- Powinieneś akceptować mnie całą, a nie tylko wybraną część mnie. Raz jestem wredna, raz miła, raz słodka, raz zachowuje się jak chłopak. Raz myślę cały dzień o seksie, raz nienawidzę facetów, raz chcę być w tłumie, raz chcę zostać sama. Raz mam ochotę na czekoladę, raz na chrupki kukurydziane. Wszystkie te cechy są moje. Wszystko to cześć mnie. Nie ma żadnej drugiej dziewczyny. Jestem tylko ja. Dawno temu miała dwie jaźnie z tego co wiem. Ale to zamierzchłe czasy. Po tym wszystkim one się połączyły ze sobą. Dlatego mam czasem wahania nastrojów, zdarza mi się mieć różne temperamenty. Albo przyjmujesz wszystko na klatę jak facet, albo nie masz prawa mówić o miłości, która i tak nie istnieje – Powiedziała z zamkniętymi oczami. W jej policzku uderzał zimniejszy wiatr sprawiając, że lekko się rumieniły. Była szczera, prawdziwa. Czasem zdarzało jej się grać jak aktorka na scenie, lub być sztuczną, ale to nie wiele zmieniało.

- Ja nie mówię, że nie akceptuje tego. Ale nie ma sensu się starać jak ty nie wierzysz w coś takiego. To po co mam próbować. - Mruknął cicho i oparł się plecami o parapet.
- Chciałem spróbować, ale ty trwasz przy swoim a ja nie potrzebuje kogoś dla kogo jestem tylko nic nie znaczącym ludkiem. Taka jest rzeczywistość i nie zmienisz tego - Powiedział i skrzyżował ręce.

- Obiecałam sobie, że już nigdy więcej się nie zakocham. Prawie cię nie znam, a ty nagle przychodzisz i mówisz, że mnie kochasz. To nie jest normalna sytuacja. Chyba nie spodziewałeś się, że pobiegnę do ciebie jak na skrzydłach i ci się rzucę na szyje wielce zadowolona z tego, że ktoś mi wyznał miłość. Nie jesteś pierwszy, nie ostatni. Ale ja się nie bawię w mówienie na drugi dzień, że się kogoś kocha, bo nie jesteśmy w gimnazjum... - Skomentowała jego zachowanie jako niezwykle dziecinnie. Kiedyś, może jakoś inaczej by zareagowała. Ale teraz? No cóż poradzić. Zobaczymy.

- Jasne, że się nie spodziewałem tego. Byłem przekonany, że tak zareagujesz, ale przynajmniej nie duszę tego w sobie i jest mi przez to lżej na duszy - Powiedział i uśmiechnął się lekko.
- Chcesz ułożyć sobie życie po swojemu. Dobra...nie ma problemu, ja też sobie ułożę w inny sposób. Tylko abyś tego potem nie żałowała bo może być za późno - Powiedział i wsadził sobie ręce do kieszeni. Nie nie chciał jej dawać do zrozumienia co traci. Nie był idealny i sam sobie doskonale zdawał sobie z tego sprawę.
- Hana no you ni sora ni matte Kimi ga kirai na kimi wo tsutsumu
- Powiedział płynnie po japońsku i uśmiechnął się lekko.

Westchnęła. Uparty chłopak trzeba przyznać. Zachowywał się tak... Że robiło jej się momentalnie żal z tego powodu, jak się zachowała w stosunku do niego. Przynajmniej tak odbierała wieczne powtarzanie, że „nie ma problemu”. Bo była pewna, że w gruncie rzeczy myśli całkiem inaczej. Uniosła wzrok i przyjrzała mu się dokładnie. Zdążyła zauważyć, że jest wyjątkowy. I to naprawdę bardzo dobra osoba ale... Czy na tyle wytrzymała, by znosić jej humorki i nie zostawić jej niegdyś na lodzie? Uh, o czym ona myśli. Przecież nie planuje stałego związku.
- W sumie mogłeś mnie po prostu zaprosić na randkę – Odpowiedziała odwracając wzrok w zakłopotaniu. Dlaczego wszystkie sytuacje, choć każdy inny odebrałby jako banalne dla niej są aż tak trudne?

- Nie wyglądasz na dziewczynę, której tak bardzo zależy na randkach. A skoro mówisz, że możesz mieć każdego i miałaś, no to wiesz randka dla ciebie to raczej nie jest nic wspaniałego. Więc uważam, że taki sposób będzie dla ciebie inny. A po za tym dlaczego mam udawać przed tobą jakąś niezwykle romantyczną osobą. Może i jestem romantykiem, ale aż takim wielkim nie - Powiedział i sam się uśmiechnął na dźwięk tych słów.
- Ale jak ta bardzo chcesz to mogę ciebie zabrać na randkę, jednak nie spodziewaj się niczego wielkiego po. Prędzej rozejdziemy się każdy w swoim kierunku. Bo w łóżku to raczej tak szybko ze mną nie wylądujesz. Dałem ci jeden warunek - Mruknął spokojnie i oparł się o ścianę.

- Miło słyszeć, że skoro jestem taka, jaka jestem, to mnie się na randki nie zabiera. Dla twojej wiadomości uwielbiam spotykać się z chłopakami właśnie w ten sposób. Wolę poznawać ludzi, a dopiero potem się z nimi lizać. Niestety wychodzi na odwrót, o czym się i przy tobie chwilę temu przekonałam. I przecież na randkach nie trzeba być romantykiem. Mogę równie dobrze siedzieć z popcornem na meczu Quidditch, a w tym nie ma nic romantycznego? Poza tym, że to jedna randka a nie spotkanie przed seksem – Skomentowała odwracając twarz w bok. Czyli nawet dla tego, kto podobno kocha tą prawdziwą ją w gruncie rzeczy jest tą, która tylko zabiera do łóżka facetów. Coś w tym było. Dobrze, że ma taką opinię. Na tym jej zależało prawda? Uniosła dwa palce składając na nich pocałunek, po czym przyłożyła jego do jego policzka. Następnie wolno ruszyła w stronę dalszych korytarzy.

- Wolę to uściślić bo nie wiem co sobie możesz pomyśleć. Niestety nie czytam w twoich myślach - Mruknął cicho i wbił wzrok w granatowe już niebo.
- Tak czy siak nie zmienię o tobie mojego zdania. Nie ważne czy chcesz tego czy nie. Twoją postawą pokazujesz mi, że raczej masz mnie gdzieś to przestaję się starać - Mruknął spokojnie.
- A ja nie zabieram dziewczyn na randki bo nie jestem w nich dobry. Całe moje życie to jeden wielki niewypał, więc nie dziw się, że raczej nie za chętnie robię co kolwiek innego, jeżeli wiem, że nie jestem w tym dobry. - Powiedział nadal wbijając spojrzenie gdzieś przed siebie.
- Lepsze rozczarowanie brakiem czegoś, niż rozczarowanie kiedy dostaje się coś i okazuje się, że to nie tak jak byśmy chcieli - Tak miał o sobie chyba stosunkowo niską samoocenę.

- Przecież nie musisz być w tym dobry. To wspólna sprawa i obie osoby muszą to dobrze prowadzić. Ustalmy więc, że w wakacje pójdziemy razem na basen, zgoda? Nic nadzwyczajnego. Pogadamy, ja poprowadzę skoro uważasz, że to nie twój żywioł – Zaproponowała odwracając się do niego i cofając. Naprawdę powinna już iść, ale jakoś nie chciała zakończyć tego w momencie, kiedy to nie ona miałaby ostatnie słowo.
- No widzisz. I to jest powód, dla którego odrzucam. Lepiej czegoś nie dostać, niż dostać niedorobione – Skomentowała nawet nie wiedząc, że zaraz w ścianę wejdzie. Była niezwykle nieuważną osobą, dlatego trzeba było być przy niej 24/7.

- Corn. Cofnij się trochę, wleziesz w ścianę - Mruknął i popatrzył na nią
- Może i człowiek nie chce dostawać czegoś jak to powiedziałaś niedorobionego, ale czasami nawet niedorobione chwile potrafią być najcudowniejszymi chwilami świata. Chociaż inaczej to wygląda jak ktoś coś chce zrobić, ale wie, że to idzie na marne, więc wtedy to traci sens. A przy tobie kiedy tak gwałtownie zmieniasz zdanie nie jest łatwe trafić a aktualne twoje potrzeby - Powiedział i uśmiechnął się niepewnie. No taki był fakt, albo on to przynajmniej tak odbierał.

- Hm? - Odwróciła się po czym zaśmiała się widząc, że o mało nie uderzyła o nią plecami. Oczywiście to lubiła, ale nie w wykonaniu samej siebie. Zaśmiała się i wystawiła ku niemu język – Rozpraszasz mnie za bardzo – Powiedziała zamierzając już lada chwila zniknąć. W końcu musi się przygotować do balu!
- I dlatego każdy się poddaje tak, jak ty – Odpowiedziała nim skręciła w korytarz. Teraz już nie miała zamiaru wracać cokolwiek by powiedział. Dlatego też ruszyła dalej by w końcu zniknąć na ruchomych schodach.
[z/t]

Kame jeszcze przez chwilę postał w tym samym miejscu zastanawiając się nad kilkoma ważnymi sprawami. Po chwilce ruszył ze swojego miejsca i zaczął oddalać się. Jego myśli nadal krążyły w wielu kierunkach, jednak był o niebo uważniejszy, więc obyło się bez obijania się po ścianach. Spokojnie szedł korytarzem nie wiedział jeszcze dokładnie gdzie miał by się podziać, ale nie ma co się o niego martwić da sobie radę.
z/t

Dziewczyna dzisiejszy dzień postanowiła poświęcić na spacerowaniu. Uwielbiała wręcz to robić szczególnie w zamku i jego okolicach. O ile Hogsmeade niemal poznane przez oczy ciekawskich nie było taką atrakcją, to w Hogwarcie zawsze można było znaleźć coś nowego. Ciekawy, nowy pokój niemal na wieżach, gdzie drzwi wyglądały jak ściana i tylko dlatego trudno było tam trafić, oczywiście Pokój Życzeń. Zawsze można było spodziewać się jakieś rewelacji. A ta krukonka właśnie tego poszukiwała. Nowych wrażeń, nowych wiadomości. Uwielbiała nowości i choć najczęściej były one pozbawione adrenaliny, to doświadczenie życiowe zyskiwało kolejny punkt do kolekcji. No właśnie, dzisiaj również miała nadzieję na coś ciekawego. Dlatego też zatrzymała się na dłużej na trzecim piętrze gdzie akurat najmniej swojego czasu spędzała ostatnimi czasy. Oparła obie swoje dłonie na parapet przy jednym z otwartych okien i pozwoliła, by nagły podmuch wiatru rozwiał na wszystkie strony jej długie blond włosy oraz białą, niewinną sukienkę. Chyba dzisiaj będzie musiała się obejść smakiem. Z tego miejsca nie da się dojść do żadnych niesamowitych kryjówek. Co nie zmienia faktu, że miło było się trochę przewietrzyć jednocześnie nie musząc wychodzić na błonia. Było tak ciepło, taka przyjemna pogoda. Szkoda, że nie było kogo zaciągnąć i wrzucić do Jeziora.

Większość dnia przesiedziała na błoniach, rysując. To był jej jeden dzień oderwania od rzeczywistości, który poświęciła na przenoszenie obrazów z głowy na papier. Dodatkowo rano solidnie wykończyła się, biegając niemal do upadłego. To był czas, w którym mogła poświęcić się swojej pasji, niestety dobiegł on końca. Wszystko się kiedyś kończy. Teraz zmęczona, bo prawie nic nie jadła, a jednocześnie zadowolona krążyła bezcelowo po zamku. Bezcelowo? Miała gdzieś iść, ale z tego wszystkiego zapomniała już gdzie. Może do biblioteki? Może coś przekąsić? Może do dormitorium lub do Pokoju Wspólnego? Nie wiedziała. Zamiast tego pogrążyła się w myślach, przebierając nogami, które zaprowadziły ją na korytarz na trzecim piętrze. Nastrój miała dobry - maszerowała uśmiechnięta i beztroska. Trochę brakowało jej towarzystwa, cały dzień spędziła sama i nie zamieniła z nikim ani słowa, bo nie była na śniadaniu. Tak to jest, gdy zamiast spać, w nocy wpatruje się w niebo - potem wraca się późno, a jeszcze później wstaje. Wczesne pobudki wcale nie były jej obce, nie znosiła wstawać późno. Mimo to wczesne pójście spać nie było dla niej. Noc była jej ulubioną porą dnia.
Przechodziła właśnie koło okna, kiedy zauważyła, że jakaś dziewczyna opiera się o parapet. Była ubrana w białą sukienkę i - o ile pamięć Janett nie zawodzi - również była Krukonką. Znała ją z widzenia. Wydawała jej się być sympatyczna i w zasadzie chyba taka była. Zresztą, nie zaszkodzi zagadać! Miała nastrój do rozmów, tak więc bezszelestnie podeszła do blondwłosej, stając obok niej.
- Cześć! - zawołała wesoło, szczerząc zęby. - Często tutaj tak siedzisz?
Nie miała nic lepszego do powiedzenia, tak więc zadała nieco bezsensowne pytanie. W sumie każdy może siedzieć gdzie chce i kiedy chce. Ale ona nie znosiła braku tematów z nowo poznawanymi osobami, tak więc rozmawiała o czymkolwiek.

Znudzony Edward przechadzał się po korytarzu trzeciego piętra. Dlaczego? Odpowiedź była prosta, wręcz banalna i niesłychanie przewidywalna. Otóż... Nudziło mu się. Z nudy człowiek robi złe, irytujące i nienormalne rzeczy, albowiem wtedy jego mózg nie działa w pełni sprawnie i nie wyrabia z myśleniem. Czy tak było i w tym przypadku? Tak, z pewnością. Ale dzisiaj Edward był zaskakująco spokojny jak na niedzielę, wtedy zawsze ma coś z głową- jak to niektórzy zwykli mówić- i nie da się z nim normalnie porozmawiać. O normalnych rzeczach. O pogodzie- nie, o ocenach- nie, o przedmiotach szkolnych- nie. Jednak jeśli chcesz z nim pogawędzić o głupich żartach, bezsensie i różnych takich, zapraszam teraz. Od razu mówię, że nic nie pił, wtedy byłoby jeszcze gorzej.
Zdemoralizowany brunet skierował swoje kroki w stronę jednego z szerokich okien- miał zamiar pooglądać ptaszki, czy inne małe stworzonka, chodzące po dworze. Są takie słodkie! Oby teraz ktoś przyszedł i wybawił go z tej nudziarni! On musi coś zrobić, bo wybuchnie wręcz z nudów, z nicnierobienia.
Oparł się rękami o coś w rodzaju parapetu i stał tak wlepiając zielone gały w jakiegoś małego wróbelka. Czy ktoś mu przeszkodzi? Nie, raczej go wybawi, uratuje, a wtedy Ed będzie mu dozgonnie wdzięczny.

Szłą korytarzem tak wkurzona, ze kazdy już z daleka uciekał z jej drogi. jej obcasy wściekle stukały o marmurową posadzkę, a jej sukeinkę zawiewało do tyłu. Szła pod oknami zła jak osa nie zwracając uwagi czy na kogoś wpada, czy nie. Ona jest Eleną marion i albo się jej ustępuje, alebo się źle kończy. No i stało się wpadła na jakiegoś bruneta, który satł sobie pod oknem.
-Co t do jasnej cholery robisz?! Upośledzony jesteś?!- zaczęła krzycześ na korytarz swoim wściekłym głosem. ilkoro pierwszorocznych widząc jej twarz uciekło w popłochu i zostałą zama z ów idiotą.

Słuchał sobie świergotu różnych zwierzaczków, gdy na jego Lokowatą osobę wpadła jakaś wściekła dziewczyna, która wyglądała, jakby zaraz miała kogoś zabić, wypruć mu flaki łopatą, a łyżką wydłubać serce; oprawić wnętrzności w ramkę, powiesić nad kominkiem, a z ciała zrobić cudownego manekina, na której trenowałaby swoje rytułały.
Gryfonka najprawdopodobniej miała wściekliznę, a z jej ust prawie lała się piana. Dobrze, że Ed jej nie podpadł wcześniej, teraz byłby słodkim, wypchanym manekinkiem leżącym pod łóżkiem dziewczyny. Szczerze mówiąc nie wyglądała na Gryfonkę, raczej na... Kogoś kto wyrwał się z psychiatryka? Domu publicznego? Więzienia?
- Ale... Ja nic nie zrobiłem! To ty na mnie wpadłaś! - zaczął bronić się student, wymachując rękami i patrząc z góry, na rzucającą się Elenkę. Nie jedz go, nie jedz!

Oj Edi, Edi... chyba chcesz mi podpaść, co? Za bardzo ponosi cię wyobraźnia. Fakt, nasza ukochana pupilka, Panna Marion wyglądałą jakby miałą zaraz kogoś zabić, ale nie zrobiłaby sobie z Edwada manekina, ani nie oprawia jego wnętrzności w ramkę.
1. On nie jest tego godny.
2. Po 2 dniach zaczęło by walić w całej wieży Gryfonów.
Z ust również nie ciekła jej piana i nie miała wścieklizny. Swoją drogą... nie użyłaby tak prymitywnych narzędzi jak łyżeczka, czy co to tam jeszcze wymyśliłeś... Po co skoro wystarczy parę ruchów różdżką? I dobra rada, nie mów, że Elena wyrwała się z domu publicznego, gdyż iż albowiem ponieważ Elena nie jest, nie była i niegdy nie będzie prostytutką, w przeciwieństwie co to poniektórych... (tak, tu mam na myśli Corin).
No ale wracając do sytuacji... Głupie wymówki Krukona tylko jeszcze bardziej ją rozdrażniły.
-Jak to nic nie zrobiłeś?! Masz mnie za idiotkę?! Wyraźnie zatarasowałeś mi drogę, ty glutojadzie!- zawołała z furią w oczach. Oho! Jeszcze trochę, a chwyci za różdżkę, a wtedy lepiej uciekać!

Dobrze, dobrze już nic nie mówię, w końcu i tak wiem swoje; każdy jest przecież dla Elenki godny, żeby go zabić. A różdżka? Serio? To takie stare i oklepane, myślałam, że stać cię na coś lepszego! Jak widać, myliłam swoją małą, niedoświadczoną łepetynkę. Walić to i tak wali, bo przecież Elunia jest Gryfonką, nie? To chociażby dlatego tam śmierdzi ( ).
Czy ktoś mówi, że ciekła jej piana, czy że ma wściekliznę? Nie; to tylko moje prywatne przemyślenia na ten temat, wyobrażenia i przypuszczenia jak co wygląda. Więc miło byłoby, gdybyś nie zjadła za to Edzia, Elenko.
Ale jakie wymówki? O co chodzi? Przecież on naprawdę grzecznie stał przy oknie! Niech się panna o rok starsza na niego nie wydziera, bo to tak nie ładnie. A ja nie lubię jak jest nieładnie, bo jak jest nieładnie, to jest źle, a jak jest źle, to się boję. Pff, nie komentuj!
Czy Edzio ma ją za idiotkę? Hm... Jakby się tak zastanowić, to prawdę mówiąc tak. No, bo kto normalny drze swoją jakże cudowną paszczę na biedną, bezbronną osóbkę jaką jest Eddie? No, kto? Tylko nienormalni!
- E... - wymruczał tylko, cofając się o kolejne kilka kroków w tył, tak, aby dziewczyna miała trudniej, kiedy będzie chciała go w końcu zabić. Kiedyś ktoś mi mówił, że ludzi, którzy wyzywają innych mają kompleksy. Ale to nie Edek, tylko ja, więc proszę cię, niech mu Gryfonka nie robi z twarzy pomidora!

Oj Edi, Edi... Ale tak to wszystko ok? W domu wszyscy zdrowi? Ja wiem, ze liczyłeś na akcję ze sztyletem, ale na razie nie zasłużyłeś... Chociaz, jak tak dalej będziesz ją wkurzał, to moze ci się uda.
Do zabicie każdy jest godny, ale nie każdy jest godny, by jego wnętrzności wisiały nad kominkiem. No bo gdyby kazdy byl, to by już tam nie było miejsca, nie?
Nie... on nie stał spokojnie... ON NIE ZSZEDŁ Z JEJ DRGI! A to już jest skandal! jak można nie ustąpić miejca Elenie? I to jeszcze chłopak? I to jeszcze rok młodszy?!
Kolejna sprawa... Nie tylko idioci wydzierają sie na edzia, bo wkurzona Elenka takrze i nie radze mówić że jest idiotką, bo cię dopadnę (w rl ma się rozumiec xD) i będzie źle... A pamiętaj, ze daleko do ciebie nie mam...
W każdym razie, bełkot Edwarda tylko dolał oliwy do ognia... Jej kochany tatuaż, wąż i smok oplatające prawe ramię, a na codzień schowane na plecach, bo są ruchome, również zaczęły wyrażac swoje niezadowolenie. Smok zionął ogniem tak, ze przez momemnt dłoń czarnookiej wyglądałą jakby na prawdę płonęła, a wąż pokazał swoje ostre jak szpilki kły. Wyglądało to tak realistycznie, ze miało się wrażenie jakby płonień na prawdę miał poparzyć chłopaka, a wąż miał go ukąścić. Panna Marion nic nie zrobiła z tym faktem, tylko dalej patrzyła z piekielnym ogniem w oczach na biednego krukona.
-I co tak bełkoczesz?! Języka w gębie zapomniałeś?!- krzyknęła coraz bardziej zła.

Przecież nikt nie lubi być zabitym, prawda? Znaczy może ktoś kto nie miał życia na Ziemi chciałby umrzeć? Ktoś kto wciąż chodzi zakompleksiony i zaraża tym innych? I tutaj już samo z siebie podsuwa się. Elenka, no tak. Ona tak dręczy ludzi, bo nikt jej nie chce! To jej zemsta! Ale może gdyby przestała być taka zirytowana przez cały czas, znalazłby się jakiś śmiertelnik, który odważyłby się zakochać w tej wiedźmie? No tak, każda potwora znajdzie swojego amatora. A jak z okropnymi ogrami płci żeńskiej? Marion?
Racja, racja, nie byłoby miejsca. W końcu ile swoich nieudanych miłości zabiła Elenka? Tego zapewne nie wie nawet ona sama, tyle razy ranili ją ludzie. Bo była zbyt agresywna. Może dlatego. A tak poza tym, to ja doskonale wiem, że ona głęboko gdzieś, pod żołądkiem i jelitami, ma jakieś serce, albo nawet duszę! Jestem człowiekiem optymistycznym i dobrej wiary, ale miło byłoby się przekonać o własnej zdolności przewidywania.
Och nie, Ed naprawdę był zły! Bo przecież jak można nie zejść z drogi nienagannej pannie Marion? W dodatku Gryfonce? Która ciągle zachowuje się, jakby miała okres. Albo w jej przypadku NIGDY nie miała. A może zdarzy się taki dzień, w którym nikogo nie zje, nie zabije, nie zgwałci?
Tylko idioci. Każdy kto spróbuje tknąć Edka bez mojej zgody, w niedozwolone miejsca, które wyznaczam ja lub kto spróbuje wydrzeć na niego słodką paszczę, ten zginie. Ja nie jestem człowiekiem wiecznie podenerwowanym i agresywnym, ale bić się umiem. Wiesz, mam młodszą siostrę. A ty mnie nie znajdziesz, bo nie wiesz gdzie mieszkam tak dokładnie! Ha!
To było straszne, a Edzio bał się strasznych rzeczy, podobnie jak ja, niedoświadczona, mała dziewczynka. Ale tak poza tym, gdyby nie jakieś węże, smoki i ogólnie całokształt strasznej Gryfonki, byłaby całkiem miła. No i wykluczmy jeszcze wydzieranie twarzy na nic nie robiących przechodniów, którzy po prostu nie ukłonili się Jej Eleńskiej Mości. W ogóle Eddiemu zrobiło się dziwnie ciemno przed oczami, ale całe szczęście odzyskał świadomość. Z pewnością ta ropucha zabrałaby go do swojej pieczary i zrobiła krzywdę! Obudziłby się bez ucha, albo gorzej! Wyprostowałaby mu włosy, a to byłoby najgorsze z najgorszych rzeczy jakie mogą zdarzyć się Smithowi!
Jaki bełkot? On tylko wyraża swoją opinię w jednej, krótkiej i przede wszystkim zwięzłej głosce. "E" oznacza wszystko, wyraża więcej niż tysiąc słów, a nawet więcej niż Rafaello, czy coś tam. Przerażony chłopaczyna odszedł kolejne kroki w tył, bojąc się drącej dziewczyny, na której szyi znajdowała się zabawnie pulsująca żyła. Jak to słodko wyglądało!
- E, nie - odparł Krukon spoglądając na ułamek sekundy do tyłu. Zaraz wpadnie na ścianę, uciekł już przez pół korytarza, no. Elenko. Zwolnij. Doganiasz śmierć Edka!

Eh... dobra podaruję sobie te wstemy... Może tylko skomentuje to o miłościach i tak dalej... Otóż Elena nie jest zakompleksiona, mimo iż jej rodzice się o to sptarali. jest jaka jest, bo nie potrafi kochać, nie szuka kontaktu z ludź mi, jak już z kimś flirtuje to tylko z czystej wredoty. Nie obchodzą jej ludzkie uczucia, to czy kogoś rani, czy nie. Jej też nie jest tak łatwo zranić, bo po prostu nie ma jak. Co, powiesz, ze jest brzydka? Zignoruje to, bo zna swoją wartość, a potem zemści się po jakimś czasie. Sprubujesz dobić słownie? Po niej to spłynie, bo dla niej jesteś mniejszy od planktona. Ona nie ma przyjaciół, chłopaka, i tak dalej z własnej woli. Nie można jej w ten sposób zaszantażować, zranić, czy podłamać. Jest samoystarczalna i tyle. Ale wracajac do Edka... Chłopak faktycznie już był prawie pod ścianą.
-I co uciekasz nedzny tchurzu?!- krzyknęła wkurzona.- Stawaj do walki Gnomie!- zawołałą celując w niego różdżką. Oj tak... Elena zaraz doścignie śmierć Edka i sobie z nią poda rękę...
A co do tego, że cię nie znajdę... znam paru chakeró, nie trudno będzie ustalić IP komputera...

Zacznę od tego, że nie powiedziałam, że Elenka jest brzydka, bo tego niestety zarzucić jej nie można. Ale, że piana toczy się jej z pyska, gdy mówi do Edka także. To tylko moje malusie wtrącenia, które nic nie znaczą, i które nie powinny nikogo obchodzić; ot tak sobie piszę, żebyś więcej czytać musiała. A tak na marginesie to lubię sprawiać, że ludzie, którzy mnie nie znają załamują się moim poziomem wiedzy, czy tam umiejętności wkurzania innych. No, ale ciebie to z pewnością nie dotyczy, nieprawdaż?
Nikt nie jest tchórzem, chyba, że nazywa się Elena Marion. Edward był dzielny, ale po prostu był za bardzo wyrafinowany, i był zbyt typowym Brytyjskim dżentelmenem, dlatego też nie zwykł bić się, dokuczać, czy pojedynkować się z kobietą. Ale jeśli ona nią nie jest, no to może sobie na to pozwolić, prawda? No, ale już nie poniżajmy tak tej cudownej dziewczyny, o pięknych krągłościach, bo jeszcze serio albo mnie, albo Edkowi przydaży się krzywda. A ja naprawdę nie wiem co gorsze!
- Nie jestem tchórzem, ale miło byłoby gdybyś... - zaczął, machając znacząco rękami, jakby chciał by od niego odeszła i potraktowała to jako zwykły przypadek. Ale to jest Elenka, Edziu, nie dasz rady jej przekonać! - Się do cholery opanowała.
Chłopak sięgną po różdżkę, która znajdowała się w kieszeni jego mundurka z błękitnym krawatem. Ale chwilowo stał w bezruchu, chciał poczekać; może dziewiętnastolatka się uspokoi?

edi... moze skończ już tymi twoimi "wtrąceniami"?bo mnie rozśmieszasz, a plecki bolą ta tak troszke nie hallo...
Co do dżentelmenów... ich juz nie ma! jak chcesz to potem ci prześle link gdzie jest opisane w jaki sposób wygineli.
W każdym razie... Nasza urocza Panna Marionteraz to już nie wytrzymała. Już się zamachneła, żeby rzucić w niego jakimś zaklęciem, gdy nagle przez jedno z dużych okien wlecił ogromny, czarny kruk. dziewczyna zmierzyła go chłodnym spojrzeniem. Podeszła do niego, odwiązała zwitek pergaminu, który miał przy nodze i machneła ręką, zeby odleciał. Liścik schowała w biust. Widok ptaka troche ją rozproszył.
-Następnym razem uważaj co robisz nędzna laro...- powiedziała. W tym momencie powioenna sobie pujść... ale nie, ona dalej stała mierząc chłopaka ostrym spojrzeniem.

Może i dżentelmeni wyginęli, ale jak widać nie wszyscy, o. Edek sobie ostał i jest tym dżentelmenem, szanuje kobiety i w ogóle, kupuje im kwiaty, i tym podobne, więc zastrzeżeń nikt nie powinien mieć.
A z wtrąceniami nie skończę, choćby dlatego, że to jest śmieszne, a mnie się nudzi, gdy czekam na odpisy innych (i tutaj pozdrawiamy Maxiątko) i w ogóle lubię tak czasami popisać o wszystkim i o niczym. To jest ciekawe, a poza tym bardzo łatwo leje się wodę, musisz kiedyś spróbować, serio. A nawet dobrze, że się śmiejesz, bo ukazujesz swoją naturę dobrego człowieka, który potrafi się cieszyć! Hurra! Za jakiś czas przypomnisz sobie Edwarda Smitha, osobę, która nawróciła cię na dobrą drogę.
A ten kruczek był fajny i ciekawy, no i był zwierzątkiem- patronem domu Krukona. No i był czarny, a każdy lubi czarny, nawet ja, a boje się ciemności. To takie zabawne bać się ciemności, prawda? Niby nic się nie stanie, a i tak istnieje obawa.
Elenka schowała liścik do biustu. To znaczy, że schowała pergamin pod skórę na piersiach, bo nie wiem jak mam to rozumieć? Mój mózg nie pojmuje tak nieprecyzyjnych zdań, dlatego też proszę o wytłumaczenie. I Edkowi też to wytłumacz, bo on też nie obczaja o co ci w końcu chodzi.
Haha! Gryfonka przystopowała i się ogarnęła, i nawet nie zjadła, i nie zbiła Edka! I nie rzuciła na niego uroku, cieszę się niezmiernie! Ale dlaczego ona tak dziwnie patrzy? To strasznie wygląda.
Nawet teraz się nie cofnął, bo chyba zreflektował się w porę. Ale jak to? Po kiego grzyba miałby się przyznawać do winy? On nic nie zrobił!
- Świetnie. Nawrzeszczałaś na mnie, a nawet nie wiesz jak się nazywam - odparł, drapiąc się w kark. Zrobiłby teraz marudną minkę, no, ale ze względu na groźne spojrzenie Elenki nie zrobił tak poważnego (i prawdopodobnie ostatniego) błędu w swoim życiu.

Edi, ja wiem jak to jest lać wodę bo czsami sama to robię... Ale teraz po rpstu mi się nie chce... Ale ty wiesz, ja się śmieję jako ja-ja, a nie jako ja-Elena? Bo Elenka to tylko część mnie, drugą częścia jest Diana Potter jak wiesz.
Nie, nie schowała liściku pod skurą tylko w gorset włożyła, miedzy cycki. Już rozumiesz? i ty i Edi? To wcale nie jest aż takie skomplikowane... ja wiem, ze niektorym lekarze zabraniają myślec, ale myślałąm, ze ty sie do tych osób nie zaliczasz...
W każdym razie... Elena zmierzyła chłopaka mroźnym spojrzeniem.
-Twoje nazwisko mnie obchodzi tyle samo co kupa smoczego łajna sprzed trzech lat.- powiedziałą z pogardą i obrzydzeniem.