Kiedy chłopak spełnił jej prośbę zaczęła myśleć. Uchyliła powieki i spoglądała na chłopaka niepewnie. Odsunęła się i uchyliła usta chcąc coś powiedzieć, jednak on ją wyprzedził. Nic nie powiedziała tylko spoglądała na niego trochę tępym spojrzeniem. Do jej ust nasuwało się jedno głupie pytanie, które nie wyszło, zamiast niego pojawiło się jedno słowo. - Przepraszam – wydukała zamykając powieki. Zacisnęła pięści delikatnie drżąc – dla mnie to… - za trudne pomyślała, jednak co innego powiedziała -… za szybko. Minęło za mało czasu. Jednak wiem… wiem, że jesteś wyjątkowy i chce się w tym przekonać. Wybacz, że nie mogę… powiedzieć Ci tego samego – w końcu uchyliła powieki i spojrzała na chłopaka widocznie smutna. - Nie dam rady teraz – wydukała zakłopotana.
Jego spojrzenie gwałtownie powędrowało w kierunku dziewczyny. Nie no...kolejna domaga się tego aby jeszcze raz ją pocałował, a kiedy postanawia wyjawić prawdę wszystko wychodzi znowu na opak. Jego ręka ponownie potargała włosy z tyłu głowy chłopaka. Chyba nie trzeba wyjaśniać czego to była oznaka. - Wiesz co...- Urwał na chwilę aby opaść swoim cielskiem na pomost. - Cała ta szczerość chyba jest przereklamowana - Powiedział cicho z zamkniętymi oczami. Nie chciał nią popatrzeć, bo nie chciał aby zobaczyła ten wielki żal który pojawił się w jego oczach. Pogrzebał przez chwilę w kieszeni i wyciągnął sobie paczkę fajek i wyciągnął jedną aby zapalić sobie. Nie odzywał się tylko co chwila wypuszczał sobie dym z ust.
Wyczuła to. Zawsze wyczuwała kiedy człowiek zmieniał nastawienie. Spojrzała na niego i spuściła wzrok. - Przepraszam – wydukała kiedy skończył mówić – ja po prostu – nic więcej nie powiedziała. Przyciągnęła nogi do klatki piersiowej i schowała twarz w nogach. Po chwili wyprostowała się i wyrwała mu papierosa z ust wrzucając go do wody. Położyła ręce na jego klatce piersiowej i popchnęła go na ziemię i siadając mu na klatce piersiowej. Trzymała go nie pozwalając wstać. - Szczerość… prawda jest największym darem jaki może otrzymać człowiek. Nie ma nic lepszego od prawdy, od szczerości, ale… nie… ja nie odrzuciłam Ciebie! – powiedziała pewnym głosem – Nie miałam najmniejszego zamiaru Cię odrzucać! – krzyknęła mu prosto w twarz – Ja po prostu… – w jej oczach stanęły łzy, którym nie pozwoliła wypłynąć. Zacisnęła pięści na jego bluzce i spoglądała mu głęboko w oczy - …proszę… nie zmuszaj mnie żebym, to powiedziała.
On otworzył szybko oczy i popatrzył na nią. Ciężko powiedzieć jakie to było spojrzenie. Może trochę przerażone, zakłopotane, a z drugiej strony współczujące. Można powiedzieć, że jego oczy wyrażały chyba każdą możliwą emocję jaka tylko istniała w nim. - Powiedziałaś, że chcesz mnie poznać. A zastanów się nad tym czy musisz. Przecież to ty od razu wiedziałaś co mi powiedzieć abym się nie załamał. Znasz moje życie bo ci opowiedziałem je, mój charakter też już chyba poznałaś. Czego ty chcesz więcej - Zapytał się, jednak nawet nie ośmielił się podnieść. - Nie wiem co chcesz powiedzieć, ale skoro mówisz, że szczerość jest najważniejsza to chyba powinnaś była mi to powiedzieć. Ja zrobiłem pierwszy krok... - Urwał na chwilę by wytrzeć delikatnie jej łzy. - A ty odważysz się na to ? - Zadał niby proste pytanie, a jednak bardzo istotne w tej sytuacji.
Ange spoglądała na jego twarz. Tak naprawdę, to ona wiedziała o nim wystarczająco dużo, ale on… nie wiedział nic o niej, a jednak potrafił powiedzieć te dwa słowa. Dziewczyna zaprzeczała sama sobie od zawsze. Kiedyś musiała przemóc się i pokonać samą siebie. W końcu z niego zeszła i zanim zaczęła cokolwiek tłumaczyć wydukała. - Nienawidzę, jak ktoś pali w moim towarzystwie – westchnęła mając nadzieję, że wybaczy jej zachowanie w tym momencie. Ponownie usiadła jak na początku, zanim się na niego rzuciła i spojrzała w wodę. - Wiesz… ma… masz rację – wydukała niepewnie. Skuliła się i zamknęła oczy przegryzając wargę. Musi w końcu to z siebie wyrzucić. Może i nie byłoby to dla chłopaka wielkim problemem, jej problemy mogą być dla chłopaka śmieszne, ale… - Urodziłam się w Japonii, jednak nie pobyłam tam zbyt długo. Moi rodzice oddali mnie do sierocińca jak byłam jeszcze niemowlakiem… Jednak ktoś mnie adoptował. Od początku wiedziałam, że moja prawdziwa rodzina mnie porzuciła – wydukała i wstała rozciągając się. Podeszła do skraju pomostu i spojrzała na wodę jakby chciała się uspokoić – ale byłam szczęśliwa, że jednak… ktoś mnie pokochał. Mój zastępczy ojciec zmarł, szczerze mówiąc, nie przejęłam się jego śmiercią, bo… nie byłam dla niego ważna. Zgodził się na adopcje tylko dlatego, że rodzice mojej zastępczej matki pragnęli mieć wnuka. Po jego śmierci, moja matka… no cóż… znudziła się mną i najzwyczajniej w świecie zostawiła samą w domu już nigdy nie wracając. Gdyby nie jej rodzice, pewnie umarłabym z głodu, albo z samotności. Zaopiekowali się mną, ale nie mogłam już im zaufać. Nie potrafiłam już zaufać nikomu. Na początku uczyli mnie wielu rzeczy, żebym mogła pomagać im w pracach domowych, byłam dla nich jak pracownik nikt więcej – ostatnie słowa wyszeptała. Nie chciała spojrzeć na Kame, nie miała zamiaru – ja po prostu… nigdy nie byłam kochana… ja nie wiem… ja nie wiem jak kochać… ja nie wiem co tak naprawdę znaczy miłość, ponieważ… nigdy nikt mnie nie kochał – spuściła głowę delikatnie drżąc. Odwróciła się do chłopaka uśmiechając się szeroko, w oczach miała ukryte łzy, których nie chciała wypuścić – to głupie, ne? Mieć takie beznadziejne problemy – jej głos drżał, ale mimo wszystko starała się być obojętna.
Kame wstał ze swojego miejsca i otrzepał się z piasku. Podszedł niepewnie do dziewczyny jak by się bał, że za chwile wskoczy do wody. - Posłuchaj Angel - Jakoś tak wymyślił szybko skrót jej imienia. Podszedł do niej i chwycił ją delikatnie za ramiona. - Życie i ciebie nie oszczędzało. Rozumiem to...muszę też przyznać, że było stosunkowo skomplikowane - Mruknął i wbił wzrok w jej oczy. - Miłość to nie jest rzecz do nauki. Nie musisz się tego uczyć bo ona zawsze jest w tobie. Wystarczy zadać sobie jedno pytanie. Czy w towarzystwie tej osoby czuję się bezpieczny i szczęśliwy. Jak na to uzyskasz pozytywną odpowiedź możesz być pewna, że wszystko dobrze pójdzie - Powiedział i pogłaskał ją delikatnie po głowie. - Ja przy tobie jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Każda chwila każda moja myśl jest przeznaczona tylko dla ciebie. Kiedy wiem, że ciebie nie ma przy mnie czuje się tak jak by czegoś mi brakowało. A kiedy jesteś mam wrażenie, że wszystkie moje problemy znikają gdzieś daleko - Powiedział i położył swoje dłonie na jej policzkach. Pociągnął ją w swoim kierunku i przytulił ją mocno do siebie.
Nie spodziewała się, że chłopak tak zareaguje, bardziej myślała, że ją wyśmieje lub pomyśli, że jest żałosna, jednak tak nie było. Kiedy przytulił ją położyła dłonie na jego torsie i zamknęła oczy. - Ja… boję się… że nie zasługuję na miłość… Kame… - wyszeptała niepewnie ściskając jego bluzkę w dłoniach, jakby bała się, że zaraz jej ucieknie – czuję się szczęśliwa, jestem teraz szczęśliwa – wyszeptała zarumieniona. Miała nadzieję, że to wyjaśni wszystko – pomożesz mi… nie… pozwolisz mi bym mogła częściej czuć się tak dobrze? – na chwilę umilkła i zaczęła się śmiać – O Jezu! Jak to zabrzmiało! Przepraszam! Ale... to na prawdę! - wydukała. Zmieniła swój szybko swój humor, żeby... rozluźnić atmosferę.
- Ja cię nigdy nie zostawię. Możesz mi uwierzyć zasługujesz na miłość bardziej niż jaka kolwiek dziewczyna którą znam - Powiedział i uśmiechnął się lekko. - Wiesz co...ktoś mi kiedyś powiedział, że jak chce się płakać nie ma co tego powstrzymywać bo będzie tylko gorzej. A mi się wydaje, że ty znasz doskonale tą osobę - Powiedział, jednak nadal ją obejmował. - Jak chce ci się płakać nie krępuj się w końcu, nawet mi się zdarza rozpłakać - Zaczął ją delikatnie głaskać po głowie. Chyba czas aby dziewczyna zastosowała się do własnych rad.
No tak, jej zasada. Zapomniała o niej. Zazwyczaj pomagała innym, ale na sobie się nie skupiała. Zaśmiała się pod nosem, a po jej policzkach spłynęły łzy. Schowała twarz w jego torsie, a przez jej głowę przemknęły myśli. Nawet nie potrafię się dostosować do swoich własnych zasad… Nie licząc jednego razu w Hogwarcie… ostatni raz płakałam dwanaście lat temu. Więc ja… nie potrafię sama sobie pomóc. - Dziękuje… - wyjąkała poprzez płacz – Kame… dziękuje – wyszeptała ponownie wtulając się w jego tors.
Tulił ją mocno do siebie. - Nie przejmuj się mną, ja nikomu nie powiem. Ważne abyś wywaliła to z siebie. Będzie ci lżej zobaczysz. I nie musisz mi dziękować. Sama sobie podziękuj, bo to twoje rady - Powiedział i usiadł na pomoście razem z nią. Jednak nadal ją trzymał w ramionach. Nie mówił za wiele pozwolił aby te wszystkie emocje które na pewno się w niej natłoczyły wypłynęły. Był święcie przekonany, ze wtedy zobaczy, że życie nie jest takie złe. - Jak byś po powrocie do domu nie z kim pogadać, albo było by ci smutno. Drzwi mojego domu dla ciebie zawsze będą otwarte. Możesz nawet tam zamieszkać. - Powiedział głaszcząc ją lekko po łepetynce.
W końcu wypłakała się i uspokoiła umysł, jednak nie odsuwała się od niego. Miała zamknięte oczy i trwała w tej pozycji. Słuchała go uważnie, go i jego bicie serca, które dziwnie uspokajająco na nią wpływało. Nagle wypowiedział słowa o domu. Zdziwiona spojrzała na niego widocznie nie wiedząc co powiedzieć. - Niedawno przeprowadziłam się do Londynu i tam kupiłam mieszkanie… jest… duże… ale… - wydukała niepewnie – za duże jak na jedną osobę – westchnęła i w końcu odsunęła się od niego delikatnie. Spojrzała na chłopaka i uśmiechnęła się delikatnie – obiecuje, że będę do ciebie przychodzić… Kame-sama.
- Więc mówię, jak czujesz się tam samotna możesz przenieść się do mnie. Z resztą jeżeli twoje życie było takie a nie inne...nie powinnaś była mieszkać sama. Za wiele byś myślała o przeszłości - Powiedział i ponownie chciał sięgnąć po papierosa, jednak przypomniał sobie co dziewczyna powiedziała, więc zrezygnował z tego. Ech czego się nie robi z miłości. On nałogowy palacz musiał teraz odzwyczaić się od tego a przynajmniej się pilnować aby nie palić przy niej. - Musze chyba odzwyczaić się palić prawda - Mruknął lekko nie zadowolony, ale cóż mus to mus. Dziewczyna zawsze miała więcej do powiedzenia i to do niej należało ostatnie słowo.
-Ummm – zaczęła niepewnie. Nie wiedziała czy nie będzie się mu narzucać, czy nie będzie mu przeszkadzać. Nie chciała być kłopotem. - Tak – wydukała spoglądając na niego – bynajmniej musisz ograniczyć… chociaż byłoby świetnie jakbyś całkowicie rzucił palenie! – powiedziała dominującym głosem. Była pewna tego czego chciała. W końcu ponownie na jej buzi pojawił się uśmiech, ten szczery, bez nutki udawania. - Palenie jest nie zdrowe! Niszczysz tylko siebie! Nie ma żadnych plusów. Trujesz się, wydajesz dużo pieniędzy, włosy ci wypadają, żółkną zęby, śmierdzi się po papierosach, ma się nieświeży oddech, skóra się niszczy, paznokcie żółkną i w ogóle! – zaczęła wymieniać na palcach wszystkie rzeczy, które przyszły jej na myśl – a! I jeszcze możesz mieć raka! – podsumowała na końcu.
- Naprawdę... wiesz co nie wiedziałem o tym - Powiedział z nutką ironii w głosie. Przygarnął ją do siebie. - Jednak jak tak bardzo chcesz to dobra. Dla ciebie wszystko, ale musisz mnie pilnować - Powiedział z łobuzerskim uśmiechem. Założył jej włosy za ucho i wbijał wzrok w piękne błękitne morze. Jakoś samo wszystko się ułożyło. Chociaż wystarczyła odrobina determinacji i mobilizacji. Naprawdę nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Musiał sam przed sobą przyznać, że ta dziewczyna była jedną z najlepszych dziewczyn jakie trzymał przy sobie.
Obserwowała go uważnie. Kiedy chłopak przyciągnął ją do siebie spojrzała na niego pretensjonalnie, że zrobił to tak nagle i że nie mogła się przygotować i przewróciła oczami. Na policzkach pojawił się delikatny rumieniec, jednak nie była tak zdenerwowana jak na początku. - Naprawdę mam Cię pilnować? –spytała chcąc się upewnić. Kiedy już była pewna wystawiła dłoń w jego stronę i powiedziała – Oddaj mi wszystkie paczki papierosów, które masz przy sobie, na wakacjach. To na razie tyle, ale bądź przygotowany na coś więcej.
Kame zrobił zdziwioną minę i to nawet bardzo. Zamrugał kilka razy oczami bo nie mógł uwierzyć w to co słyszał. Nie no miał oddać wszystkie fajki jakie miał tylko przy sobie. Zawahał się przez chwile, jednak chciał nie chciał westchnął ciężko i wyciągnął z kieszeni paczkę i podał ją dziewczynie. - Moją zapalniczkę też chcesz ? - Zapytał się i pomachał nią przed nosem dziewczyny. - A skąd ta pewność, że w domu nie będę palić ? - Zapytał się. No teoretycznie nie dała mu odpowiedzi na jego propozycję dotyczącej wspólnego zamieszkania, jednak słowo "Uhmm" raczej nie jest konkretną odpowiedzią.
Dziewczyna świdrowała go spojrzeniem kiedy wahał się oddać jej paczkę papierosów. W końcu jednak zdecydował się i dostała do rąk to co chciała. Tak więc schowała je do tylniej kieszeni. Kiedy chłopak zaproponował jej zapalniczkę uśmiechnęła się i zabrała ją również. - Dziękuje za pomysł – wydukała. Jego kolejne słowa sprawiły, ze mina jej zeszła, a pojawiła się groźna minka, która musiała wyglądać śmiesznie na takiej małej, słodkiej dziewczynce. - Wiem, że nie będziesz palił w domu… jeżeli będziesz, to będziesz miał to na sumieniu i mi się przyznasz. Jesteś dobrym człowiekiem i nie dałbyś rady mnie okłamywać – wydukała. Nie odpowiedziała mu na jego pytanie, ponieważ musi to poważnie przemyśleć. To nie jest prosta decyzja, którą można podjąć od tak.
Kame położył się na pomoście i popatrzył w niebo. - Cholera masz rację, nie dał bym rady - Powiedział nie chętnie przyznając jej racje. On nigdy nie potrafił kłamać, więc oczywistością było to, że jak coś obiecał to tego dotrzyma. - Jedna dziewczyna a tyle zmian w życiu kto by pomyślał - Powiedział i podłożył sobie ręce pod głowę.
Dziewczyna spoglądała na Kame z lekkim uśmiechem. Nie wiedziała czemu, ale czytała z niego jak z otwartej książki. Wiedziała co chłopak zrobi, wiedziała jak zareaguje w niektórych sytuacjach. To było zabawne. - Wybacz – wydukała i spojrzała na tafle wody – ale nie pozwolę Ci byś się truł. Zresztą jeżeli byś się zbuntował i nie chciał rzucić palenia, to nie mógłbyś palić przy mnie. Robi mi się nie dobrze na sam zapach tego. Krztuszę się i w ogóle. To jest dla mnie ohydne. – wyszeptała i uklękła obok niego – Wiem, że nie powinnam Cię zmieniać, ale ja po prostu nie mogłabym z tobą przebywać, gdybyś palił.
- Nie ma problemu. Postaram się rzucić - Powiedział i przymknął delikatnie oczy. Nie był zadowolony z tego pomysłu. Palił kiedy był zdenerwowany, a ostatnio stosunkowo często mu się to zdarzało. Będzie musiał uważać aby nie dać się ponieść emocjom przy niej. Mógł by wtedy powiedzieć coś czego będzie żałować, a nie mógł sobie pozwolić na to aby stracić taką dziewczynę jaką była Angel. - Wiele dziewczyn usiłowało wyplenić we mnie ten nawyk, ale przy nich nawet nie próbowałem, a przy tobie...normalnie jakoś się ciebie boję - Lekko zażartował sobie lekko. Po chwili popatrzył na nią i uśmiechnął się wesoło. - No co powiesz na małą kąpiel - Zaproponował i usiadł na pomoście. Woda była ciepła i aż zapraszała do tego aby do niej wskoczyć i już nie wyjść. Powietrze stawało się coraz bardziej ciepłe, a słońce...przynajmniej Kame miał takie wrażenie, ze było coraz bliżej ich.
Dziewczyna posłała szeroki uśmiech chłopakowi i rozciągnęła się przymykając powieki. - Ja jestem wyjątkowa. Mi uda się wyplenić z ciebie ten nawyk – powiedziała pewnie i uniosła wysoko głowę szczycąc się tym, że ona dokonała czegoś, co ktoś inny nie potrafił. Propozycja na temat kąpieli spodobała jej się, ponieważ uśmiechnęła się i wstała podchodząc do chłopaka. Spojrzała na wodę i wydukała. - Z wielką chęcią – nastała chwila ciszy. Dziewczyna uklękła za chłopakiem i popchnęła go wpychając do wody.
Kame tak jak siedział tak wpadł do wody. Po chwili jednak wynurzył się na powierzchnię i powiedział spokojnie. - Ej mogłaś poczekać aż się rozbiorę - Powiedział i położył sobie ręce na pomost. Jednak po chwili jedną ręką złapał dziewczynę za nadgarstek i zaczął ją delikatnie ciągnąć w swoim kierunku. Po chwili jej ręka wchodziła coraz głębiej pod wodę a Kame wbijał ciepłe spojrzenie w jej oczy. Na jego twarzy gościł wesoły uśmiech.
Ange zaczęła się śmiać, jak chłopak wpadł do wody. Śmiała się i śmiała się, aż w końcu poczuła jak chłopak łapie ją za nadgarstek i wciąga powoli do wody. - Nie! Nie ! Puść, ja nie chce! Nie wolno! – protestowała jak tylko mogła, ale zapewne na daremno. Złapała się mocniej brzegu pomostu z nadzieją, że dzięki temu nie wciągnie ją bardziej, ale zapewne nie udało jej się to tak jak chciała. W końcu wpadła do wody. Natychmiast się złapała chłopaka nawet nie sprawdzając na jakiej głębokości się znajdują. Zaśmiała się zakłopotana i nie miała zamiaru go puścić. - Baka - wyszeptała niezadowolona.
- Wiem wiele osób mi to już powiedziało - Powiedział i chwycił ją za biodra trzymając ją. Po chwili pocałował ja delikatnie. Jego włoski od razu pod wpływem wody przykleiły mu się do twarzy, przez co wyglądał jeszcze lepiej. Niech żyje skromność. Ale widocznie Kame był tak stworzony, że wyglądał dobrze, ale na szczęście nie był taki jak ci chłopacy którzy zdawali sobie sprawę z tego, że wyglądają dobrze i przechwalali się tym na lewo i na prawo. On wiedział, że jest przystojny, ale po prostu nie mówił o tym, i nie spędzał godzin przed lustrem. Po chwili oderwał się od niej i popatrzyła na jej ręce które nadal trzymały się go. - Nie umiesz pływać czy jak ? - Zapytał się zaciekawiony.
- No… tak – wydukała zakłopotana – jakoś nigdy nie miałam czasu nauczyć się pływać, zresztą nigdy nie jeździłam na baseny, ani nic w tym stylu – Szczerze, to nawet się nie przejmowała, że nie umie pływać, bo nigdy nie było jej to potrzebne. Jednak gdy zaczęła chodzić do szkoły, wszystko się zmieniło wszyscy chodzili na różne wycieczki na pływalnie, a ona jak zwykle chowała się w cieniu spoglądając jak wszyscy dobrze się bawią. - To nie jest problem, zawsze jak byłam już w wodzie to po prostu trzymałam się brzegu. Dawałam sobie radę bez pływania.
- No dobra to już chyba czas aby się nauczyć co nie - Powiedział i uśmiechnął się lekko. - Pierwszy krok jest taki - Powiedział i popatrzył na jej ręce które się go trzymały. - Musisz się mnie pościć. Po drugie zacznij machać spokojnie nogami, jak chcesz pomóż sobie rękami. Po trzecie nie myśl o tym, że jesteś w wodzie. Wtedy będzie znacznie ci łatwiej - Powiedział i chwycił jej ręce i delikatnie ściągnął je ze swojego ciała.
:: 
1, 2, 3, 4, 5 
