Ślizgon przez długą chwilę przeglądał różne księgi, odkładając na jedno miejsce te, które uznał za przydatne. Specjalnie jednak wybierał takie, które nie będą wskazywały tytułem na jego zamiary.
"Miłość poprzez magię" - phi! Też coś. Gdyby wypożyczył taką książkę, od razu byłoby wiadomo, że coś planuje.
Z drugiej jednak strony, ksiega wydawała się taka ciekawa... Och, opisują nawet jak... Nie, no skąd. Przyjdzie pójźniej.
Póki co weźmie tylko takie ogólnotematyczne.

Nagle wyłonił się zza regałów, podchodząc do Effie i Rosalind. Niósł oburęcz kilka wielkich i ciężkich książek.
- Co znalazłyście?

Przeglądając książki trafiła na coś o trujących roślinach. Właściwie czemu nie. Pomyślała spoglądając na okładkę książki. Zielarstwa nie było nadal, a warto dowiedzieć się czegoś nowego. Spojrzała na Narcissa.
- Trujące rośliny, a ty co tam niesiesz? - Zapytała spoglądając na jego książki.

Usiadł przy stoliku, kładąc książki na stole. Pedantycznie równo, jedna na drugiej.
- Ach, takie przeróżne, bardzo ogólne informacje. Wziąłem w nadziei, że znajdę coś interesującego - sięgnął po pierwszą książke, w nadniszczonej, skórzanej oprawie. "Zaklęcia i uroki wszelakie", tytuł jak widać wręcz kipiał nadmiarem wiadomości.

Rosalind:
Rosalind wypatrzyła pomiędzy regałami zamyśloną Vanessę. Podeszła do niej cicho, kopnęła ją lekko w tyłek i zniknęła za rogiem regału, po drodze chwytając tom zawierający pełną listę przydatnych zaklęć z dokładnym opisem działania i ewentualnymi przypisami o przeciwzaklęciach dla czarodziejów o różnym poziomie zaawansowania. Była pewna, że Ness jej nie zauważyła. Dobiegła z księgą do Eff i Narcissa.
- Zaklęcia, klasycznie. - powiedziała w skrócie. W duchu cieszyła się, że Ślizgoni także nie zarejestrowali jej wybryku. Uśmiechając się tajemniczo zajęła jedno z miejsc przy stoliku.

Narci:
Narciss spojrzał nieco zaskoczony na biegnącą Rosalind. Cóż to, żeby biegać w bibliotece? Aż dziw. Skinął jednak głową.
- Tak, tak, klasycznie... Dlaczego biegłaś?

Vanessa:
Ness powstrzymała się od krzyknięcia, tylko dlatego, że była w bibliotece. Miała pewność, że przy następnej okazji złamie blondynce obcas. Zamiast tego - jak na razie - powtórnie mruknęła zaklęcie: "Wingardium Leviosa". Po czym, udała się do czytelni.

Rosalind:
Zacisnęła usta, powstrzymując uśmiech.
- Tak jakoś wyszło... Sama nie wiem. - kłamstwo. Małe, ale jednak. Ale kto się dowie? Była mistrzynią w tym fachu, mimo że się nim brzydziła. - Narciss, nie poznałeś jeszcze Williama osobiście, prawda? - zapytała, chociaż odpowiedź była niemal oczywista. Dlaczego zapytała? Ot choćby dla zmiany tematu.

Narciss:
Niemal od razu stracił zainteresowanie książką.
- Tak, nawet nie wiem, jak to wyszło! - odpowiedział z przejęciem, odwracając się w jej stronę. - A przecież tak trudno go nie zauważyć, prawda? Musiałem być zajęty kimś innym...

Rosalind:
Odsunęła od siebie książkę i oparła brodę na ręce, wpatrując się w Narcissa.
- Czy ja wiem czy tak trudno...? Raczej tej chmury dymu. Tego nie da się przeoczyć. - zauważyła zgodnie z prawdą. - Musiałeś być naprawdę baaaardzo zajęty. Tylko kim?

Narciss:
- Och, był bardzo wyjątkową osobą... - mruknął z tajemniczym uśmiechem. Przysunał się nieco bliżej niej, z teatralnym przejęciem ściszajac głos. - Był krukonem, doprawdy to było takie urocze!

Przeglądając strony książki trzymanej przez siebie usłyszała słowa Narcissa. Zastanowiła się czy może wie o kim on mówi, jednak nie kojarzyła. No cóż właściwie to w ogóle nie znała za wielu Krukonów, jakoś tak częściej trzymała się z mieszkańcami własnego domu. Przerwała rozmyślenia i ponownie spojrzała na książkę o roślinach.

Rosalind:
Przejęcie, z jakim Ślizgon opowiadał o Krukonie było wręcz ujmujące. Rosalind poprawiła pasmo włosów, które wymknęło się i opadło na jej twarz, zastanawiając się, czy widziała kiedykolwiek jakiegoś chłopaka w Ravenclawie.
- Wiesz... Twój urok osobisty i tym podobne jest niezaprzeczalny, ale... - zaczęła powoli, ostrożnie dobierając słowa. - Nie jestem pewna, czy William szuka znajomości tego typu, jest raczej nieco ascetyczny. - powiedziała, mając nadzieję, że nie urazi z żaden sposób Ślizgona.

Spojrzał na nią chłodno.
- Jeśli chcesz mi powiedzieć, że woli blondynki od blondynów, to pragnę cię poinformować, że doskonale zdaję sobie z tego sprawę - burknął, odsuwajac się nieco. Sięgnął rozdrażniony ponownie po książkę.
Czyżby wyglądał na takiego głupca? Przecież nie jest ślepy!
Bezczelność...

...zagryzł wargę, wbijając szkliste spojrzenie w przypadkowy obrazek.

Rosalind:
I znowu to samo... Jak miło.
- Nie wiem, co siedzi w jego głowie. Nikt nie wie. - powiedziała szybko, zła na siebie, że w ogóle poruszała temat. - Nie o to mi chodziło, nie chciałam Cię urazić. - dodała zrezygnowana. Strasznie drażliwy człowiek. Ale może przynajmniej nauczy się przy nim panować nad tym, co mówi?

Narciss:
Prychnął cicho, kartkując księgię i szukając czegoś interesującego.
- Och, daruj sobie, moja droga - mruknął, zatrzymując się przy jakimś interesującym tekście. - Wybaczam.

Przerwała przyglądanie się wyjątkowo ciekawemu rysunkowi obrazującego jakąś trującą roślinę i spojrzała na swoich towarzyszy, przez chwilę słuchając ich rozmowy.
- A co się stało z tamtym Krukonem? - Zapytała chcą już zmienić ten temat dotyczący Williama.

- Straciłem zainteresowanie - odrzekł nader wyniosłym tonem, spoglądajac na Effie. - W końcu ile mozna.

Narciss, zazwyczaj uroczy, nagle przyjął wyjątkowo chłodną postawę.
Wyrafinowany, elegancki i iście ślizgoński.

Rosalind:
Zacisnęła mocno szczęki, żeby nie powiedzieć już nic na ten temat, zsunęła się na krześle i ukryła twarz w książce, którą jakoś straciła zainteresowanie. Atmosfera w ciągu minuty zmieniła się nie do poznania.
- Możemy... porozmawiać o czymś przyjemniejszym? - zapytała cicho zza książki, dalej zawstydzona swoim błędem.

- Naturalnie - powiedziała nadal wzrokiem błądząc po stronach książki. Kto by pomyślał, że rośliny są takie ciekawe. Przydałby się w końcu nauczyciel od zielarstwa w szkole. - Jakieś propozycje? - Zapytała odnośnie przyjemniejszego tematu. Sama jakoś nie bardzo takowy obecnie posiadała w zanadrzu.

Narciss długo milczał, wgapiając się w stronice książki. Nawet nie kwapił się, by przesunąć stronę dalej.
- Chciałbym mieć kota - burknął w końcu cicho, łaskawie pomijając poprzedni temat.

Uniosła brwi spoglądając na Narcissa.
- Świetnie, powinieneś sobie wiec go kupić. Fajnie mieć zwierzaka w Hogwarcie, a w Londyńskim sklepie jest dość duży wybór - powiedziała przypominając sobie ostatnią wizytę tam. - Jaką byś chciał rasę?

Wzruszył ramionami, lekko się naburmuszając.
- A co za różnica? I tak nie mogę go kupić - mruknął, zbierając książki ze stołu i wstając. W tych książkach nie ma absolutnie nic!

- Dlaczego? - Zapytała usłyszawszy odpowiedź chłopaka. Przewróciła kartki w książce docierając do spisu treści. Przez chwilę czytała go sprawdzając jakie informacje mniej więcej znajdują się w tej lekturze. Ostatecznie stwierdziła, że będzie co czytać.

Należałoby więc wymyśleć coś, co byłoby idealną nauczką dla niektórych. W tych księgach nic nie ma. A nawet jeśli jest, to przecież nie może zdradzić się z zamiarami. Czy Effie by mu pomogła, gdyby wiedziała? Narciss spojrzał na dziewczyne przenilkiwie, w cichym zamyśleniu.
Nie, na pewno nie. W końcu znają się wciąż krótko.

Westchnął po chwili, spoglądając na nią nieco przytomniej.
- Hm? Ach... rodzina mi nie pozwala.

Rosalind:
Przewróciła kolejną stronę książki, wodząc wzrokiem po tekście, który jej nie pochłaniał. Nie w takich okolicznościach. Odłożyła książkę, myśląc o temacie rozmowy.
- Ale miałeś kota. Anuszkę. Zmieniło się coś?

Narciss:
Westchnął nieco zrezygnowany i znów usiadł.
- Właśnie... MIAŁEM - uśmiechnął się uprzejmie, przesuwając palcem po okładce książki. - No ale zwierzęta umierają, prawda?

Spojrzała na Lind, po czym na Narcissa.
- Sądzę, że Rosalind chciała zapytać, czemu nie możesz mieć kolejnego skoro tamtego miałeś, no i znów byś chciał mieć - powiedziała mając nadzieję, że dobrze zrozumiała.

- Ach! Najmocniej przepraszam... jestem już zmęczony... - uśmiechnął się przepraszająco, przygryzając lekko wargę. Cóż za głupiutka pomyłka! Aż uśmiechnął się rozbawiony. - Nie mogę, bo mój ojciec mi zabronił. Powiedział, że żadnych więcej zwierząt. Owszem, tutaj co prawda nie widzi, ale co, gdybym miał wrócić? Na przykład na święta.

Rosalind:
Spojrzała na chłopaka nie rozumiejąc reakcji, potem uświadomiła sobie przy pomocy Effie nieporozumienie. Błąd sformułowania.
- Chodziło mi właśnie o to. O zmianę w rozumowaniu rodziców. Dziwna sprawa, raz się zgodził, co mu szkodzi drugi? A wakacje zwierzaka u jakiegoś przyjaciela?

Uśmiechnęła się widząc, że dobrze zrozumiała słowa Gryfonki. Spojrzała więc na Narcissa, czy w ogóle zastanawiał się nad takim rozwiązaniem. Gdyby nie fakt, że miała nadzieję, iż jej matka ostatecznie nie wyrzuci jej z wężem, to pewnie też by zastanowiła się czy nie zostawić Sarpedona u kogoś.

Zacisnął lekko usta.
- To... też nie jest dobre rozwiązanie... - mruknął, wzruszając ramionami. Tak, zdecydowanie nie jest to rozwiązanie, które mogłoby być zrealizowane. Kiedy tak o tym myśli, co raz bardziej uderza go niesprawiedliwość.
A miał być Księciem.

Rosalind:
Westchnęła cicho. Na razie nie była w stanie pomóc ani wymyślić sensownego wyjścia z tej sytuacji. Trudno.
- Ciężka sprawa. - mruknęła, próbując wydedukować jakiś wiarygodny powód, dlaczego rodzice chłopaka nie zgadzają się na zwierzaka, skoro już raz się zgodzili. Czyżby choroba?

- Jesteś w szóstej klasie, więc niewiele szkoły Ci pozostało. Potem zamieszkasz sam i kupisz sobie ile kotów będziesz chcieć - stwierdziła. Po czym spojrzała na Rosalind.
- W Beauxbatons chyba też nie trzymałaś węża w szkole? - Zapytała, właściwie gdy był mały to czemu nie, ale pewnie jak tak bardzo się rozrósł, to już był z tym problem.

Rosalind:
Przytaknęła, słysząc wypowiedź Effie pod adresem Narcissa. To była dobra perspektywa, marzenia trzeba spełniać.
- Na początku w Beauxbatons trzymałam Parello, to było gdzieś w pierwszej klasie, pięć lat temu, gdy go dostałam, ale potem rósł za szybko i nabrał skołonności do usamodzielniania się, więc stwierdziłam, że bezpieczniej będzie go zostawić w domu. Na drugi rok już ze mną nie jechał. - odpowiedziała. - A Ty wcześniej miałaś w szkole jakieś zwierzę?

Zamilkł, zamyślając sie.

Tak, przeciez teoretycznie mógłby. Jak skończy szkołę, nie będzie już musiał wracać do domu na święta. Nikt by nie doniósł. To takie oczywiste, prawda? Jakby sam na to nie wpadł.
...Och, tak, szkoda, że nie wie, gdzie miałby się wyprowadzić.

Spojrzał na Effie w końcu.
- No tak, masz racje - przytaknął, zakładając ręce na piersi. - Tylko, że to też mogłoby nie zadziałać. Muszę już chyba iść.

Vanessa:
W końcu zadowolona z siebie wróciła do biblioteki i odłożyła wszystkie książki na miejsce. Po chwili podeszła do nich i przywitała się miłym uśmiechem. Oparła się o ścianę i przysłuchiwała z zainteresowaniem rozmowie. Przelotnie spojrzała na ślizgona. Nie wiadomo czemu, kiedy na niego patrzyła nie nasuwało jej się słowo Narciss, tylko Narcyz. Nie dając nic po sobie poznać, zaczęła wpatrywać się w widok za oknem.

Usłyszawszy końcówkę wypowiedzi Narcissa westchnęła w końcu.
- Szukasz problemu na siłę. Założyłeś z góry, że kota mieć nie możesz i nawet nie chcesz znaleźć rozwiązania. - Powiedziała już zmęczona. - Nie będę przecież na siłę Cię odciągać od tego przekonania. - Stwierdziła zatrzaskując książkę o roślinach.

Narciss:
Uśmiechnęła się zachęcająco do Vanessy, mając nadzieję, że zapomniała już o akcji z kopniakiem. Następnie przeniosła spojrzenie na Narcissa.
- Jeśli musisz iść, to trudno, nie będziemy Cię zatrzymywać... - powiedziała w końcu, zerkając na stos wyciągniętych przez niego książek. Było ich naprawdę dużo.

Spojrzał na Effie urażony, lekko zagryzając wargę.
- Och, oczywiście. Szukam problemów - mruknął, zbierając książki. Szybko znikł za regałami, odkładając je na miejsce. Te mu się nie przydadzą. Są nudne. Pospiesznie wziął książkę o eliksirach, która wcześniej rzuciła mu się w oczy. Ta może się przydać. Przycisnął ja do siebie, by nikt nie zauważył tytułu. Po chwili znów pojawił się koło Effie, uśmiechając się słodko.
- Pójdę poczytać. Do zobaczenia później, miłe panie - posłał im uśmiechy, po czym szybko znikł im z oczu.

Westchnęła widząc znikającego Narcissa. Dostrzegając wcześniej jego urażone spojrzenie pomyślała trzeba było milczeć. Jednak przyszło jej to do głowy trochę późno. Może Ślizgon nie będzie długo na nią zły? Lubiła jego towarzystwo. Jednocześnie wiedziała, że miała racje to mówiąc, tylko nie zawsze trzeba mówić prawdę, albo przynajmniej zachowywać te spostrzeżenia dla siebie.
- Na razie - powiedziała do wychodzącego z biblioteki Narcissa.

Bell weszła do biblioteki. Już z daleka zobaczyła Effie w towarzystwie innych ludzi, który nie znała, dziś jednak skierowała się do innego działu. Mugoloznastwo. Dobrze wiedziała czego szuka i nie chciała tracić czasu na coś innego. Musiała to zrobić jak najszybciej.
Wyjęła książkę opatrzoną tytułem "Przepisy Kulinarne". Szybko ją przekartkowała, chcąc zobaczyć czy jest tam coś czego szuka. Znalazła, jednak zauważyła mnóstwo wyrazów, których szczerze mówić... znaczenia nie znała. Co dalej?
Po niedługim namyśle, wpadła na świetny pomysł. Wypożyczyła książkę i wyszła z biblioteki.

Wszedł do biblioteki, poprawiając ciężką torbę spoczywającą na jego delikatnym ramieniu. Był dość nie w humorze, nie było tego jednak po nim widać. Skierował sie w najdalszy i najciemniejszy kąt biblioteki, choć i tak o tej porze miejsce nauki wiało pustką. Odstawił swoją torbę na krześle, po chwili niknąc wśród regałów. Był całkowicie sam, nie musiał się więc obawiać, że ktoś przypadkiem zobaczy, jakiś książek Narciss szuka.

A znaleźć musiał coś, co pozwoli mu uwolnić się od przepełniającego uczucia złości. Eliksir, zaklęcie - cokolwiek, co ukarałoby tego niewyobraźalnie bezczelnego - i chyba nie do końca spełna rozumu - Ravena.
Nawet nie zauważył, kiedy już był przy dziale z eliksirami. Niespiesznie przeglądał po kolei tomy starych i grubych ksiąg.
Dziwił się zresztą sam sobie. Sytuacja, w której dwóch osobników jest nim zainteresowanych nie zdażała się.
Och, oczywiście, miał na myśli taką sytacją, kiedy zainteresowani osobnicy są jego rówieśnikami, w dodatku uczącymi się w tej samej szkole. Nie liczył przecież innych sytuacji. Tych pozaszkolnych.

Właśnie dlatego też wolałby zająć się którymś z nauczycieli. Salvatorem na przykład. Zresztą, to imie było bardzo fascynujace. Może planując zemstę na Ravena poszuka jakiegoś eliksiru miłości, czy coś? Dolałby go nauczycielowi do porannej kawy - jeśli takową pija.

Po dłuższej chwili Narciss skierował się do stolika, gdzie położył kilka zakurzonych książek. Znalazł kilka ciekawych rzeczy. Ksiażka, która zdawałaby się być czysto filozoficznym ujęciem miłości, aczkolwiek zastanawiał się, dlaczego zajdywała się przy eliksirach. Również "Pułapki na złodziei" zdawały się być niezwykle intryfujące - jakby nie patrzeć, Raven był swego rodzaju złodziejem. Wiele innych książek czekało na swą kolej odsunięte nieco od chłopaka. Zabrał się za czytanie.


Dopiero późno w nocy, kiedy już bibliotekarka go wygoniła, wrócił do dormitorium. Postanowił wziąć ze sobą książkę o miłości - która okazała się być sprytnie zakamuflowanymi poradami wraz z ciekawymi przepisami, nierzadko też sprawiającymi wrażenie nie do końca legalnego. Po dłuższej chwili namysłu wziął również tę drugą, o złodziejach. O tej porze z pewnością wszyscy już spali, nie martwił się więc, że ktoś mógłby zauwazyć jego zdobycze. Przez korytarze niemal biegł.

Effie postanowiła, że wybierze się do biblioteki, w końcu całkiem długo już nie miała okazji w niej być, a książki trzeba było oddać. Zabrała więc z dormitorium tom o zielarstwie i ten wyjątkowy o eliksirach. Co prawda bardzo niechętnie rozstawała się z tym drugim, ale przepisy do najciekawszych eliksirów i tak już przepisała, a termin oddania książki już dawno minął. Gdy wytłumaczyła bibliotekarce czemuż też, nie oddała go wcześniej, a raczej gdy spróbowała to wyjaśnić, poszła w stronę regałów, znaleźć coś dla siebie. Lekka irytacja która jej towarzyszyła z powodu idiotycznej rozmowy z bibliotekarką wcale nie pomagała się jej skupić na przeglądaniu tytułów książek. W końcu dotarła do działu ksiąg z urokami i zaczęła przyglądać się poszczególnym tomom. Może akurat znajdzie coś co ją wystarczająco zainteresuje i postanowi to wypożyczyć.

Salvatore wszedł do biblioteki. Do miejsca, gdzie najmniej chętnie przebywał.
Do miejsca, skąd książki brał tylko wtedy, gdy musiał - bo niestety wypłata za nauczanie tutaj była nędzna, że ledwo starczyło mu na podstawowe wydatki.
Wolał również nie myśleć o bibliotekarce, która swym zachowaniem jawnie dawała do zrozumienia, że czuje się królową tego miejsca. Jakby ktokolwiek miał ku temu wątpliwości. Jej skrzekliwy, irytujący głos na każdym krokiem przypominał o jej obecności.
Skierował się do biurka bibliotekarki. Miał przy sobie kilka książek, które musiał oddać. Oraz chciał.
Nie lubił rozmawiać z tą kobietą, wymienił z nią zaledwie kilka słów. Na koniec dodał, że jeszcze zamierza wypożyczyć książkę o eliksirach używanych przy czarnej magii, po czym znikł wśród regałów. Po dłuższej chwili, trzymając dwie książki zbliżył się do jednego ze stolików. Położył na nim książki, odwracajac się do regału.

Uniósł lekko brew, rozbawiony. Nie spodziewał się, że znajdzie w tej bibliotece mugolską prozę.
Kiedy jednak usłyszał, że zbliża się bibliotekarka, odłożył szybko na miejsce trzymaną w ręku książkę - za grosz w niej magii. Szybko wyszedł z bibliotekii, nie chcąc rozmawiać ponownie z bibliotekarką. Za dużo na dziś tej posuchy.