Drogi Joshua,

Wybacz moje wścibstwo i bezpośredniość, ale martwię się o Alexa. Mam złe przeczucia, nie umiem ich wytłumaczyć, ale dręczy mnie dziwny niepokój. Nie odpisuje też na moje listy, co nie bardzo mi do niego pasuje. Jesteś jego najbliższą znaną mi osobą, na pewno coś wiesz.
Będę wdzięczna za każdą informację, choćby samo potwierdzenie, że żyje i jego życiu nic nie zagraża.

Éléonore Swansea

Panie profesorze,

muszę przyznać się do tego, że chyba jednak dałem ponieść się lenistwu. Ostateczna wygrana pucharu zachęca do spoczęcia na laurach i będę z Panem szczery – bardzo intensywnie myślałem, by usunąć się w cień szkolnej sceny quidditchowej. Nie wiążę swojej przyszłości ze sportem, a skoro wypełniłem swój cel, byłem gotowy odstąpić kapitańską opaskę osobie, której bardziej by się ona przydała. Nie mówiłem o tym nikomu, dlatego i Pana prosiłbym o możliwą dyskrecję. Gdyby nie utrata głosu przez Violettę, to zapewne do niej mógłby Pan skierować list. Wypadek pokrzyżował moje plany, pytanie tylko, czy można się tym doszukiwać przeznaczenia?
Ostatni sezon z jednej strony jest kwestią honoru, ale z drugiej zupełnie mnie przeraża. Czy widział Pan rozgrywki quodpota? Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że był to chwilowy spadek formy.
Oczywiście skoro zostałem na swoim miejscu, zrobię wszystko, by poprowadzić drużynę po zwycięstwo. Nie może być inaczej.

Pozdrawiam serdecznie

Elijah J. Swansea

Joshua,

nie wiem od czego zacząć, może od tego, że strasznie głupio zwracać mi się do Ciebie w takiej sprawie. Nie znamy się zbyt dobrze, ale w kręgu moich znajomych nikt nie jest w stanie mi pomóc... sytuacja wygląda tak, że nie mam gdzie mieszkać. Załatwiałem mieszkanie na pokątnej, ale właściciel wystawił mnie ze względu na wakacyjny wyjazd. Muszę przenocować gdzieś do momentu, gdy znajdę coś innego, nie powinno potrwać to długo.
A, oczywiście Ci zapłacę! Będę wdzięczny za szybką odpowiedź.

Lazar Grigoryev

Joshua,

Dziękuję za szybką odpowiedź i za... komplement. Twoje pismo jest w porządku, nie ujmuj sobie, przede wszystkim spełnia najważniejszą funkcję - jest czytelne.

Cóż, naprawdę nie wiem, co Ci odpowiedzieć. Ale czy nazwanie tej relacji przeze mnie coś zmieni? Mogłabym przecież nawet skłamać, widząc w tym swój cel - pozyskanie informacji o tym, co dzieje się dokładniej z Alexandrem. Będę jednak szczera, mając na uwadze moją sympatię do Ciebie: wydaje mi się, że wakacyjny wyjazd był przełomowy i udało mi się ukruszyć nieco muru. Myślę, że mnie zrozumiesz, gdy posłużę się tą metaforą.

A więc - co z nim?

Éléonore Swansea

Jeden incydent nie czyni mnie czarną owcą.

To nie było nic poważnego; po prostu normalna, zwykła sprzeczka. Nikt jednocześnie przy niej nie ucierpiał, dlatego temat ten, przedawniony dość, uznaję za zamknięty. I nie, nie najedliśmy się niczego - tak po prostu wyszło.

Joshua,

Dziękuję. Dziękuję Ci za szczerość, naprawdę.
Cieszę się, że wymieniamy listy, bo mogę na spokojnie zebrać myśli, a pergamin nie chłonie moich emocji i zdenerwowania.
Teraz już wiem, że nie powinnam zwlekać z odwiedzeniem go.
Znajdziemy sposób, by mu pomóc, jestem pewna.

Éléonore

Szanowny Panie Profesorze,

niestety w tym roku drużyna Gryffindoru ma zamiar tylko leżeć i pachnieć.

Z tradycyjnym poważaniem,

Morgan Davies

Kapitan drużyny Gryfonów

Poniżej zamieszczam wypracowanie, zgodnie z poleceniem, na temat wyboru narodowego sportu.

Muszę od razu przyznać, że nigdy nie byłem i nie jestem zagorzałym fanem obu aktywności, niemniej jednak opisy znam i jestem świadom funkcjonowania zasad w nich panujących. Może wynika to z kwestii tego, iż nie każdy nadaje się do takiego wysiłku fizycznego; wolałbym jednak uniknąć potencjalnych wypadków oraz urazów, które potrafią uziemić gracza na dość długi okres czasu.

Z tego powodu, nawet jeżeli w quodpocie może wybuchnąć piłka, nie bez powodu byłby to sport pierwszy na mojej myśli. Nie ma tam tłuczka, pałkarzy, więc sport teoretycznie bezpieczniejszy, ale to też wszystko zależy. Wiem mimo wszystko i wbrew wszystkiemu, że quodpot może być zwyczajnie nudny oraz statyczny dla większości fanów Quidditcha, dlatego w sumie można byłoby wymyślić coś innego, połączonego, spełniającego zasady obu gier.

Połączenie quodpota i quidditcha polegałoby głównie na tym, że standardowy kafel zostałby zamieniony na quoda, który, zgodnie ze swoim przeznaczeniem, miałby wybuchać po zbyt długim jego przetrzymaniu. Wykorzystywane by były odpowiednio przygotowane do tego kotły, zgodnie z ilością obręczy, do których musiałaby trafić piłka; oczywiście bronione przez bramkarzy. Wybuchnięcie piłki, poprzez zbyt długie przetrzymanie, nie spowodowałoby wyłączenia winowajcy z gry, a przyczyniłoby się tak naprawdę do uzyskania punktów przez przeciwną drużynę, zgodnie z zasadą za trafienie kaflem w środek obręczy zgodnie z punktacją quidditcha.

Głównymi zmianami byłyby właśnie te kotły, piłka oraz punkty za jej wybuch dla drużyny przeciwnej, ale bez wyrzucenia zawodnika z boiska. Dość prosty zamysł, bez większej zmiany reguł, pozwalający na łatwiejsze zrozumienie zasad oraz zapoznanie się z nimi przez wcześniej grających w quidditcha graczy.  

Pozdrawiam,

Szanowny Profesorze Walsh

Jako dumna, rodowita Brytyjka, nie muszę wybierać sportu narodowego w moim kraju. Na Wyspach od setek lat niepodzielnie (i słusznie!) króluje Quidditch i uważam, że ten stan rzeczy powinien się utrzymać. Nie odmawiając qudpotowi pewnego uroku, uważam, że gra ta w ujęciu całościowym ma wyraźne braki względem quidditcha. Dlaczego? Dobrze, że Pan Profesor pyta!

Quidditch jest grą o wiele bardziej złożoną od quodpota, a co za tym idzie - ciekawszą, bardziej widowiskową oraz wymagającą, czy to w ujęciu taktycznym, czy czysto sportowym, gdzie liczą się umiejętności. W quodpocie występuje jedna pozycja - ścigającego, którym jest również "lotny" bramkarz. Ten brak zróżnicowania graczy na pozycje sprawia, że spotkanie traci wiele na widowiskowości. Co więcej, wyraźny podział zawodników na pozycje sprawia, że ci mogą rozwijać swoje umiejętności w danej dziedzinie i osiągnąć absolutne mistrzostwo. Podział na pozycje to także szereg możliwości taktycznych, niedostępnych w quodpocie. Trenerzy stoją przed większym wyzwaniem, musząc przygotować swój zespół do specyfiki drużyny przeciwnej. Jedne drużyny słyną ze świetnych pałkarzy, co wymaga wystawienia szybszych i zwinniejszych ścigających. Inne z kolei mają zgranych, trudnych do powstrzymania ścigających o światowym poziomie, których nie da się powstrzymać. W takiej sytuacji istotne jest wystawienie szukającego, który złapie znicza, nim przewaga punktowa z pętli uniemożliwi wygranie spotkania. Co więcej, quidditch nie ma tego elementu losowości w postaci wybuchającego kafla, co sprawia, że wygrywa drużyna lepsza, a nie ta obdarzona większym szczęściem. Przykładem tego był ostatni trening "Krukonów" na którym grano w quodpota. Drużyna "Orłów" wygrała z "Sokołami", choć nie zdobyła żadnych punktów z gry. Sport jest sportem. Tu powinny liczyć się umiejętności, przygotowanie taktyczne i forma, a nie szczęście. O zwycięstwie powinny decydować właśnie te czynniki, a nie wybuchający kafel.

Quidditch nie jest jednak grą pozbawioną wad. Największym zarzutem, jaki można w stosunku do niego wystosować, jest wysoka kontuzjogenność. Wiąże się ona nie tylko z bardziej agresywną postawą ścigających, którzy muszą wyrobić przewagę, aby uniemożliwić wygraną przez ewentualne pochwycenie znicza przez szukającego przeciwników. Kontuzjogenność ta wynika przede wszystkim z obecności tłuczków. Biorąc pod uwagę średnicę tłuczka (25,4 cm) i materiał, z którego został wykonany (100% żelaza), waga tej morderczej kuli wynosi bagatela, niemal 68 kg. Otrzymanie ciosu taką masą rozpędzoną do kilkudziesięciu kilometrów na godzinę jest niebezpieczne zarówno dla zawodników z pola, jak i dla uderzających pałkarzy, którzy bardzo często mają przewlekłe problemy ze stawami górnych kończyn. Pewną wadą (w oczach wielu, nie moich), jest również fakt, że mecz kończy się w momencie złapania znicza. Z tego powodu było naprawdę mnóstwo spotkań, które trwały nie długie godziny, a nawet dnie. Najsłynniejszym przykładem takiego meczu, jest spotkanie z 1953 roku, pomiędzy Harpiami z Holyhead (do boju!) a Sokołami z Heidelbergu. Mecz ten trwał siedem dni i zakończył się zwycięstwem Harpii. Nienormowany czas spotkania sprawia, że zawodnicy często są skrajnie wyczerpani, a nic tak nie przyczynia się do popełniania błędów, również tych niebezpiecznych dla życia, jak właśnie zmęczenie.

Reasumując. Uważam, że quidditch jest grą miotlarską, która powinna być sportem narodowym Anglii. Oczywiście, nie jest on wyzbyty wad, o których wspomniałam, ale uważam również, że te wady czynią ten sport tym, czym jest - prawdziwą miotlarską sztuką, tworzoną przez najtwardszych artystów miotlarskiego rzemiosła.
PS Na osobnej rolce pergaminu dołączam opis gry mojego autorstwa.
 

Julia Brooks, Ravenclaw

ZASADY GRY O ROBOCZEJ NAZWIE LOREM IPSUM

Jak "pożenić" obie te gry, aby osiągnąć dyscyplinę sportową, która jest nie tylko widowiskowa, ale również nie przeciąga się w nieskończoność? Wbrew pozorom, to nie takie trudne. Wystarczy z quidditcha usunąć zbędne i niepotrzebne (oczywiście w teorii) elementy i dodać nieco losowości z quodpota! Ale po kolei.

1. Likwidujemy pozycję szukającego, a także zasadę, że schwytanie znicza kończy rozgrywkę. Zamiast tego na boisku mamy 3 szukających, 1 obrońcę oraz 2 pałkarzy, a mecz trwa 100 minut lub kończy się w momencie zdobycia przez którąś z drużyn stu punktów. Sędzia miałby możliwość przedłużenia spotkania w określonych sytuacjach, takich jak przeciągająca się przerwa spowodowana koniecznością zajęcia się kontuzjowanym zawodnikiem.
2. Zmniejszamy średnicę oraz wagę tłuczków o połowę, aby ewentualne obrażenia nie powodowały poważnych kontuzji. Dokładamy za to trzeci tłuczek, aby utrudnić grę zarówno pałkarzom, jak i ścigającym.
3. Zadaniem ścigających jest przerzucenie kafla przez pętle. Każda z trzech pętli ma jednak inny kolor oraz średnicę, a także jest inaczej punktowana. Największa pętla, zielona, byłaby za 10 punktów, średnia, pomarańczowa za 15 pkt, a czerwona - najwęższa i najtrudniejsza do trafienia, za 20 pkt.

Nie mam pomysłu na nazwę. Gdyby Pan Profesor na coś wpadł, to proszę się nie krępować! :)  

Julia Brooks, Ravenclaw

Szanowny Panie Walsh

Muszę przyznać, że zadany przez Pana temat Pracy Domowej naprawdę zmusił mnie do myślenia. W końcu jednak musiałem bezapelacyjnie przyznać, że Quidditch zdecydowanie bardziej odpowiada moim gustom niż Quodpod. Możliwe, że jest to kwestia przyzwyczajenia, ale uważam, że praktykowany w naszej szkole Quidditch jest dużo ciekawszą grą. Mniejsza liczba graczy i więcej możliwości zajmowanego stanowiska w drużynie sprawia, że uformowanie domowych zespołów nie jest niemożliwe, a do tego każdy znajdzie pozycję dla siebie. Wadą sportu jest na pewno jego kontuzyjność i system punktowy, który w niektórych przypadkach może wydawać się absurdalny. Do tego jako wadę wskazałbym też brak czasowego limitu jednego spotkania, które jak wiemy z historii magicznego sportu, potrafiły ponoć dociągnąć nawet do sześciu miesięcy.
Quodpod nie zapewnia tylu różnorodnych pozycji dla graczy i jest dużo bardziej monotonny, gdyż eliminuje z gry kłopoczące zawodników piłki takie jak tłuczek, czy znicz. Zaletą tego sportu jednak, według mojej opinii, jest kwestia eksplodującej piłki oraz eliminacji graczy. Do tego mimo wszelkich obiekcji wydaje mi się, że zawodnicy Quodpoda są mniej narażeni na liczne kontuzje niż gracze Quidditcha.

Gdybym mógł stworzyć nową grę, łączącą elementy Quodpoda i Quidditcha, zapewne wyglądałoby to następująco:

1. Drużyny liczące 5 graczy
2. Eliminacja funkcji szukającego
3. Jeden pałkarz na drużynę. Tłuczek zdecydowanie urozmaica rozgrywkę.
4. trzech ścigających, którzy próbują wrzucić eksplodującą piłkę do jednego z trzech garnków. Bronionych przez obrońcę.
5. Każdy z garnków zapewniałby drużynie inną liczbę punktów (10/20/30).
6. Brak bieżącej eliminacji graczy.
7. Ograniczony czas rozgrywki
8. Zwycięstwo definiuje zdobycie większej liczby punktów podczas regulaminowego czasu rozgrywki.
9. Przetrzymanie piłki, powodujące jej wybuch, powodowałoby rzut wolny dla drużyny przeciwnej, dając szansę na zdobycie punktów.

Maximilian Felix Solberg, Slytherin VII rok

Pierwszy incydent nie był do końca z mojej winy - wszystko w zakresie Wielkiej Sali zostało wyjaśnione z profesor Whitehorn.

Nie wiem, dlaczego miałbym uparcie dążyć do wyrzucenia samego siebie ze studiów, tym bardziej, że jestem na ostatnim roku, a za poprzedni płaciłem z własnej kieszeni. Poza tym, jak Pan wspomniał, zawsze mogę zrezygnować na własną rękę. Nie dążę do bycia jak ojciec, nie dążę do pobicia jakichkolwiek jego rekordów, o ile istnieją. I wiem, jak to może z mojej strony wyglądać, ale tak po prostu nie jest.

Uprzedzając wszelkie możliwości - nie, nie dążę do samodestrukcji, nie, nic się nie dzieje, nie, nie ma potrzeby rozmowy.  Dziękuję mimo wszystko i wbrew wszystkiemu za troskę.

Pozdrawiam,

Szanowny Profesorze Walsh,

Tak jak obiecałam, podsyłam Panu bilety na mecz Harpii z Pustułkami. Mam nadzieję, że razem z Boydenem zapewnimy Profesorowi rozrywki i poczucia dumy z własnych podopiecznych :)  

JB

Chyba nie będzie wielkim zaskoczeniem jeśli wybiorę właśnie Quidditch jako grę, którą ustanowiłabym sportem narodowym we własnym państwie. Uważam, że jest on bardziej interesujący niż Quodpot. Dzieje się w nim o wiele więcej rzeczy na boisku przez zastosowanie większej ilości piłek o różnym zastosowaniu. Ponadto drużyna jest w niej podzielona na cztery różne pozycje, którym przypisane jest konkretne zadanie. Myślę, że dzięki temu wprowadzony jest nieco większy ład na boisku,  bo każdy skupia się na tym, co do niego należy i dzięki temu wspiera dążenie drużyny do zwycięstwa.
Oczywiście nie jest to gra bez żadnych wad. Ze względu na mnogość atrakcji dziejących się na boisku ciężko jest śledzić rozgrywkę i obserwować każdą akcję, gdyż może rozgrywać się kilka kluczowych rzeczy w tym samym czasie (zagranie tłuczkiem, rzut na obręcz i pościg za zniczem), co zdecydowanie sprawia trudności widzom, którzy chcieliby mieć jak najlepszy obraz sytuacji na boisku.
Dodatkowo wykluczenie pewnych zawodników może mieć naprawdę ogromny wpływ na rozgrywkę, co może być zarówno zaletą ze względu na to, że urozmaica jeszcze bardziej rozgrywkę jak i wadą, bo system nie przewiduje zmian pozycji graczy lub wprowadzania nowych w miejsce tych, którzy ulegli znokautowaniu. Pozbawienie przeciwnika obrońcy lub szukającego zdecydowanie umniejsza ich szanse na sukces i sprawia, że rozgrywka staje się niewyrównana.
W jaki sposób mogłabym poprawić nieco Quidditcha lub połączyć go z Quodpotem?
Myślałam o tym, by tłuczki zastąpić piłkami o cechach quoda, które eksplodowałyby w pobliżu graczy lub w czasie kolizji, co mogłoby jedynie zwiększyć ich skuteczność, utrudniając zawodnikom utrzymanie się na miotle w przypadku spotkania z tłuczkiem. Możliwe, że wyznaczyłabym również jednego zawodnika wśród drużyny, który w przypadku wyeliminowania gracza grającego na innej pozycji przejmowałby jego zadanie na resztę meczu. Przykładowo jeden ze ścigających mógłby zmienić się w szukającego jeśli tylko sytuacja by tego wymagała.  

Szanowny Profesorze Walsh,

Gdybym miała możliwość wybrania sportu narodowego w moim własnym państwie zdecydowanie byłby to quodpot. Uważam go za bardziej widowiskowego i szybszego niż quidditch. Główną zaletą jest wspomniana szybkość rozgrywki, która wymaga bardzo przemyślanych decyzji. Nie ma tutaj czasu na zwolnienie i zastanowienie się nad kolejnym ruchem, ponieważ grozi to wybuchem quoda i zdobyciem piłki przez przeciwnika. Dodatkowo możliwa funkcja bramkarza lotnego zapobiega sytuacji, gdzie zakładając, że drużyna jest o wiele lepsza od przeciwnika, bramkarz nie przesypia meczu pilnując kociołka. Tak samo ograniczenie punktacji powoduje, że mecz jest dynamiczny i szybki, zamykając się w kwestii godziny, a nie jak w przypadku quidditcha, którego rekordowy mecz trwał miesiąc, o ile dobrze pamiętam.
Wadą tego sportu jest wybuchowy quod. Sam w sobie jest widowiskowy dla kibiców, jednak osobiście nie chciałabym, by coś mi wybuchło w rękach. Do ewentualnej drugiej wady można zaliczyć ilość bramek, obrona jednego kociołka na pewno jest łatwiejsza niż obrona trzech bramek w quidditchu.
Przechodząc do zadania dodatkowego, połączenie cech quidditcha i quodpota z usunięciem ich wad mogłoby utworzyć jeszcze ciekawszą grę. Fabrycznie nazwę ją "gorące kociołki". W meczu brałyby udział dwie drużyny, które składałyby się z obrońcy, trzech ścigających i dwóch ochładzaczy. Funkcją obrońcy byłoby oczywiście bronienie kociołków, zgodnie z nazwą w liczbie dwóch, ścigających wrzucenie kafla do kociołka, natomiast ochładzacze mieliby na celu polewanie kociołków wodą lub podgrzewanie kociołków przeciwnika. Jest to związane z funkcją kociołków, które oprócz bycia bramką na punkty stanowią dodatkową punktację, podobnie do znicza. Jeśli jeden z kociołków wybuchnie lub się w jakiś inny sposób rozpadnie, drużyna przeciwna otrzymuje bonusowe 50 punktów. Jeśli obydwa kociołki jednej z drużyn zostaną zniszczone, to wtedy mecz się kończy. Oprócz zakończenia poprzez zniszczenie kociołków istnieje drugi wariant zwycięstwa polegający na zdobyciu 200 punktów. Bronić przed podgrzaniem mogą ochładzacze i obrońca, wyposażony w pałkę do odbijania tłuczka, jednak może on celować tłuczkiem tylko w ochładzacza przeciwnika.
Mam nadzieję, że nie napisałam zasad bardzo chaotycznie i będą w pełni zrozumiałe.

Z wyrazami szacunku,
Maelynn Breeden, Hufflepuff VIII rok