Przez chwilę czuła się jak więzień, któremu ucieczka nie do końca wyszła. Nie raz Butterfly-Makharone gościła w jej koszmarach, a po wizytach z Skrzydle Szpitalnym długo dochodziła do poprzedniego stanu psychicznego. Ale teraz sytuacja była na tyle śmieszna, że śmiech mimowolnie wydobył się z Mii. Po chwili otrząsnęła się i zobaczyła jak Connie wymyka się z klasy. Mia postanowiła też spróbować i również rzuciła się na drzwi.

Widząc Daisy, prawie schowała się pod biurko nauczyciela. Nogi zrobiły jej się jak z waty, więc tylko stanęła za Brook, próbując się ukryć. Szepnęła dziewczynie, że ta kobieta jest psychiczna, a potem milczała, mając nadzieję, ze facet przegoni Daisy.
Kiedy ten ją spowolnił, Rose natychmiast pociągnęła Brook za rękę, kierując się na wieżę astronomiczną. Tam powinny być bezpieczne.

Daisy, nie zwracając na mężczyznę uwagi, ruszyła ku swoim kochanym podopiecznym. Szła z taką ochotą, że jej zgrabne, długie nóżki w krótkiej, czerwonej, tak dla odmiany, spódniczce zaplątały się o siebie i kobieta, w bardzo spowolnionym tempie przez rzucone uprzednio zaklęcie, wpadła na obcego mężczyznę.
Równie wolno podniosła się, podpierając ściany. Głupie zaklęcie! Stanęła w drzwiach, nie pozwalając mężczyźnie wyjść. Kiedy tylko zaklęcie przestanie działa, powie mu, to, co powinna.

Kobieta zamilkła, bowiem jak widać za sprawą zaklęcia miała także problemy z mową. Kiedy tak ogromna osoba runęła na niego przewrócił się wpadając na ścianę za sobą. Zaraz, nieco poobijany, podniósł się tym samym dostrzegając, że z klasy wybiegli już wszyscy uczniowie, co Carver przyjął o dziwo z zadowoleniem, choć kto w ogóle chciałby zostać z tą babą w jednym pomieszczeniu sam na sam? Właśnie Carver. Zatrzasnął drzwi przy których stał, następnie wykonał płynny ruch różdżką, celując znów w kobietę.
- Imperio - powiedział spokojnie. Patrząc, jak ta zostaje poddana jego zaklęciu. Jakby obserwował jakieś ciekawe zjawisko. Spoglądał z zaciekawieniem. W tej chwili uzdrowicielka stała się całkowicie zależna od decyzji Carvera. Nadal nie wiedział, jaki miała cel tutaj, jednak nie wyglądała na normalną. Jeśli więc jej zachowanie było na tyle osobliwe, był pewien, że może nie chcieć tak od razu opuścić szkolnych murów. Nie miał także ochoty na rozmowy z nią, wiedział, że nie jest mu to potrzebne. Naukę rzucania tego zaklęcia miał już dawno za sobą. Obecnie działało nienagannie.
- Obliviate - wedle uznania zmodyfikował jej pamięć, cokolwiek owa kobieta chciała wykonać tego dnia, od tej chwili wydawało się jej, że już to zrobiła.
- Pójdziemy już, na Ciebie pora - powiedział patrząc jak kobieta zależnie od jego woli, wychodzi z tego miejsca. Jak gdyby nigdy nic, pod osłoną ciemności w korytarzach zamkowych, opuścili to miejsce. Spokojnie i zupełnie się nie śpiesząc. A kiedy już byli wystarczająco daleko, poza terenami zamkowymi, Carver cofnął swoje zaklęcie, które sprawiało, że kobieta była tak zależna od jego woli. Nie chcąc patrzeć już na jej normalne zachowanie, które o wiele mniej podobało mu się, niż to kiedy nią kierował, teleportował się w tylko sobie znane miejsce.

A więc i nadszedł kolejny dzień spod czarnej gwiazdy, potocznie zwany sobotą. Nieubłaganie też mijały kolejne godziny, aż w końcu nadeszła ta chwila, której pragnął tak samo mocno, jak jej nienawidził.
Wszedł do klasy, trzymając mały, zawinięty pergamin. Nikogo jeszcze nie było. Czyżby miał odjąć punkty za nieobecność na lekcji? Zamknął drzwi i usiadł za biurkiem.

Znowu sobota i znowu lekcje. Jak jej się nie chciało iść. Najchętniej zrobiła by sobie dzień nic nie robienia, bo dosłownie na nic nie miała ochoty. Spała do południa, idąc dopiero na obiad do Wielkiej Sali.
Pojawiła się w klasie spóźniona, ale nic na to nie mogła poradzić. Wylegując się na łóżku, usnęła i obudziła się po dziewiętnastej.
- Dzień dobry - mruknęła, zajmując ławkę.

Tym razem już był. No trudno. Chwyciła klamkę i weszła do środka.
- Dzień dobry - wydusiła z trudem to nauczyciela opcm.
Tradycyjnie zasiadła w ławce najbliżej drzwi. Uczniów nie było zbyt wiele... No nic. Trzeba będzie się przemęczyć.

Nastała sobota a tym samym kolejna lekcja OPCM, na którą Brook oczywiście się spóźniła. Ogólnie zdawało jej się, że przeżywa jakieś Déjà vu. W biegu skończyła ubierać szatę, pilnując by nie zgubić po drodze torby. Wpadła do klasy zauważyła, że nauczyciel siedzi za biurkiem, więc lekcja się odbędzie.
- Dzień dobry - przywitała się, uśmiechając szeroko. Miała nadzieję, że nauczyciel nie będzie zły za spóźnienie, jeśli ta wykaże dobre maniery.
- Proszę mi wybaczyć spóźnienie, jestem nowa a te korytarze są takie zaaaaaawiłe - przeciągnęła wyraz, tłumacząc się.
- Cześć . - Skinęła głową do Mii i Rose, witając się z nimi, po czym usiadła w jednej z wolnych ławek w pierwszym rzędzie.

Spóźniona, ale ani trochę z tego powodu nie zasmucona, weszła do klasy. Skoro profesor był na poprzedniej lekcji tak miły, to może na tej na prawdę zaczną rzucać książkami? Mogłoby to być naprawdę ciekawe zajęcie na całą godzinę. A ile radości by przy tym było!
Uśmiechnęła się do nauczyciela, siadając na trzeciej ławce, uważnie wpatrując się w profesora.

Znowu nie chciało jej się iść na lekcje, jednak, po wielkim wewnętrznym konflikcie zdecydowała się pójść. Nie była pewna, czy to dobry pomysł, no ale trudno, zaryzykuje. Oczywiście spóźniała się, co było już w jej przypadku normą.
- Dobry wieczór - rzekła, gdy tylko weszła na lekcję, po czym zajęła jedno z miejsc.

- Cześć - odpowiedziała dla Brook. Taa po prostu fajna lekcja, pomyślała. Parę dziewczyn już przyszło, więc gdyby ten głupek raczył zacząć lekcje, to Mia nie będzie musiała główkować. Gapiła się na swojego opiekuna domu... Dureń... Cymbał... Idiota, rzucała epitetami w głowie. Długo tu jeszcze będziemy siedzieć i tracić czas?

Przyglądał się uczniom, powoli wlewajacym się do klasy na jego lekcje. Spóźnieni - fatalnie dla nich, ale Salvatore nie ma powodów do narzekania. Mógłby wręcz rzec, że to jego szcześliwy dzień.
- Dobry wieczór spóxnialskim. Od razu zaznaczam, że każdy kto się spóźnił napisze dodatkową pracę na pięć rolek pergaminu o czarach chroniących przed expelliarmus. Na następnej lekcji zaś przetestujecie swoje teorie w praktyce.

Po chwili milczenia zwieńczonego wrednym uśmieszkiem rozwinał pergamin, zerkajac na niego z ponurą miną.
- Niestety nie jestem zadowolony z prac domoych, którą otrzymałem ostatnio. Nie wykazaliście się.

- No nieeeeee - jęknęła cicho, kiedy nauczyciel wspomniał o wypracowaniu do napisania.
Rozłożyła się na ławce zdenerwowana i zniechęcona. Nie lubiła OPCM, ale starała się i nawet przyszła na lekcję. Teraz wszelkie dobre chęci wyparowały, wraz ze słowami nauczyciela.
Pięć rolek?! Przecież to chore! Nieludzkie! Złe! Chamskie!I jeszcze kilka innych określeń by się znalazło - myślała, tłukąc czołem o swoje przedramię.
Nie miała zamiaru udzielać się na lekcji, więc oparła się głową o dłoń i nic nie mówiła. Czasami popatrzyła tylko na nauczyciela, albo wodziła wzrokiem po klasie.

No i tak, jak myślała, lepiej było nie przychodzić. No ale nic, przyjmie karę. I najprawdopodobniej napisze tę pracę, choćby miała siedzieć po nocach. No bo to przecież Gabrielle, Krukonka, która wszystkie prace odrabia na czas. Choć czasem tak miała tego dość, tego, że robi wszystko pod dyktando. Ale nie potrafiła się zmienić.
Westchnęła zrezygnowana. Bo choć wiedziała, że nie przyłożyła się do pracy i dostanie co najwyżej N, to i tak była zawiedziona. No ale cóż, mogła mieć pretensje tylko do siebie.

Mia spojrzała wymownie w sufit. Co ją podkusiło do tego żeby chodzić na opcm? Najchętniej wydostałaby się jakoś z tej klasy. Nie miała jednak peleryny-niewidki i nie umiała zaklęcia niewidzialności. Westchnęła cicho. Rozejrzała się po klasie. Inne dziewczyny również nie miały zadowolonych min, więc Mia nie jest sama.

Referat? Na pięć rolek? Profesor zna się na żartach. Przecież Michelle nie przyniosła nawet pracy domowej! Cóż, dośle pocztą za jakiś czas. A poza tym, to musi się zapytać Gabrielle, co było zadane. Cóż, nie za bardzo słuchała ostatnio na lekcji.
Czekała, aż zacznie się dzisiejsza lekcja, a nie znowu wspomnienie o jakiejś pracy domowej.

Zerknął na nietęgie miny uczennic, nie kryjąc zadowolonego z siebie uśmieszku. Po chwili jednak wrócił spojrzeniem na pergamin, beznamiętnym głosem odczytując po kolei oceny.
- Rose Stuner, N. Connie Tenebres, T. Raisen Windbreaker, O.
Cirilla de Sauveterre, N. Gabrielle Papillon, Z. Audrey Primrose, O. - odłożył pergamin, z powrotem unosząc wzrok na siedzących w ławkach uczniów.
- Wszyscy ci, którzy nie oddali pracy domowej otrzymują ocenę T, co jak mniemam jest absolutnie zrozumiane nawet przez was.

No tak. Mia zapomniała nawet oddać referatu, więc nie ma co liczyć na pozytywną ocenę! Ślizgonka położyła głowę na blat ławki i zamknęła oczy. Może prześpi reszte lekcji? Ale wracając do otrzymanych wyników z pracy domowej, nie były powalające... Jeździła palcem po ławce i czekała na dalszy, bardziej ekscytujący (przynajmniej miała taką nadzieje) ciąg zdarzeń.

No pięknie, na pierwszej lekcji dostała najgorszą ocenę z możliwych.
A z resztą, jedna nie zaszkodzi - pomyślała, zaczynając wystukiwać palcami na ławce, tylko sobie znany rytm. Brook zdała sobie sprawę, jak bardzo nudziła ją ta lekcja. No cóż, pewnie dlatego, że OPCM nie należała do lubianych przez nią przedmiotów i dlatego, że nauczyciel nie miał nic ciekawego do powiedzenia. Zerknęła na swój srebrny zegarek, zastanawiając się, ile te katusze jeszcze potrwają. Najchętniej poszłaby teraz do dormitorium odpocząć, albo poszwendać się gdzieś po błoniach. Cokolwiek, byle nie siedzieć bezczynnie w tej sali.

Nędzny? No, nawet nie najgorzej. Zawsze mogła dostać Okropny albo troll, a tego by nie zniosła. Starała się przecież, prawda? I jeszcze to durne wypracowanie na następną lekcję. A bo miała ochotę je pisać. Kolejne godziny spędzone na pisaniu tak długiej pracy. Przecież to wieki zajmie! Selivian zawsze niszczy wszystkim humor.

Ostatkami sił powstrzymywała się przed zaśnięciem. Rysowała jakieś szlaczki i kreski na pergaminie tylko po to, by nadal mieć trzeźwy umysł. Dlatego dopiero po chwili dotarło do niej, jaką ocenę dostała za pracę. Ucieszyła się nawet i uśmiechnęła lekko sama do siebie. Jednak zaraz przybrała obojętną minę. Ale i tak nudziła się. Bardzo się nudziła. A ona nie znosiła nudy. Nie robiła jednak nic, by temu zaradzić.

Jaki znowu Troll! Tak być nie może! Wewnętrznie krzyczała, zdzierając sobie gardło. Toż to niesprawiedliwe! A gdzie jakieś nieprzygotowania, czy coś w tym stylu?! Zawsze przecież mogła zapomnieć pracy, a on już wstawia Trolla?! Załamać się można! Michelle już nie lubiła tego nauczyciela. Ubolewała nad ocena. Ona dostałą tak marną ocenę?! Niesprawiedliwe.
- Czemu Trooooooooooll? - jęknęła.

Posłał narzekającej Yowane mordercze spojrzenie, po czym wstał gwałtownie.
- Tak wyglądają wasze oceny i w najlepszy wypadku będą wyglądać tak pod koniec roku, jeśli ich nie pogorszycie - warknął cicho, przyglądając się każdemu z osobna. Nie miał dziś ochoty prowadzic lekcji ani patrzeć na tę bandę ćwierć-inteligentów. Nikt przecież nie sprawdza, czy przeprowadził lekcje czy nie, więc...

-Koniec lekcji - rzucił tylko, po czym wyszedł z klasy.

Aha, w najlepszym wypadku, jasne. Rose wiedziała, że to profesor zaniża oceny, a nie ona się nie stara. Wkurzyła się, bo przecież pisała! Postarała się i napisała tyle, ile chciał, a on co? Wstawił z łaski swojej N, który wcale nie był zadowalającą oceną.
Idiota! Zgarnęła książki do torby i również wyszła. Następnym razem nie przyjdzie.

Pomachała nauczycielowi na pożeganie, z uśmiechem na ustach. Walnęła ręką w ławkę. Westchnęła i przeciągnęła się. Cóż to była za beznadziejna lekcja? O ile można by to nazwać lekcją. No cóż jacy nauczyciele, takie zajęcia... Nie spiesząc się wstała z krzesła i sięgnęła po torbę, z której nawet nie miała zamiaru wyciągać książki. Nie oglądając się za siebie machnęła ręką do jeszcze pozostałych w klasie dziewczyn.
- Nara - rzuciła tylko i wyszła. Była zmęczona, więc skierowała się w stronę lochów.

A bo Trolla da się zmienić na gorszą ocenę! - pomyślała ironicznie. Ten mężczyzna jest niepoważny. Czy on przypadkiem się nie naćpał? Zachowuje się jak kretyn. Te jego gadki były śmieszne! Aż Michelle miała ochotę zacząć wyć ze śmiechu. W sumie to czasami zastanawiała się, czy nie powinna płakać nad głupotą profesora. O ile można go w ogóle nim nazwać. Teraz nawet żadnej lekcji nie przeprowadził. Karygodne! Jakby tylko można, Michelle już dawno zmieniłaby tego człowieka na kogoś normalnego.
Następnym razem użyje Seliviana jako rekwizyt do sztuczki!
Wzburzona złapała torbę w ramiona i wybiegła niczym burza z klasy. Natychmiast zniknęła na błoniach. potrzebowała, jak zawsze po OPCM, odetchnąć.