Wszedł do restauracji i rozejrzał się po pomieszczeniu. Nie było zbytnio w jego stylu, jednak zignorował to i ruszył w kierunku stolików, do których były dostawione po dwa krzesła. Odsunął jedno, aby Michelle na nim usiadła, po czym zajął drugie.
- Pudło - uśmiechnął się nieznacznie. - Birmingham. Nienawidzę tego miejsca. Gdyby nie znajomi natychmiast bym stamtąd zwiał. W sumie to można by powiedzieć, że nie lubię po prostu swoich rodziców - skomentował obojętnie.
Z kart przyniesionych im przez kelnera wybrał sobie ciekawie brzmiące danie, mając nadzieję, że nie będzie z rybą.

- Dokładnie, momentami wprost nie da się wytrzymać - kontynuowała, jak gdyby nigdy nic swą grę. Upiła łyk wina, które smakowało nadspodziewanie dobrze.
- Ale ty masz do mnie jakaś inną sprawę - zauważyła.

- Niekoniecznie sprawę - wyszczerzyła się, nie mogąc się powstrzymać.
Na szczęście kelner przyniósł ciasto. Na dwóch talerzach, bo właśnie o to szła go prosić. Aud poczekała, aż odejdzie i zaśpiewała cicho "sto lat".

Przeszła przez drzwi, od razu przyglądając się restauracji. Musiała przyznać, że był tu ten przyjemny, malediwski klimat. Zajęła miejsce przy dwuosobowym stoliku, wybranym przez Jareda. Podziękowała, sięgając po kartę, gdyż kelner przyszedł w ekspresowym tempie.
- Szczerze, to nie byłam tam nigdy. Dziwne, bo można powiedzieć, że zwiedziłam cała Anglię, a ominęłam Birmington – roześmiała się. – Aż tak tam źle? Skoro masz znajomych, to jednak dobrze, prawda? Ja jestem z Oxford i nie narzekam. Mam przyjaciół, dom również w dobrym miejscu – wzruszyła ramionami.
Przejrzała kartę. Zrobiła dziwną minę, nie znając żadnej potrafi.
- Yyy, tą – pokazała kelnerce palcem nazwę potrawy, której nie umiała wymówić.

Constance mimowolnie wzruszyła się na ten widok. Nie liczyła na to, że ktoś w ogóle będzie wiedział o jej urodzinach, a tym bardziej na to, że ktoś w ogóle o tym będzie pamiętał. Serdecznie uścisnęła Gryfonkę w podziękowaniu, a oczu popłynęło jej kilka łez.

Zadowolona, że udało jej się rozweselić kobietę, miała właśnie zapytać, dlaczego siedzi sama w swoje urodziny. W porę się opamiętała, przecież mogła zepsuć jej humor. Nie mogąc zmusić się do wypowiedzenia czegokolwiek - po prostu milczała. Jeżeli Constance będzie chciała rozmawiać, to sama zacznie temat. Na razie wystarczała cisza.

Zamyślił się na chwilę, przypominając sobie swoje wypady na koncerty, które miały miejsce zeszłego lata. Problem w tym, że żaden z nich nie odbył się w Birmingham, na wszystkie się teleportował.
- Taak, gdyby nie znajomi natychmiast opuściłbym tamto miejsce. Niby nie jest źle, ale na każdym kroku ktoś włazi na głowę. Większość wakacji i tak spędzam poza domem - przyznał szczerze.
Tego lata nie zdążył jeszcze udać się na żaden koncert, jednak po koloniach miał zamiar to nadrobić.

Siedziała znowu przy stole. Nagle zapanowała cisza, tak nienaturalna. Trochę przerażała ona kobietę, bo przecież niedawno jeszcze panował gwar.
- Pewnie bardzo interesuje cię, dlaczego siedzę sama w urodziny - przełamała ciszę.

Przygryzła wargę. Mogłam powiedzieć cokolwiek.
- Nie chcę być wścibska, ale, no cóż, w istocie tak właśnie jest.
Nie chcę, ale jestem, im dłużej powtarzam sobie, że nie powinnam, tym bardziej się ciekawię. Z jednej strony była na siebie zła, bo nie chciała jej psuć tego dnia, z drugiej za to za bardzo się ciekawiła.

- Dobrze, więc powiem ci, dlaczego tak jest. Tylko uprzedzam, że to będzie długa historia - odparła poważnie, jednak z delikatnym uśmiechem na twarzy. Zamilkła na chwilę. Musiała przemyśleć, od czego zacząć. Zdecydować, co jest początkiem w jej historii. Bo koniec był oczywisty. Przynajmniej dla niej.

Megan idąc w kierunku restauracji nie mogła się nacieszyć tym wspaniałych widokiem, była nawet zła, że doskwierał jej głód. Puchonka chciała zobaczyć te wszystkie miejsca i pokąpać się w ocenie, nie bez przyczyny ubrała swój strój w kolorze chabrowym.
Megan przywitała się ciepło z kelnerem, po czym usiadła przy jednym ze stoików wybierając coś do zjedzenia z menu. Nie minęło pięć minut, kiedy przy Megan zjawił się kelner.
- Czy mogę przyjąć zamówienie?
- Tak, poproszę owoce morza, tylko bez ostryg. Jedynie ich nie znoszę. - Meggie uśmiechnęła się do kelnera, gdy ten zapisywał zamówienie.
- A co do picia?
- Malibu, i to by było na tyle.
- Dziękuje.
Megan czekając na owoce morza, spoglądała na pieniący się ocean. Tak bardzo chciała się w nim zamoczyć, jego morski zapach dochodził nawet w najbardziej oddalone miejsce. Rozmyślając tak o całym pobycie tutaj, Megan zauważyła przed sobą talerz i smacznego drinka.
- Życzę smacznego!
- Dziękuję.
Megan ze smakiem zjadła wszystko, jednak co do drinku, nie mogła go za wiele wypić. Jak widać na Malediwach, do Malibu dodają o wiele więcej alkoholu. Wychodząc Megan jeszcze raz podziękowała za pyszne śniadanie, po czym udała się na zwiedzanie.

- Postaram się milczeć, nie wchodzić w słowo i ogólnie nie przerywać - obiecała.
Lubiła słuchać, ale miała wątpliwości co do swojej obietnicy. Wszystko zależało od tego, o czym będzie opowiadać, ale miała wielką nadzieję, że zdoła powstrzymać się od przerywania.

Czekała, Aż kelner przyniesie jedzenie, co się po chwili stało. Dostała talerz pieczonych ziemniaków, jakąś rybę oraz surówkę. Pachniało wspaniale, więc na pewno było pyszne. Postanowiła jednak poczekać z jedzeniem na Jareda. Druga kelnerka też szła w ich kierunku.
- Mnie w sumie nie trzymają aż tak znajomi. Przywiązałam się do tamtego miejsca – wzruszyła ramionami.
- Masz rodzeństwo?

/brak weny -.-/

Podziękował kelnerce i spojrzał na talerz. Wygiął usta w podkówkę, musiał zadowolić się rybą, w końcu były tu specjałem.
- No nic, niech będzie ryba - powiedział. - Smacznego.
Przełknął to, co zdążył nadziać na widelec, po czym odpowiedział:
- Tak, trzy siostry. Dwie w Slytherinie - ku zadowoleniu rodziców - małe złośnice. Robią wszystkim świństwa, szczęście, że zostały w domu. Trzecia jest w Hufflepuffie. Może ją kojarzysz, nazywa się Brissa, jest teraz w czwartej klasie.

- Dobrze - odparła. Wzięła głęboki oddech i zaczęła opowiadać.
- Pochodzę z Polski. Tam się urodziłam i tam wychowałam. Moje dzieciństwo było szczęśliwe. Wszystko było dobrze, dopóki moi rodzice nie wpadli na jakże wspaniały pomysł, bym wzięła ślub - tu przerwała, musiała przełknąć ślinę a także przemyśleć, jak to dalej wszystko ubrać w słowa. Po chwili ciągnęła dalej.
- Oczywiście, obmyślili to bez mojej wiedzy. Wybrali mi kandydata, którym okazał się być ponad dwa razy starszy ode mnie mężczyzna. Były przyjęcia, później uroczyste oświadczyny. Udawałam, że godzę się na to, jednak już wiedziałam, że ucieknę. Innego wyboru nie miałam.
- Dla tego faceta ten ślub miał być interesem życia - jako jedyna córka swoich rodziców po ich śmierci miałam odziedziczyć cały majątek. A dla mnie to byłoby uwięzienie. No i nie związałabym z kimś mnie niegodnym, niegodnym mojej czystej krwi.
- Uciekłam sprzed ołtarza - powiedziała to takim tonem, jakby to było coś normalnego - z pomocą pewnych osób dotarłam do Anglii. Najpierw pomieszkiwałam u nich, jednak gdy zobaczyłam ogłoszenie o pracy w Hogwarcie, nie wahałam się. Resztę możesz sobie dopowiedzieć - skończyła. Nie mówiła, że "tymi osobami" był tak naprawdę jej były chłopak. Z którym rozstała się niedługo po tym całym niby ślubie. Za dużo ich to kosztowało.

- Łał - skomentowała opowieść krótko i niezbyt taktownie. - Miała pani ciekawe życie.
Zastanawiała się jak można zmusić swoje dziecko do czegoś tak okropnego? Przecież powinna mieć prawo wyboru, powinna móc sama zająć się swoim życiem. Podejmować decyzje dobre dla siebie. Było jej szkoda Constance. Sama nigdy nie doświadczyła czegoś takiego, ze strony swojej rodziny. Zawsze było dobrze, nie licząc wypadków, które zawsze się zdarzają.
- Rodzicie nie powinni tak postępować - powiedziała krótko.

- Nie powinni - przytaknęła jej - ja sama na początku byłam zdziwiona, gdy to usłyszałam. Bo wcześniej nigdy mnie do niczego nie zmuszali - dodała. No poza baletem, jednak na szczęście Konstancji udało się nakłonić wtedy matkę, by już więcej nie zaprowadzała jej na lekcje.

- To dziwne. Większość ludzi właśnie tak próbuje pomóc swoim dzieciom, znaleźć im kogoś odpowiedniego. Kogoś, kto ma w ich mniemaniu szansę na prawdziwą miłość. A potem okazuje się, że tylko niszczą dziecku życie, nie dając wyboru i prawa głosu - zamyśliła się, bawiąc się kosmykiem rudych włosów.
- Podziwiam panią, że postawiła się rodzicom i zwiała. Nie każdy miałby odwagę, niektórzy skazaliby się na męczarnie z nieodpowiednią osobą, tylko po to, żeby nie zawieść rodziny. Ale ja całkowicie popieram kierunek, który pani obrała. Do tego ta wspaniała praca... nie dość, że w Hogwarcie, to jeszcze w otoczeniu tylu książek!
No to się rozgadałam.

Słuchała z uwagą słów Audrey, w pełni z nimi się zgadzając. Wciąż jeszcze nie mogła uwierzyć, jak mogli jej to zrobić. Uśmiechnęła się na wzmiankę o pracy w Hogwarcie.
- Tak. Dosyć żmudna i monotonna. Jednak to było to, czego potrzebowałam po tym całym zamieszaniu.

Nie mogła uwierzyć, że praca w bibliotece była żmudna i monotonna. Przecież był tam dział ksiąg zakazanych, do którego jeszcze nie miała okazji zawitać. A te straszne księgi musiały być fascynujące. Do tego reszta, również niemniej ciekawa. Ale to nie ona pracowała w tamtym miejscu, powstrzymała się więc od komentarza.
- Bez wątpienia. Mogłabym wiedzieć, w jakim domu pani była? - zapytała nagle.

Owszem, było w bibliotece wiele ciekawych książek, jednak rzadko miała czas, by coś czytać, na pewno nie w czasie pracy. Ewentualnie wieczorami. Porządkowanie kart, książek, to zajmowało czas. No i sprzątać też trzeba było od czasu do czasu, bo woźny jakoś się do tego nie kwapił ostatnio.
- Nie chodziłam do Hogwartu - dodała, uśmiechając się lekko.

I znów dałam popis. Moja głupota nie ma granic. Co za idiotycznie pytanie. Aud, weź się schowaj, zanim coś sobie zrobisz nie myśląc.
- Ach, no tak. Mówiła pani przecież, że wychowywała się w Polsce. A więc... jaka to szkoła? - zapytała ignorując swoje dziwaczne myśli.
Z innych szkół kojarzyła tylko Beauxbatons i Durmstrang. Ale na całym świecie musiały przecież być inne, trzy szkoły na całą ziemię to zdecydowanie za mało.

Davis nawet nie zauważyła, że zjadła lody i po prostu bezczynnie siedziała przy stoliku obserwując tańczące ogniki u świeczki, na stoliku obok. Odsunęła od siebie salaterkę, a łyżeczka, która tkwiła w jej środku cicho podzwoniła.
- Do widzenia. - Wstała od stolika i wyszła nie rozglądając się już i po raz ostatni wdychając słodki zapach, potraw serwowanych w restauracji. Trzeba było przyznać, że jadała w niej spora klientela.

- Nie chodziłam do żadnej szkoły magii - odparła. Na pewno Audrey się zdziwi.
- Moi rodzice zatrudniali dla mnie prywatnych nauczycieli - dodała. Tak, jej rodzice to była arystokracja i na arystokratkę Constance wychowywali. Na szczęście, byli na tyle wyrozumiali, by dziewczyna poznała choć trochę normalnego świata. Ale nierzadko też wymykała się z domu, za pozwoleniem nauczycieli.

- W sumie to ciekawe, ale wiele też pani przez to straciła - zamyśliła się.
Sama kochała Hogwart i wiedziała, że ciężko będzie jej pożegnać się z tym zamkiem. To dopiero za dwa lata, jeszcze dużo czasu. Poważnie zastanawiała się nad jakąś posadą w szkole. Szybko przywiązywała się do ludzi i miejsc, a Hogwart zawsze był dla niej wyjątkowy.

- Wiem, wiem - odparła smutno - jednak co mogłam zrobić? - zadała pytanie retoryczne. Nic, nic nie mogła na to poradzić. Nie wiedziała wtedy, jak było w takiej szkole, wiec nie miała nawet możliwości, by się postawić. Teraz, obserwując życie w Hogwarcie, nieraz myślała, co by było gdyby... Ale czasu nie dało się cofnąć.