Wyczuwalne było, że w jednym momencie potencjał konfliktów podniósł się kilkukrotnie, nie spodziewał się jednak, że to Viro będzie stroną eskalującą. Zmarszczył brwi, zaskoczony tym, że Rowle nie pojmował, że każda inna osoba spałby na tapczanie, a nie podłodze - i z na tym polegał cały problem.
- Teraz to jesteś, kurwa, niepoważny - odparował ze złością, nie mogąc uwierzyć, że został przez Viro zaatakowany w tak niesprawiedliwy sposób, gdy wystarczyło, aby wybrzmiało kategoryczne "nie", każące wycofać się z pomysłu.  Nie obchodziło go zupełnie, czy za ostrą insynuacją stała zazdrość, strach czy zwyczajna potrzeba Viro do odstawiania teatru - zamierzał z całych sił upierać się, że jego reakcja była zupełnie niewspółmierna do sytuacji.
Niemal zazgrzytał zębami, nie tylko na to ostentacyjne odwrócenie się do niego plecami, jakby Viro chciał go wykluczyć ze swojej negocjacji, ale przede wszystkim w reakcji na kolejne bezczelne stwierdzenia; jedynie uporczywe wpatrywanie się w żarłocznego żółwika, którego nie próbował już zatrzymać przed zjedzeniem nawet całego tego jebanego łóżka, powstrzymywało go od sprostowania, że wcale nie byli parą i że Viro nie mógł sobie rościć żadnych specjalnych przywilejów z tego tytułu.
- Możecie w końcu przestać to powtarzać? - zirytował się, kiedy już czwarty raz niechciane określenie rozbrzmiało w domku. Nie było mu do śmiechu, niby lżejszy ton Leonardo wyraźnie odbierając jako drwinę. Nie czuł, aby pytanie zostało zadane w jego stronę, więc jedynie lekceważąco wzruszył ramionami, nie spoglądając na Vin-Eurico i zaciskając usta w wąską kreskę.

Na początku nie byłem pewien, czy bardziej drażni mnie ta udawana pogodność ćwierćolbrzyma, czy jednak Twoja złość, do której nie chciałem dać Ci prawa, jednak wraz z wybrzmieniem tak obrzydliwie zbytecznej uwagi byłem już pewien, że nie ma nic gorszego od Twojej irytacji. Nie był to pierwszy raz, gdy wywołałeś we mnie tak silną falę uczyć, jednak nigdy nie przebiegło po mojej twarzy tak wiele, zupełnie różnych od siebie emocji, od niedowierzania i złości, przez żal i smutek, tak pozornie do siebie podobne, aż do odbicia irytacji i niesmaku, które skradłem z Twojego spojrzenia. W chwili zagubienia uciekłem nawet do niedźwiedzich oczu, szukając w nich informacji, czy i jego traktowałeś kiedyś w ten sposób, sam nie wiedząc która z możliwych odpowiedzi byłaby dla mnie mniej bolesna.
- Jak sobie życzysz - stwierdzam w końcu, pozornie bezemocjonalnie i pusto, jakbym w krótkiej chwili zużył cały zapas uczuć, który miałem do rozdysponowania, a jednak ledwo robię krok w stronę łóżka, a już czuję, jak odnajduję w sobie zupełnie nowe pokłady emocji, nie potrafiąc przejść obok nich obojętnie - W końcu dla Ciebie mogę nawet sprawić, że czarne jest białe, a białe jest czarne, prawda? - wyrzucam więc z siebie sztucznie rozbawiony, szybko wpadając w żywą gestykulację dłonią, gdy na dowód swoich słów przeskakuję od swoich ciemnych włosów do skrajnego blondu i z powrotem. - Cokolwiek Cię uszczęśliwi - kończę z nieskrywanym wyrzutem, nie wierząc, że naprawdę nie rozumiesz, że choć mogę cierpieć czekając na Twój powrót, to nie zamierzam cierpieć u Twojego boku i w końcu ściągam tylko brwi w zastanowieniu, jak długo jeszcze będę musiał walczyć, by poczuć, że na Ciebie zasłużyłem.
- Ja śpię na łóżku - przypominam swoją decyzję, gdy sięgam już po objadającego się białą pościelą żółwika, dodając "i ja idę na spacer", gdy kieruję się już w stronę drzwi, by przed ich zamknięciem doprecyzować tylko: - A wy zrobicie to, co uważacie za słuszne.

✁------------------------------------------------------------------------------------

Nie spodziewał się, że sytuacja aż tak wymknie się spod kontroli - podejrzewał, że będzie po prostu niezręcznie, a domek numer trzy na czas ferii wypełni ciężka cisza, przejmująca atmosferę za każdym razem, gdy w środku będzie komplet współlokatorów. Wychodziło jednak na to, że cała ich trójka kierowała się w zupełnie inną stronę: Ezra wyraźnie nie dbał o rozzłoszczenie Viro, co przychodziło mu z łatwością, a sam Leonardo kompletnie nie potrafił trzymać języka za zębami, chociaż czuł doskonale, że sama jego obecność dolewa już wystarczająco oliwy do ognia.
Nie miał pojęcia o co chodzi z czarnym i białym, co jednak trochę go ubodło, bo uważał, że to nie jest dobry moment na jakieś inside jokes, ale nic nie powiedział, ściągając tylko brwi w drobnym oburzeniu, które pewnie i tak nie miało szans zostać przez kogokolwiek dostrzeżone. Na pożegnanie Viro wydukał tylko "eee, dobra", ale uniósł też rękę w nieco bardziej uprzejmym geście; potem został tylko z Ezrą, co już w ogóle mu nie odpowiadało.
- No dobra, w każdym razie, eeeee, ustalone wszystko, nie? - Podsumował po krótkim odchrząknięciu, nie chcąc zmuszać Krukona do szukania jakichś zgrabniejszych słów, bo też nie widząc ku temu potrzeby. - Ja też się zbieram, więc do zobaczenia! - Pożegnał się aż nazbyt radośnie, dochodząc do wniosku, że Viro miał wystarczająco czasu na bezpieczne oddalenie się, dzięki czemu nie przemierzaliby pomostu razem. I nie czekał za bardzo na decyzję Ezry, wychodząc dziarskim krokiem i modląc się, żeby urok Malediwów jak najszybciej zatarł niezręczność pierwszej konfrontacji felernego składu współlokatorów.

/zt x2