Profesor Walsh

Szanowny Panie Profesorze!

Boisko zostało sprawdzone, łącznie z małym boiskiem treningowym, szatniami, miotlarnią oraz trybunami i obręczami. To, co wymagało naprawy, zostało już zreperowane, szafki oraz ławki odmalowałem, by prezentowały się lepiej. Wydaje mi się, że boisko będzie gotowe na następny sezon, ale w razie jakichkolwiek problemów, służę dalszą pomocą.

Przy okazji, arbuz to naprawdę dziwny prezent pamiątkowy.

O'Connor

W załączeniu przesyłam swoją pracę domową.
W swojej pracy chciałbym po krótce porównać dwie dość skrajnie różniące się od siebie miotły, a mianowicie miotłę rodzinną Błękitną Butlę i miotłę, którą posiadam ja - Nimbusa 2015. Obie te miotły mają kompletnie inne przeznaczenie. Błękitna butla jest zaliczana do kategorii mioteł rodzinnych.  Jej główną rolą jest umożliwienie podróży jak największej liczbie czarodziejów przy zachowaniu maksimum bezpieczeństwa. Jest obłożona kilkoma sprytnymi zaklęciami zabezpieczającymi i nie osiąga zbyt wielkiej prędkości. Jest raczej mało zwrotna z uwagi na swoje pokaźne rozmiary. Z kolei Nimbus 2015 to obecnie najnowszy model z kategorii mioteł sportowych. Jest przystosowany do osiągania jak największych prędkości, a także ma specjalnie wyprofilowaną rączkę oraz starannie dobrane witki, które mają zmaksymalizować zwrotność oraz płynność ruchu lecącego. Ja osobiście, jako gracz Quidditcha, nie czułbym się komfortowo nie polecając miotły sportowej nawet zwykłemu zjadaczowi chleba. Te miotły, moim zdaniem, mimo wszystko wydają mi się najbezpieczniejsze z uwagi na fakt, iż doskonale dostosowują się do komend lecącego. Dla mnie liczy się przede wszystkim czas reakcji. W sytuacji zagrożenia czułbym się o wiele pewniej ze świadomością, że moi bliscy w razie potrzeby bez problemu będą mogli uniknąć zderzenia z latającym samochodem. W przypadku chociażby takiej Błękitnej Butli nie byłbym taki pewien czy udałoby im się na czas obniżyć lot.  

istnieje wiele różnych modeli mioteł, które różnią się między sobą zarówno swoim przeznaczeniem jak i specyfikacją. Moim aktualnym faworytem jest Nimbus 2015, który zdecydowanie zaczął wieść prym na rynku mioteł sportowych, przewyższając wiele zarówno brytyjskich jak i zagranicznych modeli. Sama prędkość 170 mil na godzinę, którą potrafi osiągnąć w ciągu zaledwie 10 sekund przekłada się na niesamowitą dynamikę. Jak większość współczesnych mioteł posiada magiczne zabezpieczenie mające ochronić użytkownika przed zaklęciami, które mogłyby wpłynąć na zachowanie miotły. Nimbus 2015 może się ponadto pochwalić niezwykłą precyzją lotu i utrzymywaniem równowagi nawet w niekorzystnych warunkach. Niestety żadna miotła nie jest idealna. Do zdecydowanych wad najnowszego Nimbusa z pewnością należą problemy ze zwrotnością, które pojawiają się przy osiągnięciu wyższych prędkości oraz zmniejszenie przyspieszenia w trakcie wzbijania się na wyższe wysokości.

Miotłą, która ma zupełnie odmienne przeznaczenie od sportowego Nimbusa jest z pewnością Błękitna Butla. Znany model mioteł rodzinnych z połowy lat 90-tych. W przeciwieństwie do egzemplarzy wyścigowych, przeznaczony jest on do transportu większej liczby osób i osiąga dużo mniejsze prędkości (około 50 mil na godzinę) ze względów bezpieczeństwa, a i istnieje możliwość obłożenia ich większymi restrykcjami. Zaletą z pewnością jest to, że zarówno prędkość jak i przyspieszenie w przypadku tego modelu są stałe i nie zależą od wysokości, toru lotu czy warunków atmosferycznych. Sama wielkość miotły może być zarówno jej wadą jak i zaletą ze względu na to ile osób potrafi na sobie pomieścić, ale w przypadku używania jej przez jedną osobę jest po prostu zbyt toporna i zajmuje za dużo miejsca. Całkiem dobrze wypada również pod względem zwrotności biorąc pod uwagę swoje rozmiary choć wciąż wymaga nie lada umiejętności, by dobrze wmanewrować się w ciaśniejsze przestrzenie. Zdecydowaną zaletą oprócz zaklęcia hamującego jest także zaklęcie alarmujące, informujące o próbie kradzieży.  

W załączeniu przesyłam swoją pracę domową.
W swojej pracy chciałabym wziąć pod lupę dziecięcy model Nimbusa oraz miotłę sportową, niechże na potrzeby pracy będzie to Zmiatacz 11. Miotełki dziecięce z rodziny Nimbusów są specjalnie zaprojektowane do nauki latania. Nie osiągają dużych prędkości, a nieomal wszystkie z nich są specjalnie zaklęte, aby wyhamowywały ruch w chwili zagrożenia zderzeniem. Nie unoszą się wyżej, niż na wysokość stopy ponad ziemię, redukując w ten sposób możliwość zrobienia sobie krzywdy przez małoletniego użytkownika, a także są w pełni dostosowane wielkością do dzieci. Tymczasem miotły sportowe takie jak Zmiatacz 11 charakteryzują się przede wszystkim dostosowaniem ich do warunków panujących na boiskach do gry. Specjalnie zaprojektowane, profilowane rączki zapewniają wysoką zwrotność, a staranny dobór witek oraz opływowy kształt mają sprzyjać osiąganiu jak największych prędkości, przy zachowaniu jednocześnie maksymalnej kontroli nad miotłą. Dzięki temu gracz jest w stanie gwałtownie zatrzymać miotłę bez ryzyka spadnięcia z niej podczas gry chociażby w Quidditcha oraz dostosować się dynamiką lotu do tempa gry. Obecnie Zmiatacze nie wiodą prymu na rynku mioteł sportowych, ale niegdyś były to jedne z szybszych mioteł, które w ciągu dziesięciu sekund potrafiły osiągać prędkość 70 mil na godzinę. Wobec tego nie są polecane dla osób, które nie mają zbyt wielkiego doświadczenia z lataniem, bo w przeciwieństwie do dziecięcych Nimbusów, Zmiataczem dość łatwo jest wykonać niezbyt udany manewr i tym samym spaść z miotły.

Szanowny Profesorze Walsh,

istnieje wiele różnych modeli mioteł i można spierać się o to, która jest najlepsza i dlaczego tak właśnie jest, na pewno istnieje mnóstwo technicznych uzasadnień tych twierdzeń, ale pozwolę sobie podejść do zagadnienia nieco inaczej. Uważam, że najlepszą miotłą jest ta, która do nas po prostu pasuje, która z jakiegoś powodu jest dla nas przedmiotem ukochanym, posiadającym własną historię i wcale nie musi być nowa, dopiero co stworzona. To prawda, że niektórzy nie dostrzegają w starociach ich piękna i potencjału, ale ja się z tym nie zgadzam. Byłabym w stanie postawić wszystkie galeony na Księżycową Brzytwę. Gladys Boothby doskonale wiedziała, co robi, kiedy brała się za tworzenie tego niewielkiego dzieła sztuki. Na pewno są tacy czarodzieje, którzy pochwalają szybkość albo zwrotność miotły, na której latają, ja jednak cenię fakt, iż Księżycowa Brzytwa wznosi się ponad wszystkie inne. Sądzę, że tworząc ją, Gladys myślała tylko o jednym - by dosięgnąć na niej gwiazd. W moim odczuciu właśnie po to w 1901 roku pozwoliła, by Brzytwa wraz ze swym niewielkim, popiołowym uchwytem, poszybowała świat. To nie miotła stworzona do gry, czy wielkiej rywalizacji, na której można zdobywać mistrzostwa, to podróżniczka, która pozwala na spojrzenie na świat z zupełnie nowej i zachwycającej perspektywy. Wysokość to coś oszałamiającego, ale również zachwycającego, choć niestety - nie jest zbyt doceniana. W grze liczy się albo precyzja, albo szybkość, nic zatem dziwnego, że Brzytwy nie są zbyt popularnymi miotłami wśród graczy, a przynajmniej tak wynika z moich dotychczasowych, być może mylnych, obserwacji.
Być może uzna to Pan za niego zbyt wzniosłe i mało konkretne, pozwolę sobie jednak nadmienić, że staram się jedynie oddać własne przemyślenia na temat Księżycowej Brzytwy. Być może powinnam udzielić odpowiedzi na pytanie - dlaczego. W mojej rodzinie istnieje jeden egzemplarz tej miotły, który trafił do rodu właściwie zaraz z chwilą jego powstania. Po dzień dzisiejszy Brzytwa zachowała wszystkie swoje zachwycające cechy, a podróż na niej, to prawdziwa droga do gwiazd.

Victoria Brandon
VI rok, Ravenclaw

Profesorze,

W mojej dzisiejszej pracy domowej chciałem skupić się na zbyt drogich modelach, a raczej wersji dla biedaków dla mnie zamożnych, tak jak ja. Najtańszą wersją jest Księżycowa brzytwa, która jest zaiste pięknym klasykiem miotlarskim, chociaż niestety już dość mocno odstająca od obecnie produkowanych mioteł. Drugą Migdrąg, który oprócz głupiej nazwy znacznej szybkości, charakteryzuje się lewackimi ciągotami wieloma wadami, z których jest dobrze znana. Jeśli trenujemy qudditcha i musimy wybierać spośród tych dwóch niezbyt dobrych mioteł, wybór zależy głównie od tego na jakiej pozycji gramy. Na przykład Migdrąg dzięki swojej szybkości nadawałaby się dla ścigających, a jej mankamenty takie jak ściąganie to w jedną to w drugą stronę, może być w tym wypadku pewnym atutem, wszakże może to zmylić przeciwnika! Jednak przy pozycji pałkarza, gdzie najważniejsze jest utrzymanie się na stabilnej pozycji, by mocniej zadać cios taka miotła byłaby nieodpowiednia i należy wybrać Księżycową brzytwę. Również szukający nie powinien ufać miotle, która zdecydowanie traci na prędkości przy wzbijaniu się do góry, gdyż jest to pozycja przy której może to być często potrzebne.
Obydwie miotły jednak powinny zajmować głównie szafy koneserów długich, powolnych lotów, w trakcie których nie jest szczególnie potrzebne nic oprócz czystej rekreacji przy wybraniu takiego środka podróży. Szczególnie Księżycowa Brzytwa wydaje się być świetna na powolne przejażdżki wokół jeziorka.

Szanowny Profesorze Walsh,

Mój list jest odpowiedzią na zadaną pracę domową.

Niestety nie jestem fanem mioteł. Nie jestem też fanem latania, zdecydowanie bardziej wolę poruszać się po zmieni, gdy czubki drzew są ponad moją głową, a nie tuż pod moimi stopami.
Jednak trochę coś o miotłach wiem! A jakże!
Lubię sobie czasem popatrzeć na nowe modele Nimbusów, choć nigdy takich nie kupuję, bo zamiatać podłogę mogę przy pomocy szczotki za 2 galeony (lub posługując się zaklęciami) - nie muszę wydawać na to połowy mojego marnego majątku.
Nimbus 2019 wydaje mi się dość agresywnym modelem, takim dla zadufanych w sobie Ślizgonów, którzy mają za dużo pieniędzy od dzianych rodziców i którzy chcą przyszpanować na meczach. Sama rączka już wygląda na taką, którą po przegranej rozgrywce można wybić zęby komuś z przeciwnej drużyny. Osiąga zapewne zawrotne prędkości, ale powszechnie wiadomo, że nie zawsze warto być szybkim.
Jeśli miałbym kupować jakąś miotłę, to pewnie wybrałbym Nimbusa 2000. Dlaczego? Cóż, jest to model kultowy, w dodatku rok produkcji tego kija jest taki sam jak mój rok urodzenia. Mógłbym sobie wtedy włożyć miotełkę za gablotkę w moim biedackim salonie ku uciesze gości, a wyciągać ją na tydzień przed Bożym Narodzeniem, by zamieść kurz z tanich paneli.
Mimo to mam nadzieję, że gryfońska drużyna Quidditcha będzie miała same najlepsze miotły i pokaże, na co ją stać! Trzymam za to mocno kciuki.

Z wyrazami szacunku,

Bruno O. Tarly

Gryffindor, II'gi rok studiów

Przesyłam wykonaną pracę domową.

ZMIATACZ 11
- wyprodukowana przez Wytwórnię Mioteł Zmiataczy jeszcze przed 1995 rokiem
- w chwiliwyprodukowania uchodziła za jedną z najlepszych mioteł sportowych
- w ciągu dziesięciu sekund potrafi osiągnąć szybkość 70 mil/godz
- rączka wykonana z hiszpańskiego dębu
- pokryta lakierem przeciw urokom
- posiada wbudowany system antywibracyjny
Zalety:
Myślę, że najważniejszą zaletą jest zdecydowanie cena miotły. Mimo swoich lat świetnie sprawuje się w locie i na boisku.
Wady:
Definitywnie ustępuje jakościom nowszym modelom, jest od nich zdecydowanie wolniejsza i mniej precyzyjna w locie i posiada mniejszą równowagę.

BŁYSKAWICA
- wykonana w 1993 roku
- wyprodukowana przez Randolpha Spudmore’a, który pierwszy raz w historii wykorzystał produkty żelazne wykonane przez gobliny
- jedna z lepszych mioteł sportowych na rynku
- wyposażona w antypoślizgowe uchwyty na stopy
- rączka wykonana z polerowanego hebanu, a witki z brzozy lub leszczyny
- osiąga 150 mil/godz w dziesięć sekund
- wyposażona jest w czujnik specjalnego zaklęcia hamującego typu klątwa, które nie poddaje się żadnym znanym przeciwzaklęciom
Zalety:
Niezrównana pod względem jakości, posiada niesamowitą precyzję lotu i niezrównaną równowagę. Na trzonku każdej miotły znajduje się złoty numer rejestracyjny, potwierdzający autentyczność każdego egzemplarza. Brzoza jest szczególnie wydajna przy wysokich lotach, natomiast leszczyna zdaje się być bardziej odpowiednia dla dynamicznie latających czarodziejów.
Wady:
Błyskawica nie należy do najtańszych mioteł, tak więc największą jej wadą jest cena.

Drogi Profesorze Walsh

Jak profesor wie po moim feriowym popisie na wyścigu, to nie jestem geniuszem znającym się na miotłach, ale jak człowiek żyje tyle lat na świecie, to czegoś tam się nauczyłem o miotłach. Może moja praca nie będzie jakimś przełomowym odkryciem, ale liczę na wyrozumiałość.
Zwykłym osobom poleciłbym miotłę Migdrąg. Owa miotła została wyprodukowana w roku 1952 przez Black Forest. Jest szybka, lecz nadal ma wiele niedociągnięć tak samo jak jej poprzednicy. Przy wzbijaniu się do góry niestety traci moc. Potrafi osiągnąć 55 km na godzinę w ciągu 45 sekund. Trzeba przyznać, że szarpie lekko w lewo dlatego zdecydowanie nie poleciłbym jej profesjonalnym graczom a takim, którzy lubią sobie czasami polatać. Zdecydowanie takim, którzy mają cierpliwość i rzadko wzbijają się w górę.
W takim razie, jaką miotłę polecam zawodowym graczom? Nic innego jak Błyskawicę. Jest to miotła typowo zawodnicza i potrafi się sprawdzić w najgorszych warunkach atmosferycznych. Została wyprodukowana w 1993r. Wady? Miotła jest sprzedawana tylko w kolorze czarnym, ale to większości osobom na szczęście nie przeszkadza.

Russell Alvarez
VII rok, Gryffindor

Szanowny Profesorze Walsh

Pracą domową, którą ostatnio Pan zadał jest porównanie dwóch mioteł.
Może i nie należę do drużyny Quidditcha, ale moja matka była zawodową pałkarką w Rosji więc trochę znam się na rzeczy. Aktualnie nadal pracuje w sklepie ze sprzętem więc w domu mam nie jedną miotłę. Bardzo się tym szczyci i sporo nam opowiada na ten temat.
Jedną z najbardziej popularnych mioteł jest księżycowa brzytwa, która moim zdaniem nie jest aż taka zła, ale raczej przy obecnych produkcjach już takich nie stosuje się. Została wyprodukowana w roku 1901 przez Gladys Boothby. Została wyposażona w mały popiołowy uchwyt oraz zaprojektowana z myślą możliwości latania wyżej niż na innych miotłach oraz z kontrolowaniem tej wysokości.
Natomiast jedną z najlepszych mioteł oraz niestety jedna z najdroższych są nimbusy. Ceny sięgają nawet do 600G! Wyobraża sobie Pan? Ale przechodząc do rzeczy- są to miotły na których lata głównie drużyna Red Rock. Moim zdaniem są to bardzo dobre miotły warte uwagi. Szybkie, robiące dobre skręty, nie mają oporów latania w górę czy jakiś uników. Jednym słowem najlepsza dla osoby, która gra zawodowo!  

Wiera Rosa Krawczyk,
VIII rok,
Hufflepuff

Szanowny Panie Profesorze

Przesyłam odpowiedź na zadaną pracę.
Chciałabym porównać jedną z pierwszych mioteł sportowych, czyli Dębowy Grom 79 (pierwszy egzemplarz wyprodukowano w 1879 roku). Był to przełom na rynku miotlarskim. Miotła wyprodukowana przez Eliasa Grimstonea z Portsmouthu była pierwszą miotłą przystosowaną do dalekich lotów. Zaklęcie poduszkujące, wykorzystane w tym modelu dawało komfort i umozliwiło pierwszy w historii przelot nad Atlantykiem. Miotła nie sprawdziła się jednak w quidditchu, ponieważ była zbyt oporn przy większych szybkościach.
Jednym z nowszych modeli jest Nimbus 2000, który w chwili debiutu był najszybszą miotłą na świecie. Po dłuższym użytkowaniu tracił na prędkości, ale kolejne wydania słynnego Nimbusa stawały się coraz lepsze. Wprowadzano dodatkowe gadżety takie jak obrotowe strzemiona. Jest to jeden z najpopularniejszych modeli, chętnie wykorzystywany podczas rozgrywek quidditcha.  

Nancy Ava Williams,
Hufflepuff
IX rok

Profesorze,

na warsztat wzięłam Nimbusy i Błyskawice. Co chyba jest najbardziej popularnym zestawieniem jako, że te dwa modele ścigają się co sezon o tytuł najlepszej miotły. Mogłabym dorzucić tutaj Zmiatacze, bo to dość stabilne, mocne i wytrzymałe kijaszki, niestety brakuje im zwinności. Za to są wspaniałe dla początkujących, którzy mogą zaliczyć różne wpadki w czasie nauki.
Ale nie jesteśmy początkującymi.
Każda miotła ma swoje plusy i minusy. Nimbusy zostawiły Błyskawice w tyle na długie lata. Nie ma, co się dziwić. Nimbusy są szybkie, lecą gładko, stabilnie i nie mają tendencji do wpadania w turbulencje ani poddawania się pędowi powietrza. Minusem jest tutaj pewna toporność, z jaką się nimi kieruje. Trzeba mieć naprawdę pewną rękę i zdecydować się odnośnie manewru, co dla niektórych może być wadą tegoż modelu. W efekcie mogą oni odczuwać niechęć do nich, woląc zwinność ponad szybkość.
Nimbus 2015 szybko zyskał na popularności i stał się czołowym modelem wielu drużyn. Na trzy lata kompletnie zmiótł Błyskawice z rynku. Aż do 2018 roku.
W czasie Bożonarodzeniowego balu w Ministerstwie zaprezentowany został ekskluzywny model Błyskawicy 2018 and oh boi. OH BOI. To dopiero są szczoty. Bardzo delikatne, wystarczy najdrobniejszy ruch ręką, by miotła reagowała niemal natychmiast. Zwinnością przebija Nimbusy o klasę, jak nie dwie, chociaż ceną za to była szybkość. Błyskawice nie są aż tak wyścigowymi modelami, co może poważnie zaważyć w czasie meczu. Zawodnik musi odpowiedzieć sobie na pytanie - woli szybkie, proste akcje czy raczej pełne uników, zwodów i wyrafinowanych ucieczek? Każda taktyka ma swoje plusy jak i minusy. Zdecydowanie Nimbusy są świetne do szybkich manewrów, ale można przypłacić je pewną "oczywistością". Nimbus nie wykona aż tak sprawnego nawrotu czy skrętu, rozpędzony może stanowić całkiem oczywisty cel dla tłuczków. Niemniej jeśli pałkarze będą stale czujni, bez problemu ścigający wyprzedzi innych i przypuści atak. Z kolei Błyskawica 2018 wspaniale sprawdza się w bardzo złożonych akcjach, w których zamiast szybkości liczy się spryt. Minusem jest oczywiście fakt, że gracz musi być bardzo opanowany. Miotła może dla wielu okazać się zbyt czuła - nerwowe szarpnięcia, na które Nimbus nie reaguje, będą natychmiast wyłapywane przez Błyskawicę. Dodatkowo bardzo ostre skręty potrafią wielu wytrącić z równowagi, jeśli nie zrzucić z miotły. To prawdopodobnie główna przyczyna, dla której Błyskawice 2018 zostały jako model "limitowany". Ich sprzedaż ani status nie osiągnęły pułapu Nimbusa 2015. W ferworze meczu dużo lepiej sprawdzają się stabilne i szybkie Nimbusy, a ich skrętność nie jest wcale taka zła, jak niektóry hejterzy marki twierdzą.
Osobiście lubię Nimbusa. Fakt faktem, Błyskawica chodzi jak marzenie, ale nie miałam okazji testować jej w meczu i obawiam się, że zajęłoby mi bardzo długo przyzwyczajenie się do tego, jak wrażliwie reaguje na wszelkie gesty. Możliwe, że dla mnie okazałoby się to wręcz strzałem w kolano. Jak pisałam, bardzo łatwo stracić panowanie nad nią czy przeliczyć się z siłą odśrodkową i po prostu spierdolić spaść z miotły. Możliwe, że to model dobry dla szukającego, który musi użerać się ze zniczem lub obrońcy, jaki ma wąskie pole manewru wokół pętli, zatem brak konieczności szybkiego pokonywania długich dystansów. Ścigający i pałkarz zdecydowanie dla mnie powinni zostać przy Nimbusach.
Fight me.
Pozdrawiam,

Hemah Peril

Szanowny Panie Profesorze,

W świecie czarodziejów można napotkać wiele popularnych mioteł. Można wymienić chociażby miotły rodzinne wykorzystywane we wspólnych podróżach, miotły dziecięce służące do nauki latania przez najmłodszych, a nawet miotły specjalne, wykonywane na zamówienie, które mogą spełniać różne cele, chociażby magicznego wózka inwalidzkiego. Jako że jestem zawodnikiem quidditcha, w swojej pracy chciałbym się skupić na dwóch popularnych modelach mioteł sportowych.
Pierwsza z nich to Nimbus 2001 - sprzęt, który pojawił się na rynku w 1992 roku. Samej marki nie trzeba chyba przedstawiać, zważywszy na fakt, że to najbardziej znany producent mioteł quidditchowych. Nimbus 2001, podobnie do swego poprzednika (Nimbusa 2000) został wykonany z największą dbałością o szczegóły. Była to smukła, lakierowana miotła z mahoniową rączką i długim ogonem wykonanym ze starannie dobranych materiałów. Jak w wielu innych Nimbusach miała również złoty napis z nazwą. Jak na tamte czasy model pozwalał na osiągnięcie zawrotnego wręcz tempa, jak i sterowność, ale jego minus polegał na tym, że po kilku latach użytkowania dochodziło niestety do utraty prędkości. Firmie nie udało się więc wyeliminować największej wady, która dotykała również wcześniejszy model z 1991 roku. Niby nic, w końcu to nadal Nimbus, najlepszy wśród najlepszych, prawda?
A jednak... niespodzianka. Celowo wybrałem Nimbusa 2001, żeby w tym zestawieniu wskazać również na słynną Błyskawicę. Kiedy wydawało się, że Nimbusy zyskały monopol na rynku mioteł sportowych, za sprawą Randolpha Spudmore'a w roku 1993 do sklepów trafiła właśnie Błyskawica, która stała się również największą konkurentką Nimbusa 2001.
Do produkcji rączek Błyskawic używano przede wszystkim polerowanego hebanu, a do witek drzewa brzozowego lub leszczynowego. Sama miotła osiągała natomiast aż trzykrotnie większą prędkość od swej przeciwniczki, a dokładnie 150 mil na godzinę w ciągu 10 sekund. Co więcej jej twórca po raz pierwszy zastosował w miotle sportowej produkty żelazne wytworzone w goblińskiej kuźni, w szczególności podnóżki, stojak i obręcze trzymające witki. Plotka głosi, że to właśnie części od goblinów podniosły osiągi tej niesamowitej miotły. Poza tym warto wspomnieć o jeszcze kilku innowacyjnych elementach, chociażby takich jak antypoślizgowe uchwyty na stopy czy czujnik specjalnego zaklęcia hamującego, który nie poddaje się żadnym znanym przeciwzaklęciom.
Co prawda Nimbus nie spoczął na laurach i nie tak dawno temu zdołał stworzyć model jeszcze znakomitszy od wspomnianych powyżej, jednakże stwierdziłem, że rywalizacja Nimbusa 2001 i Błyskawicy była do tej pory najciekawszym zdarzeniem na rynku miotlarskim.

Matthew C. Gallagher (IX rocznik, Slytherin)

Szanowny Panie Profesorze

Dotychczas jedyną rzeczą, jaką wiedziałam na temat mioteł było to, że można się na nich zabić. Jednak dzięki moim wspaniałym przyjaciółkom Violetcie i Morgan zdążyłam już nieco wsiąknąć w miotlarski świat, a Pańskie zadanie było okazją, aby dodatkowo pogłębić swoją wiedzę w temacie quidditcha oraz służących do niego przyborów.

Nimbus 2015 jest podobno minimalnie szybszy od Błyskawicy, jednak wynika to najpewniej wyłącznie z tego, że jest modelem ponad dekadę od niej młodszym, bo technologicznie nie dorasta jej do pięt i pomimo wszystkich pozytywych ocen nie jest on wart ani swojej cenu, ani zachwytów i rekomendacji, jakie otzymuje w świecie sportu.

Drugim z wybranych przeze mnie modeli jest Zmiatacz 11 i otwarcie przyznaję, że wybieram go wyłącznie ze względu na sentyment - był on powiem pierwszą miotłą, na jakiej miałam okazję unieść się ponad ziemię i pomimo tragicznych skutków tego przedsięwzięcia nadal miło wspominam tamtą lekcję. Czy potrzebujemy bowiem czegokolwiek więcej niż mocnych wrażeń, aby po latach z przyjemnością wracać do tego, wokół czego je odczuwaliśmy?

Avdotya A. Grigoryeva (Ravenclav, VI rok)

Szanowny Panie Profesorze,

zwracam się w ramach zadania domowego dotyczącego opisu dwóch wybranych mioteł.

Nie jestem fanką rozpisywania specyfikacji i zalet, jednak odkąd istnieje Błyskawica Doskonała, ta miotła zasługuje na każdy wyraz piania z zachwytu, jaki kiedykolwiek padł w jej kierunku. Jej osiągi po dziś dzień właściwie nie zostały tak do końca odkryte, ponieważ poza profesjonalnymi drużynami niemalże nie jest ona udostępniana do wglądu, czy testowania przez opinię publiczną, jednak to, co zawodnicy dosiadający jej są w stanie wyczyniać pod względem zwrotności oraz przyspieszenia przechodzi wszelkie pojęcie oraz zdolności ludzkiej percepcji. Ta miotła fascynuje, zachwyca, zapiera dech.

Po drugiej stronie mamy Migdrąga, a zatem sprzęt, który nigdy w swojej blisko siedemdziesięcioletniej historii nie był stosowany w sporcie. Przesądzała o tym najpewniej utrata szybkości podczas wznoszenia się, co eliminowało przewagę ogólnych osiągów tej miotły w porównaniu do konkurencyjnych modeli. Wyprodukowana po raz pierwszy w 1952 po dziś dzień jednak często stanowi pierwsze narzędzie do nauki miotlarstwa chociażby w naszej szkole

Z poważaniem,

Morgan Davies

Gryffindor, VI rok

w ramach zadanej przez Pana pracy domowej zdecydowałem się porównać dwa najbardziej topowe modele mioteł sportowych lat dziewięćdziesiątych, użytkowanych po dziś dzień, czyli Nimbusa 2001 i Błyskawicę, które zadebiutowały na rynku odpowiednio w 1992 i 1993 roku.
Nie będę się rozwodził za bardzo nad wyglądem, bo jak na miotły przeznaczone do sportu przystało oba modele charakteryzują się smukłymi, odpowiednio wyprofilowanymi rączkami, ogonami wykonanymi ze starannie wyselekcjonowanych witek zapewniających im należytą opływowość i wygodnymi podnóżkami, czyli innymi słowy mówiąc – wszystkim tym, co sprawia, że są idealnie przystosowane do warunków panujących na boisku. Wspomnę jedynie, że rączka Nimbusa 2001 jest wykonana z polerowanego na błysk mahoniu, natomiast w Błyskawicy twórca zdecydował się wykorzystać lakierowany heban w połączeniu z leszczynowymi lub brzozowymi witkami.
Oba modele odznaczają się dużą zwrotnością i mogą osiągać znaczne prędkości, choć to Błyskawica wiedzie tutaj zdecydowany prym – przyspieszenie do 150 mil na godzinę w ciągu zaledwie dziesięciu sekund mówi chyba samo za siebie. Dodatkowo przy jej tworzeniu wykorzystano żelazo goblińskiego wyrobu, pierwszy raz w historii miotlarstwa, z którego wykonane były stojak, podnóżki i obręcze na witkach. Mówi się, że to właśnie to znacząco podbija osiągi tego sprzętu. Pewien minus – choć zapewne nie dla wszystkich – może stanowić to, jak bardzo Błyskawica potrafi być czuła na ruch; wystarczy nawet najdrobniejszy, żeby zareagowała, co dla niektórych może stanowić sporą niedogodność. Wprawdzie Nimbusowi 2001 także nie da się odmówić responsywności, ale jednak ustępuje na tym polu Błyskawicy, więc dla niektórych może być jednak wygodniejszy w prowadzeniu, szczególnie dla tych mniej doświadczonych w lataniu. Oczywiście nie można też zapomnieć, że w Błyskawicach nie występuje problem z utratą prędkości po kilku latach użytkowania, który można zauważyć w Nimbusach 2001, co stanowi największą wadę tych mioteł. Ponadto ciekawym atutem Błyskawicy, który jednak nie ma żadnego wpływu na jej osiągi, jest grawer powstający przy zakupie, który sprawia, że nikt inny poza właścicielem nie może jej dosiadać.
Podsumowując – zarówno Nimbus 2001, jak i Błyskawica stanowią wysokiej klasy sprzęt przeznaczony przede wszystkim dla graczy quidditcha, choć osobiście uważam, że i zwykły, niedzielny lotnik powinien być zadowolony z wyboru którejś z nich, o ile tylko dysponuje odpowiednimi funduszami i chciałby zainwestować w coś lepszego niż Księżycowa Brzytwa czy inny Migdrąg. Na pewno wydanych galeonów nie pożałuje.

William S. Fitzgerald
Slytherin, VII rok

Panie Walsh,

dnia 11 marca 2020 roku, Finansowa Grupa Kontrolna Banku Gringotta zgodnie wykazała, wedle tego co napisane: Pan Joshua Walsh, urodzony dnia 6 stycznia 1987 roku w Caerphilly złożył coroczne sprawozdanie finansowe do Banku Gringotta. Zgodnie z rzeczonym sprawozdaniem, należy zwrócić się do Banku Gringotta po odbiór należnych 30 galeonów z powodu wykrytej nadpłaty, wynikającej z nieprawidłowego odprowadzania składek zdrowotnych. Termin odbioru należności zostaje ustalony na 14 dni kalendarzowych, licząc od dnia dzisiejszego. Po przekaz można zgłosić się zarówno drogą listowną, jak i osobiście w siedzibie Banku Gringotta w Londynie.

Z poważaniem,
Barethd Drizzak
Przewodniczący Finansowej Grupy Kontrolnej Banku Gringotta

pozwolę sobie w pierwszej kolejności zauważyć, iż na popularność pewnych zmagań sportowych wpływ ma również czas, kultura i zwyczaje, jakie występują na danym obszarze. Trzeba w końcu bezsprzecznie zauważyć, iż dzisiejsze wymagania co do bezpieczeństwa czarodziejów biorących udział w różnego rodzaju dyscyplinach, są zdecydowanie inne niż chociażby w wiekach średnich. Trudno jest porównywać dawne rywalizacje z tymi współczesnymi, gdyż dzisiaj gramy o puchary i zagrzewamy ducha sportowej rywalizacji. Kiedyś zaś, nawet czarodzieje, mierzyli się o swój honor, siłę i sławę, niczym mugolscy rycerze w lśniących zbrojach. O tym nie można zapominać, gdy mowa o brutalności w sporcie.

Pozwolę sobie zwrócić uwagę, chociażby na Creaothceann, popularny wśród szkockich czarodziejów, ale niesamowicie niebezpieczny. Z opisu nie brzmi wcale groźnie, ale jeśli zastanowić się nad formą, jaką przybierał, nie ma najmniejszych wątpliwości, że był brutalny. Kociołki i łapanie do nich spadających z nieba kamieni? Już samo to mogło prowadzić do powstawania licznych urazów, kiedy po prostu nie trafiano do celu, zaś ciężkie, spadające obiekty miały sporą szansę na to, by połamać ręce i nogi zawodników, nie wspominając zupełnie o innych urazach. Nietrudno również wyobrazić sobie możliwość wpływania na pozostałych zawodników, czy to poprzez używanie niezbyt wskazanych zaklęć, czy poprzez odpychanie ich, prowadzące do spadnięcia z miotły razem z kociołkiem i jego zawartością.
Można również wspomnieć o Aingingein, gdzie zawodnicy mieli za zadanie przelatywać przez podpalone beczki, co jak łatwo można sobie wyobrazić, musiało prowadzić do licznych tragedii, podpaleń i śmierci. Jeśli miotła stanęłaby w płomieniach, czarodziej nie miałby raczej szans na prawdziwe salwowanie się ucieczką, o ile nie był na tyle przytomny, by próbować się teleportować.
Można postawić sobie pytanie, dlaczego te sporty były dawniej popularne, a dzisiaj już nie są. Pozwolę sobie zauważyć, iż odpowiedź właściwie wskazałam na wstępie do tej pracy. Ponieważ zmieniły się czasy. Teraz ludzie, czy to czarodzieje, czy mugole, nie potrzebują, jak to się podobno mówiło, chleba i igrzysk, a naprawdę dobrego sportu - ekscytującego, ale nie prowadzącego do śmierci zawodników, bo właściwie - na co to komu? Nikt nie gra już o honor własnej rodziny, własnego domu, rodu, czy dzieci albo rodziców. Nie gra o swoje imię w kontekście, w jakim miało to znaczenie w wiekach średnich. Obecnie gra się o zaszczyty, pieniądze i uznanie w świecie, to zaś zdecydowanie zmienia priorytety graczy, którzy stawiają raczej na własny rozwój, a także na swoje zdrowie i dalsze predyspozycje do udziału w zawodach, niż na chwilową sławę spowodowaną zwyciężeniem w brudnej rywalizacji, gdzie zapewne niejednokrotnie dochodziło do takiego, czy innego rodzaju niszczenia przeciwnika.

Szanowny Panie Profesorze,

zdaje mi się, że to, iż nad wyraz brutalne gry w większości nie dotrwały do naszych czasów, świadczy o ewolucji – o rozwoju ludzkości. Nie da się zaprzeczyć, że tylko nieliczni nie mają w sobie najmniejszych ciągot do niebezpieczeństwa i przemocy, zwłaszcza tej, której towarzyszy obopólne przyzwolenie, niemniej przez wieki nabraliśmy (całe szczęście!) więcej subtelności i wrażliwości. Choć może to zabrzmieć zabawnie, porównałbym przemoc w sportach do zdobywania partnerki – choć teraz jest to zazwyczaj skomplikowana gra, łatwo sobie wyobrazić, że tysiące lat temu wyglądało to najpewniej zupełnie inaczej: prościej, ale i... prostacko.
Ponadto jestem zdania, że najprostsze rozrywki sprawdzają się bardzo dobrze, ale na niezbyt długą metę. Jedną z gier, które nie przetrwały do naszych czasów jest shuntbumps, który przecież polegał wyłącznie na wzajemnym zrzucaniu się z mioteł. Jeśli przyjrzymy się dawnym rozrywkom, łatwo dostrzec, że każda z nich miała wyjątkowo prostą formę i w wielu można doszukać się elementów, które dały początek Quidditchowi – grze, która pozostaje brutalna, ale jest też znacznie bardziej złożona. Bardziej rozbudowane zasady sprawiają, że mamy większą kontrolę nad wydarzeniami, które mają miejsce na boisku, gra więc nie jest czystą przemocą – pojawia się element strategiczny. Zdaje mi się, że to jest właśnie sposób na zapobiegnięcie zanikania brutalnych sportów: trzeba dać pożywkę umysłowi i większą możliwość świadomego uniknięcia odniesienia obrażeń.

Z wyrazami szacunku

Elijah J. Swansea

ludzie od wieków szukali rozrywek, które mogłyby zapewnić im poczucie dobrze spędzonego czasu i niejednokrotnie wywołać skok adrenaliny we krwi. Z tego względu często zwracali się ku przeróżnym, z których niektóre były niezwykle niebezpieczne.
Spadek popularności lub też delegalizacja pewnych rozgrywek może być związana z sytuacją polityczno-prawną, która zmieniała się na przestrzeni wieków wraz z podejściem ludzi do życia zarówno własnego jak i innych. Z tego względu starano się ograniczyć wszelkie sporty, przy których ryzyko poważnego urazu. Ofiarami takich tendencji padły takie gry jak Shuntbumps czy Creaothceann. Nie należy zapominać o tym, że również sam Quidditch był kiedyś sportem, w którym faule oraz poważne kontuzje zdarzały się niezwykle często. Mimo wszystko pomimo upływu wieków jest to wciąż niezwykle popularny sport. Moim zdaniem idealnym byłoby wprowadzanie stopniowo pewnych regulacji czy zmian w regułach gry podobnie jak miało to miejsce w przypadku Quidditcha, gdy w 1473 wciągnięto na listę oficjalnych fauli i zakazanych zagrań ponad 700 wykroczeń, które zarejestrowano w czasie pojedynczego meczu. I choć wcześniej nie były one oficjalnie zakazane, ale uznano je za niepotrzebny i zbytni przejaw brutalności. Pomimo jednak restrykcji należałoby pamiętać o tym, by zachować oryginalnego ducha sportu i postąpić podobnie jak Departament Magicznych Gier i Sportów: usuwając z dozwolonych przez zasady gry to, co stanowi jedynie niepotrzebny przejaw przemocy najczęściej będącą wynikiem akcji innego zawodnika.

Szanowny Panie Profesorze

W odpowiedzi na zadaną pracę domową, muszę stwierdzić, że nie każdy brutalny sport zanika przez swój charakter. Owszem wśród czarodziejów z powodu nadmiernej przemocy zanikł Shuntbumps. Nie jest to jednak dziwne, skoro w trakcie rozgrywek działo się dołownie wszystko, co dziś uznajemy za faule. Zbyt duża ilość obrażeń musiała doprowadzić do upadku tego sportu. Oczywiście pomijam pozostałe czynniki jak zmiany w kulturze. Jednakże niektóre sporty napędza przemoc. Wystarczy spojrzeć na mugoli. Choć oczywistym byłoby wskazanie boksu, ja chciałabym zwrócić uwagę na roller derby. Są to derby na wrotkach (mugole mają buty z przyczepionymi do nich kółkami, na których jeżdżą). W tym sporcie chodzi o to, aby zablokować drużynę przeciwną i zrobić pusty tor dla członka swojej drużyny, aby robił jak największa ilość okrążeń. Oczywiście blokowanie polega na popychaniu, przewracaniu przeciwników, co niejednokrotnie kończy się złamaniami. Często dochodzi do bójek, a jednak cieszy się ogromnym zainteresowaniem pośród mugoli.
Choć może to jest coś, co należy przemyśleć. Wśród mugoli brutalne sporty ewoluują. Zamiast tracić na popularności, ludzie wymyślają nowe. Z kolei pośród czarodziejów ogranicza się możliwość, wprowadzając nowe zabronione faule.

Z poważaniem,

Loulou Moreau
VI rok, Gryffindor