To był dzień, jak co dzień. Bezimienni, zakapturzeni czarodzieje snuli się po Nokturnie, załatwiając sprawy, o których woleli nie rozmawiać. Ci, którzy prowadzili tam sklepy, jak zwykle ubijali interesy i załatwiali intratne kontrakty. Co jakiś czas przebiegł gdzieś drący się w niebogłosy kot, jakby uciekał wprost spod rzeźnickiego tasaka. Ta sama kobieta, co zawsze, próbowała znaleźć naiwne dziewczęta, które przypadkiem zabłądziły w te strony – i jak zawsze miała dla nich oferty, których nie dało się odrzucić. Przedstawiciele Ministerstwa kolejny raz próbowali zaprowadzić jakiś porządek. Atmosfera była złowroga, ale w sposób znajomy, rutynowy.
I kiedy nastąpił gigantyczny wybuch, nikt się tego nie spodziewał. Ciężko powiedzieć, czy nastąpił wewnątrz jednego ze sklepów, czy zaraz przed nim, ale spustoszenie, jakie spowodował, widoczne było równie mocno w środku, co na zewnątrz. Tłuczone szkło poleciało na wszystkie strony, połamane deski znaleźć można było na całej ulicy. Dym gryzł w oczy jeszcze przez długie godziny. A ranni? Och, tych było pod dostatkiem.
Najbliżej miejsca zdarzenia leżała Pixie Ally Cheshire. Na pierwszy rzut oka była co najmniej nieprzytomna, prawdopodobnie dostała czymś w głowę, widać było krew. Na szczęście nie wyglądała, jakby przy okazji stało jej się coś poważniejszego. Cały czas jednak wdychała opary, wydobywające się ze sklepu, kto wie, czy nie były toksyczne? A przecież wpadła tu tylko na chwilę, w ramach przerwy w pracy…
Mniej szczęścia miał Ash Hawkeye. Właśnie wchodził do jednego z barów, kiedy nastąpił wybuch. Chciał pograć w karty, czuł, że dzisiaj mu się uda. Teraz leżał pod stertą gruzu, nie mogąc się ruszyć, a jego noga była wykręcona pod bardzo nienaturalnym kątem. Był jednak przytomny – jego ciężki oddech można było usłyszeć już z odległości kilku kroków.
Romulus Pevensey chciał się akurat dzisiaj wybrać na drobne zakupy, nawet nie prywatnie, a służbowo. Dosłownie chwilę temu spotkał swoją siostrę, Cleopatrę Pevensey. Co ona tam robiła? Tego nie wiadomo. Zdążyli zamienić ze sobą raptem kilka słów, kiedy mężczyzna został z ogromną siłą uderzony czymś prosto w klatkę piersiową. Poleciał do tyłu, uderzając głową o ścianę sklepu. Cleopatrze udało się uniknąć większych obrażeń, upadła tylko przez falę uderzeniową, przez co obtarła sobie kolana, a w dłoń wbił jej się spory kawałek szkła. Od brata dzieliły ją centymetry.
Sklep, o który uderzyli Cleopatra i Romulus, okazał się być apteką, której właścicielem od niedawna był Blaze Ettréval-Revie. I jego nie ominęły skutki zamieszania. Stał w progu, kiedy nastąpił moment krytyczny. Eksplozja odrzuciła go wgłąb pomieszczenia, gdzie wylądował na wysokim regale wypełnionym fiolkami z eliksirami gotowymi do sprzedaży. Spora część spadła na mężczyznę, niektóre się rozbiły, oblewając go substancjami, które niekoniecznie były bezpieczne. Bez szybkiej pomocy to może się źle skończyć!
Percival M. Follet właśnie miał wdać się w walkę z bandziorem, który próbował zgwałcić jakąś kobietę w bocznej uliczce. Nie zdążył jednak nawet wyciągnąć różdżki, kiedy w jego łydkę wbił się kawałek niezidentyfikowanego przedmiotu, który jeszcze przed chwilą zapewne sprzedawano w feralnym sklepie. Teraz jednak utkwił w nodze mężczyzny, wydzielając dziwne, magiczne substancje, od których mężczyzna momentalnie stracił przytomność i runął na bruk. Jedyne szczęście, że kobieta, w obronie której chciał stanąć, zdążyła w całym tym zamieszaniu uciec.
Z kolei Eris L. Lynch chciała się tylko przewietrzyć po kilku godzinach siedzenia w sklepie. Kilka minut temu stała oparta o ścianę i uważnie dłubała nożykiem w kawałku drewna. Wybuch sprawił, że ze ściany jej własnego sklepu spadła tabliczka z nazwą i uderzyła ją w głowę. Całkiem zdezorientowanej kobiecie nożyk wbił się w dłoń, przebijając ją niemal na wylot. Osunęła się na bruk i, nie będąc w stanie nawet ruszyć okaleczoną ręką, nie miała jak zasłonić się przed lecącą na nią obcą kobietą, prawdopodobnie już martwą, która do reszty odebrała jej możliwość ruchu.
Katastrofa nie ominęła też dwóch aurorów, którzy prowadzili tu dochodzenie. Ronald Reagan w pierwszym odruchu rzucił się na ziemię, a zaraz za nim to samo zrobił Precjusz Growlly. To ich w pewnym sensie uratowało, szczególnie tego drugiego, który mimowolnie został osłonięty przez własnego szefa. Starszy mężczyzna przyjął jednak na siebie najgorszą falę, mnóstwo drobnych odłamków szkła wbiło się w te części ciała, które miał odsłonięte, trafiły nawet do oka. Po chwili, kiedy myśleli, że najgorsze jest już za nimi, obluzowana deska, do tej pory wisząca nad nimi, spadła i z całą mocą przygwoździła nogi Ronalda, lekko tylko raniąc Precjusza i rozcinając mu spodnie i skórę.

Główna ulica Śmiertelnego Nokturnu stanowiła idealne miejsce na pojedynek. Nie była bezpieczna. Każde nietrafione zaklęcie mogło uderzyć gdziekolwiek indziej, a jednocześnie stwarzała ułudę spokoju, który z pewnością pomoże tym, którzy dzisiejszego wieczoru mieli się ze sobą zmierzyć.
Właściwie wszystko zostawało w domu. Tajemniczy Organizator zadbał, by uczestnicy pojedynku mogli się przygotować, lecz nie dał im na to zbyt wiele czasu. Wysłane przez niego monety-świstokliki wysyłały na miejsce spotkania w najmniej oczekiwanym momencie. Zegar akurat wybijał ósmą wieczór, kiedy pojawili się pierwsi goście. Kilku obserwatorów nigdy nie zaszkodziło, choć podniecone szepty potrafiły rozproszyć niejednego awanturnika. W tym wypadku jednym z nich była znana wszystkim bywalcom Nokturna @Eris L. Lynch, właścicielka choćby okolicznego antykwariatu czy jubilera. Natomiast po drugiej stronie stał nie kto inny, jak jej podwładny @Francisco Upwood. Taka mieszanka z pewnością zapewni dozę rozrywki tym, którzy ich znali oraz tym, którzy jeszcze o nich nie słyszeli. Jak to się potoczy, tego nie wie nikt. Nawet Tajemniczy Organizator umywa ręce od skutków rzucanych tutaj zaklęć.
Czas. Start.

Pojedynek

Akurat była w trakcie robienia czegoś niebywale ważnego (czyli napawania się niedawno zakupionym sklepem), kiedy dostała wiadomość o nadchodzącym pojedynku. Przewróciła oczami, bo nie lubiła, kiedy jej się przerywa, ale chęć powalczenia wygrała. Świstoklik przeniósł ją na miejsce pojedynku - czyli właściwie jakieś dwadzieścia metrów licząc w linii prostej, bo najwyraźniej miała się bić niemalże pod własnymi oknami. Cóż, mogło być i tak. A kim miał być jej przeciwnik? Proszę, proszę, jej własny przydupas! Oficjalnie zwany pracownikiem, oczywiście. Będzie ciekawie.
Mimo tego, że spotkanie było nielegalne, nie mogła odmówić sobie dobrych manier (skoro już jakieś miała). Podeszła więc do przeciwnika, ukłoniła się, uśmiechając się szelmowsko, po czym odeszła na wcześniejszą pozycję. Pojedynek czas zacząć.
Chwilę zastanawiała się, od jakiegoś zaklęcia zacząć. Trochę kusiło ją na jakieś czarnomagiczne, ale to może później. Zresztą Upwood nic jej nie zrobił - jeszcze - więc nie zasługiwał, by się nad nim znęcać. Co innego, gdyby trafiła na przykład na słodką siostrzyczkę albo tego idiotę z ministerstwa... Ale to był tylko Upwood. Dlatego też w zamyśleniu popukała różdżką o udo, śląc iskry prosto w kostkę brukową, a potem nagle zamachnęła się na Upwooda i rzuciła:
- Acusdolor!
Ciekawe, czy będzie miał wystarczający refleks.


Pojedynek (I tura)

To trochę zabawne, że w momencie rozkładania kolejnego pasjansa jego kieszeń zaczęła wibrować i wydobywać z siebie niebywale irytujący odgłos. Moneta otrzymana wraz z listem niemal parzyła, kiedy jej dotknął, wciągnęła wraz z całym ciepłem i kilka sekund później wyrzuciła go parę ulic dalej od jego mieszkania. No jakby nie można było zapukać! A tak, przecież nikt nie mógł wejść do mieszkania od tak. Uwielbiał zaklęcia tajności. Ułatwiały życie, chociaż żałował, że nie dało się rzucić jednego na szefową. Ich otwarta wrogość po prostu stawiała wszystko na szali czystej nienawiści, zatem nic dziwnego, że ten, kto organizował te pojedynki, postawił ich na jednej linii. To z pewnością niezapomniane wrażenie dostać po dupie od Lynch.
Lynch. A raczej ta wstrętna krowa, która skąpi na wypłatę uczyniła po prostu klasykę gatunku, a on sam zachował się jak jakiś pierwszoklasista. W ostatniej chwili wyciągnął różdżkę, mamrocząc Protego, przez które jej cholerne zaklęcie żądlące przeszło bez najmniejszego problemu. Warknął coś niekoniecznie zrozumiałego pod nosem, pocierając końcem różdżki o ramię.

Pojedynek (I Tura)

Przykre, ale prawdziwe. Różdżka w rękach Upwooda czyniła cuda dokładnie wtedy, kiedy jej nie potrzebował. W każdym innym przypadku była po prostu upierdliwym dodatkiem. Dokładnie tak jak teraz, kiedy przyszła kolej na zadanie ciosu swojej wkurwiającej szefowej.
— Drętwota — warknął, celując różdżką w Lynch. Czerwony promień wystrzelił własnie tam, gdzie miał dolecieć, jednakże Francisco doskonale wiedział, że ta dziwna, chybotliwa aura nie oznaczała niczego dobrego. Po prostu znowu miał dostać od niej? Serio? Serio?! Kto tu scenariusz pisał?!

Pojedynek (II Tura)

Pierwsza tura poszła zaskakująco szybko. Sądziła, że Upwood się obroni, że spróbuje zaatakować... Ale nie. Dał się podejść jak dzieciak. I wyglądał jak dzieciak z tym bąblem od jej zaklęcia. Uśmiechnęła się kpiąco, patrząc, jak rzuca przeciwzaklęcie podczas przerwy. Po chwili mogli kontynuować - teraz on. I kiedy nawet się nie poruszyła, a on i tak nie trafił... Po prostu parsknęła śmiechem. Chyba musi się zastanowić nad tym, kogo zatrudnia, bo taki nieogarnięty gówniarz tylko wstyd jej przynosi. A przecież trzeba pracować na własną opinię, no tak czy nie? Jak będą o niej mówić na Nokturnie, jeśli będą ją z nim kojarzyć? Chociaż pewnie źle mówić nie będą, bo wiedzą, jak to by się skończyło.
Nie przestając się śmiać, zebrała się do kolejnego zaklęcia.
- Ej, Franek, patrz, zdechła mewa! - zawołała ze śmiechem, pokazując lewą ręką jakiś punkt na niebie. Jeśli to wystarczy, żeby go rozkojarzyć, to w następnej rundzie chyba zabije go śmiechem. - Obscuro!

Pojedynek (II tura)

Zdołał posłać Lynch kolejny wyszczerz swoich zębów, zanim musiał znowu się bronić. Oczywiście z jego cudownym szczęściem mógł co najwyżej pomarzyć o jakimś skutecznym odbiciu ataku ukochanej szefowej. Smak porażki wprawdzie kuł w oczy, zwłaszcza, że przegrywał z tą podłą kobietą, ale przecież nie o to mu chodziło. Po prostu czuł jawne wyśmiewanie tego, że to Upwood pracował u Lynch, a nie na odwrót. I tylko o to chodziło. Wiedział to. Wiedział i tracił szansę na skuteczne odbicie się od dna.
— Protego, podła szmato! — wrzasnął dokładnie sekundę przed tym, jak czar Eris sięgnął jego oczu, pokrywając je czarną plamą.

Pojedynek (II Tura)

Kolejna tura dla niej. Żeby żart ze zdechłą mewą zadziałał... Ile on ma lat? Dwanaście? To było aż przykre. Chciała go potraktować jak normalnego, dorosłego człowieka i jak z dorosłym człowiekiem się bić, a tu proszę. Przedszkole. Mało, że przedszkole, bo najwyraźniej, żeby sobie podbić, musiał ją obrażać. I niby wiedziała, że teraz nie są w relacji pracownik-pracodawca, ale jednak. "Podła szmato"? Za kogo on się uważa?! Nie, nie chodziło jej o to, że czuje nad nim wyższość, bo to dzięki niej miał co do gęby włożyć. Czuła nad nim wyższość po prostu. Bo była lepsza. I już. I nazywanie jej szmatą niczego nie zmieni.
Zamachnęła się i zanim rzuciła zaklęcie, cisnęła sztylecikiem w jego stronę. Chybiła, ale taki też był zamiar. Zaraz za ostrzem poleciało zaklęcie Orbis. Niestety, też chybione. Zaklęła szpetnie pod nosem. Może teraz nie wyszło, ale ona mu jeszcze pokaże, jaką potrafi być szmatą.


Pojedynek (III tura)

Ani trochę nie dbał o to, czy jego znienawidzona szefowa zareaguje jakkolwiek na rzuconą obelgę. Nie lubił jej, nie musiał żywić jakichkolwiek wyższych, pozytywnych uczuć, ale na to jedno sobie pozwalał. Nie było żadnego pieprzonego powodu, by tego nie robić, a już w szczególności, że i jej powinęła się noga. Wyszczerzony do granic możliwości również rzucił swoje klasyczne Drętwota, czując jedynie odrobinę żalu, że i jemu nie powiodło się tak jak trzeba. No cóż, i tak był bliżej odniesienia pozytywnego skutku niż Lynch dwie sekundy temu. Ha.

Pojedynek (III Tura)

Kiedy tylko ponownie nadeszła jego kolej, zebrał się w końcu i sztywno wycelował różdżką w Eris. Nie zamierzał rzucać zaklęcia tak od razu. Nie. Chciał przez moment poczuć to dziwnego coś, co ponoć dawało kontrolę nad sytuacją, lecz nic takiego nie nadeszło. Z westchnięciem opuścił kawałek drewna, uderzając jego końcem we własne kolano, po czym gwałtownie skierował ponownie ku swej przeciwniczce, mówiąc proste, aczkolwiek wyjątkowe zaklęcie zwane Petrificus Totalus. Nie używał go zbyt często, ale teraz liczył na odrobinę cudu, kiedy magia delikatne szarpnęła jego nadgarstkiem, wytwarzając niewielki odrzut, jakby strzelał z mugolskiej broni. Tak, to jedno zaklęcie mu się udało. Przynajmniej tyle.

Pojedynek (IV Tura)

Widziała, co chce zrobić. Wiedziała. To było takie oczywiste i tak proste do odbicia...
- Accenure! - zawołała, budując wokół siebie solidny mur, który miał odbić jego zaklęcie. Zwykle jej mur był solidny, wysoki i żadne zaklęcie nie mogło się przez niego przebić. Zwykle była w tym dobra.
Ale najwyraźniej tym razem rzuciła czar za późno. Mur był dopiero w fazie formowania się, sięgał jej dopiero gdzieś do kolan, kiedy jego Petrificus już jej dosięgnął. Runęła jak długa, nie mając szansy, bo odpowiedzieć kontratakiem. Druga tura z rzędu w plecy. Jeszcze się okaże, że ten młodziak z nią wygra! Cóż, to może nie byłoby takie najgorsze, jakby się nad tym głębiej zastanowić.

Pojedynek (IV tura)

Ostatnia tura. Ostatnia szansa.
Otrzepała spódnicę i spojrzała poważnie na Upwooda. Zbliżali się do końca i właściwie tylko od ich nastawienia zależało, jak to się skończy. I chociaż zwykle nie była skłonna uznawać porażek, to jednak mogła to jakoś przekuć na swoją korzyść. Musiała wyjść z tego obronną ręką, prawda?
- Poena inflicta - rzuciła cicho, patrząc w skupieniu, jak zaklęcie zbacza z prostego toru dosłownie o milimetry. Musiała jakoś krzywo przekręcić nadgarstek, cholera... Tak czy inaczej, minęło ucho Upwooda o milimetry. Milimetry, cholera!
No nic, teraz wszystko zależało od jego ataku. Może mu się nie uda. Może przez przypadek znokautuje samego siebie. A jak trafi, to może jej się uda idealnie obronić... Teraz to była kwestia sekund. Oby.


Pojedynek (V tura)

Cały ten pojedynek przypominał delikatną farsę. Czyżby ktoś manipulował tym, co właśnie miało miejsce? Niby nie trwało to długo, ale Upwood czuł jakąś dziwną, nieopisaną satysfakcję, kiedy to zyskał kolejny punkt w ostatniej turze. Wyrównał. Przynajmniej tyle, że nie musiał długo walczyć o honorowe zaklęcie, lecz w tym wszystkim odrobinę zapominał o samym sobie. I o czekającym na niego pasjansie. Tak, musiał jak najszybciej wrócić do układania pasjansa. Dla niego oznaczało to nie mniej, nie więcej tylko tyle, że nadszedł czas na rzucenie prawdziwego klasyka gatunku.
— Expelliarmus — warknął, sztywno celując różdżką w swoją szefową, wkładając w inkantację tyle emocji i mocy, ile tylko był w stanie. Przez ten jeden krótki moment mógł się skupić na pozbawieniu swojej przeciwniczki broni, a zakończenie pojedynku dokładnie w ten sposób stanowiło dla Francisca pewnego rodzaju dumę. Tak. Duma to odpowiednie słowo na określenie tej sytuacji. Chociaż upokorzenie odbijało się gdzieś echem.

Pojedynek (V Tura)

Kiedy tak o tym myślała, to może nawet lepiej, że młody wygra. Jak tak popatrzeć na to całościowo. No bo co - może twierdzić, że to dzięki niej, nie? Że go uczyła, że coś tam. No i że półgłówków nie zatrudnia, to też ważne. Więc tak, niech ma. Uśmiechnęła się do niego, choć w sumie za wiele sympatii w tym uśmiechu nie było, ale i ona nie jest od tego, żeby siać sympatię.
Rzuciła niedbałe Protego, wiedząc, że musiałaby się zdecydowanie bardziej przyłożyć, żeby to zadziałało. I rzeczywiście, nic z tego. Różdżka wyleciała jej z ręki i było po pojedynku. I tyle, więcej do dodania nie miała.
Skinęła mu głową, podniosła różdżkę i wróciła do domu, trzaskając drzwiami. Koniec tej zabawy, trzeba się zabrać za poważne rzeczy.


Pojedynek (V tura)


z/t

Podsumowanie tury (V Tura)


Pojedynek zakończony. Zwycięża @Francisco Upwood.
z/t dla wszystkich

Grzeczne dziewczynki nie włóczą się po Śmiertelnym Nokturnie, a już na pewno nie słodkie puchonki. Ale Marigold Chasseur nie jest taką typową, słodką puchonką, prawda? Właściwie nie wiadomo, co myśleć o puszku, który ma taki charakterek i tendencję do pakowania się w tarapaty. Co robiła w tak niebezpiecznym, zakazanym miejscu? Jak się tu dostała? Cóż, na to pytanie może odpowiedzieć tylko ona sama.
Łatwiej za to powiedzieć, co robi tu László Magyar, dzielny auror, który stara się trzymać te wszystkie szuje kręcące się po Śmiertelnym Nokturnie w ryzach. Dostał cynk, że robi się niebezpiecznie, przyczajeni handlarze magicznych narkotyków wypowiadają sobie otwartą wojnę, dlatego Nokturn wydaje się trwać w złowrogim zawieszeniu. Atmosfera co najmniej duszna...
... Niestety, nie wyczuwa tego Marigold, która snuje się po głównej ulicy, jak gdyby nigdy nic. Nagle podchodzi do niej jakiś typ spod ciemnej gwiazdy.
- Grzeczne dziewczynki tu nie bywają - mówi z obleśnym uśmiechem. Twarz ma poznaczoną bliznami i wyjątkowo bezwzględną, śmierdzi jakąś podłą ognistą i potem. - Więc musisz być niegrzeczna - dodaje, łapiąc dziewczynę za ramię i ciągnąc w stronę ślepego zaułka tak szybko, że nawet nie zdążyła krzyknąć i wolną ręką zakrywając jej usta.
Nie wie, że całą sytuację widzi László, który niezwłocznie rusza dziewczynie na ratunek.

Kostki dla Marigold:

Kostki dla Laszlo:

Zaczyna Marigold! Udanej gry!

Katherine była przerażona gdy kierowała się w kierunku ulicy śmiertelnego Nokturnu. Wcześniej teleportowała się na Pokątna a dalej już pod osłoną nocy udała się pieszo. Naciągnęła na głowę kaptur tak iż bardziej już się nie dało zakryć twarzy. Serce biło jej jak szalone, ale starała się tego nie okazywać. Na Nokturn dostała się bez problemu. Może nawet poszło jej to wszystko zbyt łatwo. Nie wiedziała co ją naszło, aby akurat spotkać się z @Arcellus S. Greengrass akurat na tej obskurnej i podejrzanej dzielnicy Londynu. Miała wrażenie, że non stop ktoś ją obserwuje, przez co całkowicie miała już ciarki na plecach. Starała się nie myśleć co się stanie, modląc się by nie musiała z nikim stawać do walki. Błagała w myślać tylko Arcella by ten pojawił się wyjątkowo szybko, a najlepiej to żeby był punktualnie na czas, czyli o trzeciej bo inaczej Zimna Królowa wyzionie tutaj ducha, a wtedy nici z rozmowy i interesów. Wtedy będzie już całkowicie zimna jak lód.

Freya była dość nerwowa gdy zapuszczała się w tutejsze tereny, bicie serca było coraz szybsze a po skórze przechodziły jej ciarki. Ubrana w czarną szatę, przykrywającą jej twarz, udaje się jej wejść na ulicę Śmiertelnego Nokturnu. Nie ma zbyt wiele czasu, w każdej chwili mogą ją zgarnąć albo zaatakować. Pałęta się po ciemnych zaułkach gdzie może się chować i przeczekać aż ludzie znikną, by móc przejść dalej. Po kilku takich akcjach, wzięła głębokich oddechów by się wyciszyć. Z niecierpliwością wyczekiwała nowych wskazówek odnośnie co ma robić dalej.


Kostka: 6

Mikkel nie stresował się wcale pójściem na ulicę Nokturnu. Przecież była to normalna ulica, jak każda inna. Chociaż wiedział dobrze, że jest to zabronione. Ale przecież zasady są po to, żeby je łamać, prawda? Nie obawiał się wyrzucenia ze szkoły. Raczej wątpił, żeby ktokolwiek to kontrolował. Nawet nie spróbował się nawet jakoś specjalnie ukryć. Szedł bardzo szybkim krokiem, nie zważając na nic. Część osób wygląda jakby im w czymś przeszkadzał, bo wytykają go palcami. To chyba kwestia wieku… Wtedy na jego drodze pojawiła się ni stąd ni zowąd jakaś dziwna kobieta, prosząca go o galeony. Mimo że Mikkel normalnie nie należy do hojnych osób, próbuje znaleźć w kieszeni jakąś monetę. Nagle zauważył błysk światła, który zapewne oznaczał rzucenie jakiegoś zaklęcia. Uchylił się w samą porę. Ale kiedy podniósł wzrok, okazało się, że kobieta zniknęła. Wyparowała. A on wstał z ziemi i stanął gdzieś z boku.

kostka: 3

Skradanie się nie należało do mocnych stron Rasheeda. Może, gdyby tylko był odrobinę niższy, byłby w stanie zakraść się na Nokturn nawet i w środku dnia z przypinką prefekta przypiętą do piersi, no ale przy jego wzroście nie było to takie proste. Taak, ten to lubił tłumaczyć swoje niepowodzenia wszystkim, tylko nie własnym brakiem zdolności w danej dziedzinie życia. Nawet trochę go bawiło to, z jakim uporem stara się wyjaśnić wszystkie swoje porażki. Na szczęście nie miał ich zbyt wiele, a przynajmniej dziś, gdyż wreszcie udało mu się dostać na Śmiertelny Nokturn. Podążał za jakimś kłócącym się małżeństwem, wyrywającym sobie dzieciaka i skorzystał z tego, że oni ewidentnie przyciągali więcej uwagi niż on sam. Prześlizgnął się na główną ulicę, dręczony tak wielką ciekawością, że naprawdę niewiele mu brakowało do dreptania w miejscu w jedną i w drugą stronę, ale starał się powstrzymywać cała siłą swojej woli. Dowie się wreszcie co knuje Salem czy może skrewi gdzieś po drodze? Zaraz się okażę.  

4

Lotte, w coś ty się wpakowała? Dostała wskazówki, początkowo sama sobie zaprzeczała mówiąc że to tylko jakiś głupi żart. To niemożliwe, czego by chcieli od takiej osoby jak Lotte? Bądź co bądź.. wróć, powinna przestać zaprzątać sobie tym głowę.. ale jednak przyszła tu, ciekawość czy może chęć sprowadziła ją dokładnie w to miejsce. Było na pewno ciemno, a to miejsce śmierdziało dosyć specyficznie. Mimo to i tak brnęła dalej ubrana tak, by nie wyróżniać się z tłumu i aby jej postać była jak najmniej rozpoznawalna. Co ciekawe, szła za pewnym małżeństwem w ciszy z pewną osobą. Czyżby i ona nie miała tu wstępu? W jednej chwili wydawało jej się że to ktoś kogo już widziała, z drugiej nie chciała się w to wgłębiać bo serce biło jej głośniej od własnych myśli.
Przeszła na bok, a następnie stanęła w bezpiecznej odległości od tej osoby, nie chciała się naprzykrzać bo może to stały bywalec tego miejsca, a jak pozna ją to nie będzie miło. Odetchnęła cicho i odruchowo strzelała kostkami w palcach odliczając każdą minutę jaką spędziła w tym miejscu, czas się bać? Prawdopodobnie.

Kostka: 4