- Nie! – powiedziała, a wręcz wykrzyczała natychmiast – Po co się uczyć pływać, co? Przecież to jest nie potrzebne! Nie muszę umieć pływać! Jak się będę topić, to zawsze ktoś mnie wyłowi, ne? A w ogóle może przejdziemy się gdzieś, pozwiedzamy! Tak to jest świetny pomysł! Przejedźmy się na wielbłądach, będzie zabawnie! – jej słowa wylatywały z jej ust jak z karabinu maszynowego. Mówiła, mówiła i plątała się jak tylko może. Nagle jej ręce zaczęły zjeżdżać z ciała Kame, co wzbudziło w niej jeszcze większą panikę.
- Nie! Proszę, ja nie chce pływać, przecież to nie jest problem! Nie chce Cię męczyć, naprawdę! To nic takiego!

- Nie zawsze ktoś cię wyłowi, z tego co tutaj widzę nie ma ratownika i co wtedy. - Powiedział i chwycił dziewczynę za biodra kiedy już jej ręce zsunęły się z niego.
- A po za tym ty mnie nie męczysz. Dal mnie to czysta przyjemność - Powiedział i uśmiechnął się wesoło z lekko przechyloną głową w bok.
- Angel zaufaj mi przynajmniej raz - Powiedział teraz już całkiem poważnie. Przecież nie da jej się utopić ani nic z tych rzeczy. Wiedział doskonale, że strach ma tylko wielkie oczy. Kiedy człowiek spróbuje okazuje się, że wcale nie było tak źle jak się myślało. On już nie raz i nie dwa się o tym przekonał. Więc czas przekonać o tym dziewczynę.
- Obiecuję ci nie pozwolę abyś się utopiła - Powiedział uspokajającym głosem.

Ona doskonale wiedziała, że on jej pomoże jakby co, no ale strach zwyciężył przez chwilę nad wszystkim innym.
- Ale ty jesteś – powiedziała prawie natychmiast – w razie czego to ty mnie wyłowisz, ne? – no cóż dopiero po chwili zorientowała się, że sama sobie zaczyna zaprzeczać. W końcu umilkła i spojrzała na chłopaka niepewnie.
- No dobrze… - wydukała niepewnie i spróbowała się rozluźnić – ale jeżeli nie będzie wychodzić to zrezygnujemy, jasne? – spytała chcąc się upewnić czy aby na pewno będzie mogła zawrócić jeżeli już nie da rady.

Kame jeszcze razem z nią podpłynął trochę bliżej pomostu i położył jej ręce na nim.
- Przytrzymaj się przez chwilę - Powiedział i rozpiął swoją koszulę i położył ją na pomoście. No tak mokre ubrania trochę ciążyły, a tak będzie mu łatwiej. Popatrzył na bluzkę dziewczyny. Zaproponował by jej to samo, ale nie chciał aby ona to odebrała jakoś dwuznacznie. Jak sama uzna, że tak będzie wygodniej to sama tak zrobi.
- Dobra chodź tutaj - Powiedział i chwycił ją mocno i odsunął się trochę od pomostu. Odgarnął swoje włosy do tyłu aby mu nie przeszkadzały.
- Jak mówiłem aby utrzymać się na powierzchni zacznij machać lekko nogami. Uspokój oddech...no i pomóż sobie trochę rękami - Opisał powoli wszystko to co ona powinna była zrobić aby się nie utopić.

No cóż, w przeciwieństwie do niego ona topu ściągnąć nie mogła, a raczej nie chciała. Spodenki jej aż tak bardzo nie przeszkadzały, więc nawet nie pomyślała, by je ściągać.
Spojrzała niezadowolona na chłopaka i prychnęła pod nosem. Nawet jej nie odpowiedział! No ale cóż, miejmy nadzieję, że to milczenie było zgodą. W końcu rozpoczęła się lekcja. Trochę czuła się zażenowana faktem, że musiała okropnie dziwnie wyglądać, no ale jakoś próbowała. Po jakimś czasie zmarnowana postanowiła wrócić do pozycji stojącej i spojrzała na chłopaka.
- To i tak nic nie zmienia, nie nauczę się pływać – powiedziała troszkę podłamana.

- A ty myślisz, że mi wszystko wychodziło od razu. Też przechodziłem przez to, że musiałem nauczyć się pływać. Oczywiście moja pierwsza samodzielna nauka skończyła się tym, że wylądowałem nieprzytomny w szpitalu. Nałykałem się za wiele wody - Powiedział spokojnie. Nie chciał jej zdradzać szczegółów jak doszło do tego, że się prawie co utopił.
- Nie zniechęcaj się od razu...nie urodził się jeszcze taki co by wszystko umiał. Spokojnie próbuj a ja cię powoli będę puszczać - Powiedział a jego ręce z jej bioder powoli zaczęły schodzić.

- Ja wiem, że nie wszystko wychodzi od razu, ale… - westchnęła i spojrzała na chłopaka, a później na wodę. On miał nieprzyjemne spotkanie z wodą, a ona nie. Mu się coś stało, a jednak nie panikował tak jak ona – no dobrze… postaram się jeszcze raz, ale nie wolno Ci się śmiać! Jasne? – spytała nie zauważając co robią jego ręce – Masz mnie trzymać – wydukała zakłopotana i położyła się na wodzie. Zamknęła oczy i zaczęła ruszać rękoma i nogami starając się jakoś utrzymać na wodzie. Nie chciała otwierać oczu, może obawiała się tego, że źle się to skończy. Wiedziała jednak, że nawet jeżeli by nic nie wiedziała, to jest z nią Kame i pomoże jej w razie kłopotów.

Chłopak położył pod nią ręce asekurując ją w razie czego.
- Widzisz dobrze ci idzie - Powiedział cicho aby przypadkiem nie wyrwać jej z tego stanu. Dobrze jej szło, więc nie widział powodu aby dalej ją podtrzymując.
- A teraz powoli będę zabierał ręce. Bardzo dobrze ci idzie tak dalej - Powiedział i bardzo powoli jego łapki zaczęły się cofać do tyłu.
- Jak by co szybko cię złapię obiecuję ci - Zapewnił ją. Nie zabierał rąk za szybko, bo nie chciał jej przestraszyć. Sam wiedział jakie to uczucie kiedy jest się w wodzie i coś przestaje się podobać. Sam kiedyś zaczął panikować, ale w końcu nauczył się pływać i był pewien, że ona też się nauczy.

No cóż, może i szło jej bardzo dobrze, ale kiedy chłopak powiedział, że zabierze ręce od razu zesztywniała i spanikowała.
- Nie bierz – powiedziała z nadzieją, że jednak jeszcze będzie mogła chwilę być trzymana. Ale chłopak mimo wszystko powoli zabierał dłonie, a ona coraz bardziej panikowała, aż wróciła do pozycji stojącej i spojrzała na Kame.
- Przepraszam – wydukała zakłopotana. Spanikowała i nie wiedziała co ma ze sobą zrobić, dlatego właśnie się wycofała.

- Angel spokojnie. Pamiętaj o tym, żeby machać nogami wtedy nie ma opcji aby się utopić - Powiedział i uśmiechnął się delikatnie.
- Nie ma za co przepraszać. Spróbuj jeszcze raz - Zaproponował. W końcu nie szło jej tak źle, więc chyba to nie takie straszne jak się wydawało. Chłopak ponownie odgarnął swoje włosy do tyłu co by mu nie przeszkadzały. I czekał aż dziewczyna podejmie ponownie próbę.
- Nie bój nic. Pamiętaj tylko o machaniu nogami a reszta już jakoś pójdzie - Mruknął cicho i ponownie wysunął swoje ręce w jej kierunku. Na jego twarzyczce gościł wesoły uśmiech.

- Ja wiem, ale tak jakby spanikowałam – wydukała zakłopotana i wzięła głęboki oddech. Tym razem jej się uda, była tego w stu procentach pewna. Chwilę się wahała, jednak w końcu położyła się i zaczęła próbować. Wmawiała sobie, że potrafi i że będzie mogła to zrobić. No cóż, nie ważne, że sama sobie nie wierzyła, ale to taki mały szczegół. Machała rękoma, machała nogami i marzyła o tym, aby coś zjeść… nie wiem co to ma wspólnego z pływaniem, ale poczuła nagły głód. Może dlatego nie zauważyła, że mogło coś się zmienić w jej otoczeniu, bo myślała o tym co zje, razem z Kame oczywiście, po tej imponującej lekcji pływania.

Kame tym razem pomyślał i nie powiedział jej o tym kiedy zabiera ręce. Tak więc ponownie powoli zabierał swoje ręce. Mimo, że była już nie co pewna siebie to nadal chłopak bał się, że spanikuje. Po chwili całkowicie puścił ją pozwalając jej popływać sobie samodzielnie. Patrzył się na nią z lekkim uśmiechem na twarzy. No nareszcie udało się jej. Po kilku panikach nareszcie się przełamała.
- Widzisz to nie jest nic strasznego - Mruknął cicho i przechylił lekko głowę w bok. Nie było tutaj głęboko, wiec dziewczyna mogła w każdej chwili ustać sobie ponownie. Gryfon wykazał by się totalną nieodpowiedzialnością gdyby zabrał ją od razu na głębsze rejony.

A ona sobie tak płynęła i płynęła spokojnie myśląc, że chłopak ją nadal trzyma. Kiedy skierował do niej te słowa zaczęła mówić.
- Jest łatwo, bo mnie trzy… - już nic więcej nie powiedziała. Nagle postawiła nogi i spojrzała na chłopaka, który był za nią. No cóż, popłynęła. Wpatrywała się w niego niedowierzając. To był moment kiedy z jej ust wydobył się okrzyk radości, a ona sama skoczyła na szyję chłopaka przytulając go.
- Widziałeś?! Widziałeś?! Płynęłam, sama! Dałam radę! Dziękuje!

Nogi mu się lekko ugięły bo kompletnie się tego nie spodziewał. Ale tak czy inaczej też ją przytulił i powiedział spokojnie.
- Widzisz mówiłem to nie jest nic strasznego. Wystarczy trochę w siebie uwierzyć i okazuje się, że nie ma czegoś niemożliwego - Powiedział z wesołym uśmiechem. Kto by pomyślał, że ktoś tak się z takiej rzeczy ucieszy. On sam jakoś nie za wybitnie się cieszył z tego, że się nauczył, ale każdy jest inny.
- Mówiłem, że dasz sobie radę. Następnym razem posłuchaj mnie. Powiedział i pogłaskał ją delikatnie po głowie.

Dziewczyna była nieziemsko szczęśliwa. Wystarczyło to, że uwierzyła w siebie i mogła dokonać tego, czego tak bardzo się obawiała. No cóż, tylko to, że jej pomógł, sprawiło, że była wniebowzięta. Kiedy chłopak pogłaskał ją spojrzała na niego zadowolona. Może i czasami zachowywała się jak małe dziecko, ale taki właśnie był jej urok. Z małego dziecko mogła szybko przejść w stan dorosłości i pomóc ludziom w ich problemach.
- No to może w nagrodę zrobimy coś razem? – spytała rozentuzjazmowana – Może pójdziemy coś zjeść, albo zostaniemy tutaj, albo coś pozwiedzamy, na co masz ochotę? – spytała szczęśliwa. Nie ważne co będą robić, ważne że razem.

- Mi to wszystko jedno. Pójdę gdzie mnie pociągniesz - Powiedział i uśmiechnął się do niej wesoło. Szczerze to chętnie już wyjdzie z tej wody. Tak więc podszedł do pomostu chwycił go i podciągnął się mocno siadając na nim. Chwycił swoją koszulę która jeszcze była mokra. Nie zakładał jej bo chciał wyschnąć a mokra koszula raczej by nie pomogła w tym.
- Pomóc ci wejść...czy wybierasz łatwiejszy sposób - Zaproponował wyciągając rękę w jej kierunku. Oczywiście mogła dopłynąć do brzegu i normalnie wejść na pomost, ale taka metoda jaką zastosował Kame była szybsza.

Dziewczyna złapała rękę chłopaka i zaczęła się podciągać chcąc wyjść z wody, jednak w drodze na powierzchnię coś się zmieniło. Jej uścisk nagle zelżał, a ona poleciała do tyłu wpadając powrotem do wody. Po chwili wstała i otrzepała się z wody. Na jej policzkach pojawiły się rumieńce, które nie wskazywały na to, że jest w tej chwili jest zawstydzona.
- Przepraszam – wydukała i ponownie chwyciła jego rękę z trudem wychodząc na powierzchnię. Nic więcej nie powiedziała. Usiadła obok chłopaka i wlepiła puste spojrzenie w taflę wody. Zamknęła oczy i położyła się na ziemi. Nieświadomie zaczęła oddychać ustami, biorąc głębokie i szybkie oddechy.
- Zostańmy tutaj…
Czuła jak z minutę na minutę jej ciało staje się coraz cieplejsze mimo iż było jej nieziemsko zimno.
- Przytul mnie - wyszeptała nie wstając nawet z ziemi i nie otwierając oczu - zimno mi trochę.

Kame zaśmiał się cicho jak zobaczył, że dziewczyna ponownie ląduje w wodzie.
- Sory, mam śliską rękę - Powiedział i ponownie jej pomógł wejść na pomost. No tak on sam był jeszcze mokry, więc nic dziwnego, że jej ręka się wyślizgnęła. Kiedy położyła się na pomoście i powiedziała aby zostać tutaj. Kame chętnie na to przystał. Nie lubił za bardzo nigdzie chodzić. Chodzenie to przecież praca, a praca to coś męczącego, a chłopak należał do tych osób które nie za chętnie się przemęczało. On sobie usiadł spokojnie na pomoście co chwila zerkając na dziewczynę. Po chwili do jego uszu doszła jej prośba. W przeciągu sekundy jego wzrok powędrował na jej twarz. Był lekko zdziwiony. Wcześniej wstydziła się tego jak ją przytulał a teraz sama o to prosiła, ale cóż zrobił to z wielką przyjemnością. Tak więc położył się na boku obok niej i zbliżył się lekko do niej. Po chwili objął ją, jego twarz została wtulona w jej szyję.

Dziewczyna uśmiechnęła się i pokręciła głową.
- Baka – wydukała wzdychając – to nie twoja wina, ty... zresztą nie ważne – wydukała zamykając oczy. Chwila odpoczynku i będzie już wszystko dobrze. Chwila odpoczynku i będzie mogła zapomnieć o tym co się teraz dzieję. Tak nagle straciła wszystkie siły, że nawet dla niej, która była do tego przyzwyczajona było to zbyt dziwne. Chorowała bardzo często, no ale nigdy nie zdarzyło jej się, żeby tak szybko i w taką piękną pogodę dostać gorączki. Chwila snu i będzie mogła zapomnieć, a chłopak nawet nie zauważy – bynajmniej tak myślała.
Kiedy chłopak przytulił ją do siebie, Angelique zamknęła oczy. Była rozpalona, ale to również mogło być spowodowane upalnym słońcem, które ogrzewało ich ciała dosyć szybko. Sen pochłonął ją dosyć szybko, ale nie był twardy i trwały. Można było ją obudzić bardzo łatwo, no ale teraz to nie było ważne. Nawet jeżeli jej całkowicie gorączka nie przejdzie, to bynajmniej zmaleje i nie będzie tak jej wykańczała ja teraz.

Kame lekko przyłożył rękę do jej czoła. Autentycznie była cała rozpalona. Przejął się tym i to mocno. Może jednak przejdzie jej szybko. Po chwili przyciągnął ją mocniej do siebie obejmując ją teraz dwoma rękami. Delikatnie zaczął ją głaskać po głowie. Nie chciał nic mówić bo nie chciał jej przypadkiem obudzić. Zaczął ją ogrzewać swoim ciałem.
- Przecież to ja ją wciągnąłem do wody..- Pomyślał sobie i lekko się zaniepokoił. Po części to przez niego temperatura jej trochę wskoczyła. Chociaż Egipt to bardzo ciepłe miejsce. Może to też przez to...naprawdę chciał aby ta temperatura była spowodowana tylko przez słońce.

/Uwaga, uwaga: Kilka godzin później xD/

Dziewczyna spała od kilku godzin. Dopiero kiedy ten nieokreślony czas minął otworzyła oczy, czując się trochę lepiej. Nadal miała lekką gorączkę, ale tym się nie przejmowała, ponieważ z lekką gorączką to ona się chyba urodziła. Zawsze chodzi z delikatną gorączką i jakoś żyje, ale to nie ważne. Położyła rękę na swoją głowę i zamknęła na chwilę oczy. Zapomniała, że nie jest sama. Dopiero kiedy chciała się ruszyć poczuła, że coś, a raczej ktoś jej to uniemożliwia.
- Kame? – spytała zdziwiona. Dopiero po chwili się opamiętała – Waaa! Zasnęłam! Jak ja tak mogłam! Przepraszam! – powiedziała zrozpaczona swoją nieodpowiedzialnością.

A Kame też sobie spokojnie przysnął. Jakoś poczuł się odpowiedzialny za nią i nie mógł jej tak zostawić. Tak więc jego jedna ręka spokojnie zwisała przez jedno biodro dziewczyny. A on sam wyglądał tak spokojnie jak małe dziecko. Kilka jego kosmyków włosów przysłoniło mu oczy. No tak...chłopak posiada jeszcze jeden niesłychany talent. Potrafi zasnąć dosłownie wszędzie. I teoretycznie w każdej chwili. Gryfon pewnie by spał sobie spokojnie dalej gdyby nie krzyk dziewczyny. Poruszył się lekko niespokojnie jednak nadal nie otwierał oczu.
- Nie krzycz tak - Powiedział nadal przez zamknięte oczy. Nie zapowiadało się na to, że wstanie szybko. Tak to była kolejna jego cecha. Jak pójdzie spać to dobudzić go to nie lada wyzwanie.

Dziewczyna spojrzała na niego i kiedy powiedział te trzy słowa zaśmiała się zakłopotana.
- Przepraszam – wstała odkładając jego rękę na bok i rozciągnęła się jak kotka. Spojrzała na drzemiącego chłopaka i zaśmiała się pod nosem. Uklękła obok niego i spojrzała na jego twarz upewniając się, że nadal śpi. Kiedy była pewna podeszła do brzegu pomostu i włożyła ręce do wody. Po chwili ochlapała twarz, chcąc w ten sposób obudzić się do końca. Westchnęła i usiadła wkładając nogi do wody i machając nimi do przodu do tyłu z szerokim uśmiechem.

Kame uchylił tylko lekko swoje oczka. Zobaczył co robi dziewczyna a kiedy usiadła na pomoście chłopak przekręcił się na plecy. Jego ręka wylądowała na jego brzuchu a druga odchyliła się lekko w kierunku głowy. Może nie spał już tak mocno, ale na pewno przysypiał. Oj leniuch z niego straszny, więc nic dziwnego, że za bardzo nie zmieniał pozycji przez kilka minut. Zachowywał się zupełnie tak jak by ponownie zasnął. Może i ponownie zasnął a może nie, tego nikt jak na razie nie może stwierdzić. Jego głowa tylko lekko przechyliła na bok w lewą stronę. Ciekawe czy on się obudzi. A może coś mu się stało, że nawet jakoś za bardzo nie zareagował na to, że dziewczyna wstała. Cóż w takim upale nie trudno o wypadek. Nic dziwnego jak by najzwyczajniej w świecie zemdlał.

Dziewczyna siedziała i siedziała, ale po chwili zaczęła się denerwować, bo chłopak nie ruszał się, ani nic. Na czworaka podeszła do niego i zawisła spoglądając na jego twarz.
- Ka… Kame – wypowiedziała niepewnie jego imię – ej… w porządku? Dobrze się czujesz? – spytała delikatnie szturchając chłopaka. Zanim drgnął czy cokolwiek położyła dłoń na jego czole sprawdzając, czy wszystko w porządku. Nerwowo rozglądała się na boki, jakby szukała pomocy.

Nie nic mu nie było. On jednak wpadł na pewien pomysł. Oj ale przebiegła z niego bestia. Trochę adrenaliny w życiu potrzeba. Tak więc kiedy dziewczyna zaczęła go szturchać on nawet nie zareagował. Chociaż w duszy miał wielka ochotę się roześmiać jednak tego nie zrobił. Co kolwiek dziewczyna robiła on się nawet nie poruszył. Chociaż pewnie gdyby miał otwarte oczy na pewno można było by w nich zobaczyć wielkie rozbawienie. Zsunął swoją rękę która do tej pory znajdowała się na jego brzuchu tak, że wylądowała na kolanie dziewczyny. Zrobił to jednak tak spokojnie, że wyglądało na to, że jego ręka sama się zsunęła. Nie no jeszcze trochę a zacznie się śmiać. W myślach jednak nadal sobie powtarzał spokojnie, że nie może się roześmiać nawet nie może lekko skrzywić twarzy.