Zerknął ukradkiem na jej pracę, kiedy dziewczyna nagle się wyprostowała. On sam nie lubił run, ale przecież co dwie głowy, to nie jedna - dużo łatwiej było pracować we dwójkę. Był pewien, że gdyby z siostrą byli na tym samym roku, to ciągle by odrabiali razem lekcje. To nie zmieniało jednak faktu, że Chrissie zawsze mogła na niego liczyć. Ona sama zresztą w niektórych przedmiotach była lepsza od niego i bywało, że on sam się do niej zwracał o pomoc. Taką pomoc jeszcze tolerował - gdyby Eliza go poprosiła, to też by nie miał nic przeciwko. Średnio natomiast pasowało mu wtedy, kiedy współlokatorzy próbowali wysępić od niego pracę domową z historii magii (a z tego co zauważył, to niewiele osób przepada za tym przedmiotem). Z czasem jednak nauczył się mieć na to wylane, tłumacząc sobie, że przecież to oni mają braki w wiedzy, a nie on. Dlatego nauczył się pisać pracę domową na brudno (w razie gdyby od niego sępili), a potem przepisywał wszystko na czysto, zmieniając słowa i czasami koncept całej pracy, tak żeby żaden z nauczycieli się nie kapnął, że prace są podobne. A jeśli kiedykolwiek wyłapią jakieś podobne prace, to już nie będzie jego problem, tylko tamtych. A on wtedy będzie się tylko uśmiechał pod nosem.
Postanowił kontynuować temat współlokatorów, bo zauważył, że dziewczyna staje się żywsza. Doskonale ją rozumiał, nie dość że czas szybciej leciał, to jeszcze jakoś znośniej odrabiało się te prace domowe.
- No to widzę, że nie ma czego zazdrościć - uśmiechnął się, starając sobie przypomnieć, czy siostra też miała takie odpały z zostawianiem ubrań byle gdzie. Albo nic takiego nie miało miejsca, albo zupełnie nie mógł sobie tego przypomnieć. Do drugiej części zdania nie miał zamiaru się odnosić, bo to był ten aspekt, w który wolał nie wnikać, nawet jeśli chodziło o Chris. - Cóż, wykradanie pracy domowej to akurat pikuś. Te małpoludy potrafią urządzić sobie bitwę na poduszki w środku nocy, akurat przed tymi trudniejszymi lekcjami. - Tu miał na myśli te zajęcia, na których trzeba było używać zaklęć. O, albo eliksiry. Tam to trzeba było mieć skupiony umysł. - Albo podrzucanie sobie nawzajem cuchnących skarpetek. Merlin mi świadkiem, że niektóre omyłkowo trafiają na moje łóżko - skrzywił się na samą myśl. - Wtedy ciskam tymi skarpetkami za okno - oczywiście za pomocą zaklęcia - zaznaczył - i aby patrzę, czy równo spadają. Mam wymieniać dalej? - wyszczerzył się do niej. Odłożył wypracowanie na bok, uzupełnione w stu procentach. Teraz czas na to co ulubione, czyli historię magii. Aż dziw, że zostawił sobie jakieś zaległości. - Czasochłonne zajęcie, co? Masz jakąś ulubioną runę?

Uśmiechnął się nieznacznie widząc, że wywołał uśmiech na jej twarzy swoimi trafionymi, można rzec, synonimami. Cóż, inaczej nie dało się nazwać tego zoo w jego dormitorium. Postanowił jednak przystopować trochę z tymi żartami, obawiał się interwencji bibliotekarki. Pewnie by im dała po łapach miotłą do ścierania kurzu i tym samym przedmiotem wypędziła z pomieszczenia, nie uznając słów sprzeciwu. Jeszcze przyjdzie czas na takie opowieści. Może nawet jeszcze dzisiaj, ale musi trochę odciągnąć uwagę dziewczyny od tego tematu, żeby nie byli zbyt głośno. Cóż on by poczynił, odcięty od ksiąg pełnych wiedzy? Jak by uzupełnił swoje wypracowania, gdyby go wypędzono z biblioteki?
- Mam dla ciebie jeszcze kilka opowieści, ale na razie nadróbmy trochę pracy - powiedział, dokańczając zdanie w swoim wypracowaniu. Zaraz jednak zainteresował się rysunkami Elizy - to znaczy runami, którymi chciała się podzielić. Dla niego, jak już mówił, to była czarna magia, więc może zrozumie cokolwiek, kiedy ona będzie mu opowiadać. I tak ją podziwiał za to, że miała cierpliwość do tego. On nie cierpiał ślęczeć nad tą nauką.
- Jedno mogę stwierdzić na pewno: masz dużo większą wiedzę w tym zakresie, niż ja. Jeśli kiedykolwiek wyniknie podobne, przypadkowe spotkanie jak dzisiaj, to nie omieszkam zwrócić się do ciebie o pomoc - rzucił rozbawiony. - Zaiste, fascynujące. Nigdy nie patrzyłem pod runy pod kątem artystycznym, ale gdyby spojrzeć z tej perspektywy... To nawet można uznać je za interesujące. - Nigdy się nad tym nie zastanawiał, żeby odbierać "nielubiane" przedmioty w ten sposób. Może to dobry sposób, żeby się do nich przekonać? Musi tego spróbować.
Wyprostował się nieco, tak żeby dziewczyna mogła zobaczyć efekty jego pracy, bo jak dotąd wisiał nad pergaminem górną częścią ciała i zerkał na zapiski Elizy. Trzeba było przyznać, że dość sprawnie mu to szło - pewnie zachęcony wizją późniejszych, ponownych prób rysowania na czarnym pergaminie. Tak go ten temat zaaferował, że musiał tego spróbować znowu po tym, jak już dopełni obowiązków.
- W porządku, jeśli masz ochotę opowiadać o runach, to śmiało. Nie jestem może najlepszym kompanem do rozmowy, jeśli chodzi o ten temat, ale za to jestem dobrym słuchaczem - popukał się lekko piórem w bok głowy, jakby chcąc podkreślić, że ma skupiony umysł, po czym uśmiechnął się zachęcająco. Nareszcie kompan do rozmowy o sztuce. Może powinien częściej odwiedzać bibliotekę. - Przy okazji może opowiesz mi, jaka jest historia twojego kociaka?

- Śmiem twierdzić, że twoja wiedza z zakresu run jest dużo większa, niż moja - zażartował, jednak była w tym część prawdy. Akurat runy mógł poświęcić na poczet większej ilości godzin z jakiegoś innego przedmiotu, który, w jego mniemaniu, dużo bardziej by mu się przydał, niż wspomniane wcześniej zajęcia. Nie widział sensu posiadania wiedzy w tym zakresie, a na lekcjach i w pracach domowych dawał od siebie wymagane minimum i ani chwili więcej. - Myślę, że jestem zdolny do poświęceń typu zmiana koloru skóry, byleby jakoś przeskoczyć ten temat - dodał z rozbawieniem i poprawił zdanie, które wskazała dziewczyna. - A próbowałaś może kiedyś zawrzeć jakąś runę w obrazie? W ramach symboliki, albo innym sposobem? Może to byłoby przekonujące, żeby jakoś zachęcić się do tego tematu. Tak jak mówiłem, jeśli chodzi o odrabianie pracy domowej z zakresu run, to zawsze robię to na samym początku. Umysł świeży i w miarę zmotywowany, a poza tym tłumaczę sobie, że najgorsze zrobię na początku i potem mam z głowy.
Zastanawiał się, ile osób jest podobnych do niego, które mają takie samo zdanie w tym temacie.
Odłożył na chwilę pracę, chcąc wsłuchać się w opowieść dziewczyny. Cóż, o zwierzakach to on mógł rozmawiać całymi godzinami i nigdy mu się to nie nudziło. Zdumiewające było to, jak bardzo potrafiły się od siebie różnić wyglądem, charakterem i zachowaniem, mimo że należały do tej samej rasy. Oczywiście, wyszczególnionej rasy, nie w ogólnym pojęciu zwierząt.
W pewnym momencie uświadomił sobie, że rodzina Elizy i jego też znacząco się różni. On się wywodził z normalnego, mugolskiego domu; wyglądało na to, że dziewczyna ma bardziej... szlacheckie korzenie. Tak przynajmniej wywnioskował z jej wypowiedzi, zwłaszcza po tym, kiedy użyła określenia "ród czarodziejski". Uznał, że powinien ostrożnie dobierać słowa w tym temacie. Jakoś nigdy nie miał okazji obracać się w takim towarzystwie, rodzice też o tym jakoś nie opowiadali. Eliza z pewnością wiedziała o tym trochę, jako że znała się z Chrissie.
- Czyli... Vivaldi zastępuje ci prawdziwego przyjaciela, dobrze rozumiem? Cóż, jest o tyle lepszy, że zawsze wysłucha w razie potrzeby, a czasami tylko to jest potrzebne, kiedy ma się problemy albo potrzebę porozmawiania. Nie żadne złote rady ani chęć pomocy, tylko zwykłe spuszczenie pary, opowiedzenie o problemie i swoich uczuciach jemu towarzyszącym. No i jest pewność, że nikomu nie powie - dodał znaczącym tonem. - Jeśli nie on, to mam rozumieć, że nie dałbym rady namówić cię na oderwanie się od rysunku i wzięcie za naukę? - W jego głosie igrała nutka rozbawienia. Przyciągnął do siebie z powrotem pergamin i postanowił dokończyć to wypracowanie za jednym zamachem, a to wszystko dzięki podzielnej uwadze - mógł jednocześnie pisać albo czerpać informacje z ksiąg i słuchać dziewczyny.

- O, transmutacja akurat jest o wiele ciekawsza, niż to co dzisiaj robimy - stwierdził i odłożył wypracowanie na bok, jako że je skończył. Zostało jeszcze jedno, z zielarstwa bodajże. Łatwizna, aż dziw, że pozostawił to do uzupełnienia. - Myślę że zmiana koloru skóry to jedna z łagodniejszych rzeczy, jakie mogą się nam przytrafić na transmutacji - dodał rozbawiony. Co prawda on jeszcze nigdy nie nabawił się jakiegoś dziwnego "wypadku" na zajęciach, ale kilka razy był świadkiem.
- Taak, zdecydowanie polecam ten sposób. - Ponownie poprawił okulary; ciągle mu się zsuwały od tego pochylania. - Szkoda tylko, że sam go nie stosuję w przypadku run. Ja w zasadzie nigdy nie próbowałem ich wkomponować w rysunek. Jeśli masz jakieś prace, to może mi pokażesz przy następnej okazji?
Oczywiście, biorąc pod uwagę sytuację, kiedy wpadną na siebie ponownie w bibliotece. Jeśli nie, to zawsze można się spotkać pod pretekstem stworzenia nowego rysunku. Przecież muszą jeszcze wypróbować patent z wykałaczkami oraz inne sposoby użycia połączenia biała kredka - czarny pergamin!
- Faktycznie, nie dało się nie zauważyć - uznał, podejmując temat kota, który od czasu do czasu lustrował ich uważnym spojrzeniem. Faktycznie, było tak "taksujące", że aż sam miał ochotę momentalnie powrócić do wypracowania, zanim dopadną go wyrzuty sumienia - mimo że to spojrzenie nie było przeznaczone dla Seva. - Cóż, chyba każdemu przydałby się taki strażnik nauki. - Zwłaszcza dla mnie, jeśli chodzi o runy, dodał w myślach. - Zadziwia mnie, jak bardzo to mądre jest stworzenie. Zupełnie, jakby był zaczarowany - zażartował. Dobrze wiedział, że koty to niesamowicie mądre zwierzęta i niektórzy nawet potrafią z nimi "rozmawiać". Przypuszczał jednak, że Eliza mimo wszystko dobrze się uczy, nawet gdyby nie miała Vivaldiego za strażnika. Samo to, jak przykładała się do tych run - on się aż tak nie przykładał, żeby to robić dokładnie. Robił to, co musiał i z przyjemnością odkładał pracę na bok. A najlepiej jak najdalej, na drugi koniec stołu.
- Ja mam sowę. Taką zwyczajną, pospolitą. Jakbyś poszła do sowiarni, to z pewnością by ci się nie rzuciła w oko. Jedyne co ją wyróżnia to chyba to, że dałaby sobie wyskubać pióra za herbatniki. Tak więc uważaj co ze sobą bierzesz, kiedy się tam wybierasz, bo herbatniki wyczuje nawet w kieszeni - wycelował w dziewczynę końcówką swojego pióra dla podkreślenia słów, a potem się uśmiechnął. Z tymi herbatnikami nie było żartów. Nawet nie potrafił zliczyć, ile razy sowa wplątała mu się w sweter, kiedy próbowała wysępić ciastko. - Jednak zastanawiam się nad jakimś zwierzakiem, który mógłby mi towarzyszyć na co dzień. Wiem, że sowa lepiej czuje się wśród swoich, poza tym w dormitorium mogłaby zostawiać niechciane niespodzianki. Wolę tego uniknąć. Może wybierzemy się kiedyś razem obejrzeć jakieś zwierzaki?
Po chwili dopiero uświadomił sobie, że proponuje dziewczynie kolejne spotkanie. I to tak sam z siebie. Wygląda na to, że chyba miło mu się spędza z nią czas, nawet jeśli to ślęczenie nad pracą domową.

Hmm, a może by tak przefarbować się na zielono? Dopiero by wyglądał. Inny kolor skóry w sumie też nie byłby tak głupi (zwłaszcza w połączeniu z jakimś fajnym kolorem włosów), ale czasami różdżka żyła własnym życiem i mógł wyjść efekt o wiele gorszy od zamierzonego... A żeby go odwrócić, zapewne trzeba by się zwrócić do mistrza eliksirów po jakieś serum albo do skrzydła szpitalnego, choć też nie wiadomo, czy przypadki nieudanych zaklęć trafiały właśnie tam.
- Cóż, zawsze możemy popróbować albo poczekać na lekcję, na której będziemy to ćwiczyć. - Zaczął sobie wyobrażać dziewczynę z innym kolorem włosów, ale dość ciężko mu to szło. Była tak jasna, że niemal emanowała światłem jak rusałka i ciężko było ją sobie wyobrazić, na przykład, w czarnych włosach. No i komicznie by wyglądała, zważając na to, że nawet rzęsy miała mleczne. - Skoro już podjęliśmy ten temat, to w jakim kolorze skóry i włosów by się waćpanna widziała? - spytał, starając się przybrać dworski ton. Dla wzmocnienia efektu jeszcze skinął nieznacznie głową, jakby przyzwalając jej na odpowiedź, i jednocześnie próbował się nie roześmiać, bo czasami naprawdę ciężko było mu zachować powagę w takich momentach. Niemniej jednak tym razem mu się udało.
- Zawsze tak jest, zauważyłaś? Innym daje się lepsze rady, niż sobie samemu. Ciekawe, czym jest to spowodowane i dlaczego ja sam nie motywuję się do nauki w ten sposób. - To faktycznie dawało do myślenia. Może on też powinien sprawić sobie jakiegoś kota, który by przejął umiejętności od Vivaldiego i potrafiłby "dopilnować" Seva, żeby bardziej skupił się na przedmiotach, które nie lubi? Mógłby mieć z nich dobrze stopnie przy niewielkim (jak dla niego) wysiłku, jednak ciągle sobie tłumaczył, że nie jest mu to aż tak potrzebne, skoro nie wiąże z tym przyszłości. Zupełnie ignorował tłukący się w jego umyśle głosik, że przecież dobre stopnie zawsze się przydadzą, nieważne, czym będzie się kiedyś zajmował. - Mam nadzieję, że nie masz krótkiej pamięci, ale w razie potrzeby mogę ci przypominać o tych rysunkach, bo jestem ich naprawdę ciekaw - dodał zupełnie szczerze.
Spojrzał dziewczynę akurat w momencie, kiedy zrobiła swoją "groźną" minę. Mimo że wyszedł z tego lekki grymas, Sev chyba dobrze odczytał intencje, robiąc udawaną, przerażoną minę i unosząc dłonie w geście obronnym.
- Okaż litość, pani! - jęknął. Faktycznie, Eliza wyglądała tak "groźnie", że jedyne co miało się ochotę zrobić, to poczochrać ją po głowie. Przeniósł zaraz spojrzenie na Ducha (jak w myślach nazywał kota, z oczywistych powodów spowodowanych kolorem futra). - Myślę, że jest zbyt przywiązany do swojej właścicielki, żeby dać się pożyczyć. Zresztą, wtedy dałabyś mu idealny powód do tego, żeby się obraził i wygryzł ci łysy placek na głowie - rzucił rozbawiony i zaryzykował podrapanie kota pod bródką. Najwyżej mu palec odgryzie, trudno. Skoro zna się z właścicielką, to może z futrzakiem też uda się zakumplować. - Po prawdzie to jestem zdania, że to zwierzak wybiera właściciela, a nie odwrotnie. Nie idę z żadnym nastawieniem, w zasadzie nigdy nawet nie byłem w tym sklepie. Bena - czyli moją sowę - dostałem w prezencie na rozpoczęcie nauki w Hogwarcie. Myślę jednak, że nie obrazi się, jeśli pojawi się nowy towarzysz, chociaż kto wie... - zawiesił się na chwilę, myśląc o tym, jak bardzo obrażalskie potrafią być sowy. Cóż, akurat Ben jak dotąd był obrażony tylko wtedy, kiedy chłopak pojawiał się bez jego ulubionych ciasteczek.
- Skończyłem - dodał z westchnieniem i schował ostatni pergamin do plecaka. Odchylił się na krześle i złożył ręce na brzuchu, zerkając na pracę dziewczyny. Zaraz jednak nachylił się z powrotem nad stołem. - Dużo tam jeszcze ci zostało? Może jednak łyknę coś wiedzy, nawet z samych obserwacji. - Przynajmniej taką miał nadzieję.

Starał się ukryć narastające rozbawienie, kiedy obserwował ją, udającą jakąś szlachciankę. Żarty żartami, ale musiał przyznać, że jej... ruchy były dość wyuczone. No, tak to przynajmniej wyglądało, na chwilę obecną nie mógł w głowie znaleźć lepszego określenia. To tylko utwierdziło go w przekonaniu, jakie miał o jej rodzinie - bazując na tym, o czym wcześniej rozmawiali. Rusałka (też nadał jej "swoją" nazwę, tak jak dla jej kota) wydawała się być z jakiejś rodziny wyższego rodu, tak jak już wcześniej słyszał. Postanowił nie drążyć tematu, jako że kiedyś z pewnością się sam nawinie. To nie przeszkadzało mu jednak, żeby nadal zgrywać "szlacheckie" zachowanie.
- Ależ oczywiście. - Miał ochotę wstać i zafalować ręką, iście po dworsku, ale nie chciał zwracać na siebie uwagi osób dookoła. Zaraz by się zaczęły dziwne spojrzenia, a oni przecież się tylko wygłupiają. I co najważniejsze, po cichu! Zadziwiające było to, jaką uwagę zwracało krzesło właśnie odsunięte od stołu, zwłaszcza w miejscu pełnym ciszy. Nie, na takie zachowania jeszcze będzie czas i pora, ale w innym miejscu. - Panienka życzy sobie kolor czekoladowy? Ciemny pigment skóry skutecznie chroni przed promieniami słonecznymi. A może śniady? Dla wzmocnienia efektu zalecam suknię z długimi, bufiastymi rękawami - i wtedy słońce niestraszne - starał się mówić tubalnym głosem dla wzmocnienia efektu. Komicznie to wyglądało i o mało nie parsknął śmiechem, kiedy Eliza zachichotała. Udało mu się jednak zachować rezon. Złożył jedną rękę w poprzek brzucha, tak, jakby ją trzymał za pazuchą, zmrużył powieki i podniósł nieznacznie brwi, przyjmując poważną minę. Trwał tak przez chwilę, aż w końcu poległ na ławce i zaniósł się cichym śmiechem, jednocześnie modląc się w duchu, żeby bibliotekarka tego nie usłyszała. Z pewnością zarobiłby co najmniej tygodniowy zakaz wstępu do biblioteki. Po napadzie śmiechu podniósł się z ławki i zaczął przecierać oczy, bo z tego wszystkiego aż się popłakał. Oczywiście z rozbawienia. Musiał dać sobie chwilę na uspokojenie, zatem wziął się za wycieranie szkieł okularów, próbując zachować powagę. Co nie było łatwe.
- Ty to masz jednak pomysły. - Pokiwał głową, wydymając dolną wargę. W sumie to było niegłupie! - To tylko znowu potwierdza fakt, że znowu udzielasz mi rady. Mnie, zamiast sobie. - Ledwo się powstrzymał, żeby znowu się nie zaśmiać. Od tego powstrzymywania aż mu świeczki stanęły w oczach i musiał zakryć się rękawem swetra, uporządkować myśli. Jak tak dalej pójdzie, to nigdy się niczego wspólnie nie nauczą. Chyba zbyt łatwo dopada ich głupawka.
Zaraz jednak zrobił udawaną, oburzoną minę. Jak ona mogła powiedzieć, że obrazy nie wymagają atencji! Toż to ujma w jego stronę i cios w serce! Dziewczyna chyba nie zauważyła jego reakcji, bo akurat ponownie skupiła się nad runą. Postanowił uciąć temat i napastować ją o rysunki przy każdej okazji, mając jednak po cichu nadzieję, że będzie pamiętać o tym, żeby je zabrać.
Nachylił się nieznacznie w jej stronę.
- Zdradzę ci sekret, ale nikomu nie mów: kiedy robisz takie miny, to wyglądasz jak wkurzony pomeranian. - Przeniósł zaraz spojrzenie na Ducha, zastanawiając się, ile prawdy jest w słowach dziewczyny. Futrzak nie wyglądał na takiego, który mógłby wyrządzić takie szkody, chociaż kto go tam wie... Wiele roślin w cieplarni wygląda niepozornie, ale wystarczy krzywo na nie spojrzeć i zaraz można paść trupem.
- I tak nic nie zrozumiałem - powiedział, szczerząc zęby. - Liczba magiczna dla zapisu, wartość potęgować... - zaczął powtarzać, jednak bez jakiekolwiek zrozumienia. Zaraz zrobił duże oczy niczym sowa i otaksował dziewczynę. - Czy ktoś powiedział czasu? Czy ktoś ma na myśli może rysunek?
Najchętniej zrzuciłby ze stolika wszystko jednym ruchem ręki i wyciągnął materiały, ale wtedy to już pewnie by dobił do miesięcznego zakazu wstępu do pomieszczenia, gdyby zrzucił drogocenne księgi... Ze względu na szacunek do nich odniósł je na stolik (skąd później zabierała je pani bibliotekarka), i z zadowoloną miną powrócił do ich stolika.
- Biały pergamin czy czarny? - zapytał, ruszając sugestywnie brwiami.

Odetchnął głęboko, starając się nie popaść znowu w szaleńczy śmiech. Wygłupy musieli przełożyć na inny raz (a na pewno na inne okoliczności), bo już nie chciał, żeby dalej się narażali. Tym bardziej, że to było miejsce przeznaczone do nauki i innym z pewnością przeszkadza to, że chichrają jak dwa bobry.
- Dość tych wygłupów, bo się nigdy nie uspokoimy - zadecydował, jednak nadal uśmiechał się jak głupi. Potarł twarz rękami, żeby nie myśleć o tym wszystkim, a to było akurat bardzo trudne, bo właśnie bardzo chciał o tym myśleć... - Dobrze, że chociaż skończyliśmy wypracowania, zanim palma nam odbiła.
Wytrzymał tylko kilka sekund, do momentu, kiedy dziewczyna imitowała psi szczek. Schował twarz w zgięciu łokcia i przez pół minuty jego ciało wstrząsało się co chwilę, kiedy usilnie powstrzymywał śmiech. Tym bardziej, że kątem oka wychwycił jej minę. No i ma za swoje! Sam użył tego określenia, a teraz dziewczyna pokonała go jego własną bronią, jeśli można tak powiedzieć. Następnym razem muszą się gdzieś indziej przenieść z nauką, tak żeby nie musieć być cicho. Albo może jednak biblioteka jest najlepszym wyjściem? Zawsze przecież możliwość ewentualnego upomnienia albo wyrzucenia może ich motywować do tego, żeby jednak nie pajacować i zająć się tym, co trzeba. Trudny wybór.
Leżał jeszcze chwilę z twarzą w łokciu, aż w końcu się uspokoił. Podniósł się i nawet nie spojrzał na dziewczynę, bo czuł, że za moment znowu straci panowanie nad sobą.
- Przez chwilę nie patrzmy na siebie, błagam. Bo nie wytrzymam. Zajmijmy się rysunkiem albo przenieśmy się gdzieś indziej, bo inaczej zwariuję. Ledwo się powstrzymuję od śmiechu. - Oparł czoło o dłoń i uśmiechał się pod nosem. Chciało mu się śmiać nawet na samo wyobrażenie siebie w tej pozycji; chyba dopadła go jakaś głupawka. Znowu głęboko odetchnął. Przyciągnął do siebie przybory, rozłożył kartkę tak, żeby była pośrodku nich i wbił wzrok w pergamin.
- Ciężko się nie zgodzić. Po postawieniu jednej linii zawsze jednak możesz dorysować kolejne, tak żeby to ułożyło jakąś całość. Szkic jest najłatwiejszy, jak dla mnie. Wiesz, co jest najtrudniejsze? - Tu chciał jej spojrzeć w oczy dla podkreślenia powagi sytuacji, jednak pewnie by parsknął śmiechem, więc tylko odchrząknął. - Wykończenie rysunku. Niejednokrotnie miałem taką sytuację, że rysunek był niemalże gotowy, ale ja musiałem tu wycieniować, tam postawić kilka linii... Zamiast zostawić to tak, jak jest. Takie dziubanie czasem pogarsza tylko końcowy efekt i później tego żałuję. Masz podobnie?
Wziął do ręki jedną z białych kredek i postawił kilka kresek na kształt chatki. Sam nie wiedział, czemu znowu akurat chatka. Chyba nadal był zaaferowany zimowym krajobrazem i myślał, że chatka na tle drzew oddaje to najlepiej. Na szczęście linie były delikatne, więc zawsze można było dowolnie zmodernizować szkic, w razie gdyby Eliza miała inny pomysł.
- Najgorsze za nami. - Uśmiechnął się do niej znacząco. - Oczywiście mam na myśli pierwsze linie - nie musisz się już obawiać. Myślisz, że popsuły cały efekt, czy ujdzie?

- Widzę, że doskonale się rozumiemy - powiedział, rad, że dziewczyna przyjęła jego słowa i zrezygnowała z dalszego, wspólnego głupkowania. Rysunek był przecież o wiele ciekawszym zajęciem! - Po prostu może nie myśl o tym, co chcesz narysować i nie przywiązuj też zbyt dużej uwagi do tej pierwszej kreseczki. Albo może po prostu postaw ją, nie dociskając zbyt mocno do kartki, i wtedy zawsze w razie potrzeby możesz ją zetrzeć, zakryć innymi kreskami, zamazać - wymieniał, obserwując jej chwilowe wahanie. No i znowu byli zgodni co do szczegółów - jak się okazało, często dość zbędnych. - Przydałby się kot, który by łapał pazurami za rękę, kiedy uzna, że praca wygląda świetnie i nie wymaga "ubarwiania" zbędnymi detalami, które później aby nieco niszczą efekt końcowy. - Uśmiechnął się, łypiąc na Duszka. Szkoda, że to co powiedział, było niemożliwe. Wyglądało na to, że po prostu sami będą musieli posiąść tą umiejętność. Albo może będzie okazja, żeby rysować wspólnie - wspólnie, ale tak, że każdy ma swój rysunek i po prostu siedzą razem, ale rysują każdy swoje - i dzięki temu zawsze będzie można dopytać tej drugiej osoby, czy jest już dobrze, czy to wymaga jeszcze poprawek. Taka perspektywa osoby trzeciej. To tak jak z próbowaniem potraw podczas gotowania - Sev zawsze kogoś prosił, żeby spróbował potrawy pod kątem ewentualnego doprawienia, bo on sam nie miał smaku, jeśli o to chodzi. Węch przesiąkał mu zapachem potrawy, zmysł smaku nie potrafił precyzyjnie określić, jako że chłopak co chwilę czegoś próbował, dlatego już od jakiegoś czasu stosował tą zasadę, że wołał kogoś, aby ocenił, czy dość przypraw. To sprawdzało się dużo lepiej, niż osobiste sprawdzanie smaku potrawy. Lubił podawać posiłki, które nie wymagały doprawiania. - A co robisz w takich momentach, kiedy sobie uświadomisz, że przesadziłaś ze szczegółami? Starasz się jakoś "uratować" pracę, czy po prostu akceptujesz ją taką, jaka jest?
Widział, że Eliza nadal się waha przed postawieniem swoich kreseczek. Ciekaw był, jaka wizja obrazu roi się w jej jasnej głowie.
Przeczesał włosy ręką.
- Sam nie wiem, jakoś mam ochotę znowu narysować krajobraz, bo czuję, że nie wyczerpaliśmy dostatecznie tematu. Moglibyśmy spróbować z inną perspektywą. - Pokiwał głową, przyjmując pomysł z sarnami. - Moim zdaniem super, w takim razie ja się pokuszę o jakiegoś lisa albo, o, sowę śnieżną! - Uniósł palec do góry, jakby wpadł na idealny pomysł, i zaraz wprowadził go w życie. Na szczęście pergamin był na tyle duży, że bez problemu mieścili się oboje tak, aby każdy mógł wstawiać własne detale. Miał nadzieję, że zapełnią całą kartkę, ale wątpił, żeby zdążyli to zrobić do końca. - Lisy chyba nie atakują saren, co? - upewnił się, kreśląc małego futrzaka. - Zmęczona runami?

- Jak dla mnie to możesz nawet tysiąc jelonków narysować. Ja w poprzednim rysunku zrobiłem armię bałwanów, więc może akurat się wyrówna - powiedział, starając się nie uśmiechać zbyt szeroko - w głowie pojawiła mu się durna myśl o wojnie bałwanów przeciwko jeleniom. Nie chciał jednak dzielić się wizją z jasnowłosą w obawie, że to wywoła kolejną falę śmiechu, a przecież dopiero co się uspokoili. Niemniej jednak przez chwilę zastanawiał się nad najbardziej prawdopodobnym wynikiem takiej batalii. Aż dziw, że myśli o takich głupotach, zamiast skupić się na rysunku. To już by było bardziej prawdopodobne, gdyby się uczył (zwłaszcza run). - Ja już bym nie miał obu rąk i nóg zapewne też. Byłbym sobie tylko takim skaczącym tułowiem i rysowałbym chyba ustami, trzymając przybory w zębach.
Słuchał jej przez chwilę, a z każdą sekundą wzrastało jego zdumienie.
- Wiesz co? Ty masz chyba dużo większe pojęcie o rysunku, niż ja. Albo może większe doświadczenie, jeśli chodzi o przybory. Mam wrażenie, że dokładnie zapamiętujesz właściwości i zastosowanie każdej kredki czy farby, a ja po prostu rysuję, nie do końca zastanawiając się nad tymi kwestiami. Czasami coś mi w pamięć zapadnie, ale są to wypadki losowe.
Cóż, technikę rysowania Eliza też miała o wiele lepszą, niż on. Jej sarny przynajmniej wyglądały jak sarny, a jego lis? Cóż, na pierwszy rzut oka wyglądał, jakby miał bliskie, czołowe spotkanie z czołgiem. Chyba musi mu trochę poprawić proporcje.
- Mimo szczerych chęci nie potrafię wyczuć momentu, w którym powinienem skończyć - powiedział ze skwaszoną miną. - Jednym razem skończę w idealnym momencie, jednak większość przypadków to te nieudane... To znaczy, lubię wszystkie moje prace... Aj, chyba sam się nakręcam - machnął ręką i skupił się z powrotem na szkicu lisa, tak żeby faktycznie go przypominał. Coś mu zaraz przyszło do głowy, wyciągnął z plecaka dwie duże rolki czarnego pergaminu i podsunął w stronę dziewczyny. - Weź. Może stworzysz coś świetnego, jak cię napadnie wena i wtedy pokażesz mi ten rysunek. Nie zrozum mnie źle, ale jak rysujemy razem, to nie ma tej takiej... tajemnicy. Mówimy sobie nawzajem i widzimy, co druga osoba rysuje. Zróbmy takie wyzwanie: niech każde z nas narysuje coś na papierze solo, a jak już oba rysunki będą gotowe to się nimi wymienimy i nawzajem ocenimy, co ty na to?
- Taak, mnie też rysowanie daje dużo energii... Aż czuć, jak się odpoczywa psychicznie, bo masz w głowie mnóstwo pięknych obrazów, a nie jakiś ciąg literek albo cyferek - powiedział z uśmiechem. Runy. - Cóż, muszę przyznać, że nasze wspólne rysowanie przed rozpoczęciem nauki dało mi pozytywnego kopa do pisania wypracowań. Miałaś podobnie? Takie... rozluźnienie umysłu przed nauką. Może to jest sposób na to, żeby zachęcić się jakoś do uczenia? Spróbujemy też następnym razem?
Jako że lubili przebywać w bibliotece, istniała szansa na to, że jeszcze kiedyś może tutaj na siebie wpadną.

- Włosy... Albo nos. W końcu to byłaby najbardziej odstająca część, gdybym był tułowiem - powiedział i wziął głęboki wdech, starając się opanować narastające rozbawienie. Znowu niebezpiecznie zbliżali się do momentu, w którym żarty przerodzą się w pokładanie się na ławce ze śmiechu. Czy istniał jakiś eliksir dodający powagi? Zdecydowanie by im się przydał, może nie na przyszłe spotkania, ale na teraz. Biorąc pod uwagę to, jak łatwo potrafią się wyprowadzić z równowagi głupimi żartami, z pewnością będą uważniej dobierać miejsce spotkań - na pewno takie, gdzie można swobodnie rozmawiać i nikomu nie będzie przeszkadzało, kiedy dopadnie ich jakaś głupawka. - Jeśli kiedykolwiek jeszcze umówimy się w czytelni na wspólną naukę, to musimy sobie na krew przysiąc, że wszystkie żarty idą na bok. I tak to jakiś cud, że jeszcze nikt nas stąd nie wyrzucił. - Powiódł wzrokiem dookoła kontrolnie, ale na szczęście nikt się już nimi nie interesował. Skończyły się podśmiechujki, więc każdy wrócił do swoich zajęć. A to ukradkowe łypanie zapewne było spowodowane nadzieją na to, że jednak bibliotekarka do nich przyjdzie i ich opierniczy za zakłócanie ciszy. A najlepiej, jakby w międzyczasie ich okładała książką. To oczywiście było nierealne, ale Sev miał bujną wyobraźnię.
- Tego nie wiedziałem - podjął. - Czyli... czyli mam rozumieć, że tego wszystkiego nauczyłaś się sama??? - zapytał z niemałym niedowierzaniem. Jeśli to okaże się prawdą, to serio - to zakrawa na podziw. Przynajmniej z jego strony. On miał do czynienia z rysunkiem właściwie od dziecka, ale nie miał aż takiego doświadczenia, albo po prostu może nie przykładał aż tak uwagi. - Cóż, za rozpoznawanie kredki po zapachu masz u mnie szacunek. Nieważne, jak bardzo ta umiejętność się nie przydaje na co dzień - rzucił żartem, mając nadzieję, że dziewczyna go wychwyci i nie poczuje się urażona. To ostatnie, na czym mu zależało. Czasami jednak szybciej mówił, niż myślał.
- Hm... W sumie mógłbym czasami posłuchać na temat przyborów. Zawsze rysuję akurat tym, co mi się pod rękę nawinie, ale nigdy nie podchodziłem do tematu jak ty. Może dasz mi świeże spojrzenie, zawsze to coś nowego w moim życiu.
Uznał, że w sumie to mogłaby być całkiem ciekawa nauka dla niego i pożyteczne wykorzystanie czasu wolnego. Nie miał go wiele, ale studiowanie rysunku wydawało się dużo lepszą opcją, niż leżenie na łóżku i gapienie się w sufit.
- Żadnych galeonów - uciął. W życiu by się na to nie zgodził, żeby dziewczyna za cokolwiek mu oddawała pieniądze. Prezent to prezent. - To jest dla ciebie - dodał, po czym zainteresował się poczynaniami dziewczyny. Obserwował, jak dziewczyna stawia niepewnie kilka pierwszych kresek, delikatnie, jakby bała się muskać powierzchnię papieru. - No i jakie wrażenia po postawieniu pierwszych, randomowych kresek? Takich nieprzemyślanych? - Spojrzał na nią znacząco, ciekaw jej zdania. Może dzięki niemu ona też się nauczy czegoś nowego; taka wymiana własnej wiedzy między nimi bardzo mu odpowiadała. Nie ma nic przyjemniejszego, niż pobieranie nowych informacji o tym, co naprawdę się lubi.

Wysłuchał jej słów, po czym zastanowił się przez chwilę.
- W takim razie miałaś z góry narzucone, żeby się tego uczyć?
Cóż, tak to przynajmniej zrozumiał z jej słów. No i z każdym zdaniem coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że błędnie wcześniej wnioskował myśląc, że ich wiedza jest na zbliżonym poziomie. Po tym co usłyszał teraz jest niemal skory powiedzieć, że jego wiedza jest... amatorska? Fakt, uczestniczył w kilku zajęciach, ale nigdy nie przykładał przesadnej uwagi do konkretnych pojęć. Może dlatego jego lis wyglądał, jak wyglądał... Niewłaściwe proporcje to chyba jego podstawowa zmora, co skutkowało późniejszym poprawianiem rysunku.
- Może... może czasem byś mi udzielała jakichś lekcji? To znaczy, nie dosłownie, ale na przykład w trakcie rysowania, tak jak teraz. W końcu widzisz, co wyczyniam z tym lisem. - Jakby na potwierdzenie słów dźgnął kredką w miejscu, gdzie powinno znajdować się oko zwierzęcia. Na szczęście nie został żaden ślad, więc można było naszkicować to oko tak, jak powinno wyglądać. Mimo, że był to naprawdę drobny element, też miał ważną rolę do odegrania w rysunku. W końcu wszystkie szczegóły, większe i mniejsze, tworzyły całość. - Chyba brakuje mi kilka lekcji perspektywy. - Uśmiechnął się nieco krzywo, patrząc na swoje "dzieło".
- Żeby była jasność: niczego od ciebie nie oczekuję za pergaminy. To po prostu prezent. Nie czuj się zobowiązana odwdzięczać, ani nic takiego.
Zrobił smutną minę zbitego szczeniaka, kiedy dziewczyna zasłoniła kartkę. Niemniej jednak cieszył się, że jego rada przyniosła jakieś efekty i dziewczyna spróbowała jednak z tym stawianiem kompletnie nieprzemyślanych, pierwszych kresek. Można to było uznać za sukces, biorąc pod uwagę, jak jeszcze przed chwilą ją to... no, może nie przerażało, ale wywoływało uczucie niepewności.
- A, to już teraz chcesz kryć rysunek? Dooobra - powiedział zaczepnym tonem. Przez chwilę rozważał, czy by nie postawić na ławce torby albo plecaka, co mogłoby ich rozdzielić. Od razu przypomniała mu się mugolska szkoła, kiedy to nauczycielka kazała im oddzielać się plecakami, żeby nie móc sobie nawzajem zaglądać w kartkę - zupełnie, jakby ktoś w szkole podstawowej miał zamiar ściągać od kogoś. Wtedy jeszcze każdy maluch był zafascynowany nauką, jako że było to coś nowego, ale, jak wiadomo, nauczycielki zawsze wiedzą lepiej. W ich mniemaniu, rzecz jasna.
Sev ułożył się na ławce tak, żeby całym sobą (no, właściwie całą górną częścią ciała) zasłonić swoje poczynania. Cóż, lis będzie jaki będzie... Teraz musi obmyślić w głowie, co chciałby dalej narysować.
- Chętnie bym się podzielił z tobą pomysłem, co narysuję na swojej stronie. Na końcu moglibyśmy to jakoś skomponować w całość, żeby dawało fajny efekt, ale... - zawiesił głos i uśmiechnął się wymownie. - Nie no, oczywiście nie przeżyję, żeby się z tobą tym nie podzielić. Mam zamiar narysować imitację wichury lecącą w stronę twoich saren, co sprawia, że zbiły się w stadko i uciekają w głąb lasu, chcąc się skryć przed ziąbem. Jak odpowiednio rozetrę kredkę, to mogłoby to dać fajny efekt, jak myślisz?

-Tak było – wzruszyła ramionami, jakby na tym etapie nie miało to już tak dużego znaczenia. – Ale sama zdecydowałam się to polubić.
Czasami myślała, że jej lubienie sztuki było wyuczone, ale później zawsze zdarzały się właśnie takie chwile, by odwieść podobne myśli daleko za horyzont. Na początku nienawidziła tych zajęć, nie chciała mieć nic wspólnego z salą, w której stale ją oceniali, krytykowali i w którym nieustannie czuła na sobie srogi, pełen zawodu wzrok ciotki. Malunek kojarzył jej się tylko z najgorszymi rzeczami, cała sztuka jej się z tym kojarzyła i gdyby miała jakikolwiek wybór, odgrodziłaby się od niej grubym murem już dawno temu. Cieszyła się jednak, że tego nie zrobiła, w codziennym przymusie znalazła swoją pasję i odskocznię od codzienności, zaczęła w to wszystko wkładać serce. Niekiedy przychodziła do niej refleksja, że spędziła w tych pokojach z profesorami tyle czasu ze swojego życia, że po prostu nie miała wyjścia, jak polubić to co robiła. Ale takie proste chwile nad nowym medium, czy po prostu pełne oddanie się wenie, fakt, że otwierała się przy ludziach dzięki sztuce – to wszystkie utwierdzało ją jednak w przekonaniu, że sama szczerze wybrała tę drogę.
- Mogą być nawet dosłowne, jeżeli kiedyś będziesz miał ochotę – uśmiechnęła się do niego, w końcu dzielenie się pasją było czymś fantastycznym i inspirującym. – Znam kilka ćwiczeń i sztuczek, jak poradzić sobie z perspektywą – powiedziała przyjaźnie.
Przyglądając się rysunkowi Seva widziała, że umiejętności były na swoim miejscu, pasja i chęci wręcz biły od niego, brakowało tylko trochę ćwiczeń nad techniką, a w rysowaniu, jak i w większości umiejętności wymagających artystycznej inicjatywy, potrzeba było na to czasu i budowania doświadczenia. To nie wzór matematyczny, które raz się opanowało i mogło się korzystać. Ciągłe ćwiczenie ręki i oka, nawet to jak porusza się nadgarstek mogło wpłynąć na stylistykę i jakość pracy.
- Hmmm, przemyślę to – odpowiedziała zaczepnie, w końcu naprawdę doceniała gest i to, że mogła pracować na jego materiałach. Tylko właściwym wydawało się podziękować za to. – Wybacz, takie zasady – wyszczerzyła ząbki.
Prawie znowu zaczęła się śmiać, widząc Seva, który próbował rozgryźć jak najskuteczniej zasłonić przed nią swoją kartę. Wyglądał, jakby bardzo chciał wykombinować coś, co się jej odwdzięczy za to krycie się z pracą, ale w końcu postawił na najbardziej klasyczne zagranie – wyłożenie się na stole, żeby tylko nic nie było widać i to było jeszcze bardziej komiczne.
Już chciała zaprotestować jakimś krótkim „ej”, ale nawet nie zdążyła tego powiedzieć, gdy chłopak zmienił zdanie. Musiała sobie zapisać, żeby za to droczenie się też się odpłacić. Teraz jednak wolała skupić swoją uwagę na rysunku, niż na znajdowaniu nowych pomysłów na wygłupy.
- Nie przeżyłbyś – nie mogła powstrzymać się jednak od tego krótkiego komentarza i jednej ze swoich „groźnych min”. – Brzmi bardzo magicznie! – oczka jej się wręcz zaświeciły. – Taka warstwa nadałaby rysunkowi bardzo dużo charakteru, zrób to! – zachwyciła się bardziej, to był naprawdę świetny pomysł, chyba mogła więc podzielić się trochę swoim, skoro zaczęli tę dyskusję o pomysłach, już i tak łamiąc tym zasady tajemnicy. – Wracam do pierwotnego pomysłu z „panią zimą”. Ale z zupełnie innym podejściem, twój lis podrzucił mi pomysł – uśmiechnęła się, kładąc rękę w połowie kartki. – Jedna część twarzy będzie ludzka, druga lisia, ale oczy będą mieli takie same. I chyba spróbuję narysować szron, wchodzący na nich od dołu… Nie uważasz, że to za dużo?
Nim jednak wróciła do czarnej kartki, wyciągnęła z torby swój szkicownik i otworzyła na pierwszej lepszej pustej stronie. Przypomniała sobie o jego lisie, z którym miał problem.
- A co do twojego zwierzaka – kiwnęła głową na powód tej krótkiej lekcji. – Perspektywa to rozległy temat, ale taka szybka sztuczka, do radzenia sobie z nią. Wiesz czym jest linia ruchu? – narysowała na kartce kilka falowanych kresek-do góry, na boki i pod kątem. – Wyznaczają dynamikę postaci, którą rysujesz i mogą pozwolić ci poradzić sobie z perspektywą – narysowała na pierwszej linii, tej, które lekko falując kierowała się nieznacznie do góry, trzy kółka. Na czubku najmniejsze, szersze lekko oddalone od niej i najszersze niewielki odcinek przed dolnym końcem kreski. Szybko dorysowała, pozbawiony wszelkich szczegółów, tylko jako reprezentację tej sztuczki, ciało lisa odwróconego do nich tyłem, właśnie w oparciu o linię i koła. Najmniejsze było głową, środkowe łopatkami z kolei największe miednicą, w końcu znajdowało się najbliżej nich. – Patrz na linię ruchu jak na kręgosłup tego co rysujesz, który jednocześnie ze względu na swoje ułożenie i zagięcie wyznacza ci perspektywę i kąt, pod którym będziesz rysować. A z kółkami o wiele łatwiej zapanować nad proporcjami, bo wyznaczają ci który punkt jest najdalszy i jak bardzo jest on daleki od najbliższego.
Przysunęła swój szkicownik bliżej chłopaka, jakby chciał poćwiczyć sobie na reszcie linii, które narysowała.

- U nas nie trzeba tej zasady przestrzegać, naprawdę. Odpuszczę tylko wtedy, jeśli mi powiesz, że źle się z tym czujesz albo cokolwiek... - zmieszał się na chwilę. Nie lubił takiego rozliczania od zawsze, w końcu to są tylko pieniądze - rzecz nabyta. Poza tym, to są kartki papieru, a nie jakieś tam woreczki z diamentami, no ale jeśli jasnowłosa będzie czuła się lepiej ze swoim sumieniem, jeśli zrobi po swojemu, to przecież jej nie zabroni. Ostatnie, na czym mu zależało, to żeby ktoś czuł się niekomfortowo albo niezręcznie. - Przecież równie dobrze możesz się "zrewanżować", jeśli czujesz taką potrzebę, dając mi jakąś lekcję techniki rysunku. To tak dla przykładu tylko. - Uśmiechnął się do niej, mając nadzieję, że zrozumie przesłanie.
Miał ochotę zaśmiać się w głos, kiedy dziewczyna potwierdziła jego słowa i znowu nieudolnie próbowała zrobić jedną z tych swoich pseudo-groźnych min. Chyba nawet jego niedoszły zwierzak, nieważne w jakim byłby wieku, nie przestraszyłby się jej w takim stanie.
- Nie myśl sobie, że się boję - rzucił z wymownym uśmiechem. Najchętniej to by odegrał scenkę, w której zrywa się z krzesła i ucieka w popłochu, w przerażeniu posyłając ich rysunki we wszystkie strony świata, ale to było zbyt ryzykowne. Zanotował sobie jednak w pamięci, żeby kiedyś tak zrobić, kiedy Eliza znowu będzie udawała wkurzonego pomeraniana.
Zachęcony jej słowami złapał za kredkę i w artystycznym zapale zaczął kreślić mazgaje imitujące mgłę. Tutaj na szczęście nie musiał przykładać zbyt wiele uwagi i mógł losowo stawiać linie - kluczową rolę i tak odgrywało późniejsze rozcieranie kredki. Na tamtym etapie będzie musiał się skupić, teraz może pozwolić sobie na samowolkę.
- Dzięki za słowa uznania, twój pomysł też jest bardzo ciekawy. Szron wydaje się świetnym efektem, masz może jakiś pędzel i białą farbę? Pomyślałem, że fajny efekt wyszedłby, gdybyś umoczyła sam koniuszek pędzla w białej farbie i delikatnie dotykała nim pergaminu w miejscach, w których ma być szron. Myślisz, że to może się udać? Chociaż może być ciężko otrzymać oczekiwany efekt, bo szron jest dość... regularny, jeśli chodzi o wygląd. Mam nadzieję że rozumiesz, o co mi chodzi. - Jakby na podkreślenie słów zaczął stawiać delikatne, maleńkie kropeczki w równych odstępach tak, że wyglądały jak formacja wojskowa. - To prawie jak pojedynczy płatek śniegu, jest idealnie symetryczny. Szron wygląda podobnie, wystarczy spojrzeć na szybę albo na kawałek jakiejś zamarzniętej rury.
Pochylił się nad szkicownikiem dziewczyny, chcąc zaczerpnąć jak najwięcej z jej krótkiej lekcji.
- Cóż, jak tak to rysujesz, to wydaje się naprawdę łatwe. Gorzej w praktyce. - Złapał za najbliższy ołówek i starał się powtórzyć kroki dziewczyny. Jakoś mu to wyszło, ale dużo bardziej koślawo. - Gdyby mi przyszło robić to samemu, to pewnie bym poległ.
Tego był niemal pewien. Zawsze wszystko wydawało się łatwiejsze, kiedy obok siedział ktoś, kto mógł "mentorować" jego poczynania. No i już chyba nie chciał wspominać o tym, że nic niemal nie zrozumiał z tej "naukowej" przemowy Elizy. Co prawda nie było to tak skomplikowane jak runy, ale i tak...
- Brzmi to prawie jak algebra, kiedy byłem mały - powiedział z rozbawieniem w oku. - Chyba przyda mi się jakiś podręcznik, żeby opanować te wszystkie definicje i pojęcia. Możesz coś polecić? Tu w bibliotece chyba niewiele znajdę.
Miał nadzieję, że jasnowłosa ma jakąś książkę, którą mógłby pożyczyć. Dopóki nie ogarnie jakichś podstawowych artystycznych zwrotów, chyba nie ma co liczyć na to, że cokolwiek wyniesie z tych krótkich lekcji, których ona mu udziela.

- No to umowa - posłał jej uśmiech, tym samym pieczętując dotychczas wypowiedziane słowa. Dobrze, że dziewczyna na to poszła, bo źle by się czuł, gdyby musiał się z nią tak rozliczać i jeszcze tłumaczyć, dlaczego. To by mogło być trochę niezręczne.
Jego uwagę przykuło rysowanie dziewczyny, a konkretniej, futra lisa. Ten aspekt najbardziej go interesował, chyba ze wszystkiego. Wiedział, że ciężko jest stworzyć fakturę futra tak, żeby wyglądało to realistycznie. Wymagało to dużo skupienia i precyzyjności, bo to oznaczało mozolne rysowanie pojedynczych kresek imitujących sierść. Robił to kilka razy w życiu i za każdym razem było to czasochłonne, a i tak nie dawało dobrego efektu. Podstawy i praktyka, tak zawsze sobie wmawiał. Niemniej jednak ciekaw był, jak to wyjdzie dziewczynie, choć wiedział, że na pewno nie uda jej się tego skończyć na tym spotkaniu. Chociaż część zobaczy.
- Lubisz rysować futro? Tu też trzeba się skupiać, bo łatwo zepsuć pracę. No wiesz, odpowiedni kierunek i te sprawy... Mnie nie zawsze wychodzi tak, jak bym chciał.
Z zaciekawieniem zaczął obserwować poczynania dziewczyny, kiedy zaczęła czegoś szukać w torbie. Biały tusz, pióro...? No tego jeszcze nie grali.
- Wiedz, że od teraz nie będziesz miała świętego spokoju, bo ciągle będę ci zaglądać przez ramię - zastrzegł, na chwilę powracając do swojej pracy, dopóki jeszcze Eliza nie zaczęła używać pióra. - Będę wdzięczny za wszelkie podręczniki. A czy ty wolisz rysować bardziej realistycznie, czy masz po prostu swój styl i bardziej skupiasz się na rozwijaniu wyobraźni?
On akurat preferował to drugie podejście i jednocześnie zaczął się zastanawiać, że może dlatego ten lis wyszedł mu taki koślawy. Oczywiście, lis to tylko jedna z niewielu rzeczy. Jakby tak spojrzeć, no to cóż... Może nie jest jakiś idealny, ale jest narysowany "jego" stylem i na upartego można powiedzieć, że wygląda całkiem uroczo. Co z tego, że na zbyt nienaturalnie puszystą kitę i zbyt długi pysk...