Tymczasem Nev wracała z wielkiej, jakże osobliwej i dalekiej wyprawy. I to nie byle jakiej! Szła dumnym krokiem, z dziwacznym uśmiechem i tryumfem wymalowanym na twarzy. W jednej ręce trzymała miotłę, pożyczoną od znajomka, a pod lewą pachą dzierżyła powód całego zajścia, czyli dosyć opasłą książkę, na której to się ostatnio wyżywała, w postaci rzucania jakże osobliwych zaklęć. No cóż, przecież nie będzie trenować na swoim kocie, nie? A że ta zawędrowała aż na Błonia, gdzie Nev musiała stoczyć walkę z błotem, chaszczami i ktokolwiek raczy wiedzieć czym jeszcze, no to cóż. Nikt nie jest idealny, a jej to już na pewno do tego daleko!
Przerzuciła miotłę w drugą rękę i pchnęła drzwi, wchodząc do środka. Próbowała ocenić, czym tu może pachnieć, nie wiedzieć po co, ale ostatecznie wzruszyła jedynie ramionami, kierując się ku schodom. No ale. Pierwsza przeszkoda: kłaki, które ograniczały jej widoczność. Próbowała więc nieco nerwowo zdmuchnąć je z twarzy (kiedy ona się nauczy, iż to zazwyczaj nie przynosi efektów?), ale oczywiście z marnym skutkiem. Dlatego w ramach zniecierpliwienia, poprawiła je ręką, tym samym ubłociwszy sobie twarz. Westchnęła z dezaprobatą. No ale cóż, jeszcze nikt nie umarł od bycia brudnym, nie? Chyba...
No i przeszkoda numer dwa: wygląd. Głównie spódnicy i butów, które wyglądały, jakby Nev przez tydzień stała w jakieś sadzawce czy czymś równie uroczym. I poprzylepiane gdzieniegdzie liście i... o, czy to kamyk w bucie? Zdjęła go zatem, by pozbyć się intruza i głównego sprawcę bólu w stopie. Tak, trzeba się jakoś oporządzić, zanim ludzie ją zobaczą, bo wyglądała teraz jak strach na wróble, albo wesołego ogrodnika. Chociaż to uczucie i tak zostało skrzętnie stłumione, przez dziką satysfakcję i dumę. Dopadła ją!

Stało się, że oczekiwanie na pakunek tak bardzo zaapsorbowało Jasona, że praktycznie nie zauważył dziewczyny wchodzącej do sali wejściowej. Szła niesamowicie z czegoś dumna, co chłopakowi wydało się dziwaczne, biorąc pod uwagę to jak wyglądała. Dziewczyno, jeśli pada, to jest i błoto. Że też ci się chciało wychodzić w taką pogodę? Wzdrygnął się na samą myśl, że miałby właśnie wychodzić na zewnątrz. Młody Dorian był zdecydowanie stworzeniem ciepłolubnym i tylko w bardzo, ale to bardzo ważnej sprawie, można by go było zmusić do podróżowania w deszczu i wietrze.
Cała brudna od błota blondwłosa krukonka nie dość, że wparowała do zamku z impetem, robiąc wokół niepotrzebny raban, dodatkowo wcale nie zauważyła kolegi z tego samego rocznika i z tego samego domu! Oczywiście nie obchodziło to Jasona, skądże, nie w ogóle, wcale, a wcale. Przecież on jest samotnikiem. Lubi być ignorowany...
- Nev, Nev, Nev... - zwrócił się do blondynki Dorian. - Nie wiesz, że w taką pogodę nie gania się po błoniach?

Ależ Nev również woli kojące ciepełko! Ale wiecie, czasem dzieją się takie rzeczy w życiu, że choćbyś zapierał się od czegoś rękami i nogami, to w pewnym momencie i tak nie wytrzymujesz, musisz się puścić. Nawet, jeśli jesteś wielkim buntownikiem i masz w sobie masę samozaparcia. Nie no dobra. Ona po prostu lubi robić czasem wszystko na przekór, nawet samej sobie. Masochistka? Nie wiem, być może. Albo po prostu chęć zmiany frontu. Kurczowe trzymanie się wciąż tej samej rzeczy jest niebywale nudne i mało kreatywne. Aż chciałoby się ostentacyjnie ziewnąć.
A tam, zaraz raban. Ona po prostu lubi działać z rozmachem. Poza tym, to sycące uczucie wygranej było naprawdę zbyt ogromne, by mogła je pomieścić jedynie w swej podświadomości. Po co się ograniczać, nie?
Nevaeh stanęła jak wryta, bo istotnie, nie zauważyła go. A może nie chciała? Tak, plan był taki: popędzić szybko do dormitorium i łazienki, by nikt przypadkiem nie był świadkiem jej jakże osobliwego teraz wyglądu. Dlatego przełknęła ślinę i gapiła się chwilę w schody (ach, jakie piękne schody! To naprawdę cudowne schody!), rozważając, czy nie lepiej byłoby krzyknąć "Mnie tu nie ma!!!", po czym pobiec w długą. Ale ostatecznie popukała się psychicznie w głowę (proszę nie pytać, jak tego dokonała, to zbyt traumatyczne, by to opisywać), po czym uśmiechnęła się i z pewnością siebie odwróciła się w stronę chłopaka, przy którym się po chwili znalazła. Jednak na moment zabrakło jej uprzedniego tupetu, dlatego...
- Eeee... - wydukała, jakże elokwentnie. Tak, Nev, to fascynujące, co mówisz, kontynuuj. A, no tak. - To była bardzo ważna, nie cierpiąca zwłoki wyprawa. To znaczy, nie, że ktoś umarł po drodze, zaznaczam. A jeżeli już, to ja nie miałam z tym nic wspólnego - powiedziała w końcu. Tak, z pewnością teraz nie wziął cię za wariatkę, śnij dalej. - Chcesz posłuchać owej mrożącej krew w żyłach opowieści? - spytała nagle, mrużąc cwaniacko oczy i ponownie odgarniając włosy do tyłu. No bardziej brudna już i tak być nie może, więc co za różnica?

Podniosła się z ławki przystawionej do stołu po raz kolejny się otrzepując i dojadając smakowity Blok. Skinęła głową odpowiadając Puchonce, ale uświadomiwszy sobie, że ta tego nie zauważyła, bo też wstawała z miejsca po chwili się odezwała.
- Pewnie, przywołam. - Machnęła ręką poganiając koleżankę.
Razem wyszły do Sali Wejściowej. Tam Davis rozejrzała się, ale tak jak się spodziewała było już pusto, a to jej odpowiadało. Zapytała panny Potter o kolor płaszcza, aby przywoływanie przebiegło w miarę obrotnie.
- Accio... - Dodała formułkę na temat ubrania należącego do koleżanki, a po chwili zrobiła to samo, jednak dotyczącą jej bluzy.
Jak się spodziewała Diana dostała swój płaszczyk, ale ona musiała zbiec do lochów po swoje ubranko. Gdy wróciła była nieco zdyszana, ale i zadowolona.
- Widzę, że ty już ubrana. - Mówiąc to zarzuciła na siebie bluzę, zapinając ją tuż pod szyję. Teraz było jej gorąco, ale to mogło się szybko zmienić. - No to chodźmy, ha. - Już na samą myśl Zakazanego Lasu miała na twarzy uśmiech. Nieco tajemniczy, ale jednak uśmiech. - Zanim woźnego nigdzie nie ma.

-Dzięki.- powiedziaął, gy dostała swój czerwony plaszczyk. Owszem, powinien być zółty, albo czarny, ale był czerwony. Odpowiedź na pytanie "dlaczego?" brzmiała prosto: tatuś. Ciagle zapominał, ze jest Huffie, a nie w Gryffie.
W czasie, gdy Angie pobiegła do lochów, Diana się ubrała. Chilę przed powrotem Ślizgonku w poblizu pojawilo się zwierządko woźnego. Schowała się za Kontuarem, zeby jej nie zobaczyło i sobie poszło. Gdy Angie wrociła tylko jej potkanęla.
-Tak, choćmy już. Bo ten zwierzak woźnego juz się to pałętał.- powiedziałą rozglądając się uważnie i razem wyszly z zamku w mrok nocy.

Przemknął cichutko przez salę, trzymając w ręku mugolską żyłkę. Jak dawno już nie wywinął żadnego numeru? Oj, dawno, dawno. Ostatnim było posolenie bibliotekarzowi kawy, jakieś dwa miesiące temu.Dwa miesiące! Jak mógł tak zaniedbać tak ważną czynność? Niezwłocznie trzeba było nadrobić zaległości. Dotarłszy do drzwi wejściowych, zatrzymał się na chwilkę, szukając punktów zaczepienia dla żyłki. Po lewej stronie znalazł się wystający róg jednego z kamieni, jednak druga była jakby ogołocona z wszelkiego rodaju zniekształceń. w końcu, lekko poirytowany, że musi dodać coś do swojej puapki, przyczepił mały gwóźdź zaklęciem stałego przylepca do marmuru i zahaczył o niego linkę. Odsuął się podziwiając efekt swojej pracy. Wyszła idealnie. Z zadowoleniem zaczął zwijać pozostałość żyłki.

Irek w fantastycznym nastroju przechadzał się korytarzami zamku. Trzeba sobie przypomnieć jak to tutaj jest, bo przecież w Meksyku siedział dobry miesiąc. Tak, tak, oczywiście. Na głowie nadal miał swój bajerancki kapelusz. Był bardzo twarzowy, więc dlaczego ma leżeć na łóżku?
Gdy tak sobie chodził to zauważył jakąś osobę. Och, ale on spostrzegawczy! To był chłopak. Chwileczkę, co on robi? Przecież za to trzeba zabrać się zupełnie inaczej! Chrząknął, aby ujawnić swoją obecność. No wiadomo, że skoro jest taki niski to go raczej nie widać. Ale spoko, bycie małym ma same zalety!
- Co ty robisz? - spytał z wyrzutem, patrząc gdzieś baaaardzo do góry.

Odskoczył do tyłu, by zaraz równie rączym skokiem wrócić a swoją lokację. Tuż, Tuż przed nim stał skrzat, profesor, którego Daniel kojarzył z lekcji quidicha z czasów szkolnych. Oczywiście likę widać było jak na dłoni, i nauczyciel na pewno już ją zauważył. Pełny najgorszych obaw, zaczął więc, jąkając się
-Paie profesorze...to...to nie tak jak...jak pan myśli, panie profesorze...ja tak...tak po prostu...-patrzył ze strachem na Irka, czekając na magiczne słowa "Brein! Zostajesz po lekcjach!"

Patrzył tak spod ronda kapelusza na studenta, kiwając głową. - Brein, zostajesz po zajęciach - powiedział poważnym tonem, jakby czytał w myślach chłopaka. - Trzeba będzie cię nauczyć jak się robi dobre numery! Przecież tę linkę widać.
Był przerażony. Jeszcze kilka lat temu uczniowie robili kawały do porządku! I zawsze ktoś się przewrócił o dajmy na to, taką linkę. Starał się powstrzymywać od śmiechu. Dziewiętnastolatek mocno go rozbawił. Taki z niego profesor jak z koziej dupy trąba! Dobrze, dobrze, przynajmniej nikt nie podważa jego autorytetu. Osoba umiejąca tańczyć Wakę-Wakę brwiami powinna być szanowana, hy hy. - Po prostu się nie przyłożyłeś - dokończył za niego. Chciał już rzec "nie jąkaj się, bo nie ma wiatru", ale zrezygnował. Nauczycielowi nie wypada, niestety, używać takich tekstów. Należy być poważnym i dającym dobry przykład skrzatem.

Ostatnio pogoda nas nie rozpieszczała, częste zmiany, raz słońce, a następnie deszcz. Nigdy nie spotkałem się z czymś takim, szczerze mówiąc tak dużych opadów to nigdy nie widziałem, ale co się dziwić dotychczas mieszkałem na pustyni. Dlatego nawet jeśli temperatura była znośna to i tak zawsze nosiłem na sobie za dużą mugolską kurtkę, która całkiem nieźle chroniła przed deszczem. Zabrałem do tego jeszcze kilka innych drobiazgów, najkrócej powiem że mam przy sobie porządnie wypchaną torbę. W tego typu góry wybierałem się po raz pierwszy, więc wolałem się odpowiednio przygotować. Oparłem się koło drzwi wejściowych i spokojnie czekałem na Aleksandra.

Wzeszedłem dokładnie na czas by spotkać się z Yavanem. Ubrany byłem w elegancki i praktyczny płaszcz, a pod spodem stary mundur Durmstrangu, niezwykle praktyczny i użyteczny do tego z czasem wzmocniony paroma zaklęciami dającymi ochronę przed deszczem i zimnem. przez ramię założoną miał torbę, a w dłoni laskę.
-To jak gotowy na wycieczkę, by się trochę rozładować, a teraz ruszajmy- zwróciłem się do Araba ruszając w jego kierunku, przechodząc na arabski mijając go w drzwiach- jak rozumiem potrzeba mojego towarzyszenia mi związana jest z ostatnimi publikacjami- przeszedłem przez drzwi

Cóż jak zawsze potrafił odgadnąć powód naszego spotkania, choć to nie był jedyny to jednak najważniejszy. Musiałem z kimś porozmawiać, najlepiej doświadczonym to spojrzy na całą sytuację z innej strony. A więc ruszyłem za studentem i zacząłem już teraz rozmowę przyciszonym głosem.
- Zgadza się, w dodatku dawno nie rozmawialiśmy, ale wracając do tematu. Mam dwa problemy, pierwszy jest oczywisty chciałbym odnaleźć osobę która zrobiła te zdjęcia i „odwdzięczyć się”. Jak przypuszczam wolisz działać rozważnie i niezbyt widowiskowo, w dodatku nie popadając w skrajność, dlatego liczę na Twoją pomoc. A druga dość nagląca sprawa to bal na zakończenie roku, chciałbym się wybrać z Margaret, ale po tym artykule....- zamilkłem, miałem nadzieję że Aleksander zrozumie moje położenie.

- Żebyś wiedział na przyszłość sam miałem i nadal mam ochotę zrobić coś z tym działem reporterskim, ale lepiej nie mówić o tym na zamku a w jakimś spokojniejszym i bardziej ustronnym miejscu- powiedział po arabsku- a teraz mój drogi jak tylko przekroczymy Bramę terenów Hogwartu, przeniosę nas w góry, tam zaczniemy naszą rozmowę.-Ruszył w kierunku wyjścia z terenów Hogwartu w celu aportacji w góry. Stanął za bramą terenów i wyciągnął dłoń w kierunku Araba.

Szedłem za Aleksandrem rozmyślając o dniach które nastąpią, moje myśli raczej błądziły i nie potrafiły zatrzymać się na konkretnej rzeczy. Rozmyślałem o Margaret, balu, zdjęciach, gazetce i o wielu innych sprawach, do tego dochodziły listy od rodziny których nadal nie przeczytałem. Zapewne będę mi to wypominać przez kilka następnych miesięcy, ale nie miałem głowy do zajmowania się tymi sprawami, miałem tylko nadzieję że znajomy pomoże choć w jednej może dwóch wyświadczając mi tym wielką przysługę. Z rozmyślań wybiła mnie dłoń Aleksandra skierowana w moją stronę, chwyciłem ją i czekałem na przeniesienie.

Czekałem aż chwyci mnie za rękę, specjalnie podałem prawą.
- Dobrze, a teraz dla spokojności ducha i spełnienia procedur-zacząłem- Czy apotrowałeś się już wcześniej? Jesteś zdrowy i dobrowolnie się temu poddajesz? nie musisz odpowiadać- uśmiechnąłem się- zgrywam się, ale teraz na serio do Aportacji można się przyzwyczaić i z czasem nie zauważać efektów, ale po pierwszej hmm zdarza się że niektórzy wymiotują, w końcu nie każdy ją lubi- spojrzałem na Araba- Dobra-W tym momencie skupiwszy wolę, przeniósł oboje w góry.

Sha la la la la Quentinka sobie kanapkę zjadła! Tak moi drodzy. Dziewczyna, jak zwykle musiała podniecić się byle czym. Będąc w wielkiej sali Queni zachciało się jeść. I oczywiście musi rozgłosić to całemu światu. Awww, czy ona nie jest rozkoszna? Nawet podwędziła dwie i schowała pod pazuchę. Żeby nie było, że ona kradnie. Po prostu wzięła na wszelki wypadek. Ach! Ta nasza kochana Quentina J. Fennly. Ale do rzeczy. Dziewczyna wychodząc z wielkiej sali nuciła sobie po cichu swoją ulubioną, swojską piosenkę, która jak nic powinna przebić wszystkie listy przebojów. Mogła wziąć bandżo, no ale od czego jest zaklęcie acio. Ale jak zwykle Q, przebije wszystkich inteligencją i po prostu pójdzie po nią. Dziewczyna dochodząc sali wejściowej poprawiła się z 50 razy po czym znów ruszyła. Dobra, teraz trzeba poszukać jakiegoś miejsca i spędzić ten nudny wieczór. Usiadła na bógwieczym i zaczęła wszamać kanapkę przy czym czytając pewną ,,mądrą" książkę, którą dostałą od swej ukochanej siostrzyczki. Cóż, Quenia jest taka inteligenta, że musi czytać bardzo inteligentne książki.

Dla Padraica miał to być jeden z tych wieczorów spędzonych nad książką. Musiał się przecież uczyć musiał czytać o Opalookim Antypodzkim, żeby opiekować się dobrze George'em, czyż nie? Na szczęście to nie był jego dyżur, ale takowy się zbliżał, a nie chciał nawalić po całości. Nadal jeszcze nie oswoił się z myślą, że ma być czymś w rodzaju rodzica. Nie, on nie miał takowych i nie umiał nim być, nie sam. No ale nie smęćmy już.
To, że stał się dosyć pesymistyczny, to już było widać od jakiegoś czasu, jednak co gorsza, nie poprawiło mu się na lepsze. Ale nie pogorszyło, to też dobrze.
Czytał, czytał, czytał, aż w końcu zgłodniał z tego czytania i poszedł do Wielkiej Sali. Tam się też posilił, ale tak odechciało mu się jakiejkolwiek nauki, a że nie wiedział, co ze sobą zrobić, to w końcu postanowił udać się na Wieżę Astronomiczną i spróbować poobserwować gwiazdy. Wszedł właśnie do Sali Wejściowej, próbując nucić jeden z utworów Krzyku Mandragory, zwany "Somebody To Love", ale nie dość, że nie umiał kompletnie śpiewać, to jeszcze nie dodawało mu to otuchy i po prostu przestał.
Miał już udać się dalej, ale zobaczył Quentinę i postanowił do niej podejść. Choć może lepiej jej nie przeszkadzać?
- Co czytasz? - zapytał, bo nie dojrzał tytułu książki.

Książka, którą kupiła dla niej kochaniutka siostrzyczka, nawet do czegoś się przydała. Wie czemu robi się kupę,czemu kupa śmierdzi, czemu trzeba się podcierać po kupie i tak dalej, a napisałam to dlatego, żeby post był trochę dłuższy. To samo było, kiedy kupiła jej książkę ,,mężczyźni z marsa, kobiety z wenus". Ogólnie jej siostra kupuje jej takie pouczające książki, że pożalsięboże. Czyta i czytała, że aż pobrudziła się kanapką po twarzy niczym małe dziecko jedzące kaszkę. Po chwili usłyszała głos. Hmmm, zwykle to Quenia nie poznaje głosów. W ogóle to na reakcję głosu książkę z kanapkę gdzieś rzuciła i sama zawahała się.
-Ojeszuszmaria! - krzyknęła po czym zauważyła, że to Padraic. Jaki Padraic? A! Ten Padraic. Ale za cholerę go nie pamięta. Poprawiła swoje blond włosy i od razu podeszła gdzie rzuciła przedmioty. Książkę wzięła książkę, zaś przez chwilę popatrzyła na biedny kąsek, który leży na podłodze. Z niechęcią wzięła go i położyła bógwiegdzie. Następnie podeszła do Padraica i rzuciła do niego szczery uśmiech przy czym pokazując książkę.
-Aaaa, jaaa czytam książkę o kupie. Wiesz jakie to pouczające? Wiesz, że dowiedziałam się po co robi się kupę. A tak w ogóle to zapomniałam jak się nazywasz. Bo jak nie wiesz jak ja się nazywam to Quentina - wyjaśniła wszystko chłopakowi i znów rzuciła od niego ten uśmieszek, który mówił coś w rodzaju ,,daj mi coś".

Oczywiście, że Quentine kojarzył i znał, i pamiętał jej imię, bo gdyby tak nie było, to nie wiem, czy by podszedł do niej, a na pewno nie tak od razu, bo choć dziewczyna wyglądała miło, to jednak wolałby jej nie przeszkadzać. A że ją znał dosyć... nieźle, to wiedział, że ona się na niego nie zezłości, nie nakrzyczy. Swoją drogą on ją znał lepiej, niż ona jego, tak, tak. Dziwne? Może, a może nie, zależy dla kogo.
Patrzył na nią oniemiały, bo jej reakcja była dosyć... osobliwa, a on nie był przyzwyczajony do tego, że ludzie aż tak się dziwili. Chyba, w sumie nie wiem do końca, on tego też nie wie. Bo sam się dosyć często tak zachowywał, więc powinien bardziej to rozumieć? Oj, plączę się w tych tłumaczeniach, ale cóż, Padraic jest tak skomplikowaną, wbrew pozorom, osobowością, że osądzanie go to nie taka prosta sprawa, nie nie.
- Hmm - odpowiedział, bo trochę się zaniepokoił o stan umysłowy dziewczyny, skoro czytała książkę o... takim czymś. Nie no, nie, żeby to nie było pouczające, ale dla kilkuletnich dzieci, a nie dla dorosłych ludzi, nie? A to on się czuł najgłupszym z ludzi.
- Padraic - przedstawił się jej już któryś raz z kolei w tym swoim dosyć krótkim jeszcze życiu.

No ba! Jak tu nie pamiętać tak przygłupiej a zarazem ślicznej blondynki (bosze, ale ja się robię skromna). To jasne, że Padraic miał prawo tak zareagować na to co palnęła Quentina. Owszem ma z czasem takie napady (raczej codziennie), że musi zrobić naprawdę coś głupiego. Między innymi: gadać o durnowatych rzeczach, chodzić w okularach przeciwsłonecznych w nocy, po pijaku wskoczyć do jeziora nago i wiele wiele innych. Ale pamiętajmy, że to Quentina Joselia Fennly, a bez niej takiego bardziej barwnego życia nie było. Kiedy usłyszała ,,Hmmm" Padraica, dziewczyna popatrzyła wzrokiem a'la małego labradora.
-Hmmm, Padraic? Wiesz, że kojarzy mi się z langustą? - i właśnie w oto taki sposób palnęła jedną ze swoich mądrości. Ach! Ona powinna napisać o tym książkę i zatytułować ją ,,Złote myśli Quentiny Joseli F.". Czemu nie powinni napisać nazwiska? Otóż, gdyby powiedziała coś na temat Królowej Brytyjskiej, lub kogo tam jeszcze, nie dość ,że trafiłaby do zakładu psychiatrycznego to jeszcze musiałaby ogolić włosy na łyso. A uwierzcie mi nie chcielibyście zobaczyć Quentiny coś w rodzaju dresiarza itp. Po chwili znów przeniosła wzrok na Padraica i znów coś durnego palnęła.
-Langus...to znaczy Padraic, czy ty aby dobrze się czujesz, taki trochę blady jesteś - ach ta troska Quentinki. Po prostu powinna zostać siostrą pierwszej pomocy. Po prostu pięknie. Teraz to na pewno Padraic popadnie w kompleksy. I to przez głupie rozważania, głupiej blondynki.

Oj tam, przynajmniej przez swoją postawę Quentine się wyróżniała spośród innych, nie? Nie była jedną z wielu bezbarwnych osób znikających gdzieś w tłumie. Rozpoznawalna już z daleka stawać się mogła radosną iskierką w życiu ludzi. I nawet Padraic poczuł się jakoś swobodniej w jej towarzystwie. Trafił swój na swego? Być może, okaże się.
- Tak? - wypalił, nie myśląc zbytnio nad tym, co mówił. Trochę dziwnie zabrzmiała dla niego ta langusta, ale nie wiedział o niej nic ponad to, że to jakies zwierzę. Gdzie żyło, jak wyglądało - to było dla niego wielką tajemnicą do odkrycia. I nie pomyślał wcale, że to, co teraz powiedziała, było durne, czy bezsensowne, nie, w ogóle. Bo on czasem też takie bzdury wypowiadał, ot co.
- Tak, wszystko w porządku - odparł niezbyt przekonany o tym, że to akurat było prawdą, bo wiedział doskonale, że nie wszystko było w porządku, ale... - ja po prostu tak mam, że jestem zawsze blady - dodał, żeby już znikły wszelkie wątpliwości. No, poza tym miał na swoim wydziale przedmiot związany z uzdrowicielstwem, toteż mógł już trochę sam wyczuć, czy jest się o co niepokoić, nie?
A kompleksy to on miał zawsze i opinia Quentine nic tu nie zmieni w tym temacie.

Każdy (chyba) musi mówić jakieś tam bzdury. No bo co by było gdyby ludzie na tym świecie nie gadali o pierdołach czy innych takich? Było by straaasznie nudno. Ale od czego jest Quenia? Od rozśmieszania i podziwiania. A Padraic śmiało może brać z niej przykład.
-Noooo! - wyszczerzyła się do chłopaka po czym zaczęła coś nawijać po włosku co to langusta. Obosze, ale ona dawno nie gadała po włosku. NO, ale dobrze sobie przypomnieć. Po wypowiedzi Padraica na temat czy aby dobrze się czuje Quenia wymamrotała coś w stylu ,,aha".
-Rozumiem Ciebie, każdy tak naprawdę coś ma. Ty tak po prostu masz, ,że jesteś blady, a ja tak po prostu mam, że...- i tu się zatrzymała. Jak zaczęła gadkę na temat ,,każdy po prostu coś ma" to musi ją jakoś skończyć, a nie chce robić przykrości studentowi. Zbadała wszystko wzrokiem co otacza ją i chłopaka, aż natknęła się...na liścia? No cóż, lepszy liść niż nic.
-lubię jeść liście! - rzuciła chyba najdurniejszą odpowiedź w historii najdurniejszych wypowiedzi całego świata. Ciekawe jak na to Padraic zareaguje. Ucieknie czy zostanie? Dziewczyna przez cały czas wyropalała swoje gały oczne na chłopaka jak w obrazek. Chyba, że przestanie, bo może uznać, że jest totalną wariatką, która powinna wylądować w psychiatryku. Nie, no nie uzna. Ma się ten urok osobisty (chyba)

trochę dupny ten post ;c

Wiecie, ja tam słyszałam (i Padraic też o tym słyszał, w końcu obraca się również wokół mugoli, więc wie, a jak nie to ja go tam próbuję poduczyć pewnych rzeczy, nie myślcie sobie, że nie, jakoś go trzeba prostować i gdyby nie moje starania to oj, byłoby z nim gorzej, a tak to jeszcze będą z niego ludzie, ha! choć ja w sumie nie wiem, co będzie ze mnie, hehe, ale nic to, damy radę), że właśnie od czytania i myślenia o pierdółkach rozwija się umysł. Także wiecie, może nawet Quentine stanie się kiedyś mądrą osóbką, miejmy na to nadzieję.
Nie zrozumiał kompletnie nic z tej paplaniny dziewczyny, wiedział jedynie tyle, że mówiła to w niezrozumiałym dla nim języku. Cóż, tak bywa.
Czekał tak i czekał na to, co powie dziewczyna i zdziwił się wielce, gdy usłyszał o tym, że lubi jeść liście. No tego to się chłopaczyna nie spodziewał, w ogóle!
I w sumie po tym wyznaniu nie wiedział, czy zostać dalej, czy sobie iść stąd.

sory, że tak krótki, ale nie mam zbytnio weny :<

Evita zeszła ze schodów pewnym krokiem. Gdzie wszystkich wywiało? Zwykle Sala Wejściowa była pełna gówniarzy krzyczących coś do siebie. Nadaremno szukała jakiejś znanej twarzy. A miała tak wielką ochotę na Ognistą Whisky! Nagle usłyszała dość głośną muzykę. Leciała jakaś nieznana jej piosenka, ale trzeba przyznać - wsłuchiwała się w całkiem niezłą balladę. Nawet zaczęła wystukiwać jej rytm.
-Cholera ! - Krzyknęła na cały głos. No tak ! Skąd się brała świetna muzyka ? Z balu ! Całkowicie o nim zapomniała ! Oczywiście wtedy musiała być na jakiejś z innych melanży, na pewno jej nie było w szkole, bo już dawno by się na imprezę zapisała. Na pewno na niej był Dexter, którego towarzystwa teraz niemalże pragnęła. Zauważyła także z lekkim uśmiechem, że potrzebuje z nim kontaktu fizycznego... Nie chodziło tutaj o zwykłe dotknięcie ręki czy namiętny pocałunek.

Także tego.. Esmee odziana w długą, zwiewną, kwiecistą sukienkę powoli właziła do środka pomieszczenia. Telepała się z zimna, bo na zewnątrz nie było tak ciepło jak myślała. Związała swoje dready jednakże kilka z nich opadało jej na twarz. Rozejrzała się po pomieszczeniu do którego weszła, no i była zadziwiona tym,że nie było tutaj ruchu. Dziwna sprawa, w sali wejściowej zawsze coś się działo. Cóż, zapewne o czymś zapomniała. Jak ma się tyle spraw na głowie.. Nie dało się nie usłyszeć muzyki, jakaś impreza bez niej? Trudno, smutna sprawa, jednak cóż poradzić. Odbije sobie następnym razem. Dostrzegła znajomą twarz, jako,że Esm była osobą, która jakoś nigdy się nie krępowała postanowiła podejść do dziewczyny.
- Aloha! - Rzuciła kiedy tylko stanęła przed Evitą.
- Wiesz może, co tam się dzieje?- Odparła spoglądając na dziewczynę.
- Najwyraźniej o czymś zapomniałam i tak się składa,że nie mogę sobie przypomnieć o czym.- Od Esmee było czuć słodki zapach. Niektórzy mogli go skojarzyć, inni którzy nie mięli kontaktu z pewną rośliną raczej nie zdawali sobie sprawy co to jest, była to bardzo charakterystyczna woń- marihuana oczywiście.

Evita podniosła głowę spoglądając na blondynkę. Koło niej rozszedł się słodki zapach. Panna Amarillo nie chciała się krzywić, to by było takie nietaktowne! Nie cierpiała takich zapachów, wolała te ostrzejsze i o wiele mocniejsze. Takie, które idealnie pasowały do jej charakteru. Wracając myślami do balu stwiedziła, że jednak nie była sama... Na szczęście. Zmierzyła dziewczynę wzrokiem. Wyglądała na prawdę kusząco. Amarillo uśmiechnęła się pod nosem, nie przestając wystukiwać rytm słyszanej piosenki.
-Aloha... - Odpowiedziała. - Jak widać, w Wielkiej Sali odbywa się impreza, na którą ja, Evita Amarillo, największa imprezowiczka Hogwartu nie poszła ! - Oznajmiła uroczyście dziewczyna. - Czyż to nie jest piękne? - Dodała, krzywiąc się złośliwie.