Weszła do restauracji trochę zamyślona. podeszła do baru.
-Yyy... przepraszam, czy można tu zamówić na wynos?- spytała barmana.
-Tak, oczywiście. Co panienka sobie życzy?- brzmiała odpowiedź.
-Półmisek krewetek, jeśli można.
-Oczywiście, zaraz podam.- powiedział barman i zniknął w kuchni.
Wrócił po 10 minutach z półmiskiem krewetek w srebrnej folii. Diana zapłaciła i poszła do swojego domku.

Stanęła przed wejściem do restauracji i zaczęła ocierać o siebie stopy aby strzepać z nich piach, który przykleił się na plaży, po czym założyła złote japonki. Niespiesznie przeszła przez próg, rozejrzała się po przyjemnym pomieszczeniu zastawionym krzesłami i stolikami. Nie chcąc zajmować większego stołu powlokła się za murek i usiadła przy jednym z nich, przymykając oko, że jest raczej dla zakochanych. Czuła się dziwnie, siedząc sama, ale była zadowolona, że oprócz niej w restauracji jest tylko grupa młodszych uczniów. Podwójne krzesła nie były zajęte, dzięki czemu mogła czuć się w miarę normalnie, a co najważniejsze - zjeść w spokoju, bez oglądania migdalących się par. Stwierdziła, że zakochani wybrali zachód słońca na plaży. Ale dlaczego? Czemu nie pasuje mi to, że jestem tu sama? Nie była typem samotnika, ale nie rozpaczała, że nie ma towarzystwa. Po prostu czuła się nieswojo. Nie dała rady siedzieć w takiej ciszy, ale i to niezupełnie była cisza. Można było w niej usłyszeć lekko irytującą muzykę, niezbyt w stylu zielonookiej.
Rozmyślania przerwała jej kelnerka, która przyniosła menu. Zajrzała do karty i zamówiła tuńczyka, malediwską rybę, po czym wróciła do własnych, pokręconych myśli. Zerkając co chwilę w stronę wejścia do pomieszczenia, czy aby ktoś znajomy nie wchodzi do niego. Po około pięciu minutach straciła nadzieję i pogodziła się z faktem, że ten wieczór, niestety, spędzi sama. Czuła się wyjątkowo dziwnie, w krótkiej, fioletowej sukience siedząc sama. Patrząc na to z boku, można by stwierdzić, że na kogoś czeka. A może jednak? Zapytała sama siebie. Nie lubię siedzieć sama.
// wieczór, bo miałam napisać wczoraj wieczorem, ale nie starczyło czasu xd zdążyłam tylko w domku, jak się wybierała.

Wyrzucił niedopałek ostatniego papierosa, który miał. W sumie całe szczęście, że uwolni się na jakiś czas od tego mugolskiego świństwa. Ubrał ponownie długie spodnie i w końcu założył na siebie dość elegancką koszulkę. Kiedy przechodził obok restauracji zobaczył siedzącą samotnie Audrey, która nie wyglądała jakby była w najlepszym humorze. Jay wszedł do środka i usiadł beztrosko obok dziewczynie, zamawiając u kelnera jakąś egzotycznie brzmiącą potrawę. Prawdopodobnie jakieś owoce morza.
- Długo na mnie czekałaś, Audrey?- zapytał takim tonem, jakby już dawno temu ustalili, że dziś zjedzą razem kolację. Uśmiechnął się do niej po swojemu. Mimowolnie zjechał wzrokiem po jej ładnej sukience, w której wyglądała oczywiście pięknie. Zapewne z boku wyglądało to jakby Jaydon spóźnił się na randkę z dziewczyną.

Spojrzała zaintrygowana na przybyłego Ślizgona. Zadowolona, ale jednak zdziwiona faktem, że był to akurat Jaydon zdobyła się na swoją nieumiejętną grę, która w tym wypadku nie wyszła tak źle:
- Nie, tylko chwilę - ciągnęła wątek, unosząc nieznacznie brew. - Bywało, że spóźniali się znacznie dłużej albo nie przychodzili - uniosła teatralnie dłoń, przyglądając się zadbanym paznokciom.
Ukrywanie zdziwienia przy chłopaku wychodziło jej lepiej niż przy innych, sama nie wiedziała dlaczego. Podejrzewała, że to z powodu domu, do którego należał. A zresztą, co to za różnica, dlaczego tak jest? Nie znała go zbyt dobrze, jednak onieśmielał ją. To pewnie przez to spotkanie w pokoju życzeń. Uspokajała się tą myślą, łagodzącą natłok innych. Łagodzącą jak balsam. Poparzoną skórę.

No tak oczywiście. Która dziewczyna nie cieszyłaby się, gdyby siedziała sama w restauracji, a tu nagle zjawia się Jaydon Murrey, który zachowuje się jakby był jej chłopakiem?
- Nie przychodzili?- zapytał ze zdziwieniem.- Kto by nie przyszedł na randkę z taką dziewczyną jak ty?- dodał, prawiąc jej przy okazji komplement. Uśmiechnął się uroczo. Przed nim pojawiła się jego kolacja, oraz kieliszek wina. Upił trochę, po czym spojrzał na coś co wyglądało jak...rozbełtana, ładnie udekorowana, ośmiornica. Wziął kawałek na widelec i wsadził sobie do buzi. Przez chwilę przełykał potrawę, aż w końcu odsunął ją lekko od siebie i sięgnął po kieliszek.
- Mogę ci oddać swoją porcję- zaoferował wspaniałomyślnie. Oczywiście udawał, że nie zauważył lekkie zmieszanie dziewczyny, żeby nie wprawić jej w zakłopotanie.

- No widzisz, jaki ten świat jest niesprawiedliwy? - zaśmiała się i zauważyła, że im dłużej przebywa z chłopakiem, tym bardziej "uodparnia się" na jego komplementy. Całkowicie jej to odpowiadało, mogła rozmawiać w miarę normalnie i nie czerwienić się.
- Nie, dziękuję, zaraz powinni przynieść mi własną - uśmiechnęła się lekko rozbawiona.
Nie pomyliła się, chwilę później dostała tuńczyka. Zerknęła na talerz z lekką obawą. Nie lubiła ryb, a z każdą nową starała się przekonać, że ta będzie dobra. W końcu to specjał! Malediwska ryba! Aud, Aud, co ci strzeliło do głowy? Skubnęła kawałek dania i czując smak stwierdziła, że nie jest tak źle. W każdym razie była jadalna.

Spokojnym krokiem wchodzi do restauracji. Widzi jakąś parę przy dwuosobowym stoliku, kilka pojedynczych osób i właściwie ani jednej dużej grupy. Nie ma też na kogo czekać, niewiele osób zna. Zrezygnowana podchodzi do wolnego dwuosobowego stolika. Gdy kelnerka przynosi jej menu Shiou po kilku chwilach zastanowienia zamawia tylko wodę z cytryną. Nie zna malediwskich potraw i woli nie zamawiać czegoś w ciemno, zwłaszcza, że nie lubi ryb. Pewnie musiałabym kilka razy coś zamawiać, żeby znaleźć coś, co będzie jej smakować. Nie jest wybredna, ale ryb nie znosi.
Popijając napój rozgląda się dyskretnie po sali. Po chwili wyciąga z torby jakąś mugolską książkę i pogrąża się w lekturze.

- Bardzo niesprawiedliwy- posłusznie potwierdził jej słowa z uśmiechem. Jak mogła uodparniać się na jego komplementy? Jak można nie zawstydzać się kiedy akurat Jay mówi ci coś miłego?
- Twoja strata- powiedział- Moja potrawa wygląda bardzo kusząco, nie sądzisz?- zapytał. Wziął swój widelec i nadział na niego kawałek z talerza Aud. To było zdecydowanie smaczniejsze.
- Jedz szybko, to pójdziemy w jakieś ciekawsze miejsce- zadecydował, po czym napił się wina. Obojętnym wzrokiem rozejrzał się dookoła. Nie napotkawszy nikogo godnego zainteresowania, wrócił do patrzenia na jedząca Audrey.

- A gdzie chcesz iść? - uniosła brew, a myśli znów wróciły. - Poza tym, nie można się spieszyć przy jedzeniu - powiedziała tonem małej dziewczynki i zrobiła niewinną minę.
- Ach, tak, zawsze uwielbiałam rozbełtane ośmiornice - zachichotała.
Nie spieszyła się za bardzo, nigdy nie lubiła szybko jeść, szczególnie dań gorących.
- A tak w ogóle... Z kim jesteś w domku? - zapytała zaciekawiona. Sama nie zdążyła jeszcze poznać współlokatora. W pomieszczeniu zastała tylko kufer, nic więcej. Nie był nawet podpisany.

Zauważył restauracje widział paru ludzi zamawiających jak i rozmawiających między sobą.
Podszedł i powiedział do barmana:
-Poproszę hamburgera,frytki i cole
-Na wynos?? Spytał się barman
-eee nie
Po 10 minutach barman dał Davidovi zamówienia
David zapłacił podszedł do najbliższego stolika usiadł i zaczął jeść

Weszli do restauracji. Diana wyglądała już prawie normalnie. Miała jeszcze tylko lekko zaróżowiony nos, a jej duże oczy były jeszcze szkliste.
-To gdzie siadamy?- spytała chłopaka rozglądając się.

Znalazł stolik dla dwóch osób.
-Chodź tutaj - Powiedział, i zawołał ją gestem, aby pzry nim usiadła. - Co zamawiasz? Ja oczywiście stawiam. - Powiedział z uśmiechem Mark.

Usiadła naprzeciw niego i uśmiechnęła się.
Przyszedł kelner i podał im karty dań. Diana otworzyła swoją i przebiegła wzrokiem listę.
-Ja biorę... ryż z owocami morza... tylko żeby było bez ostryg i małż...- powiedziała a stojący nad nimi kelner zanotował.
-A ty?- zwróciła się do Marka.

Zastanowił się chwilę.
-Mogę wziąć to samo - Powiedział z uśmiechem, i gdy kelner odszedł, wziął Dianę za ręke. Czekał aż Diana coś powie.

Uśmiechnęła się.
-Nie wiedziałam, ze lubisz owoce morza.- powiedziała i zaczęła się bawić płomieniem świeczki. Zapatrzyła się w niego. Na chwilę straciła kontakt ze światem.

Scar nieśpiesznie weszła do restauracji, po czym przeszukała całą salę wzrokiem. Za murkiem, przy dwuosobowym stoliku zauważyła rudowłosą uczennicę i jej brązowowłosego towarzysza. Podeszła w ich stronę, i nie czekając na zaproszenie postanowiła dostawić sobie krzesło. W ostatniej chwili, schowała różdżkę, i powstrzymała się przed rzuceniem przywołującego zaklęcia Accio, przypominając sobie, że to mugolska restauracja. Tak więc, podeszła do stojącego pod ścianą rzędu krzeseł ,,pożyczając" jedno, i dostawiając do stolika pary, po czym zwróciła się do obojga:
- Co was, na brodę Merlina, skłoniło do grzebania w moim gabinecie?! - warknęła. - Nie mogę uwierzyć, że jesteście tak nieodpowiedzialni! Czyj to był pomysł?! Z resztą. Nieważne. Czy wy pomyśleliście, jakie miałabym kłopoty, gdyby wam się coś stało?! Mogliście poszukać mnie, albo jakiegokolwiek nauczyciela, ale nie włamywać się do gabinetu, biorąc eliksir na własną rękę! Chce usłyszeć wasze wyjaśnienia, przeprosiny, i macie mi obiecać, że już nigdy taka sytuacja nie będzie miała miejsca. Więc słucham. - dodała uspokajając się trochę.

Wiedziała, że popsuła romantyczny posiłek przy świecach, ale nie obchodziło ją to.

Nie pozwalając, żeby Diana zaczęła zrzucać winę na siebie, zaczął się tłumaczyć:
-To moja wina. Diana - Wskazał ręką Dianę. - Się przeziębiła. Nie było pani, więc dzięki mojej znoajomości eliksirów, pomyślałem, że mógłbym podać jej eliksir na przeziębienie. I jak pani widzi, działa. Obiecuje, że coś takiego się nie powtórzy - Wyjaśnił

Na ziemię sprowadził ją czyjś krzyk nad ich głowami. Gdy rozejrzała się by sprawdzić kto tak krzyczy ujrzała dziewczynę średniego wzrostu o ładnej twarzy i długich, brązowych włosach. Diana poczuła zapach gabinetu medycznego, więc zorientowała się, ze dziewczyna jest pielęgniarką. Gdy zażądała wyjaśnień, co z Markiem robili w jej gabinecie, już chciała wszystko wyjaśnić, gdy nagle zaczął mówić Mark biorąc cała winę na siebie. Chciała coś powiedzieć, ale Mark nie dopuścił ją do słowa. Zrobiła jej się głupio. Po paru nieudanych próbach zabrania głosu oparła się o oparcie krzesła na którym siedziała i spuściła głowę.

Pielęgniarce zaimponowało takie szczere wyjaśnienie. Ślizgoni, wykręcaliby się na każdy możliwy sposób, więc Scar wykluczyła możliwość przynależności do tego domu.
-Dobrze pomyślałeś - zwróciła się do chłopaka, którego imienia wciąż nie znała. - Eliksir trafiony w dziesiątkę, błędem było, że w ogóle go podałeś, ale mam nadzieję, że zrozumieliście swój błąd. A teraz podajcie mi jeszcze swoje imiona, nazwiska i nazwy waszych domów w Hogwarcie. - Widząc zaniepokojone miny uczniów dodała : - Spokojnie, nie chcę, żebyście mieli kłopoty. Muszę zanotować, podanie eliksiru, i osobę chorą. Takie małe sprawozdanie.

Dziewczyna odetchnęła z ulgą.
-Diana Potter, Hufflepuffe.- podała swoje dane.
-A to jest Mark White, Gryffindor.- powiedziała wskazują Marka.
-Na pewno nie będziemy mieli kłopotów?- upewniła się.

-A więc Gryffindor i Hufflepuff - pomyślała Scar, gdyby ciągle była uczennicą, pewnie znęcałaby się nad nimi, jak to w charakterze mieli Ślizgoni. Ale teraz, musi być dla każdego równa, biorąc pod uwagę fakt, że jest pracownikiem Hogwartu. Eh, Scar zatęskniła za czasami, rzucania uroków na Gryfonów.
- Jak już mówiłam, nie czerpię przyjemności ze sprawiania komuś kłopotów - powiedziała z nieszczerym uśmiechem Scar. - Ale zasługiwaliście na porządną reprymendę, i mam nadzieję, że dotrzymacie danego mi słowa, że to zdarzyło się po raz ostatni - odrzekła.
-No w takim razie ja już pójdę - powiedziała, wstając z miejsca. - Ah, a co do Ciebie White, zasługujesz na pochwałę, Eliksir Pieprzowy jest idealnym antidotum na przeziębienia. A właśnie, ma też skutki uboczne, Potter, niedługo z twoich uszu powinna buchnąć para, ale nie martw się, maksimum godzina i ta przypadłość zniknie - znów uśmiechnęła się do pary (nieco złośliwie), po czym wyszła z restauracji, w kierunku swojego gabinetu.

- No nie wiem... Potańczyć?- powiedział z lekkim wahaniem. Zjadł kolejny kawałek potrawy Audrey. Zaśmiał się z jej kolejnych słów, widząc jak trafnie określiła jego jedzenie. Do restauracji wszedł Marki i Diana, niestety oboje mieli sprawne nogi. Pomachał im z uśmiechem, ale po chwili wpadła do restauracji ładna dość młoda dziewczyna, która zaczęła robić im jakieś wyrzuty. Jay już ją polubił.
- Kto to?- zapytał Aud. Po raz kolejny przeraził go lekko widok pedofilii. Może krzycząca na nich dziewczyna też zauważyła, że Diana jest za młoda dla Marka i próbuje mu to uświadomić?
- Jestem z Bell Rodwick. Los okrutnie sobie ze mnie zażartował. A ty?- zapytał. Krzywił się wymawiając imię pani prefekt, a dreszcz przebiegł mu po placach, gdyż przed oczami pojawiła mu się jej twarz.

- W sumie, to mogłabym się zgodzić. Ale muszę cię ostrzec, że nie jestem w tym dobra - wyszczerzyła się.
Spojrzała na znajomego z Gryffindoru, który przyprowadził do restauracji dziewczynę, której nie znała. Lekko zszokowana jej młodym wyglądem uniosła brew. Powoli wchodziło jej to w nawyk. Mając nadzieję, że to nie to, na co wygląda przeniosła wzrok na kobietę, która weszła do pomieszczenia.
- Scar Lightwood, pielęgniarka - stwierdziła krótko. - Ciekawe co narobili - zaśmiała się pod nosem.
- Myślisz, że ta dziewczyna na prawdę jest w tym wieku, na jaki wygląda? - zapytała spoglądając na towarzyszkę Marka, która właśnie mówiła coś do pielęgniarki.
- Nie wiem - stwierdziła krótko na wzmiankę o współlokatorze. - Zobaczyłam tylko kufer, a potem wyszłam, bo byłam głodna i nie miałam ochoty czekać dłużej - wzruszyła ramionami.

- Jakoś sobie z tym poradzimy- powiedział Jaydon ze swoim firmowym uśmiechem. Odłożył widelec i wypił kolejny łyk wina. Patrzył na nietypową parę i zauważył, że Aud również jest zszokowana ich wyglądem.
- Jest tak młoda- oznajmił, wzdychając lekko- Zwróciłem uwagę temu... Markowi, że jest pedofilem. Ale niestety nikt oprócz mnie wydaje się tego nie widzieć. Usunąłem mu kości z jednej nogi, bo się trochę pokłóciliśmy- przyznał się zerkając na Aud.
- To masz szczęście! Ja też bym wolał nie wiedzieć kto jest moją współlokatorką- oznajmił z przekonaniem. Popatrzył jeszcze za pielęgniarką oceniając jej wiek, ale szybko wrócił do rudowłosej dziewczyny.

Zaśmiała się, rozbawiona punktem myślenia Jaydona, tym samym zwracając na siebie uwagę osób siedzących najbliżej. Spojrzała na dziewczynę Gryfona i po wytężeniu myśli skojarzyła ją z Hufflepuffem, zawsze siedziała cicho i nie robiła głupstw przy stole. Zachowywała się tak... normalnie i zwyczajnie. Ale... Mark? To do niego niezbyt podobne - zdziwiła się.
- Myślę, że to nie jest to, na co wygląda - zaśmiała się jeszcze raz. - Ale dla zwykłego obserwatora... cóż, tak właśnie to wygląda - stwierdziła, a po chwili zorientowała się, że jej wypowiedź była trochę chaotyczna.
- Cóż, mam tylko nadzieję, że nie jest jakąś jędzą. Dom raczej nie ma dla mnie znaczenia.
Sięgnęła po kieliszek Ślizgona i upiła z niego ostatni łyk. Spojrzała jeszcze raz w kierunku pary i wracając wzrokiem do swojego towarzysza spytała energicznie:
- To co, idziemy?