Fyodorova szybko przystąpiła do ostatniej części zadania, próbując sprawić, by kolor jej światła zmienił się na niebieski. Jednakże nie szło jej to wcale tak dobrze, jakby tego oczekiwała. Nie była tak naprawdę bardzo mocna z zaklęć, mieściła się raczej zupełnie w średniej. Poprzednie zaklęcie nie szło najlepiej, dlatego liczyła, że ze zmianą koloru już nie będzie mieć problemu. Szczególnie, że to nie brzmiało jak coś wielce zaawansowanego. Machnęła odpowiednio różdżką, wymawiając formułkę... jednakże jej latająca kula światła wcale nie zaczęła się pokrywać niebieskim odcieniem. Zamiast tego zaczęła przybierać odcień mocnej, intensywnej zieleni. W sumie wyglądało to nawet lepiej, niż pewnie ten niebieski. Rozejrzała się po sali, widząc, że kule innych przybierają wszelakie różne kolory, po czym uznała, że skoro na głos nikomu nie powiedziała jaki odcień chciała uzyskać, to może teraz udawać, że chodziło jej właśnie o tą zieleń. To też ostatecznie, całkiem zadowolona patrzyła na swe latające, zielone światełko. Takie bardziej ślizgońskie było!

Kolor: 5
Kostka: 4

Deven mimowolnie ciągle zerkał w stronę Winnie, mimo że Holly była tak urocza i zabawna. Nie był przekonany, jak czuje się w tym związku, jeśli oboje nie potrafili wzajemnie się odczytywać i nie rozumieli, dlaczego druga osoba zachowuje się tak, a nie inaczej.
Wins była typem najpopularniejszej dziewczyny w szkole, podczas gdy Deven był typowym samotnikiem, skrytym i stroniącym od tłumu. Szansa, że się dogadają jest mizerna, ale przecież coś ich do siebie ciągnie. Tak, powiedzmy to głośno - Quayle był zazdrosny o innych facetów. Jak mogłoby być inaczej w przypadku kogoś o tak niskiej samoocenie, jeśli chodzi o relacje męsko-damskie? Bez przerwy się bał, że coś zepsuje, przez co czuł się okropnie skrępowany i stale zagrożony przez innych osobników płci męskiej, którzy kręcili się wokół Winnie, podczas gdy on wcale nie odczuwał jakoś szczególnie swoich przywilejów związanych z byciem chłopakiem królowej Teksasu (tak naprawdę nadal nie był pewien, czy faktycznie nim jest.
Westchnął ciężko i postanowił skupić się na zaklęciu. Dotychczas nie szło mu najlepiej, ale może czas wziąć się w garść?
- Lumos spharea virdis! - mruknął i ku jego zaskoczeniu wszystko poszło jak z płatka. Kula świeciła mocnym, zielonym światłem, przywodzącym na myśl promienie słońca przeświecające przez liście drzew. Indianin uśmiechnął się do siebie z satysfakcją, po czym spojrzał w stronę Winony i jej również posłał delikatny uśmiech. Złość trochę mu przeszła, poza tym dziewczyna wyglądała tak ładnie, że poczuł przyjemne ciepło w okolicach serca.
- Holly, jakie jest twoje ulubione zwierzę? - spytał znienacka, odwracając się z powrotem w kierunku @Hollywood Ainsworth. Nie wiedział, skąd przyszło mu do głowy takie pytanie, ale z jakiegoś powodu chciał wiedzieć. Zawsze uważał, że takie pozornie nieistotne informacje dużo mówią o człowieku.


Kolor: 4 (zielony)
Kostka: 6

Kolejne zadanie. Ah, czy mogło być jeszcze lepiej? Nie mogli zostawić biednej kuli w spokoju? Nie, oczywiście, że nie. Musieli ją pomęczyć trochę. Praktyka czyni mistrzem? Doprawdy. Wcale mu się to nie podobało. Może pierwsze zadanie jako tako, ale kolejne? Porażka. Jednak to tylko jego marudzenie jak zawsze.
Lumos spharea ruber!- rzucił zaklecie mając nadzieję, że ta zmieni kolor. I zmieniła, ale nie na taki jak się spodziewał. Zrobiła się cała czarna (a przecież to w gruncie rzeczy też był kolor!) moze nawet trochę zgniła. Kula wybuchła i obsypała popiołem Deven'a. Gryfona. Studenta. Zacisnął palce mocniej na różdżce i zęby również zacisnął. Popatrzył przepraszająco na chłopaka i tylko wzruszył ramionami. Miał nadzieję, że ten zrozumie, chociaż go za bardzo nie znał już wiedział, że będą mieć nieudany początek. Ale co z tego?! Zrobił minę niewiniątka i zaczął się przyglądać innym uczniom

kolor: 6
jakość wykonania: 1-1

Ślizgonka wydawała się tym wszystkim śmiertelnie znudzona, ale Raphael nie miał zamiaru się nią przejmować. Nadal był trochę rozczarowany, że Ramirez nie pozwolił im dobrać się w pary wedle uznania, ale nie miał zamiaru robić z tego jakiegoś strasznego problemu. To przecież tylko jedna lekcja, a potem znów będą mogli sami wybierać towarzystwo, prawda?
Był taki dumny ze swojej mądrej narzeczonej, która tak pięknie dawała sobie ze wszystkim radę! On nie miał takich uzdolnień, jeśli chodzi o czary. Lepiej się odnajdował w Wieży Astronomicznej albo wróżąc z fusów. Sam często żartował, że jest trochę czarodziejem z przypadku, ale to chyba nie do końca prawda, bo wydawał się mieć spore zdolności, jeśli chodzi o przepowiadanie przyszłości i wytyczanie mapy nieba. Uzupełniali się pod każdym względem - i to też było cudowne.
Tym razem jednak postanowił nieco bardziej się przyłożyć. Potrafił barwić dym ze swoich papierosów, a to nie powinno być znacznie trudniejsze, prawda? Dlatego pełen wiary we własne siły, całkowicie ignorując nadętą ślizgonkę, machnął różdżką.
- Lumos spharea arantius - powiedział. Chyba zainspirował go ognisty kolor włosów narzeczonej, skoro świetlista kula nabrała pięknej, pomarańczowej barwy. Spojrzał w kierunku @Serena S. Fluvius bardzo z siebie dumny i zadowolony, a kiedy zakończyła swoje ćwiczenie, podszedł do niej i objął ramieniem.
- Możesz być ze mnie dumna, ma cheri. Jestem coraz lepszy z zaklęć - pochwalił się, po czym odgarnął jej z czoła rude pasemko. - A zatem? Co cię tak zdenerwowało? - spytał miękko, ze szczerym zainteresowaniem i przejęciem, mając jednak nadzieję, że jej złość już nieco opadła.

Kolor: 2 (pomarańczowy)
Kostka: 6

To trochę wyglądało, jakby z zaklęcia na zaklęcie szło mi coraz gorzej. I to na pewno w żaden sposób nie był powód do zadowolenia. Pewnie trzeba było się w Salem bardziej przykładać. Mieliśmy tu wygrać konkurs na najlepszą grupę, ale wyglądało na to, że moje dzisiejsze umiejętności postanowiły się wyłamać z tego wszystkiego. Przeszedłem na luzie do kolejnego etapu, ale ta kula wcale nie chciała się zafarbować. Obrałem, że będzie zielona (jak mój ulubiony Hogwarcki dom, bo jak na razie to z niego poznawałem najciekawszych ludzi), a tymczasem ona za cholerę nie chciała się zafarbować. Machałem na nią różdżką, ale chyba źle to robiłem, bo jak efektów nie było, tak dalej się nie pojawiały. W końcu się poddałem, a z rękoma niedbale wsuniętymi w kieszenie spodni, oparłem się o ławkę, czekając na efekty dziewczyn z mojej grupy. Wiedziałem, że Daisy na stówę znów podciągnie naszą grupę do góry. Czy ja kiedykolwiek nie mogłem na nią liczyć?

4, 3

Caro również rzuciła okiem kiedy indianin wchodził do klasy. Teatralnie przewróciła oczami kiedy obdarzył Wins tą miną. Co on chciał osiągnąć? Caro już któryś raz z rzędu spotkała się z tym, że był niezadowolony bo Hensley z kimś usiadła, komuś pomachała itp. Blondynka pomyślała, że jej koleżankę z Salem stać na wiele więcej ale wolała się nie wtrącać więc postanowiła to przemilczeć. Na Rasheeda dziewczyna już dawno przestała zwracać uwagę, największy bufon z tej szkoły.
-Pewnie tak ale zauważyłam, że tutaj co druga panna klei się do niego jak mucha, a ja chyba niedługo zacznę zbierać trupy w szafie - sapnęła - Jak ty z nim byłaś to też było tak ciężko? W sensie każda laska pchała mu się do łóżka?Może i nie wierzę, że będąc ze mną sam chodziłby wyrywać panny ale skoro one same się proszą to wiem, że kiedyś skorzysta - powędrowała wzrokiem do Cyrusa, któremu widocznie też na tych zajęciach szło tragicznie. Co dziś się działo? Jakaś zła passa specjalnie dla Salem? Swoją drogą to Caro dziś przeczytała obserwatora i po prostu wymiękła. Co ona miała o tym myśleć? Wiedziała o Katherine i jeszcze o tej małej dziewczynce Zoe, wzdychającej do Lynforda na ostatnich eliksirach. Ale gdzie tu była jeszcze Carma? Blondynka po woli zaczynała gubić się w rachubie.
-Zauważyłam jego minę kiedy tu wszedł. On nie jest ciebie wart dziewczyno. Zostaw to w spokoju i znajdź kogoś normalnego albo przyciśnij go niech powie o co mu do cholery chodzi, nie ma co przeciągać i się męczyć - radzi Caro pobieżnie słuchając tego, co mówi profesor. I tak już obie z Wins zaprzepaściły zadanie więc nie przykuwała zbyt dużej uwagi do lekcji.
-Lumos spharea purpura - powiedziała pewnym siebie głosem i wyczarowała idealną, fioletową kulę. Uśmiech aż sam zagościł na jej twarzy. Teraz już tylko trzymała kciuki żeby Winnie też wyszło szałowo.

Kostki: 6 i 6

Wszyscy wokół tworzyli tak piękne ule, ze wzrok Holly przenosił się z jednej na drugą, straciła koncentrację, obserwując tą cudną grę świateł. Akurat wpatrywała się w żywy fiolet, kiedy zielony odbił się w jej tęczówkach oczu. Przeniosła wzrok na kulę Devena, a jej oczy, w których wyraźnie było widać tą zieleń, wyglądały teraz na piwne, zamiast jasnych brązowych. Podeszła bliżej, próbując dotknąć światła, ale to przemknęło jej tylko przez palce i zaraz wróciło na swoje miejsce. Bawiła się tak jeszcze chwilę, dopiero po momencie słysząc pytanie Devena.
— Ojej, to bardzo ciężkie pytanie.Lubię wszystkie małe zwierzątka. Duże są trochę… niepokojące.
Zamyśliła się na chwilę, wyczarowując swoją kulę, piękną, niebieską, a w zasadzie świecącą na granat. Wtedy sobie coś przypomniała:
— Ale pamiętam, że kiedyś widziałam kolibra — albo widziała go naprawdę, albo tylko jej pamięć podrzucała jej fałszywe wspomnienie, w każdym razie Holly bya pewna: — To naprawdę niesamowity widok. Ale w Szkocji chyba nie ma kolibrów, prawda?

Kolor: 5 (niebieski)
Kostka: 6

zt

Nie zdążyła nawet porządnie usiąść w ławce, a profesor przydzielił im ostatnie zadanie. Powoli podnosząc się stanęła w wygodnej dla siebie pozycji i wykonała odpowiedni ruch nadgarstkiem.
- Lumos spharea caeruleus - jedno machnięcie różdżką wystarczyło, by za chwilę mogła obserwować jak wyczarowana kula zmienia swój odcień. Przybrała niebieski kolor jak ten oceanu, w którym w ostanie wakacje pływali pod wodą razem z Raphaelem. Morskie barwy zawsze ją uspokajały, a tego właśnie chyba potrzebowała. Gdy rzucała czary starała się odgrodzić od siebie wszystkie niepotrzebne myśli, co automatycznie pozwalało się jej wyciszyć. Sereny nie obchodziły wtedy nieprzyjemności z przeszłości, a bezbłędne wykonanie zaklęcia. Nie za bardzo jednak rozumiała czemu całą lekcję poświęcili szlifowaniu umiejętności związanych z tą świetlistą kulą. W dodatku kazał i to robić w parach... też nie wiadomo po co. Nawet jeśli wszystko ładnie Serenie wyszło, to czuła lekki niedosyt w postaci bardziej skomplikowanych umiejętności. Przynajmniej tutaj mogła się jakoś rozwinąć, a nie walczyć o przetrwanie... jak na przykład takim wróżbiarstwie! Kazali im odczytywać przyszłość z fusów, które dla niej miały przeróżne kształty w zależności co się chciało zobaczyć. Naprawdę była pod wrażeniem, że jej narzeczony umiał dostrzec co może się wydarzyć... i to tylko z jakiś resztek po herbacie! Bardzo dobrze, że się uzupełniali i mogli sobie nawzajem pomagać.
- Nawet nie wiesz jak bardzo jestem - odpowiedziała i pocałowała go w policzek, oczywiście stając na palcach by dosięgnąć - Zezłościło? A tak, profesor nie wpuścił mnie na zajęcia z transmutacji i jeszcze przez moje spóźnienie odjął punkty krukonom.
Westchnęła kręcąc głową nad swoim dzisiejszym pechem. Opuścić jedne z ulubionych zajęć przez roztrzepanie? Czemu by nie!


nie rzucam 6, efekt 5
6+5=11

C, miała wrażenie, że lekcja będzie trwać cały dzień. Ileż to można machać różdżką? Ziewnęła. Nieco rozbudzona i zaczęła przyglądać się, jak inni sobie radzą. Obserwowała wszystkich tak uważnie, że zapomniałaby sama wykonać, ów zadanie.
- Lumos spharea virdis. - Rzuciła zaklęcie, oczekując zielonej kuli. Niestety zaczęła ona czarnieć? Gnić? Crystal zrobiła krok w tył, bo akurat stała przed kulą. Co jest? Nim krukonka zdążyła zorientować, co się zaraz stanie kula wybuchła i osypała ją popiołem.
- Łaaaa... - Zrobiła drugi krok w tył przestraszona. Przez chwile stała nieruchomo, po czym zaczęła otrzepywać się z popiołu. Zadanie poszło jej beznadziejnie. Westchnęła.

Kolor: 4
Kostki: 1

Patrzyła jak kula puchonki przybiera totalnie inny kolor niż ta zażyczyła sobie w zaklęciu. Ale to chyba nie było tak źle? Bo czym barwa mogła mieć ogromne znaczenie? Chyba tylko gdyby nauczyciel słuchał uważnie co każdy inkantował.
- Na pewno nikt nie zauważył - powiedziała do niej pocieszająco. Była miła, bo w zasadzie nie pracowało im się razem tak źle, a dziewczyna wydawała się być ogarnięta, chociaż niespecjalnie rozmowna. Może jeszcze dostanę nagrodę? Daisy zdecydowanie miała na nią ochotę, bo dotychczas zaklęcia wychodziły im prawie idealnie. No, gdyby tylko Cyrus teraz tak swojego nie sknocił!
- O rety, Cyrus! Co ty wyprawiasz - zajęczała, gapiąc się na kulę, która cały czas była taka jak wcześniej. A potem machnęła ukradkowo różdżką, że niby sobie ćwiczy i pomalowała ją własnie na zielono. Bez oszukiwania nie dadzą rady! Posłała kuzynowi uśmieszek, po czym swoją kulę ogniową bez problemu pomalowała na pomarańczowo.

pomarańczowy i dużo punkcików, więc 6

- Nie jest źle - skomentował Ramirez. Przyglądał się poczynaniom uczniów i był całkiem zadowolony. Nie szło im aż tak koszmarnie.
- Dobra, w takim razie lekcja skończona. Możecie już iść. Ale poćwiczcie trochę tę zmianę koloru, Ci którym nie wyszło głównie. A no i obiecana nagroda - powiedział i podszedł do wyróżnionych osób rozdając im tajemnicze przedmioty.

Punkty za lekcję i umiejętności zostaną rozdane.
Zwycięską parą zostaje: @Enzo Halvorsen i @Serena S. Fluvius - oczekujcie wygranej w kuferkach. Zaraz za nimi w tabeli widnieje @Deven Quayle, więc on również otrzyma nagrodę.
Dla ciekawych - wygrana wyliczona ze średniej punktów w każdym zadaniu.
Niestety z uwagi na brak postu przy ostatnim zadaniu nie był brany pod uwagę wynik pary i trójki, w której była odpowiednio @Carma C. Charisme i @Winnie Hensley.

Co tu dużo mówić, byli idealną parą, uzupełniali się i tonowali swoje wady, a uwypuklali zalety. Raphael naprawdę nie potrafił już sobie wyobrazić życia bez Sereny, która bez wątpienia stała się najważniejszą osobą w jego życiu.
Raphaelowi bardzo imponowały magiczne zdolności narzeczonej, to znaczy jej talent do zaklęć i innych typowo magicznych dziedzin, które jemu samemu nigdy nie szły zbyt dobrze - były po prostu zbyt praktyczne, jak na gust odrealnionego Francuza. Na swój sposób ich komplementarność (jego i Sereny) była rozczulająca - on mógł przewidzieć, że ktoś wyjątkowo nielubiany i nieznośny postanowi ich odwiedzić, a Serena będzie przygotowana, by tego kogoś potraktować odpowiednim zaklęciem. Układ idealny!
Raphael zmarszczył brwi, słysząc, że ktoś śmiał potraktować w taki sposób jego najdroższą Serenę, po czym mruknął coś po francusku. Chyba coś dosyć niecenzuralnego, bo spojrzał na dziewczynę przepraszająco - w sumie dobrze, że nie znała jego ojczystego języka.
- Dureń. Gdyby wiedział, jak zdolną studentkę odprawia, na pewno by się zreflektował - powiedział miękko i pocałował ją w czubek głowy, nie chcąc, żeby się tym specjalnie przejmowała.
Kiedy profesor Ramirez ogłosił koniec lekcji i wymienił uczniów, którzy wyróżniali się swoimi zdolnościami, de Nevers o mało co nie pękł z dumy. Gdyby to jego pochwalono, uśmiechnąłby się i tyle, ale kiedy doceniano jego piękną i mądrą narzeczoną, nie posiadał się z radości i chciał, żeby wszyscy wiedzieli, że ta wspaniała istota przyjęła jego oświadczyny i że jest największym szczęściarzem na świecie.
Pewnie chwilę później razem opuścili salę, szepcząc sobie coś na ucho.

z/t

Ostatnio w jej życiu panowała cisza. Cisza, która coś zapowiadała... Nastrój krukonki zmieniał się, jak obecna pogoda. Raz było ciepło, a wiał wiatr. Potem zimno, a świeciło słońce. W końcu dzisiaj złapała doła. Kiedy się obudziła i przemierzała Hogwarckie korytarze, w celu znalezienia dobrego miejsca do kolorowania. Tak, kolorowania. Wiecie kolorowanki, co się koloruje. Usiadła sobie i wypełniała, owe rysunki, gdy jakaś gryffonka naskarżyła na nią profesorowi od Historii Magii. Wydało się, nie poszła na lekcje, ale żeby od razu kablować? Co jej przeszkadzała taka White?
Nie chcąc dostać kolejnej dodatkowej pracy domowej, postanowiła zjawić się na następnej lekcji, która była w planie. Zaklęcia.

Jak rozumieć dany styl czcionki:

Dove stwierdziła, że muszę iść na lekcję, więc ubrałam na siebie co popadnie i poszłam.
Leila, post powinien mieć pięć linijek. Chcesz za siebie pisać, to wysil się trochę.
Nie chce mi się. To zaklęcia. Wole ONMS
To siedź cicho i ja się zajmę pisaniem.


Skoro udało jej się dostać do Hogwartu i przerwać nauczanie domowe, które trzymało ją w domu od wieli lat, to jej obowiązkiem było chodzić na lekcję. Dlatego właśnie mimo iż jej opiekun najwyraźniej zapomniał przypilnować dziewczyny, to sama zwlokła się ze swojego nowego łóżka w dormitorium i zaczęła się szykować. Ubrała na siebie jedną ze swoich sukienek - zwykłą, białą. Potem narzuciła na to szatę jak przystało grzecznie na uczennicę. Zdawało się też, że łapie powietrze i układa je sobie na ramionach...
EKHEM!
...ale dla tej dziewczyny to nie było tylko trochę tlenu. Przed swoimi oczami ciągle widziała dwa małe duszki, które towarzyszyły jej przez całe życie. Dove i Devil. To właśnie te dwie wyimaginowane istotki posadziła sobie na ramionach nim ruszyła w stronę klasy.
One nie są wyimaginowane, tylko ty jesteś ślepa
Dziewczyna weszła do sali z ogromnym uśmiechem na ustach. Była bardzo towarzyska. Często aż za bardzo dlatego @Crystal White zrobiła sobie wielką krzywdę przychodząc tu sama. Nie miała jak się ochronić przed Leilą, która natychmiast się do niej dosiadła szczerząc swoje białe ząbki.
- Cześć! Jestem Leila, a to jest Dove - To mówiąc wskazała na swoje prawe ramię - i Devil - to mówiąc przeniosła dłoń tak, by pokazywała na lewe - To moja pierwsza lekcja zaklęć w prawdziwej szkole z prawdziwą klasą! Ale będzie super! - Gdyby miała ogon, to na pewno właśnie by nim merdała.

Dziewczyna weszła do klasy z delikatnym uśmiechem na twarzy. Ostatnio jej życie ulegało wielkim zmianom i zdecydowanie nie mogła za nimi nadążyć. W jej głowie pojawiał się taki mętlik, że nie zdziwiłabym się, gdyby znów doprowadził jej do jakiejś chorej sytuacji. Ostatnio gdy tak wiele się działo pocięła sobie rękę. Jakby to mogło w czymkolwiek pomóc. Tym razem jednak wszystkie te zmiany były pozytywne. Każde z jej przyjaciół zaakceptowało jej wilkołactwo. Lilith okazała się nie być zła, a jedynie mieć rozdwojenie jaźni. Albo aż rozdwojenie, ale to i tak lepsza wiadomość – pozwalała jej zaprzestać nienawiści żywionej do gryfonki. Ostatecznie okazało się, że jej przyjaciel z dzieciństwa żyje. W to wciąż nie mogła uwierzyć mimo iż mogła go zobaczyć, dotknąć. Nawet z nim rozmawiała. To wprowadzało największe zamieszanie do jej życia. I dlatego weszła do klasy nawet się nie rozglądając. Po prostu przysiadła w pierwszym lepszym miejscu. Bez słowa. Zresztą i tak było prawie pusto.

Naeris szła na lekcję całkiem spokojnie, choć w środku aż ją skręcało od podekscytowania. Każda lekcja była dla niej małym wyzwaniem, czymś ciekawym i niepowtarzalnym. Kto nie lubi zdobywać wiedzy, poznawać zaklęć czy warzyć nowych eliksirów? Sourwolf wprost kochała odkrywać coraz to nowsze arkana magii. Nic więc dziwnego, że przybyła na zajęcia tak szybko, że zastała tu dopiero parę osób. Znała dwie Krukonki z jej roku, @Crystal White i @Leila Cameron, ale była zbyt nieśmiała, by podejść, więc tylko posłała im delikatny uśmiech z daleka i mocniej przycisnęła książki do piersi. Dostrzegła także Salemkę, prawdopodobnie gdzieś w pamięci zagnieździło się jej nazwisko, ale wolała trzymać się jedynie z Hogwartczykami. Sourwolf nie mogła się doczekać, by zacząć robić notatki albo ćwiczyć, było jej obojętne, czy lekcja będzie dotyczyła praktyki czy teorii. Byleby tylko nie zrobiła żadnego testu na wejście, takich niespodzianek Naeris nie lubiła. Wolała być przygotowana na każdą okazję.
Usiadła sobie skromnie gdzieś z boku, czekając na nauczycielkę i patrząc ciekawe, ale jedynie kątem oka na inne dziewczyny.

Mikkel wszedł do sali zaklęć z przekonaniem, że pewnie jest już spóźniony i czeka go kara. Ku jego zaskoczeniu był jednym z pierwszych. Bo w sali były zaledwie cztery osoby. Ze znajomych twarzy zauważył tylko @Crystal White, do której jeszcze niedawno wzdychał na lekcji eliksirów.
- Co tam, czyściutka? - spytał trochę przekornie bawiąc się jej imieniem i nawiązując do ich przeszłych sprzeczek - Tym razem przyjmiesz moje oświadczyny?
Bowiem Mikkel podchodził do siebie z dużym dystansem i potrafił żartować z samego siebie. A jego oświadczyny były przykrym skutkiem działania amortencji. Tamta lekcja ogólnie była zupełnie idiotyczna. W jego odczuciu. Teraz znów zaklęcia. Miał nadzieję na coś ciekawego. Ostatnio nie było tak źle. Tym razem miał bardziej ochotę na zajęcia z ONMS, ale jak na razie się na to nie zapowiadało, a wszyscy nauczyciele jakby wzięli sobie wolne. Chyba że dali im czas, żeby pobawić się na amerykańskiej imprezie.

Była zmęczona. Zmęczona tak bardzo, że trudno sobie to wyobrazić. Żyła ostatnio bez komfortu psychicznego, który nie dawał jej spokoju. Plotki, pomówienia, złe i ostre słowa, spotykała się z tym często, choć starała się to ignorować jak tylko się da. Łatwo nie było, ale nie można było się też dołować. Postanowiła z uśmiechem na twarzy wejść do sali zaklęć bez względu na to czy ludzie będą coś mówić, chociaż super byłoby, gdyby jednak milczeli.
Pierwszą osobą, która rzuciła jej się w oczy był @Mikkel Carlsson, dziewczyna poniosła rękę i pomachała mu niepewnie. Nie do końca była pewna, czy ma na tyle siły, by skonfrontować się z chłopakiem, więc szukała w obecnych tutaj deski ratunku. Znała tylko dwie osoby, z czego jedna już była zajęta rozmową. Zatem przełknęła nerwowo ślinę i podeszła do @Vittoria Brockway, widać było po niej, że kosztowało ją to dużo siły, oprócz tego nie wyglądała za dobrze. Podkrążone oczy, blada skóra, wysłała jej niepewny uśmiech i wydukała w końcu.
- Mogę?

Dorian uwielbiał zaklęcia. Na lekcje przychodził zawsze znacznie wcześniej zastając pustą klasę. Dzisiaj musiał przez zajęciami podejść do sowiarni, dlatego gdy wszedł w sali było już parę osób. Zauważył swoją przyjaciółkę @Lilith Nox która wyglądała, jakby wstała z grobu. Krążyły o niej ostatnio tak niestworzone rzeczy, że głowa wysiada. Nie rozmawiał z nią już dłuższą chwilę, nawet jeśli przebywali blisko siebie, to byli skupieni na czymś innym. Teraz dziewczyna stała obok @Vittoria Brockway. Mimo prób Norberta nie polubiał panny z Salem. Obwiniał ją za bójkę na imprezie i bawienie się uczuciami swojego rodaka. Reszta klasy znana z widzenia jakoś go nie pociągała do rozmowy. Usiadł cicho w jednej z tylnich ławek, oparł się o blat i czekał.

Chciała odpuścić sobie tą lekcję. Chciała zostać w swoim mieszkaniu i cieszyć się z towarzystwa butelki wina jak i dobrej książki. Niestety, nie mogła od tak się nie pojawić. Zebrała się leniwie z łóżka i zmieniwszy ubrania na mundurek szkolny jak i związując włosy a jakiś niedbały kok teleportwowała się na teren zamku, aby po chwili znaleźć się w klasie. Pierwszymi osobami jakie rzuciły się jej w oczy były @Lilith Nox i @Vittoria Brockway. Nie chciała jednak do nich podchodzić, choć... A w sumie. Czemu miałaby nie usiąść za nimi. Pewny krokiem podeszła do dziewczyn siadając w ławce za nimi. Miała cichą nadzieję, że nikt się do niej nie dosiądzie i w spokoju będzie mogła zająć się sobą.
- Cześć śliczne, co tam? - zagadała, choć rozmowa nie była najlepsza. Na pewno nie teraz. Oprała się łokciem na ławce kładąc na ręce głowę. Dopiero teraz zauważyła w jakim stanie jest mała Nox. - Wszystko w porządku mała? - zapytała spoglądając na nią zmartwiona.

Ludzie powoli przychodzili do klasy i zamieszanie robiło się coraz większe. A ona? Wciąż siedziała sobie z przymkniętymi oczami i pozwoliła sobie na to, by myśli leciały gdzieś daleko. Dopiero znajomy głos wyrwał ją z tego choć szkoda, że na jego dźwięk wpierw się wzdrygnęła, a radość na jej widok była na tyle mała, że nie wywołała nawet uśmiechu. Spojrzała na Lilith, która najwyraźniej również nie była w najlepszym stanie. Ciekawe dlaczego? Ah, no tak. S.V. Zapewne gnębiła ją co chwila i nie mogła nawet spać. To sprawiło, że mimo wszelkiej niechęci, jaka w niej ostatnio buzowała to i tak odczuła do niej sympatię.
- Jasne, siadaj – Powiedziała wskazując miejsce obok siebie. Vitt dobrze wiedziała, że nie powinna się na nią gniewać. Litka wiele rzeczy robiła wbrew swojej woli. Tylko, że to było trudne. W końcu ktoś w głębi przyjaciółki chciał ją zniszczyć.
Na szczęście (albo to pech?) nie musiały długo siedzieć same, bo już chwilę później podeszła do nich Oriana. Do tej uśmiechnęła się od razu, a cała ta atmosfera opadła jak za skinieniem magicznej różdżki.
- Cześć słodka. Nie uwierzysz, muszę Ci coś powiedzieć! - Krzyknęła, a gdy zorientowała się, że było to trochę za głośno natychmiast się przyciszyła – Pamiętasz jak opowiadałam Ci o Siliasie? Tym przyjacielu, który zginął... Znaczy uratował mnie w Salem podczas pożaru. On żyje. Słuchaj on żyje... - Ostatnie słowa powiedziała łamiącym się głosem, jednak widać było, że to kwestia niesamowitego szczęścia, którego wprost nie mogła ogarnąć. Nie miała też problemu by mówić o tym przy Lil, bo ta też wiedziała co nieco.

Co rusz spoglądała na swój serdeczny palec podziwiając pierścionek który się tam znajdował. Był śliczny i nie mogła wprost oderwać od niego swojego spojrzenia. Nawet teraz nie mogła uwierzyć, że jest z kimś zaręczona. I to w tak młodym wieku. Do tego dochodziła jeszcze nieplanowana ciąża. Czasami czuła się jak na karuzeli. Wszystko działo się tak szybko, że nie nadążała. Uniosła głowę chcąc sprawdzić jak daleko ma jeszcze do klasy zaklęć i... Minęła ją. Śmiejąc się z własnego gapiostwa wróciła wchodząc z uśmiechem na twarzy do środka. Nie zdziwiła się widząc grupkę uczniów siedzących w ławkach. Kto normalny przegapiłby zajęcia z zaklęć? No właśnie. Przechodząc obok @Lilith Nox i @Vittoria Brockway uśmiechnęła się do nich i poszła dalej, w stronę pewnego samotnego gryfona, a dokładniej @Dorian Bristen. Miała nadzieję, że jej widok go ucieszy, a humor który tak jej dopisywał zarazi i jego.
- Cześć Dorian. - rzuciła krótko siadając obok i odchylając się lekko do tyłu na krześle. - Gdzie zgubiłeś Norberta? - spytała rozglądając się na wszelki wypadek o sali. Niestety, nie widziała go nigdzie, a w domu też nie miała okazji go spotkać. No cóż, najwidoczniej nie każdy przepadał za tymi zajęciami.

Ledwo zagadała do Crystal, a już podeszła do niej kolejna osoba. Ah, właściwie nie do niej, tylko do krukonki obok. Mimo to wyszczerzyła się do @Mikkel Carlsson i wstała by mu się przedstawić. Złapała go za rękę o mocno ją uścisnęła.
- Cześć, jestem Leila i będę się z wami uczyć, a to moja pierwsza lekcja, bo wcześniej uczyłam się w domu – Historia życia wyłożona na tacy. Im więcej osób pojawiało się w klasie, tym coraz bardziej się cieszyła, a uśmiech nie schodził z jej twarzy nawet na chwilę. Nie mogła również usiedzieć, dlatego podeszła do @Dorian Bristen i @Clarissa R. Grigori by im również się przedstawić.
- Cześć! Jestem Leila, a to jest Dove i Devil – To mówiąc wskazała na swoją głowę, na której oczywiście nic nie było...
Jak to nic! Nie słuchajcie jej, to nerd. Na mojej głowie siedzą moje kochane duszki. Jeden wygląda jak panda, a drugi jak niebieska pantera!
… jednak kiedy ma się schizofrenię, to niestety ciężko jest uświadomić krukonkę, że tak naprawdę jej wyimaginowani przyjaciele nie istnieją.
Chwilę później zauważyła również siedzącą dwie ławki dalej Vittorię. Nie omieszkała podnieść rękę i machając jej zacząć głośno się z nią witać tak, jakby się znały całe życie.
- Cześć Vittoria! Jestem twoją fanką! Super, że sobie tak radzisz z wilkołactwem! Jesteś super! - Gdy skończyła odwróciła się do Clari – Ona jest super, no nie? - Powiedziała jakby faktycznie była jakąś psychopatyczną fanką. Leila uważała, że cały świat to jedno wielkie forum, którym sterują jacyś ludzie potocznie nazywani przez nią nerdami.
Jakie uważała... Tak jest! I pod moim nerdem jest też Jay, Vittoria i Nicoline.
Jak widać wybierała sobie przypadkowe osoby i dodawała im stworzoną przez siebie historię. Szkoda tylko, że jak zwykle nie pomyślała, że może nie wszyscy jeszcze wiedzą o Titi wilkołactwie... Oh Leila. Ty pierdoło.
CO?! Nie mówiłaś, że to też mam zachować dla siebie!
- O i ty też jesteś super. A twój chłopak jest taaaaaki śliczny! - Powiedziała do Clarissy, a najwyraźniej za jej życiowego partnera uznała Doriana, bo to właśnie na niego spoglądała się z milionem iskierek w oczach.

//Wszyscy któży się spózńili bądz chcieli by jeszcze dołączyć do zajęć muszą losować dodatkową kostką.

Rudowłosa kobieta z hukiem weszła do klasy po czym rzuciła stertę książek jak i średnich rozmiarów kufer na biurko.
W klasie panowała błoga cisza,a wszyscy zebrani obserwowali nowa panią profesor,czekając na to co powie.
- Witam was bardzo serdecznie, cieszę się że się stawiliście. Dla tych którzy mają do czynienia ze mną poraź pierwszy, nazywam się Megan Adelson, acz kol wiek dla was istotne jest tylko moje nazwisko. - Megan obdarzyła uczniów lekkim uśmiechem, rozglądając się tym samym po sali i notując w swoim notesie, kto się odważył stawić na zajęciach. - Myślałam żeby was sparować, ale dzisiaj sobie to odpuszczę. Jako że jest to wasza pierwsza lekcja, którą ja poprowadzę, to chciała bym móc zobaczyć na jakim poziomie aktualnie jesteście. Wtedy będę mogła dostosować przyszły ''program nauczania'' do was. Poza tym widziałam że ostatnio sporą ilość zajęć spędziliście w parach, a myślę że przyda się wam jakaś odmiana. - Megan nadal rozglądała się po sali rzucając uczniom swoje badawcze spojrzenie.


- Dobrze, przejdźmy do planu lekcji. Przede wszystkim na wstępie muszę rozczarować tych, którzy nastawili się na ciekawą i pełną akcji lekcję, gdyż będzie to lekcja na której tak jak mówiłam wcześniej, będę chciała ocenić na jakim poziomie aktualnie jesteście.
Nauczę was dzisiaj jednego z podstawowych zaklęci obronnych, a tak właściwie to zaklęcia które może posłużyć do ukrywania się. - Kończąc ostatnie zdanie wyjęła ze swojego kufra metalową misę po czym napełniła ją wodą. Profesor Adelson oddaliła się o parę metrów, od misy stojącej na biurku. - Zaklęcie którym się dzisiaj posłużycie brzmi ''Galwaf ar y niwl''. - Wypowiadając te słowa wykonała odpowiedni ruch różdżką, a z nad misy zaczęła unosić się mgła, która dość szybko zmierzała w kierunku Megan.

- To jest wasze pierwsze zadanie i myślę że nie powinno być z tym problemów. Gęstość mgły nie będzie zbyt wysoka, gdyż ilość wody w misie wam na to nie pozwoli. To na co macie wpływ to to, w jakim kierunku mgła będzie zmierzać i jak szybko będzie się ona przemieszczać. Wymaga to jednak waszego skupienia. Innymi słowy, im bardziej się skupicie, tym lepsze będą efekty. - W tym momencie skończyła pisać krótką instrukcję na tablicy. - Pamiętajcie że mgła musi podążać w waszym kierunku. Gdy uznacie że jesteście gotowi by zaprezentować wasz efekt pracy, zawołajcie mnie. Możecie przedstawić dodatkowo dowolne zaklęcie którego się nauczyliście by ułatwić mi ocenę waszego obecnego poziomu. - Zaraz po tym, gdy skończyła tłumaczyć, na ławki uczniów powędrowały misę wypełnione wodą.


Każdy rzuca tylko raz kostką do danej części zadania! Ci co mają w kuferku co najmniej 13punktów z zaklęć i OPCM zakładają że wyrzucili 6 w obu przypadkach.

Kostka(Ruch różdżką):

Kostka(Wypowiadanie zaklęcia):

Uwaga! Dla tych którym zadanie nie poszło najlepiej - Macie szanse podnieść trochę swoją ocenę wykonując dowolne zaklęcie którego mieliście się okazję nauczyć.

Kostka (Spóźnienie):

Kod do zamieszczenia na końcu posta.

Kod:

<zg>Zaklęcia i OPCM:</zg> wpisz ilość punktów w kuferku.
<zg>Ruch różdżka:</zg> wpisz wylosowana kostkę
<zg>Wypowiadanie zaklęcia:</zg> wpisz wylosowaną kostkę
<zg>Opanowane zaklęcia:</zg> [b]TAK[/b]/[b]NIE[/b]
<zg>Spóźnienie:</zg> wpisz wylosowaną kostkę
<zg>Bonusowe zadanie:</zg> wpisz czy dostałeś bonusowe zadanie[b]TAK[/b]/[b]NIE[/b]

Na odpisanie macie czas do 30.4 do godziny 17:15.

Mikkel zauważył, że klasa właściwie świeciła pustkami. Odmachał Lilith, jak weszła do klasy. W głowie pojawiła mu się tylko wizja Lucasa… Aż mu się ciśnienie podniosło. Dobrze, że dziewczyna zdecydowała się do niego nie podchodzić, bo zaraz zacząłby się wyżywać na niej. Stał sobie samotnie, mając nadzieję, że lekcja nie będzie się ciągnęła w nieskończoność. Podeszła do niego całkiem urocza krukonka, która wyglądała, jakby była trochę naćpana. Mikkel zaśmiał się z zachowania energetycznej @Leila Cameron.
- Mikkel jestem. Obawiam się, że Twoje entuzjastyczne podejście do tej szkoły szybko minie, ale może Ci się spodoba - uśmiechnął się trochę przekornie i łobuzersko - Jak będziesz chciała, mogę Ci pokazać co nieco z życia tej szkoły - złożył propozycję nie do odrzucenia, która była jednocześnie chamskim podrywem. Carlsson nie próżnował i łapał każdą okazję, a Leila była bardzo ładna, więc wpisywała się do jego zainteresowań.
W końcu przyszła też pani Adelson i powiedziała, jaki będzie przebieg lekcji. Mikkel nie był do końca zadowolony, ale postanowił, że to przeboleje.
- Galwaf ar y niwl - wyszeptał i machnął różdżką. Nie był do końca przekonany, czy wykonuje zadanie poprawnie, ale po paru machnięciach zaklęcie wyszło, więc chyba było w porządku. Wypowiedzenie zaklęcia nie sprawiło mu najmniejszych trudności. Był z siebie całkiem zadowolony.

Zaklęcia i OPCM: 9
Ruch różdżka: 1
Wypowiadanie zaklęcia: 6
Opanowane zaklęcia: TAK
Bonusowe zadanie: NIE

Musiała przyznać iż nie spodziewała się tak entuzjastycznego przywitania ze strony Vittori. Było to miłe, jednak nadal zaskakujące. Odwzajemniła jej uśmiech nie mniej entuzjastycznie niż ona. Kątem oka jednak spojrzała na Lilith. Naprawdę wyglądała koszmarnie. Chciała zapytać się jej potem co się stało, ale najpierw musiała przetrwać lekcję.
- Zamieniam się w słuch. - całą swoją uwagę skierowała na Salemkę. Była bardzo ciekawa co takiego mogło się stać, że aż tak była tym poddenerwowana, podekscytowana... Może jedno i drugie. Oparła ręce na ławce słuchając jej słów, a z każdym kolejnym jej oczy robiły się coraz to większe. Jak to jej przyjaciel żył? Przecież nie raz mówiła jak źle się z tym czuje, że on nie przeżył, a uratował ją. I niby co teraz? Tak nagle się pojawia? Mógł chociaż dać znak życia. Napisać list czy cokolwiek. A może napisał właśnie list skoro o tym wie... No właśnie, skąd ona o tym wiedziała? Dopiero, gdy Vittoria skończyła mówić zebrała się w sobie aby móc przemówić.
- Skąd o tym wiesz? Napisał do Ciebie? - nie mogła wyzbyć się z głosu zdziwienia. Już miała zadać jej kolejne pytanie, gdy do sali weszła jej opiekunka domu. Nie przepadała za nią tak więc wolała jej nie podpadać. Usiadła wygodniej na swoim krześle dając do zrozumienia Vittori, że porozmawiają później. Usłyszawszy instrukcje do lekcji zabrała się do pracy.
- Galwaf ar y niwl - wyszeptała zaklęcie. Niestety, jej ruch nadgarstka nie był pewny. Możliwe z powodu emocji jakie nią targały w tej chwili. Parokrotnie usiała go powtórzyć lecz w końcu się udało.
Nie licząc tych drobnych problemów z ruchem nadgarstka zaklęcie wyszło jej doskonale. Była z siebie naprawdę dumna.

Zaklęcia i OPCM: 11
Ruch różdżka: 5
Wypowiadanie zaklęcia: 2
Opanowane zaklęcia: TAK
Spóźnienie: -
Bonusowe zadanie: NIE