Kwestia tego, czy był inteligentny, była raczej dość mocno otwarta i nie był w stanie sam udzielić odpowiedzi w tym temacie. Zresztą, po co miałby to tak naprawdę robić? Nie mógł oceniać sam siebie, nie lubił tego i nie próbował spoglądając w lustro mówić, że coś wygrał, że poszło mu dobrze. Był tym typem, który po prostu starał się być dobrym człowiekiem, mądrym, w miarę rozważnym, który nie awanturuje się bez potrzeby i który zastanawia się nad tym, co robi, zanim ostatecznie skacze w ogień. To jednak nie zawsze się sprawdzało, nie zawsze miało rację bytu i nie zawsze było tym, za czym podążał. Już wkrótce, tak właściwie, miał się o tym nawet przekonać. Nie od parady był jednak Gryfonem. Tiara Przydziału nie miała najmniejszych nawet wątpliwości, kiedy wskazywała jego dom, nie zawahała się, ledwie właściwie się spotkali, a ona już wskazywała mu miejsce, które powinien zająć. Chociaż Christopher był przekonany, że pasuje zupełnie gdzie indziej, wybór okazał się być tak prosty i nieskomplikowany, że ledwo zasiadł do wyboru, a już znajdował się przy stole Gryffindoru, witany radosnymi okrzykami. To jednak oczywiście nie powodowało, że z miejsca miał przestać być sobą i zacząć pielęgnować w sobie cechy typowe dla jego nowego domu. Wiele osób dziwiło się, kiedy przyznawał, kim tak właściwie jest, a on jedynie wzruszał ramionami, bo zgadzał się z nimi w zupełności. Inaczej jednak miały się sprawy, gdy przychodziło do prawdziwego niebezpieczeństwa. Gdyby Nessa poznała go w takich okolicznościach, pewnie stanęłaby oko w oko z zupełnie innym człowiekiem.
Uniósł lekko brwi na jej kolejne słowa, a później skinął głową, nie zagłębiając się w to jakoś mocno, bo też nie chciał o tym w tej chwili dyskutować. Stali tutaj już dostatecznie długo, a on wymierzył jej karę, jaką uznał w tym wypadku za stosowną, nie było więc na razie potrzeby prowadzenia dalszych dyskusji. Oczywiście, mógł i zamierzał rozważyć wszystkie jej słowa i uwagi, by w czasie kolejnego spotkania móc podjąć z nią odpowiedni temat, ale nie było to coś, co chciał robić w tej chwili. Na razie, tak jak ona oceniała jego, tak on oceniał ją. Można było powiedzieć, że spokojnie zachowują się jak dwa koty, które okrążają się i obserwują, dając sygnały ostrzegawcze, a jednocześnie przejawiając zainteresowanie swoją obecnością i istnieniem. Myśl ta była nawet zabawna, a Christopher zastanawiał się, czy nie wiązała się przypadkiem z faktem, iż właśnie przed chwilą widział, jak Nessa przemieniła się z postaci rysia.
- Myślę, że oboje doskonale wiemy, jak kruche może być zaufanie. Wierzę jednak, że się nie zawiodę i nie podjąłem złej decyzji. Doceniam to, że chcesz wszystko uszeregować i nie buntujesz się, nie uważasz, że nie mam prawa cię karać, czy coś podobnego. W takim razie zaczniemy od przyszłego tygodnia, kiedy dostarczysz mi swój rozkład zajęć, wyznaczę ci odpowiednie dni i pory, w które będziemy się spotykać - powiedział po chwili namysłu i skinął nieznacznie głową. Nie należał do osób, które najpierw mówiły, a później myślały, więc nawet jeśli poczuł się nieco urażony jej uwagami, choć raczej tak nie było, najpierw musiał wszystko sobie uszeregować, by udzielić jej właściwej odpowiedzi.
- Myślę, że będziemy tam jednymi z pierwszych - dodał jeszcze, a później wskazał jej ręką, by szła przodem. Przedtem oddał jej jednak jeszcze różdżkę, bo nie było potrzeby, by ją dalej przetrzymywał. W końcu nie sądził, żeby dziewczyna zaczęła w niego rzucać jakimiś zaklęciami, terazteraz kiedy już sobie sporo rzeczy wyjaśnili. Może był naiwny, ale naprawdę nie zakładał, żeby miało stać mu się coś złego albo żeby Nessa miała zareagować w sposób, który nie odpowiadałby ani trochę temu, co widział do tej pory. Nie chciał jednak nic przesądzać, więc mimo wszystko do zamku szedł za nią, mając tym samym oko na to, co robi.

//zt x2

Wraz z nadejściem czerwca Theresa stawała się coraz bardziej nerwowa. Przez cały semestr podchodziła lekceważąco do OWuTeMów – ale teraz, kiedy przestały być odległą groźbą wiszącą gdzieś na końcu semestru, stres coraz częściej się odzywał. Przez ostatnie kilka tygodni przykładała się do nauki bardziej, niż przez wszystkie lata nauki w Hogwarcie razem wzięte – i miała już serdecznie dosyć siedzenia w dormitorium nad książkami. Znacznie chętniej poświęciłaby ten czas… w zasadzie w jakikolwiek inny sposób, ale kilka w pierwszej kolejności przychodziły jej na myśl, wszystkie sprowadzające się do obecności Thada i przynajmniej odrobiny adrenaliny w żyłach, najlepiej jednocześnie i najlepiej teraz, zaraz.
W końcu nadszedł moment, w którym miała już naprawdę serdecznie dość ślęczenia nad notatkami. Litery zlewały się w jedno, a nadmiar energii kumulujący się w jej drobnym ciele potrzebował ujścia – natychmiast. Nie myślała długo, zanim nie wpadła na świetny pomysł – to akurat było dosyć oczywiste, biorąc pod uwagę, na co wpadła. Uśmiechnęła się szeroko, już zacierając ręce. Czas zaczerpnąć świeżego powietrza!
W pierwszej kolejności napisała, oczywiście, do Edgcumbe’a. Po chwili zastanowienia wysłała też wiadomość do swojego brata, i w obu przypadkach spotkała się z aprobatą dla swojego genialnego planu, co tylko podniosło poziom energii i ekscytacji. Czy coś mogło pójść nie tak? Cóż… tylko jeśli ktoś ich złapie, co nie?
Zorganizowanie się nie zajęło zbyt wiele czasu. Wkrótce opuściła swoje dormitorium, zastając już Phllipa w Pokoju Wspólnym. – Cześć, cymbale – przywitała go z szerokim uśmiechem i kuksańcem w bok. W sumie całkiem dobra okazja, żeby przy okazji zapoznać ze sobą swojego brata i chłopaka, prawda? Dopiero teraz uświadomiła sobie, że starszy Peregrine pewnie jeszcze nie wiedział, jakiego typu relacja łączyła ją z Puchonem… chyba że był świadkiem tego, jak po meczu Hufflepuffu z Gryfindorem w dosyć publicznych okolicznościach przenieśli swoją znajomość na inny poziom – ale raczej tego nie podejrzewała, skoro Phillip jej później o to nie wypytywał. – Mamy się spotkać w lochach z Thadem… ścigający Puchonów, znasz go? – zapytała, mimowolnie uśmiechając się szeroko i oblewając delikatnym rumieńcem. Jak by tu wprowadzić Phila w temat…? Cóż – chyba pozostawało, by po prostu sam się domyślił, bo za chwilę ramię w ramię wyszli z Pokoju Wspólnego, by jeszcze w lochach spotkać się z Thaddeusem.
Oczy Tessy zaświeciły się na jego widok. Peregrine wyrwała do przodu, by objąć go za szyję i przywitać czułym, przeciągłym pocałunkiem. – Cześć – szepnęła, uśmiechając się szeroko, stykając się z Puchonem czołami. Dopiero po kilku sekundach przypomniała sobie o bracie. Złapała Thada za rękę, odwracając się w stronę pozostawionego na chwilę w tyle Ślizgona.
– Phillip, Thad, Thad – mój brat, Phillip – przedstawiła ich sobie. Delikatne skrępowanie zaraz zamaskowała gotowością do działania. – To co? Najpierw narzędzia. – Zadziorny uśmiech natychmiast wstąpił na jej usta.
Energicznym krokiem poprowadziła do wyjścia z zamku, a później w stronę boiska, gdzie musieli zaopatrzyć się w szkolne miotły. Już teraz serce biło gwałtownie, ale wcale nie dlatego, że martwiła się przyłapaniem – wreszcie działo się coś ekscytującego! Ugh, ależ jej brakowało tego delikatnego napięcia i powoli zbierającej się we krwi adrenaliny. Wyraźnie była w swoim żywiole, dyrygując przedsięwzięciem.
Wkrótce wyposażeni w miotły zniknęli za linią drzew Zakazanego Lasu – zanim skierowali tam swoje kroki, Theresa obróciła się przez ramię, by upewnić się, że nikt za nimi nie podąża. Droga była wolna.

@Thaddeus H. Edgcumbe @Phillip Peregrine

Ta inicjatywa z wyścigiem bardzo mu się podobała, a przy okazji mógł spędzić swój jakże cenny czas ze swoją siostrą, oraz z jej gachem. Znał gościa i to nawet dobrze więc był trochę bardziej spokojniejszy o swoją siostrę, ale jednak nie ukrywał, że nie skakał z radości. Ale na pewno Thereska by nie pochwaliła go gdyby tylko zachowywał się jak Lucas z Sophie, bo pewnie by straciłaby do niego resztki zaufania. Chociaż Phill jeżeli tak na to patrzeć to wcale nie był jakoś specjalnie zazdrosny. Ona się nie wpieprzała w jego życie więc i on nie zamierzał. Nawet jak widziała go z Soph w dziwnej sytuacji to zamilkła i o nic go nie pytała, ale pewnie Soph padła ofiarą spowiedzi.
Wiedział, że siostra jest szalona więc taki wyścig jakoś specjalnie nie zrobił na nim wrażenia, ale bardzo się z niego ucieszył. Zawsze to trochę rozrywki i oderwanie się od szarej rzeczywistości, która coraz bardziej go niestety dopadała.
Ubrał się dość luźnie, w zwykłe dresy, oraz dresową bluzę, oczywiście do koloru tak żeby wyglądał jak człowiek. Co jak co, ale Peregrine zawsze o siebie dbał i tego nie można mu było zarzucić. Widząc schodzącą panią Peregrine posłał jej jakże słodki uśmiech, który był prawie niewidoczny na jego twarzy, ale kto jak kto, ale ona wiedziała, że miał dość dziwny wyraz twarzy. - Witaj, piękna. - przytulił ją lekko. Naprawdę się za nią stęsknił bo już dawno nigdzie sami nie byli, a teraz mieli ku temu okazję. Słyszał plotki, ale dobrze wiedział, że nie powinien się w to wtrącać więc czekał, aż ona sama mu o tym powie, albo prędzej nawet puchon. Bo niekiedy toczyły się wobec nich dość miłe konwersacje. Nawet lubił tego typa. - Znam, ale wydaje mi się, że Ty lepiej. - powiedział do niej i westchnął. No cóż, siostra mu dorastała i nic na to nie mógł poradzić. Musiał dać jej w tym wolną rękę, poza tym dobrze znał dziewczynę i wiedział, że nie da sobą rządzić, a on nie miał zamiaru się z nią kłócić. Każdy zasługuje na szczęście. A może lepiej, że dobrze nie znał puchona, bo mógł nieco łaskawiej na niego patrzeć.
Po przejściu w dane miejsce i widząc całującą się Tess z Thaddem prychnął dość głośno na pewno słyszalnie, ale kompletnie się tym nie przejmował. - Siema stary! - rzucił i przejechał go wzrokiem od dołu do góry. No cóż, chcąc nie chcąc musiał go bliżej poznać, bo zakazując jej jakąkolwiek relacje z puchonem musiało być samobójstwo. - Trzymaj się, żeby nie spaść z miotły. - rzucił do kolegi z Hufflepuffu i rzucił na niego dość znaczące spojrzenie. No cóż, może to być naprawdę dobra zabawa. Ruszył z nimi po miotłę, przejrzał kilka, aby po chwili złapać jedną w dłoń po czym udać się wraz z towarzystwem do Zakazanego Lasu.

Razem z uczniami spotykam się przed Wielką Salą i stamtąd zabieram wszystkich, którzy sobie narobili bigosu na małą przechadzkę.
- Jak tam dni mijają? Lowell, lepiej się czujesz? Solberg, żadnych spotkań po damskich kiblach? Panno Strauss? - na ostatnią zerkam dłużej, bo wiem, że w tym wypadku nie usłyszę odpowiedzi. - Nie deprawuje pani mojej bratanicy? - pytam w końcu podejrzliwie trącając dziewczynę łokciem, ale mimo wszystko uśmiechając się lekko, a mój pouczający ton wcale nie brzmiał tak jak powinien. Pośpieszam wszystkich i prędkim krokiem zmierzamy ku Zakazanemu Lasu. Jakiś czas idziemy przez ten niezbyt przyjemny teren, aż w końcu staję gwałtownie i najwyraźniej uznaję, że to jest dobre miejsce, bo odwracam się do wszystkich zebranych. Mam na sobie długi, ciemny płaszcz, który udaje, że pada z niego deszcz, ale tak naprawdę wody, która z niego cieknie nie da się dotknąć i rozpływa się ona kiedy tylko ktoś spróbuje jej dotknąć, bądź kiedy jest bliżej ziemi.
- Okej moi drodzy, dziś odrobinę nadrobicie za to ile nerwów szargacie waszym pięknym opiekunkom. Poszukacie składników, które zazwyczaj są trudniej dostępne, a na pewno serdecznie pomogą im (i w sumie mi) przy warzeniu eliksirów. Szukacie tylko w zasięgu mojego wzroku, będziemy się lekko przemieszczać, żeby ich szukać, ale nie oddalajcie się ode mnie!

Aby zakończyć to zadanie musicie znaleźć co najmniej dwa składniki (czyli literki z plusami) oraz napisać trzy posty w tym temacie. Jeśli po napisaniu postów nadal nie będziecie mieli składnika, niestety, musicie dać kolejny. Profesor jest niedaleko was (chyba że inną wylosujecie literkę), więc nie możecie łazić w parach i specjalnie gadać, oprócz pojedynczych słów, bo Hux was pilnuje (Max i Felek, to do was ofc, Viola się nie nagada). Przy każdym poście rzucacie literką, by zobaczyć czy udało wam się coś zdobyć. Dodatkowo dzieje się to kilka dni po pobycie Felka w szpitalu.
W niektórych literkach macie wybór więc odsyłam do składników. Te, które są do wyboru bierzecie tylko z I stopnia!

Idziesz sobie wesoło zakazanym lasem...:

Uwaga jeśli znajdziecie składnik możecie rzucić jeszcze raz kostką k6, by spróbować wziąć trochę dla siebie. Parzysta - udaje wam się trochę ukraść. Nieparzysta - Hux widzi co robicie i tracicie 5 pkt dla domu.

W razie pytań piszcie do mnie na disco albo gg <3 Macie czas na szlaban do 24.10.

Kostki: C,E,D , Kradzież drzewa- porażkaG , Kradzież mózgu - sukces


No cóż, nadszedł czas wykonania szlabanu. Max trochę się zdziwił, że ze wszystkich ludzi, to jego, Felka i Violę wpuszczają do Zakazanego Lasu. Gorszej trójki do przyprowadzenia tutaj raczej nie widział, ale przecież nie on tutaj wyznaczał zasady. Wysłuchał Huxleya i już widział, że może z tego szlabanu wynieść coś dla siebie. I to dosłownie.
Wycieczka po Lesie zaczęła się dla Maxa wyjątkowo zajebiście. Rozglądając się za składnikami, nie zauważył wykopanego w ziemi dołu i po prostu do niego wpadł.
-JA PIERDOLĘ. - Zaklął wyraźnie, gdy zorientował się, że jego różdżka leży w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą on sam stał i nie ma za bardzo jak się z tej dupy dziury wydostać.
-Może mnie ktoś wyciągnąć? - Krzyknął już w celu zwrócenia na siebie uwagi.

Literka: B, 5

Felinus czuł się nadzwyczaj dobrze.
Dodatkowy dzień spędzony w Skrzydle Szpitalnym postanowił poświęcić na nauce oklumencji. Obserwował dokładnie przepływ myśli we własnym umyśle, by następnie postawić pewnego rodzaju mur, przez który nie mógłby się nikt przebić. Nie bez powodu decydował się na taki krok, czasami siedząc i praktycznie ignorując całe otoczenie - jakby nie było, to musiał coś w tym kierunku robić. Pozwalało mu to zająć odpowiednio czas i skrócić poniekąd, poprzez percepcję, pobyt pod czujną opieką profesora Williamsa. Już więcej się nie wydostawał, a świeżym powietrzem zaciągał się poprzez otwieranie okna; jak się ucieszył natomiast, gdy mógł wyjść i zostawić cały ten bałagan po prostu za sobą - mimowolnie nawet odczuł ulgę na duchu, że najgorsze za nim. Udanie się w stronę własnego domu i możliwość wypoczęcia we własnym łóżku, poza zapachem sterylności pomieszczeń w Skrzydle Szpitalnym oraz po prostu zajęcie się własnymi sprawami... zaczął doceniać wolność.
— Wspaniale. — powiedział do Williamsa ze spokojem, aczkolwiek ostatecznie było to tylko ironiczne słowo. Oczywiście czuł się lepiej, ale nie na tyle Uśmiechnął się mimowolnie do Violetty, z którą, w ciągu tych króciutkich dni, zdołał dostać się na Noktrun i wydobyć naszyjnik. Ten miał przynajmniej na zadanie odstraszać poltergeista, który wepchnął go do sali z boginem; schowany pod materiałem bluzy, perfekcyjnie wykonujący własne zadanie.
Spojrzał także na Solberga, z którym to miał okazję pogadać i porandkować w damskim kiblu, by następnie zająć się własnym zadaniem. W oddali zauważył znajdującą się nieopodal brzytwotrawę, którą zdecydowanie powinien zebrać. Ale to, w jakim stylu to zrobił, można było poddać wszelkim wątpliwościom - dłonie miał wręcz zakrwawione od całego procederu, co postanowił zakryć za pomocą zaklęć uzdrawiających. Dopiero słowa wypowiedziane przez Maximiliana spowodowały, że zwrócił spojrzenie w stronę dołu, do którego wpadł młodzieniec. Felinus pokręcił oczami, wycierając resztki krwi w chusteczkę, którą znalazł w kieszeni. Niespecjalnie się spieszył z ogarnianiem samego siebie; niespecjalnie stanowiło to dla niego jakiś problem. Był przyzwyczajony do bólu i ostatecznie chętnie pobiegałby sobie z takimi dłońmi, ale profesor nie byłby z tego zadowolony. Jak na złość mógł przynajmniej sobie ulżyć.
— Czekaj, już Ci pomogę. — powiedział, by następnie pomóc mu wyjść - czy to za pomocą prostych ruchów dłonią i próbie wciągnięcia, czy to za pomocą zaklęcia, które wystosował z różdżki; nieważne. Spojrzawszy na niego, nie mógł powstrzymać pytania, które pędziło mu wprost na język. — W porządku? — proste, nieskomplikowane; zanim powróci do własnej pracy.

Kostka: Iiii... dobranoc

I oto nadeszła pora jej szlabanu. Przynajmniej miała go u Williamsa i towarzyszyli jej Solberg oraz Lowell... w zasadzie nie wiedziała za co im się oberwało, ale na pewno zasłużenie. Dwa huncwoty. Inaczej się ich nie dało nazwać.
Biorąc pod uwagę jej historię z zeszłego roku raczej nie spodziewałaby się tego, że nauczyciel zabierze ich do zakazanego lasu. No, ale cóż... Przynajmniej się przejdą. Gorzej tylko z tym, że nie bardzo znała się na wszelkich roślinkach nawet jeśli wiedzę z eliksirów miała... zadowalającą. Ale widok niekiedy już wysuszonego lub zerwanego cholerstwa w słoiczku nie był tym samym co rozpoznanie i zobaczenie rośliny w naturze. Tym bardziej, że niektóre były do siebie naprawdę podobne. Czy może poprosić telefon sowę do przyjaciela, żeby ktoś jej pomógł? Nie? Szkoda.
Spojrzała na Huxleya z niejakim zdziwieniem, gdy tylko ten trącił ją łokciem i spytał czy przypadkiem nie deprawuje Nancy. Cóż był... specyficznym nauczycielem. To na pewno. Pokręciła tylko głową w zaprzeczeniu. Nie. Skądże. Nie deprawowała. W końcu to Puchonka miała przy sobie do wypalenia zielsko, na którym Strauss się nie znała. No, ale o tym nikt nie wiedział.
Dlatego nie bardzo mogąc wziąć udział w jakichkolwiek rozmowach i poza tym chcąc jeszcze nieco odłączyć się od reszty ruszyła na... bezowocne i to dosłownie łowy składników do eliksirów. Nieważne ile łaziła nie była w stanie wypatrzyć niczego, co wyglądało jakby dało się to wrzucić do kociołka i uwarzyć z tego eliksir. W końcu dopadło ją zmęczenie będące skutkiem długiego spacerowania po okolicy oraz źle przespanych nocy. Dlatego kiedy tylko Williams stracił ją na chwilę z wzroku, przysiadła na chwilę pod jakąś sosną czy chuj wie czym i postanowiła chwilę odpocząć. Szkoda tylko, że przysnęło jej się i to tak konkretnie. Do tego stopnia, że nauczyciel musiał ją obudzić i zaprowadzić w inne miejsce, gdzie mogłaby kontynuować swoje zadanie. Ups?

Z ulgą przyjął pomoc Felinusa. Oczywiście, że to puchon przybiegł mu na ratunek. Bardziej zdziwiłaby go obecność kogoś innego.
-Dzięki, stary. - Powiedział całkowicie ignorując jego pytanie, choć lekkie skinięcie głową mogło służyć jako odpowiedź, że owszem, Maxowi nic nie było. Zebrał z ziemi swoją różdżkę i ponownie wyruszył na poszukiwanie składników. Po kilku minutach dostrzegł to, czego szukał. Kora kasztanowca, a raczej całe drzewo, rosło tuż przed nim w całym swoim majestacie. Solberg wziął różdżkę i delikatnie, uważając żeby nie było zbyt wielu strat, począł tę korę odrywać od pnia. Po chwili miał już całkiem pokaźną ilość tego składnika, która powinna wystarczyć i Dear, i Whitehorn. Max obejrzał się przez ramię i zaczął zbierać jeszcze trochę surowca. Miał zamiar zachować go dla siebie. Niestety, jak z pod ziemi wyrósł przed nim Huxley, który nie był zbyt zadowolony, gdy odgadł zamiary ślizgona. Max lekko przeprosił, przyjął na klatę stratę 5 punktów dla Slytherinu i odłożył korę do pojemnika dla nauczycielek. No cóż... Nie był wystarczająco ostrożny. Nie miał zamiaru jednak psuć sobie humoru tak błahą sprawą i dalej wyruszył w głąb lasu, by znaleźć kolejny składnik.

Kostka: A, w poprzednim rzucie uzgodniona

Naprawdę.
Nie wierzył.
W jednym momencie Ślizgon wpadł w bliżej nieokreślony dołek, poddając się sile grawitacji, w związku z czym poszedł na ratunek i skutecznie podał pomocną dłoń przyjacielowi. Kiwnął głową w porozumieniu, lecz po krótkim momencie zauważył, jak to Violetta zwyczajnie... przysypia pod drzewem? Zakazany Las chyba powodował jakieś absurdy, bo po prostu, nie oszukujmy się, ale taka ilość nieszczęść nie mogła przydarzyć się za jednym zamachem. On z pokrwawionymi dłońmi, Max w głębokiej dziurze, a Violetta jak menel na przystanku autobusowym. Super, po prostu super. Sam nawet począł zastanawiać się, co go tym razem spotka, gdy przed jego oczami mignęła... jaszczurka? Tak, to chyba była jaszczurka. Nie, to była traszka!
I już miał ochotę ją złapać, i już miał ją w dłoni, gdy po prostu poczuł ból w obrębie podbrzusza. Mimowolnie ścisnął palce, mimowolnie zacisnął pięść - do tego stopnia, że ją zgniótł. Cała okazałość stworzenia wraz z tym procederem poszła się jebać, bo nic z niego nie mógł uzyskać; nawet skóra wydawała się być uszkodzona, kiedy to zsunął flaki spomiędzy palców i użył na własnej dłoni Chłoszczyść. Bardzo niehumanitarne zagranie, ale sam znęcał się nad kojotem w Luizjanie, więc tylko ostrożnie położył truchło zwierzęcia i udał się w dalszą podróż...
Kiedy symptom bólowy przeminął, Max w oddali wykazał się nadmiernym idiotyzmem, bo Felinus zdołał podsłuchać, jak Hux wlepia mu punkty ujemne. Serio? Nawet teraz nie mógł się jakoś powstrzymać? Lowell przekręcił oczami i udał się w kolejną podróż...

Punkty jakoś niezbyt go ruszały. Miał świadomość, że i tak zdobył ich dużo więcej niż stracił. Przynajmniej narazie. Nikt nie łaził za nim i nie wlepiał ujemnych za oddychanie, a trzeba przyznać, że to było źródłem większość zachowań Maxa.
Dopiero, gdy ruszał w dalszą drogę zobaczył, jak Hux budzi śpiącą Violę. Naprawdę co się działo w tym Lesie nie wiedział nikt. Był ciekaw, czy Hux świadomie ich tu wysłał, by trochę się z uczniów ponabijać, czy jednak spodziewał się, że cały ten szlaban rozegra się nieco inaczej.
Solberg dostrzegł niedaleko żabę, którą chciał złapać, by zabrać jej mózg, ale już po kilku krokach musiał się zatrzymać. Poczuł straszy smród i schylił głowę, by znaleźć jego źródło. Okazało się, że wdepnął w niezłe gówno. I to tym razem nie w przenośni, a dosłownie. W myślach poczuł tę piękną ironię losu.
Wyjął różdżkę i oczyścił swojego buta tylko po to, by zorientować się, że odchody uczepiły się też drugiej nogi. Przewrócił oczyma już lekko podirytowany i ponownie wziął się za czyszczenie obuwia. Nie miał zamiaru roznosić odchodów na każdym kroku.

Kostka: C, w poprzednim rzucie

Festiwal wybuchu śmiechem czas zacząć.
Spokojnymi krokami przedzierał się przez kolejne warstwy cholernego, Zakazanego Lasu, by następnie przystanąć obok jednego z drzew, zastanawiając się poważnie nad tym, czy to ma jakikolwiek sens. Ucieczka nie wchodziła w grę, bo Hux ich obserwował, teleportować się nie mógł, bo na terenie Hogwartu panowała bariera... Felinus w myślach przekręcił oczami i począł wyskubywać bliżej nieokreślone drewno. Tak na początku myślał, przedzierając się zaklęciem Diffindo, co nie zmienia faktu, iż ostatecznie pojął, iż jest to kora drzewa wiggen, z której to tak niedawno warzył eliksir wiggenowy. Okazja do kradnięcia wydawała się być idealna, aczkolwiek ostatecznie Puchon uznał, że ma gdzieś możliwość utraty punktów i przeszedł w dalszą część lasu.
Przeszedł, spoglądając na Maximiliana, który wpierdolił się butami w jakieś gówno i nie mógł tego usunąć. Lowell powstrzymał się od rzucenia w jego stronę ironicznego uśmiechu, chociaż w duszy śmiał się głęboko z takiego zrzędzenia losu i ostatecznie... przeszedł dalej.
W las.
Głębiej.

Naprawdę nie wiedział, czy miał się śmiać, czy płakać. Samo zadanie nie było dla niego jakąś wielką karą i męczarnią, ale te pechowe sytuacje, jak wpadanie do dziury, czy wdepnięcie w gówno były po prostu żałosne. Przynajmniej w oczach ślizgona. Już o utracie punktów przez nie uwagę nie wspominając.
Widział, jak z jednej strony, Felinus szuka czegoś w trawie, a z drugiej buszuje Violetta. Max był naprawdę ciekawy, z czym wrócą do Hogwartu.
Wtedy zobaczył znowu żabę. Skakała radośnie przed nim, nie spodziewając się, że zaraz młody ślizgon postanowi sobie na nią zapolować. Krótkim zaklęciem spowolnił ją i dzięki temu już kilka sekund później, mógł pozyskać jej mózg. Bezpiecznie schował składnik do przygotowanej wcześniej fiolki i już miał wracać do Huxleya, gdy zobaczył drugiego płaza. Tym razem uważniej wybadał otoczenia i gdy naprawdę upewnił się , że nikt mu nie wyrośnie spod ziemi, złapał żabę i ją także pozbawił tak ważnego organu, jakim był mózg. Ten jednak, schowany w naczyniu, schował do własnej kieszeni w nadziei, że dołączy do jego kolekcji. Nie słyszał opierdolu, więc uznał, że misja złodziejowania się udała.
-Proszę profesorze. Kora kasztanowca i mózg żaby. Misja wykonana. - Zdał Huxowi krótki raport. Najchętniej zostałby tu jeszcze i na własną rękę próbował znaleźć jakieś ciekawe składniki, ale wiedział, że pod czujnymi okiem Williamsa nie ma co na to liczyć.

//zt

Kość: F

Tym razem przyszło jej szukać składników kawałek dalej. Gdzieś gdzie nie mogłaby zasnąć i zostać zjedzona przez jakieś leśne monstrum. Zresztą zasypianie pod drzewem nie było najmądrzejsze także z kilku innych powodów. Chociażby dlatego, że była teraz jeszcze bardziej niewyspana i podirytowana. Sytuacji z pewnością nie poprawiał fakt, że po przejściu pewnej odległości między drzewami, rzucającymi sporo cienia coś pisnęło i wplątało jej się we włosy.
Próby wyciągnięcia szamoczącego się potworka z plątaniny kruczoczarnych pasm było naprawdę ciężkim i bolesnym działaniem. Tym bardziej, że mały cholernik pokąsał ją kilka razy po palcach. Niemniej jednak w końcu udało jej się chwycić w obandażowaną dłoń nietoperza. I pewnie w normalnych okolicznościach przygarnęłaby go do siebie i pozwoliła zamieszkać w swoim pokoju, nazywając go Bruce i karmiąc bananami z ryneczku niedaleko mieszkania tak teraz niestety musiała pozyskać składniki dla eliksirów.
Nieważne jak bardzo tego nie chciała, sięgnęła po różdżkę i szybkim Rumpo złamała błyskawicznie kark małego nietoperka. To był najszybszy sposób, żeby nie musiał cierpieć przy odcinaniu skrzydeł. W tym przypadku zapewne najbardziej humanitarna byłaby Avada, ale: po pierwsze było to zaklęcie niewybaczalne. Po drugie: zdecydowanie go nie opanowała. I po trzecie: musiałaby to zrobić niewerbalnie.
I tak już skróciła cierpienia zwierzęcia, by móc schować odcięte skrzydła do małego woreczka i ruszyć na dalsze poszukiwania składników.

Wycieczka z uczniami okazała się być bardzo interesująco. Kiedy każdy poszedł w inną stronę okazało się, że nikt nie potrafi na własną rękę zwiedzać zakazany las. Kto wie może jakikolwiek las, bo przecież w tej części nie było specjalnie wiele niebezpieczeństw obecnie, co sprawdziłem kontaktując się z naszym gajowym. Jednak już po chwili Solberg wpada do dołu, a Felinus biegnie prędko na ratunek. Kiedy widzę zaś w jaki sposób Lowell zebrał brzytrotrawę i co zrobił z rękami uderzam ręką w czoło.
- Jezus maria, Felinusie! Równie dobrze mógłbyś zdjąć gacie i próbować wciągnąć trawę tyłkiem, może poszłoby ci lepiej niż dwoma, pozornie sprawnymi rękami - mówię przerażony na to co zrobił sobie chłopak, ale też kiwam głową z uznaniem kiedy ten leczy sobie ręce. Mamroczę coś pod nosem i podchodzę żwawym krokiem do Violi, którą budzę prędko.
- Zakładam, że coś pomogło ci zapaść w drzemkę. Chodźmy dalej zanim cię pożre - oznajmiam bez krztyny zaniepokojenia, więc mogło to zabrzmieć jak przedni żart, chociaż wcale nim nie było. Ledwo odchodzę od Krukonki, a tu wpadam na Solberga, który próbuje sobie korę schować do kieszeni.
- Solberg... - mówię z westchnięciem kręcąc głową na niesubordynację ucznia i ze smutkiem odejmując mu kolejne punkty. Parskam jednak śmiechem kiedy widzę jak Max już po chwili musi sobie czyścić nogi z odchodów jakichś zwierząt. Violetta i Lowell robili postępy, ale to Ślizgon jako pierwszy przyniósł mi dwa składniki.
- Nie możesz wracać sam, idziesz obok mnie i się nie oddalasz - oznajmiam i zmuszam go do dalszego spacerku w oczekiwaniu na innych.

@Violetta Strauss @Maximilian Felix Solberg @Felinus Faolán Lowell

Uwaga!
Jeśli zdobędziecie jakiś składnik, bądź utracicie punkty proszę podkreślcie to w poście. Max jesteś obok mnie mentalnie, ale nie musisz niż pisać, zostałeś też już rozliczony.

Absurd gonił absurd, dlatego gdzieś pod kopułą czaszki po prostu Felinus kisnął z tego wszystkiego. Nieszczególnie obca była mu reakcja Huxleya na zakrwawione ręce, które dość szybko zaleczył zaklęciami uzdrawiającymi, choć musiał ostatecznie przyznać, że propozycja, jaką złożył, mogłaby być wyzwaniem zarówno dla niego, jak i Solberga. Proponowanie takich głupich pomysłów przy tej dwójce, jak chociażby wciąganie trawy dupskiem, mogło nieść ze sobą liczne konsekwencje w przyszłości, dlatego koniec końców Lowell gdzieś sobie zapisał słowa profesora w pamięci, by następnie, gdy zajdzie taka potrzeba, zwyczajnie to przetestować. Do opiekuna szlabanu rzucił delikatne, poniekąd ironiczne podniesienie kącików ust do góry, jakoby uznając jego wyobraźnię i oddając pewnego rodzaju respekt.
Zbyt długo nie zawędrował. Posiadał brzytwotrawę, a także korę drzewa wiggen, które powinny wystarczyć i zadowolić Williamsa. O mało co jednak, w drodze powrotnej, kiedy jeszcze szukał jakiegoś potencjalnego składnika, po prostu się nie potknął. Część stopy skutecznie zahaczyła się o korzeń drzewa, a Felinus, poprzez swój zajebisty refleks łasicy, zwyczajnie uniknął randki z ziemią oraz możliwości rozwalenia sobie własnej twarzy. Po tym wręczył składniki nauczycielowi magii leczniczej.
— Brzytwotrawa oraz kora drzewa wiggen. — zakończywszy, nie poszedł jednak, spoglądając przez chwilę na Solberga i potem z zaciekawieniem obserwując kolejne poczynania panny Strauss, która najwidoczniej nie miała tyle szczęścia, co oni. Swobodny spacer wśród perfekcyjnie bezpiecznego lasu.

Tutaj kostka na niewyjebanie się, wkleję jutro

J

Pomogło albo nie pomogło. Ostatnio spała naprawdę kiepsko i nie zdziwiłaby się, gdyby to był główny powód niekontrolowanej drzemki. Po prostu dopadło ją zbyt mocne zmęczenie i tyle. Nie ma się nad czym rozwodzić i na pewno nic jej nie zje. Raczej. Chyba... Całkiem możliwe.
Ze zdobytymi wcześniej skrzydłami nietoperka, ruszyła dalej na poszukiwania jakiś składników co jakiś czas zerkając przez ramię, by skontrolować gdzie znajduje się nauczyciel i czy akurat patrzy w jej kierunku. Musiała przyznać, że nieco korciło ją, by pod pretekstem szukania składników zagłębić się nieco dalej w las, ale chyba chwilowo starczyło jej kłopotów.
W czasie spaceru natknęła się jednak na skupisko pewnych kwiatów. Jakich? Nie pytajcie. Po prostu zdawało jej się, że podobne widziała kiedyś w sali eliksirów także chyba mogła śmiało je zebrać. I douczyć się z zielarstwa skoro jej tak kiepsko szło rozpoznawanie roślin użytkowych.
Bez zbędnego kombinowania zrobiła dwa bukieciki, które po chwili wręczyła Huxleyowi wraz ze skrzydłami nietoperza. Całkiem ciekawe połączenie. Miała nadzieje, że tyle wystarczy i zostanie zwolniona z dalszego kwiatozbierania. Dopiero po uzyskaniu błogosławieństwa nauczyciela stwierdziła, że może wrócić do zamku, zostawiając za sobą cały ten szlaban.

z|t

Ekwipunek: Wiggenowe korale, eliksir wiggenowy, Pierścień Sidhe (węże)

Kim byłby, jak nie sobą, gdyby zignorował plotki, krążące przez ostatnie dni po zamku? Nie miał pojęcia skąd wzięła się ta informacja, ale do uszu Maxa doszły plotki, że po Zakazanym Lesie kręci się jakiś demimoz, który gubi włosy jak zestresowany pacjent onkologii. To była jedyna taka okazja, więc ślizgon postanowił wybrać się w celu potwierdzenia tych wieści. Taki składnik i to w dodatku względnie świeży mógł być ogromnym skarbem. Wiedział jednak, że Zakazany Las to nie ogródek Lowella i może nie wyjść z niego aż tak bezkarnie dlatego postanowił się przygotować. Wziął swoją nową różdżkę z wawrzynu, spakował do torby flaszkę z wiggenowym i już miał wychodzić, gdy jakiś cichy głosik kazał mu się cofnąć. Przed oczami miał minę Felka i Lucka, którzy niezbyt szczęśliwi patrzą na jego pogryzione przez pustniki czy inne gówna ciało. Z ciężkim westchnięcie wyjął więc jeszcze z kufra wiggenowe korale, które dostał od Blake, a które obiecał nosić i pierścień Shide, który wygrali za przejście labiryntu. Tak uzbrojony uznał, że zrobił wszystko, co mógł i wyszedł z zamku.
Przemykał cicho przez błonia, uważnie oglądając się, czy nikt przypadkiem go nie śledzi i w końcu zniknął pomiędzy drzewami. Gdy czuł się już względnie bezpiecznie, zdjął z głowy kaptur i zaczął się rozglądać za tropem demimoza. Względną wiedzę na ten temat miał, ale nie było to takie łatwe. Rozglądał się przez dłuższy czas, krok po kroku zagłębiając się coraz bardziej w gęstwinę. Jak na ślizgona przystało, już dawno przestał zwracać uwagę na ścieżkę i zostawił ją gdzieś z tyłu. Już miał wrażenie, że usłyszał jakiś hałas w krzakach. Odwrócił się, unosząc wysoko różdżkę, by być gotowym na ewentualny atak, gdy okazało się, że to nie żaden zwierz, a potwór w ludzkiej skórze. Callahan.
-No tak, kto inny mógł tu się pojawić, jak nie ty. Co, teraz nawet wysrać się w krzakach nie mogę żebyś mi dupy nie zawracał? - Przywitał się milutko z gryfonem, jednak różdżka wciąż była uniesiona. Bardziej pewne było, że ta bestia go zaatakuje niż jakiś przypadkowy centaur czy inne żądlibąki.

Naprawdę ostatnimi czasy starał się unikać kłopotów. Chodził ładnie na lekcje, trzymał nerwy na wodzy jak widział Solberga albo kogokolwiek innego, kto go wkurwiał, nie szlajał się po żadnych podejrzanych miejscach, nie prowokował konfliktów - a tego dnia wybrał się na zupełnie niewinną przebieżkę po szkolnych błoniach, skrajem lasu, bardzo miło, na łonie natury, gdzie mógł nawdychać się jodu czy czegośtam; truchtał sobie całkiem zrelaksowany, dopóki nie musiał ukucnąć, by zawiązać sznurówkę, którą niechcący związał sobie w supeł, musiał więc ją najpierw rozplątać, znów wiązać, strasznie dużo zachodu, a jak tak kucał schowany niechcący za drzewem, dostrzegł że w oddali jakaś postać przemierza tak zwanym cichaczem błonia i zmierza prosto do Zakazanego Lasu. Hm. Interesujące. Prawdopodobnie miałby to w nosie i pobiegł dalej, gdyby w owej postaci przyczajonej, podejrzanej, nie rozpoznał znajomej sylwetki.
K u t a s o l b e r g.
Co mógł robić ten chory pojeb nocą w sercu zakazanego lasu? Na pewno jakieś niecne rzeczy, aż strach pomyśleć, co to mogło być; mógł mieć laboratorium produkujące jad bazyliszka, prowadzić handel ludźmi z centaurami, mógł trzymać w krzakach jakąś niewolnicę seksualną, nie wiedział co, ale był przekonany, po prostu czuł, że Solberg coś knuje, bo takie zakradnie się nocą do lasu śmierdziało na kilometr złymi zamiarami. - Mam cię, ty chuju niemyty - wymamrotał złowieszczo pod nosem  i oczywiście, jako porządny uczeń powinien teraz iść do zamku i powiedzieć któremuś z nauczycieli, gdzie wędruje Ślizgon. Co więc zrobił? Zawiązał porządnie sznurówki i ruszył w ślad za złoczyńcą, zgrabnie niczym puma prześlizgując się pomiędzy gałęziami... do momentu, aż nie wpadł na jakieś wyjątkowo szeleszczące krzaki i został zdemaskowany. Taki z niego tajny detektyw jak zaklęciarz. Sam też zaraz uniósł różdżkę wydobytą pospiesznie z dresu. - Aa, to sorry mordo, skoczę do zamku i przyniosę ci papieru - odparł tak jakby naprawdę miał to na myśli, ale zamiast tego zrobił kilka kroków w stronę Maksia, nie bardzo zaniepokojony faktem że ten mu grozi różdżką, bo... no, widział go już w akcji z zaklęciami i nie była to zbyt niebezpieczna akcja - Co ty kurwa kombinujesz, co? - spytał podejrzliwie, bo był przekonany, że Max nawet srać nie potrafił bez złych zamiarów.

Ekwipunek:  Wiggenowe korale, eliksir wiggenowy, Pierścień Sidhe (węże)


Oczywiście, że musiał akurat dzisiaj natrafić na Callahana. Nie mógł to być Lucek, który postanowił przynieść mu butelkę ognistej, czy jakaś dobra dupa szukająca po lesie kogoś, kto by pozwolił jej poczuć się kobietą. Nie... To musiał być Boyd i jego wkurwiający ryj.
Domyślał się, że gryfon tak łatwo nie odpuści. To by było zdecydowanie zbyt piękne. Dlatego też miał w pogotowiu różdżkę, żeby w razie potrzeby trochę go uszkodzić i zostawić na pożarcie jakiejś akromantuli, czy co tam kryło się w tych krzakach.
-A od kiedy to aż tak interesuje Cię moje życie? Mógłbym spytać o to samo, bo nie wiem, czy zauważyłeś, ale też kręcisz się jak jakiś jebany creep po zaroślach. - Dał się wciągnąć w dyskusję, bo raczej nigdy nie odmawiał sobie tej drobnej przyjemności. -Uznaj to za gwiazdkowy prezent, że Ci dzisiaj nie wyjebię i spierdalaj stąd bo marnujesz mój czas. - Dodał jeszcze, bo naprawdę chciał zdobyć te włosy, a nie chciał tutaj łazić z Callahanem deptającym mu po piętach.
Już miał nieco inaczej wyprosić Boyda z jego kawałka lasu, gdy jego uszu wyłapały jakiś cichy pisk z głębi zarośli. Zdecydowanie było to coś, czego wcześniej nie słyszał. Zaczął się lekko niepokoić. Nieznane zwierzęta mogły znaczyć tyle samo dobrego, co złego. Próbował przejrzeć szybko swój mentalny katalog magicznych istot, ale nie przychodziło mu nic, co mogło wydawać podobne dźwięki. Do tego był przekonany, że nic podobnego wcześniej w tych okolicach nie słyszał, a przecież nie była to jego pierwsza wycieczka do ZL. Potrząsnął lekko głową wracając do rzeczywistości. Miał tylko nadzieję, że cokolwiek to było nie piszczało z głodu i nie zbliżało się do nich wielkimi krokami. Chociaż wtedy mógłby zrobić z Callahana żywą tarczę i załatwić za jednym razem dwa problemy.

- Ja przyszedłem na grzyby i przy okazji powstrzymać się od czegokolwiek co tam knujesz - odparł równie nieuprzejmym co rozmówca tonem i na pewno bardzo miło i interesująco byłoby wdać się w intensywną dyskusję z Solbergiem, trochę się jeszcze wzajemnie poszykanować, pogrozić, może nawet wbrew temu co obiecywał kolega doszłoby do jakichś fajnych rękoczynów, ale musiał zaniechać tej fascynującej rozmowy w połowie, bo coś innego zwróciło jego uwagę. W czasie gdy Max wyglądał, jakby nagle zaczął intensywnie coś kontemplować, Boyd usłyszał za sobą jakiś rytmiczny zgrzyt, któremu - jak się chwilę później okazało - towarzyszyło też światło. Postać była na tyle daleko, że nie rozpoznał, kto to, obstawiał jednak, że to zapewne musi być gajowy, który przecież lubił węszyć dookoła lasu a potem kablować opiekunkom i robić aferę z niczego - wtedy też dotarło do niego, że w swoim absolutnie genialnym planie śledzenia Solberga na miejsce (potencjalnej) zbrodni nie uwzględnił faktu że jeśli zostaną przyłapani w lesie obaj, to obaj będą uznani za równie winnych. Kurwa. Obejrzał się za siebie, by tylko utwierdzić się w przekonaniu, że ktoś za nimi lezie i wygląda jakby czegoś szukał. Albo to, albo szedł najebany, bo ruszał się zygzakiem i przystawał co chwilę. - Zamknij się, ktoś idzie - fuknął bardzo kulturalnie ściszonym głosem; wcale mu się nie to nie podobało, ale wyglądało na to, że jedyne co mogli teraz zrobić, to spierdalać wgłąb lasu i dokończyć to urocze spotkanie, gdy minie niebezpieczeństwo w postaci tajemniczego leśnego latarnika.

Ekwipunek: Wiggenowe korale, eliksir wiggenowy, Pierścień Sidhe (węże)

Przewrócił oczami, bo jakoś nie wyobrażał sobie, żeby Boyd był fanatykiem zbierania grzybów. Chyba, że akurat szukał muchomora żeby otruć każdego faceta, który śmiał spojrzeć na jego siostrę. Solberg jednak wątpił, żeby gryfon zniżał się do takich metod, gdy zawsze można było użyć pięści.
Wsłuchiwał się w piski, próbując podjąć decyzję, czy spierdalać i zostawić Boyda na pastwę potwora, czy może zignorować to i dalej szukać demimoza. Nie zdążył jednak się namyślić, gdy Callahan go uciszył.
Już miał coś odpowiedzieć, gdy okazało się, że pierwszy raz w życiu gryfon gada coś z sensem. Żaden z nich nie chciał być tutaj przyłapany przez kogoś ważniejszego od nich. I to na pewno nie w swoim towarzystwie.
-Kurwa... - Mruknął, po czym nie oglądając się na gryfona zaczął brnąć w głąb lasu na chwilę zapominając o tym, że przed chwilą słyszał tam jakieś niewyjaśnione dźwięki. Strata punktów i gniew Beatrice były w tej chwili dla niego większym problemem niż jakiś tam zwierzaczek z ostrymi kłami.
Zauważył, że Callahan ruszył za nim. Szczerze nie obchodziło go, czy ten kretyn wpadnie w tarapaty. Bardziej zależało mu na ratowaniu własnej skóry.
-Harena Missus! - Mruknął, a z końca jego różdżki wydobył się piasek, mający na celu zatrzeć ich ślady. Ktokolwiek chciał za nimi iść nie myślał sobie chyba, że Max tak łatwo da się znaleźć wśród drzew. Zdecydowanie chciał zrobić wszystko, by utrudnić mu życie.

Jak pomyślał, tak zrobił i zaczął spierdalać wgłąb lasu, również nie interesując się tym co robi Solberg, co w zasadzie było dość trudne bo typ szedł kilka kroków przed nim. Fakt, że splot okoliczności i goniący ich tajemniczy jegomość ze skrzeczącą lampą doprowadziły to tego że zmierzali oboje w tym samym kierunku wcale nie oznaczał, że szli razem, oczywiście, co to to nie; po prostu zmierzali w tym samym kierunku, jak najdalej od potencjalnego przydybania na przebywaniu w zakazanym miejscu. Max całkiem sprytnie zatarł ich ślady, dzięki czemu natychmiastowo stali się trudniejsi do wytropienia, ale przyznał mu to tylko w myślach, pewny, że żadne pozytywne słowa skierowane do tego frajera nie przeszłyby mu przez gardło.

Rzućcie k6 (teraz tak na serio). Każde 30 punktów z Gier Miotlarskich daje 1 przerzut.

Spoiler: