Bo tak. Farai wzięła sobie coś do picia, spokojnie czekając na pozostałych graczy. Co jakiś czas się śmiała, albo parskała śmiechem, bo jednak naprawdę ten pokój doskonale wiedział, co ją śmieszy. I skrupulatnie to puszczał na ścianach. Trochę nie mogła się skoncentrować. Ale oczywiście próbowała. Kiedy usłyszała, że ktoś wchodzi do środka, jej ciemne oczy od razu powędrowały w tamtym kierunku. Co więcej próbowała zachować powagę. Jednakże widząc Devena od razu na jej twarz cisnął się uśmiech. Zaprosiła go gestem do siebie, aby przy niej usiadł, po czym spojrzała na jego kartę. Zaśmiała się po raz kolejny, wprawiona w naprawdę dobry humor.
- Dzięki. Ty też nie najgorzej. I twoje adoratorki pewnie modlą się, abyś teraz nie przegrał - odparła z rozbawieniem, kierując ponownie spojrzenie w kierunku drzwi. A więc przyszła i Katniss. Niestety, to był czas bez treningów i meczu, więc nie mogła jej pochwalić osobiście, szkoda!
- Cześć Katniss! Co tam u ciebie? - zagadała, a kiedy gryfonka wzięła swoją kartę, czekali już na ostatnią osobę. Która się nie zjawiała. W końcu więc Osei przegrała, a picie w jej pucharku zniknęło. No trudno. Sięgnęła więc po kolejną kartę.

2, kapłan

Biedny Deven nawet się nie zorientował, że znajduje się w pokoju śmiechu, nie miał pojęcia, co tak bardzo bawi Farai, bo był tak skoncentrowany na jej osobie, że nie dostrzegał niczego i nikogo poza nią. Ta wzmianka o adoratorkach, których przecież nie miał (a w każdym razie nic o takowych nie wiedział), zbiła go trochę z pantałyku, niemniej jednak uśmiechnął się do niej i potrząsnął z rozbawieniem głową.
Kojarzył tę dziewczynę, choć chyba nigdy nie byli sobie przedstawieni.
- Deven. Miło cię poznać - powiedział, trochę zakłopotany, ale jak na niego i tak szalenie rozmowny i śmiały.
Biedna Farai przegrała, w związku z czym do końca rozgrywki będzie cierpiała głód i pragnienie! No, może nie przesadzajmy z tym cierpieniem, ale było mu jej szkoda.
Sięgnął po kolejną kartę.



5 i Śmierć

-Mi też bardzo miło Cię poznać, Deveeeen... -wcale nie dyskretnie przysunęła się do chłopaka, siedzącego naprzeciwko. Jaki on był przystojny! Jak mogła tego wcześniej nie zauważyć? Te jego włosy, okalające idealnie ukształtowaną twarz... A oczy! Z szerokim, rozmarzonym uśmiechem spojrzała mu w oczy, starając się zgłębić ich tajemnicę. Złapała go za dłoń, nie spuszczając oczu z twarzy Devena. -Ja... bardzo ładnie dziś wyglądasz, wiesz? Może pójdziemy gdzieś po grze? Tak tylko we dwoje, rozumiesz... -Szepnęła, by Farai nie słyszała jej knowań. Jeszcze chciałaby jej odebrać chłopaka i co?! Sięgnęła po kolejną kartę. Im szybciej skończą, tym szybciej będzie miała go na własność! -Szybko, szybko, czas ucieka, tik, tak, tik, tak. -Za każdym tyknięciem zegara gładziła jego dłon palcami, uśmiechając się głupio w dal.

4, czyli Deven, 6 i Mag.

Deven spojrzał z ciężkim zdumieniem na Katniss, która ni stąd ni zowąd wydała się niesamowicie zainteresowana jego osobą. Odchrząknął zażenowany, bo nie przywykł do takich sytuacji. Po chwili zdał sobie sprawę, że to tylko działanie karty, bo biedna gryfonka najwyraźniej przegrała, ale mimo wszystko czuł się niezręcznie i spojrzał na Farai w desperacji, mając nadzieję, że ta jakoś rozwiąże to wszystko. Głupi pomysł, co ona mogła. Spojrzał więc odważnie na przymilającą się do niego Katniss, która była notabene bardzo ładna, absolutnie niczego jej nie brakowało, tyle że Deven był zainteresowany tylko i wyłącznie Farai, która pewnie ma teraz z niego niezły ubaw. Odsunął się nieznacznie, zakłopotany taką poufałością, zastanawiając się, jak wyjaśnić dziewczynie, że... że to nie jest najlepszy pomysł, a jednocześnie jej nie urazić?
- Hmmm... widzisz... eeem... Katniss, to tylko gra, znaczy tylko magia. Wcale ci się nie podobam, zaraz ci przejdzie, jak tylko... hmmm... skończymy rozgrywkę - wyjaśnił niezręcznie, po czym z desperacją w oczach sięgnął po kolejną kartę, starając się przy tym nie patrzeć na Farai.


6 i MOC

Ogólnie cała ta sytuacja była co najmniej zabawna. Oni, ćwierkające do siebie ptaszki i pomiędzy nimi Katniss, która zaczęła czuć pociąg do Devena. Nie da się ukryć, iż Farai była na tyle rozbawiona samym pokojem, że nie dała rady nie parsknąć śmiechem widząc koleżankę przymilającą się do Indianina. Zasłoniła ręką usta, ale to na niewiele się zdało. Quayle wydawał się być bardzo speszony, a ona cóż, co mogła pomóc? Przecież nie umie jej odczarować.
- No cóż, oboje musicie dotrwać do końca rozgrywek - odparła, próbując nie wyglądać na rozbawioną. I zaraz po tym, kiedy wszyscy wyciągnęli swoje karty, ona oparła się bardziej o kanapę, mając nadzieję, że będzie mogła chociaż im pokobicować, kiedy już przegra tak zupełnie. Uśmiechnęła się widząc, że ma taką samą kartę co wcześniej. NUDY.

5, umiarkowanie

Popatrzyła jeszcze chwilę na tą słodką parkę, po czym westchnęła, widząc, że nic się nie dzieje. Jakoś automatycznie wsadziła ręce w kieszenie swej sukienki. Na szczęście miała tam tylko paczkę chusteczek, więc nie zmartwiła się zanadto. Natomiast znów popatrywała się z rozbawieniem na rozanieloną dwójkę, postanawiając, że weźmie kolejną kartę. No i wzięła. Fatalnie. Przegra całą rozgrywkę! Ale wstyd. Nie mniej westchnęła jedynie, po czym stanęła na kanapie.
- Otworzę tu okno, strasznie duszno - powiedziała, choć chyba niezbyt ich to interesowało. A kiedy udało jej się po dłuższej próbie szamotania się z okiennicą, klapnęła z powrotem na posłanie, czekając, aż pozostali towarzysze wylosują swoje karty.

1, świat

-Ojejku jejku, Deven, patrz! Nie przegrałam, hahah! -Dyskretnie spojrzała na Farai, która poniosła kolejną małą porażkę. Ten pokój działał na nią dziwnie...Chyba, że to miłość tak wszystko przemalowała na różowo. Tak, to pewnie przez chłopaka. Jaka miłość jest wspaniała... -Farai, nie smuć się, ostatni będą pierwszymi. Tak mówiła mi mama, kiedy przegrywałam z bratem... -Sięgnęła po kolejną kartę z radością, bo przecież jest tak super!- A kto nie ma szczęścia w kartach, ma szczęście w miłości, właśnie! - Spojrzała na wyciągniętą przez siebie kartę. Hmhm. Nieważne. Gra przestała mieć dla niej jakiekolwiek znaczenie, odkąd Deven...och, dziewczyna już sama nie wiedziała. Przytuliła się do Gryfona i zaczęła nucić coś pod nosem, totalnie ignorując jego wzmiankę o rzekomej grze i o tym, że tak naprawdę on wcale jej się nie podoba. Co za bzdury!

3 i Głupiec.

Deven czuł się coraz gorzej. Patrzył na Farai z miną, która świadczyła o chęci natychmiastowej ucieczki, głębokim nieszczęściu i zażenowaniu. A ona śmiała się pod nosem, zupełnie nie rozumiejąc, że on czuje się koszmarnie niezręcznie i najchętniej zapadłby się pod ziemię!
Próbował wysunąć się z objęć Katniss, jednocześnie nie chcąc sprawiać jej przykrości, więc chrząkał, mamrotał coś niezręcznie, rozplatając jej ramiona, które obejmowały jego ramię. To był jakiś koszmar, znaczy zasadniczo czułości ze strony ładnej dziewczyny powinny wzbudzać raczej zachwyt niż przerażenie, ale po pierwsze - Deven to Deven, on się kobiet trochę boi, mimo swojej wielkiej nimi fascynacji, a po drugie... na Merlina, dałby się posiekać, żeby to Farai była do niego tak przychylnie nastawiona, no może nie aż tak, bo to do niej jakoś nie pasowało, przynajmniej nie na tym etapie, ale jednak...! A ona była tego wszystkiego świadkiem, co za los! W dodatku biedaczka ciągle przegrywała, a Deven naprawdę dałby wiele, żeby szanse jakoś się wyrównały!
Z westchnieniem sięgnął po kolejną kartę.


3 i Rydwan

Kiedy Farai uniosła się, pokąszona przez żadlibąki, Katniss nawet nie pomyślała o tym, by ją stamtąd ściągnąć i uleczyć. Gdyby nie było tu Devena, może by jej pomogła, ale teraz, kiedy mieli siebie na wyłączność? Nie ma mowy. Z uśmiechem sięgnęła po kolejną kartę, drugą ręką szukając dłoni Devena. Może nawet uda jej się wygrać? To by był podwójnie szczęśliwy dzień. A potem poszliby razem z Gryfonem na spacer. Albo na herbatkę. Oczywiście, wcześniej ściągnęliby Farai z sufitu. Chyba. Zerknęła na nią, czekając, aż jej chłopak weźmie swoją kartę.

3 i sprawiedliwość

Deven powiódł wzrokiem za Farai, która uniosła się do sufitu - zaraz potem zaatakowały ją żądlibąki! O nie! Indianin rzucił się jakoś na pomoc, wyszarpując z uścisku Katniss, której ta głupia gra zdecydowanie rzuciła się na mózg. Nie wiem, na ile udało mu się ulżyć cierpieniom Farai ani też na ile udało mu się ściągnąć ją na ziemię, ale niewątpliwie był bardzo zdesperowany i bardzo się starał, co prawdopodobnie nieszczególnie zachwyciło Katniss, ale tym nie miał zamiaru się przejmować.
Kiedy sytuacja została jako tako opanowana, wyciągnął kolejną kartę, czując, że naprawdę nie ma już ochoty na tę zabawę, najchętniej poszedłby dokądś z Osei, pomógł opatrzyć bąble, więc marzył już o zakończeniu rozgrywki.


4 i Pustelnik

-Kurde, za co to?! -krzyknęła z bólu, kiedy kolejny raz dostała ciężką talią kart po rękach. -Aua! - Kiedy już kartom odwidziało się krzywdzenie jej, Katniss zaczęła rozmasowywać dłonie, krzywiąc się. Nie musiały aż tak mocno. Skuliła się i odwróciła od Devena, który najwyraźniej był zainteresowany Farai. Heloł, to ona tu cierpi! Skoro ją kocha, dlaczego nie pomoże właśnie jej? Przecież te karty mogły połamać jej palce! Pociągnęła nosem, specjalnie na tyle głośno, żeby Gryfon to usłyszał, po czym spojrzała na spokojną już talię kart. Trzeba sięgnąć po kolejną kartę, prawda? Powoli, żeby nie pobudzać znowu ich wewnętrznej agresji, dziewczyna szybko wzięła pierwszą lepszą ze stosu.


3 i Mag :c

No bez przesady, sytuacja Farai bądź co bądź była poważniejsza - po pierwsze to w niej się kochał Deven, a po drugie unosiła się nad ziemią, atakowana przez rozwścieczone żądlibąki. Zresztą okazywanie Katniss jakichś względów mogło się źle skończyć, bo dziewczyna wyraźnie była przekonana,że Deven podziela jej uczucia, podczas gdy było wprost odwrotnie!
Udawał, że nie widzi jej zbolałej miny, a fakt, że właśnie oberwała kartami po palcach nie robi na niej najmniejszego wrażenia. Wyciągnął kartę, zastanawiając się, kiedy ta nieszczęsna rozgrywka wreszcie się skończy, a Katniss odzyska zdrowy rozsądek.


1 i Kochankowie - biedna Farai :c

Deven odchrząknął zakłopotany, nie wiedząc, co ze sobą począć, modląc się, by mógł już czmychnąć z tej sali, porzucić te cholerne karty i Katniss, która naprawdę oszalała. Chyba już nigdy więcej nie zagra w Eksplodującego Durnia, a jeśli już, to w towarzystwie, w którym to wszystko będzie mniej krępujące. Mając duszę na ramieniu, sięgnął po kolejną kartę, zastanawiając się, czy los okaże się dla niego łaskawy, czy też niekoniecznie. No cóż, chyba gorzej być już i tak nie mogło.

4 i Kapłanka

Nie dość, że musiała znosić towarzystwo Farai, to jeszcze dostała czyraków za Devena. Chociaż w sumie, dziewczyna cieszyła się, że to ona była uznawana za jego kochankę. Zacisnęła zęby i starała się nie patrzeć na swoje dłonie, kiedy sięgała po kolejną kartę. Ta gra robiła się coraz mniej fajna. Kiedy ponownie wylosowała tę samą kartę, ziewnęła. To już było przewidywalne, naprawdę. Zerknęła na Devena ukradkiem, bo nadal była na niego troszeczkę zła. Ale miłość wszystko wybacza, więc Katniss gotowa była zapomnieć mu te winy, byleby tylko ją przytulił.


3 i Kapłanka

Quinn szła po zamku bez większego celu. Niezbyt wiedziała dokąd zmierza i mało ją to obchodziło. dziewyna szła sobie spokojnie korytarzem uśmiechając się co róż do jakiegoś ładnego chłopaka, który ją mijał. Przez większość czasu spędzonego w Hogwarcie uganiała się za chłopakami. Parę razy zajrzała do książek ale o dziwo miała nawet dobre oceny. Miała zazwyczaj mocne czwóreczki i to jej wystarczało. Piątki to byłoby już za dużo . Właściwie to nie wiedziała jak jej się udawało mieć takie dobre oceny. Zapewne to przez jej urok osobisty. No tak, to wszystko wyjaśnia. Quinn odwróciła się kiedy usłyszała krzyk. Zobaczyła dwie pierwszoroczniaczki, za którymi leciał Irytek z wiaderkiem, w którym nie wiadomo co było, a Ślizgonka raczej nie chciała się dowiadywać. Kiedy duch przelatywał koło Quinn skłonił się jej lekko z uśmiech znaczącym tylko kłopoty i poleciał dalej aby straszyć kolejne dzieci. Dziewczyna uśmiechnęła się. Ach, jak ona go lubiła. Zatrzymała się i rozejrzała. Otworzyła pierwsze drzwi, które były najbliżej i weszła do jakiegoś pokoju. Uniosła brew kiedy ujrzała tylko jakąś kanapę i szare ściany. Po chwili jednak całkiem zmieniła zdanie o pokoju kiedy w twarz buchnęła jej tęcza. Po chwili zaśmiała się i usiadła na kanapie, nadal śmiejąc się. Rozejrzała się zafascynowana.

Aiden nie miał dobrego dnia. Szczególnie na jego humor wpłynęła lekcja transmutacji, która nie poszła mu wybitnie dobrze. Delikatnie mówiąc. Nie to żeby się przejmował, po prostu od pewnego czasu bez przerwy miał wrażenie, jakby wszystko mu się wymykało, jakby uciekało przez palce.
A jaki był najlepszy sposób na zły humor? Oczywiście rozrywka. A gdzie lepiej się rozerwać, jak nie w Pokoju Śmiechu?
Chłopak bez problemu odnalazł drogę to pomieszczenia. W końcu nie pierwszy raz chciał skorzystać z jego "usług". W drodze spotkał kilku znajomych, ale kompletnie ich zignorował, nie zaszczcił nawet jednym spojrzeniem!
Aiden pchnął drzwi i westchnął uszczęśliwiony, wchodząc do pokoju. Tak doskonale poznawał te szare ściany, wypłowiany dywan i wyniszczoną kanapę, na której siedziała jakaś dziewczyna... Która raczej na pewno nie była elementem wystroju! Na jedną sekundkę ogarnęło go zdziwienie pomieszane z irytacją, a potem... Tęcza buchnęła mu prosto w twarz sprawiając, że te emocje poszły w niebyt. Zaśmiał się wesoło i podszedł do dziewczyny.
- To ty? - wyrwało mu się, kiedy rozpoznał znajomą Ślizgonkę - Quinn Ladris. Jego głos był jednak przyjazny, możnaby nawet powiedzieć... Uszczęśliwiony. Sam ten fakt był niecodzienny, szczególnie jeśli spojrzeć na to, jak bogata była ich relacja i przeżycia.
Mimo to Weatherly nie wydawał się być niezadowolony, że ze wszystkich znanych mu osób trafił właśnie na pannę Ladris, na którą również obecnie musiał oddziaływać pokój.
Usiadł obok dziewczyny i nie będąc pewny, co powinien powiedzieć, zadał pierwsze pytanie jakie przyszło mu do głowy.
- Jak leci?

Quinn postawiła nogi na kanapie i objęła je rękami opierając brodę o kolana. Nie miała najmniejszego zamiaru stąd wychodzić nawet gdyby jej się znudziło ciągłe siedzenia nie chciała aby ta radość ją opuściła. Uśmiechnęła się sama nie wiedząc czemu.
Uśmiech nie zniknął jej nawet gdy do pokoju wszedł chłopak. Można nawet powiedzieć, że Quinn bardziej się uśmiechnęła. Nawet nie pomyślała o tym, że może spotkać gdzieś w najbliższym czasie Aidena. Uniosła lekko brwi kiedy ten zadał dość oczywiste pytanie. Pokręciła głową.
- Nie, święty Mikołaj- zaśmiała się. No cóż, ona w odróżnieniu od bruneta zapewne cieszyła się z tego spotkania. W zasadzie, teraz cieszyłaby się ze wszystkiego. Jednak nawet gdyby nie była pod wpływem tego czegoś, czytaj radości, to i tak cieszyłaby się gdyby zobaczyła Aidena.
Blondynka wzruszyła lekko ramionami.
-Nawet dobrze- powiedziała- A u ciebie?

Aiden przechylił głowę wsłuchując się w śmiech Quinn. Kąciki jego ust również podeszły do góry, a w oczach błysnęła wesołość. Chłopak nie wiedział, ile z tego jest jego własnymi uczuciami, a w ile wzbogacił go pokój, jednakże spotkanie tej znajomej twarzyczki wywołało u niego dziwną emocję... szczęście?
- Jakoś leci - odparł wzruszając lekceważąco ramionami i śmiejąc się pod nosem. Można powiedzieć, że obecność innej komunikatywnej osoby pomogła mu całkowicie się rozluźnić i zapomnieć o złym nastroju. - Właściwie to nic się nie zmieniło od naszego ostatniego spotkania. Wciąż bez dziewczyny i z miernymi ocenami.
Przez chwilę patrzył nieufnie na Quinn, po czym dźgnął ją delikatnie w brzuch. Na jego twarzy odmalował się nieco wredny uśmiech.
- Cholera. Już myślałem, że pokój zaczął działać na opak i dlatego się tu spotkaliśmy - wytłumaczył złośliwie. Wiedział jednak, że jego oczy wyrażają coś zupełnie innego, więc miał pewność, że panna Ladris nie weźmie go na poważnie. Wyszczerzył się do Ślizgonki i przekręcił do nieco wygodniejszej pozycji. Skoro miał spędzić tu trochę więcej czasu, nie będzie męczył się siadając na skrawku kanapy!
- Chyba nie będziemy siedzieć tu tak bezczynnie? - zajęczał Aiden. No tak, oczywiście dała się we znaki jego ruchliwość. Jeśli nie był skazany na swoje własne towarzystwo, zaczynał się bardzo szybko nudzić, więc rozmówca musiał mieć sporo cierpliwości i pomysłów na wystarczająco zajmujące tematy. Uniósł lekko brwi czekając na podsuniecie mu kreatywnego pomysłu.

Quinn opuściła nogi na podłogę i spojrzała na chłopaka. No cóż, albo jej się wydawało albo zachowywali się tak jakby oboje byli na haju. Pewnie to skutki pokoju tylko żeby przypadkiem przez to szczęście nie zaczęli widzieć wszędzie jednorożców albo rzygać tęczą. To by było straszne. Dziewczyna zmarszczyła brwi.
- No cóżż- zaczęła przeciągając ostatni wyraz- Jeśli chodzi o to pierwsze to mogę coś na poradzić- uśmiechnęła się do niego- Jednak już co do ocen to ci chyba nie pomogę. Chyba, że znajdę ci jakąś dziewczynę, która się dobrze uczy jednak ty wolisz mnie, która nie uczy się za dobrze i ci nie pomoże niż dziewczynę, która ci pomoże, prawda?- zapytała spoglądając na niego co róż uśmiechając się. dziewczyna pokręciła głowa.
- Aleś ty miły, że aż niedobrze się robi- powiedziała przeczesując włosy ręką. Blondynka wzruszyła ramionami.
- Będziemy- powiedziała i zaśmiała się- Nie będę cię tu zabawiać, no chyba, że ładnie poprosisz to może wtedy coś ci wymyśle.

Aiden uniósł jedną brew przez trzy sekundy szukając logiki zdania. Potrząsnął głową i udał głębokie zamyślenie. Lubił drażnić się z Quinn i nie mógł nie wykorzystać okazji.
- No nie wiem. Nie masz może jakiejś ładnej koleżanki z Ravenclawu? Jakby udało się załatwić tak moje oceny i dziewczynę w jednym... - zaśmiał się lekko. - Ale nie ma się co okłamywać. Te z Ravenclawu są zbyt mądre, żeby próbować związku z kimś takim jak ja. Chyba jestem na ciebie skazany, królewno.
Położył ramię na oparciu kanapy i podparł na niej głowę. Na jego ustach czaił się typowy uśmieszek, który tak naprawdę schodził bardzo rzadko.
- Jak zawsze. Jestem wzorem dżentelmena - dodał przewracając oczami. Oblizał wargi przyjmując prowokacyjną minę. - A jaką formę próśb przyjmujesz?