Targ znajduje się na dużym placu niedaleko plaży. To tutaj przychodzą turyści, aby kupić pamiątki z Malediwów. Kolorowe stragany stoją niemal wszędzie, a każdy z nich ma do zaoferowania co innego. Pełno tu błyskotek oraz tubylców, z którymi nie zawsze jednak idzie się dogadać. Niemal zawsze są tu tłumy. Nic dziwnego – tylko tutaj można kupić niezwykłe przedmioty i usłyszeć mnóstwo ciekawych historii. Należy uważać na drobnych złodziejaszków, których może i nie jest tu pełno, ale i tak potrafią okraść i nieźle namieszać! W nocy targ obumiera i świeci pustkami, aczkolwiek zdarza się, ze można spotkać osoby, który wybrały się na nocny spacer.
Przedmioty:
Skrzeloziele (30 G) – magiczna roślina, która przystosowuje czarodzieja do oddychania pod wodą. Jedna porcja wystarcza na godzinę.
Bęben bodu beru (100 G) – Taniec przy akompaniamencie tych tradycyjnych malediwskich bębnów rozpoczyna się od powolnych ruchów, przechodząc następnie w część rytmiczną, by skończyć się tanecznym szałem, niekiedy nawet stanem podobnym do transu. Kiedy wokół rozlegają się dźwięki bodu beru, nie sposób nie poderwać się do tańca. Ponadto jego dźwięki podobno doskonale wpływają na przejrzystość wizji jasnowidzów, choć nie jest to potwierdzone działanie. [+2 Działalność artystyczna] Kategoria: trudne do zdobycia
Dhathurukurun (150 G) – niewielkie naczynie ceramiczne z pokrywką, zdobione i lakierowane według tradycyjnego malediwskiego rzemiosła. Sprzedawane zawsze w dwóch sztukach, które utrzymują ze sobą magiczną więź niezależną od odległości tak długo, aż któreś z nich nie zostanie stłuczone. Jakikolwiek włożony do naczynia przedmiot po nakryciu go przykrywką znika i pojawia się w drugim, bliźniaczym, który daje o tym znać, drgając i emanując delikatnym światłem tak długo, aż przedmiot zostanie z niego wyciągnięty. Tradycyjnie tego przedmiotu używano do wysyłania wiadomości między odległymi wyspami. Nie występuje w rozmiarach większych niż standardowa waza. Próba transportu żywych organizmów zawsze kończy się tragicznie. Kategoria: trudne do zdobycia
Legendarna mapa czarodziejskich gwiazd (70 G) – wykonywany od pokoleń szkic ukazujący przypuszczalne położenie legendarnych gwiazd, które spadły do oceanu podczas tworzenia Malediwów. Wspomaga wizje początkujących wróżbitów, którzy skupiając się na wizerunkach gwiazd, osiągają spokój i uczą się łagodzić skutki własnych wizji. [+1 Astronomia i Wróżbiarstwo]
Magiczna Karimba (150 G) – nieduży instrument, na którym stosunkowo łatwo nauczyć się grania prostej melodii. Podczas korzystania z niego, roztacza dookoła grającego magiczną barierę odpychającą ludzi oraz większość zaklęć (wczesnoszkolne, proste i złożone). [+2 OPCM] Kategoria: Trudne do zdobycia
Maski malediwskich duchów (80 G) – z pozoru dekoracyjne maski utrzymane w stonowanych kolorach sprzedawane są w kompletach po pięć. Każda z nich przedstawia innego legendarnego ducha, który według wierzeń nawiedza Malediwy. Gdy mamy do czynienia z gościem w naszych progach, maska, która najlepiej reprezentuje intencje tej osoby, nabiera blasku i kolorów. [+1 Historia Magii]
Miseczka z żółwiej skorupy (80 G) – wykonana ze skorup tutejszych żółwi miseczka idealnie sprawdzi się nie tylko w profesjonalnej kuchni, ale i w każdym magicznym domostwie. W zależności od tego, co się w nich znajduje, zmieniają kolor i potrafią pomieścić zdecydowanie więcej jedzenia, niż na to wygląda, przez co są idealnym przedmiotem do zabrania na biwaki i dłuższe podróże. Łącząc ze sobą dwie miseczki, można stworzyć szczelny termos, który utrzyma świeżość i temperaturę posiłku przez długi czas. [+1 Magiczne Gotowanie]
Model tradycyjnego statku (60 G) – przepięknie wykonany z lokalnej roślinności model Dhoni zabrany z podróżnikiem na wyprawę i umieszczony na wodzie, potrafi wskazać kierunek do najbliższej cywilizacji – jego dziób, zupełnie jak kompas, odwraca się w odpowiednim kierunku.
Muszla Bodu Niyami Kalēfanu (70 G) – ponoć działa jeszcze lepiej od eliksiru spokoju! Roztacza wokół siebie przyjemnie kojącą aurę, a dla wzmocnienia efektu należy w nią zatrąbić. Jest to średnich rozmiarów skręcona muszla, która raczej rzadko nadaje się na biżuterię i częściej używana jest jako talizman lub brelok. Kategoria: trudne do zdobycia
Naszyjnik z czarnego koralowca (130 G) – jako że wywożenie czarnego koralowca z Malediwów jest nielegalne, trzeba się nieźle namęczyć lub mieć głupie szczęście, by natrafić na ten rarytas. Niestety zdobycie biżuterii nie zwiastuje szczęścia, a wręcz przeciwnie. Koral nasączony jest klątwą i za wszelką cenę chce powrócić do „domu” - choć większość czasu pozostaje uśpiony, ma tendencję prowadzenia swojego właściciela do zbiorników wodnych. Im bliżej wody, tym wyraźniej się aktywuje i wreszcie zmusza swoją ofiarę, by płynęła aż do utraty sił i, tym samym, utonęła. [+1 Czarna Magia] Kategoria: trudne do zdobycia
kostki na przedmioty trudne do zdobycia:
1, 6 - chyba przypadłeś sprzedawcy do gustu, bo bez problemu podaje ci to, czego chcesz 2, 3 - sprzedawca twierdzi, że obecnie nie mają tego przedmiotu na stanie, ale możesz spróbować za tydzień 4, 5 - sprzedawca dziwnie na ciebie patrzy i twierdzi, że nigdy czegoś takiego nie oferowali
Naprawdę tym gestem poprawił jej niesamowicie humor. Jak na każdą kobietę trzeba znaleźć sposób, tak na Cass są to zwyczajne bransoletki. Nawet lody nie pomagają. Uśmiechnęła się, myśląc o tych wszystkich oficjalnych pracownikach. Krawat, garnitur. Czyżby życie powoli stawało się poważne? O nie, na pewno nie jej. - Słyszałeś o powiedzeniu, że każdy wagon da się odczepić? - spytała, uśmiechając się niewinnie. - Oby to był szef! - rzekła z nadzieją, bowiem u kobiety będzie musiała solidnie pracować, dzień w dzień i co gorsza bez przerw. A z mężczyzną, jak z mężczyzną. - Naprawdę dzięki. Masz jeszcze coś do kupienia?
Uniósł lekko brew i wyszedł ze sklepu znowu w ten zgiełk. - Nie słyszałem tego powiedzenia. - przyznał się bez bicia. - Ale teraz już tak i.. chyba wolę nie wiedzieć co ono oznacza.. - uśmiechnął się na pół pobłażliwie na pół huncwocko i zaśmiał się cicho. - Nie, nie mam już nic do kupienia. - rzekł, ponownie łapiąc Cassie za rękę, żeby się nie rozdzielić. - Chyba, że ciekawi cię sklep spożywczy, bo w moim domku są tylko dietetyczne jogurty, dziwny owoc i lody truskawkowe.. I wtedy przypomniał sobie coś. - Miałem pokazać ci jakie kamienie kupiłem.. - zauważył mało inteligentnie. - Tam jest ławeczka. Usiądźmy to ci pokażę. Wskazał małą, oddaloną od zgiełku ławeczkę, która była pusta.
Wzruszyła ramionami. O dziwo to właśnie matka je ciągle powtarzała, przecież dla niej najważniejsze była krew, arystokracja i pieniądze. - Jak wolisz, ale jest to sama prawda. – pokazała mu język, również ujmując jego dłoń. Nie wiedziała, że targ będzie taką atrakcją. Nie spodziewała się też Ravena. – Dietetyczne jogurty? Czyżbyś mieszkał z współlokatorką? – uniosła brew – Nie mam nic przeciwko, przecież nie pozwolę Ci umrzeć z głodu – puściła mu oczko, śmiejąc się cicho. Przytaknęła głową na oglądanie kamieni, była bardzo ciekawa, jakie wybrał. Zwłaszcza, że chciał je do czegoś szczególnego wykorzystać. – Jasne, chodźmy tam – pociągnęła go za rękę w stronę owej ławeczki.
Bawiło go to. Bawiła go ta Puchonka. Z dziwnym uczuciem stwierdził, że z nikim nie rozmawiało mu się tak swobodnie jak z nią już od bardzo, bardzo dawna. W pewnym sensie poczuł do niej sympatię. - Oj, Cassie, Cassie - pokręcił z rozbawieniem głową i usiadł na ławeczce wyciągając kamienie. Jeden był w kolorze lazurowym, drugi o głębokim fiolecie i trzeci, który przypominał oczy pantery. Był złoty i ładnie się mienił w słońcu. Ten spodobał się Ravenowi najbardziej. - Jeśli chodzi o te jogurty to na szczęście nie jest to współlokatorka, która ma manię odchudzania. - odpowiedział w doskonałym humorze. - Mieszkam z Ryu z Ravenclawu, a te jogurty już tam były. Pewnie już dawno przeterminowane!
Zaśmiała się, zerkając na niego. Schowała lokowany kosmyk włosów za ucho, aby nie zasłaniał twarzy Ravena. Od razu zauważyła mieniące się w słońcu kamienie. Oczywiście wpierw przyciągnął jej wzrok kolor lazurowy, którego chciała poznać tajemnice. Gdzie został znaleziony czy zna jakąś historię? Ujęła je w dłonie – Są naprawdę piękne. Ktoś miał racje, mówiąc, że są wyjątkowe. Co chcesz z nimi zrobić? – spytała, próbując wyobrazić sobie mozaikę. – A więc współlokator! – rzekła jakby co najmniej odkryła nową planetę. – Niestety nie znam, ale z tymi jogurtami dziwna sprawa, zwłaszcza na taki upalny klimat. Lepiej jak je wyrzucisz. – zaśmiała się.
- Co chcę z nimi zrobić? Nic wielkiego. - wzruszył ramionami i sięgnął do szyi, łapiąc za sznurek, na którym zawieszony był czarny, połyskujący onyks. - Wierzysz, że kamienie szlachetne mają moc? Podobno każdy pomaga na coś innego. Chciałbym zrobić sobie kilka takich "zawieszek" z tych egzotycznych kamieni. Ten, który aktualnie miał przy sobie był od jego matki zanim umarła. Uważała, że gdy zawsze będzie nosił go przy sobie to będzie go chronił jak i przypominał o niej. Raven wątpił w to, ale onyks ładnie wyglądał. - Na pewno je wyrzucę! - zapewnił przyglądając się Cassie. - Nie lubię jogurtów, a co dopiero dietetycznych.
Uniosła jeden z kamieni, chcąc przejrzeć w słońcu jego właściwości. - Tak sądzisz? Ciekawe, na co pomagają. Nigdy o tym nie słyszałam. - obróciła go w dłoni - Onyks jest Twoim kamieniem szlachetnym? Każdy znak zodiaku ma przyporządkowany jeden - powiedziała niczym profesorka wróżbiarstwa, którą słabo lubiła. Po prostu lekcje zaczynały stawać się nudne, a informacje wcale ją nie ciekawiły. - Dietetycznie nie są wcale takie złe - burknęła, dotykając sznurka, na którym błyszczał czarny kamień - Nie spotkałam się jeszcze z czymś taki. Myślisz, że sprzedawcy często mówią jakieś bajki o ich właściwościach? Samotnej kobiecie można powiedzieć, że czerwony działa na miłość, wtem będzie nosić go codziennie. To niezła sztuczka.
Pokręcił głową. - Nie onyks nie jest moim kamieniem szlachetnym. Dostałem go od matki, która w to wierzyła. A według znaku zodiaku Byka to niby akwamaryn jest moim kamieniem, ale szczerze to mało mnie obchodzą wróżby i zabobony. Ładnie wygląda i nic więcej... Nikt nie wie tego na sto procent czy pomagają czy nie. - wytłumaczył, myśląc nad tym chwilę. - A ty jaki masz znak zodiaku? Wyciągnął ręce za szyję i odczepił rzemień. Podał amulet Cassie żeby mogła lepiej widzieć. - Możliwe, że sprzedawcy prowadzeni wizją zarobku mogą opowiadać różne historyjki, ale sam nigdy takich nie słyszałem. - tłum na targu powoli stawał się mniejszy, a sprzedawcy mniej rozdarci. - Może dlatego, że nigdy nie pytałem.
Słuchała go uważnie. Zauważyła, że posiada on miły dla ucha głos, więc mogłaby go słuchać i słuchać. - Więc co nim jest? - przerwała mu zwinnie. - W sumie prawda, nie wiadomo nic. Też zawsze patrzę pod względem "czy pasuje czy nie"... Chociaż w szczególnych przypadkach sięga się nawet po moc kamienia - westchnęła ciężko. Na pewno by tak zrobiła, gdyby ktoś bliski jej sercu był chory i brakowałoby wyjścia. Chciałaby zapobiec śmierci, która nie zawsze jest ulgą. - Jestem koziorożcem - powiedziała z dumą, wiedząc, że są one wyjątkowo pracowite i uparte - Ale nie znam swojego kamienia. Jakoś nigdy to mnie nie interesowało, a na wróżbiarstwie przysypiałam - rzekła konspiracyjnie jakby zdradzając swój sekret. - Jesteś pewny, że mogę go dotykać? - spytała. Kiedyś słyszała, że amuletu nie wolno nikomu przekazywać. Jednak gdy chłopak podał go Cass, chwyciła w dłonie kamień. - Śliczny. Nosisz swoją mamę przy sobie. - pogładziła onyks, zatrzymując smukłe palce na sznurku. Jak ją wspomina? Czy u niego też panowały arystokratyczne zasady? Żałowała, że nie powinna pytać o takie rzeczy. - Trudno coś usłyszeć pośród gwaru. - zaśmiała się.
Nie spuszczał z niej wzroku i patrzył z zafascynowaniem na każdy jej ruch. Była niewiarygodnie krucha i delikatna, ale wyczuwał od niej siłę. Siłę charakteru i woli. Ona napewno nie zginie w tłumie pomyślał z rozbawieniem. W pewnym momencie chciał nawet odwrócić wzrok, żeby przypadkiem jej nie speszyć, ale zrezygnował. - Słyszałem te historie, które są już pewnym stopniem desperacji. - przyznał, przyglądając się teraz kolorowi włosów Cassie. - W niektórych przypadkach okazały się jednak zawodne... Nie martw się ja też niezbyt lubię lekcje wróżbiarstwa. To nie moja działka. - uśmiechnął się znowu. Mimo jej śmiechu zauważył nagły cień, który przebiegł po jej twarzy, gdy gładziła ciemny kamień. Wydawała się jakby coś ją zmartwiło. Nie miał tylko pojęcia co. - Dziękuję, chociaż bardziej pasowałby tobie, bo jeśli dobrze sobie przypominam to właśnie Koziorożcom pisany jest onyks. - sięgnął po kamienie i schował je do torby. - To przez moją matkę zagłębiłem trochę naukę o nich, chociaż przy tych lekcjach była trochę apodyktyczna i surowa. W pewnym sensie.. - chciał coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie. - Masz rację trudno coś tutaj usłyszeć. Może pójdziemy w jakieś cichsze miejsce? No, bo niby co miał jej powiedzieć? Że w pewnym sensie w duchu cieszy się, że trafił ją szlag, a żal mu jedynie ojca, który oszalał? Nie, nie mógł. W końcu tamta kobieta była jego matką i.. nieżyła, więc chociaż odrobina szacunku jej się należała. Wstał powoli z ławeczki.
Gdy tak się jej przyglądał, nie mogła się wręcz powstrzymać. Po prostu musiała to zrobić. Wciąż powtarzali jej, że powinna trzymać emocje na wodzy, ponieważ kiedyś ją zgubią. A może to była zaleta Cassandry? Uśmiechnęła się do niego, zastanawiając się nad reakcją. - Jednak gdy już nic nie zostaje, tonący chwyta się nawet brzytwy - powiedziała, gładząc sukienkę, która przez lekki letni wiatr została podwinięta. Cóż Cassandra nigdy nie chciała być opalona i utrzymywała zawsze anemiczny kolor skóry. Wydawało jej się, że takich osób jest mniej. - A gdybyś właśnie był w takiej sytuacji, skorzystałbyś z pomocy kamieni i inny "cudów"? - spytała zaciekawiona i również wstała z ławki. Gdy Raven spojrzał w lewo, schowała się na chwilę za namiot straganu, prosząc, aby chwilkę poczekał. Cóż, chciała go zaszokować? Możliwe, chyba nikt nie zrozumie kobiety. Zza straganu wyszła w brązowych i do tego prostych włosach. - Rozumiem, ale wiedza, jaką dzięki niej posiadłeś, została Ci na długo. - wzruszyła ramionami. Sama z matką miała kontakt tylko gdy ta prosiła o przymierzenie nowego stroju, traktowała ją jak modelkę, a nie córkę, ojciec zaś chciał, aby należała do tych "złych" i do tego była ślizgonką. A co było potem? Cassandra stała się miłą, niezależną puchonką. Cóż za ironia losu. - Jakieś miejsce konkretne proponujesz czy idziemy tam, gdzie nas nogi poniosą? - spytała, zakręciła się wokół własnej osi, słysząc brzdęk bransoletek od chłopaka.
Zniknęła na chwilę, a gdy wróciła wyglądała całkowicie inaczej. Zaskoczyło go to tak, że w ciągu pierwszych dwóch minut, patrzył na nią z głupią miną. Nie wiedział co ma powiedzieć. Założyła perukę czy może jest metamorfomagiem? W trzeciej minucie przypomniał sobie o swojej głupiej minie, więc zamknął rozdziawione usta i przybrał normalny wyraz twarzy. Wyglądała bardzo ładnie. Długie włosy z całą pewnością jej pasowały. Ciekawe czy reszta jej ciała też jest zasługą magicznych zdolności? - Ekhm.. - odchrząknął speszony. - O czym my to..? A tak.. Odwrócił się do niej plecami, próbując odzyskać zachwianą pewność siebie. - Nie skorzystałbym. Nie wierzę w takie cuda. - odpowiedział obojętnie, ale nie chłodno, na zadane wcześniej pytanie. - Nie wiem do jakiego konkretnego miejsca moglibyśmy pójść, więc chodźmy gdziekolwiek. Odetchnął i odwrócił się do niej. Chciał znowu złapać ją za rękę, ale powstrzymał się w ostatniej chwili, gdy już wyciągał dłoń. Na szczęście nie zabrakło mu refleksu, żeby to zamaskować i udał, że chciał poprawić bransoletkę na jej nadgarstku. Nie wiedział czemu jej przemiana zadziałała na niego w dziwny sposób. Spodobała mu się, ale wiedział, że to tylko zabawa. Uśmiechnął się i powiedział: - Chodźmy. - ruszył wolnym krokiem przed siebie.
Och, nie mogła powstrzymać uśmiechu, widząc jego reakcje! Cass kochała zmieniać włosy, jednak ciągle pozostawała przy kręconych i jakże długich włosach. Zawsze stawiała sobie jeden cel, wyglądać naturalnie, więc ani jej budowa, figura czy też skóra nie były zmieniane. Chciała pozostać sobą pomimo magicznych zdolności. Nawet unikała metamorfomagicznego opalania się. - Spoko, możemy iść przed siebie, a nóż znajdziemy coś. - powiedziała, zerkając, jak poprawia jej bransoletkę. A była pewna, że dobrze leży. - Naprawdę są piękne, jeszcze raz dziękuję. - rzekła cicho, zerkając w jego oczy. Chrząknęła, jednocześnie się pesząc. Nie wiedziała, co dokładnie posiada w tęczówkach, lecz skąd w nich taki urok? W pewnym sensie zdradzały jego duszę, lecz trudno było ją odczytać. - Za czym byś tęsknił, gdybyś opuszczał Hogwart? - spytała cicho.
Wiedział, że nie uszła uwadze Cassie jego reakcja. Nie był z tego powodu zadowolony, ale nie pokazał tego po sobie. Nie lubił, gdy ktoś wiedział co chodzi mu po głowie. A już na pewno jego zamiary. Wolał, gdy pozostawały tajemnicą tylko dla niego. Taka mała prywatność na każdą chwilę. Gdy spojrzała mu w oczy poczuł śmieszne ukłucie w okolicach serca. Była jak siostra tylko bardziej... bardziej... fascynująca? niepewna? tajemnicza? pociągająca? Ta ostatnia myśl przeraziła go tak, że miał ochotę się zaśmiać jak jakiś wariat. Na szczęście nie zrobił tego. Speszyła się i zmieniła temat. Zauważył to i przyjął z niejaką ulgą. - Myślę, że.. - zastanowił się chwilę. - Że za ciekawymi ludźmi, których tutaj poznałem. Większość jest niesamowita. Dziwnie byłoby się z nimi rozstać. A ty? Za czym ty będziesz tęsknić? I co masz zamiar robić? Może zostaniesz w szkole?
Jego mimika twarzy zmieniała się z każdą sekundą, tak, że Cassandra przestała nadążać. - Czego będzie Ci w nich brakować? - spytała, unosząc wzrok z nad ziemi. Zaczęła myśleć, za czym będzie tęskniła. Chłód murów przypominał jej o bogatej historii zamku. Szczyt wieży zawsze był rozwiązaniem wszelakich problemów, a błonia inspiracją. Nie chciała już też myśleć o zbiornikach wodnych, z którymi ma dość ciekawe wspomnienia. - Wiesz, z ludźmi zawsze się jeszcze możesz spotkać. Nie chciałabym zerwać żadnych znajomości z Hogwartu. - dodała, chwytając dziwny kwiat w dłonie. Była pewna, że należy on do tych polnych. Obróciła go. - Chyba za wszystkim - zaśmiała się - Wiem, Rav, że to mało konkretna odpowiedzieć, ale nie ma jakieś rzeczy, za którą bym nie tęskniła. Nawet za zapachem piwnic. Trudno jest mi się pogodzić z tym. A z pracą, cóż, chce iść do Ministerstwa, nauczanie jakoś brzmi mało interesująco... - spojrzała mu w oczy, zapewniając tym samym, że jest z nim całkowicie szczera - Jakie plany?
- Szaleństwa. - wyznał i rzucił okiem na kwiat, który Cassie miała w dłoniach. - Teraz póki są swobodni i wolni od trosk są naturalni i spontaniczni. Gdy zaczną pracować, zakładać rodziny nie będzie to już to samo. Staną się inni i bardziej odpowiedzialni, z czego nie będą mogli sobie pozwolić na wiele szalonych rzeczy. Chociaż znają się i tacy, którzy niewiele się zmienią.. Czyli mogę przypuszczać, że jeszcze się spotkamy, gdy wyjedziesz? Stanął obok Puchonki i schylił się, zrywając kwiat. Złapał ją delikatnie za podbródek i ostrożnie włożył jej roślinkę we włosy, tak, że płatki podkreślały urodę dziewczyny. - Moje plany? - chciał się upewnić co do ostatniego pytania Cassie. - Ani nauczanie, ani Ministerstwo. Chcę zostać uzdrowicielem. To wymagający zawód, ale myślę, że mi się uda. Nie.. - pokręcił głową. - Musi mi się udać. Inaczej sobie tego nie wyobrażam.
Zaśmiała się dźwięcznie. - Myślisz, że szaleństwo przechodzi z wiekiem? Raven, to ma się we krwi - wzruszyła ramionami, bawiąc się płatkami kwiatu. Posiadały dziwny kształt, bardziej walcowaty, niespotykany. - Jest czas na odpowiedzialność i jest czas na szaleństwo - zaśpiewała, przystając na chwilę. Spojrzała w oczy Ravena, znów czując ich czar - Nie widzę przeciwwskazań, abyśmy się spotykali. Na pewno by mi tego brakowało - powiedziała szczerze, przymknęła oczy, gdy wkładał jej kwiatek we włosy. To było takie przyjemne... Momentalnie poczuła jak bije jej szybko serce. Otworzyła oczy, szepnęła cicho "dziękuję". Czyżby świat jakby na chwile zwolnił? - Uda Ci się. - odpowiedziała pewnie ślizgonowi.
Podobał mu się jej śmiech. Był taki miły dla ucha, dźwięczny i dziewczęcy, a gdy bawiła się płatkami kwiatu wyglądała wręcz uroczo. Jak mały aniołek tylko, że z burzą brązowych włosów. Gdy spojrzała mu w oczy i wręcz uwodzicielsko powiedziała "dziękuję", poczuł się dziwne. Bardzo dziwnie. I do tego wierzyła w niego. Te słowa były jak najlepszy z komplementów, które usłyszał. Uśmiechnął się psotliwie i wpadł na szalony pomysł. Może nawet bardzo. Pochylił się i cmoknął ją krótko w usta, ale zanim się odsunął na poprzednią odległość, zdążył powiedzieć: - W takim razie masz szaleństwo.
Sama kiedyś chciała być uzdrowicielką, póki nie poznała Daisy... Nie chciałaby mieć takiej szefowej. Wolała działać na własną rękę i chodzić codziennie w eleganckich ubraniach. Odkąd poznała Ravena zaczęła wierzyć, że jest wręcz stworzony do tego zawodu. Jego pacjenci na pewno byliby zadowoleni. Nie potrafiła po raz kolejny rozgryźć jego mimiki twarzy, co ją nieco irytowało. Ten uśmiech... Zapewne gdyby to był film młodzieżowy, jej nóżka uniosłaby się nieznacznie w górę i zamachałaby kaskadą długich rzęs. Co zapowiadał? Niepewny grunt, adrenalina, czyż to nie zapowiedź szaleństwa? Krótki pocałunek naprawdę wybił ją z równowagi. Uśmiechnęła się tylko. - I czyż szaleństwo nie smakuje kusząco? - spytała.
- Bardzo - przytaknął i odwracając się do niej plecami ruszył przed siebie. Oczywiście tak, żeby nie musiała za nim biegnąć. Żałował, że zrobił to co zrobił. Niepowinien i cieszył się, że Cassie obróciła to w żart zamiast dać mu po pysku. Spojrzał w niebo i zobaczył, że słońce chyli się już powoli ku zachodowi. Było w takim razie późne popołudnie, ale dzień nic nie stracił ze swojego gorąca. Niedługo pewnie każde z nich będzie musiało iść w swoją stronę, a następne spotkanie było raczej niepewne. Trzymał ją za to, za słowo, że nigdy nie porzuca znajomości. Zwolnił. - Masz ochotę gdzieś pójść, Cassie? - zapytał, zerkając na nią ukradkiem. - Myślę, że potem chciałabyś zobaczyć zachód słońca z plaży? Podobno jest najbardziej niesamowity właśnie tutaj.
Teraz sama nie wiedziała, co o tym wszystkim ma myśleć. Za dużo zbieżności na raz. Ruszyła za nim, wciąż bawiąc się kwiatem. Powróciła do blondu, w którym czuła się o wiele lepiej. Uniosła wzrok na niebo, obserwując jak słońce zachodzi. - Plaża to dobry pomysł - stwierdziła, przytakując głową. Zastanawiała się, czy i tym razem będzie tam dużo ludzi, lecz zawsze można było gdzieś odejść. Poza tym miała ochotę zanurzyć się ostatni raz w tak ciepłej wodzie, nie myśląc już o niczym. - Więcej rzeczy możemy zrobić. - uśmiechnęła się blado.
Trzeba jakoś zabić nudę i rutynę. Widok białych ścian i drzwi bez klamek non stop subtelnie powiewa nudą. Dlatego dla Debory miłą odmianą był spacer po targu i lawirowanie między staruszkami o twarzach napiętych z wysiłku. Czy te strużki wody spływające po ich wyoranej cerze to pot, czy łzy? A może jedno i drugie. Dziewczyna chwilę przyglądała się tym kobietom, ale z zamyślenia, graniczącego z nachalnością, wyrwało ją szturchnięcie w plecy. Rozejrzała się, ale nie nikt nie znajdował się na tyle blisko niej, by móc ją dotknąć na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło spojrzeć w dół, by zauważyć małego chłopca, który dumnie prezentował dwa rzędy wybrakowanych jescze zębów. W ręce dziergał długi kij, a wyraz jego twarzy ukazywał, że dla niego to nie jest zwykły kawał patyka, ale broń. Dziecko wyglądało intrygująco, jednak Deborah oddaliła się szybkim krokiem. Co tak bardzo ją odrzuciło? Poczuła piętno opakowania tych cholernych tabletek, które ściskało jej dłoń, przypominając jej, kim naprawdę jest. A z pewnością nie była osobą, przy której bezbronne dziecko, uzbrojone w kij, będzie bezpieczne. Zatrzymała się na skraju targu. Aż ciężko było jej uwierzyć, że przecisnęła się przez te tłumy ludzi w tak zawrotnym tempie. Przejechała dłonią po lśniących, anielskich włosach, jakby chciała się upewnić, że nadal tam są. Kątem oka dostrzegła odwróconą do góry nogami skrzynię, która kilka sekund później posłużyła jej jako krzesło. Wyciągnęła nogi przed siebie i zaczęła manewrować źdźbłem trawy po swojej łydce. Jednak chwilę później uniosła głowę i tęsknym, pełnym uwagi wzrokiem omiotła tłum ludzi.
Gdzie zabić smutek i złość? W tłumie, oczywiście. Najlepiej ulegając wszelkim możliwym nałogom, jakie tylko istnieją, byleby tylko oderwać się od rzeczywistości i nie myśleć o niczym innym, niczym istotnym ani poważnym. Jednak alkohol za bardzo kojarzył mu się z niedawno odbytą imprezą na plaży, w dodatku dalej nie był pewny, czy już wytrzeźwiał czy jeszcze nie. Nic więc dziwnego, że gdy cały rozdygotany wypalił już calutką paczkę papierosów, szybko odnalazł odpowiednią osobę na targu i teraz szedł charakterystycznym dla siebie krokiem, przypalając właśnie nabyte skręty i zastanawiając się, czy ktokolwiek jest świadom ogromu jego nieszczęścia.
Dziwne. Targ wydawał się dla niej miejscem niezwykle radosnym i pełnym gwar. Aż do tej chwili. Jej oczom ukazał się mężczyzna, na oko trochę starszy od niej. Nie byłoby w nim nic dziwnego, gdyby nie wyraz jego twarzy. Wyglądał, jakby zaraz miał skonać i to wcale nie od nadmiaru nikotyny w płucach. Był po prostu chodzącym nieszczęściem, który zbliżał się w jej stronę. Deborah powoli podkurczyła nogi, by zrobić mu miejsce na skrzynce naprzeciw. Wbiła w niego uważne spojrzenie, starannie miarkując słowa, która miała zaraz wypowiedzieć. Subtelnie wsunęła pudełko z tabletkami do torebki. Miała nadzieję, że tym razem jej osobowość nie rozdwoi się w najmniej oczekiwanym momencie. W końcu, chłopak był na tyle blisko, że nie mogła dłużej milczeć. - Witaj. - przywitała go, lekko skinąwszy głową. - To chyba nie najlepsze miejsce na poprawienie sobie humoru. - powiedziała dźwięcznym głosem, w tym samym czasie wpadając na inne rozwiązanie. - Chyba, że chcesz wtopić się w tłum.
Świat powoli nabierał kolorów, przynajmniej w jego oczach. I na pewno nie był to skutek zmiany postrzegania rzeczywistości, lecz zbawiennej chmury dymu, nawiedzającej jego płuca. Wcale nie myślał już w kategoriach pokrzywdzonego. Rozumiał ją. Zrzesztą... kogo to obchodzi? Co minęło, już nie wróci. Liczy się tylko tu i teraz. Trzeba żyć dalej zapomnieć o urazach z przeszłości. Tak, tak jest zdecydowanie lepiej. Gdy zauważył, że dziewczyna się trochę przesunęła, bez zahamowań usiadł naprzeciwko, zaczynając się uśmiechać z trochę rozmarzoną miną. - I tu się mylisz. Najlepsze z możliwych. - odpowiedział, po raz kolejny się zaciągając. Po chwili przypomniał sobie o swoich nienagannych manierach i zachowaniu godnemu prawdziwego dżentelmena, więc wyciągnął rękę z tlącym się leniwie skrętem w stronę dziewczyny. - Życzysz sobie trochę szczęścia w dymie? - zaoferował wspaniałomyślnie. Wzmianki o tłumie nie skomentował. Już nawet nie pamiętał, po co tu przyszedł i co zamierzał.
Widok skręta w jego dłoni, który na domiar złego, nagle niebezpiecznie zbliżył się do jej twarzy, trochę przeraził ją, ale starała się tego po sobie nie okazać. Nie mogła nawet tknąć takich specyfików, gdyż kolidowały one z jej lekami. Jednak oczywiście nie mogła podzielić się tym z chłopakiem, więc przywołała na usta lekki, zadziorny uśmieszek. - Wybacz, ale nie skorzystam. Kiedy jestem niepoczytalna, mogę zachowywać się bardzo...śmiało. - wywróciła wymownie oczami, z wyraźnym rozbawieniem. Właściwie, to wcale nie minęła się z prawdą. Objęła rękoma nogi, subtelnie przekrzywiając głowę w lewo. Miała wrażenie, że to rozmarzenie chłopaka jest takie powierzchowne, po prostu nie chciał ukazać, co go naprawdę trapi. Nawet mu się nie dziwiła, przecież rozmawiają ze sobą zaledwie od kilku minut. Oderwała od niego wzrok i spojrzała w stronę tłumu, dość zabawnie marszcząc przy tym czoło.
:: 
1, 2, 3, 4, 5 
