- No tak wszyscy Ślizgoni to wredne, podstępne i przesiąknięte złem kreatury i oczywiście każdy ślizgon na pewno ma całą biblioteczkę zakazanych książek pod ręką - powiedziała uśmiechając się. Zawsze bawiły ją wszystkie stereotypy, bo jeśli ich słuchać to właśnie siedzi przy stole z kretynką i kujonem. Owszem miała dystans do niektórych domów. Doskonale bowiem wiedziała, że są wyjątki i nie wszyscy są tacy jak mówią. Ostatecznie opinia złych i nieprzyjaznych Ślizgonów jej zdecydowanie jej odpowiadała, cóż kochała ten dom.

Re: Wielka Sala
by Vivien Davila Today at 12:00 am

.Uśmiechnęła się szerzej.
- Masz rację, Dumbledore z pewnością czytał dużo takich ksiąg. I potem używał ich, żeby chronić innych przed czarną magią i jej zapobiegać. Wątpię by czytał je jako hobby. Co się też wiąże z tym, że faktycznie nie był ślizgonem. A co do Slytherinu, musisz przyznać, że zawsze różnią się pod tym względem od innych domów.

Lizzy:
-Nie powiedziałam, że nie powinno się jej czytać. Miałam raczej na myśli fascynację, którą... No, nieważne. Chyba jednak pójdę poszukać czegoś odpowiedniego w mojej szafie -oznajmiła dziewczynom i odeszła, lekko się uśmiechając.

Viv:
-Pójdę w ślady Elizabeth, miło było podyskutować- powiedziała Vivien, dopiła swoją kawę i poszła za Lizzy, głośno stukając obcasami.

Podniosła gwałtownie głowę gdy ze sny wyrwał ją stukot obcasów Viv.
- Sorry, jakoś mi się przysnęło, jestem ciągle zmęczona - uśmiechnęła się lekko, obserwując siedzących przy stole. - Rozmawiałyście o czymś ciekawym? I dlaczego one poszły? - spojrzałam w stronę dziewczyn, właśnie znikających za drzwiami.

- Jasne mi się także dobrze dyskutowało - powiedziała do Krukonki, bo uważała rozmowę za ciekawą. - O tym, że Ślizgoni są źli i wszyscy czytają czarno magiczne książki, a jeśli już czytają to znaczy, że chcą zawładnąć światem. - Powiedziała z uśmiechem do siostry. - Nic więc ciekawego. A im pewnie się znudziła ta dyskusja.

- Lub uznały, że z nami nic nie wynegocują- dodała, popijając sok.- Serio nie widzę nic w tym złego.

- Aha - przeciągnęła się przy okazji prawie wylewając dzbanek z kawa. W ostatniej chwili złapała go, gdy już chwiał się niebezpiecznie na krawędzi stołu. - Uff. A to ty jesteś zła?

- Tak! Chcę zawładnąć światem czarodziei i siać niezgodę. A swoje niecne plany zacznę od Hogwartu, będę wszystkich sprzeciwiających się poić eliksirami z czarno magicznych ksiąg. - Powiedziała zacierając ręce. - W końcu o nich najczęściej czytam - dodała pośpiesznie i wzięła od siostry dzbanek z kawą, tak aby nie wylała całej zawartości. Nalała sobie nieco napoju jeszcze do kubka.

- To straszne - spojrzała na Effie z przerażeniem. - Już nigdy się do ciebie nie zbliżę, ani nie wypiję czegoś co mi dasz! Zostaw dzbanek - postawiała naczynie z dala od Ślizgonki. - Jeszcze czegoś tam dolejesz i całą szkoła wymrze. Wszędzie będą się szwendały duchy i swoimi lękami nie dadzą ci spokojnie spać, aż w końcu zaczniesz żałować swych czynów i popełnisz samobójstwo, pijąc ten sam eliksir, co wcześniej podstępem nam wlałaś do napoju... - snuła wyobrażenie niecnych planów siostry. - W końcu sama utkwisz tu na wieki i będziesz dzwoniła łańcuchami krępującymi twoje nogi i ręce, niczym Krwawy Baron...

Wybuchnęła śmiechem słysząc jaką przyszłość widzi dla niej siostra, po chwili szybko spoważniała.
- Właśnie zburzyłaś moje plany i upadły wszystkie moje życiowe zamiary! Teraz to ja się dopiero nie pozbieram, całą moją świetlaną przyszłość jako władczyni czarodziejskiego świata, odebrałaś mi w tej chwili. Ale ja się tak nie poddam, obmyślę lepszy plan ja przejąć władzę nad światem! - Powiedziała dobitnie i wypiła spory łyk kawy.

- Nie zrobisz tego, powstrzymam cię! - walnęła ręką w stół, aż szklane naczynia się zatrzęsły. - Ała, ała, ała - zaczęła chuchać i dmuchać na na dłoń. - Patrz, co ze mną zrobiłaś! - ciągle obserwując Effie, napiła się herbaty i padła nieżywa na ławkę.

- Nikt nie powstrzyma nikczemnej Effie Fontaine! - Powiedziała złowrogo, gdy jej siostra padła na ławkę. Zaczęła więc ją szturchać.
- Bell, Bell, ale ja dolałam tej trucizny do kawy, nie do herbaty - powiedziała wskazując na dzbanek z kawą. - Po za tym ty jako kochana siostrzyczka powinnaś mnie wspierać, planować ze mną zagładę, a nie umierać na ławce!

Otworzyła jedno oko.
- Ja umarłam, powinnaś się martwić, a nie mówić, że dolałaś trucizny do kawy - powiedziała szeptem i znowu udawała, że nie żyje.

- Och Bell nie umieraj! - Zawołała teatralnie rozkładając ręce w rozpaczy. Sięgnęła po herbatę którą przed chwilą piła jej siostra - Obiecuję, że nie zrobię zagłady i nie będę panować światem! Tylko ożyj! Inaczej wolę umrzeć tu z Tobą niż błąkać się samotnie po tym okrutnym i pełnym niesprawiedliwości świecie - powiedziała roztrzęsionym głosem.

- Aaa, aa! Widzę światełko w tunelu, ono mnie wzywa! - wydzierała się na całą salę. - Ef, ratuuuj! - kopnęła niechcący w stół, przez co na podłogę spadł dzbanek z herbatą. Napój rozlał się, tworząc na podłodze dużą kałużę, a naczynie potłukło się na kilkanaście kawałków szkła.

- Nie Bell nie! Idź w stronę ciemna, unikaj światła i jasności, Bell idź w tą ciemną stronę! - Krzyknęła trzymając Bell za rękę i ciągnąc ją, jakby chciała ją skądś wyrwać. Nie zwróciła uwagi na rozlaną herbatę, przeżywała obecnie zbyt duży dramat.

- Jest tylko jedna - zaśmiała się, nie mogąc dłużej powstrzymać. - Musisz rzucić mi linę, inaczej nie dam rady! - trzymała rękę Eff. - Aa, motylek mnie goni, zielony motylek! - otworzyła oczy. - Eee, zamienił się w niebieskiego.

- Jeee Bell ty żyjesz - powiedziała podnosząc uradowana ręce w górę. Po chwili je opuściła i wyciągnęła różdżkę celując w podłogę.
- Chloszczyść, Reparo - powiedziała, a podłoga ponownie była czysta, natomiast dzbanek się zreperował, odstawiła go więc bezpiecznie gdzieś na stół.

Hanna widząc, co wyprawiają dziewczyny wybuchła niekontrolowanym śmiechem.
-Jesteście siostrami?-zapytała nagle zdumiona-Wydajecie się zupełnie różne

Cassie uważnie obserwowała sytuację i nie mogła powstrzymywać się już dłużej od śmiechu. Odstawiła sok, łapiąc się za brzuch cicho się śmiała. Tego jej brakowało w domu. Śmiechu. Jakby był tam zakazany. Usłyszawszy głos Hanny, skierowała wzrok w jej stronę i zaśmiała się z jej miny.
- Przecież macie różne nazwiska!

- Dzięki ci, o pani, wyciągnęłaś mnie z tej straszliwej, ciemnej otchłani! - ukłoniła się teatralnie przede Effie. - Chociaż jak tak popatrzeć, zielony motyle był tym, który chciał mnie zabić, a przecież ty jesteś zielona.
- Tak się czasem zdarza - powiedziała do Hanny. - A inne nazwiska w niczym nam nie przeszkadzają, no nie?
Poszukała wzrokiem herbaty, którą wcześniej piła. Wyglądało, że to właśnie ona się wylała, więc po szybkiej obserwacji innych stołów podeszła to pustego, Krukonów i przyniosła nowy dzbanek.

- Tak jesteśmy siostrami. A inne nazwiska, no cóż. Ojciec wspólny, a moje nazwisko jest od ojczyma - powiedziała biorąc od Kiki dzbanek z herbatą i nalewając sobie napoju. Szybko zrobiła dużego łyka. - Sugerujesz że byłam złym motylem który Cię chciał zabić?

- No a niby co chciał zrobić? Oczywiście, że zabić, chociaż tak właściwie, nie jestem pewna, bo mnie nie złapał - mówiła, kręcąc szklanką, tak, ze znajdując w niej herbata ledwo się nie wylewała. - I zamienił się w niebieskiego.

Hanna uśmiechnęła się radośnie.
-Tak to się zdarza-mruknęła pod nosem i zaciągnęła się zapachem świeżego pieczywa.Rozejrzała się wokół siebie, uczniowie pospiesznie opuszczali salę, co oznaczało, że już niedługo czas zaczynać pierwszą lekcję. Wstała z miejsca i uśmiechnęła się promiennie.
-Ja już lecę-oznajmiła dziewczyną i powoli skierowała się do wyjścia.

Również rozejrzała się po sali, patrząc na stopniowo wychodzące osoby.
- Okej na razie - powiedziała do Ślizgonki po czym zwróciła się do siostry - nie ma pewności, że chciał Ci zrobić krzywdę, sądzę, że to był motylek pchający Cię w ciemną stronę, żebyś czasem nie poszła w tą jasną, co wiadomo, ciężko by się skończyło.

-No cóż, nie przekonałam się i nie mam zamiaru, ale jak już mówiłam, zamienił się w niebieskiego.
Machnęła wychodzącej Hannie.
- Czy mi się wydaje, czy wszyscy pod byle pretekstem wychodzą stąd, żeby nie przebywać w naszym towarzystwie? Mam nadzieję, że ty, Cassie, tak szybko nie uciekniesz - zwróciła się z uśmiechem do Puchonki.

Odprowadziła wzrokiem Hannę, uśmiechając się lekko. Zaczęła się zastanawiać o jakiej lekcji mówi Ślizgonka. Westchnęła tylko i upiła herbaty.
- Ależ skąd, Bell! Doskonale się bawię. Jesteście bardzo zgrane jak na siostry