Panno Blanc,

Aby pomuc osobie poparzonej, z korzystam z zakleć leczniczych takich jak fringere ,feruli ,episkey.Z cala pewnością użyłbym zaklęcia aby uśmierzyć bol, a następnie zaklęcia za pomoca ktorego chlodze ciało poparzonego,
aby zalagodzic bol. Mozna uzyc rowniez aby zaleczyc rane lub odpowiednio odizolowac ja od otoczenia.

Nadish

zarówno Aloes Uzbrojony jak i Rącznik Pospolity należą do groźnych roślin. Aloes Uzbrojony posiada grube liście zwieńczone na brzegach niewielkimi, lecz ostrymi kolcami. Ukłucie nimi może być śmiertelne. Do wytwarzania eliksirów najczęściej używa się łodygi, jednak w niektórych wypadkach można posłużyć się korzeniem. Można użyć go jako odtrutki na jad żmii, a gdy zostanie zmieszany z odpowiednimi ziołami skutecznie zwalczy jad trupi.
Z kolei Rącznik Pospolity należy do roślin wilczomleczowatych, najprawdopodobniej pochodzi z Bliskiego Wschodu i północno-wschodniej Afryki. Wykorzystuje się go do eliksirów leczniczych, a z jego nasion tłoczy się olej rycynowy. Rycyna zawarta w nasionach w dawce większej niż 0,2 g jest dla człowieka śmiertelna.

Profesor Blanc,

Poniżej załączona praca domowa dot. magicznego urazu:

Oparzenie druzgotka
  Druzgotek jest rodzajem demona wodnego irlandzkich i brytyjskich jezior, jednak obecnie występuje w zbiornikach słodkowodnych całego świata. Ze względu na fakt zasiedlania jezior i rzek a także szybkości poruszania się w wodzie często ich drogi krzyżują się z czarodziejskimi i nieostrożny czarodziej kąpiący się w zbiorniku nieprzeznaczonym do tego może narazić się na oparzenie druzgotka.
  Jest to uraz magiczny, klasyfikowany jako groźny, objawiający się najczęściej podłużnymi, jasnoczerwonymi pręgami na kończynie (części ciała), za którą ofiara została złapana. Pacjenci opisują proces jako gwałtowne pociągnięcie w dół – demon wodny łapie charakterystycznymi, długimi mackami kończynę i szarpie w swoją stronę, przy czym jedynym sposobem (na miejscu – a zarazem najskuteczniejszym) uwolnienia się z uwięzi jest zaklęcie Relashio. Poparzenia, które powoduje trucizna znajdująca się w kolcach druzgotka muszą być hospitalizowane, dlatego należy po incydencie bezzwłocznie udać się do najbliższego szpitala lub uzdrowiciela. Nie wolno pod żadnym pozorem dotykać rany, ani tym bardziej jej pocierać (dopuszczalne jest ewentualnie polewanie chłodną wodą) – u dzieci pocieranie jest odruchem bezwarunkowym, przy poparzeniu dziecka należy zachować szczególną czujność i ograniczyć jakąkolwiek styczność z raną.
  Druzgotki mają dość łamliwe palce, przez to często pozostawiają je na ciele ofiary – lekarz musi wydobyć je szczypcami (możliwe, że będzie potrzebował wykonać nacięcia na skórze), żeby trucizna nie rozprzestrzeniała się w organizmie. Zaniedbanie tej procedury i pozostawienie kolca w ciele może doprowadzić nawet do amputacji kończyny.
  Jeśli poparzenie jest niewielkie i nie pojawiły się (lub wchłonęły) pęcherze, można do smarowania rany stosować wyłącznie aloes lub płyn z żyworódki pierzastej. Zalecenia lekarskie to jednak zazwyczaj wyciąg z krylicy lub preparaty z kwiatem różecznika na poparzenia – aby nie pozostały blizny należy stosować je przez okres około miesiąca.
  Dla małych dzieci takie poparzenie jest wyzwaniem i gigantyczną niedogodnością (nie wspominając o szoku wywołanym spotkaniem z wodnym demonem), dlatego mogą być hospitalizowane dłużej oraz mogą być przepisywane im inne preparaty, np. niwelujące świąd, przeciwbólowe, przeciwzapalne.

Z poważaniem,
Lenz Bastian, IX rok, Ravenclaw

Szanowna Pani Profesor,

przesyłam zadane wypracowanie.
Vomila jest chorobą atakującą układ oddechowy, określana jest jako cięższa forma zatrucia pokarmowego. Zalicza się do niegroźnych, a jednak należy do bardzo niekomfortowych i męczących. Głównym objawem są obfite wymioty, które ciężko zwalczyć. Może to doprowadzić do wychłodzenia i wycieńczenia organizmu. Jej przebieg nie ma określonego czasu, jest to kwestia indywidualna. Na vomilę nie ma prostego lekarstwa - choremu można podawać eliksir powstrzymujący wymioty, a także wiggenowy (w szczególności w przypadku, gdy choroba trwa dłużej i organizm pacjenta jest wykończony), podawany dożylnie. Zalecane są potrawy delikatne, lekkostrawne, które nie podrażnią chorego. Co ciekawe, nie udało się ustalić jakie składniki powodują występowanie Vomili. Osobiście miałem pecha złapać tę chorobę pod koniec wycieczki do Egiptu; dobre kilka dni musiałem się męczyć z atakami wymiotów, a później dodatkowo długo towarzyszyło mi ogólne osłabienie. Jak większość chorób, nie jest to nic przyjemnego.

Z poważaniem,
Leo O. Vin-Eurico, Gryffindor X klasa

Szanowna prof. Blanc,

Chcialabym opisac Comburet, poniewaz sama mialam do czynienia z ta choroba. Zarazic sie nia jest bardzo latwo, szczegolnie jezeli pracuje sie przy roslinach, a dokladniej przy tentakulach. Roslina sama w sobie nie jest calkiem bezpieczna, a dodatkowo moze wlasnie przenosic choroby. Do zarazenia dochodzi po kontakcie z jadem tentakuli. z poczatku jest to na pozor niegrozne, punktowe oparzenie. Pamietam, ze zupelnie to zignorowalam az do momentu, w ktorym zauwazylam, ze oparzenie zaczelo przechodzicna dalsze, zdrowe fragmenty skory. Leczenie cale szczescie nie jest trudne, poniewaz potrzebny jest eliksir (antidotum) zrobionu z wywaru z lisci cyprysu, zakrapianego minimalna iloscia odorosoku i lyzka Ognistej Whisky. Alkoholu nie warto pomijac, bo tylko dzieki niemu wszystkie skladniki staja sie lecznicze. Moje leczenie trwalo troche dluzej niz powinno, ale to tylko i wylacznie wina mojego zignorowania skaleczenia. Wyleczenie jednego punktu jest proste, ale cale plecy jako jedna czerwona rana to cos innego. Moj organizm srednio sobie w tym radzil i jeszcze trzeba bylo zbic goraczke. Jako ciekawostke dodam, ze dawniej choroba ta byla traktowana jako nieuleczalna.

Maili Lanceley, VII Hufflepuff

Szanowna profesor Blanc,

vulnera arcuatum i vulnera sanentur są zaklęciami pochodnymi z magii leczniczej, które to pozwalają na uzdrowienie czarodzieja. Różnice między nimi są jednak minimalne, ale należy pamiętać iż pierwsza z inktantacji służy do zasklepienia głębokich ran, po których ofiara ciężkich zaklęć defensywnych powinna zachować wszelką ostrożność i wypoczywać. Jakikolwiek gwałtowniejszy ruch mógłby spowodować ponowne otwarcie rany, a tym samym - doszłoby do jeszcze silniejszego uszkodzenia tkanek. Druga inktantacja sprawdza się przy czarnej magii, kiedy to rany są na tyle głębokie, że jedynie wypowiedzenie tych dwóch słów okraszonych nutą magiczną są w stanie uleczyć czarodzieja, choć nie usuną blizn, te pozostają już na zawsze i przypominają o przykrym zdarzeniu. Warto pamiętać, że vulnera sanentur należy powtórzyć trzykrotnie, ażeby miało sens i odpowiednią moc. Pierwsza faza miała za zadanie zatrzymanie krwotoku, druga zaczynała uzdrawiać i leczyć rany, zaś trzecia je zasklepywała.  Jeżeli którakolwiek część ciała została usunięta, niestety, inktantacja oparta o VS nie jest w stanie jej przywrócić.

Z uszanowaniem,
Marceline Holmes, Ravenclaw, I studencki

Szanowna Profesor

Oba zaklęcia używane są do leczenia ran głębokich, różnią się jednak powodem powstania rany.
Vulnera Arcuatum używane jest do ran powstałych drogą "tradycyjną". Ciętych, kłutych, szarpanych, miażdżonych, itd. Wszelkiego mechanicznego rozcięcia ciała. Zaklęcie to powstrzymuje krwotok i zasklepia tkanki, nie zalecza jednak rany całkowicie. Jedynie znacząco przyspiesza naturalny proces lecznicy. Chory po tym musi zachowywać ostrożność, gdyż w parę dni po użyciu zaklęcia rana może ponownie się otworzyć, jeśli pacjent będzie się przemęczał. Zalecany jest odpoczynek i oszczędzanie się.
Vulnera Sanentur z kolei stosowane jest do ran głębokich powstałych w wyniku zaklęć, w szczególności czarnomagicznych ale też ataków magicznych zwierząt. Rany takie mają tendencję do dużo gorszego gojenia się, a zaleczenie ich wymaga trzykrotnego powtórzenia inkantacji. Pierwsze wymówienie tamuje krwotok, drugie rozpoczyna proces gojenia, a trzecie go zakańcza. Jest to zaklęcie trudniejsze do opanowania niż Vulnera Arcuatum.
Pomimo właściwości obu zaklęć, żadne z nich nie przyczepi odciętej części ciała. Do tego należy sięgnąć po zaklęcie Adsuno.

Z poważaniem
Neirin Vaughn, Hufflepuff, 7 rok

Szanowna Panno Blanc

Obydwa z zaklęć wskazanych przez Panią do opisania znajdują się w czołówce tych najbardziej przydatnych każdemu, szanującemu się uzdrowicielowi. Z pewnością i dla przeciętnego czarodzieja, który nie wiążę kariery z medycyną okażą się przydatne, zwłaszcza podczas dalekich podróży czy sytuacji uniemożliwiających skorzystanie z usług szpitala. Należy mieć na uwadze, że służą one do celów zasklepiających, są zbyt słabe aby połączyć na nowo tkanki odciętego palca czy ręki i tym samym odzyskać utraconą całkowicie część ciała.

Vulnera Arcuatum przystosowane jest do leczenia ran powstałych w sposób bardziej klasyczny, fizyczny. Obrażenia spowodowane bronią białą są idealnym przykładem! Nic lepiej nie poradzi sobie z katastrofą w kuchni, wywołaną rozcięciem się nożem niż Vulnera Arcuatum. Rany cięte, kłute, spowodowane zmiażdżeniem sobie palców młotkiem czy spotkanie z wściekłym psem, które wykończy rana szarpana - poradzi sobie z tym wszystkim z dziecinną łatwością. Warto jednak pamiętać, że w działaniu tego czaru chodzi główni o to, aby rana otwarta przestała krwawić i żeby uszkodzone tkanki się zrosły - nie leczy ono całkowicie, stąd też przy wykonywaniu czynności narażających uszkodzone miejsce na zbyt duży wysiłek czy ruch skóry, rana może ponownie się otworzyć.

Vulnera Sanentur jest czarem dużo trudniejszym i bardziej wymagającym od wyżej wymienionego, głównie przez działanie w dużej mierze na obrażenia powstałe za pomocą magii. Czar ten radzi sobie doskonale z leczeniem ran otrzymanych przy pomocy zaklęć, zaklętych przedmiotów i magicznych zwierząt. Aby obrażenia zniknęły całkowicie, należy powtórzyć rzucenie zaklęcia trzykrotnie. Za pierwszym razem bowiem działo ono w sposób spowalniający przepływ krwi w wybranym miejscu i tym samym tamujący krwawienie, za drugim rana zaczyna się goić, a tkanki zrastać - za trzecim zaś znika całkowicie, w pełni zasklepiając uszkodzoną skórę wcześniej skórę.

N. M. Lanceley
Rok VIII, Slytherin.

vulunera arcuatum jest zaklęciem, przy pomocy którego leczy się głębokie i rozległe rany. Vulunera sanentur jest więc zaklęciem niezwykle podobnym, gdyż ten czar również wykorzystuje się do zasklepiania wyjątkowo rozległych ran. Jednakże, jedną z głównych różnic w działaniu obu tych zaklęć jest fakt, że sanentur wykorzystuje się przy leczeniu obrażeń spowodowanych czarnomagicznymi zaklęciami, bądź w przypadku zranienia przez magiczne stworzenia. Miałem do czynienia z oboma tymi czarami i z własnego doświadczenia mogę stwierdzić, że zaklęcie vulunera sanentur jest o wiele praktyczniejsze, niż arcuatum. Arcuatum wymusza na pacjencie pewną ostrożność. Rany zaleczone w ten sposób mogą się otworzyć, jeżeli wykona się zbyt gwałtowne ruchy. Może to przez to, że tym czarem zwykle leczy się rany niezadane przy użyciu magii? Przekonałem się o tym na własnej skórze w szpitalu Świętego Munga, gdy krew nagle popłynęła mi z twarzy i zalałem nią całą nocną koszulę. Nie powiem, była to poniekąd moja wina (chyba próbowałem wtedy ucieczki z oddziału), ale dzięki temu doświadczeniu wiem, że drugi z tych czarów, chociaż może nieco trudniejszy (na co wskazywało obowiązkowe skupienie rzucających je uzdrowicieli), z pewnością lepiej sprawdzi się w przypadku pacjentów, mających problemy z usiedzeniem w bezruchu. Nie wiem jak sprawa ma się w przypadku arcuatum, ale podczas leczenia obrażeń spowodowanych czarną magią, vulunera pozostawia trwałe, nieusuwalne blizny. Może jest tak także w przypadku zranień spowodowanych przez stworzenia magiczne i to dlatego mam kilka na swojej twarzy, chociaż przecież był to tylko smoczy ogień? Szczerze mówiąc, tego nie jestem pewien, nigdy nie byłem aż tak dobrze zaznajomiony z magią leczniczą. Oba czary różni też ruch, jaki należy wykonać różdżką, ale nie jestem w stanie go teraz przytoczyć. Widziałem działanie tych czarów wiele razy, lecz nigdy nie udało mi się z nich skorzystać bez niczyjej pomocy, więc zapewne wszystko bym pokręcił. Wszystko to, co napisałem powyżej, jest inspirowane moimi doświadczeniami oraz odrobiną książkowej wiedzy. Jeżeli cokolwiek, co zawarłem w tej pracy, jest niezgodne z prawdą, bardzo proszę o poprawienie mnie na następnych zajęciach. Z miłą chęcią uzupełnię braki w edukacji magicznej.

Vulnera arcuatum to zaklęcie, które używane jest do zasklepiania poważnych, głębokich ran. Szczególnie takich, które są rozległe i rozciągają się na większą powierzchnię ciała. Co ciekawe, wiem że zaklęcie działa również dobrze na istotach żyjących pod wodą. Moja babka Melusine A. Pennifold, żyła podejrzanie bardzo blisko z trytonami z naszego jeziora i wiem, że kiedy jednego z nich zaatakowała kałamarnica, zaklęcie podziałało doskonale na jego ciało. Nawet lepiej niż u człowieka, gdyż tryton mógł znacznie szybciej wykonywać szybkie ruchy, niż może normalny człowiek po użyciu tego zaklęcia. Jego rany nie rozrywały się natychmiast i już po paru chwilach mógł wrócić do wody! Moja babka opisywała użycie różnych zaklęć na trytonach, co nawet opisała w swojej opublikowanej przez nią książkę. Nie mogę jednak jej polecić z czystym sercem, bo niektóre z zaklęć musiały być używane w dziwnych sytuacjach, by wypróbować ich znaczenie.
Vulnera sanentur jest bardzo podobnym zaklęciem, bo też leczy ciężkie, głębokie rany. Jednak tym razem są to zazwyczaj czarnomagiczne zaklęcia, albo wyjątkowo groźne dzikie zwierzę. Po tych pierwszych nigdy nie znikają blizny. W latach 70, moja ciotka Melusine K. Pennifold, dostała czarnomagicznym zaklęciem od wyznawców Czarnego Pana. Została uratowana od śmierci zaklęciem Vulnera sanentur, przez co miała paskudne blizny, również na swojej twarzy. Od tamtej pory zajmowała się próbą wynalezienia lekarstwa, na znamiona, jednak miksturę tworzącą ulepszoną, nieszkodliwą podstawę dla magicznych tatuaży i nimi zastąpiła bliznami. Do tej pory nie zostało wynalezione nic co mogłoby zamaskować skutki zaklęcia.

Profesor Blanc

Opisz różnicę pomiędzy zaklęciami leczniczymi Vulnera arcuatum i Vulnera sanentur.
Są to zaklęcia z grupy tych bardzo trudnych do opanowania.
Vulnera Arcuatum, zasklepia głębokie, poważne rany. Po użyciu tego zaklęcia pacjent nie powinien poruszać się w sposób gwałtowny, aby ponownie nie spowodować otwarcia rany.
Vulnera Sanentur, na pewno trudniejsze od Vulnera Sanentur i inaczej działające. Leczy rany zadane przez czarnomagiczne zaklęcia czy magiczne stworzenia. Po takich ranach zostają blizny trudne, a właściwie nadal niemożliwe do usunięcia.

Curtis Mousseau, student I roku, Hufflepuff

Szanowna panno Blanc,

rozpatrując oba te zaklęcia, zauważyłem, że zarówno Vulnera Arcuatum, jak i Vulnera Sanentur należą do dziedziny magii leczniczej, jednak różnią się swoim zakresem uzdrowienia.

Pierwsze z zaklęć, Vulnera Arcuatum, jest czarem przeznaczonym do leczenia rozległych obrażeń. Zasklepia rany i uniemożliwia wykrwawienie się. Czytając opis Vulnera Aractum w znalezionej księdze, nie mogłem nie odnieść wrażenia, że przypomina ono mugolską technikę zszywania ran. Niemagiczni ludzie zaszywają sobie skórę za pomocą igły i nici, dzięki czemu nie dopuszczają do wypuszczenia zbyt dużej ilości krwi, a także ułatwiają tkance zrośnięcie się. Kiedyś moja babcia, która do momentu poznania dziadka nie miała żadnej styczności z magią, opowiadała mi o swoim dalekim kuzynie, którego rany otworzyły się ze względu na jego zbyt gwałtowne ruchy. Vunera Aractum również może nie utrzymać obrażeń w ryzach, jeśli pacjent nie zachowa się spokojnie – stąd wspomniane przeze mnie podobieństwo.

Natomiast Vulnera Sanentur jest zaklęciem przeznaczonym do leczenia ran, których źródło znajduje się w czarnej magii bądź działaniu magicznych zwierząt. Wydaję mi się, że jest to trochę trudniejsze zaklęcie, niż wcześniej omawiany przeze mnie urok. Wyczytałem, że do jego poprawnego rzucenia wymagane jest spore doświadczenie, a do tego sam czar nie jest w stanie w pełni wyleczyć pacjenta. Po każdej udanej próbie, niestety wciąż pozostają niemożliwie do usunięcia blizny.

Liam A. Rivai
Hufflepuff, rocznik VII.