Josh,

...króliki?...
Moje serduszko jest już zajęte, wybacz... Ale to mi się wydaje najmniej istotne w tym wszystkim, bo Josh. Joshua. Josh. Alexander Voralberg dał Ci kosza?...

Leo

Josh,

to czekaj, Ty ich tam roznegliżowałeś, czy co? No na chwilę spuścić z oka, to w tym Hogwarcie nie wiem co się dzieje...
Może aż za dobrze się bawił? Voralberg to zagadka.
To jednak próbujesz sił z kolejnym opiekunem, to jest - opiekunką? Nie zaszkodzi spróbować, tak myślę. Chociaż Perpetua mogłaby bardziej docenić seksownego uzdrowiciela, albo coś... Za to taki Caine! Caine na pewno zainteresuje się takim oddaniem w byciu stróżem prawa.
...I dare you.

Leo

Profesorze Walsh

Zauważyłem ostatnio, że po Hogwarcie chodzą króliki. Jest może szansa, aby dał mi pan jednego z nich? Ponoć były już tam, gdy ktoś pana zauważył.

Rasmus

Profesorze

Ja naprawdę chcę tego królika...

Rasmus

Josh,

"stała się królikami", no tak. Czemu nie... Znaczy. To trochę niehumanitarne, ale może uda mi się je wyłapać. Piąte piętro, tak?

Nono, tylko koniecznie mi zdaj relację co do Caine'a. I przestań mnie kusić, bo na wszelki wypadek zajrzę na Twoje zajęcia i jeszcze się zdziwisz...

Leo

Josh,

no tak to mnie jeszcze nikt nie próbował zachęcić do miotlarstwa. Innowacyjne podejście, profesorze Walsh.

W takim razie wypatruję sowy!

Leo

Drogi Joshua,

Bardzo Ci dziękuję, za przekazanie mi tych okropnych informacji. Nie wierzę, że mogli posunąć się do takich działań... W głowie mi się to nie mieści. Cieszę się, że wyciągnąłeś konsekwencję względem tych uczniów, jednak ze swojej strony muszę obiecać, że zrobię to samo względem pana Maxa. zabiję gówniarza...

Jeśli chodzi o ten przedziwny strój, nie mam zielonego pojęcia, skąd mógłby on pochodzić. Postaram dowiedzieć się na ten temat najwięcej, jak się tylko da. O wszelakich postępach będę Cię informować.

Jeszcze raz przepraszam za głupotę swojego ucznia.

Beatrice

Zdecydowanie najlepszą pozycją dla mnie jest szukający. Wynika to przede wszystkim z moich warunków fizycznych – jestem drobna i lekka, przez co mogę osiągać dużo większą prędkość, niż więksi zawodnicy. Dzięki temu jestem też dosyć zwrotna, dlatego nie jest mi straszne nurkowanie ani lot z przeszkodami. Poza tym latanie z takim przyspieszeniem nie jest na wszystkie nerwy – ja potrafię zachować zimną krew, nawet powiedziałabym, że czerpię przyjemność z rozwijania dużych prędkości, tak samo jak lubię nieprzewidywalność znicza prowadzącą często do bardzo ryzykownych zwrotów – a w końcu jeśli się w grę nie wkłada serca, to po co w ogóle grać, prawda? Innym powodem, dla którego najlepiej sprawdzam się jako szukająca, jest to, że szybko znajduję wzrokiem wszystko co ładne, złote i świecące – a przynajmniej jestem wyczulona na takie widoki, miedzy innymi dlatego, że w domowych rozgrywkach prowadzonych z moimi braćmi to tę rolę najczęściej obsadzałam na boisku. Można byłoby stwierdzić, że jest mi przeznaczona. Nie raz chciało mi się pograć jako napastnik albo pałkarz, ale mam za małe dłonie, żeby zręcznie posługiwać się kaflem i chociaż jestem chyba dosyć silna jak na swoje gabaryty, to jednak nie mam takiej krzepy, żeby porządnie odbić tłuczek, tak aby dotarł do celu. Czasami osadzano mnie w roli obrońcy i chociaż radziłam sobie wcale nieźle, to jednak jest to zbyt statyczna pozycja, żebym się w niej odnajdowała.

Drogi Joshua,

Nawet nie wiem, w jaki sposób powinnam skomentować te doniesienia. Jest mi po prostu wstyd za ich zachowanie i lekkomyślne podejście do wszystkiego, czego sądzę oni sami nie byli w stanie odczuwać. Nie wiem, co im się uroiło w tych głowach. Żeby takie rzeczy na terenie zamku? Bardzo współczuję, że akurat Ty musiałeś być tą osobą, która dostąpiła wątpliwego zaszczytu przyłapania ich na tej sytuacji. Myślę, że dodatkowy szlaban z mojej strony, na pewno pomoże panu Maxowi zrozumieć niektóre kwestie...

Beatrice Dear

Choć w drużynie jestem od niedawna, to jednak wydaje mi się, że właśnie pozycja ścigającego jest dla mnie odpowiednia. Lubię ten moment, w którym mam kafla w rękach i to ode mnie zależy, przynajmniej przez tę króciutką chwilę, jak gra potoczy się dalej. Nie mam problemów ze współpracą z innymi osobami - w tym przypadku z pozostałymi ścigającymi z drużyny. Uważam, że jest ona bardzo ważna, bo inaczej szanse na odniesienie zwycięstwa maleją, a samowolka dodatkowo może generować konflikty. Równie istotna jest umiejętność błyskawicznego reagowania w zależności od sytuacji oraz skupienie się na tym, co dzieje się dokoła. Tym ostatnim zresztą powinien odznaczać się każdy zawodnik.
Przez lata spędzone na grze z rodzeństwem nabyłam wprawę w faulowaniu unikaniu niecnych zagrań przeciwnika, choć oczywiście nie twierdzę, że jestem w tym doskonała. Wiem jednak, czego mogę się spodziewać i na co sama mogę sobie pozwolić, aby zdobyć kafla. Jakkolwiek źle by to nie zabrzmiało, gdyż nie posuwam się do zagrań mogących zagrozić zdrowiu przeciwnika.
Dlatego też nie sądzę, że mogłabym nadawać się na pałkarza. Sprawianie innym bólu i to w dodatku świadomie zupełnie mi nie odpowiada, a nie chodzi przecież o bezsensowne posyłanie tłuczków gdzie bądź.
Jeśli miałabym być zupełnie szczera, wydaje mi się, że mogłabym dobrze sprawdzić się na pozycji szukającego przez wzgląd na moją budowę ciała. Czy jednak rzeczywiście bym się na niej odnalazła, ciężko mi powiedzieć, gdyż nie miałam okazji spróbować.

Z poważaniem,

Choć jeszcze do niedawna w ogóle nie poświęcałem zbyt wiele myśli grze w quidditcha, to teraz, gdy mam już odrobinę doświadczenia na koncie, muszę przyznać że wydaje mi się, iż pozycja pałkarza jest dla mnie najbardziej odpowiednia ze wszystkich.
Obrońca oraz szukający są dla mnie dwoma krańcami jednego spektrum - jeden z nich fruwa tylko przy pętlach, drugi zaś śmiga nieustannie po całym boisku, wypatrując małej, złotej kulki. Nie odpowiada mi żadna z tych skrajności, drogą eliminacji pozostają więc w mojej sferze zainteresowań ścigający i pałkarze.
Być może sprawdziłbym się jako ścigający, jednak wydaje mi się że to właśnie operowanie pałką jest dla mnie bardziej odpowiednie. W sferze taktyki sądzę, że ścigający jest o wiele bardziej wymagającą pozycją - współpraca z kolegami z drużyny, podania kafla, rzuty na pętle - tymczasem jako pałkarz muszę śledzić tak naprawdę jedynie zachowanie tłuczków i przeciwnych operatorów pałki, chroniąc moich kolegów z drużyny i starając się uprzykrzyć życie przeciwnikom.

Darren Shaw, Ravenclaw rok VIII

nie musiałem się za bardzo głowić nad postawionym przez Pana pytaniem. Miałem okazję spróbować się na każdej z pozycji i dzięki temu jestem w stanie bez większego namysłu wskazać tą odpowiadającą mi najbardziej – ta, którą zajmuję obecnie w szkolnej drużynie, czyli ścigający. Na niej planuję też podjąć karierę zawodowego gracza quidditcha w całkiem niedalekiej przyszłości, gdy już będę mógł zacząć startować do profesjonalnych drużyn.
Rola ścigającego pasuje mi najmocniej przede wszystkim dlatego, że chcę pozostawać jak najbardziej zaangażowany w grę od samego początku aż do samego końca meczu, chcę mieć w niej możliwie jak największy i najczynniejszy udział – ta pozycja mi to w pełni umożliwia. Ścigający mieć przez cały czas na oku całe boisko, być stale gotowym czy to na przejęcie kafla i wykonanie manewru wraz z pozostałymi dwoma ścigającymi, czy też na uniknięcie tłuczka, gdyby żadnemu z pałkarzy nie udało się w porę nadlecieć. Obrońca jest jak na moje gusta nieco zbyt statyczny i ma za bardzo ograniczone pole manewru, natomiast szukający ma zbyt mały udział w grze – tak naprawdę wkracza do niej dopiero w ostatniej fazie, gdy na horyzoncie pojawia się złoty znicz. Ewentualnie mógłbym jeszcze rozważać grę jako pałkarz, nawet mam do tego dobre predyspozycje fizyczne i w ostatnim czasie miałem wiele razy szansę się przekonać, że z pałką w dłoni radzę sobie całkiem nieźle, ale jednak od miażdżenia szczęk przeciwników żelazną kulką o wiele bardziej lubię miażdżyć ich kolejnymi zdobywanymi punktami. Sprawia mi zdecydowanie większą satysfakcję, gdy mogę w tak bezpośredni sposób wpływać na punktację w trakcie meczu.
Myślę zresztą, że moje warunki fizyczne są całkiem sporym atutem na pozycji ścigającego – zwiększają chociażby moje szanse w przepychankach o kafla i jednocześnie sprawiają, że ciężej jest mi go w ich trakcie odebrać. Nie mam też problemu z działaniem pod presją i podejmowaniem szybkich decyzji, gdy muszę zdecydować jaka taktyka w danym momencie będzie najlepsza. Mam do tego bardzo dobry refleks i celne oko, co jest równie ważne.
Podsumowując osobiście sądzę, że sprawdzam się świetnie jako ścigający i nie planuję ani w bliższym, ani w dalszym czasie rozstawać się z kaflem. Przynajmniej nie na dłużej.

Z poważaniem,
William S. Fitzgerald
Slytherin, VII rok

Fregie Emerson

Panie, szefie mój wspaniały,
jakoś wstręt do tej pały.
Przerzut, unik, punkt zdobyty,
ścigający w mgle kryty.
Zdobyć obręcz wręcz rzecz święta,
masakruje oponenta.
Czy to siłą czy sposobem,
bramkarz pozostanie bobem.
Moe złapie później znicza,
dla Puchonów już kaplica.

Ferdinand Emerson

Profesorze,

Szanowny Panie Profesorze

Nie widzę siebie na innej pozycji niż pałkarz. Od małego interesowałam się mugolskim baseballem i grałam na pozycji miotacza, albo pałkarza. Szukając tego odpowiednika w naszym świecie, pozostaje mi odbijanie tłuczków wprost w przeciwników. Nie przeszkadza mi to, choć wciąż brak mi możliwości rzucenia piłką.
Miałam już możliwość grać na pozycji ścigającej i nie, to nie dla mnie. W byciu pałkarzem doceniam fizyczny wysiłek. Choć może nie widać po mnie, mam siłę w rękach i potrafię odpowiednio mocno uderzyć w tłuczek, żeby przeciwnik to odczuł. Kocham kontrolę sytuacji na boisku i ściganie się z czasem, aby zdążyć dolecieć do piłki, zanim ona znokautuje członka mojej drużyny. Choć niektórym może się wydawać, że niewiele mamy do pracy, ale to od nas zależy w dużej mierze ich bezpieczeństwo. Nie mogłabym wymarzyć sobie lepszej pozycji.

Z poważaniem,

Loulou Moreau
VI rok, Gryffindor

potrzebuję chciałabym proszę
zrobiłam coś naprawdę głupiego. Po raz kolejny. Wiem, że prawdopodobnie nie powinnam do Pana teraz pisać, ale... dostałam szlaban na mecz finałowy od Profesora Voralberga za naprawdę pojebaną nieprzemyślaną akcję.
Wiem też, że chłopaki z drużyny chcieli porozmawiać zarówno z Panem jak i Profesorem Voralbergiem. Chcieli nakłonić go do zmiany szlabanu i poprosić o Pańską pomoc w pertraktacjach... Piszę, aby poprosić Pana o to samo... Zanim oni zrobią coś naprawdę głupiego, chcąc ratować moje wystąpienie w meczu.

nie do końca wiem czemu Pan o to pyta, ale chyba dobrze (?). Przynajmniej tak mi się zdaje. Ach, ma Pan jeszcze pozdrowienia od mamy. Pisała, że Katapulty dały ostatnio niezły wycisk Nietoperzom. 370:120

Nie chciałam Pana o to prosić, ale wiem, że oni pewnie i tak zrobiliby swoje. W sumie w tej kwestii nie ufam nawet zbytnio Eliemu, bo zareagował nieco zbyt emocjonalnie na wieści o szlabanie. Obiecuję jednak, że jest to ostatni raz i powstrzymam resztę tych narwańców od interwencji.

Chyba po prostu bardzo dobrze dobrał Pan pary. Chociaż z pewnością mogło obyć się bez łamania rąk, ale zawsze tworzy to jakieś wspólne wspomnienia.
I owszem Katapulty wygrały. Przed nimi mecz z Tajfunami, a miały naprawdę udany sezon. Oby dali radę. I przekażę to mamie.
   
Wiem i rozumiem. Jeszcze raz dziękuję. Mam nadzieję, że niezależnie od tej sytuacji mecz będzie niezwykłym widowiskiem.

Jeśli chcesz rozmawiać o Celtyckiej - to mnie nie ma.

Nie, mój gabinet jest tak wysoko właśnie po to, abyś wspinał się na samą górę, a później odbił od drzwi, bo mnie nie było. Wyćwiczysz sobie łydki.

Wychowaj jak swoje.

Nie ma za co. Znalazłem go u siebie w domu z dwoma innymi i stwierdziłem, że będziesz w tym lepszy ode mnie - uwierz mi, naprawdę. A na poważnie... to chciałem Ci go dać. Po prostu. Jakoś tak. Nie umiem tego przelać na papier, ale wiesz dobrze, że nie jestem w tym dobry.
Poza tym hej! Dasz radę. Wierzę w Ciebie. Poza tym zawsze możesz skonsultować się z O'Connorem - on na pewno wie jak się nim zaopiekować. Albo Tobą. Albo obojgiem.

Niech Ci będzie.