First topic message reminder :

Pod trzema miotłami

Kultowe miejsce - zatłoczone i wiecznie przepełnione studentami. Pomimo swojej popularności, zawsze można znaleźć tu jakiś wolny stolik, a przemiła obsługa nie zapomina o żadnym kliencie. Przez jakiś czas pub nazywał się "Pod Trzema Różdżkami", gdy został przejęty przez fanatyków Koalicji Czarodziejskiej - o politycznych niesnaskach nie ma już jednak śladu i witani są tutaj wszyscy, niezależnie od czystości krwi.

Dostępny asortyment:

Sztywne zasady i obowiązki nie raz potrafiły spowolnić coś, co bez tego można by załatwić w mgnieniu oka. Niestety jednak każdy papierek został wprowadzony z jakiegoś powodu i trzeba było liczyć się z ich stosem, jeżeli chciało się ruszyć jakąś sprawę, a Boris na pewno wiedział o tym najlepiej. Irvette nie wiedziała, jak wygląda to w Ministerstwie, ale miała wzgląd w maciupeńki świat biurokracji w rodzinnej firmie, gdzie też nie raz załamywała ręce nad ilością formalności, jakie trzeba było załatwić tylko po to, by móc importować jakieś nasiona, czy rozpocząć wysyłkę do nowego klienta.
-Tak właśnie myślałam. Zamek nie obroni więcej niż same drzwi. No może najbliższe kilka cegieł. Poza tym na pewno ci z SLM mają znajomości i znajdą sposób, żeby to wszystko obejść, jeżeli tylko zajdzie taka potrzeba. - Nie potrzebowała, a wręcz nienawidziła złudnej nadziei dlatego cieszyła się, że Zagumov nie mydlił jej oczu jakimiś bajeczkami o cudownej ochronie, jaka miała tutaj miejsce. Jak był syf w magicznym świecie, każdy ostatnio widział i naprawdę trzeba było być ślepcem, by dać się w podobny sposób zwodzić.
-Myśli Pan, że Prorok Codzienny, coś by tutaj zdziałał? Może warto poprosić o udzielenie wywiadu, czy dwóch? W końcu wam raczej nie odmówią, prawda? - Sama nie była wielką fanką tej gazety, od kiedy jej zdjęcie zaręczynowe pojawiło się w jednym z numerów, ale wiedziała, że media mają moc i mogą naprawdę pomóc Ministerstwu nieco ocieplić wizerunek, by ludzie wiedzieli, że coś faktycznie w temacie ich bezpieczeństwa się dzieje.
-Och, nie wiem czy dodatkowe lekcje wchodzą w grę. Szkolny harmonogram jest już i tak dość napięty, a wiele młodych uczniów raczej nie jest chętna do kolejnych godzin w sali od zaklęć. Widzę jednak, że dużo osób ćwiczy na własną rękę, co może też być pomocne. Może zorganizowanie koła pojedynków mogłoby nam pomóc podczas ewentualnego zagrożenia... - Zaczęła myśleć na głos, bo choć miała nadzieję, że Biuro Bezpieczeństwa nie zawiedzie i uważała pomysł Borisa za dość dobry, wątpiła jednak, by wszyscy podobnie patrzyli na tę propozycję. Ludziom i tak już uciekały chęci do życia na samą myśl o dodatkowych obowiązkach.

Już miał przeć naprzód, już złość zupełnie zawróciła mu w głowie, gdy nagle poczuł, że… ktoś wyczarował na uniesionej ręce świetlistą linę. Po raz pierwszy od kilku dobrych minut rozejrzał się dookoła. Dzieci, nastolatkowe, dorośli - wszyscy patrzyli właśnie na nich. A tym, który ośmielił się skierować przeciwko niemu różdżkę był nie kto inny jak.
- Nico - wymamrotał cicho, czule i z przejęciem. Co jak co, ale takiej zdrady to się nie spodziewał! Co on tutaj robił? Carajo! Upuścił tulipan, a czar związał obie jego ręce przy ciele.
Dalej był wkurwiony, ale teraz doszedł jeszcze szok. Ciężko dyszał i rozejrzał się wokoło. Wszyscy zgromadzeni w pubie patrzyli na nich z przerażeniem. No tak, teraz musiał przyznać, że trochę go poniosło. Kto wie, co by się tutaj działo gdyby nie interwencja Nicholasa.
- Mógł mnie nie prowokować. - Nie zadawał głupich pytań, to nie było teraz istotne. Skąd się znacie? Co tutaj robisz? Czemu mnie powstrzymałeś? Jednocześnie tym krótkim komunikatem jasno dał do zrozumienia, kto tu pierwszy zadał cios. Świetliste pręty ograniczały nie tylko jego swobodę ruchu, ale i uciskały dumę.
- Puść mnie, już nie będę. - Gdyby wzrok mógł zabijać, Solberg już dawno padłby trupem. Díaz dopiero teraz spojrzał uważnie na nóż, który wydawał się niezwykle ostry i ten żałosny tulipan, który upuścił już na ziemię, przestał być taki groźny w jego głowie. Przeniósł harde spojrzenie na byłego Gryfona, ale ono natychmiast złagodniało. Oczywiście, że był na niego zły ale wiedział, że w gruncie rzeczy należy mu się wdzięczność. - Nico, chodźmy stąd.
Nie przemyślał sprawy, zdradzając kolejny fakt - panowie się znali. Mógł być pewien, że Max wykorzysta to przeciwko niemu, ale teraz na to srał. Wszystko go bolało i chciał do domu. A nie miał wcale ochoty być teraz sam.

+

W przeciwieństwie do Diaza, Maxa mało co obchodziły skierowane na nich spojrzenia. Dyszał ciężko, wpatrując się w niego z niemniejszą agresją niż przed chwilą, choć przez zaklęcie Nicholasa, nie mógł nic więcej zrobić. Nóż wciąż mocno trwał w jego uścisku, ale co z tego, gdy zostały mu odebrane wszelkie możliwości ruchu.
-Nawet nie masz odwagi na szczerość. I kto tu jest zasranym gówniarzem? - Zignorował stojącego przed sobą Seavera, wychylając się ponad jego ramię i mówiąc wprost do Antoniego. Co jak co, ale to akurat Díaz pierwszy wyskoczył z łapami, a że nie potrafił wyprowadzić celnego ciosu to nie była już wina Maxa.
-Puść go. Nie widzisz, że chłopiec się dusi? - Przedrzeźnił przeciwnika, na pół sekundy spoglądając w twarz Seavera. Oczywiście, że Nicholas miał rację. Miedzy sobą mogli drzeć koty, ale wokół pełno było uczniów Hogwartu, którzy albo uciekli, albo siedzieli przerażeni gdzieś w kącie. Niestety, Max niewiele robił sobie z ich obecności, świadomie lub nie, wbijając sobie ostrze sztyletu w udo, z którego pociekła krwawa stróżka. Niewielka, ale wystarczająca, by nieco chłopaka uspokoić.

Nicholasowi serce zmiękło, kiedy usłyszał swoje imię z tych obłędnych ust, o których śnił od wielu nocy. Ulżyło mu, że Díaz ochłonął, czego chyba nie można było powiedzieć o Solbergu, którego ostry język wciąż zadawał rany. Seaver odwrócił się do Tonio i szepnął do niego:
- Zaczekaj na mnie przed wejściem. Proszę.
To naprawdę była prośba, choć zdawało się, że w tej sytuacji to Nico był górą. Kiedy miał pewność, że Díaz spełni jego prośbę, rozwiązał go i zaczekał, aż ten wyjdzie, a potem podszedł do Maxa.
- Przepraszam, ale nie mogłem pozwolić, żebyście... - nie dokończył, kręcąc tylko głową. Żeby co? Żeby się pozabijali? Czy byliby do tego zdolni? Nóż i tulipan nie napawały w tym temacie optymizmem. - Cały jesteś? Nic poważnego ci nie zrobił?
Ostatnie pytania zadawał już zdejmując zaklęcie. Nie był mistrzem leczenia, ale jakakolwiek pomoc byłaby lepsza niż wysyłanie Solberga do domu w stanie zagrażającym zdrowiu lub życiu. Ostatecznie mógł wezwać czaropogotowie, prawda? Ale wolał najpierw spytać.

ZT dla Antonio

Fakt, że ta dwójka wyraźnie była sobie w jakiś sposób bliska zdecydowanie był wart zapamiętania i Max miał zamiar zachować ten szczegół w swojej pamięci. Skoro wspomnienie Fire (a przynajmniej tak myślał, że o nią chodziło) mogło tak odpalić Diaza, to może i Nicholas był w jakiś sposób jego słabym punktem.
-Hijo de puta! - Zawołał jeszcze za Diazem, opluwając go na do widzenia, gdy przechodził w miarę blisko. Dopiero po chwili dwudziestolatek był w stanie zwrócić się do Nicholasa, który już go rozwiązywał, co zdecydowanie było błędem, gdy Max wciąż jeszcze był wkurwiony na przemytnika.
-Ani słowa Harmony, rozumiesz? - Wycedził, przykładając czubek sztyletu do jego brody, by następnie obrócić ostrze w dłoni i schować je tam, gdzie zazwyczaj było przechowywane. -Nic mi nie jest. - Dodał po dłuższej chwili, opierając się dupą o najbliższy stół i palcami grzebiąc sobie w nacięciu na udzie.

Czy rozwiązanie Maxa było błędem, czy nie, Nicholas nie mógł postąpić inaczej. Nie wykonał też żadnego ruchu, kiedy ten przyłożył sztylet do jego brody. Zmroziło go, owszem, bo zbyt często ostrze kaleczyło jego ciało, by mógł pozostać nań obojętny. Miał jednak silne poczucie, że Solberg ocalił mu życie, więc miał prawo je również odebrać. Dlatego wyłączając instynkt samoobrony czekał na to, co chłopak postanowi.
- Wiesz, że nie musisz mi grozić, żebym spełnił twoją prośbę, prawda? - spytał cicho, wyraźnie pijąc do tego, co się wydarzyło nad jeziorem w Dolinie Godryka. - Harmony się nie dowie. Przynajmniej nie ode mnie.
A Seaver zawsze dotrzymywał słowa. Kiedy Max się oparł o stół, Nico podszedł i unosząc lekko różdżkę wskazał ranę chłopaka.
- Mogę? Ktoś bardzo uzdolniony nauczył mnie jak łatać rany.
Nicholasa przygnębiała cała ta sytuacja. Tyle zawdzięczał Maxowi, a teraz miał pełną świadomość tego, że może zostać za jego sprawą orężem wymierzonym w Tonio. Czuł się jak skazaniec i wiedział, że niewiele rzeczy mogłoby poprawić jego sytuację. Wszystko miało swoje konsekwencje. A przyjemność pływania... czy aby na pewno była warta tego, co mogło się stać?

Nie spodziewał się takiej reakcji po Nicholasie. Zresztą, sam reagował jeszcze pod wpływem złości i krążącej w jego żyłach adrenaliny. Dopiero komentarz czarodzieja sprawił, że nieco ochłonął.
-Sorry. - Mruknął, chowając ostrze. Fakt, to nie Nicholas go przecież wkurwił i to nie jemu należały się te wszystkie groźby. To nie jego krew chciał przecież przelać, a tego zadufanego w sobie idioty, którego Paco z jakiegoś powodu uważał za swojego przyjaciela. Max skinął jeszcze głową w niemym podziękowaniu za dyskrecję, bo ciężko było mu jeszcze całkiem zmienić nastawienie na pozytywne.
-Trzymaj się od tego kretyna z daleka, dobrze Ci radzę. - Pozwolił Seaverowi zająć się swoją raną, z której wyjął ubrudzone krwią palce. Nie skomentował tego dość miłego komplementu, łypiąc wrogo na drzwi, za którymi zniknął Díaz. Nie przypuszczał, że mężczyzn może łączyć coś bliższego, choć ich interakcja sprzed chwili zasiała w umyśle Maxa wiele wątpliwości, które chętnie by rozwiał.

Seaver nie komentował. Skinął tylko głową na znak, że przyjął przeprosiny do wiadomości, chociaż wcale nie uważał ich za konieczne. Niemniej jednak stanowiły dla Nico sygnał, że Solberg ochłonął, co było pocieszające. Jakiś czas w milczeniu leczył skaleczenie zaklęciem  Vulnus Alere, słuchając tego, co miał do powiedzenia Max.
Kretyn? Z pewnością to było jedno z ostatnich określeń, które użyłby w stosunku do Antonio. Díaz dał mu się poznać wyłącznie od dobrej strony, a Nico patrzył na Katalończyka oczyma pełnymi dopiero rozkwitającego zauroczenia, w czasie gdy było ono najsilniejsze, najmniej skore do kompromisów, za to gotowe usprawiedliwiać wszystkie przejawy niedoskonałości.
- Nie przypadliście sobie do gustu - stwierdził oczywistość, czyszcząc za pomocą Tergeo plamę z krwi i za pomocą reparo załatał ubranie Maxa. - Czasem tak wiele zależy od odpowiedniego czasu i miejsca...
Westchnął i pokręcił głową do własnych myśli. W pierwszej chwili nawet nie kusiło go, by pociągnąć Solberga za język, chociaż miał właśnie pierwszą okazję, by spojrzeć na Tonio przez cudze oczy. Ale nie chciał. Odrzucał podświadomie myśl, że Díaz mogł nie być tak doskonały, jakim Nicholas go obecnie widział. Ale może gdzieś w sercu zakiełkowała mu nuta niepewności? Kto wie?

Z ulgą przyjmował milczenie Nicholasa. Nie potrzebował zbędnej rozmowy a już na pewno nie miał zamiaru wysłuchiwać wybielania Antonio, który cały aż ociekał gównem, choć próbował je zamaskować. Niestety, katalończyk zdecydowanie nie posiadł tej samej charyzmy i opanowania co Paco, przez co tak łatwo dał się sprowokować młodemu eliksirowarowi, z czego ten drugi miał niemałą satysfakcję. A przynajmniej dokładniej w ten sposób Max Antioniego postrzegał.
-Nie wiem, jaki kit Ci wciskał, ale jestem pewien, że były to same bzdury. - Prychnął, bo z wypowiedzi Seavera wywnioskował, że ten zdecydowanie ma o Diazie inne, bardziej pozytywne zdanie, a to się nie godziło, skoro prawda była zupełnie inna. -Wykorzysta Cię do tego, co chce, a potem wyjebie jak ostatniego śmiecia. Tacy jak on nie potrafią inaczej. - Wyrzucał z siebie cały jad, jaki miał w sercu, choć przecież sam wiedział, że sprawy nie zawsze są tak czarno-białe, jak wyglądały. Paco nie był za wiele lepszy od swojego przyjaciela, a jednak zdołał rozbudzić w dwudziestolatku pozytywne uczucia i przywiązać go do siebie niczym innym, jak miłością, której Max tak bardzo się przecież obawiał.

Ręka Nicholasa drgnęła, gdy usłyszał tak ostrą, bezwzględną krytykę względem Diaza. Bolały go słowa Maxa, ale przecież nie mógł mieć mu ich za złe. Miał ogromną słabość do Katalończyka, ale nie mógł być kompletnie głuchy na to, co mówił ślizgon. Z oporem, czując niechęć do odpowiedzi, którą spodziewał się uzyskać, ostrożnie podjął temat, który sam najprawdopodobniej nie mógł zniknąć.
- Ciebie tak potraktował? Wykorzystał i porzucił? - spytał, marząc o odpowiedzi przeczącej. Nie wiedział czy zniósłby fakt, że akurat Max padł ofiarą podłego zachowania Antonio. Nie mówiąc o tym, że sam fakt podłości Diaza był odrzucający sam w sobie.
Różdżka Seavera przesunęła się nad zakrwawioną dłoń Solberga i ją także oczyściła zaklęciem. Przez cały ten czas Nicholas nie patrzył w oczy chłopaka, nie chcąc dodatkowo narażać się na nienawiść, którą z całą pewnością by tam ujrzał. Wolał się skupiać na zaklęciach, które doprowadzały jako tako stan Maxa do ogólnego porządku.

Max z kolei czuł się średnio komfortowo, gdy Nicholas leczył jego rany. Wiedział jednak, że musi walczyć z samym sobą i pozwolić na to, by czarodziej działał swoje cuda. Solberg w tym czasie skupiał się wciąż na przeciwniku, którego nie było już nawet w tym lokalu, ale ciągle wywoływał w chłopaku żywe emocje i to niestety nie z tych pozytywnych.
-Mnie? - O mało się nie zakrztusił, gdy prychnął, równocześnie praktycznie wybuchając śmiechem. No tego jeszcze brakowało, żeby posądzono go o podobne koneksje z tym zasrańcem. -W życiu nie dałbym się dotknąć takiemu śmieciowi. Już i tak ma szczęście, że wyszedł z tego ze wszystkimi kończynami. - Splunął ponownie gdzieś obok nich, okazując żywą pogardę dla człowieka, jakim był Antonio Díaz. Naprawdę, nie miał pojęcia, jak Paco mógł liczyć, że kiedykolwiek się dogadają, skoro jego kumpel był tak ogromnym śmieciem, a Max... Cóż, Max do najbardziej taktownych i cierpliwych też raczej nie należał i nic nie zapowiadało, by w najbliższym czasie miało ulec to zmianie. -Wsadziłbym mu ten sztylet w dupę tak głęboko, że przy okazji wyciąłbym mu migdałki. - Burknął bardziej do siebie niż do Nicholasa. Zdecydowanie nie potrafił całkiem ochłonąć. Nie teraz.

Ulżyło mu. Naprawdę mu ulżyło, aż prawie westchnął uspokojony. Co prawda nadal niechęć Solberga była niepokojąca i żywa, ale może dało się to zrzucić na emocje po bójce, która dopiero co miała miejsce? Nieco spokojniejszy podniósł wzrok na twarz Maxa, oceniając obrażenia. Pod okiem tworzyła mu się już całkiem pokaźna śliwa, raczej nie niebezpieczna, ale kto to tam wie?
- Na sińcach się nie znam. Może następnym razem powinienem się wpakować pod bijącą wierzbę zamiast na lanternsharka? - pozwolił sobie na żart dla rozluźnienia atmosfery, ale jak zwykle uśmiech nie sięgał jego ust. Wreszcie jednak nie mógł wytrzymać tych półsłówek i niedomówień, i spytał. - Co Antonio ci zrobił, że aż tak go nie możesz znieść?

-Nie przejmuj się. Wyglądałem znacznie gorzej, uwierz mi. - Powiedział nieco luźniej, machając ręką na jakieś tam sińce. Przynajmniej nie wypluwał krwi i nie potrzebował hospitalizacji, tyle mu wystarczyło. No i nie babrał się w swojej własnej ranie, co też nie było bez znaczenia dla jego psychiki. -Lepiej następnym razem się nie pchaj pod nic, bo Remka mnie wypatroszy. - Zauważył logicznie, powoli nieco łagodniejąc i rozumiejąc, że nie powinien wyżywać się na Nicholasie, który zdecydowanie nie był Diazem i próbował mu pomóc zamiast przypierdolić.
Temat jednak ponownie spadł na katalończyka i Solberg nie miał za bardzo zamiaru się oszczędzać w kwestii tego, co o nim myślał i czuł w stosunku do niego, więc skoro Seaver zapytał, postanowił mu odpowiedzieć. -Poza tym, że ma głowę tak głęboko w swojej dupie, że już bardziej się nie da i jest aroganckim idiotą, który ma o sobie niesłusznie wysokie mniemanie? A no i poza tym, że mi groził i rzucił się na mnie z pięściami? Kompletnie nic. - Streścił po krótce całą sytuację, pomijając te fragmenty, gdzie sam raczej nie zasypywał Diaza czułymi słówkami i co rusz prowokował go, sprawdzając, gdzie mężczyzna ma te nieprzekraczalne granice.

- Taaa, rzeczywiście lepiej nie wciągać w to Rems - rzucił pogodnym tonem Nicholas, ale potem zmarszczył brwi do swoich myśli. - Lepiej w ogóle jej o tym nie mówić.
Ustalili to już wcześniej, ale nagle Seaver poczuł, że naprawdę mu zależy na tym, żeby nie wciągać w to kuzynki. Zwłaszcza po... no, nieistotne. Nico wysłuchał Solberga uważnie, ale interpretował jego słowa po swojemu. Chłopak nie miał żadnych konkretów, wyglądało to na dość mocną wzajemną antypatię i tyle. A co do tego "kompletnie nic" miał uzasadnione wątpliwości po tym, jak Max napluł na wychodzącego Katalończyka.
- Mam nadzieję, że więcej do tego nie dojdzie - powiedział zupełnie szczerze, a potem rzucił na Sooberga pełne troski spojrzenie. - Dasz sobie rade?
Kiedy uzyskał potwierdzenie, pomógł w pobieżnym uprzątnięciu szkód poczynionych w trakcie bójki, a potem zamienił z karczmarzem kilka słów, żeby mieć pewność, że nie będzie wnosił żadnych oskarżeń ani nic  tego typu. Na koniec poprosił Solberga, by dał mu się najpierw zawinąć z Tonim, żeby nie prowokować dalszych spięć, a potem wyszedł przed pub, mając nadzieję, że Díaz rzeczywiście na niego zaczekał.

ZT dla Nico i Maxa

+

Ze wszystkich dostępnych dla niego miejsc pracy, to było chyba najlepsze. Mało tego, było najlepszym miejscem ze wszystkich pubów i barów, w jakich pracował. Nie dość, że Trzy miotły był pubem same w sobie, to jeszcze klientela była magiczna, nie trzeba było się tajniaczyć z magicznym wspomaganiem pracy. Nie bez znaczenia pozostawał "studencki" klimat tego miejsca.
Tim uśmiechał się do klientów, żartował, czasami słuchał ich historii, jak to barman. Zupełnie nie miał problemu z tym, że tutaj ruch był niemal cały czas. Dzień mijał dzięki temu szybko, a gryfon wracał do dormitorium zmęczony, ale zadowolony. Nierzadko wpadał ktoś znajomy i
wtedy było jeszcze fajniej. Ale jak na razie, tego akurat dnia nie było nikogo, kogo znałby bliżej niż na "cześć".

I wtedy pojawił się on.
Nicholas przyszedł Pod Trzy Miotły zgodnie z obietnicą, którą dał kiedyś kuzynowi, ale tez dlatego, że po prostu potrzebował trochę się zrelaksować. Przeprowadzka nie była karkołomna, w końcu Nico nie posiadał zbyt wielu własnych rzeczy, poza pamiątkami z Venetii, ale jednak dla psychiki była to znacząca odmiana, tym bardziej że dopiero co wyszedł ze szpitala i jeszcze nie całkiem się odnajdywał w nowej rzeczywistości.
- Hej Tim - przywitał kuzyna, którego widział po raz pierwszy od miesiąca. Nie opowiadał mu o swoim pobycie w szpitalu, jak z resztą prawie nikomu. Wyjątkiem była Verka, która sama wezwała do niego ratowników, no i Remcia, przed którą takie coś po prostu nie mogło się ukryć. A czy Tim powinien wiedzieć? Był taki pozytywny, taki optymistyczny, taki na swój sposób niewinny, że Nicholasowi krajało się serce na samą myśl. Podszedł do baru i rozsiadł się przy nim wygodnie. - Przygotujesz kuzynowi świeży sok z dyni? Sezon na nie w pełni, szkoda nie korzystać.
Zaczął rozkładać swoje rzeczy, czyli szkicownik i ołówki i zabrał się za przeglądanie zamówień na amulety, które mu ostatnio wpadły w ręce. Ostatnio szczególnym zainteresowaniem cieszyły się amulety chroniące przed złymi duchami i upiorami, które niedługo miały obchodzić swoje przerażające święto.

Ruch był nadal spory, ale nie było jakoś specjalnie ciężko. Tim był istotą towarzyską, lubił ludzi, nawet jeśli było ich dużo naraz. Oczywiście, zdarzały się sytuacje konfliktowe, ale niezbyt często i udawało mu się je rozładowywać mniej lub bardziej skutecznie.
Nagle do pubu wszedł Nico. Jego akurat nie spodziewał się dzisiaj, bo nie miał z nim kontaktu od miesiąca. Dowiedział się, że nic kuzynowi nie jest, więc nie drążył sprawy. Nico po swoich przejściach mógł mieć zwyczajnie potrzebę świętego spokoju od ludzi. Zwłaszcza tak ekstrawertycznych jak Tim, który wiedział, że nadmiar jego entuzjazmu potrafi się niektórym znudzić. Ale nikomu nie odmawiał do tego prawa.
- O, Hej Nico. Ze sto lat cię nie widziałem. Daj mi sekundę - Zawołał entuzjastycznie jak tylko starszy Seaver usiadł przy kontuarze. Akurat obsługiwał innego czarodzieja, kiedy tamten wszedł, więc sprawnie dokończył, żeby spokojnie wrócić do ulubionego kuzyna.
- Nie ma sprawy. Sok z dyni raz! Na pewno sam sok, bez dodatków. - mrugnął porozumiewawczo, ale zabrał się za przygotowanie napoju, tak jak został zamówiony.

// @Nicholas Seaver

- Na pewno, Tim. Biorę teraz trochę eliksirów, a alkohol mógłby wchodzić z nimi w jakieś reakcje, których zupełnie nie rozumiem. - powiedział Nicholas, czując ciepełko w sercu. Taki szczery, dobry dzieciak. Nic dziwnego, że kiedyś byli sobie bliscy. Może nadal mogliby tacy pozostać? Postanowił dyskretnie wybadać grunt. - Czy Veronica mówiła ci co się ze mną działo?
Nico zdawał sobie sprawę, że rozmawiając z pracującym barmanem człowiek godzi się na częste przerywanie wątku, tym bardziej, że Trzy Miotły były szczególnie obleganym lokum. Kuzyn poszedł robić swoje, a starszy z Seaverów zabrał się za analizowanie priorytetowego zamówienia. Amulet ochronny wymagał paru zaklęć i run, ale Nicholas w tej chwili zamierzał sie skupić przede wszystkim na stronie wizualnej. Chciał, żeby jego wyroby były małymi dziełami sztuki, a że rozwijał się w rysunku coraz bardziej, szło mu to coraz lepiej. Tym razem postawił na wizerunek kruka, ale nad szczegółami dopiero teraz zamierzał popracować.

Wzrok Tima wyraźnie spoważniał na chwilkę, kiedy usłyszał o eliksirach. Nie trzeba być geniuszem, żeby połączyć fakty. Nico był poza zasięgiem kawał czasu, a teraz przyjmował eliksiry. Musiał się rozchorować, biedak. Już chciał się dopytać, co za choróbsko go dopadło, kiedy Nico sam zadał pytanie i to z tych zaskakujących i niepokojących jednocześnie. Brzmiało, jakby jego własna siostra coś przed nim ukryła. Nie pierwszy i pewnie nie ostatni raz. Verka miała swoje własne podejście do różnych rzeczy, między innymi do tego, o czym powinien wiedzieć lub nie, jej rodzony starszy brat. Niestety nie miał w tej chwili możliwości, żeby zbadać temat, bo praca wzywała. Po podaniu soku z dyni Nicolasowi musiał lecieć do kolejnego klienta. Ale gdy już się uporał z zamówieniem, zgarnął umyte szklanki i szmatkę, żeby je powycierać i wypolerować. Co było doskonałą okazją do pogadania.
- No właśnie niewiele. Ale nie zdziwiłbym się, gdyby uznała, że to nie moja sprawa, albo, że sam mi powiesz. - po tych słowach popatrzył badawczo na Nico, jakby oczekiwał rozwinięcia wypowiedzi.

Nicholas chciał wykorzystać motyw kruka jako mądrego obrońcy. Musiał go najpierw rozrysować, żeby wiedzieć jak to rzeczywiście będzie się prezentować. Machnął z grubsza kilka szkiców, a potem rzucił zaklęcie wprawiające rysunek w ruch. Średnio spodobał mu się efekt, więc zaczął kombinować jeszcze na różne inne sposoby, aż wreszcie uświadomił sobie, że Tim znów do niego podszedł. W sam raz w momencie kiedy kuzyn zaczął odpowiadać na jego pytanie.
- Byłem w szpitalu kilka tygodni, to ma związek z moją kilkuletnią nieobecnością. Ale już jest w miarę dobrze, Tim. Po prostu nie chciałem, żebyś był wykluczony z tej informacji. - powiedział Nicholas, zastanawiając się czy w ogóle dobrze robi. - Tim, co myśmy robili jako dzieciaki? No wiesz. Kiedy jeszcze wszystko było jak powinno.

Szpital? No, to musiało być coś poważnego, ale nie był w stanie znaleźć związku pomiędzy zaginięciem kuzyna i koniecznością pobytu w szpitalu. Możliwe było, że jakieś zdarzenia z tamtego czasu spowodowały komplikacje. Jakkolwiek było, jeśli Nico sam nie chciał się na ten temat rozgadywać, to Tim nie zamierzał naciskać. Polerując kolejny kufel, zastanawiał się nad odpowiedzią na pytanie. Niby była prosta, ale musiał ją zamknąć w możliwie niewielkiej ilości słów. A to nie łatwe kiedy mówi się o wielu latach przyjaźni.
- Wiesz co. Łatwiej powiedzieć, czego nie robiliśmy - Zaczął z szerokim uśmiechem. Wspomnienia dawnych lat zawsze wywoływały u niego dobry nastrój. A samo pytanie oznaczało olbrzymi postęp w ich aktualnej relacji. Nico nadal wydawał się skryty i jakby chwilami nieobecny, ale już nie był oschły, ani najeżony na zapas.
- Jak byliśmy mali, bawiliśmy się w przygody, a potem zaczęliśmy je przeżywać naprawdę na statku twoich rodziców. Mam czasami wrażenie, że  z nimi i z tobą przeżyłem więcej niż z własną rodziną. Byłeś dla mnie jak starszy brat, którego nie mam. Nadal tak na ciebie patrzę, Zwłaszcza teraz, kiedy ja jestem studentem, dorabiającym w pubie, a ty masz poważna, odpowiedzialną pracę. - Zamilkł na krótką chwilę, bo nie wiedział, czy powinien mówić to co mu się cisnęło na usta, ale wahanie nie trwało długo.
- Brakuje mi tego, brakuje mi tamtych nas. - powiedział poważnym tonem, który szybko zamaskował łobuzerskim uśmiechem.
- Może się skusisz na piwo kremowe? Ja stawiam. - Wyraźnie starał się zatrzeć wrażenie emocjonalności tego co powiedział. Nie chciał przytłaczać przyjaciela.

- Przygody czasem źle się kończą, Tim - powiedział Nico, marszcząc brwi i pochylając się nad szkicownikiem. Chwilę bazgrolił kruka w innym ujęciu, myśląc o tym, czy oko z onyksu będzie miało dostatecznie dużą moc. Komponowało się idealnie, a w połączeniu z runami ochronnymi dawało silnie nordycki klimat, co pasowało do czarodzieja, który u niego zamówił amulet. Dopiero kiedy projektowanie trochę go zrelaksowało powrócił do rozmowy z kuzynem.
- Nie dzisiaj, Tim. Następnym razem. Teraz sok całkowicie mi wystarczy. - powiedział już spokojniejszym głosem niż za poprzednim razem. - Tim, a co powiesz na przygodę na mniejszą skalę? Może jakiś wypad do rezerwatu, albo w jakieś mugolskie miejsce? O której kończysz pracę?

Zawsze niby wiedział, że każda przygoda to ryzyko. Ale od pewnego czasu, to znaczy od zaginięcia Nico i jego rodziców, a potem jego dziadków, to ryzyko nabrało bardizej namacalnego charakteru. Dla Jego kuzyna musiało być czymś aż nadto namacalnym. Nadal posiadł tylko strzępki wiedzy na temat tego, co przeżył kuzyn, ale samo to już mu wystarczyło, żeby podejrzewać, że przyjaciel preferuje teraz spokojniejsze rozrywki niż dalekie wyprawy w nieznane.
Stracił wymówkę w postaci suszenia szkła, bo zwyczajnie nie miał już czego suszyć ani polerować. Zostawił więc Nico na chwilę z jego pracą, żeby zając się swoją. Obsłużył parę osób, dopiero wtedy odpowiedział na propozycje.
- No pewnie, prawdę mówiąc po mojej wycieczce do biblioteki, też chwilowo nie potrzebuje adrenaliny. Jeszcze jakaś godzina i mogę się zrywać.
Spontaniczność tej propozycji była przyjemnie zaskakująca. Świadczyła bowiem o tym, że Nico to nadal Seaver z krwi i kości, nawet jeśli po przejściach.

Nicholas rzeczywiście zajął się swoją robotą i zaczął szkicować kolejne projekty, skoro pierwszy miał już za sobą. Drugi amulet był innego rodzaju. Nie tyle odstraszał duchy, co ostrzegał przed ich obecnością. Korzystać z niego miała głucha czarownica, więc sygnał nie mógł być dźwiękowy, mimo iż Seaver miał w głowie cudny projekt wilka wyjącego po wyczuciu. Miał więc do wyboru temperaturę albo wibracje. Ostatecznie zdecydował się na połączenie obu z nich. Amulet w formie wisiorka powinien stykać się ze skórą, żeby efekty były wyczuwalne, dlatego Nico zaczął projektować bardzo specyficzny kształt, który najlepiej dopasuje się do ciała.
W międzyczasie zaczął rozmawiać z Timem i tak jakoś zleciał im czas do końca zmiany Tima, po której Nicholas spakował swoje rzeczy i ruszył do Przystani, by odłożyć szkice do reszty dokumentacji.

Strój

Podczas zakładania się z Saskią przed meczem, naprawdę miał nadzieję, że ten pierwszy mecz jako kapitan będzie jego wygranym.
Los jednak jak widać chciał inaczej i to jego towarzyszka była szczęściarą tego wieczoru.
Mimo to obietnicy musiał otrzymać, choć nie widziało mu się kupowanie tego piwa z uśmiechem na twarzy.

Przed samym w sobie spotkaniem w pubie, zdołał się jeszcze umyć i przebrać w coś logicznego, aby przypadkiem nie pójść tam w swojej koszulce drużyny.
Ubrał się dość elegancko, ale wygodnie tak aby przypadkiem nie było mu szkoda zostania oblanym alkoholem przez kogoś w barze.

Był na miejscu parę minut przed czasem i na spokojnie zasiadł przy barze w oczekiwaniu na Panią Kapitan.
Chciał już wysłać jej wiadomość przez wizzengera o swojej obecności, jednak przy którymś z kolei dźwięku otwierających się drzwi rozpoznał dziewczynę i pomachał do niej, dając jej znać gdzie jest.

Ubranko

Wygrali. Miała ochotę trąbić o tym całemu światu. Każdego, kogo mijała złapać za dłoń i przekazać mu nowinę, że ona - Saskia, być może w małym stopniu przyczyniła się do kontynuowania krukońskiej tradycji w wygranych meczach quidditcha. Że nie poległa, jako kapitan, czego obawiała się najbardziej, chociaż pewnie nikt, poza nią samą, by tak nie pomyślał, gdyby przegrali. Zastanawiała się, czy Elijah oglądał mecz i - jeśli tak, to czy był z niej chociaż trochę dumny. Ba, w pierwszym odruchu zastanawiała się nawet, czy nie poinformować Brooks, że jej wiara w saskowe możliwości nie spełzła na niczym. Pomyślała nawet o Aslanie. O swojej siostrze. O jednym ślizgonie. I gdy tak przeskakiwała w myślach po osobach, uświadomiła sobie, że nie istniał nikt, z kim mogłaby się podzielić swoim szczęściem, nikt, kto by tę jej radość pomnożył. Ta świadomość zmroziła ją od środka. Bo kiedy pozory mogły wskazywać na coś zupełnie odwrotnego, tak naprawdę była samotna. Pozostawiona.
A mimo to, wzięła szybki prysznic, wilgotne ciało chowając w ciepłym, przydużym swetrze. Naciągnęła na łydki za cienkie jak na tą porę roku rajstopy, spódniczkę zapięła guzikiem z boku biodra. Ciężki, jesienny płaszcz chronił ją przed wiatrem, ale nie przed deszczem, kiedy pokonywała drogę do Hogsmeade. Właściwie chciała się teleportować spod bramy, ale uznała, że spacer dobrze jej zrobi. Trochę ochłonie. Większość drogi pokonała z dłonią nad głową, prowizoryczną osłoną przed kroplami deszczu, ale gdy przekraczała próg Trzech Mioteł, ciężko było nie spostrzec, że kosmyki kręcą się we wszystkie strony. Szczególnie te przy twarzy tworzyły przez wilgoć niewielkie sprężynki.
Od razu zauważyła Jin-woo. On też ją widział. W tej samej chwili przywołała się do porządku, przyklejając do ust typowy dla siebie uśmieszek, z uniesionym podbródkiem maszerując w jego stronę.
— To co, opijamy zwycięstwo czy topimy smutki? — zapytała zawadiacko, wciąż w płaszczu opierając się plecami o bar, a łokcie kładąc na blacie. Właściwie czemu nie to i to. Głos jej nieco drżał, bo struny głosowe regenerowały się wolniej, niż by tego chciała. Przez to też nie mówiła za głośno. — No i... spóźnione wszystkiego najlepszego! Wiesz, z okazji T-twoich urodzin.

Choć był tam przed Saskią to zdecydował się nie zamawiać jeszcze trunków, między innymi ze względu na to, że nie miał pojęcia czego ta sobie zażyczy.
Mimo to zamówił im po szklance wody, którą zresztą podano im w momencie gdy dziewczyna zasiadła i zaczęła konwersacje.
- Jak dla Ciebie to będzie toast z okazji wygranej, to dla mnie również. Raz jeszcze gratuluje wygranej - uśmiechnął się lekko.
Po krótkiej chwili wskazał dłonią na krzesło obok niego.
- To miejsce jest wolne, więc śmiało możesz usiąść - Dopowiedział jeszcze.

Nie spodziewał się tak nagłych życzeń urodzinowych, w końcu minął praktycznie tydzień.
Pominął jednak ten drobny fakt i ponownie uśmiechnął się, tym razem odwracając dodatkowo głowę. Niezbyt wiedział co ma zrobić w tym wypadku, jednak przypomniał sobie o tym co dostał od swojej przyjaciółki, Harmony.
- Dziękuje, no i nie martw się, że spóźnione. Nie mam ci nic za złe - zapewnił ją po czym wyjął z kieszeni spodni kartkę, którą dostał od Seaverówny. - Wiesz... Dostałem od Harmony w poniedziałek ten papierek i nie miałem czasu ci o tym powiedzieć, ale skoro już tutaj siedzimy... Czy chciałabyś może przyjść na moją imprezę urodzinową? Szczerze mówiąc to nie mam pojęcia zielonego kiedy ona będzie, jedyne co wiem od Remy to to, że odbędzie się ona w ten weekend więc w razie czego mógłbym wysłać ci sowę.- Dodał przy okazji pokazując jej zaproszenie jakie dostał od swojej przyjaciółki.

Schował kartkę i gdy tylko nadarzyła się do tego okazja, to poprosił barmana do siebie.
- Czego chciałabyś się napić? Zamówiłbym coś wcześniej, ale kompletnie nie znam twojego gustu - spytał w końcu i pod koniec podrapał się po karku nie wiedząc zbytnio jak mógłby się z tego tak w zasadzie wytłumaczyć.