Swansea także dawał się porwać sztuce, choć podejrzewał, że w nieco inny sposób niż zielarz. Mimo to przez moment przyglądał mu się z cieniem uśmiechu pełnego zainteresowania, nim ostatecznie skupił się na ozdobach, jakie mieli dodać, na wystroju, o którym zaczął opowiadać. Nie był pewien, czego od nich oczekiwano i każdy pomysł, nawet jeśli w jego wyobrażeniu rysował się przepięknie, mógł być odrzucony z uwagi na jakieś niedociągnięcia, czy inne plany Ministerstwa.
- Właśnie co do słońca i światła ogólnie wiem… Dlatego myślałem o tych roślinach, ale masz rację, że z doborem gatunku byłoby ciężko, a chyba wolałbym nie sięgać po sztuczne twory… - powiedział, po czym nachylił się nieznacznie nad szkicowanymi przez Chrisa kasetonami, zastanawiając się nad tym rozwiązaniem. Nie było to nic złego, a wręcz przeciwnie - dawało dostatecznie wiele ozdób, jakich potrzebowali, pozwalało oderwać się od sztuki, choć wciąż cieszyłoby spojrzenie.
- Podobny wzór moglibyśmy wykorzystać na ścianach. Kotary chyba też byłyby dobrym pomysłem. Można się zastanowić czy po bokach jedynie okien, czy przy każdej wystawowej wnęce. Pozwoliłoby w razie konieczności zasłonić dzieła, chroniąc przed światłem, czy po prostu odwiedzającymi… i tu dobrałbym po prostu odpowiedni materiał, jednak gładki, w jednolitym kolorze, aby nie przesadzić z ozdobami - dodał propozycję, zaraz starając się przenieść swoją wizję na plan, korzystając też ze zdjęć wnętrza.

Chris odnosił wrażenie, że stworzenie wnętrza muzeum jest czymś o wiele trudniejszym, niż przygotowanie stroi dla teatru, o czym wspomniał Larkinowi, nie do końca wiedząc, od jakiej strony mieli ugryźć te plany, przy których właśnie siedzieli. W końcu zielarz westchnął, kończąc szkicować kasetony, jakie próbował połączyć z tym, co widział na zdjęciach, dobierając tak rośliny, by nie tylko dobrze się prezentowały, ale również miały jakiś sens. Zerknął na zdjęcia, a następnie zmarszczył brwi, wsłuchując się w to, co miał do powiedzenia drugi mężczyzna.
- Właściwie, zanim zaczniesz planować te kotary, powinniśmy się zastanowić, jakie w ogóle dzieła mają tam wisieć. Chodzi mi o to, że inaczej będzie trzeba coś powiększać i zmniejszać, jak będą zmieniać wystawy, a też nie do końca o to chodzi. Nie wyobrażam sobie na ten przykład, że jedna kotara ma rozmiar drzwi, a druga połowy ściany, nie prezentuje się to zbyt elegancko – zauważył, zgadzając się jednak, by spróbowali w jakiś sposób ozdobić okna, bo zostawienie ich całkowicie pustymi też nie było do końca właściwe. Podkreślił, że muzeum musiało posiadać swoją przestrzeń, to była prawda, ale kiedy wszystko było zrobione z przepychem, to jeden wykusz bez tego przepychu zdecydowanie się wyróżniał. – Ściany na pewno powinny być gładkie, bo inaczej to nie będzie miało sensu, to do niczego nie będzie nas prowadziło. Przy założeniu, że wykorzystujemy kasetony i ozdobne kotary, cała reszta nie może być nazbyt ozdobna, tak samo ławki, bo będą odwracały uwagę od tego, co się tam znajduje – stwierdził, przekrzywiając głowę i raz jeszcze spoglądając na zdjęcia, wskazując na miejsca, które jego zdaniem wymagały ich ingerencji, pozostałe zaś określając jako martwe pola, jakich nie powinni z całą pewnością ruszać. Jednocześnie jednak musiał przyznać, że nie do końca wiedział, jak rozmieszczone mają być dzieła sztuki, a to go trochę ograniczało w projektowaniu tego wnętrza. Brakowało mu informacji, a te jakie posiadał, były w jego odczuciu zbyt niewielkie, by faktycznie mógł coś z nimi zrobić, coś, co byłoby naprawdę sensowne. Obawiał się, że ich projekty nie będą miały sensu, ale też nie do końca wiedział, jakby mógł to zmienić i to go nieco frustrowało.

Spojrzał krytycznie na plan, zastanawiając się nad słowami Christophera, zdając sobie jednocześnie sprawę, że ze wszystkich swoich talentów nie potrafił znaleźć tego, który mógłby im teraz pomóc. Nie znał się na projektowaniu wnętrz, a to, że mógł je namalować w niczym nie pomagało. Było zbyt wiele czynników, które musiał uwzględniać, żeby mógł polegać po prostu na artystycznym zmyśle.
- A gdyby kotary były na całą wysokość ściany w danym miejscu? Od kasetonów po podłogę. Zwisające przy ścianie, niczym jej materiałowa część, gotowe do osłonięcia dzieła, jeśli zajdzie taka konieczność? – zaproponował, pokazując gestem o co mu chodziło, choć sam nie był w pełni przekonany, czy takie rozwiązanie było właściwe. Zmarszczył brwi, wpatrując się na zmianę w plany, w zdjęcia i szkicowane kasetony, kręcąc co chwilę głową do swoich myśli. To zdecydowanie przerastało jego możliwości i gdyby nie pochylał się nad tym z dawnym profesorem, a od dawna towarzyszem podobnych zleceń, już dawno wysłałby sowę, że rezygnuje ze zlecenia.
- Czyli ławki… Pozwoliłbym sobie na delikatne zdobienia, które miałyby współgrać z ramami okien. Nie w całej ich budowie, ale samych podłokietnikach, czy oparciu… Czekaj, spróbuję naszkicować o czym myślę, zanim mi to ucieknie – powiedział, sięgając ponownie po ołówek, aby zaraz nakreślić prostymi ruchami okno i skupić się na tworzeniu ramy. Co jakiś czas zerkał na szkic Chrisa, aby proponowane kasetowy współgrały z ramą, miały podobne zdobienia. – Wzór można byłoby przenieść na boki ławek, pozostawiając je ozdobione, ale nie rzucające się w oczy – dodał jeszcze w trakcie nanoszenia kolejnych szczegółów, aby po dłuższej chwili podsunąć kartkę Chrisowi, samemu sięgając po wodę. Czuł rosnącą irytację z powodu braku wielu informacji, które byłyby teraz przydatne, które mogłyby pokazać im, czego od nich tak naprawdę Ministerstwo oczekiwało. Ostatecznei wystrój muzeum miał być jeden, a jedynie wystawy miały się zmieniać. Musiało więc wszystko być idealnie.

Zielarz zaśmiał się cicho, stwierdzając, że obaj nadawali się do tego, co właśnie teraz robili, jak diabelskie sidła na rośliny ozdobne w domu. Nie wychodziło im to, chociaż naprawdę się starali i nie sądził, by władze muzeum przyklasnęły ostatecznie ich pomysłom, żeby uznały je za cenne, czy warte wykorzystania. Prawdę mówiąc, nie przeszkadzało mu to jakoś mocno, bo przynajmniej odkrył, że w tym jednym nie był najlepszy, nie był tak naprawdę dobry w tworzeniu nie wiadomo czego, w tworzeniu przestrzeni, jakiej nie mógł naginać pod siebie, pod własne wyobrażenia, pod to, czego pragnął. Dlatego właśnie był ilustratorem, kimś, kto nawet tworząc obraz wynikający z książki, był w stanie przedstawić go tak, jak sam uważał za wskazane.
- To akurat brzmi, jak całkiem dobry pomysł. Wydaje mi się, że może tworzyć odpowiednie kompozycje z pozostałą częścią Sali i nie będzie tak niejednorodne. Okna są dość wysokie, więc myślę, że dałoby się zaprojektować wszystko tak, jak należy – stwierdził, przyglądając się przez chwilę, jak Larkin rysował ławki, próbując to wszystko ze sobą skomponować, ustawić i nadać temu realne kształty, nadać temu jakieś życie, którego bardzo potrzebowali. Nie wszystko jednak było tak proste, jak mogło się wydawać, nie wszystko układało się w taką całość, w jaką powinno i to go nieco irytowało. Stwierdził dość spokojnie, że zapewne już nigdy więcej nie będzie zajmował się podobnymi zadaniami, bo jedna próba mu wystarczyła i nie sądził, by potrzebował kolejnej, żeby przekonać się, że do tego typu działań ani trochę się nie nadawał.
- Spróbujmy przenieść to na plany pomieszczeń – powiedział, wzdychając ciężko, wiedząc, że czekała ich mimo wszystko długa i niezbyt przyjemna praca, bo to nie było coś, co im odpowiadało. Niemniej jednak poddać się w tej chwili było skończoną głupotą, więc zabrali się do dalszych działań, dyskutując o wszystkim, co tego wymagało, pochylając się nad tym, co sprawiało im problem, ale musieli przyznać, że w istocie nie byli zbyt zadowoleni z tego, co tworzyli, z tego, co im się trafiło. I było to w pewnym sensie zrozumiałe, choć jednocześnie powodowało pewien, cóż, zawód.

Choć pomysł z kotarami został przyjęty, Larkin wciąż nie był do końca pewien tego, jak ostatecznie miało to wyglądać. Jednocześnie wiedział, że nic więcej nie są w stanie wymyślić w tym temacie. Trzeba było po prostu nanieść wszystko na plany, jak zaproponował Chris i liczyć, że ostateczny efekt będzie zadowalający. Zbyt wiele kwestii pozostawało niedopowiedzianych, zbyt wiele pytań nasuwało się, na które nie byli w stanie znaleźć odpowiedzi, żeby mogli tak naprawdę w pełni dokończyć projekt. Zabawne było to, że choć Swansea czuł się częściowo zadowolony z propozycji, jaką Ministerstwo do nich wystosowało, czuł się z tym źle.
- Ciekaw jestem, jak wiele tak właściwie projektów dostaną i czy ten jakkolwiek do nich przemówi - powiedział, kiedy zabrali się do przenoszenia swoich pomysłów na właściwe plany muzeum. Z pewnością powinien być w stanie wymyślić coś więcej, coś bardziej skoro jego rodzina była w posiadaniu Galerii, ale prawdą było, że nie bywał w niej na tyle często, aby doświadczenia z niej przenieść na projektowane wnętrze muzeum. Nie chodziło także o to, żeby cokolwiek kopiować...
- Mam nadzieję, że chociaż poświęcą temu chwilę... Ale więcej nie zgłaszam się do projektowania, czy naprawiania dzieł sztuki - powiedział, gdy w końcu prace zostały zakończone i mogli przekazać projekt za pomocą sowy do Ministerstwa.

Christopher miał coraz większe wrażenie, że obaj się męczyli i to coraz mocniej i mocniej, jakby zwyczajnie nie byli w stanie stworzyć niczego, co miałoby sens. Odnosił wrażenie, że każdy ich pomysł był skazany na porażkę, że krył się w tym cień czegoś niewłaściwego, chociaż jednocześnie nie był w stanie powiedzieć, dlaczego tak uważał. Pewien był jednak tego, że jakkolwiek by nie próbowali, to, co robili, nie będzie zasługiwało na jakąś większą uwagę. Nie przeszkadzało mu to aż tak bardzo, prawdę mówiąc, był z tym nawet pogodzony, zwyczajnie męczył się z samym zadaniem, starając się nie porzucić go w połowie. Był jednak człowiekiem, którego trudno powstrzymać, który, jeśli już coś sobie postanowi, to musi doprowadzić do końca, choćby miał się przy tym niemożliwie wręcz męczyć. Próbował nie, starał się, próbował jakoś opanować wewnętrzną niechęć, ale nic to nie dawało, zwyczajnie miał dość i z każdą kolejną chwilą jego praca zwalniała, aż w końcu westchnął cicho.
- Nie sądzę, by zgłosiło się wiele osób. Może ci, którzy zajmują się tym na co dzień, jako swoiste wyzwanie, ale nie wiem, czy przekonałoby ich pracowanie bez prawdziwej zapłaty - stwierdził i chociaż nie brzmiał ironicznie, w jego tonie głosu dało się wyczuć zgorzknienie, jakiego nie był w stanie ukryć. Zaraz też uśmiechnął się zmęczony, dając znać, że praca nad tym projektem była dla niego wręcz nie do zniesienia i cieszył się, że zmierzali właśnie do końca. Byli naprawdę blisko końca, to nie ulegało wątpliwości, właściwie było już widać prawdziwy finisz i Chris miał ochotę rzucić ołówkami, jakich do tej pory używał.
- O nie, nie ma mowy, zastanowię się, czy kolejnym razem zachcę pomagać. Najpierw dowiem się, czego dokładnie od nas oczekują, żeby nie dać się wpuścić w maliny - stwierdził, śmiejąc się, zadowolony z tego, że w końcu mieli przed sobą zakończenie tej pracy, jaka znużyła go tak bardzo, iż nie zamierzał wracać do niej nigdy więcej. Projekty były przygotowane, a oni tak zmęczeni, jakby przebiegli jakiś maraton.

z.t x2