Praca domowa związana z zaklęciami tamującymi krwotoki.

Vulnerra Ferre — wyczarowuje długi zwój bandażu, którym można byłoby zatamować krwawiącą ranę, może sprawdziłaby się lepiej niż trzymanie mugolskiej szmaty przeze mnie, która i tak nic nie dała, chociaż przy mocnym krwawieniu to i wyczarowany bandaż nic nie pomoże.

Haemorrhagia Iturus — typowe zaklęcie tamujące krwotok. Powinienem je zastosować przy swoim manekinie.

Interior Depletura — tamuje krwotoki wewnętrzne. To zaklęcie można byłoby zastosować po wyjęciu noża z Ruby, de Guise mogłaby tak zrobić ze swoim pacjentem.

W teorii najprostszym zaklęciem pomagającym zwalczyć krwawienie jest Tuus Claudere Varices. Co prawda nie tamuje ono krwawienia całkowicie, tylko je spowalnia. Do tego wymaga podtrzymywania i kontakt różdżki z raną. Może zostać użyte przez młodych czarodziei lub tych mniej obeznanych z uzdrawianiem w momencie w którym udzielają pierwszej pomocy poszkodowanemu i czekają aż przybędzie pomoc. Nie zmienia to faktu że inkantacja tego zaklęcia może niektórym sprawić małe trudności, więc dobrą alternatywą ale na mniej poważne rany może być zaklęcie Vulnerra Ferre wytwarzające bandarz, którym krwawiącą ranę można opatrzyć.
Za to jednym z najbardziej popularnych i najczęściej stosowanych zaklęć stworzonych do tamowania krwotoku jest Haemorrhagia ITURUS, które nie wymaga bezpośredniego kontaktu i koncentracji oraz może zostać rzucone na dystans. Może się przydać do zatamowania krwotoku w przypadku kiedy rany nie da się uleczyć całościowo jednym zaklęciem, bądź czarujący ma tylko podstawową wiedzę na temat uzdrawiania. Poza ty po rzuceniu tego zaklęcia można skupić się na innych rzeczach pilnie wymagających uwagi. Flumine Sanguinis może nie jest zaklęciem które krwotok tamuje, ale jest czasem niezbędne w jego wykryciu. Zwłaszcza jeśli jest to krwotok wewnętrzny, który zatamować można zaklęciem Interior Depletura.

Szanowna Pani Profesor

Na początku mojego listu pragnę przeprosić za moje żałosne wyniki na ostatniej lekcji. Mam nadzieję, że przynajmniej praca domowa, którą wysyłam zmaże chociaż częściowo złe wrażenie, które pozostawiłam po ostatnich zajęciach:

1. Vulnus alere - zaklęcie to pozwala na uleczenie drobnych ran. W zasadzie nie nadaje się ono do niczego bardziej poważnego niż otarcia bądź skaleczenia palca czy dłoni. Nie pomoże w przypadku poważniejszych ran.
Przykładowa sytuacja: skaleczenie w palec podczas krojenia chleba
2. Haemorrhagia iturus - zaklęcie tamujące standardowy krwotok. Sprawdzi się w przypadku ran poważniejszych, które jednak nie zagrażają w żaden sposób życiu pacjenta.
Przykładowa sytuacja: płytkie rozcięcie skóry po zahaczeniu o ostry przedmiot
3. Interior Depletura - zaklęcie pozwalające zatamować krwotok wewnętrzny bez potrzeby przeprowadzania operacji. Działa przez skórę pacjenta.
Przykładowa sytuacja: uszkodzenia wewnętrznych organów po upadku z wysokości
4. Vulnera Arcuatum - zaklęcie to pozwala wyleczyć głębokie oraz rozległe rany. Jedno z najpotężniejszych zaklęć tamujących krwotoki. Jego słabą stroną jest to, że po zastosowaniu pacjent nie powinien się gwałtownie poruszać, gdyż może to na nowo otworzyć rany.
Przykładowa sytuacja: przebicie ręki na wylot przez ostry pręt
5. Vulnera Sanentur - najpotężniejsze zaklęcie leczące rany powstałe po zaklęciach bądź przy udziale magicznych stworzeń. Warto zwrócić uwagę na to, że leczy ono rany więc nie jest ono zaklęciem typowo hamującym krwotoki, gdyż jego zastosowanie może być znacznie szersze np. stosowane do wyleczenie poważnych poparzeń.
Przykładowa sytuacja: zahamowanie głębokich cięć zadanych przy pomocy zaklęcia czarnomagicznego

Ivy Jones

przesyłam pracę domową dotyczącą zaklęć hamujących krwotoki.

1. Tuus claudere varices - zaklęcie znane niemal każdemu, powodujące jedynie spowolnienie krwawienia. Efekt utrzymuje się na czas przyłożenia różdżki do rany. Myślę, że to zaklęcie jest bardzo przydatne, ponieważ można z niego korzystać nawet w przypadku większych obrażeń, gdy potrzebna jest pierwsza pomoc przed przybyciem wykwalifikowanych uzdrowicieli.

2. Vulnus alere - również proste zaklęcie, które leczy drobne obrażenia - takie jak zadrapania czy otarcia. Stosowane w sytuacjach, w których ma wpłynąć na komfort, a niekoniecznie samo zdrowie, bowiem niewielkie skaleczenia zwykle nie zagrażają życiu.

3. Haemorrhagia iturus - zaklęcie, które zatrzymuje poważniejsze krwotoki, choć oczywiście jego siła jest zależna od umiejętności czarodzieja. Moim zdaniem jest to podstawowe zaklęcie, które warto znać, by móc pomóc w różnych sytuacjach - zarówno wtedy, gdy krwawienie jest niewielkie (by skutecznie je zahamować) jak i wtedy, gdy obrażenia są poważne.

4. Interior depletura - zaklęcie zatrzymujące krwotok wewnętrzny, wywołany np. upadkiem ze znacznej wysokości. Uważam, że Interior depletura to urok dla profesjonalistów, ponieważ amatorzy mogą mieć problem z rozpoznaniem krwotoku wewnętrznego, a także jego wielkości i wagi sytuacji.

5. Vulnera arcuatum - mocniejsze zaklęcie z grupy Vulnera, które używane jest do leczenia poważniejszych ran - np. głębszych rozcięć wywołanych atakiem mniejszych zwierząt magicznych czy wypadków przedmiotowych.

6. Vulnera sanentur - bardzo potężne zaklęcie, które jest używane do leczenia ran czarnomagicznych bądź wykonanych przez niebezpieczne stworzenia magiczne. Powszechnie stosowane przy leczeniu ofiar wilkołaków, hipogryfów, dwurożców i innych stworzeń. Warto zaznaczyć, że Vulnera sanentur choć hamuje krwawienie poprzez zaleczanie rany, to często pozostawia ślady w formie blizn.

Warto również wspomnieć, że oprócz zaklęć leczących rany bądź jedynie hamujących krwawienie, jest też zaklęcie Vulnerra ferre, które wyczarowuje zwój bandaża - przy jego pomocy również można zastopować krwawienie z mniejszej rany, np. spowodowanej wypadkiem z samosiekającym nożem.

Szanowna Pani Profesor Blanc,

1. Jakie wyróżniamy typy oparzeń? Jeżeli posiadają stopnie, proszę je również wymienić.
Możemy wyróżnić wiele typów oparzeń: termiczne, chemiczne, radiacyjne, a w świecie mugoli również elektryczne. Oparzenie I stopnia obejmuje tylko naskórek, oparzenie II stopnia obejmuje naskórek i część lub całość grubości skóry właściwej, oparzenie III stopnia zniszczeniu ulega cała warstwa skóry, a także tkanki leżące głębiej, a przy oparzeniu IV stopnia  dochodzi do zwęglenia tkanek.
2. Czy oparzenie zwykłym ogniem a jego magiczną odmianą jest od siebie różne?
Nie, ponieważ ogień wytworzony w sposób magiczny posiada takie same cechy jak zwykły ogień.
3. Jeżeli opatrujemy oparzenie, na co powinniśmy uważać? Proszę opisać osobno dla oparzenia ogniem, kwasem, eliksirem.
Powinniśmy zwrócić uwagę na rodzaj oparzenia, jeżeli doszło do oparzenia jakąś substancją, to czy nie znajduje się ona dalej w ranie. W przypadku oparzenia ogniem należy zastosować zimny okład lub obmyć zimną wodą. Zamiast tego, można zastosować zaklęcie fringere. Nie wolno bandażować takiej rany, ani przykładać do niej żadnego materiału. Miejsce oparzone kwasem należy spłukać płynami zasadowymi, żeby wyrównać poziom stężenia pH. Powstałych bąbli nie wolno przekłuwać. W przypadku eliksiru, należy określić, jaka substancja spowodowała oparzenie i na jaką głębokość była w stanie się wchłonąć. Ten przypadek jest o tyle złożony, że może być połączeniem oparzenia termicznego i chemicznego, dlatego poprawne zaleczenie bywa problematyczne.
4. Jeżeli trafi do nas poszkodowany oparzony w okolicy szyi, ręki i klatki piersiowej, którą raną należy najpierw się zająć? Wyjaśnij dlaczego.
Jeżeli mamy do czynienia z tym samym typem oparzenia, należy najpierw zająć się oparzeniem w okolicy szyi, ze względu na małą powierzchnię okolicy oraz jej ważną rolę w zapewnianiu organizmu funkcji witalnych, np. oddychanie.
 

Z wyrazami szacunku,
Felix Ian Berkeley

Szanowna Pani Profesor

Starałam się udzielić jak najbardziej treściwych odpowiedzi.
1. Oparzenia możemy dzielić na ich rodzaje jak i stopnie. Z rodzajów oparzeń wyróżniamy: powierzchowne, pośrednie, głębokie, chemiczne, elektryczne i termiczne.
Z kolei stopnie są następujące:
I stopnia - uszkodzeniu uległa wierzchnia warstwa skóry.
II stopnia - jest to oparzenie pośrednie z obecnymi pęcherzami oraz silnym bólem.
III stopnia - jest to oparzenie głębokie. Skóra jest jasna, twarda, woskowa. Nie obserwuje się objawów bólowych, ze względu na spalone zakończenia nerwowe.
IV stopnia - uszkodzeniu ulega nie tylko skóra, ale i głębsze struktury. Dochodzi do zwęglenia, martwicy tkanek takich jak np. mięśnie, kości.

2. Zależy. Jeżeli wyczarowany jest zwykły ogień bez żadnych dodatkowych, magicznych właściwości, które określa zaklęcie – nie. Jednak warto za odmienny przykład podać ogień tworzony przez Lodowego Okrutnego, który mrozi a nie pali.

3. Oparzenie ogniem - w większości przypadków ranę należy chłodzić pod bieżącą wodą przez co najmniej 15 minut (np. zaklęcie aquamenti) i zabezpieczyć jałowym opatrunkiem. Z oparzonych kończyn należy jak najszybciej zdjąć biżuterię i ubranie, ze względu na obrzęk, jaki może nastąpić.
Oparzenie kwasem – poparzone miejsce należy spłukać płynami zasadowymi.
Poparzenie eliksirem – jest to bardziej złożony przykład, bo zależy od tego, jakie właściwości ma dany eliksir. W takim jednak przypadku postarałabym się go wypłukać, a jeżeli istnieje eliksir przeciwdziałający, natychmiast bym go użyła.

4. Tym, które jest najbardziej zagrażające swoim stopniem. Jeżeli jednak stopień jest taki sam, najważniejsze jest dopilnowanie, by drogi oddechowe były drożne – a więc szyją.

Z wyrazami szacunku
Harmony Seaver,
VI klasa, Gryffindor

Szanowna Pani Profesor

Przesyłam odpowiedzi na pytania zadane w pracy domowej z Uzdrawiania:
1. Rodzaje: termiczne (działanie ciepła), chemiczne (działanie substancji żrących), elektryczne (przepływ prądu), radiacyjne (promieniowanie radioaktywne)
Stopnie: Oparzenie I stopnia obejmuje tylko naskórek, oparzenie II stopnia obejmuje naskórek i część lub całość grubości skóry właściwej, oparzenie III stopnia zniszczeniu ulega cała warstwa skóry, a także tkanki leżące głębiej. Oparzenie IV stopnia to najpoważniejsze poparzenie, w przypadku którego może dojść nawet do zwęglenia tkanek.
2. Wszystko zależy od użytego zaklęcia. Zwykłe czary wytwarzające „klasyczny” ogień są leczone w taki sam sposób, ale istnieją również zaklęcia czarnomagiczne, które mogą działać w zupełnie inny sposób.
3. Termiczne: schłodzić wodą (letnią, nie zimną) i zastosować jałowy opatrunek, nie używać tłustych maści.
Chemiczne: zależy od substancji, która wywołała poparzenie. Należy usunąć ją ze skóry, najczęściej za pomocą wody.
elektryczne: trzeba odciąć źródło prądu (w przypadku magicznego świata nie jest to trudne, zwykle porażenia są wywołane zaklęciami lub naturalnymi wyładowaniami, z tego powodu w przeciwieństwie do mugolskich instalacji, są one raczej krótkotrwałe). Jeśli poszkodowany jest nieprzytomny to zastosować resuscytację krążeniowo-oddechową, jeśli jest przytomny i są widoczne poparzenia, to należy postąpić z nimi tak, jak z termicznymi.
4. Należy zająć się tym najgroźniejszym, o największym stopniu. Jeśli ich stopień jest taki sam, to wówczas tym na szyi, aby zachować drożność dróg oddechowych.

Z powazaniem

Vinícius Marlow

Jednym z najtrudniejszych rodzajów obrażeń zadanych przez dzikie zwierzę może być rozległa rana kłuta i szarpana, zadana przez dużego drapieżnika, jak np. niedźwiedź, hipogryf lub pustnik. Takie obrażenia mogą być szczególnie niebezpieczne ze względu na ich głębokość, ryzyko rozległego uszkodzenia tkanek, możliwość złamań, a także ryzyko infekcji wynikające z obecności bakterii w pazurach i zębach zwierzęcia, a nawet jadzie, jeśli stworzenie byłoby jadowite.

Jak należy się tym rodzajem obrażenia zająć?
Po pierwsze - ocena i zapewnienie bezpieczeństwa. Pierwszym krokiem jest zapewnienie bezpieczeństwa zarówno poszkodowanemu, jak i osobom udzielającym pomocy. Należy upewnić się, że atakujące zwierzę nie stanowi już zagrożenia, albo jeśli stan pacjenta pozwala, przeteleportować się z nim w bezpieczne miejsce.
Po drugie - ocena stanu poszkodowanego. Należy szybko ocenić stan poszkodowanego, zwracając uwagę na obfite krwawienie, utratę przytomności, czy widoczne złamania, by mieć pojęcie o tym, jakiej pomocy wymaga.
Po trzecie - zatrzymanie krwawienia. W przypadku obfitego krwawienia, należy jak najszybciej zastosować bezpośredni ucisk na ranę, aby zminimalizować utratę krwi.
Po czwarte - oczyszczenie rany: Jeśli to możliwe, delikatnie oczyścić ranę zaklęciem, jeśli nie moemy rzucić zaklęcia, oczyścić czystą wodą, aby usunąć zanieczyszczenia. Należy jednak unikać głębokiego irygowania rany, co mogłoby spowodować dalsze uszkodzenia.
Po piąte - zabezpieczenie rany. Istnieje szereg odpowiednich zaklęć gojących rany. W przypadku braku możliwości rzucenia zaklęcia gojącego, po oczyszczeniu rany należy zastosować sterylny opatrunek, aby zabezpieczyć ranę przed zanieczyszczeniem. Dobrym posunięciem będzie wyczarowanie bandaża zaklęciem ferula.
Po szóste - uwaga na wstrząs! Należy monitorować poszkodowanego pod kątem oznak wstrząsu, w tym bladości, zimnego potu, słabości, szybkiego pulsu.
Po siódme - wezwanie pomocy uzdrowicielskiej. Należy niezwłocznie wezwać pomoc medyczną. Rozległe rany zadane przez dzikie zwierzęta często wymagają profesjonalnej opieki medycznej, szczególnie jeśli jest to stworzenie magiczne.
Po ósme - eliksir profilaktyczny. W zależności od sytuacji i rodzaju zwierzęcia, poszkodowany może potrzebować eliksiru przeciwko wściekliźnie lub tężcowi, lub eliksiru niwelującego jad stworzenia.
Po dziewiąte - obserwacja i dalsze leczenie. Poszkodowany powinien być pod stałą obserwacją i otrzymać odpowiednie leczenie, w tym antybiotykoterapię, aby zapobiec infekcjom. W przypadku poważnych obrażeń zadanych przez dzikie zwierzę, niezbędna jest szybka i fachowa pomoc medyczna.

Długo myślałam o tym, co mogłabym uznać za najtrudniejszy rodzaj obrażenia i ostatecznie pomyślałam o poparzeniach IV stopnia. Te rany są bardzo głębokie, obejmujące mięśnie, nerwy i naczynia krwionośne, co utrudnia proces gojenia. W przypadku poparzenia przez ogień smoka, istnieje wyjątkowe zagrożenie. Ogień smoka, będący płomieniem o nadnaturalnej sile i temperaturze, może spowodować głębokie rany. W celu skutecznego zajęcia się tego rodzaju poparzeniem, kluczowe jest natychmiastowe schłodzenie poparzonej powierzchni - najlepiej zaklęciem Fringere, które nie jest takie proste. Do tego z pewnością przydadzą się czary jak Vulnera Arcuatum oraz Vulnera Sanentur, radzące sobie z ciężkimi obrażeniami. Ponadto, konieczna jest długa rekonwalescencja w szpitalu, gdzie uzdrowiciele stosują specjalne maści chłodzące oraz łagodzące, a także zabezpieczają poparzony obszar ciała przed zakażeniem. Leczenie poparzeń spowodowanych smoczym ogniem na pewno wymaga także użycia magicznych eliksirów do przyspieszenia gojenia i zminimalizowania trwałych szkód. Jest to niezwykle bolesne, do tego prawdopodobnie nie da się zapobiec pozostaniu wielkich blizn.

moim zdaniem najgorszym typem obrażeń, które mogą być zadane przez dzikie zwierzę są rany szarpane.  Podobne rany zwykle są głębokie i obejmują spore ubytki w tkankach. W dodatku szarpane i nierówne brzegi rany sprawiają, że dużo łatwiej jest o obfite krwawienie, które trudniej zatamować. Ponadto przy uszkodzeniach tego typu o wiele łatwiej jest o zakażenie oraz właściwe opatrzenie rany, która jest niezwykle bolesna. Nierzadko rekonstrukcja ubytków powstałych w ten sposób jest skomplikowanym i długim procesem, po którym pozostają mimo wszystko  rozległe blizny lub nawet częściowe upośledzenia zarówno w budowie ciała oraz jego sprawności jeśli w czasie urazu doszło do uszkodzenia nerwów, co jest dosyć prawdopodobne.

Szanowna Profesor Blanc,

poniżej zamieszczam pracę domową z Magii Leczniczej.

Choć rany szarpane wyglądają zwykle najpaskudniej i najgroźniej, a chaotyczna natura ich zadawania dodatkowo wzmaga grozę i poziom trudności leczenia, zwykle mimo wszystko nie należą one do najtrudniejszych przypadków ze względu na stosunkowo płytko sięgające obrażenia tkanek. Niekiedy znacznie trudniej pozbyć się powstałych w ich wyniku blizn niż ich samych.
Nie wskażę również na ukąszenia, nawet jeżeli brak szybkiej reakcji, czy niedostępność antidotum mogą wobec niektórych odzwierzęcych trucizn oznaczać rychłe i gwałtownie postępujące zagrożenie życia.
Za rany najtrudniejsze do wyleczenia uważam natomiast niepozorne rany kłute. Potrafią one sięgać bardzo głęboko, niekiedy nawet narządów wewnętrznych, wyjątkowo silnie krwawić oraz zawierać w sobie trudnodostępne i grożące zakażeniem zanieczyszczenia, mające dodatkowy wpływ na kolejne fazy gojenia. Dotychczasowe doświadczenia każą mi w takich sytuacjach przede wszystkim pilnie zatamować krwawienie, a w większości przypadków również zastosować przy okazji opatrunek uciskowy. A potem migusiem do Skrzydła Szpitalnego!

Z ciepłymi pozdrowieniami,

Morgan A. Davies

Gryffindor, II rok studencki

Profesor Blanc,

W nawiązaniu do lekcji, najtrudniejszymi ranami odzwierzęcymi w moim uznaniu są rany, w które wprowadzana jest jakaś trucizna. Niektóre węże podczas ataku wstrzykują pod skórę jad, różnie zjadliwy w zależności od gatunku. Przykładowo wiwern posiada ogon zakończony żądłem, którym również zatruwa swoją ofiarę. Afanc z kolei strzela zatrutymi strzałkami, usypiając swoje ofiary przed ich pochwyceniem. Niektóre trucizny działają bardzo szybko i wyłączają świadomość, inne będą wyłącznie powodowały miejscowy dyskomfort. W miejscu wbicia zębów czy żądła powstają niewielkie acz głębokie rany, które potrafią sięgać głębszych warstw tkanek oraz powodować ich wtórne zakażenie. Niejednokrotnie w miejscach po ugryzieniach tworzą się ciężko leczące się ropnie.  
W radzeniu sobie z tymi uszkodzeniami przede wszystkim trzeba spróbować pozbyć się trucizny, Istnieją zaawansowane zaklęcia, przy pomocy których można usuwać wstrzyknięty w tkanki jad. W sytuacji dostępności antidotum, natychmiast należy je podać ofierze. Leczenie samych ran opiewa w używanie zaklęć takich jak dispareo oedema celem zmniejszenia obrzęku, eliskir wiggenowy; w cięższych przypadkach vulnera arcuatum oraz eliksir melisomina.  

Kate Milburn, VIII, Gryffindor

 

Profesor Blanc,

Ćwiczenie, które Pani Profesor jest rzecz jasna bardzo ciekawe, bo wymaga kreatywności i może być pomocne w sytuacji, w której uczeń jest słaby z magii leczniczej i nie zna zaklęcia Astral Forcipe, czy innych formuł, które pozwalają na wyleczenie rany.
Jeśli miałabym wybrać dwa zaklęcia nielecznicze, pomocne w oczyszczaniu i leczeniu ran wskazałabym:
* Targeo – dobre nie tylko do oczyszczenia z krwi, ale także ze wszystkich zanieczyszczeń jakie dostały się do rany. Jeśli w ranie jest kurz, piach czy inne zanieczyszczenia, ta formuła jak najbardziej sprawdzi się w oczyszczaniu rany. Nie próbowałabym z zaklęciem „Chłoszczyć”, które pozornie jest dość podobne, ale w gruncie rzeczy kojarzy mi się raczej z typowymi domowymi porządkami, układaniem przedmiotów itp.
* Zlep – wydaje mi się, że tego zaklęcia można by było użyć przy klasycznym rozcięciu, by złączyć ze sobą obie krawędzie rany. Wydaje mi się to jednak bardzo nieprofesjonalnym i prowizorycznym rozwiązaniem, które może być tymczasowe, dlatego po wykonaniu takiego tymczasowego zabiegu, tak czy inaczej ranę powinien zobaczyć uzdrowiciel.

Adeline Honeycott

 

Ekstremalne sytuacje wymagają od nas kreatywności. W przypadku, gdy nasza znajomość magii leczniczej zawodzi, do udzielenia pierwszej pomocy można użyć czarów z innej kategorii.
Pierwszym zaklęciem, które chciałam opisać jest aquamenti. Jak wiadomo, wyczarowuje strumień wody z różdżki, przez co jest idealnym zaklęciem na powierzchowne obmycie rany lub w przypadku poparzeń. Oczywiście to od nas zależy, jak mocny strumień będzie się z niej wydobywał, z tego powodu, nawet w najgorszych przypadkach należy używać tej magii z precyzją i opanowaniem. Woda pod wysokim ciśnieniem może wyrządzić więcej szkody niż pożytku, ale żywioł ten nie bez przypadku kojarzony jest z lecznictwem. W końcu mówi się, że to życiodajna siła.
Quartario to kolejne zaklęcie, którego zresztą próbowałam użyć na poprzedniej lekcji. Transmutuje ciecz w ćwierć lżejszą, niż jest w rzeczywistości. Jeśli trucizna, która jest w krwi poszkodowanej osoby jest wyraźnie inna, możnaby spróbować przy pomocy tego zaklęcia zmienić jej wagę. Dzięki temu wypłynie na wierzch, co sprawi, że będzie łatwiej ją usunąć.

 

układ krwionośny, który służy za „transportowanie” tlenu do każdej z komórek naszego ciała, składa się z serca oraz naczyń krwionośnych, czyli tętnic, naczyń włosowatych i żył. W tej misternie skonstruowanej sieci naczyń połączonych krąży krew, w której znajdują się komórki zwane krwinkami. Wyróżnia się te białe (które mają za zadanie bronić organizm przed paskudnymi chorobami) oraz krwinki czerwone, mające na celu transport tlenu oraz dwutlenku węgla. Oprócz tego na krew składa się również osocze.
Serce znajduje się po lewej stronie piersi, jest stosunkowo niewielkie, bo nie większe niż zaciśnięta pięść. Stanowi swoistą pompę – to ono tłoczy krew do tętnic, które stają się coraz to mniejsze, aż w końcu przechodzą z naczynia włosowate. To właśnie one dostarczają krew do wszystkich komórek naszego ciała. Krew wraca do serca przez żyły. Warto jeszcze dodać, że rytmiczne kurczenie serca rozprowadza krew do tętnic falami – w ten sposób powstaje puls.
Podstawową funkcją układu krwionośnego jest dostarczanie tlenu do organizmu, a następnie dostarczenie dwutlenku węgla do płuc, a nadmiaru wody i wszystkiego co niepotrzebne do nerek. Z tej przyczyny krew ma niejako dwa kolory – ta utlenowana jest jasnoczerwona, a ta odtlenowana wpada w odcień fioletowy. Krew chroni nasz organizm przed chorobami, a w przypadku naszego zranienia tworzy skrzep – naturalny „plaster” ochronny.
Zaklęcie flumine sanguinis pozwala nam określić, jak krew biegnie w żyłach. Dzięki temu w prosty i szybki sposób widać krwotoki oraz zatory. Drugim bardzo przydatnym w kryzysowej sytuacji zaklęciem jest transfusion, które tworzy i przetacza krew do organizmu. Trzeba jednak stosować tę magię bardzo ostrożnie, aby nie przesadzić z ilością wytworzonej krwi. Z kolei w przypadku magicznych przedmiotów, z wiadomych powodów pewnym wyborem wydaje się magiczny stetoskop.

PS. Do listu pozwoliłam sobie dołączyć żartobliwy komiks o roli krwi w dwóch aktach (I, II). Przepraszam, ale nie umiem rysować.