Podobała mu się taka. Kiedy przesuwała swoje granice, idąc naprzód mimo wszystko. Że walczyła. Poniekąd tak to właśnie widział - że walczyła teraz o niego, o nich. Może i nie było to nic wielkiego dla przeciętnego człowieka, ale dla niej na pewno było. I on to wiedział, dlatego tak się cieszył z jej progresu. Nie mógł się powstrzymać od lekkiego uśmiechu, kontrastującego z jego wyglądem i całą tą sytuacją. Jednak jakieś takie dziwne uczucie szczęścia go przepełniało i chciał zrobić wszystko, aby to zatrzymać. Dlatego podszedł do Ellie jak najbliżej i objął ją w pasie, przykładając swoje czoło do jej czoła.
- Po prostu... Kocham, jak się uśmiechasz, jak mówisz mi o babeczkach, jak smarkasz w chusteczkę, jak tańczysz, jak piszesz listy. Jak jesteś sobą i się niczym nie zamartwiasz. A problemów było ostatnio wystarczająco dużo, aby dokładać jeszze coś - powiedział jej w końcu, dosyć cicho. Zmrużył na chwilę oczy.
- Najzwyczajniej w świecie ludzie nie są tacy dobrzy jakimi chcielibyśmy ich widzieć - dodał, otwierając oczy i patrząc się na dziewczynę. A potem sięgnął swoimi ustami do jej ust i pocałował delikatnie. Bo cóż, warga i szczęka wciąż bolały, nie mógł więc za bardzo szaleć w tym względzie, hehehe. Poza tym, chyba nie chciałby, aby puchonka padła mu tutaj na zawał. Choć zapewne i tak to zrobi pod wpływem tego, co Bennett jej powie. Ale cóż, tak to jest ze spontanicznymi pomysłami i nagłymi impulsami! On się chyba nigdy nie nauczy.
- Ellie... na Merlina, miejmy cały świat gdzieś i bądźmy ze sobą. Kocham cię. Wyjdź za mnie - wyrzucił z siebie, niemalże szepcząc i wciąż się w nią wpatrując, stykając się czołami i wciąż ją obejmując. - Serio - zakończył, co by nie miała wrażenia, że żartuje! Chociaż, może to byłoby lepsze? Przynajmniej naprawdę przyjęłaby to może spokojniej.
Szalone? Ciężko się nie zgodzić. Jednak Drake tak czy siak myślał o tym odkąd odkrył swoje uczucie do Hemingway. Może i było to głupie, mało odpowiedzialne, ale... czy wszystko w życiu trzeba robić zgodnie z planem i sztywnymi zasadami?

Wstrzymała oddech, kiedy Drake zrobił krok. Przez chwilę naprawdę była pewna, że chłopak po prostu zignoruje to co powiedziała i pójdzie w swoją stronę, zostawiając ją tutaj z poczuciem ogarniającej beznadziejności i rozdartym sercem. Och, jakże się myliła! Znów, hehe.
Również go objęła, nieco nieśmiałym ruchem. Kiedy puchon przyłożył czoło do jej, przymknęła oczy, marząc o tym, aby ten moment trwał i trwał. Znów wpadła ze skrajności w skrajność. Jeszcze przed chwilą była niemalże pewna, że zaczyna dziać się coś niedobrego, a teraz najchętniej po prostu przedłużyłaby tę chwilę, żeby nie musieć się z drejkowych ramion ruszać.
Kiedy chłopak zaczął mówić, pod Hemingway (jeszcze Hemingway, hihi) prawie ugięły się nogi. Prawie! To chyba było za dużo dla puchonki, która nieprzyzwyczajona do tego rodzaju targających nią uczuć, po prostu nie wiedziała co się z nią dokładnie dzieje. Delikatny pocałunek z pewnością tylko spotęgował to uczucie, ale i utwierdził ją w przekonaniu, że wszystko jest tak jak ma być.
- Drake... - w dalszym ciągu nie potrafiła wydobyć z siebie żadnego głośniejszego dźwięku. Ta intymna atmosfera, która się nagle pojawiła, z pewnością nie wspomagała też koncentracji u Ellie.
- Nie, nie są... - potwierdziła. Do niedawna naprawdę święcie wierzyła, iż każdy człowiek jest taki, jakim go właśnie chciała widzieć. Że wystarczy tylko odpowiednie podejście, aby te dobre cechy zauważyć i aby dały one o sobie znać. No niestety, Ellie, świat tak nie działa. Rozczarowanie? Niee, rozczarowanie było już parę miesięcy temu, kiedy okazało się, że wielka miłość Jiro do niej, była tylko zakładem.
Też chciała Drake'owi powiedzieć, dlaczego go kocha, czemu jest najdroższą jej osobą i dlaczego dojście do tego, tak długo trwało, ale głos jakby zrobił sobie przerwę. Nie potrafiła też zebrać myśli, co zwykle ją irytowało, ale teraz nasunął się jej jeden wniosek. Ona kochała Drake'a za nic, za wszystko, jakkolwiek to dziwacznie brzmi! W tej minutce uświadomiła sobie też, jaka jest zasadnicza różnica, między zauroczeniem, a miłością, jak bardzo różniło się to, co czuła niegdyś do Jiro, a to co odczuwała na samą myśl o Drake'u. Można mylić to z przyjaźnią? Ależ można. Szczególnie jeśli jest się taką Hemingway.
Chociaż trzeba przyznać, zamurowało ją trochę, kiedy Drake... poprosił ją o rękę! I mówił to na serio, jak zresztą zaraz podkreślił. Było to nieodpowiedzialne, ze strony Ellie nie przemyślane i sytuacje, kiedy nie słuchała rozumu, a serca, kończyły się w przypadku dziewczyny niezbyt wesoło, ale... walić to! Serce zaczęło bić jej jeszcze szybciej, kiedy zaczęła mówić. Może ta opcja z zawałem wcale nie była taka nieprawdopodobna?
- Drake, ja też cię kocham - odparła, nieco już pewniej i głośniej. Nie musiała nic więcej dodawać, Drake będzie wiedział, że te słowa są jak najbardziej szczere, była tego prawie pewna.
- I wyjdę za ciebie, wyjdę! - zapewniła go, zapominając o tym jak zareagują rodzice, jak będzie wyglądać ich przyszłe życie, w ogóle nie myślała teraz o takich przyziemnych rzeczach. Po prostu chciała, aby ta chwila trwała jak najdłużej, aby się nie kończyła.

Szczerze, to mógł tutaj stać tak wieczność, byleby być przy niej. I nieważne, że coś tam go bolało, że miał gdzieniegdzie zaschniętą krew od bójki i że pobił się z własnym bratem, którego tak przecież kochał. Tak jak Elliotta zresztą. Od zawsze byli nierozłączni, trzej muszkieterowie - tak zawsze nazywali siebie nawzajem. Jeden za wszystkich i wszyscy za jednego. Oczywiście z wiekiem przestało to mieć takie znaczenie, ale... wciąż szkoda, że musieli pokłócić się do takiego stopnia, iż doszło do rękoczynów. Na kogo jak na kogo, ale wszyscy mogli na siebie nawzajem liczyć, a teraz? Teraz Drake zdawał się być w zupełnie innej lidze, jak gdyby każdym swoim postępowaniem oddalał się od nich. To było niemalże pewne - jeżeli wszystko ułoży się między nim a Ellie tak, jakby tego chciał, to chyba przypieczętuje tą dzielącą ich przepaść. Między rodzeństwem, rzecz jasna. Ale chyba dorósł już do podjęcia takiej decyzji. O ironio, mieli po 18 lat, choć Bennett niedługo ma urodziny. To i tak chyba wciąż za mało. Jednak czy miłość powinna znać takie ograniczenia?
Oderwał się od niej, od pocałunku, od słów - chciał usłyszeć odpowiedź, to był jego nadrzędny cel. Serce tłukło mu się niesamowicie w klatce piersiowej, ale to nieistotne. Chciał, chciał po prostu, żeby potraktowała go poważnie i żeby chciała tego samego co on. A że mogła zemdleć z nadmiaru wrażeń? On tu jest, aby jej pomóc, nie inaczej! Tak to sobie cwaniak wykoncypował...
Żałował tylko, że nie ma dla niej żadnego pierścionka. Ale cóż, ta decyzja była dosyć... spontaniczna. To pewne. Wiedział jednak, że jeżeli tylko się zgodzi, to kupi jej najładniejszy pierścionek świata. Kupi jej wszystko, czego tylko będzie chciała. Nie wiedział jeszcze za co, przecież nie pracował i nie zarabiał. Ślepo jednak wierzył, że rodzice mu pomogą. Ojciec na pewno się wkurzy, Nelly pewnie na początku też, ale zaraz zmięknie jej serduszko. Znał ją przecież i wiedział, że bardzo kocha tych hultajów!
Kiedy już usłyszał swoją upragnioną odpowiedź, uśmiechnął się szeroko, nie pomny na to, że przecież ma rozwaloną wargę. To nie było ważne, nic zresztą nie było teraz ważne oprócz tego, że tak, miłość jego życia czuje to samo i w dodatku chce z nim być już zawsze. To było tak fenomenalne uczucie i taka energia go owładnęła, że nie bacząc na to, iż jest trochę obolały, wziął Ellie na ręce i okręcił się z nią kilka razy wokół własnej osi, jednocześnie składając na jej ustach ponownie delikatny pocałunek.
Tak, tak wygląda miłość, proszę państwa!

Zwykle rozsądna i starająca myśleć przyszłościowo Ellie, uciszyła wszystkie głosiki które mogłyby wyrazić jakiekolwiek wątpliwości. To było takie dziwne, ale jak najbardziej pozytywne uczucie. Postanowiła zrobić to czego sama chciała, no i oczywiście to, czego chciał też Drake! Po co miała przejmować się jakimiś schematami, czy konwenansami, jeśli to co zamierzała zrobić, było w stanie uczynić ją o wiele bardziej szczęśliwą?
Dlatego też nie pomyślała o reakcji rodziców, do głowy też jej nie przyszło, jak mogą zareagować bracia Drake'a... żeby w ogóle myśleć o tym, jak mogą pogorszyć się wzajemne stosunki Bennettów, musiałaby wiedzieć o całej bójce, no i oczywiście o powodzie dla którego wybuchła. Na razie jednak, nie świadoma tego co wydarzyło się między Drake'iem, Elliottem oraz Cedrikiem, dała się porwać narzeczonemu (!!!) na ręce, również całując jego rozwaloną wargę. Było tak cudownie, że kiedy oderwała się od ust Bennetta, zaśmiała się radośnie, tak szczerze, jak nie śmiała się już od bardzo dawna. Była naprawdę szczęśliwa, a świadomość, że to właśnie to uczucie wypełnia ją po brzegi, sprawiła, że znów się zaśmiała, po czym sama delikatnie ucałowała zakrwawione usta ukochanego. Ależ combo, hehe. No, ale tak, tak, świadomość, że ukochana osoba odwzajemnia uczucia do tego stopnia, że chce spędzić z tobą resztę życia, potrafi pokrzepić! Jak mogłam sądzić, że Drake i Camille faktycznie mają się ku sobie, myślała z lekkim politowaniem, ale na wspomnienie tamtego okropnego popołudnia wciąż kuło ją serce, więc postanowiła szybko przestać znowu to rozpatrywać. Było, minęło, teraz będzie dobrze. Musiało być, Drake przy niej był. Jak mogła pozwolić na narażenie ich przyjaźni wyłącznie przez swój własny strach? To dopiero była paranoja!
- To co, idziemy cie gdzieś ogarnąć? - zapytała, spoglądając na poobijaną twarz Bennetta, u którego wciąż była na rękach. Pomimo, że uśmiech nie schodził jej z twarzy, znów pojawiło się zaniepokojenie, które jednak zostało szybko przez Eileen zduszone. Przecież ufała Drake'owi stuprocentowo, jeśli nie chciał jej powiedzieć, widocznie miał jakiś powód, pewnie nie chciał jej martwić... co nie znaczyło, że i tak nie będzie próbowała dowiedzieć się, co się wydarzyło.

Tak, doskonale znał to uczucie, bo teraz czuł to samo. Fala napływającego szczęścia i wiary w to, że będzie dobrze, co by się nie działo. Ellie była dla niego chodzącą nadzieją i cieszył się jak nigdy w jej towarzystwie. W końcu miał powód, bo hello, byli narzeczeństwem! Musi jej tylko sprawić pierścionek, ale to nieważne na chwilę obecną... dostanie wszystko, czego będzie chciała, ot. Może i nie w tej konkretnej chwili, ale niebawem!
Całował ją i okręcał raz w jedną, raz w drugą stronę, co by nie zakręciło mu się w głowie i dziewczynie przy okazji też. Nie chciał jej martwić, zgadza się. O konsekwencjach porozmawiają później. Bo rodzina tak czy siak nie będzie zachwycona, ale trudno. To jego życie i ma prawo robić z nim co chce i z kim chce i nikt mu nie będzie dyktował, jak powinien postąpić, o! BYŁ DOROSŁY. Sam odpowie za swoje czyny. Z takim oto bojowym nastawieniem był sobie Bennett.
- Okej - odparł w końcu bardzo spokojnie i cmoknął ją jeszcze w policzek, zanim udali się na schody, a potem... gdzieś tam!

z/t

Frederick czasami żałował, że nie mógł uczyć się w Beauxbatons.
Jego zdaniem francuski system edukacji magicznej był bardziej racjonalny i przemyślany. Zadawanie sztandarowych umiejętności magicznych w wieku lat szesnastu było bardziej rozsądne. Mało który piętnastolatek tak na prawdę na sto procent wiedział co chce robić w życiu.
Bynajmniej o zmianę szkoły nie obwiniał Zosi. To nie wina jego siostry, że ciało pedagogiczne Beauxbatons nie potrafiło do niej dotrzeć.
A on trafił tu na rok przed suamai i jak tu się w trybie przyspieszonym dopasować od zmiany systemu edukacji?
No jakoś musiał i poszło mu to na tyle dobrze, że na chwilę obecną był już studentem.
Ślzigon wszedł do Sali Wejściowej cieszą się, że znalazł się wreszcie pod suchym dachem. Deszcze nie cieszył się jego sympatią. Zdecydowanie nie.
Tak samo sprawa się miała z jedzeniem. Freddie wolał francuska kuchnię od angielskiej. W tej drugiej było za dużo tłuszczu i holesterolu. I do wszystkiego musiał być alkohol!
Dało się jakoś przeżyć. Nie miał innego wyjścia. Po za tym musiał mieć na oku siostrę i tych, którzy mogliby się jej naprzykrzać.

Marceline jeszcze nie zupełnie orientowała się w całym tym angielskim systemie edukacji, ale szczerze mówiąc, szczególnie jej to nie interesowało. Wiedziała tylko, że jako przyjezdna z Kanady ma chodzić na lekcje, odrabiać prace domowe - w gruncie rzeczy to samo co u siebie w Riverside. Tam było całkiem inaczej, zwłaszcza jeśli chodzi o wybieranie wydziałów, bo Hogwart dopiero jako szkoła wyższa oferował bardziej sprecyzowaną wiedzę. Choć z drugiem strony nie było to takie głupie rozwiązanie! Sama szatynka dalej nie była szczególnie przekonana, że wydział lecznicy był dobrym wyborem, no ale teraz wcale nie musiała zaprzątać sobie tym głowy. Zbliżał się późny wieczór i leżąc już w łóżku nabrała ochoty na gorącą, owocową herbatę. Wiązało się to z wycieczką do kuchni, ale co to dla niej! Pomknęła tam całkiem szybko i już dziesięć minut później szła korytarzami zamku, ostrożnie trzymając w ręku kubem z napojem. Nie była fajtłapą, przecież to nie przystoi takiemu prozawodnikowi Quidditcha, który wytrzymał do końca w zbijaku, hehe! Coś jednak poszło nie tak, bo gdy wychodziła na jednym z zakrętów... bam! Dobiła do jakiejś męskiej sylwetki i połowa zawartości wcześniej wspomnianego kubka wylądowała na ubraniu chłopaka. Trzeba mieć pecha!
- Jejku, przepraszam, serio! Nie chciałam. - powiedziała usprawiedliwiająco, bo naprawdę było jej trochę głupio. Momentalnie wyciągnęła z kieszeni jeasnów różdżkę i machnięciem zlikwidowała całkiem pokaźną plamę. Nie całkowicie, wilgotne plamy jeszcze zostały, no ale zawsze. Żeby się tylko nie zdenerwował!

Hogwart nawet bez przyjezdnych był zawsze pełen uczniów i zatłoczonych korytarzy. Wpadanie jedno na drugiego często się zdarzało. I takie przypadki jak obecny incydent były na porządku dzienny.
Z małym wyjątkiem. Tu mieliśmy do czynienia z Frederickiem. A nasz Ślizgon cóż był dość specyficzny.
Gdyby to przydarzyło się jakiemuś Gryfonowi, Krukonowi czy nie daj Merlinie, Puchonowi biedak albo biedaczka miałaby z góry przechlapane.
Jednakże, kiedy spojrzał komu tym razem ma zrobić wykład, na chwilę zamilkł.
Miał przed sobą jedną z przejezdnych. A więc nie może od tak sobie powiedzieć jej, co myśli o patrzeniu pod nogi jak się idzie z jakimś napojem.
Ale mniejsza z tym. Nie mógł być nie uprzejmy dla gości, bo jakże by to wyglądało w ich oczach? Pozory trzeba było zachowywać. Tak więc Ślizgon zamierzał się przystosować.
- Nie szkodzi - uśmiechnął się życzliwe. - Każdemu się może zdarzyć. Zwłaszcza osobie, która jeszcze nie przywykła do Hogwartu tak jak jego uczniowie. Po za tym nie ma o czym mówić, skro palmy nie ma.
Nie uszło uwadze Freddiego, że dziewczyna była ładna. Gdyby to był przejezdny uczeń to by się tak nie starał.
- Frederick Champion - przedstawił się.

Faktycznie, nie trudno było zauważyć, że Hogwart jest bardzo zatłoczonym miejscem. W sumie Riverside też takie było, choć miała nieodparte wrażenie, że w Kanadzie panowała nieco spokojniejsza atmosfera. Może inni nauczyciele, podejście do uczniów? Nie wiadomo, ale uczniowie między sobą chyba nie wiele się różnili. Tych, których poznała do tej pory w Wielkiej Brytanii byli naprawdę całkiem spoko! Nie spotkała się jeszcze z otwartą nie chęcią czy czymś w tym stylu. Chociaż kogo ona by miała denerwować, jak z reguły starała się nie wchodzić nikomu w drogę. A okazje do zawierania nowych znajomości przydarzały się tylko na lekcjach, treningach, imprezach (nawet na jednej była, choć kanadyjskiej, więc nie wiem czy się liczy!) czy właśnie w takich sytuacjach jak teraz. Choć nie powiem, zaskoczyła ją reakcja chłopaka, bo była przekonana, że się wkurzy. Może dlatego, że sama pewnie by tak zrobiła. No cóż. Jeszcze raz uśmiechnęła się przepraszająco, patrząc na chłopaka. Był tutejszy, na pewno. Przynajmniej nie wyglądał na przyjezdnego z Australii, bo z wiadomych przyczyn zdawała sobie sprawę, że z Kanady nie jest. Chyba był starszy, ale nie dałaby sobie ręki uciąć!
- Marceline. - powiedziała, zapominając dodać swojego nazwiska. Nigdy się tak nie przedstawiała, bo po co? Otarła rękawem do połowy pełny kubek z herbatą i upiła jeden łyk. Ochota na gorący napój nie przeszła. Zagarnęła w bok gęste włosy, jeszcze raz omiatając spojrzeniem napotkanego chłopaka. Nie wydawał się źle nastawiony, co w sumie można było wywnioskować po jego reakcji. Wypadałoby jakoś pociągnąć rozmowę.
- Zimno tu u was! - hehe, lwica towarzyska.

Pomysłowością nie błysnęła, ale kto wie czy w Kanadzie albo Australii tak się nie zaczyna rozmowy?
Tego Frederick nie wiedział, lecz zawsze może się dowiedzieć czyż nie? Po za tym skoro sama po przedstawieniu się sobie nie poszła to widocznie też miała coś ciekawego do powiedzenia?
- Miło mi, Marceline - powiedział Frederick. I o dziwo powiedział to szczerze. Na pewno na plus przemawiało to, że dziewczyna była naprawdę ładna.
Ślizgon bynajmniej nie planował poderwać dziewczyny czy flirtować. Na to teraz nie miał czasu. Musiał się skupić na karierze i zawieraniu znajomości, które mogą się okazać w przyszłości przydatne.
- Szału nie ma z pogodą, ale nie od nas to zależy, prawda? - Bardziej stwierdził niż zapytał. - A ty z Kanady czy Australii?
Nie kojarzył kto z jakiego kraju pochodził, więc musiał zapytać. Żeby czasem nie strzelić jakieś gafy.

Tu raczej nie chodziło o pomysłowość, a po prostu o usposobienie Marcelinki, które pewnie było już wszystkim znane. Choć w sumie odkąd tu przyjechała, nawet nie było tak źle, bo wcale nie alienowała ani nic. Zresztą same pociągnięcie rozmowy z nowo napotkanym Ślizgonem było takie szalone! No ale nic. Czy miała coś ciekawego do powiedzenia? Jeśli się będzie miło rozmawiać, to na pewno. Jej też było miło, bo się na nią nie wkurzył. Hehe, na razie postrzegała Ślizgonów całkiem stereotypowo, więc pewnie się zdziwi, jeśli dowie się, jakiego domu jest wychowankiem. Flirty, podrywy i tym podobne także zupełnie nie były w jej stylu. Przynajmniej teraz, po wydarzeniach z polany i tak jakoś w ogóle. Nie przyjechała do Hogwartu szukać miłości, zdecydowanie. Choć nigdy nic nie wiadomo!
- No tak, racja. Z Kanady jestem, Ty rozumiem, że miejscowy? - upewniła się, unosząc lekko brwi podczas równoczesnego picia herbaty. Kolejny raz skierowała na bruneta spojrzenie swoich szarych oczu, znowu analizując, czy może widziała go na jakimś treningu. Byłby przynajmniej ciekawy temat do rozmowy, bo Qudditch to ona naprawdę uwielbiała!
- Idzie się nieźle u was pogubić w tym zamku, naprawdę. Poza tym, grasz w drużynie czy coś? - zapytała, upijając kolejny łyk gorącego napoju.

- Owszem miejscowy, chociaż nie od samego początku - powiedział Frederick cały czas się uśmiechając.
Czasami bawiło go, że ludzie nawet w połowie nie zdawali sobie sprawy z tego, jaki on jest na prawdę. A był bardzo mało wyrozumiały dla innych i jeszcze chętniej sam czerpał korzyści z różnych znajomości.
Czy wtedy od tak po prostu uważaliby go, za kogoś interesującego?
- Zatem, skoro jesteś z Kanady to chyba u was jest zimniej niż tu, w Hogwarcie - uznał chłopak spoglądając na Marceline.
Żałował, że nie posiada zdolności do rozszyfrowywania ludzi. Ta cecha mogłaby mu się bardzo przydać.
- Nie gram, ale patriotyczne wspieram drużynę swojego domu jak i reprezentację szkoły. Nie mniej jednak z przyjemnością oglądać będę wszystkie mecze. Interesujące w nich jest to, że nigdy nie da się przewidzieć jak potoczą się wydarzenia.

Marceline oparła się o ścianę sali wejściowej, równocześnie popijając letnią już herbatę, która była notabene bezpośrednią przyczyną ich spotkania. Starała się z uwagą słuchać słów bruneta, choć momentami jej myśli biegły w całkiem inną stronę. Rozmyślała o ostatnim treningu - bardzo udanym zresztą, o super urządzonej imprezie urodzinowej jej Kanadyjskich przyjaciół, o spotkaniu z Jovenem, które mimo nieco nieoczekiwanego zakończenia również było zupełnie przyjemne. Wreszcie coś zaczęło się dziać i mimo, że zakamarki i uczniowie Hogwartu nadal nie byli całkowicie poznani, to nie nudziła się tak, jak po przyjeździe tutaj. O, jeszcze jakby rozegrać jakiś mecz, to już w ogóle byłoby wyśmienicie. Z początku nieco negatywne nastawienie do nowego miejsca zamieniło się w stosunkowo duży entuzjazm. Zwłaszcza, że nie tęskniła za domem. Ani trochę.
- Czy zimniej? Nieee, śmiem twierdzić, że prawie tak samo. - odparła, odtwarzając w głowie pogodę, jaka panowała, kiedy żegnała się z rodzinnym krajem na ten krótki (a może jednak długi?) okres czasu. Ale co będą rozmawiać o pogodzie, przejdźmy do czegoś bardziej interesującego!
- No tak, masz rację. Z jakiego jesteś domu? Trochę czytałam i strzelam, że pewnie Hufflepuff albo Ravenclaw. - powiedziała. Opisy hogwarckich domów znała tak zupełnie książkowo, więc jak na razie utożsamiała członków poszczególnych raczej z typowymi, sztywnie określonymi zasadami. Choć oczywiście było wiadome, że tym kierować się nie można. Rozglądnęła się po pomieszczeniu, sama nie wiedząc co wypatrując. Był późny wieczór, a chodzenie po ciszy nocnej chyba było zabronione, prawda? A ona, biedaczka, zawsze stresowała się, że jakiś czepliwy nauczyciel się do niej przyczepi, hehe. Nikogo jednak nie zauważyła, tak więc ponownie skierowała spojrzenie szarych tęczówek na jej obecnego rozmówcę. Może całkiem dobrze się dogadają, hm?

- Macie pewnie więcej śniegu niż my, tu w Anglii - zasugerował, po czym się nico zasępił słysząc słowa Kanadyjki.
Huffelpuff?
Frederick nie znacznie westchnął. Czy aż taka bardzo wyglądał na ucznia domu, gdzie może trafić każdy? Tak mu się nie wydawało. Miał w sobie coś, co na pewno nie skłoniłoby Tiary Przydziału do umieszczenia go w tymże domu?
On sam bardziej pogardzał tym domem chyba niż inni jego koledzy i koleżanki z domu.
Ravenclaw?
Ten dom już cieszył się bardziej uznaniem Freddiego, a to ze względu na to, że Krukoni gonili, w większości za widzą. Niestety mu to nie było dane.
Ulżyło mu, że Marceline nie uznał go za Gryfona. Tego by raczej nie zniósł. Już prędzej byłby Krukonem niż uczniem z Gryffindoru.
- Slytherin - powiedział Champion ciekaw relacji Marceline.
O jego domu krążyło wiele złych opinii. A to dlatego, że ludzie tak na prawdę wychłodzili z założenia, że każdy Ślizgon musi być zły. Ta nie chlubna przeszłość innych wychowanków tego domu.
- Pewnie nie wiele dobrego o Slytherinie piszą. Już sam fakt, tej niechlubnej legendy o Komnacie Tajemnic stawia nas w złym świetle.

Ohoho, chyba nie spodobała mu się jej sugestia. Ale skąd biedna miała wiedzieć, że uczniowie Slytherinu mają takie podejście do innych domów, prawda? No nic, to nawet dobrze, bo jej nowy kolega pomoże jej się zorientować między tymi wszystkimi zależnościami panującymi w Hogwarcie, bo jak widać, nie szło jej jak na razie dobrze. Nie ma co się dziwić! W sumie i tak pewnie była lepiej przygotowana niż niektórzy przyjezdni, co nie?
Pita przez dziewczynę herbata niestety się już skończyła, tak więc teraz w ręku trzymała tylko pusty kubek. Dobra była, nie powiem, że nie! Chyba pójdzie sobie potem zrobić jeszcze jedną, bo połowa tej i tak wylądowała na Fredericu, który właśnie oznajmił jej, że jest wychowankiem domu Salazara Slytherina. Uśmiechnęła się lekko, słysząc jego następny komentarz.
- Wiesz, czerpałam wiedzę tak typowo encyklopedyczną, więc zdaję sobie sprawę, że te wszystkie wymienione cechy często wcale się do uczniów nie odnoszą. W gruncie rzeczy każdy przez okres od przydzielenia przez Tiarę do ukończenia szkoły się zmienia, więc równie dobrze można zacząć jako spokojny Puchon, a skończyć jako rządny władzy Ślizgon, tak myślę. - mówiła z całkiem sporym zaangażowaniem. Gdyby pomyślał teraz, że jest jakimś nadgorliwym kujonem, nie pomyliłby się za dużo. Choć w gruncie rzeczy nie poświęcała na naukę wiele czasu, ale zawsze stawiała ją dość wysoko w hierarchii swoich wartości. Przynajmniej w Kanadzie, bo ostatnio, O ZGROZO, nie chciało jej się chodzić na wszystkie lekcje. No karygodne, karygodne.
- Hm, już wiem, że jesteś Ślizgonem. Może jak już tak gadamy to zdradzimy trochę więcej? Mówiłeś, że nie jesteś w Hogwarcie od pierwszej klasy. Pochodzisz z innego kraju? - zapytała, unosząc do góry brwi. Ależ rozmowna dzisiaj była ta nasza Marcelinka, no naprawdę. Ale to dobrze, niech się otwiera na te wszystkie hogwarckie i niehogwarckie znajomości, bo to tylko zaprocentuje w przyszłości. A tymczasem, nadal oparta o chłodną ścianę sali wejściowej, oczekiwała na odpowiedź bruneta.

Sam chłopak był jak najbardziej zadowolony, że przydzielono go do domu Salazara Slytherina. I nie zamierzał się wstydzić tego, że był Ślizgonem, chociaż wielu ludzi krzywo patrzyło krzywo na takich jak on.
Ciężko było się pozbyć stereotypów, ale on też w dużej mierze przez ten pryzmat postrzegł wielu uczniów.
- Skoro czerpałaś wiedzę tylko z książek to trudno się gniewać, że tak to rozgryzłaś - powiedział Freddie. - Przeniosłem się z Francji na czwartym roku - dodał.
Jak ten czas szybko leci? Pięć lat minęło jak z bicza strzelił. Dopiero, co musiał zdobywać nowe znajomości, a to lada moment skończy studia i pójdzie w świat.
Sala Wejściowa nie była jednak dobrym miejscem na dłuższą rozmowę. Przy każdym wejściu lub wyjściu otwierały się i ciepło z pomieszczenia wylatywało.
- Wydaje mi się, że zapowiada się na dłuższą rozmowę - uśmiechnął się do niej przyjaźnie.
Grunt to dać się poznać z jak najlepszej strony. - Po za tym zostałaś pozbawiona połowy herbaty przez moją osobę. Co ty na to, żebyśmy odwiedzili kuchnię i tam sobie pogadali?
Miał nadzieję, że dziewczyna nie odbierze tego inaczej niż brzmiały jego słowa.
Nie na co dzień ma się możliwość poznania czarownicy z za oceanu.
Frederick po za Europę nie jeszcze nie zapuścił. I wcześniej jakoś nie rozważał takiej opcji, ale teraz wydawała mu się całkiem ciekawa.
Patrzył na Marceline czekając na odpowiedź. Zakładał, że raczej się zgodzi. Stanie podczas dłuższej rozmowy jest męczące.

Oj tam, to nie był żaden stereotyp, tylko raczej najzwyklejsza, ludzka niewiedza. Jestem pewna, że on też nie orientował się w tych wszystkich kanadyjskich wydziałach i ogólnym funkcjonowaniu szkoły w Riverside. Chociaż jemu to akurat nie było do niczego potrzebne, bo zapewne się tam nie wybierał. Hm, z tymi stereotypami to mogę się zgodzić w stu procentach! Niby wszyscy mówią, jacy to nie są tolerancyjni, a i tak, nawet podświadomie zawsze oceniamy kogoś przez pryzmat czegoś, co usłyszeliśmy wcześniej lub jakiś powszechnych przekonań. Nie było to dobre, oczywiście, ale był to chyba stały element kontaktów międzyludzkich. I nie mówię tu akurat o rozmawiającej właśnie dwójce, lecz o ogóle społeczeństwa. Taka Marceline na przykład zawsze starała się nie stawiać ludzi pod swoim osądem przed tym, aż ich pozna i czasami jej się to nawet udawało, choć... no nie zawsze!
- Z Francji? Bonjour, Monsieur. - powiedziała z lekkim uśmiechem. Hehe, może poszpanować swoim jakże wybitnym francuskim! A tak serio, to wybitny wcale nie był, bo u niej w domu tego języka się w zupełności nie używało. W Kanadzie były jednak miejsca, w których w tym języku się mówiło, poza tym jej matka miała stamtąd rodzinę. Ojciec pewnie też, bo nazwisko Delacroix na pewno nie ma wydźwięku angielskiego, jednak pewnie było to tak dalekie pokrewieństwo, że nawet o tym nie wiedziała.
Faktycznie, czas leciał bardzo szybko, nawet podczas zwykłych, codziennych sytuacji. Takiej właśnie jak ta teraz. W sumie to mogłaby dalej siedzieć tutaj i sobie tak gawędzić, jednak po części miał rację, że w kuchni będzie na pewno sympatyczniej. I będzie mogła sobie zrobić nową herbatkę, och ach. Słowa odebrała jak najnormalniej w świecie, bo w gruncie rzeczy nie wiem, jak można byłoby to inaczej odebrać. Ona to raczej tak po koleżeńsku do wszystkiego podchodziła, nie ma co się przejmować!
- Nie mam nic przeciwko. - odpowiedziała i chwilę potem oboje ruszyli do kuchni, do której droga zajęła im zaledwie chwilkę. Przynajmniej w tej części zamku już nigdy się nie zgubi.

z/t x2
możesz napisać w kuchni czy gdzie tam idziemy

Naoki targał za sobą ciężki kufer. Znajdowały się w nim przeróżne skarby. Książki, kociołek, ubrania... Do tego mnóstwo przeróżnych pierdół, które zdawało mu się, że już nigdy nie będą potrzebne. A jednak... Jednak po odległym czasie zaczął naukę w Hogwarcie na studiach. Można by spytać co Japończyk w angielskiej szkole? Ano... Uczy się? Zaawansowane zaklęcia i różne takie. Jednak była też druga rzecz, która wybrzmiewała w nawet znacznie ważniejszym tonie. Jeśli nie chodzi o pieniądze – bo tego raczej w szkole nie dało się pozyskać poza posadami kadry pedagogicznej – to zawsze chodzi o kobietę. I tym razem to pewna Victorique de Blois jest przyczyną samotnej jego tułaczki od wioski Hogsmeade aż do tego miejsca.
Oczywiście jechał ekspresem do Hogwartu, jednak miał przy sobie tylko kufer podręczny. Zostały trzy wielkie schowki, które nawet potraktowane zaklęciem zmniejszającym nie były zbyt łatwe w niesieniu. Dowiezione mu zostały osobno i teraz musiał to dźwigać. I dźwigał i dźwigał. Aż w końcu stanął na chwilę w Sali Wejściowej, by jeszcze raz w spokoju ją obejrzeć. Bez pośpiechu. Duże... Piękne miejsce.

Właściwie to nieco abstrakcyjne, wszak Rosie miała wyjechać do… Matki. Puściła już do niej sowę, że zjawi się w rodzinnym domu na przełomie dwóch dni, ale zatrzymał ją pewien fakt. Trzeba było wyjaśnić wiele kwestii, a podstawową była ta by pogodzić z Levittoux, ale ta jak zawsze lawirowała pomiędzy bytem, a nie bytem, a co za tym szło – nie miała kompletnie pomysłu na to jak odnaleźć tą grayffońską france. Powinna pewnie spotkać się też z Villiersem, ale w jego sprawie powinna zachować nieco więcej dystansu. Nie była gotowa na jakieś poważne rozmowy, zwłaszcza po tym co się stało w mieszkaniu kilka dni temu.
I tak o to szła… Przed siebie, nie myśląc o niczym konkretnym. Nie zastanawiając się. I nagle z błogiego zamyślenia wyrwał ją jakiś chłopaczek wręczający kwiatka, a jak dobrze wiemy Coco tych nienawidziła. Uroczy śmiech Gerwazego sprawił jednak, że się uśmiechnęła i przyjęła śnieżnobiałego badyla odwdzięczając się mu równie słodkim, acz wymuszonym uśmiechem. W mgnienie oka kwiat zmienił barwę i tak o to w jej dłonie znajdował się pomarańczowy tulipan. Rozkosznie! Znak kreatywności? Znak lekkości? Młodości… Ja pierdolę. Coco ogólnie czuła się już jak starowinka, ale dobrze, skoro miała być kreatywna to będzie jak nigdy wcześniej.
Kreatywnie wyjedzie do domu. Kreatywnie napisze piosenkę, a potem równie kreatywnie zaśpiewa ją w lekkiej tonacji, a cały podkład będzie przesiąknięty młodym duchem. No Coco taka zdolniacha.
I tak. To był plan na przynajmniej najbliższe kilka lat życia, pisanie wersu raz na miesiąc, ewentualnie słowa raz na tydzień. Jedno z dwóch – rozwiązanie na miarę prawdziwego Newtona!

/zt.

Ósmy marca nie należał do wyjątkowych dni dla pani astronom. Nie zanotowała w kalendarzu żadnej zmiany konstelacji gwiazd na niebie, pojawienia się na widnokręgu nowego zbioru czy zmiany fazy księżyca. No po prostu nic co mogłaby zmienić jej życie chociaż w małym stopniu. Jak ostatnio miała w zwyczaju wstała paskudnie rano, by po krótkiej przebieżce przywitać się z karmiącym pupili gajowym i po dłuższej chwili wrócić do przykrej codzienności. Praca, praca i praca - rzeczywistość, która z jednej strony kochała, a z drugiej mogłaby porzucić dla celów bliższych jej sercu. Na szczęście w jakimś stopniu praca pokrywała się z jej potrzebami, bo jednak płacono jej za to co lubi, więc całkiem nieźle brzmiało pokonywanie trudności dnia dla tego wszystkiego.
Lekko zamotana, pogubiona w papierach, które miała zanieść do pokoju nauczycielskiego, weszła do zamku. Zabawne, że co to robiła, zawsze zdarzało się coś dziwnego. Wcześniej informacja o chorych, teraz kwiaty i jacyś uczniowie śpiewający jak skowronki - Ale o co chodzi? Z uśmiechem na ustach i zdziwieniem w oczach przyjęła kwiatka od Gerwazego. Dopiero jednak po życzeniach zdała sobie sprawę, że obchodzimy dziś dzień kobiet. Eh... W taki razie powinna przyszykować się na jakiś list od ojca. Nie to, żeby nie lubiła takowych dostawać, ale po ostatnich zdarzeniach nie wiedziała za bardzo, co ma o tym staruszku myśleć. Uszy do góry! Może to właśnie naprawi ich nadszarpniętą relacje? Gaja od zawsze żyła w przeświadczeniu, że wszystko możliwe i w tym przypadku nie robiła wyjątku. Podziękowała młodzieży za życzenia i pomarańczowego tulipana, który nie wątpliwie zwiastował, że powinna się zabrać za opracowywanie latającego samochodu pełną parą, bo dziś jest ku temu dobry dzień!
Zanim jednak wyczyta tę informacje z fusów albo znajdzie znaczenie koloru w pamięci, to jednak zrobi to, co wcześniej zaplanowała, bo jednak ona do tych nie kończących swoich zadań nie należy.

z/t

Krukonka również udała się z dormitorium prosto do wielkiej sali.
I praktycznie była dumna z siebie, bo wreszcie będzie mogła odpocząć i spędzić czas z samej na spacerowaniu po swoich kątach.
I kiedy doszła do wielkiej sali, no prawie zobaczyła Gryfonke i jakąs nauczycielke chyba od wróżbiarstwa jak sie nie myliła
Chwyciła od Grewazego białego kwiatka,po czym zmienił sie na fioletowy,Oh..co za Luksus, elegancja, przepych-odparła
No cóz ale za to w kieszeni bieda może dziś się to zmieni, i ktoś będzie za mnie dzis płacić,i jeszcze tylko brakuje zeby na rekach nosić, ubierac się w aksamity jak ważna osobowośc.
Ten kolorek tulipana na pewno jest dobrą wróżbą.Ona chyba wiedziała już co nie co.
- Najlepiej będzie jak się szybko zmyje z tąd- dodała spokojnie.
Z/T

Zadanie z opieki nad magicznymi stworzeniami brzmiało w gruncie rzeczy dość prosto. Na szczęście okres opieki nad żmijoptakiem nie był tak długi, by musiała spędzać wiele godzin z nim. Do tego absolutnie nie miałaby czasu. Rok szkolny się kończył, wisiało nad nią widmo Sfinksa, musiała się podciągnąć w zaklęciach, no i co najważniejsze, wziąć stąd trochę skór, by sprzedać je niebawem w Rosji. Nie miała głowy do zajmowania się jakimś cholernym ptaszyskiem. Odkąd oddała Alvie skradzionego kameleona, przyrzekała sobie, że przez najbliższe pięćdziesiąt lat, nie będzie się opiekować żadnym niepożytecznym stworzeniem. Ledwo minęło pięćdziesiąt dni, a ona już wracała ze żmijoptakiem, który chwilowo miał z nią zamieszkać. Nie miała zbyt pojęcia jak właściwe należy się nim opiekować. To znaczy, intuicyjnie zakładała, że najlepiej będzie jeśli rzuci mu trochę gryzoni. Jakąś mysz, czy coś w tym stylu, w końcu w połowie był on zwykłym wężem.
I nagle całe to zmartwienie okazało się zupełnie zbyteczne!
Wracając do zamku, będąc już na progu drzwi do sali wejściowej, ktoś gdzieś ją popchnął (zawsze tam było okropnie tłoczno!), tak, że w efekcie upuściła zwierzaka. Ten, korzystając z pierwszej lepszej chwili, gdy dziewczyna go starannie nie trzymała, postanowił jak najdalej od niej zwiać. Właściwie nie dziwne, jeśli tylko wyczuł jej chęci do opiekowania się nim. Tak czy siak, nim Fyodorova zdążyła jakkolwiek zareagować i w tym tłumie wygrzebać z kieszeni swą różdżkę - żmijoptak korzystając z otwartych drzwi wzbił się prędko ku niebu. Dziewczyna jeszcze spróbowała rzucić za nim zaklęcie łapiące, jednak to wszystko na marne. Pozostało jej się pogodzić z tą niewyobrażalną stratą i z głowy napisać wypracowanie!

zt.

Jest źle? Bardzo źle? Co słyszysz w swojej głowie, kiedy budzisz się rano i wydaje Ci się, że za chwilę porzygasz się z wrażenia, bo coś skręca Ci jelita? Ile razy zaufasz, a spalisz dłonie? Ile przeszczepów emocji dokonasz zanim wreszcie nauczysz się samodzielnie z tym żyć? Cały ten diabelski młyn dla Xaviera zawierał zbyt wiele pasażerów w postaci złych wspomnień, żalu do ludzi i wrażenia, że on już nie kłamie, że inni przejęli jego sztuczki... Jak długo miał jeszcze udawać? Irytowało go to granie na czas, uśmiechami... Słowami. Porzygującymi się ludźmi, którzy chcieli dobrze, a tak naprawdę spierdolili nie raz. Jego czaszkę rozsadzał ból głowy. Miał wrażenie, że jeśli teraz nie umrze, to jest na dobrej drodze, żeby stracić kontakt ze zmysłami i stać się dzikim zwierzęciem, które zacznie biec i natknie się na przepaść przed którą na pewno się nie zatrzyma. W swojej głowie słyszał wyzwiska. Wycieńczało go to, że tracił ostrość wzroku. Zatrzymał się przy jednej ze ścian opierając się o nią z całej sił, uderzając o nią głową i upadając na kolana jakby coś mu wypadło. Co tym razem? Może to płuca, które już zrezygnowały z przetwarzania powietrza? A może było to coś zupełnie innego? Nerka? Wątroba? A może pieprzone nic, za którym Xavier się tak często oglądał? Przedarł dłońmi po twarzy czując jak oddech przyspiesza, jak dusi w sobie krzyk, bo nie wypadło wrzeszczeć, gdy nie było niczego co zrobiłoby mu krzywdę. Błagał rzeczywistość, by spierdoliła, by odeszła i spłonęła. Bo on rzygał, rzygał teraz... Właśnie zaczynał. Zgiął się w pół wypuszczając z siebie torsje nalatujące falami, a gdy został już w nim sam kwas i nie miał czym wymiotować uniósł się ledwo z podłogi zaciskając sine pięści. Kilka kroków do przodu, co by uciec z miejsca zdarzenia i zbiegał po schodach czując,że płonie mu czoło. Ściska go gorączka. Majaczy mu życie rysując co raz to bardziej piekielne obrazy i gdy upadł w sali wejściowej począł mieć wrażenie, że to odlatuje. Powoli znika fantom siejący spustoszenie i pozostawiając go tutaj samego. Tylko świszczał chłód, który co raz mocniej uświadamiał go w tym, że umrze... Że nie może tak dalej żyć, że to katusze zbyt silne.
Nie mógł, nie mógł sobie sam poradzić. Skulił się na chwilę, chowając głowę w kolanach, co by zatrzymać uczucie nadchodzących wymiotów. Co raz szybciej, falami... Jakby pękały ściany tego zamczyska. Jakby był tu kurwa zupełnie sam. I tak mu nikt nie pomoże. To wiadome... Ale póki co...
Doskonale radził sobie z kamuflażem.
Nie wrzeszczał.
Nie wierzgał się.
Choć miał wrażenie, że ktoś z diabelską precyzją rozcina mu skórę. Co raz głębiej... Aż do kości.
Metaliczny smak krwi wypełnił jamę ustną, gdy zbyt mocno przygryzł wargę.

Nieświadoma wewnętrznego dramatu swojego byłego chłopaka, który JAKIMŚ DZIWNYM CUDEM studiował teraz w Hogwarcie, o czym Curtis również nie wiedziała, Juvinall snuła się po zamku bez konkretnego celu. Zapewne szukała kogoś, kto chodź trochę, chociażby wyglądem przypominał mordercę bądź psychopatę, bowiem cierpiała na bezwenie i od paru godzin nie mogła dopisać zakończenia do swojego najnowszego opowiadania o Alice Wyjmę Ci Migdałki Łyżką Do Lodów.
Chyba los się jednak do niej uśmiechnął, bo pod ścianą pod salą wejściową, siedziała jakaś skulona postać. To, że nikt się tym nie zainteresował, musiało świadczyć, iż to zachowanie typowe dla danego osobnika i prawdopodobnie coś jest z nim nie tak.
Na pewno nosi jakiś ciężki życiowy bagaż w postaci krwawej zbrodni. Może nie brał w niej bezpośredniego udziału, ale na pewno był świadkiem i może to był właśnie moment, w którym zmagał się ze swoimi mrocznymi przeżyciami.
Oh, gdyby Curtis tylko wiedziała.
Jednakże w tej swojej całej beztrosce, która jednak słabo emanowała z poważnej postaci Australijki, ta podeszła do nieznajomego i przyklękła, aby ich twarze znalazły się na jednej wysokości. Do głowy nie przyszło jej, że chłopak może po prostu czuć się aż tak źle i natychmiast musi znaleźć się w skrzydle szpitalnym. Nie założyła tak, bo przechodziło obok nich paru uczniów, którzy po prostu nie zwrócili na skuloną postać większej uwagi.
- Wszystko w porządku? - zapytała, ale bez jakiegoś większego zainteresowania. Szczerze nie obchodziło jej, co ten chłopak może przeżywać w związku z tym morderstwem (Curtis od razu założyła, że jej teoria musi mieć w sobie coś z prawdy), chciała po prostu usłyszeć, jak to było. I w tym wypadku musiała trochę poudawać. No cóż, w najśmielszych snach nie podejrzewała, że ten skulony chłopak, którego twarzy jeszcze nie zdążyła zauważyć, to w rzeczywistości ta sama osoba, którą parę miesięcy temu tak bestialsko opuściła, nie informując gdzie jedzie, co będzie robić i czy chce zerwać ich związek. Kto wie, może Xavier nawet przez chwilę szukał Curtis, ale w końcu musiał się pogodzić ze stratą. Juvinall już taka była, kiedy za bardzo zaczęło zależeć jej Zoellisie, po prostu dała nogę po angielsku.
- Mnie możesz opowiedzieć, też wiele przeszłam. Prawie widziałam morderstwo. - tak, zmyślała, to nic nowego, ale w ten sposób próbowała nakłonić nieznajomego do tego, aby coś wyznał, bo być może natchnie ją tym do skończenia opowiadania. Gdyby się tak nie stało, Juvinall szybko straciłaby zainteresowanie.
Niech tylko Xavier podniesie głowę. Curtis nie skończy swojego opowiadania dzisiaj, coś mi się zdaje.

Och, gdyby tylko Xavier podniósłby głowę cała zabawa straciłaby sens. Curtis musiałaby przerwać swój dialog. Poddać dywagacjom coś zupełnie innego i gdyby okoliczności byłyby nieco bardziej sprzyjające to pewnie nie zakończyłoby się to spotkanie całkiem pokojowo. Musicie wiedzieć, że gdy Xavier zażegnywał w sobie kolejny atak, to głos Juvinall wcale niczego nie ułatwiał. Wydawać by się mogło, że nawet pogorszył sprawę, bo Xavier miał wrażenie, że coś dosięga go zza światów. Nie idąc jednak zbyt daleko w tym wszystkim słuchał jej przyswajając to, że to co już słyszy przychodzi do niego z teraźniejszości, a tym samym ma na to niewielki wpływ. Dzięki temu złapał się nieco bardziej tego co odbierają jego zmysły i uniósł się wyżej w tym wszystkim odzyskując trochę sił. Potrzebował napić się wody, ale że niczego takiego w pobliżu nie było to zaczął od prostych rzeczy. Jedną z nich było uniesienie głowy do góry i zetknięcie się z Curtis. Uśmiechnął się do niej słabo odruchowo sięgając po jej nadgarstek, na którym zacisnął rękę.
- Och kochanie, miło Cię widzieć. Dobrze, że się o mnie martwisz. To wiele dla mnie znaczy. Tak dawno się nie widzieliśmy. Ile już to? Dwa, trzy dni? Ach nie. To kilka pierdolonych miesięcy... Tęskniłem. Opowiedz mi co u Ciebie. - Nie wiadomo skąd znalazł w sobie tyle siły, by to wszystko złożyć w jakąś funkcjonalną całość gotową do tego by opuścić jego usta i dotrzeć do uszu Curtis. Rzeczywiście niewiele się zmieniła, co oczywiście nie umknęło jego uwadze, wciąż miała piękne, duże oczy... Włosy delikatnie okalały jej twarz, jednak nie były w tym natarczywe. Wydawała się być nawet pogodniejsza niż przy ich ostatnim spotkaniu.
Miał ochotę wpleść rękę w jej włosy i przystawić ją do tego zimnego muru, a potem wziąć to na co miał ochotę. A na co? Och, może lepiej, żeby tego nie opisywać. Nie teraz... W każdym razie brakowało mu nieco sił by dokonać tego typu manewrów, więc milczał w tym wszystkim czekając na jej reakcję.
Za nic jej teraz nie wypuści... Za nic.
- Prawie widziałaś morderstwo... Hm, mogę Ci zapewnić doskonałe doznania i sprawić, że nie tylko zobaczysz, ale i poczujesz jak to jest być ofiarą morderstwa. Postaram się pospieszyć i zrobić to zanim spierdolisz Juvinall. To trochę jak zabawa w kotka i myszkę. - Zauważył błyskotliwie uśmiechając się przy tym pogodnie mimo tego, że mizernie teraz wyglądał.
No życie.