Nicholas rozgładał się w najlepsze za jakimś dogodnym miejscem, kiedy niespodziewanie usłyszał zupełnie obcy głos wołający go po imieniu, w dodatku zdrobniale, jak ktoś, kto go znał od dawna. Zaraza. Czyżby kolejny Seaver? Kolejny... tak właściwie to dopiero drugi, bo Yuri stanowił trudny do jednoznacznego zakwalifikowania przypadek. Stanął i odwrócił się w stronę chłopaka w dość surferskim stylu. Wyglądał sympatycznie i miał w oczach coś z golden retrivera. A może to kwestia tych blond fal na głowie?
- Znamy się? - spytał uprzejmie Nicholas, robiąc krok w tył, dając tym samym znać, że nie jest skłonny do wylewnych powitań. Patrzył na obcego czujnie, gotowy odskoczyć, albo wyczarować barierę, jeśli zajdzie taka potrzeba i jeśli w jakikolwiek sposób poczuje, że jego strefa komfortu została naruszona. To znaczy naruszona jeszcze bardziej niż teraz, bo sam fakt bycia rozpoznanym przez kogoś, kogo widział pierwszy raz na oczy, była niezwykle drażniąca i nie poprawiła czarnowłosemu humoru.

On żyje! To naprawdę Nico! Tim był podekscytowany do granic możliwości. Patrząc z bliska, nie miał już najmniejszych wątpliwości, to był jego kuzyn, przyjaciel. To niesamowite, że spotkał go akurat tutaj, daleko od domu. Już nabierał rozpędu, żeby go uściskać z radości, ale coś w oczach Nicholasa zatrzymało go w miejscu. Patrzył na niego jak na zupełnie obcą osobę. I to pytanie, czy się znają. Tego się zupełnie nie spodziewał, bo i jak mogłoby mu to przyjść do głowy. Wychowali się razem, znali swoje dziecięce, a potem młodzieńcze sekrety. Ale coś musiało być z jego kuzynem mocno nie w porządku. Może uraz głowy? W każdym razie zatrzymał się w odległości przekraczającej zasięg rąk, żeby nie pogorszyć sytuacji. Jego szczęśliwy uśmiech mocno zbladł, chociaż nadal zdobił twarz chłopaka.
- Nico...to ja, Tim. Twój kuzyn. Wychowaliśmy się razem. Nie pamiętasz? - W głosie surfera pobrzmiewała dezorientacja, zabarwiona lękiem. 
Gdzieś z tyłu głowy Tima pojawiła się nadzieja, że Nico pewnie się zgrywa, może mam mu za złe, że przestał szukać.
- Ja chciałem cię szukać, ale mi nie pozwolili, bo byłem za młody. Nico, przepraszam.
Pod koniec wypowiedzi, Tim był bliski łez, co było słuchać.

@Nicholas Seaver

Dystans i rezerwa się pogłebiły, gdy zobaczył tę znajomą już dezorientację w oczach chłopaka. Co, z nim też się tak lubił, jak podobno miał się lubić z Rems? Nie kupował tego. Był zły, a kiedy usłyszał "zabronili mi", w jego oczach pojawiła się wściekłość. Zabronili, co? Wtedy kiedy ich potrzebował najbardziej, kiedy to właśnie na rodzinę powinien móc liczyć, kiedy wołał ich w snach na samym początku, zanim zaczął ich z nienawiścią wyklinać za to, co na niego sprowadzili.
- Nie. Nie pamiętam. - powiedział z jawną wrogością, ale kiedy usłyszał jak tamtemu drży głos, coś się w nim przełamało. Dla Harmony nie miał tyle wyrozumiałości. Tym bardziej dla Yuriego. Ale Tim... Nicholas nie umiał tego określić. Potrzeba ochrony uaktywniła się w nim zupełnie niespodziewanie, wręcz zmuszając go do zareagowania i do ukrócenia cierpienia kolejnego psidwakowatego stworzenia.
Nico podszedł do blondyna i bez cienia uśmiechu go objął, mocno zaciskając na nim ramiona.
- Już dobrze, młody. To nie twoja wina. Nie twoja cholerna wina, że świat jest taki posrany.
Mówił do niego cicho, trochę jak do dziecka, choć językiem zdecydowanie nie przystającym do małoletnich. Dał im chwilę, żeby ochłonąć samemu i dać ochłonąć Timowi, ale potem wycofał się, pilnując, by kuzyn nie skrócił dystansu. To objęcie było jednorazowe, było aktem dobrej woli, ale nie zaproszeniem do większej wylewności.
- Wiele się zmieniło, Tim. Ja się zmieniłem, tak przypuszczam. Nie pamiętam nic. Domu, rodziny. Ciebie. Jesteś dla mnie obcy. I obcy pozostaniesz, póki... Póki tego nie poukładam. Nie wiem o tobie nic, Tim.

On naprawdę nie pamiętał. Nie byłby zdolny zagrać takiej złości, tylko żeby się odegrać. Ta złość zabolała młodego Seavera. Tym bardziej że trafiła w głęboko zakopane poczucie winy, które teraz dało znać o sobie z dawną siłą. Co z tego, że jako dzieciak nic nie mógł zrobić, zwłaszcza sam.
A chwilę potem Nico go przytulił i zaczął pocieszać. To go zupełnie oszołomiło. Ale to nic, ważne, że to był sygnał, że da się coś z tym zrobić. Nie od razu, pewnie nie całkowicie, ale dawny przyjaciel go nie odrzucił. A to było więcej niż to, na co liczył chwilę temu. Może to był tylko odruch opiekuńczy, ale nadal dawał jakąś nadzieje. Pomimo tego, a może właśnie dlatego uszanował dystans, który wybrał Nico.
- Pewnie się domyślasz, że mam masę pytań. Ale chyba nie masz ochoty na nie odpowiadać na razie.  
Kolejna wypowiedź starszego kuzyna też zabolała. Ale nie miał pretensji. Przecież nie zrobił tego, żeby mu dowalić. "Tak, sporo się zmieniło, ale nie oznacza to, że zamierzam się poddać, kuzynie" - pomyślał Tim, a na głos, już spokojnie i poważnie powiedział:
- Dla mnie najważniejsze w tej chwili jest to, że żyjesz. Nie spodziewam się, że wszystko będzie po staremu, bo nie byłoby, nawet gdybyś wszystko pamiętał. Mam propozycję, spróbujmy poznać się od nowa i zobaczmy, co będzie. - Gdyby Nicholas pamiętał cokolwiek, pewnie by się dziwił, bo zarówno słowa jak i ton nie pasowały do dawnego Tima. Ale wszyscy się zmieniają, nawet tacy marzyciele jak Tim.

@Nicholas Seaver

- Domyślam się. I tego, że będę musiał przynajmniej na część z nich odpowiedzieć też się spodziewam. Brak odpowiedzi jest... Niewskazany. Przekonałem się o tym na Dniu Bzu. Poznałem tam Yuriego.
Poznał. To musiało być szokujące dla kogoś, kto widział tyle wspólnych treningów Nicholasa z Yurim, w niektórych nawet aktywnie uczestnicząc. No ale nic nie można było na to poradzić, że Nicholas każdego z nich musiał poznać praktycznie od zera.
- Słuchaj, skoro już tu jesteśmy... Przyszedłem tu głównie po to, by tworzyć wspomnienia. To port, a ja cholernie lubię wodę i statki. Skoro mamy się poznać, to może po prostu zróbmy coś tutaj? Nie wiem, poszukajmy atrakcji. Wykład na początku był całkiem spoko, może teraz znajdziemy czegoś co nam pozwoli wejść na jakąś łajbę?

Po początkowej wrogości zaczynało to wyglądać całkiem nieźle. Może nie doszli od razu do etapu braterskiej miłości po grób, ale zaproszenie do wspólnego zwiedzania było dla Tima bardzo budujące. Do tego stopnia, że na jego twarz wrócił jego chłopięcy uśmiech. Woda i statki, jednak pewne cechy Nico się nie zmieniły. Nadal był Seaverem, czego by o sobie nie myślał.
- Ja też lubię wodę, statki też, ale bardziej kocham deskę surfingową.  Tylko że nie widziałem tutaj jeszcze żadnej. Czyli statki są najlepszą opcją do wyboru. Dopiero przyjechałem, nie wiem jeszcze, co gdzie jest. Jak masz jakiś pomysł, to chętnie się przyłączę. Jak nie, to poszukamy czegoś sami, jak powiedziałeś to port i są tu statki. Na jakiś się dostaniemy. Może nawet za zgodą załogi.   - Tim mrugnął łobuzersko.
Oczywiście tutaj nie zamierzał się zakradać gdziekolwiek, bo wpadanie w kłopoty taki kawał od domu to kiepski pomysł. Ale gdyby jakimś zbiegiem okoliczności tak się zdarzyło, to...no cóż, przygoda to przygoda.

@Nicholas Seaver

Atrakcja: Wino, Gwiezdna nawigacja, Zadanie specjalne
Gwiezdna Nawigacja
Delfin perłowy: 19 - słońce
Czytanie gwiazd: 1
Żegluga: 18
Kostki zadanie specjalne: 4, D, Moc
Zdobyte i zakupione przedmioty: Bucentaur w butelce, trzy czekoladowe żaby,  Perłowy Sekstant oraz gondolowe astrolabium, +1 astronomia, butelka wina Bussola interna i butelka wina Luce stellare

Nicholas nie był wrogi celowo, po prostu nie był w stanie jeszcze na tym etapie wykazać się wylewnością. Trzymając bezpieczny dystans od Thomasa rozejrzał się za czyms bardziej oswietlonym niż pozostałe części portu. Owszem, wszystko tu się świeciło, ale niektóre miejsca tak jakby bardziej. W ten sposób znaleźli winną barkę, w której Nicholas zakupił dwie butelki wina. Jedną Bussola interna i jedną Luce stellare. Najchętniej kupiłby ich więcej, ale nie mógł sobie pozwalać na aż tak wielkie wydatki, dlatego odpuścił sobie zachciankę i zaczął rozglądać się za czymś mniej kosztownym niż wino po sto galeonów za sztukę.
Właściwie to rozglądanie się dookoła okazało się zbędne, bo kiedy tak chodzili z Timem bez celu snując co jakiś czas jakieś mało zobowiązujące rozmowy na temat pływania, wody i statków ogólnie, niespodziewanie podszedł do nich energiczny marynarz i zaczął zachęcać do wzięcia udziału w atrakcji, która już od pierwszej chwili wydawała się Seaverom interesujaca. A już zwłaszcza Nicholasowi, który kochał i statki, i delfiny, i gwiazdy. Wszystko ułożyło się wprost perfekcyjnie. Poszli na statki za przewodnikiem, ale kiedy już byli na miejscu, okazało się, że nie wystarczą dobre chęci i zamiłowanie, żeby sobie tutaj poradzić. Przede wszystkim Nicholasowi trafił się bardzo niezadowolony delfin perłowy który wyglądał tak, jakby nocne zabawy zdecydowanie nie były dla niego. Ewidentnie należał do stworzeń dziennych, a jego zachowanie wręcz utrudniało Nicholasowi stosowną nawigację. Sam z resztą nie był święty, bo tak naprawdę to zamiast patrzeć na to, dokąd płynie, zapatrzył się w gwiazdy, które sobie przecież tak bardzo ukochał.
Był zachwycony, w związku z czym wcale nie żałował, gdy się okazało, że łódka praktycznie stoi w miejscu. Zamiast tego zagapił się na spadające gwiazdy i wpatrując się w nie zaczął powtarzać w duchu życzenia, które w takich okolicznościach przecież musiały się spełnić, prawda?
Chciał odzyskać życie. Chciał odnaleźć szczęście. Chciał znów kochać i być kochany przez tych, ktorzy niegdyś byli mu drodzy, ale i przez nowych wspaniałych ludzi. Wreszcie chciał znaleźć swoje miejsce na świecie i ułożyć przyszłość pełną wielu dobrych wspomnień. Wreszcie marzył, z całej siły marzył, żeby zniknęły z jego ciała blizny, żeby przestał się bać dotyku i żeby oswoił się ze wspomnieniami bólu, radząc sobie z nimi raz na zawsze, by demony przeszłości przestały go nawiedzać i żeby odzyskał wewnętrzny spokój. To było bardzo wiele życzeń, ale i wiele spadających gwiazd, więc Nico czuł się upoważniony do rozrzutności w tym temacie.

Nie wypłynął za dobrze, ale dzięki temu znalazł się w pobliżu, kiedy dało się słyszeć rozmowę na temat tego jak wprowadzić do portu nadprogramowe statki. Nicholas był zachwycony, że może się wykazać i mieć pretekst do dłuższego spędzenia czasu na żaglowce, dlatego szybko zamienił delfina i popłynął we wskazaną stronę. Niestety dzisiaj coś mu wybitnie nie szło, bo nie dość, że trafił mu się kolejny nieudany delfin, tym razem taki z nadmiarem energii, z którą nie można było zrobić nic sensownego, to jeszcze na to wszystko zgasły latarnie i zagłówka Nicholasa stała się kompletnie niewidoczna dla pozostałych. Kapitan Seaver jednak nie na darmo urodził się na morzu. Z werwą zaczął działać, wyczarowując kulki światła, takie jak te, które pokazywał Anabell i której ich uczył w ostatnich dniach. No i trening w tej chwili zdawał egzamin, bo udało mu się wyratować sytuację, chociaż cala misja i tak poszła mu średnio.
Swoje jednak zrobił i gdy Chiara Partecipazio obdarowywała wszystkich śmiałków Perłowym Sekstantem oraz gondolowym astrolabium, wcale nie oponował. Ba, nawet wyciągnął z tego chwilę rozmowy z czarownicą na temat tworzenia statków! Był zachwycony i dumny z tego osiągnięcia, bo otworzył sobie dzieki temu drzwi do rozmów w przyszłości, a tych niewątpliwie było mu trzeba, jeśli zamierzał rzeczywiście w przyszłości zbudować swoją własną łajbę.
- No cóż, to by było na tyle, jeśli chodzi o dzisiejszy karnawał - powiedział do Thomasa, który przecież cały ten czas dzielnie mu towarzyszył. Niestety warunki, choć piękne, nie sprzyjały za bardzo konwersacjom na prywatne i bardzo osobiste tematy. A czarodziej chciał poświęcić kuzynowi tyle uwagi, na ile sytuacja go do tego zmuszała. Czyli sporo.
- Gotowanie średnio mnie interesuje, więc jeśli ty nie chcesz tam iść, to możemy sobie darować. Jakbyś chciał pogadać, proponuję inne miejsce, inny dzień. Dzisiaj jest już późno, za dużo wrażeń, za dużo wszystkiego. Może jutro po karnawale w wydretkowym sanktuarium? Co ty na to?
Połazili sobie jeszcze jakiś czas po barkach i nawet zatrzymali się na jakimś poczęstunku, ale nie składało się na nic poważniejszego. Nicholas pokazał Thomasowi karty, które znalazł w czekoladowych żabach, opowiadając co ciekawego w nich wyczytał. Opowiedział mu o siedmiu charłakach, który bohater pierwszej karty zamienił w jeże. Opowiedział o legendarnym diademie, o którym wyczytał z opisu karty, a który nosiła Rowena. Wreszcie skupił się na wampirze, który ponoć śpiewał swoim ofiarom nim je zabił. Wszystko to były drobne sprawy, luźne rozmowy, po których poszli razem do Koloseum, gdzie każdy udał się do swojego pokoju.