Ścieżka wydawała jej się bardzo kręta, ale w duchu pragnęła iść dalej, odkryć co jest na końcu. Tak samo chciała spotkać jakieś zwierzę, bo było nie do końca uzasadnione. Takie prywatne zboczenie, jak zwykle - chciała rysować jak najwięcej zwierząt. Nie teraz, aby nie zdradzić się przed Alisą, ale potem, kiedy będzie już sama i przypomni sobie wszystkie zapamiętane szczegóły.
Szły wolno, milcząc przez jakiś czas. Audrey przeczuwała, że to przez dziwne uczucie zagrożenia i niebezpieczeństwa, które zdawało się czaić za każdym drzewem. Z paniką u boku.
- Jak myślisz, dojdziemy do końca? - zapytała przerywając ciszę.

Onal ubiła spacerować po lesie. Nie robiła tego jednak zbyt często i cieszyła się, że może nadrobić zaległości. Z zachwytem rozglądała się dookoła, ale też z pewnym niepokojem. Co, jeśli się zgubią? Wypatrywała też wejścia do jaskini, o którym mówiła Audrey.
- Hmmm... Myślę, że tak - powiedziała w zamyśleniu - To gdzie jest ta jaskinia?
Lubiła też odkrywać nowe miejsca. Takie, o których mało kto wiedział.

- Na końcu - uśmiechnęła się krzywo. - No nie wiem, coś mi tu nie gra - dodała cicho.
Szły cały czas, zwalniając czasem, aby przejść przez zarośla, które "wlazły" na ścieżkę. W pewnej chwili Audrey zatrzymała się raptownie, a w jej oczach pojawiło się przerażenie. Z paniką obok. Odwróciła się do Alisy i podniosła rękę, aby się nie odzywała. Miała nadzieję, że dziewczyna wykaże więcej rozsądku niż Alexis w Zakazanym Lesie. Ta to dopiero panikowała, musiałyśmy powalić drzewo. Po chwili ciszy na drogę wyszedł mały kot domowy, a rudowłosa zaczęła śmiać się z siebie. Napad śmiechawki uniemożliwił jej wypowiedzenie czegokolwiek.

Alisie niezbyt uśmiechało się przechodzenie przez te wszystkie zarośla, ale nie miała wyjścia. Kiedy kolejne zostały za nimi, dziewczyna krzywo przyjrzała się swoim nogom. W niektórych miejscach były podrapane. Westchnęła tylko i ruszyła dalej. Cały czas patrzyła pod nogi. W końcu wpadła na Audrey, która nagle się zatrzymała. Ali z lekkim niepokojem powoli podniosła głowę. W końcu było jeszcze za wcześnie, żeby dotarły na miejsce. Po chwili napięcia krzaki obok zaczęły się ruszać. Krukonka stłumiła pisk, a kiedy na drogę wyszedł śliczny kotek, zaczęła się śmiać razem z towarzyszką. Podeszła do zwierzątka i pogłasakała je, a wtedy kot uciekł.
- To było dobre - zaśmiała się - Lubię koty. No dobra, chodźmy dalej.
I tak też zrobiły. Teraz Alisa nie była zaniepokojona, od czasu do zasu chciotała cicho.

Uspokoiła się, a po śmiechu została tylko czkawka. Szły dalej w ciszy, przerywanej tylko wybuchami śmiechu, spowodowanymi czkaniem rudowłosej.
- Ałć - mruknęła w pewnym momencie i ukucnęła natychmiastowo.
Podniosła stopę, w której poczuła niemiłe ukłucie. Pobladła lekko, widząc sporej wielkości kolec, który przebił japonkę i wbił się w skórę. Zdjęła but, aby obejrzeć dokładniej zranioną nogę. Syknęła cicho widząc krew spływającą wąską strużką i skapującą na ścieżkę.
- No tak, wiedziałam że nie powinnam zakładać tych butów - jęknęła.

Szczerze mówiąc, Alisie poprawił się humor. Nie myślała już o problemach, teraz po prostu cieszyła się wakacjami. Kiedy Audrey syknęła z bólu, dziewczyna spojrzała na nią. Ukucnęła obok niej i przez chwilę przyglądała się jej nodze.
- Może zawrócimy, żebyś mogła pójść do pielęgniarki - zaproponowała - Di jaskini możemy przecież iść kiedy indziej.
Wiedziała, że kiedy zostanie sama, znów będzie się zamartwiać, ale domyslała się, że jej towarzyszka nie będzie mogła iść dalej.

- Nie, dam radę - powiedziała cicho.
Ból był większy niż ukazywała to rana. Ot, małe skaleczenie. Wyciągnęła różdżkę i stłumiła łzy cisnące się do oczu, jak zawsze, kiedy coś bolało, po czym mruknęła:
- Ferula.
Skaleczenie zostało opatrzone, a dziewczyna uśmiechnęła się. Jak dobrze, że lubię zaklęcia.
- Chodźmy - powiedziała po chwili, gdy już upewniła się, że rana nie sprawia większych problemów. - Tym razem będę uważać, gdzie stawiam stopy - wyszczerzyła się.

Ona nie była aż tak dobra z zaklęć, więc wolała nic nie robić, żeby jeszcze bardziej nie zepsuć sprawy. Na jej twarzy pojawił się lekki usmiech, kiedy zobaczyła, że z nogą Audrey już wszystko dobrze. Ruszyły dalej. Po kilku minutach zaczynała już mieć dość. Nogi ją trochę bolały, pocieszała się jednak myślą, że odpoczną u celu. Podniosła głowę i zobaczyła w oddali jakieś skały.
- Czy to nie tam jest ta jaskinia? - spytała, wskazując na nie głową.
Miała nadzieję, że tak, ale w końcu nie znała tego miejsca, mogła się mylić...

- Tak, chyba tak - powiedziała zadowolona.
Marsz sprawiał jej przyjemność, uwielbiała aktywny odpoczynek. Najbardziej ukochała sobie góry, na które wspinała się aż do całkowitego zmęczenia. Do samego końca miała nadzieję, że pojadą na kolonie w góry, jednak na Malediwach się nie zawiodła.
Podeszły do skał i dotknęła ich delikatnie. Lekko chropowata faktura była dobrze wyczuwalna pod opuszkami palców. Wodziła spojrzeniem po zaroślach, które zapewne przykrywały wejście.
- Chyba musimy poszukać pod tymi krzaczorami - westchnęła i zaczęła odgarniać najbliższe przeszkody.
Po kilku minutach usiadły zmęczone i zrezygnowane pod ścianą. Pod zaroślami nic nie było.
- Jakoś trzeba tam wejść. Nie po to tyle przeszłyśmy - mruknęła i zastanowiła się chwilę. - Wiem! - klasnęła w dłonie, powodując tym samym drgnięcie Alisy. Wstała szybko i skierowała różdżkę w stronę skał. - Descendo!
Ukryte wejście do jaskini zostało znalezione. Wgramoliły się niezdarnie do środka, przez nieduży właz.

Wracała z plaży, gdyż nagle zauważyła jakąś ścieżkę. Ciekawe dokąd ona prowadzi - pomyślała. Spojrzała i nikogo nie zauważyła, więc ruszyła tą tajemniczą ścieżką. Oglądając się zauważyła coraz częściej drzewa, krzaczki i ławeczki. W końcu usiadła sobie na jednej z nich i zaczęła rozmyślać sobie.

Późnym wieczorem, kiedy to słońce właśnie chowało się za horyzontem, Valentin postanowił opuścić swój domek. Właściwie o dziwo uczynił to z wielką chęcią, bowiem przebywanie z Narcissem pod jednym dachem nie należało do jego wymarzonych sposobów na spędzanie czasu. Upał, którego to nie znosił równie, a może i nawet bardziej, codziennie jednak go do tego zmuszał. Będąc ubranym jak zwykle w pasiasty podkoszulek, tym razem granatowo czerwony, do niego mając przyczepiony swój stary zegarek i kilka okrągłych, równie wiekowych przypinek, a na nosie natomiast mając okrągłe i delikatnie wykonane przeciwsłoneczne okulary o czerwonych szkłach, przemierzał pustą plażę. Lubił wieczorne przechadzki, jednak zdecydowanie brukowanymi, Paryskimi uliczkami, a nie piaszczystą plażą w jakiś koszmarnych tropikach. Nie śpiesząc się mijał tutejsze tereny przyglądając się im pobieżnie. W końcu dotarł aż do pobliskiego lasu. Nie zamierzając wchodząc w niego, jeszcze brakowało tego aby się zgubił, oparł się o jedną z palm. Tak sobie stał patrząc na zachód, o tak uwielbiał tą porę dnia, kiedy po upalnym dniu, słońce wreszcie, łaskawie chowało się za horyzontem.

[Uznajmy, iż był już wieczór.]

Cały obrzydliwie gorący dzień przesiedziała w domku. Dla niej, taki klimat nie był zbyt zadowalający. Dlatego opuściła domek dopiero gdy zaczęło się ściemniać. Dojdzie do miejsca swojego celu akurat po zachodzie słońca. Noce zawsze są chłodniejsze, a co za tym idzie - przyjemniejsze.
Victorie dzisiejszego wieczoru nie miała zamiaru marnować w jakimś publicznym miejscu. Postanowiła przejść się trochę po lesie. Tam nie było imprezujących nastolatków, ledwo utrzymujących się na nogach od nadmiaru alkoholu czy głośnej muzyki od której bolą uszy. Była tylko cisza i spokój. I wszystko byłoby idealnie, gdyby miała na sobie inne buty niż szpilki. Przeklinając w duchu swoją sklerozę w końcu odnalazła ścieżkę.Tutaj było znacznie lepiej, nawet stukot obcasów został zagłuszony przez piasek.
Nawet nie zdążyła zrobić kroku, gdy spostrzegła, że nie jest sama.Trudno było nie zauważyć ciemnorudej czupryny stojącego nieopodal chłopaka. Wśród kojącej zieleni, kolor jego włosów zdawał się wręcz razić.
Podeszła do niego wolno, uważając na kamienie po drodze.
- Pięknie. - szepnęła, mając na myśli oczywiście zachód słońca. Wyjątkowo jej pierwszymi słowami nie były złośliwości.

Hayley wkroczyła na ścieżkę. Było zbyt gorąco, jak na jej wytrzymałość. Nie lubiła zimna i wilgoci, ale taki ukrop również nie był jej na rękę. Raczej należała do ludzi, którzy wolą zimę latem, a latem zimę.
W dodatku już dawno nie próbowała zmieniać się w zwierzę - bo i kiedy? Była zaaferowana zabieraniem reszty swoich rzeczy z rodzinnego domu, całym tym wyjazdem i błaganiem babci, żeby mogła u niej mieszkać aż do osiągnięcia pełnoletności. Ona przynajmniej ją rozumiała. Była po jej stronie - nie rodziców. Jedyne, czego Hayley w tej sytuacji się bała ze strony babci, to tego, że będzie próbowała ich pogodzić - a to można było obstawiać w ciemno.
Gryfonka wyrwała się z zamyślenia. Może tak trochę potrenować? Rozejrzała się, by sprawdzić, czy nikogo nie ma.

Następnym miejscem, do którego postanowił wybrać się Ryu, ozstał las. Ale żeby dostać się do lasu, na początku trzeba było iść po ścieżce. Prowadziła ona prosto do lasu. Był strasznie ciekawe, czy w lesie panował taki sam gorąc, jak w każdym miejscu na malediwach, czy też cienie drzew przynajmniej trochę zmniejszały temperaturę.
Ubrany był w swoje ulubione jeansy, oraz t-shirt. W oddali, zuważył jakąś dziewczynę. Obawiał się, że to jego kolejna wielbicielka, i już miał zatoczyć szeroki łuk, aby go nie dojrzała, ale postanowił zaryzykować, ponieważ nie przypominał sobie jej twarzy w grupie dziewczyn które ciągle za nim chodzą.
Podszedł bliżej, i gdy stała do niego plecami, powiedział:
-Cześć. - Na jego twarzy zatańczył uśmieszek.

Wzdrygnęła się i odwróciła gwałtownie. Prawie białe włosy zatańczyły dookoła.
- Cholera! - wykrzyknęła, trochę zdziwiona, trochę przestraszona. Ktoś jej przeszkodził w próbie treningu? Już miała się zezłościć, gdy dotarło do niej, kto to taki. Hm. Azjatyckie rysy, czarne włosy i te tak głębokie oczy. No oczywiście, Ryu.
Po coś tu przylazł?, przeszło jej przez myśl. Nie to, żeby miała coś przeciwko jego towarzystwu - skąd.
- Cześć - powiedziała na wydechu, uspokajając rozpędzone serce.

Sam się przestraszył, gdy zobaczył jak gwałtownie zareagowała dziewczyna. Gdy się do niego odwróciła, od razu zauważył, że to Hayley. Ona nie należała do jego wielbicielek... chyba.
-Przepraszam, jeśli cię przestraszyłem. - Powiedział niepewnym tonem. - Gorąco, prawda? - Powiedział uśmiechając się. To gorąco było nie do zniesienia. Spojrzał z aprobatą na niebo, bezchmurne, błękitne. Otarł strużki potu z czoła.

- Przestraszyłeś - powiedziała oskarżycielsko. Charakterystyczne dla niej było, że jeżeli nie chciała, by jakiś chłopak dowiedział się, że jej się podoba, udawała, że ją denerwuje. Czasami to nie było dobrym rozwiązaniem, ale dziewczyna działała już odruchowo. - Następnym razem uprzedź.
Nerwowym ruchem odgarnęła grzywkę z czoła.
- Gorąco to mało powiedziane - odparła, jakby na potwierdzenie swoich słów wachlując się dłonią.

Zrobił zdziwioną minę. Nigdy nie mógł pojąć, dlaczego Hayley tak często się na niego denerwuje... I ku jego obserwacjom, przyznał, że nie zachowuje się tak przy innych przyjaciółkach lub przyjacielach. Zignorował jej zachowanie.
-Jak tam ci leci na wakacjach? Znasz jakieś ciekawe miejsce? Bo ja niedawno przyjechałem, i nie miałem okazji zwiedzić wszystkich zabytków.
Wyjął z kieszeni swoje okulary przeciwsłoneczne, i założył je sobie na nos. Nie cierpiał ich nosić, na przykład dlatego, że nie można był dostrzec jego oczu. Jednak nie mógł oprzeć się pokusie ich założenia.

- Ty też nie jesteś od początku? - zdziwiła się. Myślała, że jest jedyną osobą, którą coś zatrzymało w Anglii przed wyjazdem. Chociaż, w sumie, cóż to była za różnica? - Przyjechałam dopiero dwa dni temu. Miałam... coś do załatwienia.
Dziewczyna objęła się ramionami. Jak zwykle zapomniała o kremie z filtrem, który powinna używać ze względu na niezbyt dobry wpływ słońca na jej bladą skórę.
- Co cię zatrzymało w domu?

Tak się składało, że Ryu przyjechał na Malediwy w tym samym dniu co Hayley. Uśmiechnął się. Przeszkadzały m te okulary przeciwsłoneczne, opnieważ lubił patrzyć na świat w normalnych barwach, a nie takich przyciemnionych.
-O, to tak samo jak ja. Ja też jestem tu od dwóch dni. - Uśmiechnął się. - I bardzo szybko mi zleciały. Co zatrzymało mnie w domu... przede wszystkim rodzice. Uważają, że jestem zbyt rozpieszczony. Ale w końcu mi pozwolili, po moim małym buncie. - Uśmiechnął się tajemniczo. - Gdzie do tej pory byłaś?

Miejsce to, jak można by się spodziewać, winno być raczej opustoszałe. Mimo to, ku zaskoczeniu, dostrzegł, że między drzewami przechodzi jakaś osoba. Skrzyżował ręce zastanawiając się, któż postanowił przechadzać się również o tej porze po lesie. Po chwili zza drzew wyłoniła się pewna Ślizgonką, którą dość kojarzył ze szkoły. Aczkolwiek wiele razy z nią raczej nie rozmawiał.
- Raczej byłbym dość zaskoczony gdybyś uznała ten widok za brzydki - stwierdził, obserwując dziewczynę, kiedy ta już się odezwała. Zaraz ponownie spojrzał na zachodzące słońce. Widok był dość przyjemny, jednak w tej chwili dla niego po prostu ze względu kończącego się dnia.

- Nie wszyscy przepadają z zachodami słońca. - odparła chłodno, odwracając od niego wzrok. Oczy już ją bolały od patrzenia w słońce, dlatego swoje spojrzenie skierowała na ciemny las. Zielony zawsze koił zmysły. Zauważywszy potężne drzewo znajdujące się tuż obok ruszyła w jego stronę. Postanowiła przysiąść lub chociaż oprzeć się o jego potężny pień. Buty, które założyła, nie były wymarzonym obuwiem na wycieczkę do lasu. Niestety nic innego nie zdążyła spakować. Już chciała chwycić się gałęzi, kiedy niespodziewanie obcas uderzył o bliżej nieokreślone coś, powodując tym samym upadek Victorie. W ten oto sposób znalazła się na piachu z boląca kostką i urażoną dumą. Przeklnęła szpetnie pod nosem, mając nadzieję iż Valentin nie dosłyszał małego hałasu jaki spowodowała.

Jeszcze nie miał okazji spotkać osoby, która uznawałaby zachody słońca za brzydkie, ale nie wykluczało to tego, że pewno ktoś taki był.
- Oczywiście, dlatego też nie uznaję tego za niemożliwe, a za zaledwie zaskakujące - uznał opierając się wygodniej o pień drzewa. W tej chwili też usłyszał trzask, spojrzał na Ślizgonkę która to właśnie zbierała się z ziemi. Z uniesionymi brwiami przyglądał się jej poczynaniom.
- Sugerowałbym pierw przećwiczyć w domu chodzenie w tego typu butach - rzekł zauważając jej obcasy. - Tym bardziej jeśli wpadnie się na niezwykły pomysł chodzenia w nich po lesie.

Jeszcze siedząc na ziemi zauważyła średniej wielkości kamień. Najwyraźniej przyczyna jej upadku. Wściekła, rzuciła nim jak najdalej. Humoru nie polepszyła również, rzecz jasna miła uwaga Valentina. Spojrzała na niego niechętnie po czym podniosła się.
- Och, wiem, że masz w tym o wiele większe doświadczenie niż ja. Na pewno skorzystam z twych cennych porad, w końcu ty miałeś na nogach takie buty nie raz. - powiedziała, nie szczędząc sobie przy tym złośliwości. Przecież nie musi się tłumaczyć ledwo poznanemu chłopakowi, dlaczego włożyła szpilki do lasu. Zresztą, wątpiła by w jakkolwiek sposób mogło go to interesować.
- Victorie. - przedstawiła się krótko. Oparła się plecami o drzewo i przechyliła głowę.

Słońce zaczęło już na tyle zachodzić, że słabe promienie przedzierające się przez las, przestały go drażnić w oczy. Zdjął więc swoje okulary o czerwonych szkłach i wsunął je do kieszeni spodni. Zaprzeczył lekko kręcąc głową, gdy usłyszał jej kolejne słowa.
- Zdecydowanie wystarcza mi obserwowanie ludzi, którzy usiłują w nich chodzić i tych którzy nie powinni ich nigdy wkładać - powiedział równie chłodnym tonem jak jej, w kierunku dziewczyny. Poprawił swoją podwiniętą nieco na końcu, pasiastą bluzkę. Po chwili podniósł wzrok z ubrania i spojrzał na Ślizgonkę, która to w międzyczasie przeszła pod drzewo.
- Valentin - rzekł, po tym gdy ta wymieniła swoje imię. Właściwie już wcześniej wiedział jak się nazywała, chcąc czy nie chcąc kojarzył raczej większość osób ze Slytherinu.