Sam także zawitał do Izby Pamięci, był na miejscu nieco przed Florą. Stał z głupkowatym uśmiechem przyglądając się co poniektórym zdjęciom, odnajdując swoje młodsze odbicie, jeszcze wtedy tak rozbiegane, pełne ekscytacji i życia. Pamiętał doskonale jak bardzo wielką zmianą było dla niego otrzymanie listu z Hogwartu, z jak wielką pasją zaczął odkrywać nowy, magiczny świat i jak bardzo wszystko było mu wówczas obce. Wciąż żywił żal do swojej matki, że nie dała mu poznać magii wcześniej, ale z drugiej strony... Czy tak nie było lepiej? Ileż niezapomnianych wrażeń zapewniła mu w ten sposób. Gdzieś z tyłu głowy zawirowało mu przyjemnie wspomnienie, gdy po raz pierwszy dosiadł swojej miotły i odbił się ku górze w powietrze. Pierwszy lot zawsze budził najwięcej emocji.
"Ale byłeś gówniarzem, Melch..." skomentował z rozbawieniem i przeniósł spojrzenie w bok, słysząc czyjeś kroki.

Wędrowała z zafrasowaną miną przez korytarz i przyglądała się poszczególnym zdjęciom. Znów poszukiwała swoich wspomnień. Widział jak wielki ból sprawiały jej same próby przypomnienia sobie czegokolwiek. Półuśmiechnął się do niej łagodnie:
 - Hej, Melete. - zawołał, bez ogródek używając jej drugiego imienia by oderwać ją chociaż na moment od wszelkich myśli. - Jak tam?
Jasne, mógł ją zapytać wprost, czy coś sobie przypomniała. Drążyć głębiej dziurę w jej głowie. Ale neutralne pytanie nie zobowiązywało do trudnej odpowiedzi. Mogła powiedzieć cokolwiek, ograniczyć się do kilku równie neutralnych słów, albo jeśli miałaby taką ochotę - wyrzucić z siebie coś więcej.

Spojrzał na lekarstwo trzymane w dłoni Flory i nieznacznie wzruszył ramionami. Już otwierał usta w odpowiedzi na jej pierwsze, rzucone żartobliwie, pytanie:
  - Prawdopodobnie nie ma. Raczej się nie znam. - pokiwał głową w zamyśleniu. Nie dał tego po sobie szczególnie poznać, ale w głębi współczuł dziewczynie bólów głowy i potrzeby korzystania z leków. Łatwo jest się uzależnić od takich wpływów, przynajmniej tak słyszał. To trochę tak jak z papierosami. Chociaż Melch chyba nie należał do grona nałogowych palaczy, to jednak raz po raz lubił sobie zapalić. Nie powiedziała mu wiele, ale napomknęła o kolejnej próbie przywróceniu wspomnień z przeszłości. Skinął głową i nieznacznie się pochylił, przekrzywiając przy tym nieco komicznie głowę oraz odsłaniając policzek spod kurtyny włosów. Rytuał powitalny mieli za sobą. Puchonka wskazała na jedno ze zdjęć i skomentowała naprędce. Nie mógł zrobić nic więcej jak się głupkowato uśmiechnąć, chociaż ten uśmiech głupola by się zgadzał na fotografii.
   - Taaa... - zaczął przeciągle, znów patrząc na zdjęcie podekscytowanego dzieciaka, który ledwie potrafił usiedzieć w miejscu. - To ja. Wzięło mi się na wspominki. Zabawny gówniarz, co nie?
Rzucił z ironią i wcisnął dłonie głęboko w kieszenie spodni. Przez lata nauki w Hogwarcie uspokoił się. A może po prostu mu to miejsce spowszedniało i przestał się starać? Wszystko jedno. Wszystko było dobrze. Zamilkł i tak już po prostu stał, towarzysząc niemo Florze.

Cisza przez krótką chwilę się przedłużała. Potem dziewczyna przestąpiła z nogi na nogę i zrobiła coś, do czego zanadto Melch nie nawykł. Drobny gest wsparcia głowy na jego ramieniu, przeszył go pojedynczym dreszczem, ale szybko też się rozluźnił. Wiedział, że dziewczyna nie miała zbyt dobrego humoru i chyba najwyraźniej potrzebowała rozmowy. Chyba wiedziała dobrze, że mogła liczyć na jego pomoc. Ale w sumie, nie mógł być tego pewien. Uśmiechnął się nieco szerzej i odpowiedział:
 - Można tak powiedzieć. - zerknął na nią, a potem z powrotem na zdjęcie rozradowanego dziecka z którego tryskała energia. - Lubiłem dokazywać za dzieciaka. Teraz chyba stałem się trochę bardziej dorosły. Chyba.
Położył nacisk na ostatnie słowo, bo wciąż lubił się wygłupiać i niejednokrotnie wpadał jeszcze na jakiś szalony pomysł, zazwyczaj wdrażając go w czyn. Pytanie o latanie zaskoczyło go, to był drażliwy temat, zawiesił więc na chwilę spojrzenie na Florze zastanawiając się, czy aby nie powinien odpowiedzieć sztywno. Potem jednak uśmiechnął się szerzej.
- Graczem quidditcha może nie jestem, ale latać na miotle to uwielbiam. - zaczął i westchnął z lekkim rozmarzeniem.
- Uwielbiam to uczucie, gdy wiatr uderza przy odpowiedniej prędkości oraz wysokości w twarz i rozwiewa włosy, a świat jest wtedy taki maciupki.
O mało nie powiedział: "wszędzie blisko, sama wiesz", ale w porę ugryzł się w język. Czasami lubił powiedzieć za dużo i to był jego problem. Z uczuciem ulgi przeniósł spojrzenie z powrotem na zdjęcie siebie jako szczyla i po części odpłynął myślami do podniebnych podróży.

Uśmiechnął się przyjemnie, gdy weszła mu w słowo i szczerze się zaśmiał. Przez dobrą chwilę była pomiędzy nimi zupełnie rozluźniona przyjacielska atmosfera, z której tylko można było czerpać garściami. Pozytywna aura spłynęła na ich oboje, i faktycznie, przez moment można było rzec, że byli we dwoje beztroskimi dzieciakami, które żyły po prostu chwilą. Odstąpiła od niego i skierowała się ku jednej z gablotek, zaś on z uśmiechem odprowadził ją kawałek wzrokiem, a potem sam zaczął wypatrywać kolejnych zdjęć na których mógłby znaleźć samego siebie. Znalazł trochę dalej kolejną fotografię, na której był wraz z innymi Krukonami, cały jego rocznik. Na tym zdjęciu zaczynał już zapuszczać włosy i nonstop odgarniał swoją grzywkę na bok, szczerząc się przy tym niemożliwie szeroko.
      - Myślisz? - zagadnął patrząc na siebie-berbecia szczerzącego się i majtającego grzywką to jedną to w drugą, byleby włosy nie zachodziły mu do oczu. - W sumie, ciekawe czy by mnie przyjęli...
Dopingować swoją ukochaną drużynę Krukonów to jedno, ale znaleźć się w jej składzie to już zupełnie inna para kaloszy. Może miał szansę się dostać do grupy swoich idoli? I może nawet byłby w stanie sensownie wesprzeć drużynę? Warto było się nad tym zastanowić i być może zagadać do odpowiednich osób. W końcu, jeśli nie spróbuje to nigdy się nie dowie i będzie ot tak sobie gdybać cały czas.
       - Flora? - zwrócił się do niej spokojnie, gdy tylko doszła go zmiana zachodzącą w odgłosach nieopodal. Ledwie usłyszał jej mruknięcie, jej słabe słowa zlepiające się w jedno ciężkie westchnienie. Obrócił głowę i zastał obraz towarzyszki słabnącej mu w oczach. Jedna chwila i znalazł się przy niej, otaczając ją łagodnie ramieniem. - Spokojnie, jestem obok, tak?
Przytrzymał ją, żeby czasem nie upadła, co przy ich różnicach wzrostu nie było wcale takie trudne. Po raz wtóry jednego dnia znalazła w nim solidną podporę. Krukon mógł się tylko zastanawiać, co się teraz dzieje w jej głowie, jaką walkę tam wewnątrz toczy.
      - Spokojnie... - powtórzył tylko i przygryzł wargę. Jeśli miałaby zamiar uciec od wspomnień, zrozumiałby to. Jeśli miast tego postanowiłaby stanąć im naprzeciw i zmierzyć się z nimi, po prostu trwałby obok, nie pozwalając jej pogrążyć się w szaleństwie. Cóż innego mu pozostało?

Pochwycił ją w samą porę zanim stała się jej jakakolwiek krzywda. W duchu odetchnął z ulgą, jeszcze by brakowało żeby Flora się potłukła albo rozbiła o gablotkę i pokaleczyła. W następnej chwili wczepiła się w niego kurczowo i trwała tak dochodząc do siebie. Ackerman przypatrywał się jej z troską, a gdy wydobyła z siebie głos przeniósł spojrzenie na gablotkę w którą się wpatrywała. Zdjęcie drużyny Puchonki jawiło się w kolorowych i przyjaznych barwach, kontrastowało z tym, co przeżywała wewnętrznie. Artykuł obok odbierał blask zawartej w zdjęciu chwili. Pozwolił wtulić się Florze w pierś i powiedział na głos, to co sam myśli, chociaż jego słowa mogły tutaj być zbędnym balastem.
      - Może to w ramach przestrogi... Bądź, co bądź qudditch to niebezpieczny sport, wiesz o tym. - westchnął ciężko i mocno ją do siebie przytulił. - Spokojnie... - powtórzył raz trzeci i zamilkł.
Zamilkł, nic więcej nie miał do powiedzenia. Żadne słowa nie pomogłyby i tak w tym ciężkim momencie. Nie miał żadnego słowa mądrości do przekazania. Pogładził ją po głowie i po prostu był, milcząc. To był dla niego najlepszy sposób żeby wesprzeć Puchonkę w walce jaką toczyła w sobie. Sam też teraz zresztą zmagał się z falą emocji, które spłynęły na niego z Flory. Niemalże czuł jej ból i pewnie gdyby mógł, to zniszczyłby go w zarodku. Ale to nie było takie proste, to nigdy nie jest takie proste.
     - Może chcesz się przewietrzyć, ech? - zagadnął po dłuższej chwili, proponując zmianę otoczenia. Spacer na zewnątrz zamku mógł jej trochę pomóc, uspokoić myśli i odetchnąć lżejszym powietrzem. Nic innego mu nie przychodziło do głowy, jak zabranie Flory z tego miejsca. Ot ucieczka od bolesnych wspomnień.

Niespecjalnie byłem ucieszony z faktu, że piątkowy wieczór przyszło mi spędzać tutaj, w izbie pamięci, na czyszczeniu zakurzonych gablot, pucharów i innych trofeów. Zdecydowanie bardziej wolałem siedzieć w mieszkaniu i pracować nad amuletami, w produkcji których wykonałem naprawdę spory postęp. Musiałem jednak odłożyć kamienie i rzemienie na bok na rzecz szmatki i miseczki z wodą. Jak ja nienawidziłem sprzątać bez magii... Przecież jeden dobrze rzucony chłoszczyść załatwiłby całą tą salę... Wydawało mi się, że kadra specjalnie utrzymywała bałagan w niektórych pomieszczeniach w zamku, żeby zapewnić rozrywkę po zajęciach spóźnialskim.
Zjawiłem się w umówionym terminie razem z trójką innych uczniów. Bergmann zabrał nam różdżki, po czym zniknął za drzwiami, które zamknęły się za nim z trzaskiem. Słychać było tylko stłumiony dźwięk oddalających się kroków. Spojrzeliśmy po sobie i z posępnymi minami zabraliśmy się do roboty.
Szło mi opornie, serio. Nie przywykłem do pracowania w tej sposób i już chwilę po wyciąganiu rąk w górę, by przetrzeć wierzchy półek, zaczęły mnie łapać w nich skurcze. Masując obolałe ramiona obserwowałem, jak ogromny, gruby i włochaty pająk zsuwa się po pajęczynie z gabloty, którą się właśnie zajmowałem.
- Zna się ktoś na magicznych stworzeniach? Czy to jakaś młodociana forma akromantuli? - rzuciłem przez ramię w stronę współtowarzyszy niedoli, licząc jednak na odpowiedź przeczącą. Wolałbym nie być zamknięty w jednym pomieszczeniu z zalążkiem podobnego potwora, w dodatku bez różdżki.

kostka 5
Na razie piszę otwarcie, bo liczę, że może trochę tu popiszemy na tym szlabanie :) jak się nie będzie nikt odzywał to edytuję i zrobię zt

Wszedł do zagraconej izby, zastawszy w niej nieco starszego od siebie Krukona.
- Cześć!- rzucił półgębkiem, rozglądając się z niesmakiem po pomieszczeniu. Na ścianach wisiały szklane, zakurzone gabloty, w których znajdowały się puchary, medale i odznaczenia z nazwiskami wybitnych uczniów. Nigdy dotąd tu nie był i wcale nie miał ochoty tego zmieniać, ale mus to mus, toteż z niechęcią zabrał się do roboty.
- Wydaje mi się, że to po prostu zwykły pająk.- stwierdził wzdrygając się na widok wielkiego, czarnego pajęczaka.

KOSTKA: 6

Również spojrzałem z niesmakiem na pająka. Nie wiedziałem czemu, ale jakoś nigdy nie przepadałem za tymi stworzeniami - prawdopodobnie chodziło o ich paskudną aparycję lub fakt, że potrafiły przerastać mnie samego swoim rozmiarem... Niemniej jednak ten tutaj był mały w porównaniu do potworów, które zamieszkiwały Zakazany Las. Spojrzałem niepewnym wzrokiem na Ślizgona, który również nie wyglądał na zadowolonego obecnością paskudy.
- Miejmy nadzieję - stwierdziłem, po czym sprawnym ruchem zrzuciłem go na ziemię (oczywiście za pomocą tej nieszczęsnej szmatki, którą miałem w ręce), a sekundę potem pająk zniknął pod podeszwą mojego buta, zostawiając po sobie wyłącznie nieprzyjemny dźwięk rozgniatania. No myślałem, że puszczę pawia... Chyba jedyne, co mnie powstrzymało to fakt, że musiałbym po sobie posprzątać, a mojej różdżki miałem nie otrzymać aż do ukończenia szlabanu. - Najwyżej będzie dziś padało - stwierdziłem, powtarzając stary przesąd głoszący, że po zabiciu pająka istnieje ryzyko ogromnej burzy. - Wszyscy trafiliście tu za spóźnienia czy coś jeszcze przeskrobaliście? - rzuciłem jeszcze przez ramię wracając do wycierania tej nieszczęsnej gabloty.

- Ja się spóźniłem i to dość grubo, stąd ten szlaban.- odparł wzdrygając się z głębokim uczuciem niesmaku, kiedy Krukon rozgniótł pająka.
- Ten szlaban nie ma najmniejszego sensu. Przecież każdy ma prawo od czasu do czasu zaspać.- stwierdził ze złością, biorąc się za zamiatanie podłogi. Wykonywanie takich czynności było dla niego doprawdy upokarzające, bo nie był przyzwyczajony do sprzątania czegokolwiek.

Bergamann okazał się być bardzo stereotypowym Niemcem i za spóźnienie wlepił wszystkim szlaban. Tak właściwie to on sam nie śpieszył się z powiadomieniem ich w jakiej formie będzie się on w końcu odbywał. Gemma praktycznie w ogóle zapomniała, a biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia, nie było czemu się dziwić.
Szczerze mówiąc nie miała nic przeciwko sprzątaniu Izby Pamięci. Desperacko szukała teraz zajęć, które pozwoliłyby jej odciąć się od własnych myśli. Dodatkowo szlaban miała odbywać z grupką innych uczniów, więc mogła nawet okazać się całkiem fajnie, chociaż tak naprawdę nie potrafiła sobie przypomnieć kim była reszta ukaranych.
Poczuła jak żołądek skręca jej się w supeł, kiedy pod drzwiami Izby zobaczyła @Calum O. L. Dear. Fugg... totalnie o nim zapomniała, a przecież zgubili się na festiwalu w samym sercu zamieszania. Mogła się chociaż dowiedzieć czy wyszedł ze wszystkiego cało. Na samo wspomnienie koncertu przed oczami stanął jej obraz fortepianu przygniatającego Nebraskę. Chciało jej się rzygać... Może lepiej było do tego w ogóle nie wracać. Było, minęło. On przecież też nie pytał, więc lepiej skupić się na teraz.
Uśmiechnęła się dyskretnie do reszty, oddając profesorowi różdżkę. Nie wiedziała jak oni, ale ona miała zamiar dobrze się bawić mimo wszystko. Kiedy ich opuścił, ze szmatką przewieszoną przez szlufkę w jeansach, przechadzała się po sali, oglądając trofea.
- Ej, ob-bczajcie! - zaśmiała się głośno wskazując jedną z odznak - K-koleś miał n-na na-azwis-sko P-pooper - wyciągnęła szmatkę ze spodni i pieczołowicie przetarła medal - Le-ep-piej to do-obrze p-po-podetrę.
Wiedziała, że trafi na jakąś taką perełkę. Wszędzie tam, gdzie było dużo nazwisk, trafiało się coś, z czego można się było obśmiać. Chciała odstawić nagrodę Poopera na miejsce, ale w kurzu na półce mignęło jej coś złotego.
- O kuuurwaa... - mrugnęła, wyciągając z półki 20 galeonów - Ch-chyba do-ostałam na-p-piwek - skąd się w takim miejscu wzięło aż dwadzieścia galeonów. Nie ważne! - Ej, ogła-aszam k-konkurs! A-a-aut-tor na-ajlepsze-ego żart-tu o P-pooperze lub in-nym zn-nalezio-onym tu naz-nazwisku wyg-grywa ten oto h-hajs! - odłożyła galeony na stolik, żeby leżąc na widoku podsycał rywalizację.
Spojrzała w kierunku pająka wskazywanego przez Caluma, ale nie zdążyła dobrze mu się przyjrzeć, bo ten zginął pod butem Krukona.
- C-calum, p-pedale t-to mog-gło być w-wcielenie tw-twojego dzia-adka - skarciła go obojętnym tonem. Jej mama zawsze mówiła coś w ten deseń, tylko bez wyzywania od pedałów - M-może zo-ostawmy f-flaki, że-eby re-eszta wi-wiedziała, że sięn-nie pierdoli-limy z tem-matem? Na wyp-padek, g-gdyby t-to b-była ak-k-krom-mantula.
Wzruszyła ramionami, wracając do polerowania trofeów. Akromantule były chyba w przeciwieństwie do innych pająków... stadne (nie miała pojęcia jakie określenie pasowałby do bezkręgowców). Skoro ten był sam, raczej nią nie był, ale kto wie - może jego bracia i siostry chowały się po kontach, a on tyko sprawdzał, czy teren jest czysty. Snułaby te durne domysły głośno, ale mówienie trochę ją męczyło. Przede wszystkim zaś miała wrażenie, że męczy słuchaczy. W końcu wydukanie niektórych zdań zajmowało jej tyle, w ile oni opowiedzieliby cały swój wczorajszy dzień.
- Ja t-też - odpowiedziała za Bocarterem na pytanie Deara - N-nie w Tra-auzn-nitz - dodała po stwierdzeniu Ślizgona - T-tam sp-późnio-o-onych ucz-czniów wy-ysyła-ają do Szwa-ajcarii na p-przesz-szczep h-hipo-okampu-usa w z-zegarek. P-potwie-erdzone inf-fo.
Osobiście nie miała wielkiego problemu ze sprzątaniem. W domu Twisletonów, który tak na dobrą sprawę był jakimś zwierzyńcem panował wieczny syf i to znacznie gorszy od tego tutaj. Mniej lub bardziej sprzątało się codziennie, mimo że nauczyli się już żyć ze stworzeniami, które niszczyły sprzęty domowe, gubiły sierść, miały niesprawne zwieracze lub po prostu były karaczanami, które uciekły z terrarium. Jakoś udawało im się to ogarniać bez użycia magii.

Kostka: 2

- A co ty się tak jąkasz?- zapytał zdegustowany, popatrzywszy na dziewczynę, która właśnie weszła do izby, aby również odrobić szlaban.

Ignorowała fakt, że się jąka i szczebiotała wesoło, kiedy Ślizgon zwrócił jej uwagę. Uśmiech na moment zamarł jej na twarzy i zmieszana spojrzała na trzymaną w rękach szmatkę, którą teraz nerwowo skubała. Po chwili jednak znów uniosła kącik ust i spojrzała na chłopaka spod rzęs.
- To-o klą-ątwa – odparła zaczepnie, unosząc głowę – Za z-zada-awanie g-głupich py-ytań.
Posłała Hamiltonowi szeroki uśmiech i wróciła do polerowania odznak. Pytanie faktycznie było głupie. Z gatunku tych pomocnych stwierdzeń „nie smuć się”, po których od razu robiło się lepiej. Nie miała jednak do niego pretensji, ignorowała nawet jego nieprzyjemny ton, licząc na to, że po prostu jej się wydawało. Słyszała to pytanie wiele razy w życiu i chociaż uważała je za niewyobrażalnie durne, wiedziała, że ludzie czasem z ciekawości czy zaskoczenia potrafią wyskoczyć z czymś takim.
Nie jąkała się przecież dla śmiechu, ani nie celowo. Nie miała pojęcia czemu się zacina – z takim debilnym aparatem mowy się urodziła i tyle. Ilekroć chciała się odezwać, natrafiała na tę blokadę, jakby jej podświadomość bała się , że kiedy się odezwie, usłyszy ją całe zło tego świata i się o nią upomni. Póki siedziała cicho, była niewidzialna. Na pewno nie mogła zamknąć się w sobie z tego powodu. Jąkanie wróciło, ale tamten etap miała już za sobą i nie chciała do niego wracać. To jak mówiła, było jej wewnętrzną walką pomiędzy potrzebą kontaktu z ludźmi, a chęcią schowania się przed wszystkim, co mogło zranić.
- A m-mo-oże „Pooper”, to nie na-azwi-isko, tylko-o ka-kategoria „za-a-asłu-ug spe-ecjalnych”? – niezręczna cisza, która nastała po pytaniu Ślizgona wwiercała jej się w mózg – Za-ałożę s-się, że ot-trzymał ją o-od profesora D-DUMPledore’a.*

*to take a dump – wysrać się

- Dobra, nic tu po mnie.- mruknął, kiedy skończył zamiatanie podłogi, odkładając miotłę pod ścianę. Nie miał ochoty przebywać dłużej w towarzystwie tych dziwaków, toteż zaraz opuścił izbę.

z/t

Szlabany miały to do siebie, że były po prostu nudne. Największą karą nie było spędzanie czasu z dala od znajomych (przynajmniej dla Mefistofelesa, któremu odosobnienie całkiem pasowało), a po prostu ślęczenie nad zadaniami tragicznie nijakimi. Był pewien, że znalazłoby się mnóstwo ciekawszych rzeczy do zrobienia, a przy tym równie pożytecznych. Jemu jednak trafiło się przepisywanie jakichś dokumentów, które dotknięte nielitościwym czasem wyglądały dość tragicznie. Mefisto szybko stracił poczucie czasu i nie wiedział nawet, czy jego kara się kończy, czy wciąż dopiero zaczyna; bezrefleksyjnie przepisywał wszystko, rozważając celowe naniesienie błędów w celu wywołania zamieszania. Gdzieś wkradł mu się przez to kleks, ale Nox był pewien, że nikt nie zwróci na to uwagi. Sam fakt, że siedział tu bez nadzoru, świadczył kiepsko o Sharkerze i Bennett - niby nie miał różdżki, ale Mefisto niezbyt się przejmował tym szwankującym patykiem.
Z zamyślenia (otępienia?) wyrwały go jakieś dziwne dźwięki. Pierwszą myślą chłopaka było pojawienie się jakiegoś ducha, a może nawet stworzenia... w ostatnich czasach chyba wszystko było możliwe. Nox nie zamierzał panikować, jednak gdy gablotka obok niego runęła na ziemię, postanowił się ewakuować. Bądź co bądź nie chciał ucierpieć przez jakieś głupie żarty, a i niepokojących myśli nie mógł się pozbyć. Na korytarzu wpadł na Bennett, a ta oddała mu różdżkę i karę uznała za zakończoną. Pomieszczenie zamknęła z dziwną miną, pomrukując coś o buszującym w środku dzikim kugucharze.
Ślizgon nie wnikał, potarł jedynie zmęczoną od pisania dłoń i ruszył w swoją stronę. Kociak narobił takiego zamieszania?...

/zt

3

@Edgar T. Fairwyn był naprawdę zmęczony unikaniem swojej (w jego mniemaniu) upierdliwej asystentki oraz życiem pozbawionym wypalanych do niedawna w ilościach hurtowych papierosów, a na dodatek czekała na niego przeogromna ilość prac do sprawdzenia, więc dzień zapowiadał się co najmniej ciężki. Chcąc uniknąć towarzystwa Rosaline i innych nauczycieli zrezygnował ze swojego gabinetu oraz pokoju nauczycielskiego i udał się do izby pamięci - w jego mniemaniu było to miejsce, do którego uczniowie zaglądali uczniowie podczas szlabanu, więc nie spodziewał się, żeby ktoś mu tutaj przeszkadzał.

Rzuć kostką, żeby zobaczyć co wydarzyło się tego popołudnia!
1,6 - wyszedłeś na chwilę do toalety, a gdy wróciłeś ku Twojemu zdziwieniu (i obrzydzeniu, jeśli oczywiście stać Cię jeszcze na taką ekspresję) dostrzegłeś dwoje bezwstydnie mizdrzących się gryfonów. Miejmy nadzieję, że odjęcie im punktów przyniesie oczekiwany skutek.
2,5 - jakimś cudem między poprawiane przez Ciebie sprawdziany zaplątało się czyjeś wypracowanie z obrony przed czarną magią. Odruchowo zaczynasz je czytać i okazuje się na tyle wciągające, że pochłaniasz całe i ku swojemu zdziwieniu dowiadujesz się kilku nowych rzeczy. Otrzymujesz punkt z OPCM - upomnij się o niego w odpowiednim temacie.
3,4 - siedzisz nad pracami wiele godzin, z każdą kolejną coraz bardziej przekonując się, ze Twoi uczniowie to skończeni idioci i najprawdopodobniej nigdy nie dotrze do nich nawet ułamek przekazywanej przez Ciebie wiedzy. Jesteś wykończony tym bełkotem, więc robisz sobie chwilkę przerwy, by rozprostować nogi. Podczas chodzenia przypadkiem dostrzegasz mieniącą się na dywanie dziesięciogaleonówkę, którą podnosisz - odnotuj zysk w odpowiednim temacie.

Maximilian wszedł do izby pamięci zrezygnowany. Rzadko zasługiwał na szlabany, ale tym razem sam był sobie winien. Kompletne roztargnienie na zajęciach nie mogło skończyć się inaczej. Wszedł do pomieszczenia i obojętnym spojrzeniem obdarzył nauczyciela. Ten postawił przed Ślizgonem ogromne sterty papierów i polecił przepisywać - cóż, szlabany były o tyle beznadziejne, że polegały na wykonywaniu prac nikomu do niczego nie potrzebnych.
Blackburn bez słowa zajął miejsce przy stole, wyciągnął pióro i kałamarz i zajął się pierwszym kartonem. Rękę miał wprawioną, bo raczej wolał tradycyjne pisanie od posługiwania się różdżką, szczególnie w dobie tym przeklętych zakłóceń magii. Rozpoczął bez humoru, nie zwracając nawet uwagi na treść przepisywanych dokumentów, a czas dłużył mu się niemiłosiernie. Myślał, że siedzi tu już godzinę, podczas gdy okazywało się że to dopiero 10 minut.
Na zegarze minęła już druga godzina tego dłużącego się szlabanu. Za oknami zapanował mrok i pomieszczenie oświetlał jedynie lichy blask lampy. Gdy Max spokojnie pisał nagle coś poruszyło się na jednym z regałów, zrzucając sporą część pucharów z głuchym łoskotem. Nagłe dźwięki niemal przyprawiły chłopaka o zawał, poderwał się z krzesła i uspokoiwszy oddech chciał poznać źródło nieoczekiwanego hałasu. Zanim jednak zdążył podejść do regału, gablota przewróciła się z wielkim hukiem, słyszalnym zapewne na całym piętrze.
Maximilian uznał, że to dobry czas by brać nogi za pas, sięgnął jedynie szybko po swoje pióro i czym prędzej wybiegł, nerwowo otwierając drzwi. Jakież było jego zdziwienie, gdy zaraz za nimi zderzył się z profesorem, który nie skarcił ucznia, a wręcz przeciwnie - przyciągnął do siebie, pospiesznie zatrzaskując drzwi. Oznajmił Ślizgonowi że to koniec szlabanu i pozwolił odejść.

kostka: 3

W odróżnieniu od wielu "koleżanek i kolegów" po fachu nie zarzucał swojej asystentki najgorszą pracą jaką niewątpliwie było sprawdzanie prac domowych - bynajmniej nie z uprzejmości. Wszystko to, co dla świętego spokoju dawał jej do zrobienia i tak potem weryfikował, a skoro i tak musiał to zrobić, to wolał unikać jej towarzystwa. Tego dnia nawet we własnym gabinecie nie dane mu było zaznać spokoju, więc przeniósł się z pracą do pierwszego pustego pomieszczenia, które mu przyszło do głowy - Izby Pamięci.
W środku faktycznie panowała cisza i spokój. Na szczęście, bo sterta pergaminów leżąca przed nim była już wystarczającym źródłem irytacji. Duży procent wypracować po prostu skreślał w całości - jedynym co miało w nich sens, był wystawiony przez niego troll. Niesamowitym było jak wiele bzdur dało się upchnąć na jednej rolce pergaminu. Zastanawiał się tylko po jaką cholerę, było marnować swój i jego czas, żeby to w ogóle wypisywać.
Odrzucił trzecią z rzędu idiotyczną pracę i przeciągnął dłonią po twarzy, usiłując zdusić w sobie budzące się rozdrażnienie. W takich chwilach najbardziej potrzebował papierosa... Chcąc skierować swoje myśli, gdzie indziej, wstał od stolika i przechadzając się po sali, poprawiał stojące na półkach odznaki. Po widniejących na nich smugach domyślał się, że któryś idiota niedawno odrabiał tu szlaban. I jak tu wymagać od nich tłumaczeń wymarłych alfabetów, skoro nawet przetrzeć szmatą kawałka blachy nie umieli porządnie?
Zawędrował na drugi koniec sali, myślami będąc przy ciekawszych zagadnieniach niż szkolny materiał z run, kiedy zobaczył na dywanie dziesięciogaleonówkę. Teraz znajdywał takie skarby... Czasami nachodziła go cicha myśl, że lepiej byłoby już wpaść w śpiączkę na zawsze w jakiejś piramidzie, niż siedzieć tu przy pełnej świadomości beznadziei jaką stała się jego egzystencja.
Westchnął ciężko, podniósł monetę z podłogi i przewracając ją w palcach wrócił do prac domowych, nie zahaczając już o regały. Użalanie się nad sobą nie miało sensu i nigdzie nie prowadziło.

Kostka: 4

To był chyba najlepszy ze szlabanów jaki mogła dostać. Przepisywanie papierów nie było tak brudną robotą jak szorowanie nocników, czy zeskrobywanie ptasich kup. Do tego żaden woźny nie dyszał jej w kark - została w izbie zupełnie sama. Gdyby miała bardzo dość, mogła jakąś jedną dziesiątą dokumentów upchnąć w jakimś pucharze. Nikt nawet nie zauważyłby, że zniknęły.
Gdy była mniej więcej w połowie - i zaczynało już ją o zajęcie wnerwiać - w jej piórze skończył się atrament. Niby nic, ale ostatni raz kiedy uzupełniała je ręcznie był chyba wtedy, kiedy w ogole nie miała różdżki. Już po chwili okazalo sir, że nie jest to tak latwe jak sie wydaje i chociaż ostatecznie jej sie udalo, pól biurka pokryte było ogromnymi kleksami. Zlałaby to, ale była pewna, że Limiere złośliwie i tak keże jej to posprzątać. Zaczęła więc ścierać stolik, a tarła przy tym tak zamaszyście, że przewróciła kałamarz. Na szczęście sie nie potłukł, jednak pół jego zawartości wylądowało na jej swetrze, szybko wciąkając w wełnę. Nie to bylo jednak najgorsze, w końcu istniało voś takiego jak Chłoszczyść. Największym problemem bylo to, że zapas atramentu zdecydowanie uszczuplał, a ona wciąż miała pizdyliard papierów do przepisania. Była pewna, że gdy Limier wr9ci, zmusi ją, żeby została dłyżej i dokończyła, a to jej sie nie uśmiechalo.
Wróciła do przepisywania, zaczynając od najkrótrzych dokumentów i oszczędzają atrament jak tylko się dało, zaś te papiery, na ktore nie starczyło schowała pod regałem. Zapewne wiele os9b miało tu podobne szlabany, wiec nawet jak ktoś je znajdzie, nie powinien połączyć tego z nią.

//zt
Kostka 4

Byłem trochę zirytowany tym szlabanem – jasne, zakład związany z traceniem punktów był chyba najlepszą rzeczą jaką wymyśliłem podczas trwania swojej edukacji, ale liczyłem, że przy drobnych przewinieniach uda mi się uniknąć poważniejszych konsekwencji. Gdybym jeszcze mógł robić coś w stylu szorowania kibli mógłbym sobie przynajmniej pożartować z mojej sytuacji, tymczasem przepisywanie zaplamionych papierów w Izbie Pamięci należało do top dziesięć najnudniejszych rzeczy świata, szczególnie gdy trzeba było to robić starannie.
Tak więc po krótkiej i bardzo nieprzyjemnej wymianie zdań z tym starym tetrykiem zasiadłem do papierów starając się wymyślić jakiś sposób, żeby spędzić tu jak najmniej czasu (albo przynajmniej sprawić, żeby mijał on odrobinkę szybciej). Po jakimś pierdzyliardzie przepisanych stron (których w rzeczywistości było aż pięć) zrobiłem sobie krótką przerwę i przeszedłem się wokół biurka – dostrzegłem pod nim książkę, którą niemal od razu pochwyciłem w dłonie. Miałem szczęście – dotyczyła ona korelacji między obroną przed czarną magią, a czarną magią, więc była nadzieją na wytrzymanie szlabanu. Tak więc co kilka przepisanych akt czytałem kilka stron książki – ten sposób motywacji okazał się bardzo skuteczny. Szlaban minął znacznie szybciej, a ja zadowolony opuściłem salę zgłębiając kolejne sekrety magii.

/zt