Jeanette spojrzała krytycznie na Sharkera, jakby to co powiedział było profanacją tego miejsca. Jej zainteresowania i ochota mieściły się w zakresie tej kuźni, bardzo przytulnej i wręcz idealnej do praktykowania miłości.
- Och, ojej. Tak mi przykro - powiedziała, przykładając rękę do piersi. Wyglądał jak chłopiec obrażony na cały świat. Tak naiwny i bezbronny, aż ją korciło, żeby wspomnieć coś o jego kochasiu. Była niesamowicie ciekawa czy te wszystkie plotki są prawdą. Powstrzymała się jednak, czekając cierpliwie na Farida. Krępującą ciszą nie musieli się przejmować dłużej niż minutę, bowiem przywódca zjawił się szybko, wybierając idealny moment. Skinęła mu głową na powitanie, kiedy już zdradził swoją obecność, nie odrywając się od stalowego stojaka, o który się opierała. Obserwowała szamoczącego się nieco Ślizgona, odczuwając niemałą satysfakcję. Niesamowicie ją dziś zirytował. Żałowała jednak, że to nie ona rzuciła zaklęcie, ale pewnie pojawi się jeszcze wiele okazji!
- Rasheed Sharker, syn Sharkera od znanej firmy produkującej fałszoskopy na skalę światową, jedyny dziedzic, po śmierci ojca przejmie majątek. Czystokrwisty, wężousty, ze Szwecji - wyrecytowała fakty. Nikt jej tego nie mówił, wszystkiego dowiedziała się sama, ale nie zdziwiłaby się, gdyby Sherazi wiedział o tym wszystkim. W zasadzie zdziwiło ją zadane pytanie, ale uznała, że albo chce sprawdzić jej wiedzę, przygotowanie do zadania, albo po prostu nie miał czasu na zajęcie się akurat Rasheedem. - Nie zdążyłam wybadać ile w tym prawdy, ale dobrym argumentem może być Filip Stone. Łączą ich dosyć zażyłe kontakty, ale Sharker wyznaje zasadę "aby życie miało smaczek" i nie ma oporów przed skokami w bok - prychnęła. - W każdym razie, coś między nimi jest, zawsze można pokazać mu jak jego kochaś może skończyć - podsumowała.

Stał tu słuchając tego, co Jeanette zdobyła. Wygrzebała z nie wiadomo jakiego źródła. On nie miał czasu ostatnio zajmować się takimi sprawami. Wyciągał nazwiska, rzucał nimi jak szalony, a zawsze coś z tego mogło wyniknąć. Prawda? Zawsze. Np. taka Jeanette wierna jego ideałom, doskonale wiedziała jak spełniać swoje zadania i podobało mu się to, że właściwie grzecznie go w tym wspierała. Gdyby było inaczej, pewnie leżałaby teraz obok Sharkera, bo Farid nie odpuszczał nikomu.
- Doskonale. W nagrodę za poprawne zadania pozwalam Ci odnaleźć Stone'a i torturować go. Weź kogoś nowego, chcę żeby to ten nowy dokonał pierwszego zaklęcia, resztę pozostawiam Tobie. Idźcie zamaskowani, nie potrzebuję go. Chcę, żeby Sharker wiedział, że następnym razem może znaleźć zwłoki tego chłopca. - Rzucił do Krukonki rozpościerając dłonie, wciąż mając zamaskowaną twarz.
- Zakończ torturę... I zniknij. Chcę mu przekazać, że poszłaś znaleźć kogoś, komu wyrwiesz wszystkie wnętrzności. - Polecił czując narastające zadowolenie.

Jeanette uwielbiała wyszukiwać informacje. Te akurat nie były ukrywane zbyt skrzętnie. Wystarczyło znać nazwisko, kilka plotek (najgorsze było to, że nie znało się stopnia ich wiarygodności) i poszperać w o oczywistych źródłach. Krukonka lubiła śledzić i czaić się w cieniu, nie dając się zorientować swojej ofierze, że jest obserwowana.
- Rozumiem - mruknęła, wpatrując się w Sharkera. Jeśli jego sen nie był przyjemny, po jego zakończeniu powinien poważnie zastanowić się nad odrzuceniem jakichkolwiek prób oporu. Sherazi nie rzucał słów na wiatr. Milczała chwilę, wciąż nie odrywając spojrzenia od Ślizgona. Odniosła nieodparte wrażenie, że gdyby tylko mogła, wycofałaby się ze wszystkiego. Wpadła w to przypadkiem. Gdyby wtedy nie wylądowała obok Twana i nie została zmuszona do złożenia przysięgi, pewnie wyśpiewałaby wszystko, co widziała, jakiemuś nauczycielowi. Było to tak dawno i wydawało się tak nierealne. Nie dała po sobie poznać o czym myśli. Zamiast tego kiwnęła głową i skierowała różdżkę w Rasheeda.
- Finite - powiedziała cicho, od razu zrywając się z miejsca, aby opuścić kuźnię. Póki co, jedynym jej zmartwieniem było to, co stanie się z Sharkerem, jeśli nie da się złamać. Miała szczerą nadzieję, że Sherazi zajmie się jakoś dosyć istotnym faktem - Ślizgon wiedział, kto przyciągnął go w to miejsce, co stawiało Villeneuve w niebezpiecznie niewygodnym położeniu.

/zt

Numerologiczny szyfr okazał się przepisem na eliksir, na dodatek bardzo skomplikowanym, co nieco cię zdemotywowało. Wiesz jednak, że aby wygrać w Projekcie Złoty Sfinks musisz być wybitny w warzeniu eliksirów. Wydawać by się mogło, że oczekują od ciebie zbyt wiele, ale przecież po chwili zastanowienia łatwo możesz dojść do wniosku, że to tylko na początku wydaje się skomplikowane.
Zbliżasz się do Opuszczonej Kuźni, znajdującej się niedaleko Kapliczki i zastajesz tam mnóstwo kotłów, ustawionych nad palnikami. Przynajmniej będzie tu cieplej niż w tym pierwszym miejscu! Na ogromnym stole pośrodku ułożono stosy składników eliksirów, wydzielonych w kupki. Na każdej znajduje się to samo, do wykorzystania dla użytkownika tylko ten jeden raz. Zabierasz więc swoją własność, przyglądając się z uwagę korzeniowi Asfodelusa i krzywiąc na widok tak znienawidzonego przez ciebie śluzu gumochłonów. Oczy traszki wydają się zabawne w tym wielkim słoiku, który powiększa je do niebotycznych rozmiarów. Ciekawe, jak wyglądałyby te zwierzaki z ogromnymi ślepiami. Masz tu również dyptam, korzeń lawendy i trawę cytrynową, która przy tym wszystkim wydaje się naprawdę śmieszna. Już chcesz burknąć pod nosem, że brakuje w tej brei jeszcze smoczego łajna, gdy dostrzegasz je tuż za raptuśnikiem. No tak, zacznie się zabawa.

Informacje ogólne:
=> Rzucasz kostkami, by zobaczyć swój rezultat w warzeniu eliksiru.
=>Jeśli posiadasz ponad 25 pkt(czyli od 26 punktów) z Eliksirów przysługuje Ci dodatkowy rzut kostką i za ważną uznawana jest ta bardziej korzystna dla Twojej postaci.
=> Jeśli nie wykonałeś poprawnie zadania, możesz rzucić kostką dopiero na następny dzień.
=> Nieważna jest kolejność osób, które napiszą w tym temacie, jak to było w poprzednich zadaniach.
=> Proszę o nieoszukiwanie w kostkach, przypominam, iż to tylko zabawa.
=> Eliksir po przyrządzeniu musi być wysłany do organizatorów Sfinksa (poczta Mistrza Gry).
Kostki:

Spoiler:

Kod do posta

Spoiler:

Krukon cieszył się w sumie z wyzwania, jakie go czekało. Pewny siebie, wiedział, że uda mu się przyrządzić ten eliksir. Stanął przed składnikami i głośno westchnął. Nie były to wymarzone składniki, cóż, nie wszystko zawsze idzie po naszej myśli. Nie zraził się jednak tak szybko i wziął się do roboty. Wszystko było super - naprawdę! Przyrządził ten głupi eliksir, panował nad czasem, kociołkiem, elementami mikstury - nie zapanował natomiast nad swoimi rękami w trakcie przelewania cieczy do fiolki. Polał swoje ręce tą nieprzyjemną mazią i chociaż instynktownie chwycił za różdżkę, próbując coś z tym zrobić, nie potrafił przypomnieć sobie zaklęcia, którym można jakoś zaradzić na tego typu ranę.
Momentalnie do pomieszczenia wkroczyła pani Abney i zabrała chłopca do Hogwartu, do Skrzydła Szpitalnego.
Pewność siebie potrafi zgubić. Zgubiła więc Amadeusa, który zmuszony był zostawić rozlaną pracę za sobą, w opuszczonej kuźni. Znowu mu nie wyszło.

Ale ostatni będą pierwszymi, jasne?!

Ilość punktów z Eliksirów 15
Wyrzucona kostka: 5 (4)
Link do losowania *klik*

Eliksir nie należał do najprostszych do wykonania, ale przecież jeśli ktoś się tym interesuję to nie może stanąć w miejscu i robić w kółko tego samego. Edukacja kształci, by iść co raz dalej i osiągać sukcesy. Leah rozchmurzyła się, mimo tego że składniki jakimi przyszło jej pracować nie zachwycały. Raz się żyje. Wyjdzie lub nie, ważne by chociaż spróbować. Uniosła głowę i zabrała, co było jej przeznaczone. Początek szedł... ciężko. Potem jednak obudziła się w niej ta znana pasja i wszystko szło gładko. Wszystko poszło dobrze. Dzięki Merlinie za twą dobroć, bo przecież wcześniej musiała okazać jaką jest ciamajdą. Chyba tamta wtopa ją zmotywowała. I świetnie, bo teraz może wysłać eliksir, a przy okazji jest pewna, że go nie popsuła. Nie ma więc tego złego, co by na dobre nie wyszło. Byleby nic po drodze się nie stało. Jakieś rozlanie go, zgubienie... Z nią przecież nic nie wiadomo.
Ilość punktów z Eliksirów 24
Wyrzucona kostka: 1
Link do losowania *klik*

Przez całą drogę bała się, że po tych numerologicznych wygibasach czeka ją już tylko kolejne zadanie z wróżbiarstwa, z którego była nogą. Pierwsze przecież poszło jej beznadziejnie, drugie już lepiej, ale to wciąż nie było to. Zdecydowanie lepiej szły jej eliksiry. Dlatego wystraszona rozglądała się za miejscem, w którym powinna się znaleźć. Zaraz zobaczy jakieś teleskopy, wykresy gwiazd, lunaskopy albo inne, dziwne i przerażające ustrojstwa, które powinny zginąć w ogniach piekielnych, a nie być przedmiotem jej badań. Och, co za ironia.
W każdym razie można sobie wyobrazić jak bardzo ucieszyła się, wchodząc do kuźni i widząc te wszystkie palniki oraz kociołki. Na moment nawet poprawił jej się humor, wow. Podeszła więc do tych wszystkich składników, które wbrew posądzeniom, wcale jej nie przeraziły. Ot, składniki na eliksir. Zabrała się więc do pracy, ale kiedy przyszła pora na korzeń asfodelusa, ten za nic w świecie nie chciał zostać pokrojony. Dlatego w przypływie złości Zaharov zrobiła z niego piękną papkę, dopiero później orientując się, co właśnie zrobiła. Bleh. Musiała znaleźć więc nowy korzeń na własną rękę, co chwilę jej zajęło. Ale na szczęście ONA ZNALAZŁA LEPSZY, bo ten dał się już pokroić i cały eliksir został wykonany. Pozostało go jedynie wysłać gdzie trzeba, heh.

Ilość punktów z Eliksirów 28
Wyrzucona kostka: 3,3->1
Link do losowania *klik*

z/t

BTW, czemu w tym zadaniu liczą się punkty z wróżbiarstwa? : O

Musisz jeszcze trochę go uwarzyć. Jeśli masz powyżej 25 pkt w Wróżbiarstwa i Astrologii rzuć kostką jeszcze raz, jeśli nie, musisz poczekać do jutra..

Idąc do kuźni, przyglądała się kartce z rozwiązaniem. Bardzo ucieszyła się, że widnieje na niej przepis na eliksir. Poczuła się pewnie, wiedząc, że to zadanie pójdzie jej lepiej niż poprzednie. W kuźni okazało się być całkiem przyjemniej, mimo wielkiej ilości składników, niektórych trochę śmierdzących...
Laura zabrała się za swój eliksir, krojąc i dodając wszystkie składniki bardzo uważnie. Może nie była najlepsza z eliksirów w całej szkole, ale na pewno wykraczała nieco ponad przeciętną... okazało się, że potrzeba też tutaj nieco szczęścia, którego wcześniej jakoś nie miała. Z wywarem poradziła sobie w miarę sprawnie i już niedługo mogła wrócić do Hogwartu. Wzięła fiolkę i nalała do niego nieco gotowego eliksiru, żeby potem móc wysłać go sową do organizatorów.

zt

Ilość punktów z Eliksirów 20
Wyrzucona kostka: 2
Link do losowania *klik*

Nadal zadowolona z tego, jak potoczyła się pierwsza część zadania, Rains przekroczyła próg kuźni. Czy teraz wszystko miało się zakończyć? Bo do tej pory nie było jakoś szczególnie trudno. Cóż, być może nie licząc ośmiu dni, które zmarnowała na pierwsze zadania, ale taka wprawka każdemu była potrzebna, prawda? Uch... Okej. Nawet ona doskonale wiedziała o tym, że innym poszło zdecydowanie lepiej. I, szczerze mówiąc, trafiał ją przez to szlag. Nie było jednak sensu teraz tego rozpamiętywać. Zwłaszcza, że tuż przed nią, razem z rzędem idealnie czystych kociołków, stało kolejne wyzwanie.
Teraz, skoro miała już rozszyfrowany przepis na eliksir, należało go tylko poprawnie uwarzyć. Nie była w tym jakaś wybitnie dobra, ale wiedziała, jak wiele skupienia wymaga poprawne przygotowanie składników. Nashword chyba nie skupiła się wystarczająco, bowiem za pierwszym razem coś zdecydowanie poszło nie tak. Kilka głębszych oddechów pozwoliło jej opanować emocje, a skoro do tej pory nikt nie pojawił się obok i nie wyrzucił jej z kuźni, wzięła to za znak do dalszych prób. Było to nad wyraz rozsądne, bo kolejna zakończyła się całkowitym sukcesem, mimo poziomu trudności warzenia tego eliksiru. A jednak była przecież Nashword. Musiało jej się udać. Tylko... co teraz?  

Ilość punktów z Eliksirów 0
Wyrzucona kostka: 4, 1
Link do losowania *klik*, *klik*

Archibald ostatnio miał niemałe problemy z poukładaniem pewnych spraw i choć nie zdarzało mu się to często, musiał przyznać, że miał prawdziwą zagadkę, co do swojego stanowiska w pewnej sprawie. Nie potrafił się określić, przyjąć konkretnego poglądu i zdecydować, co byłoby dla niego najlepsze w tej sytuacji. Dla niego, bo zazwyczaj kierował się właśnie swoimi interesami, innych mając za dodatek, mniej lub bardziej istotny. Tym razem zbyt istotny.
Dawno nie miał okazji widzieć się ze swoim przyjacielem, który, jakby nie patrzeć, zawsze był - gdzieś w tle, wśród listownych przekomarzanek, utrzymanych właściwie od dzieciństwa. Blythe potrzebował odreagowania i chwili szczerości, a to już zasługiwało na specjalne miejsca i okoliczności. Nieczęsto dzielił się swoimi problemami, bo nie był przyzwyczajony do uzewnętrzniania czegokolwiek, ale świadomość, że Jamesowi mógł zaufać, była bardzo budująca. Nawet jeśli trzepali sobie w listach przeróżne aluzje, odnoszące się do nieudolności w każdej kwestii, jaką tylko można było wziąć pod uwagę, byli przyjaciółmi od wielu lat, czego łatwo zatrzeć się nie dało. Zresztą, ta część Archibalda, która miała nieco bardziej ludzki wydźwięk, rzeczywiście sądziła, ze Shepard przepracowywał się ostatnimi dniami. Wyjście było mu potrzebne, a Ognistej wymagali oboje. Dlatego Blythe zabrał ze sobą alkohol o iście płomiennej barwie i wybrał się do znajomej kuźni. Budziła wspomnienia, zdecydowanie. Rozpalił nawet w piecu, żeby było nieco jaśniej i cieplej, po czym przysiadł na dawno nieużywanym i zdecydowanie zbyt zakurzonym kowadle, aby móc poczekać na uzdrowiciela.

Jeśli Archibald miał problemy z poukładaniem sobie życia, dla Jamesa oznaczało to tylko jedno – niechybnie zbliżającą się apokalipsę, której mógł zapobiec tylko on. Jak superbohater, który swoją magiczną różdżką stuknie tego złego zombiaka w łeb i przywróci mu jasność umysłu. Blythe rzeczywiście mógł teraz przypominać trochę Inferiusa, skoro trybiki w jego głowie nie funkcjonowały właściwie i na taki widok nastawił się uzdrowiciel. Zdziwił się jednak, gdy zastał w Kuźni po prostu… swojego najlepszego przyjaciela w takiej postaci, w jakiej go zapamiętał – nijak nie przypominającej rysunku uśmiechniętej czarnej kupy z zaćmą.
- Blythe, powinieneś zmienić garderobę. Zlewasz się z tłem – stwierdził na powitanie, gdy tylko zauważył go na kowadle. Kuźna była ponurą norą sama w sobie. Nie potrzebowała cienia człowieka, dopełniającego wystroju wnętrza. – Nie wiedziałem, czy wziąć Ognistą czy wino, więc wziąłem oba – dodał jeszcze, unosząc w górę torbę, która zabrzęczała pod wpływem ruchu. Butelki przesunęły się nieco, mimo że były amortyzowane przez papierki, które zabrał, żeby dokończyć ich wypełnianie w domu.
Najbardziej na świecie nienawidził kreślenia tabelek na pergaminie, a głównodowodzący Munga tak bardzo się go uczepił, że Shepard nie miał wyboru. Nic dziwnego, że się przepracowywał, skoro cały czas miał wrażenie, że prędzej czy później straci swoją ukochaną robotę. Ale nie o tym chyba powinna być mowa. Mieli zajmować się Blythem.
James rozejrzał się wokół i gdyby był bardziej sentymentalny, pewnie łezka zakręciłaby mu się w oku. Tak dawno nie widział tego miejsca, a mimo to nic się nie zmieniło. I nawet bez problemu tutaj trafił, choć teleportował się na główne ulice Hogsmeade, żeby minąć stare, dobre Trzy miotły.

Aż tak źle znów nie było, jako tako potrafił sobie poradzić ze swoim życiem! Nawet z jego zdecydowaną większością, tylko ta jedna rzecz, może dlatego że najbardziej świeża i najbardziej ze wszystkich nieznana, postanowiła zaskoczyć go, udowadniając, że wcale nie potrafi odłożyć myślenia na później i pozbyć się widma konsekwencji. I choć tkwił w przekonaniu, że to źle, znaczyło to tylko tyle, że nie był kompletnie wyzuty z emocji. Nie potrafił zdefiniować tego, co właśnie się działo i czuł się z tym niekomfortowo. Co więc mogło być dobrym sposobem na uporządkowanie myśli? Wyrzucenie kilku z nich i sprawdzenie, jak brzmią, kiedy się o nich mówi. Irce nie mógł, za to Jamesowi - z pewnością.
- Zostałeś psychologiem, stylistą też? - uniósł lekko brwi, odchylając głowę do tyłu, żeby móc obejrzeć swojego zarośniętego przyjaciela od stóp do głów. - Nie wyglądasz - uznał, zsuwając się z kowadła, aby móc należycie przywitać uzdrowiciela.
- Nie zmarnują się - zapewnił, dorzucając mu do torby swoją Ognistą. Mieli po jednej na łeb, a doliczyć trzeba było też wino. Ile musieli wypić, żeby zapamiętanie szczegółów rozmowy okazało się znacznie utrudnione? - Ale gdybyś stwierdził, że masz dość, możesz się kimnąć u mnie, może cię jakoś dociągnę - przejaw łaski, doprawdy! Przejął torbę, wyjmując wino, bo pewnie było na rozgrzewkę. Zahaczył też dłonią o jakieś papiery, których wcale nie powinno tam być. Uniósł różdżkę w górę, mrucząc pod nosem Lumos, aby przyjrzeć się tabelkom. Alkohol póki co odstawił na bok, wracając na swoje ulubione kowadło, o które oparł się, przerzucając kartki. Spojrzał na Jamesa, prawie z pretensją, mieszając ją nieco z podziwem i... ciężko stwierdzić. Zdecydowanie zbyt się przepracowywał.
- Ognista i tabelki? - zapytał, wyodrębniając ze stosiku papierów rysunki Jeremiaha i Debry, które odłożył na bok, każdy przeglądając dokładnie. Urocze. - Shepard, kiedy ostatnio dostałeś w ryj? - zapytał, wstając z kowadła i podchodząc do przyjaciela, aby wyciągnąć w jego stronę tableki i zapiski. Zamiast jednak po ludzku mu je oddać, zdzielił go nimi po głowie, po czym wyminął go szybko i sprawnie, w dwóch krokach stając przy piecu.
- Nie bawimy się tak. Lecz się, cepie - burknął, wrzucając jego papiery do ognia, który z łatwością się z nimi rozprawiał. - Kiedy ostatnio gdzieś wychodziłeś? Przykładowo, z kobietą - zapytał, żądając z miejsca konkretnych wyjaśnień, nie zwracając uwagi na to, że praca Sheparda właśnie cierpiała, trawiona płomieniami. Pochwycił za to wino, które odkorkował szybkim zaklęciem. Tym razem nie transmutował niczego w korkociąg. Podał pełną butelkę Jamesowi, oczekując odpowiedzi.

Odpowiedź musiała być prosta - najwyraźniej nie byli normalnymi mężczyznami po trzydziestce. Z jednej strony pracoholik, gromadzący koślawe rysunki swoich dzieci, z drugiej ojco-brat z przypadku, nieudolnie próbujący połączyć swój charakter z opieką nad siostrami. Mogli mieć jednak jednego ducha, czemu nie? Teraz na pewno im to sprzyjało, skoro udało się wyrwać Jamesa z roboty.
- No jasne, więcej roboty nigdy nie zaszkodzi - zakpił jawnie, odpowiadając na jego chęć zarobku i sfrustrowane spojrzenie. Na rewizję w swoim gabinecie pewnie by Shepardowi nie pozwolił, chyba że wyraziłby chęć... właśnie, czemu nie? - Skoro tak palisz się do pracy, możesz sprawdzić stos idiotycznych wypracowań, co ty na to? - zapytał, dalej pokpiwając. W duchu powiedział sobie, że trzeba go jakoś odciągnąć od tego nawału pracy, bo się w końcu wyczerpie. I zmarnuje. - Ale w stylistę nie idź. Cały świat na tym ucierpi. Wszyscy będą chodzić w fartuchach, nie męcz tym moich biednych oczu - poprosił, teatralnie przykładając do nich dłoń.
- W statki - prychnął w międzyczasie, wystarczająco głośno, aby James go usłyszał. - Pierwszorzędna rozrywka. Starzejesz się. Albo zwyczajnie się cofasz - uznał, chcąc usiąść na kowadle, ale przyjaciel pokrzyżował mu plany, więc oparł się o wolny stół, stojący zaraz obok. Czekał cierpliwie na odpowiedź Sheparda, aby ostatecznie prawie skwitować pierwszą jej część zjawiskowym facepalmem. Uratował się słusznym zauważeniem, że wyjście z dziećmi się nie liczył, bo to akurat praktykował regularnie.
- Tsa, studentki - mruknął niewyraźnie pod nosem, rozbawiony, bo jeśli Irka kwalifikowała się do studentek, sam musiał studentem być. Tyle w tej kwestii, przynajmniej póki co! - Dobra, podsumujmy - zaczął, przerywając, aby móc wziąć łyk wina. - Pracujesz kiedy możesz, czasem wyprowadzasz dzieci na spacer - cały Archie! - uczysz się psychologii na mugolskich uniwersytetach i nie masz życia tak bardzo, że potencjalne kandydatki na damy do towarzystwa albo cokolwiek tam sobie chcesz czy wyobrażasz, poznajesz na zajęciach - streścił, unosząc brwi w geście sugerującym, że coś jest nie tak, chociaż właściwie wcale nie było. Poza zbyt dużą ilością pracy i nauki, a zbyt małą, a właściwie brakiem, czegoś, co można by nazwać wolnym.
- No dobra. Więc co z tymi, albo tą, bo zakładam że na więcej niż jedną nie ma czasu w twoim napiętym bardziej niż plecy grafiku, całkiem seksowną czarownicą? - zapytał, i chyba tu był pies pogrzebany (...), bo to że były, to pół sukcesu. - Wyciągnąłeś ją gdzieś poza tą uczelnię?

- Śmiało. Nie wątpię, że przyda im się kubeł zimnej wody. Dorzucę coś od siebie i okrzykną nas świętymi tytułami typu "troll roku", potem będą uwieczniać nasze podobizny na ławkach i ścianach Munga - wywróżył. Gdyby tylko umiał przybrać rozmarzony wyraz twarzy, pewnie właśnie by to zrobił, jednak prawdopodobnie miał w sobie zbyt wiele realizmu i ironii, a nawet sarkazmu, aby do tego doprowadzić. Skończył z cynicznym uśmieszkiem. Zaśmiał się krótko, ale bardzo szczerze, na możliwość wyboru, którą postanowił sprezentować mu James.
- Och, tylko i wyłącznie węgierskiego - odpowiedział niemalże niewinnie, unosząc butelkę, aby móc wypić łyk wina. Ostatnio dosyć często zdarzało mu się pić z gwinta. Mina przyjaciela, tak zawiedzionego stratą papierków, tym bardziej rozbawiła Archibalda. Weselał z minuty na minutę, a im bardziej był wesoły, tym więcej złośliwych komentarzy cisnęło mu się na usta. Aż szkoda, że musiał wybierać tylko niektóre z nich. Porównanie go do pszczoły było zaś bardzo trafne.
- Po co mi pies? - zapytał, ale to mógł być jedynie wstęp. - Zawsze mogę poklepać cię po głowie, kiedy zdarzy ci się zrobić coś dobrze. Na przykład wziąć wolne - powiedział, z rezerwą i wzorową powściągliwością klepiąc Jamesa po głowie. Krótko, ale dwukrotnie, bo przecież musiał zauważyć, że Blythe rzeczywiście docenia jego poświęcenie! - Zobacz, jak umiem empatię - dowalił na koniec, uśmiechając się jeszcze, gdy przykładał butelkę do ust, aby zaraz przekazać ją przyjacielowi.
Nie powstrzymywał śmiechu, w którym rzeczywiście dało się wyczuć kpinę, ale gdyby uprzeć się i rozłożyć dźwięk na czynniki pierwsze, wyłapałoby się również nuty cierpliwości i sympatii, przez wzgląd na długoletnią relację. Co nie zmienia faktu, że James musiał stać się w jakiś sposób nieporadny uczuciowo albo towarzysko, więc Blythe mógł mu tylko współczuć. Radzić nie myślał, przynajmniej nie konkretnie, bo mimo wszystko byli różni.
- James, mówimy o wolnym. Po pracy. Nie siedzę po pracy w zamku - skonfrontował, starając się podkreślić bardziej jego zacofanie w rozumieniu terminu "wolne" (nie wspominając o istnieniu czegoś takiego jak urlop) niż to, że sam znał je całkiem dobrze, nawet jeśli pracy miał ostatnio ponadprzeciętnie dużo - Gryfoni, lekcje oraz studenci trzeciego roku. I pilnowanie Irki, które zdarzało się nie tylko po pracy!
- Ale was wzięło na te trolle. Zacznę myśleć, że was pociągają. U ciebie nie byłoby to dziwne, ale Psyche powinienem się martwić - wtrącił, tracąc na chwilę wątek randek Jamesa, których nie było. - Umiem zadbać o swoją samotność - poinformował, darując sobie wstawkę, że znalezienie żony to wystarczający dowód.
- To jakie masz plany, skoro już znalazłeś ją na zajęciach? - zapytał, spodziewając się, że nie wyciągnął znajomości poza uczelnię. - Tylko nie zapraszaj jej na badania - przestrzegł, adekwatnym gestem mierząc w niego wylotem butelki, która była już prawie pusta, więc przydałoby się otworzyć następną!

Popędził z nią jak najdalej od miejsca tej imprezy. Trzeba powiedzieć, że do końca sam nie wiedział, czy aby to na pewno jest dobre miejsce. Chociaż może nie będzie tak źle? Dowie się, jak już dojdzie. Po drodze spalił jeszcze kilka papierosów, oczywiście dziewczę też nimi poczęstował. W końcu doszli na miejsce przeznaczenia. Oczywiście, zanim to zrobili Friday przeprowadził ją przez wszystkie te wyboje znajdujące się nieopodal kuźni. Po drodze rozwazał, czy to aby na pewno dobry pomysł. Przecież zjarani nie będą tamtędy wracać. Chyba. A może? Kto wie? Kto wie? Po dość niedługim czasie, wreszcie dotarli na miejsce. – Tak, to tutaj.. – rzekł wyciągając różdżkę, by po chwili użyć zaklęcia czyszczącego. – Jak Ci się podoba? – spytał, tym razem odpalając jointa. Zaciągnął się raz, bardzo mocno, po czym wyciągnął go w kierunku Voice. Bo chciała prawda? Chyba tak. Na pewno. A jeśli nie, to nawet lepiej. Więcej dla niego. Nie, żeby nie miał tego więcej, czy coś…
Na wszystko jednak przyjdzie czas. A teraz. Najzwyczajniej w świecie cofnął rękę. Zaciągnął się jeszcze raz, po czym podał packa dziewczynie, a następnie objął i ucałował w czoło. – Fajnie być tu z Tobą, wiesz?

Miejsce nie wyglądało na przyjemne. Nawet prowadząca do niego droga nie była przyjemna... Ale skoro dobre złego początki, to złe dobrego, czyż nie? W każdym razie Lloyd nie bała się duchów ani tym podobnych. O opuszczonej kuźni słyszała kilka legend, ale żadna z nich nie zrobiła na niej wrażenia. Stare miejsca to stare miejsca - nie wyglądają zachęcająco i trzeba z tym żyć. Całe szczęście, że Ślizgonka nie zdecydowała się założyć na imprezę którejś z par niewygodnych butów (służących tylko do podziwiania), w związku z czym mogła bez większych problemów, z pomocą Ambrożego, przedostać się przez pełną udziwnień ścieżkę. Po drodze wypalili kilka papierosów, które ostatnio jeszcze częściej towarzyszyły Lloyd. Nie da się ukryć, że Piątek wiedział, co dobre. I dobrze całował. I obiecał jej, że nie zrobi nic, czego by nie chciała. Bez tych zapewnień też by za nim poszła, bo uczynił jej dzień przyjemniejszym... No i nie wyglądał na mordercę ani gwałciciela.
- Jak mi się podoba opuszczone miejsce pełne gratów? Cóż, przynajmniej nie wygląda nudno. I nie ma tu skaczących do basenu dzieciaków. I Brandona - dodała jeszcze z uśmiechem. Wcale nie było źle, a dzięki zaklęciom - czysto. Zaciągnęła się zaserwowanym jointem, mimo zbierającego się w płucach kaszlu. Brak przyzwyczajenia, echch.
- Mamisz - zaśmiała się, muskając wargami jego policzek. Niemniej miło było usłyszeć, że po raz pierwszy od dawna ktoś się cieszył z jej towarzystwa. - Ale dzisiaj bez ciebie byłoby nudno.

Bać się duchów.. jakby one były jeszcze straszne. Friday odkąd tylko zaczął swoją przygodę z Hogwartem, słyszał całą masę plotek na ten temat. Że niby tu straszy, że ludzie giną i tak dalej i tak dalej. I co? Przychodzi tu regularnie od drugiej klasy. Jakoś jest sobie w stanie z tym poradzić. Da się? Da się. No, ale niektórzy wiedzą lepiej. Okej, może te plotki to prawda i w ogóle ludzi tutaj spotyka jakieś nieszczęście , niemniej jego to nie spotkało. Z resztą.. wydawało się, że to droga do tego miejsca była bardziej niebezpieczna niż sama ta kuźnia. No, ale w końcu się tutaj znaleźli. I cale szczęście, że żadne z nich na klapki, albo inne obuwie tego typu nie postawiło. No, ale zakładając, że tak by było, zapewne by się tu nie znaleźli. Po prostu Friday wybrałby nieco inną drogę, albo zupełnie inne miejsce. Że tak się nei stało, znajdowali się tu, gdzie się znajdowali. I on nie narzekał. Prawda, droga nie była zbyt miła, ale mieli jeszcze trochę zielska, siebie no i.. przynajmniej on, ochotę na coś więcej? Znaczy spokojnie! Ambroge to akurat człowiek uczciwy i raz danego słowa, nie złamie, chyba że z przysięgi zostanie zwolniony. Oczywiśćie pod warunkiem, że owa przysięga nie dotyczyć będzie abstynencji oraz innych tego typu rzeczy. W każdym razie..
- Tak, sądzę, że nieobecność tego człowieka, jak i każdego członka jego rodziny wpływa bardzo pozytywnie na odbiór nawet najgorszego miejsca na tym świecie. – powiedział z uśmiechem, a trzeba tutaj wspomnieć, że wiedział chłopak, o czym mówił. Przecież dość duży staż znajomości z Kattie, nieco mniejszy, ale zawsze z Nadią, no i naszym rodzynkiem. Po zapoznaniu tych trzech osób, jedno musiał powiedzieć na pewno – nigdy więcej. Z drugiej strony jednak.. Kattie była całkiem… dobra, w tych sprawach, że się tak wyrażę. I niejednokrotnie Brożek wspominając tamte upojne chwilę, uśmiechał się dwuznacznie na samą myśl o tym, co potrafiła wyczyniać. Jak wąski wycinek jej umiejętności dane było mu poznać nie wiedział i prawdopodobnie nigdy już nie będzie dane mu się dowiedzieć, bo przecież ich drogi rozeszły się – na ten moment – ostatecznie. Wracając jednak do panny Wojs. Dlaczgo musnęła go tylko w policzek. To co już go nie pocałuje? Znaczy.. Okej, to też był pocałunek, ale.. no wiadomo o co mi chodzi.. – Byłoby, tak? – powtórzył za nią, uśmiechając się ciepło. – Kochanie.. jakby Ci to powiedzieć… - delikatnie objął ją w pasie. – Ten wieczór.. ta noc.. jeszcze się nie skończyła…? – rzekł, po czym podniósł ją, usadził na znajdującym się za nią kowadle (NO CO?! PRZECIEŻ BYLI W KUŹNI XD), po czym ukradł jointa. Zaciągnął raz, drugi, trzeci. Bardzo mocno , po czym przystawił swoje usta do jej i bez najmniejszego problemu zaczął palić z nią po studencku. Skoro ma się dziewczę przyzwyczajać, to niech to robi w ten.. przyjemny sposób.

Wiadomo, że dla czarodziei duchy do pikuś. Zwłaszcza dla absolwentów i przyszłych absolwentów Hogwartu, dla których wszelkie zjawy były codziennością. Co prawda zjawiające się po raz pierwszy w murach zamku mugolaki mogły nieźle się wystraszyć, ale ten widok również przeszedł już do lamusa. Rokrocznie kogoś coś dziwiło - jak nie duchy, to obrazy, to ruchome schody. Co starsi uczniowie często już tylko machali z rezygnacją głową, zwłaszcza ci z tak zwanych dobrych domów. I, co do tych starszych z dobrych domów, od czasu do czasu lubili też puścić w tłum pierwszaków jakąś przyjemną plotkę - taką jak właśnie historia o nawiedzonej kuźni. Dla każdego coś nowego. Dla każdego rocznika oczywiście, żeby mógł w następnych latach przekazywać swoją wiedzę dalej... Tak też rodzą się legendy. I zapewne tak narodzili się ci, którzy nie wrócili z domu kowala.
Coś więcej? Jeżeli ich myśli w tej kwestii się pokrywały... Lloyd też miała ochotę na coś więcej i miała nadzieję, że Piątek nie podejdzie do swojej oboetnicy ze zbytnim zapałem. O ile zapałem można to nazwać.
- O twoich przeżyciach z jego rodzinką było dosyć głośno, więc rozumiem, że doskonale wiesz, o czym mówisz? - puściła mu oko. Pokażcie mi takiego, co nie słyszał o Katherine Russeau i Ambrożym, no. Każdy słyszał. Może dlatego, że Friday cieszył się swego rodzaju sławą? Nie zawsze dobrą, ale sława to sława. Niektórzy słyną z pędzenia bimbru, niektórzy z gry aktorskiej, a niektórzy z ilości kochanek. Czasami nie wiadomo, czy lepiej być rozpoznawalnym, czy raczej nie. Hogwarckie fejmy nie zawsze miały najlżej... I nie zawsze ich historia była długa. Podobno każda gwiazda kiedyś gaśnie, prawda?
- Nie mam nic przeciwko temu, żeby trwała jeszcze długo - odparła, usiłując znaleźć wygodną pozycję na, cóż, twardym narzędziu. Cóż, mogła tylko mieć nadzieję, że jej tyłek nie będzie zbyt długo cierpiał. Bynajmniej na jej twarz wpłynął zadowolony uśmiech, gdy Piątkowe usta znalazły się tak blisko. Zaciągała się mocno... Dopóki miękko go nie pocałowała. Jedną dłonią gładziła ramię Ambrożego, a drugą odrzuciła lekko swoje włosy do tyłu. Poczuła delikatny zapach własnych perfum. Akacja. A raczej Amortencja. Tak, to chyba był dobry wybór...

Duchy to psikus dla czarodziejów? No, można się kłócić. Przynajmniej Piątek mógłby. A przykłady mógłby mnożyć. Na przykład jego ojciec nigdy by się w to miejsce nie zapuścił i co z tego, że doskonale wie, o tym, że to plotki i tak dalej? Niektórzy, jak on właśnie, nieswojo czuli się w towarzystwie nie tyleż magii, co jakiś metafizycznych sił, czy zjawisk, które poza tą magię wykraczają. Na szczęście żadne z tej dwójki, do tej grupy nie należało, toteż można było w spokoju tu siedzieć, nie przejmując się tym, co gadają o tym w szkole i poza nią, bo ostatecznie o wszystkim gadali. A gdyby się tym przejmować, to na przykład Panna Voice nie powinna była teraz spędzać czasu z Piątkiem, bo przecież miał taką, a taką reputacje. I w sumie podobnie złą, jak ta Kuźnia, albo podobnie dobrą. Niepotrzebne skreślić. – Tak? Było? – zapytał wyraźnie zdziwiony. Widać można było znaleźć osobę, która nie słyszała o przeżyciach panny Russeau z panem Fridayem. Może to dlatego, że sam był ich uczestnikiem? Nie, to raczej nie tędy droga. Zdecydowanie nie, zwłaszcza, że prędzej czy później plotki na jego temat, w końcu do niego wracały. Tym razem tak nie było. Czyżby wszyscy bali się Kattie? Haha, to całkiem zabawne. – W każdym razie, wiem doskonale o czym mówię. I generalnie nie polecam tej familii, jakbyś kiedyś myślała o jakiś związkach z nimi, albo zamążpójściu. Wiesz.. Piątki są o wiele bardziej… zabawowe? I kreatywne…? I tak trochę.. wrażliwsze? Może niekoniecznie oddane, ale mimo wszystko… potrafiące kochać? – Mówił, delikatnie gładząc palcami jej szyję. Jakaż na była śliczna. Zupełnie nie powinna się zajmować kimś takim, jak on. Oczywiście tego jej nie powie, bo przecież sam fakt jej atencji i pocałunki, stanowiły dla Krukona swoisty komplement.
I tak. Zdecydowanie Amortencja była dobrym wyborem. Bardzo, ale to bardzo dobrym wyborem. Zaatakowany w jakiś sposób zapachem dziewczyny, chłopak jedynie przeciągle westchnął, po czym zaciągnął się wspomnianą wonią raz jeszcze. Nie bardzo wiedział, czy to serio jej zapach, czy też może efekt upalenia? W każdym razie, dzięki Kajl! – Jak dla mnie może się skończyć nawet teraz.. Bardziej wolałbym, żeby jeszcze kiedyś się powtórzyła… - powiedział jakoś między pocałunkiem, a pocałunkiem z nieco szelmowskim uśmiechem. Jeśli jest choć jedna rzecz, którą można byłoby teraz o Fridayu, poza tym że był upalony, powiedzieć… z pewnością tego chciał. Bliskości Voice. Znacznie częściej. O wiele częściej. Chyba będzie musiał zmienić nieznacznie swój plan dnia…

Od każdej reguły znajdzie się jakiś wyjątek... Chociaż Voice zawsze powtarzała, że reguła z wyjątkami nie jest już regułą. W każdym razie, wszystko co jest magiczne, wyjątkowe lub nadzwyczajne (lub po prostu jest) ma swoich zwolenników, przeciwników i tych, którym wszystko równa się jednemu - niczemu. Tak więc, fakt - duchy można było lubić, nie lubić, bać się ich, fascynować się nimi albo zwyczajnie mieć je gdzieś. Piątkowe wyczyny też. Ślizgonka akurat nie interesowała się cudzymi podbojami, do plotkar też nie należała, także niczym dziwnym nie jest, że reputacja Ambrożego, dobra czy niedobra, dzisiaj nie grała dla niej żadnych skrzypiec. W tej sekundzie, minucie, może godzinie, Friday był jej i dla niej... I miała nadzieję, że jeszcze wielokrotnie sprawy będą tak wyglądać.
- Jak ona miała na imię? Christine? Z resztą, co mnie to obchodzi - wywróciła tylko teatralnie oczami, dając znak, że ma gdzieś wszystkie jego dziewczyny, a tym bardziej ma gdzieś wszystkich Russeau. Nadgorliwi arystokraci, którzy twierdzą, że wszystko im się należy - czy trzeba jeszcze coś dodać? Pieniądze i czystość krwi przewracają ludziom w głowach i chyba nigdy się to nie zmieni.
- Nie jestem fanką nadętych arystokratów. Z resztą, Voice Russeau, jak to do cholery brzmi? Jak nie ja - zaśmiała się, odgarniając kosmyk jasnych włosów za ucho. - Szkoda, że znam tylko jednego Piątka - dodała z westchnieniem, usiłując powstrzymać błąkający się na ustach uśmiech. Nie ma to jak zachwalanie siebie samego. Przechyliła lekko głowę, cichym pomrukiem aprobaty nagradzając palce Ambrożego.
- Pewnie będziesz musiał się trochę pomęczyć, żeby mnie złapać - odparła, a na jej usta wpłynął rozbawiony uśmiech. Delikatnie objęła ciepłą dłonią nadgarstek Ambrożego, po czym przesunęła ją na jego palce, by przejąć jointa. Przymknęła oczy, zaciągając się, a gdy je otworzyła, jasność jej tęczówek była niemalże uderzająca. Wypuściła dym w Piątkowe usta, zwracając mu packa. Ręką przeciągnęła od jego łokcia w górę, palce wsuwając pod rękaw koszulki, którą miał na sobie.

//ztx2

Wieczór nastał dosyć szybko, co pozwoliło wam wcześniej skryć się w jego objęciach i dotrzeć na miejsce pojedynku niezauważonym przez nikogo. Czy aby na pewno? To miało się okazać w najbliższym czasie. Pewne było jedno: każde z was ostrzyło sobie zęby na wygraną i zapewne żadne nie zamierzało ustąpić.
Sekundanci wręczyli wam maski, które miały skutecznie skryć waszą tożsamość. Dokonali tego nim mieliście możliwość spojrzeć na swojego przeciwnika. Teraz stajecie naprzeciw siebie, twarzą w twarz (czy może raczej maską w maskę).

Bardzo proszę, aby w pierwszym poście zaznaczyć posiadanie przedmiotów dodających punkty do odpowiednich kategorii!

Lys:
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z ZAKLĘĆ I OPCM: 116
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z CZARNEJ MAGII: 10
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z TRANSMUTACJI: 10
Liczba możliwych przerzutów (tylko punkty): 13

Nessa:
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z ZAKLĘĆ I OPCM: 40
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z CZARNEJ MAGII: 0
ILOŚĆ PUNKTÓW KUFERKOWYCH Z TRANSMUTACJI: 86
Liczba możliwych przerzutów (tylko punkty): 12


Rzut kością decydującą o rozpoczęciu pojedynku:
Nieparzyste – rozpoczyna Lys
Parzyste – rozpoczyna Nessa

The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Rzut kośćmi

---

'Kostki' :