Słyszała o tej sali i uznała, że może być to idealne miejsce, by znaleźć inspirację. Co prawda rysowała dla siebie, ale naprawdę chciała stworzyć coś, co jej się w końcu odpowiednio spodoba, a patrzenie w gwiazdy zawsze ją uspokajało. Dlatego też zabrała swoją torbę, w której trzymała szkicownik i ruszyła na drugie piętro, gdzie odnalazła dokładnie to, czego potrzebowała.
Gdy przekroczyła próg, jej zielone tęczówki aż rozbłysły z zachwytu. Zdecydowanie nie mogła lepiej wyobrazić sobie tego miejsca. Ulokowała się pod jedną ze ścian, by wygodnie się oprzeć i zabrać do pracy. Wyjęła szkicownik oraz ołówek i zaczęła powoli stawiać pierwsze linie na papierze. Nie znała się zbytnio na nocnym niebie, chociaż ostatnia nocka na wieży w towarzystwie Huntera, co nieco ją nauczyła na temat planet i gwiazdozbiorów. Umiała nawet rozpoznać co bardziej popularniejsze formacje. Do pełni szczęścia brakowało jej teraz tylko tego pysznego wina, którym raczyła się w towarzystwie przyjaciela.

@Yuuko Kanoe

Jeśli chodziło o rysowanie, malowanie i tym podobne czynności artystyczne (lub autystyczne w jej wykonaniu) to była naprawdę beznadziejna. Zdecydowanie potrzebowała pomocy, bo nie chciała zawalać zadań z działalności artystycznej przez to jak koszmarnie szły jej rzeczy plastyczne. Cud, że jeszcze nikt się na to nie zaczął uskarżać. Może dlatego, że swoją twórczość starała się sprzedać jako sztukę plastyczną, w której przede wszystkim liczy się przekaz, a mniej... walory estetyczne.
I to nie tak, że się nie starała. Kiedyś nawet zainwestowała w jakiś podręcznik do uczących się sztuki rysunku, ale pomimo dobrze napisanych instrukcji, za którymi podążała wciąż było coś mocno nie tak. Stwierdziła w końcu, że tym czego najbardziej jej potrzeba jest czyjaś pomoc, bo to będzie najszybszy sposób, by mogła zrozumieć na czym polegają popełniane przez nią błędy i poprawić się w tej kwestii.
Weszła do gwiezdnej sali, poprawiając na ramieniu skórzaną torbę, która zawierała w sobie kilka książek oraz notatników i przyborów do pisania. Uśmiechnęła się jedynie, gdy zauważyła siedzącą z boku Irvette, do której podeszła, by usiąść tuż obok niej.
- Hej - zwróciła się do niej, obserwując to, co też wyszło spod dłoni Ślizgonki i starając się przyrównać jej styl, do czegoś co mogła już w sumie znać choć nie było to wcale takie łatwe. - To od czego powinnyśmy zacząć? - spytała jeszcze, przygotowując pusty kawałek pergaminu oraz świeżo naostrzony ołówek.

Chętnie zgodziła się pomóc Yuuko z naukiem rysunku mimo, że sama jeszcze nie opanowała tej sztuki do perfekcji. Mimo to postanowiła zrobić co w jej mocy. Ruda była samoukiem, ale widziała postępy z każdym kolejnym rysunkiem i liczyła, że da radę przekazać puchonce cokolwiek z tego, czego zdążyła się już nauczyć.
-Hej! - Przywitała się z nią ciepłym uśmiechem odkładając na chwilę pergamin i ołówek, którym jeszcze przed chwilą kreśliła jedną z gwiazd.
- Przede wszystkim rozsiądź się wygodnie, bo w tej pozycji zostaniesz aż skończysz. Jak już uznasz, że Twój kręgosłup i szyja nie ucierpią rozejrzyj się i wybierz mały fragment, na którym chcesz się skupić. - Poinstruowała dziewczynę według własnego trybu pracy, który jak dotąd jej nie zawodził. Skupienie się na konkretnym punkcie pozwalało Irvette uniknąć chaosu i zbyt wielu elementów na rysunku, które mogły wydać się problematyczne.
-Ja wzięłam się za konstelację jednorożca. O tę, tutaj. - Wskazała ołówkiem odpowiedni fragment nieba, by puchonka mogła przyrównać sobie jej rysunek do tego, co faktycznie znajdowało się na sklepieniu.

Może i mogła znaleźć kogoś bardziej zaawansowanego i posiadającego większe doświadczenie, ale skoro musiała nauczyć się najprawdziwszych podstaw to z pewnością i Irv da sobie radę... Chyba, że jej beztalent potrzebował profesjonalisty, bo nikt inny nie byłby w stanie tego ogarnąć. Była też zawsze opcja, że po prostu stanowiła przypadek beznadziejny.
Posłusznie rozsiadła się dosyć wygodnie obok Ślizgonki i ułożyła wygodnie na kolanach zeszyt służący jej za szkicownik. Spojrzała również na to, co szkicowała de Guise i słysząc o tym, że miała narysować fragment nieba przypomniała sobie niemal od razu o jednym zadaniu związanym z astronomią. Rysowanie map nieba raczej nie szło jej za dobrze.
- Cóż... dobrze ci idzie - skomentowała, bo może i był to prosty rysunek, ale z pewnością wykonany poprawnie.
Sama również przyłożyła ołówek do kartki, obrawszy sobie za cel gwiazdozbiór Wielkiego Psa. Postawienie kropki czy też narysowanie malutkiego kółeczka mającego symbolizować jedną z gwiazd akurat poszło bez zarzutów. Narysowanie drugiej kawałek dalej też nie było trudne... Połączenie ich cienką linią mającą biegnąć między nimi... już nie do końca. Too gay to draw straight... Linia, która miała być w zamyśle prosta w jej wykonaniu wyszła niczym nie tyle krzywo, co jak jakieś półkole czy parabola... Cóż chyba długa droga przed nimi.

Ruda wychodziła z założenia, że rysunku każdy potrafi się nauczyć. Może niektórzy potrzebują trochę więcej czasu, lub odpowiedniego podejścia, ale na pewno nie jest to niemożliwe. Dlatego też pozytywnie podeszła do dzisiejszego zadania.
Mapy nieba zdecydowanie były tym, co obydwie dobrze znały dlatego też nauka oparta właśnie na gwiazdach powinna być dla puchonki łatwiejsza. Skoro już główny zamysł znała, nie było sensu rzucać się na coś zupełnie nowego i bardziej skomplikowanego.
-Dzięki. Naprawdę lubię tę konstelację. - Przyznała szczerze, bo sama nie wiedziała już który raz rysowała ten kawałek nieba. Może dla niektórych uwiecznianie tego samego w kółko było nudne, ale Irv wiedziała, że inaczej nie dojdzie do perfekcji.
Spojrzała na pergamin Yuu akurat w momencie, gdy ta stawiała nieszczęsną linię.
-Postaraj się nie ruszać całą dłonią, a tylko lekko wyprowadzić ruch z nadgarstka, jak przy rzucaniu Lumos. - Spróbowała nakierować puchonkę na metodę, którą sama stosowała, by utrzymać stabilny nadgarstek podczas rysowania linii. Czasem to właśnie taktyka, nie talent decydowały o sukcesie.
- Masz dobre oko do perspektywy. - Zauważyła patrząc na postawione przez Yuuko gwiazdy na pergaminie. A przynajmniej założyła, że efekt był celowy.

Zobaczymy czy znajomość z Yuu nie sprawi, że dziewczyna niejako zweryfikuje swoje dotychczasowe poglądy i uzna, że jednak każdego nie można nauczyć sztuki rysunku. Cóż mogło i tak być, nie zaprzeczajmy. Ważne jednak, że Puchonki tak łatwo nie dało się zniechęcić i była zdeterminowana do tego, by jednak dać z siebie wszystko i chociaż minimalnie polepszyć swoje marne umiejętności.
- Masz jeszcze jakieś inne ulubione? - zapytała, starając się równocześnie skupić na swoim zadaniu.
Przytaknęła jedynie głową, gdy tylko Irvette poleciła jej, że powinna poprawić swoją technikę i postarać się to potraktować jak rzucanie zaklęcia. Dlatego też postarała się wyprowadzić nadgarstkiem kolejną kreskę, którą miała połączyć jeden z wcześniej narysowanych punktów z kolejnym, który właśnie postawiła. I choć stosowała się do zaleceń Ślizgonki to wciąż coś było nie tak. Tym razem poczyniona przez nią linia była raczej pofalowana i nieregularna, ostro zakończona, grubsza i cieńsza w pewnych fragmentach. Zdecydowanie nie szło jej tak jak powinno.

Wszystko mogło się zdarzyć, chociaż nie tak łatwo było złamać ducha rudzielca. Yuuko musiałaby być naprawdę ekstremalnie tragicznym przypadkiem, by sprawić, że Irv kompletnie się podda. Na ten moment jednak nie zapowiadało się na taki obrót spraw.
- Zbytnio się nie znam, ale warkocz bereniki i złota ryba też zawsze przyciągały mój wzrok. - Wyznała szczerze. Do dziś pamiętała, gdy jako mała dziewczynka siedziała z ojcem na tarasie, a ten pokazywał jej niektóre z konstelacji i tłumaczył siedzące za nimi historie. Było to jedno z jej najmilszych wspomnień, które często przywoływała podczas rzucania patronusa.
- Och, nie przejmuj się. Rysowanie prostych linii bez żadnego przyrządu nie jest wcale takie łatwe. Musisz to po prostu wyćwiczyć. - Powiedziała widząc pofalowane efekty pracy puchonki. Ponownie pokazała jej gest, o którym mówiła wcześniej, by dziewczyna mogła go sobie utrwalić. -A wiesz, że tak naprawdę nawet nie musisz ich łączyć? W sztuce wszystko zależy od Ciebie. Może skup się na samych gwiazdach? - Dodała jeszcze, bo przecież nikt nie stał nad nimi i nie kazał im pod karą śmierci rysować linii łączących poszczególne punkty na mapie. Może i rysowanie kropek nie było bardzo przejmującym zajęciem, ale stanowiło dobrą podstawę do późniejszego ulepszenia rysunku, który z prostego szkicu mógł nabrać naprawdę ciekawych kształtów.

Zobaczymy jeszcze jak Ślizgonka zmienia zdanie. Trzeba było jedynie poobserwować zmagania Puchonki z ołówkiem jeszcze chwilę dłużej, aby się upewnić co do tego jak tragicznym przypadkiem była. Choć może lepiej było nie uprzedzać faktów?
- W sumie też nie znam się na tym jakoś szczególnie. Kojarzę tylko takie podstawowe konstelacje i gwiazdy - bo choć naprawdę lubiła widok nocnego nieba to nigdy nie chciała jakoś szczególnie uczyć się poszczególnych gwiazdozbiorów. Wystarczył jej widok całości bez rozkładania go na części pierwsze.
- Dzięki... - jeszcze raz przyjrzała się temu co robiła Irvette i starała się powtórzyć jej ruch. I w zasadzie nie byłoby tak źle, gdyby nie fakt, że chyba nieco za bardzo się starała i za mocno ściskała ołówek przez co linia wyglądała na narysowaną nieco drżącą ręką.
- Nie będzie to wtedy zbyt wielki minimalizm? Jakoś nie przemawia do mnie wizja stawiania pojedynczych punktów na kartce - stwierdziła, przyglądając się jeszcze raz swojemu dziełu, które niemal było na ukończeniu. Może zaraz zabierze się za coś innego, bo miejsca na pergaminie było sporo.

Przez myśl Rudej przemknęło pytanie, czy byłaby w stanie nauczyć kogoś czegoś przy po mocy swojego talentu, ale nie miała zamiar sprawdzać tego na puchonce. Szczególnie nie w zamku. Zamiast tego nie zamierzała zrobić, co w jej mocy, by chociaż trochę przyczynić się do poprawy zdolności Yuuko.
Widać miały bardzo podobne podejście do kwestii astronomii. Przyjemna dla oka, niekoniecznie potrzebna w zasobie wiedzy, którą skrywały ich umysły. Na szczęście do wykonania rysunku, wiedza nie była aż tak potrzebna. Przynajmniej tutaj, bo przy obiektach żywych coś tam z anatomii się zawsze przydawało.
-Widzisz, idzie Ci lepiej! Wyćwiczysz to, rozluźnisz nieco rękę i będzie idealnie. - Może i linia nie była perfekcyjna, ale zdecydowanie lepsza niż poprzednie próby. Na szczęście ołówek miał to do siebie, że był wymazywalny i można było poprawiać błędy ile się tylko chciało.
-Od czegoś trzeba zacząć. A jak skupisz się na wszystkim od razu, to nie wyjdzie Ci nic. Poza tym... - Włożyła ołówek między zęby, a następnie wyciągnęła rysunek nocnego nieba, który przekazała Yuuko. -Liczy się, co zrobisz z resztą pergaminu. Kropki to tylko początek. - Gatunków sztuki było milion i Ruda wiedziała, że nie każdemu odpowiada minimalizm. Sama nie była jego największą fanką, ale przecież nie od razu Paryż zbudowano.

W zasadzie jakikolwiek progres był lepszy niż żaden także musiała po prostu pracować i chociaż minimalnie poprawić swoje zdolności. Taki był plan i nie zamierzała z niego tak łatwo zrezygnować. Dlatego też stosowała się do wszelkich wskazówek jakie mogła dla niej mieć Irvette.
- Mam taką nadzieję - stwierdziła, starając się nieco rozluźnić chwyt na ołówku i sprawić, by nieco swobodniej przesuwał się po kartce, ale też nie za swobodnie. Chyba potrzebowała odpowiedniego wyczucia, które pewnie przyjdzie do niej z czasem, gdy już się oswoi z trzymaniem go w dłoni.
- Mój problem polega też chyba na tym, że jestem zbyt wielką perfekcjonistką - dodała jeszcze i skupiła się na zaznaczeniu kolejnych punktów na swoim rysunku, które były teraz nieco większe i którym starała się nadać jakiś kształt.
- Skoro tak twierdzisz - powiedziała jeszcze, zastanawiając się, co właściwie mogłaby zrobić z tym pergaminem.

To akurat prawda. Nawet najmniejszy krok w przód był lepszy niż stanie w miejscu, na co Ruda nigdy sobie nie pozwalała. Cholerne ambicje popychały ją wciąż ku rozwijaniu swoich umiejętności, choć nie zawsze dobrze na tym wychodziła.
Stawiała kolejne punkty na swoim pergaminie, gładko łącząc je liniami. Widać było, że ma ten ruch wyćwiczony. Co prawda najbardziej ciągnęło ją do malarstwa, ale nie było to tak poręczne jak tradycyjny pergamin i ołówek.
-Cierpliwości trochę. Grasz na jakimś instrumencie? Jeśli tak, to wiesz dobrze, że dopiero godziny praktyki pozwalają w pełni wyrobić jakiś nawyk i zdolności. - Dla niej pociągnięcia pędzlem czy ołówkiem przypominały często ruchy smyczka, które tak często obserwowała w filharmonii. Widziała w tym tę samą płynność i precyzję, która w efekcie pozwoliła stworzyć coś niesamowitego.
- Och, widzę trafił swój na swego. - Spojrzała ciepło na dziewczynę, bo Irv też nie przepadała za czymkolwiek, co odchodziło od ideału. - Sztuka jednak ma sprawiać przede wszystkim radość. Niektóre niedoskonałości potrafią nawet sprawić, że jest ona ciekawsza. - O tyle, o ile ciężko jej było patrzeć na swoje krzywe bohomazy, o tyle znała wiele dzieł, które w wyniku przypadku zyskały charakteru. Wszystko zależało od wizji całości i tego, co artysta postanowił z danym mankamentem zrobić.
Sama dopiero niedawno zaczynała rozumieć, że nie tylko pierwszy plan decydował o tym, jak wypadnie jej rysunek. Tło i niektóre detale były tak samo ważne, by nadać wszystkiemu odpowiednich kształtów.

Czasem jednak powolny postęp był tym, co potrafiło niezwykle irytować. Musiała jednak zacisnąć zęby i jakoś przez to przejść. Tym bardziej, że początki zawsze były najgorsze. Później już jakoś to szło. Musiała tylko przebrnąć przez to i po prostu próbować dalej.
Mruknęła jedynie twierdząco na pytanie o instrument, uśmiechając się. Grała nawet na kilku i wiedziała jak wyglądają początki nauki gry, ale choć widziała pewne podobieństwa to wciąż nie potrafiła zastosować tego w pełni do sztuki rysunku. Nie czuła tego tak jak klawiszy czy strun pod swoimi palcami. Bez tego nie bardzo wiedziała jak powinna dopasować swój chwyt na ołówku, jak mocno przycisnąć go do kartki... Wszystko szło nie tak jak chciała.
- Jest tylko pewna różnica w niedoskonałościach, a błędach. Powiedzmy, że zupełnie inaczej brzmi to, gdy głos załamuje ci się z emocji, a zupełnie inaczej dlatego, że nie potrafisz zaśpiewać pewnego dźwięku. Odbiera się to zupełnie inaczej - stwierdziła, przyglądając się swojemu dziełu i kontemplując jeszcze przez chwilę, co dokładnie mogłaby zrobić, by nie wyglądało to aż tak tragicznie. Zauważyła przy okazji, że rozmowa z Irvette nieco jej pomagała. Nie skupiała się aż tak bardzo na swoim działaniu, a każde pociągnięcie dłoni było łagodniejsze.

Nauka hipnozy nauczyła Irvette cierpliwości i nawet jeżeli czasem coś szło zdecydowanie wolniej niż chciała, potrafiła zagryźć zęby i bez marudzenia wciąż znajdować chęci, by brnąć do przodu, aż nie osiągnie pożądanej perfekcji.
Uśmiechnęła się szerzej, gdy Yuuko przyznała, że potrafi grać na instrumencie. Irv nigdy nie miała zbyt wielkiego talentu muzycznego i chociaż potrafiła tańczyć, co poniekąd było od niej wymagane, to jednak nigdy nie nauczyła się na niczym grać, choć potajemnie marzyła jej się wiolonczela.
-Ciężko nie przyznać Ci racji. - Powiedziała, powoli zabierając się za próbę cieniowania swojego rysunku, bo konstelacja już w całości znalazła się na pergaminie. -Co nie zmienia faktu, że nawet błędy da się skorygować. - Może właśnie to odrobina luzu i rozproszenia była dziewczynie potrzebna, by jej zdolności mogły rozkwitnąć. Nie zawsze skupianie się na technice i prawidłowości było kluczem do sukcesu.
- Jak się wprawisz mogę nauczyć się cieniowania. Naprawdę wiele zmienia w końcowym efekcie rysunku. - Nie chciała zasypywać dziewczyny zbyt wieloma wyzwaniami naraz szczególnie, gdy ta przyznała się do perfekcjonizmu. Mogło to doprowadzić do większej katastrofy niż sukcesu, a przecież nie o to im chodziło.

Cóż jedyne doświadczenie z cierpliwym szlifowaniem swoich zdolności miała jeśli chodziło o dziedzinę śpiewu oraz gry na instrumentach. Chociaż miała wrażenie, że tam mogła bardziej polegać na swoim wyczuciu. W rysunku musiało współgrać ze sobą o wiele więcej elementów. Zdecydowanie było to o wiele bardziej skomplikowane.
- Większość zapewne się da - stwierdziła jeszcze, zabierając się za szkic znajdującej się obok pierwotnego gwiazdozbioru konstelacji. Tym razem szło jej to nieco płynniej choć raczej nie różnił się jakościowo prawie w ogóle od pierwszego szkicu.
- Chętnie. Chociaż do tego powinnam raczej potrafić coś więcej niż postawienie kilku kresek - kompletnie nie wiedziała jakim cudem była w stanie wypisywać dbałym pismem skomplikowane znaki z ojczystego języka, a gdy przychodziło do rysunku nagle nie potrafiła narysować czegokolwiek. Zdecydowanie jedna z tajemnic magicznych.
Przez chwilę siedziała jeszcze w sali, starając się dokończyć kolejny rysunek i wysłuchać jeszcze kilku uwag Irvette nim w końcu podziękowała jej za wskazówki i po krótkim pożegnaniu obie rozeszły się w swoje strony.

z|t x2

Minął miesiąc od kiedy pojawił się w Hogwarcie, a wciąż wiele miejsc pozostawało dla niego totalną zagadką. Czasami miał wrażenie, że ktoś specjalnie przestawiał wszystko w nocy tylko po to, aby na drugi dzień Alec znów nie potrafił się odnaleźć w żadnym miejscu w tej szkole. I kiedy już mu się wydawało, że tym razem sobie poradzi, że zapamięta, gdzie się mieści ta cholerna klasa do zajęć z obrony przed czarną magią, to okazywało się, że wczoraj musiał w tym celu wleźć na zupełnie inne piętro!
Pieprzony Hogwart…
Najzwyczajniej w świecie zaczynał odczuwać z tego powodu nie małą frustrację! Pomyślałby kto, że po miesiącu czasu jednak można dość dobrze poznać miejsce, w którym, chciał nie chciał, przyszło mu mieszkać i żyć! Ale za każdym razem okazywało się, że ta cholerna wiedza wciąż nie była dla niego dostępna. Zawsze sądził, że posiadał dosyć niezłą orientację w terenie, a tymczasem, po przybyciu do Hogwartu, zaczął w to bardzo poważnie wątpić.
Tego popołudnia postanowił porzucić szkolny mundurek na rzecz nieco luźniejszych ciuchów. Był bardziej, niż pewny, że zmierza w stronę sowiarni. Sprawdził tę trasę kilkukrotnie i uważał, że pod tym względem nie da się zaskoczyć. Nawet Austin już się z niego z tego konkretnie powodu śmiał. No ale przecież do tej jednej, konkretnej wieży powinien trafić. Więc kiedy szarpnął za klamkę i wszedł do gwiezdnej sali, poczuł jak zalewa go fala wściekłości! Jakby w odpowiedzi na jego odczucia, niebo nad jego głową pociemniało jeszcze bardziej i usłyszał z oddali głośny grzmot. Wspaniale, pomyślał i westchnął zrezygnowany. Nie ma to jak wciąż nie ogarniać szkoły w której przyszło mi mieszkać…

Od godziny siedziała w tej pięknej salce i spędzała czas na wkuwaniu na egzaminy końcowe przerywane naprzemiennie na zabawę z rozbrykanym wyjątkowo Hulkiem. Podobało się jej te jasne sklepienie, śnieżnobiałe chmurki przybierające rozmaite kształty... wyjątkowo polubiła tę salkę, a znalazła ją oczywiście przypadkiem. Dosyć łatwo jest trafić w Hogwarcie na nowe pomieszczenie, zwłaszcza, jeśli uczęszcza się do Hogwartu raptem drugi rok. Po upływie godziny zebrała wszystkie swoje zeszyty, pergaminy, podręczniki i tak obładowana (z Hulkiem na szczycie, a jak) ruszyła w kierunku wyjścia. Nawet nie usłyszała otwieranych drzwi, po prostu brnęła dalej i od razu wpadła na przeszkodę, której tu nie powinno być. - Oj. - pisnęła kiedy sekundę później wszystkie jej pierdołki spadły z hukiem na ich stopy (au!), a spanikowany Hulk od razu wplątał się w jej dziś rozpuszczone (do pasa) włosy. - Ajj... przepraszam. - zacisnęła mocno oczy wierząc, że jeśli je otworzy to okaże się, że wcale nikogo nie poturbowała. Zeszłego roku jakimś cudem oblała gajowego... a ten nawet się tym nie przejął, choć spotkanie było wysoce krępujące. Nabrała powietrza do płuc i otworzyła oczy, aby popatrzeć przepraszająco na niewinną ofiarę. - Ja naprawdę... - zatkało ją kiedy zobaczyła jego twarz. Ba, nie tylko ją zatkało, o ile pobladła, co było nietypowe dla jej łatwo czerwieniejącej się karnacji. Sytuacja ta mogła mieć przyczynę z zbyt długo wstrzymywanym oddechu jak i również rozpoznaniu jegomościa w drzwiach. Wyglądała jakby miała zaraz zemdleć, a jednak twardo stała i nie przejmowała się tym, że Hulk mocno się zaplątał w jej włosach. Rozejrzała się, przetarła oko i nie mogła pozbyć się z twarzy zszokowanej miny. - Ja... A-...Alec? - jeszcze trochę, a chłopak pomyśli, że jest jej boginem! Nerwowo powiodła wzrokiem po jego stroju, a skoro nie był w barwach żadnego domu... - Ty mi się śnisz, prawda? Zasnęłam nad książkami? Albo to jakiś czar... jesteś czarem? - powinna ucieszyć się na jego widok. Był miłą twarzą, fajną osobowością w dawnych latach jednak nie mogła znaleźć w sobie nawet grama uśmiechu. Przede wszystkim z ważnego powodu: w llvermorny Bons była otyłym kozłem ofiarnym, który nie miał odwagi patrzeć w cudze oczy dłużej niż dwie sekundy. Alec oznaczał tymczasowy powrót do przeszłości a to wystarczyło, aby przyprawić ją o palpitację i strach. Nie wpadła na pomysł rozmasowania obolałej stopy, przeproszenia go, pozbierania rozsypanych książek i wylanego kałamarza albo chociażby usunięcia się z przejścia. Nogi miała niczym z ołowiu. Alec Taylor w Hogwarcie?!

Czasami w życiu człowieka wydarzały się takie rzeczy, na które w żaden sposób nie można było się przygotować wcześniej. Ludzkie ciało reagowało samodzielnie, w kompletnie irracjonalny sposób. Dokładnie tak właśnie czuł Alec w tym momencie, kiedy nagle okazało się, że bynajmniej pochwalił się roztropnym zachowaniem. Bo przecież okazało się, że pomieszczeniu był ktoś jeszcze, kto notabene zdecydował się z niego wyjść, gdy ten się tam pojawił.
Niewielkich rozmiarów dziewczyna odbiła się od niego, rozsypując przy tym wszystkie trzymane przez nią przybory. Pech chciał, że jeden z naprawdę grubych woluminów upadł idealnie na stopę chłopaka. Łzy zawitały w jego oczach, kiedy wzniósł je ku górze.
– O słodka Morgano! – zawył, gwałtownie wypuszczając powietrze z płuc. Na pewno były to bardziej kulturalne słowa, niż te inne, które aktualnie miał na myśli i brzmiały niebezpiecznie podobnie do „ojapierdoleokurwajakboli!” Dopiero po dłuższej chwili spuścił swój wzrok w dół, aby zobaczyć, czy dziewczynie nic się nie stało… i kompletnie zapomniał, po co się tutaj znalazł…
Alec był święcie przekonany, że przez ten miesiąc odsunął od siebie wspomnienia poprzedniej szkoły i życia z nią związanego. Przecież wiedział, że nie było opcji, aby tam wrócił, więc nie mógł dalej łudzić się, że będzie inaczej. Wymazywał kolejnych znajomych ze swojej świadomości, a właśnie teraz stał przed nim dowód na to, że nie wszyscy powinni zostać wymazani… Nie, to nie mogła być prawda. To nie miała prawa być… Ale chyba jednak była. Przecież nie pomylił by jej z nikim innym. A mimo to wciąż uważał, że to tylko jakaś dziwna zjawa. Dopiero, kiedy usłyszał jej głos, ciepły uśmiech zaczął rozlewać się na jego wargach, kompletnie zmieniając oblicze jego twarzy.
– Osz w mordę, Bonnie! – zawołał, szczerze ucieszony z tego, że ją widział! Przecież tak dobrze dogadywali się w Ilvermorny, dopóki nie zniknęła! Nawet nie podejrzewał, że przewrotny los sprawi, że znów na nią trafi tutaj, w Hogwarcie! Od razu przysunął się do niej, kompletnie nie zważając na zielonego jegomościa zaplątanego w jej włosy. Porwał ją w ramiona, unosząc kilkanaście centymetrów nad ziemię.
– Jakbym to nie był ja to bym cię teraz nie ściskał. Ale się cieszę, że cię widzę! – i naprawdę tak było. Zawsze była tak cudnie pozytywną osóbką. Może jednak pobyt w Hogwarcie nie będzie tak straszny?

Pochłonięta życiem w Hogwarcie, użeraniem się z własnymi kompleksami, nauką i zaaklimatyzowaniem nie wpadła na tę możliwość, że ktoś inny z Ilvermorny postanowi zgłosić się na wymianę i tu przylecieć. To przecież oczywiste, że skoro ona nalegała to inni też mogą zachcieć trochę odmiany. Bons znowuż miała spore problemy z nadrobieniem materiału bo jak się okazuje w Hogwarcie system edukacyjny jest nieco szybszy aniżeli w poprzedniej szkole. Starała się nadążać ale nie wychodziło jej to zbyt dobrze, a powinna po dwóch latach już jako tako się przystosować. Obecność Aleca najpierw skojarzyła się jej z przeszłością, z którą chciała zerwać raz na zawsze. Pragnęła wyleczyć siebie z kompleksów i w sumie zachowywała się znacznie lepiej niż w Ilvermorny. Potrzebowała trochę czasu, aby otrząsnąć się z szoku. Ból stopy zignorowała, choć był dotkliwy. Jedną z jej niewielu zalet był nieco wyższy próg bólowy. Grymas cierpienia na twarzy Aleca trochę ją otrzeźwił. - Przepraszam. - pisnęła, choć równie dobrze to słowo mogło nie opuścić jej ust, a rozbrzmieć echem w głowie. A potem chłopak ją rozpoznał (jak można nie rozpoznać tego spasionego pulpeta, hę? jedyny w okolicy!) i ucieszył się, a jego reakcja przypomniała Bonnie, że przecież zawsze lubiła Aleca. Nie potrafiła się przed nim nigdy otworzyć, ale darzyła go sympatią większą niż innych, razem wziętych. Chętnie by go przytuliła, naprawdę, ale kiedy uniósł ją nad ziemię to niemal krzyknęła i bardzo mocno przytrzymała się jego szyi, którą to odruchowo oplotła swoimi rękami. - Al, co ty wyprawiasz, jestemzaciężka! - pisnęła mu do ucha kiedy dotarł do niej brak gruntu pod stopami. Kolejny wysoki jak dąb kolega. Powoli się do tego przyzwyczajała i pomimo chwilowego przerażenia to jego postawa sprawiła jej dużo, bardzo dużo przyjemności. Poklepała go po ramieniu kiedy ją odstawił na ziemię, zgarnęła włosy z twarzy, rejestrując fakt zirytowanego Hulka zaplątanego w puklach. - Teraz widzę, że jesteś rzeczywisty. Niech mnie sklątka pożre, nie spodziewałam się, że tu przyjedziesz. Wow. - teraz jej szare oczy zalśniły z radości, a usta rozsunęły się w pogodnym uśmiechu. - Przepraszam za ten brutalny atak na twoją stopę. Możesz nią ruszać? - choć słowa były szczere to nie potrafiła nie zachichotać. Kucnęła, aby zebrać książki z podłogi. - Na śmierć zapomniałam, że jesteś jedyną osobą z Ilvermony na której widok się ucieszę. -przyznała się ze skruchą i podniosła na niego wzrok, ucieszona jego obecnością. Taylor nie powinien wygadać nikomu jakim była tam kozłem ofiarnym.

Sama Alec niewiele uwagi zwracał na to, czy aby przypadkiem za chwilę na szkolnym korytarzu nie spotka kogoś, kto powinien pozostać w jego poprzednim życiu, jakkolwiek beznadziejnie to brzmiało. Ludzi wokół niego było cholernie dużo. Każdy inny, każda twarz zdawała się  być nowa i kompletnie podobna do tej, którą widział zaledwie kilka chwil temu. Wszyscy zlewali się w jedną, bardzo szarą masę i tylko naprawdę jednostkowe postacie wyróżniały się spośród niej i utrwalały w jego pamięci. Pewne było jedno; gdyby wcześniej miał sposobność zauważyć tutaj Bonnie, na pewno to wszystko potoczyłoby się lepiej, inaczej. Może nie czułby się tak bardzo samotny, mając za towarzyszy jedynie rodzeństwo i te nieliczne znane mu osoby? Szczęście w nieszczęściu, że w końcu udało mu się spotkać pannę Webber, która jak zwykle wyglądała wręcz cudownie. Nic dziwnego, że szczery uśmiech przyozdobił jego twarz. Przecież bardzo ją lubił! Nawet jeśli gadała takie głupoty, jak teraz, kiedy porwał ją w ramionach i przytulał w taki sposób, ze nie mogła dotknąć stopami ziemi. Ból spowodowany spadającą na jego śródstopie książkę, nie był już tak dotkliwy. Komu, jak komu, ale jej mógł to wybaczyć bez najmniejszego problemu. – Bons, ale ty głupoty gadasz. Jak ty jesteś ciężka, to ja mam wzrost skrzata domowego. – zaśmiał się, dalej ją ściskając, ale w końcu zgodnie z jej wolą, odstawił ją na ziemię. Wciąż jednak wpatrywał się w nią ze szczerą radością wymalowaną na jego twarzy. Naprawdę nie mógł w to uwierzyć. Jakie było prawdopodobieństwo, że po tym, kiedy Bonnie nagle zniknęła z Ilvermorny, a on sam został niejako zmuszony do opuszczenia tej szkoły, ponownie spotka dziewczynę w Hogwarcie? W jego opinii bardzo znikome. Zaśmiał się głośno, słysząc jej kolejne słowa. – Uwierz mi, że też się tego nie spodziewałem, że moje stopy wylądują w Hogwarcie – odpowiedział, z niedowierzaniem kręcąc głową. Ironia przewrotnego losu… Zerknął na swoją stopę i na próbę poruszył palcami w bucie. Bolało, ale nie zapowiadało się na to, aby miał mieć z tego tytułu poważne konsekwencje zdrowotne. – Przeżyję. Bywało gorzej – wzruszył delikatnie ramieniem, jakby chciał jej pokazać, że to naprawdę nic szczególnie istotnego. I żeby przypadkiem nie robiła sobie z tego tytułu wyrzutów sumienia, bo jak ją znał, to pewnie podobne myśli już czaiły się w jej głowie. Również się schylił, aby pomóc jej zebrać rozrzucone przedmioty, za które notabene częściowo odpowiadał. Nie mógł jej przecież zostawić z tym samą, nie? – Jedyną? – zaczepnie uniósł brew do góry, zerkając na nią z pod ciemnych loków, które opadły mu na czoło – Bons, bo poczuję się wyróżniony – wyszczerzył się w jej stronę i zaśmiał delikatnie pod nosem. No cóż, nie mógł wiedzieć, jak to dokładnie wyglądało z jej perspektywy. Wziął w dłoń ostatnią książkę i podniósł się w końcu do odpowiedniej pozycji, aż mu coś strzeliło w kolanie.

Kość Obrony: 4
Smocze cechy: + DOMINATOR, – SZCZĘŚCIARZ

  Ktoś, kto wpadł na pomysł pojedynków smoczych figurek musiał być albo genialny, albo szalony. Na pierwszy rzut oka wydawała się to być przecież potencjalnie niebezpieczna zabawa - w końcu smoczęta wciąż potrafiły gryźć i ziać ogniem mimo małych rozmiarów, jednak nie dało się zaprzeczyć, że obserwowanie jak jeden powietrzny żmij okłada drugiego ogonem po grzbiecie miało w sobie pewien pierwiastek frajdy. Szczególnie, że były to tylko i wyłącznie figurki.
  Okazało się, że w pierwszej walce Darren - który w taki czy inny sposób stawił się jednak na miejscu - wystawi swojego hebrydzkiego czarnego pupila naprzeciw Moe. Praktycznie z góry skazywało go to na porażkę - nikt bowiem nie wątpił, że w tematach magicznych gier i zabaw Gryfonka była wręcz ekspertką, i to zawodową, podczas gdy Shaw był bardziej hobbystą.
- No serwus - przywitał się uniesioną dłonią, na której szczycie owinięty był, jak wokół wieży z księżniczką w środku, jego smok - Jazda?

Wparowała do sali rozpromieniona równie mocno, co samo sklepienie widniejącego nad nimi pomieszczenia. Uzbrojona w skrzydlatą bestię o zielonych łuskach i niespotykany u niej od dłuższego czasu entuzjazm najzwyczajniej wyciągnęła rękę przed siebie, a stacjonujący tam dotąd Parzykieł natychmiast ruszył z zębiskami i morderczymi skłonnościami w kierunku rywala.
- Hej, Ensho! Nie masz pojęcia, ile czekałam na ten dzień! - rzuciła z dumą i wyraźną ulgą, bo przecież równie dobrze całe przedsięwzięcie nigdy mogło nie doczekać spełnienia. Jej stres związany z tym, czy gra się spodoba, czy będzie ciekawa i czy znajdzie zainteresowanie nie miał na ten moment znaczenia.
- Jak to było, do spania? - jej mimika wyrażała bezdźwięczne 'AUU', kiedy smok Shawa, potraktowany przeważającymi w sile płomieniami, wylądował na ścianie i zostawił za sobą poczerniałą od dymu i ognia farbę. Nikt nie gwarantował, że pomieszczenia przeznaczone do walk zachowają stan sprzed starcia. A za przywracanie porządku odpowiadało materialnie samo Ministerstwo Magii, więc dopóki nie zawalił się sufit albo nie wysadzili połowy szkoły, jej osobiste fundusze i stanowisko pracy były względnie bezpieczne.

Kość Wydarzenia: 4
Kość Ataku: 5
Kość Obrony: 2 (po przerzucie)
Wynik tury: Hebrydzki: -2 PŻ, Parzykieł: -0 PŻ
Smocze cechy: +Dominator, -Lawirant [2/2]
Hebrydzki: 8/10 PŻ
Parzykieł: x/10 PŻ
Darczi: 0/0 przerzutów
Momo: 1/2 przerzutów

Kość Wydarzenia: 2
Kość Ataku: 1
Kość Obrony: [url=https://www.czarodzieje.org/t18211p728-kostki-hazard#679576]3[/url
Wynik tury: A: -3 PŻ, B: -1 PŻ
Smocze cechy: + DOMINATOR, – SZCZĘŚCIARZ
Smok A: 5/10 PŻ
Smok B: 9/10 PŻ
Gracz A: pozostało 0/0 przerzutów
Gracz B: pozostało 1/2 przerzutów

  - No nie mam pojęcia - przytaknął Shaw. Szczerze mówiąc, cała koncepcja walk smoczych figurek była dla niego dość nowa - Więc... to był jakiś tajny projekt Departamentu Gier i Sportów? - spytał, od jakiegoś pół roku nie orientując się zbyt dobrze w sprawach Ministerstwa.
  Do tego smocza walka nie pozostawiała ceramicznemu pupilowi Darrena zbyt wielkich nadziei. Dostawał od smoka Morgan porządne wciry - ba, nawet kiedy próbował zaatakować, to z całej szarpaniny czy, jak kto woli, wymiany ognia, wyszedł w gorszym stanie niż swój przeciwnik.
- No chyba do spania, rzeczywiście - mruknął Krukon, przewracając oczami. Co prawda nic jeszcze nie było wiadomo, i walka nie rozstrzygnęła się jeszcze do końca - ale, mówiąc w quidditchowych terminach, smok Davies już głaskał znicza opuszkami palców, podczas gdy hebrydzki czarny Shawa ledwo co oderwał się od murawy boiska.

Widząc przewagę swojego smoka trochę przestała przykładać aż tyle uwagi do ich pojedynku, traktując go raczej jako całkiem ciekawe i wybuchające barwami tło - zwłaszcza, kiedy ponownie przez pole bitwy zaczęły śmigać płomienie.
- Tajny. Projekt. - zawtórowała, stopniowo unosząc brew, po czym sięgnęła po plecak i wyciągnęła z niego notes o nieco postrzępionych i przypalonych kantach. To on był przecież sercem całego przedsięwzięcia i to w nim pojawiły się zarówno pierwsze pomysły, jak i wszelkie dodane z czasem poprawki.
- Pokazałam im to na rozmowie kwalifikacyjnej. I chyba się przyjęło... - na twarzy gryfonki wymalował się jeszcze szerszy uśmiech niż dotąd i trudno było określić, czy wynikało to z satysfakcji, że wniosła coś od siebie do magicznego świata, czy może na widok Parzykła, który na tym etapie już trochę wycierał Hebrydziolem podłogę. Najwyraźniej obydwoje z turniejowych partnerów mieli dziś dobry dzień, czego nie dało się powiedzieć o współpracy naczelnego prefekta  z jego podopiecznym.

Kość Wydarzenia: 4
Kość Ataku: 4
Kość Obrony: 5
Wynik tury: Hebrydzki: -2 PŻ, Parzykieł: -0 PŻ
Smocze cechy: +Dominator, -Lawirant [2/2]
Hebrydzki: 3/10 PŻ
Parzykieł: 9/10 PŻ
Darczi: 0/0 przerzutów
Momo: 1/2 przerzutów

Kość Wydarzenia: 6
   Kość Ataku: 2
   Kość Obrony: 6
   Wynik tury: A: -3 PŻ, B: -0 PŻ (?)
   Smocze cechy: + DOMINATOR, – SZCZĘŚCIARZ
   Smok A: 0/10 PŻ
   Smok B: 9/10 PŻ

  - Uhuhu! - uśmiechnął się szeroko Darren, zupełnie ignorując to, że jego smok właśnie dostawał wciry swojego figurkowego życia i zapewne musiał się czuć teraz tak, jakby po łbie okładało go prawdziwe, oryginalne, łuskowate monstrum, a nie zaledwie jego miniaturowa podróbka - Gratulacje! - dodał, wracając wzrokiem na pole bitwy, na którym hebrydzki czarny zwinął się właśnie w kulkę pełną złości i bólu, będąc zdeterminowanym by jego przeciwnik mógł widzieć tylko twardy grzbiet smoka z Hebrydów - chwilę potem jednak poddając się i padając na ziemię w kłębie czarnego dymu.
- Och. Ale chyba nie idzie mi najlepiej - powiedział Krukon z nieco zawiedzioną miną. Cóż, nie w każdej grze można było zawsze wygrywać - a szczerze mówiąc zamieniłby nawet pięć porażek w walkach smoków na jedną wygraną w meczu quidditcha - Gratulacje.