała, że teraz zaleje ją fala pytań.
Oddała talizman Dave'owi.

Uśmiechnął się pod nosem i schował przedmiot do kieszeni.
- Cieszę się, że wam się podoba - powiedział. Sam bardzo lubił ten amulet, lecz dla chłopaka liczyło się to iż działa, nie to jak wygląda. Miło się poczuł, gdy Nikola z takim zapałem odpowiedziała na jego pasję. Miała rację, lecz z tym że jest on taki niesamowity trochę przesadziła. Dave był raczej skromny, więc nie zamierzał tego komentować. Strasznie zaintrygowało go to, co powiedziała Bonnie. Nachylił się bliżej w jej stronę i spojrzał na nią z nieukrywanym podziwem.
- Masz... dar... jasnowidzenia... - powiedział cicho, totalnie zbity z tropu. Nie dość że interesowała się wróżbiarstwem, to jeszcze miała taką moc! Nie żeby zazdrościł, ale on też zawsze chciał być jasnowidzącym. Powstrzymał się od zadawania pytań, choć na usta cisnęło mu się naprawdę mnóstwo, nie chciał jednak wypaść zbyt nachalnie.

Nikola spojrzała na Dave’a, później na puchonkę.
Trafił swój na swego. Ech… To się nazywa szczęśliwe spotkanie.
Pomyślała z uśmiechem wpatrując się w tą dwójkę. Jak na razie postanowiła się odseparować od nich, żeby mogli poczuć swobodę w rozmowie. Nie była tu potrzebna. Widziała jak Dave prawie wyskoczył z pytaniami, ale się powstrzymywał. Puchonka na pewno będzie mu na to odpowiadać, a lepiej się będą dogadywać jak będą sami. Dziewczyna wstała i rozciągnęła się.
- Pójdę zobaczyć czy nauczyciel jest w drodze, trochę się spóźnia. – wyszeptała, chociaż podejrzewała, że i tak nie zwrócą na nią uwagi. Odeszła od nich pozostawiając ich jak na razie samych. Rozejrzała się przy wejściu czy nikt się nie zbliża.