Vittoria generalnie też była bardzo młoda. I choć na to wyglądało, to nie była na tyle doświadczona by móc się wymądrzać na ten temat. Mogła pożartować. Mogła wiedzieć czego chce (choć zazwyczaj nie wiedziała), ale to tyle. Nie nadawała się do związków. Zdecydowanie nie. Może powinna zostać poliamorystką czy coś...
Gdyby 'całowanie się' oznaczało związek, to Adrian byłby w tej chwili jej czwartym facetem od Celtyckiej nocy. To od tamtego momentu wszystko zaczęło się powoli sypać, a jej życie zaczęło tak szaleć. Julek, Will - po mleku. Max... Bo to Max. I teraz bó wie dlaczego Adrian. Kto będzie następny?! Zapisy przyjmujemy od poniedziałku do piątku w godzinach 8-17.
Nie jestem pewna, czy którekolwiek z nich kiedykolwiek by to zainicjowało w normalnej sytuacji. Na pewno nie w taki sposób. I nie tak bez powodu. Choć może gdyby chodziło o jakieś śmianko na zasadzie "ja Ci pokażę jak to się robi" to faktycznie istniała taka możliwość, no ale to zupełnie co innego. I na pewno nie doszłoby do tego, że miałaby ochotę na więcej i więcej. Poczuć jego palce na swojej skórze pod sukienką... Samej wejść dłońmi pod jego sweter... Nie wiem jakim cudem udało jej się ogarnąć. Akurat jej. Ostatnie o co bym ją podejrzewała, to że uda się dziewczynie choć troszkę opanować.
-Ja... - Tak... Chcę wracać - Nie wiem... Nie chcę... Nie wiem - Mieszała się w słowach. Jedno myślała, drugie mówiła. Robiła jeszcze trzecie. To uczucie nie znikało, a wręcz przeciwnie. Utrzymywało się, a nawet nabierało na sile za każdym razem gdy patrzyła na Adriana. Mógł się odsunąć od siebie i na kilka metrów, a ona i tak miała ochotę natychmiast zmienić tą odległość w centymetry... A najlepiej ich brak. Dlatego gdy wrócił do ławki ona spokojnie ruszyła na nim i gdy znów się odwrócił złapała go w biodrach i przyciągnęła do siebie znów chcąc go pocałować gdy... Coś ją zagilgotało w rękę? Za zaciekawieniem opuściła wzrok widząc... Czy to jest futerko?

Adrian nigdy nie myślał o związku. Z prostego powodu, nie poznał nikogo w kim mógłby się zakochać. Miłość wiadomo przychodzi nie wiadomo kiedy jednakże nie wyobrażał sobie być w związku z kobietą. Kochać kobietę? Nie. Zwyczajnie sobie tego nie wyobrażał. Bo na pewno byłby zainteresowany płcią brzydrzą więc o przyzwoitym związku nie było mowy.
Tori była jego przyjaciółką i to było w tym wszystkim najgorsze. Bo przecież tak naprawdę niczego złego nie zrobili. W końcu w głębi serca pewnie oby dwoje tego chcieli inaczej by do tego nie doszło. Nie przyznają się do tego i tyle. Spędzają ze sobą ogrom czasu i dlatego tego im chyba brakowało, żeby sprawdzić się również w takiej roli.
Oni potrafili się obmacywać żartobliwie, pewnie nie raz masował jej brzuch swoją dłonią, ale przy tym doskonale się bawili, a dzisiaj to wyglądało bardzo poważnie i chyba tak naprawdę nikt nie żartował. A może właśnie tak będzie najlepiej, żeby odwrócić to w dobry żart i zwyczajnie o tym zapomnieć. Gdy spojrzą na to trzeźwo na pewno jakoś się ze sobą skontaktują, nie wierzył, żeby Tori tak zwyczajnie nie wróciła do tego tematu, bo to co się stało było do wyjaśnienia i nie mogli sobie o tym zwyczajnie zapomnieć i iść dalej. Był jej młodszym braciszkiem, a nie kochankiem. Była od niego starsza i powinna być rozsądniejsza, ale nic z tym tak naprawdę nie zrobiła. On tak naprawdę dopiero próbował życia, a że akurat padło na Tori no cóż. Lepszej kandydatki nie mógł sobie wymarzyć.
Teraz to Tori postanowiła mu zaimponować i pocałować chłopaka.
Ale na szczęście coś innego ją zaintrygowało. Poszedł za jej wzrokiem do swojej kieszeni kiedy zobaczył coś czego się nie spodziewał.
- O kurde, co to jest. Tori czy to mnie nie ugryzie? - spojrzał na nią z przerażeniem. Tak naprawdę nie spodziewał się, żeby to był puszek dlatego obawiał się najgorszego. Dobrze, że nie doszło do kolejnego pocałunku bo mieliby znowu poczucie winy, kolejne.
- Czy to jeeest...?? - patrzył na nią, nie miał zamiaru przenosić wzroku na swoją kieszeń, aby na przykład nie spłoszyć owego stworzonka, ale sam nie wiedział z czym mają do czynienia. - Tori zobacz co to jest.. - poprosił ją. Wiedział, że ona sama zobaczy z czystej ciekawości.

Związek to nie tylko facet i kobieta. Tori doskonale o tym wiedziała i zaakceptowała by gdyby Adrian jej powiedział jak sytuacja wygląda, pewnie wybiła by mu też z głowy te głupie myśli. Znaczy... Gdyby jej to powiedział gdy tu przyszli, bo teraz? Teraz to wszystko się zagmatwa i to bardzo. Po tym jak ją całował, jak ją dotykał i jak widziała w jego oczach pożądanie, to na prawdę ciężko będzie jej uwierzyć, że 99% jego świata zajmują jednak faceci. Choć z drugiej strony zajmowanie przez chwilkę tego 1% było swego rodzaju komplementem.
Gorzej, że to sprawdzenie dokonało się w takim, a nie innym momencie. I nie bardzo wiedziała co ma o tym myśleć. W tej chwili była zagubiona, potrzebowała bliskość i czułości. Adrian wziął tą pustkę i po prostu sobą wypełnił. Z jednej strony to dobrze. Z drugiej? Fatalnie. To na prawdę nie będzie łatwe do przetrawienia, nawet dla niej. Pierwszy pocałunek jeszcze okej. Drugi... No spoko. Macanki i niemal dokonanie trzeciego? To już jest zdecydowanie za dużo.
- Nie wiem. Może zjada Ci nogę i nawet nie wiesz - Włączył się jej zmysł odpowiadający za dokuczanie. Jak na lekkomyślną babę z jajami przystało, zamiast się przestraszyć sięgnęła do jego kieszeni by wydobyć z niej... O!
- Już nie musisz łapać tych słodziaków - Poinformowała go przenosząc na chłopaka spojrzenie i kładąc mu na ręce śliczną, puchatą kuleczkę. Następnie zrobiła dwa trochę większe kroki do tyłu, bo bycie blisko Puchona tylko wywoływało powrót tych wszystkich potrzebo o które by się nigdy nie podejrzewała.

Gdyby naprawdę go interesowały dziewczyny choć w najmniejszym stopniu Tori byłaby pierwszą jego dziewczyną to z pewnością. Myślał, że byłaby skłonna mu ulec i być z nim szczęśliwa. Ale to nie wchodziło w grę, więc musieli utrzymywać aktualną relację, chociaż czy w ogóle są jej pewni? Wątpił w to i to bardzo. Nie chciał jej stracić, na pewno teraz będą się dziwnie przy sobie czuli. Wiedział o tym. Adrian dość szybko o tym nie zapomni.
Marzył o ich kolejnym spotkaniu, kiedy wszystko będzie jasne, ale wątpił, żeby to tak zwyczajnie przeszło bokiem. Może i nic takiego się nie stało, ale w ich relacji to było bardzo ważne. Tym bardziej, że obiecywali sobie że żadnych miłości między nimi nie będzie, że będą się przyjaźnić na śmierć i życie, a tutaj przez takie zapomnienie mogli stracić wszystko. Adrian z pewnością będzie ją teraz trochę unikał. Gdy tylko dojdzie do niego co zrobił, bo to on ją pierwszy raz pocałował, to on ją złapał tam gdzie nie powinien. Na pewno miała mieszane uczucia.
Wiedział, że Tori bez wahania zajrzy do jego kieszeni ona się praktycznie niczego nie bała, przynajmniej tak mu się wydawało. Gdy tylko jego oczom ukazał się puszek o mało nie dostał zawału. Tak bardzo marzył o tym stworzonku, ale musiał oszczędzać, żeby sobie go kupić, a teraz pieniądze zostaną mu w kieszeni. A może za nie kupi prezent dla Tori?
- ANTONI! - wrzasnął.
Imię już dawno miał wybrane. Od jakiegoś czasu zbierał na tego słodziaka więc wszystko już miał przemyślane. Spojrzał na nią z uśmiechem. Wszystko jakby przestało istnieć, a pojawiło się małe stworzonko. Nawet na chwilę zapomniał, co się tutaj wydarzyło. Postanowili opuścić to miejsce więc Adrian dłużej nie zwlekał. I tak za dużo się tutaj wydarzyło.
/zt

Szczerze? Gdyby świat był inny. Gdyby ona nie miała takiej zadry na mózgu i gdyby on był innej orientacji. Jasne. Pewnie tworzyli by idealną parę. Taką, której wszyscy by zazdrościli miłości, szczerości, oddania sobie nawzajem. Ale świat jest jaki jest, a oni są jacy są. On pozostawał młodszym Puchonem, którego uwielbiała, ale który był dla niej tylko przyjacielem. I nigdy nie powinni się TAK całować i TAK dotykać. Nigdy. A jednak... Stało się. I całe szczęście pojawienie się puszka odwróciło jego uwagę.
Vitt panicznie bała się tylko jednej rzeczy. Ciemności. Gdy wokół niej robiło się nagle ciemno sztywniała i zaczynała płakać jak małe, bezbronne dziecko. Jednak kieszeniowe potwory nie były jej straszne. Szczególnie, gdy były takie słodkie. I gdy nazywały się Anotni!
- Bierz Antka i wracamy - Zarządziła pozostając w bezpiecznej odległości od niego i ruszyła z nim do zamku.

z/t

Jak zwykle Puchon biegał rano wokół błoni.Odziany w strój Jakoś od dłuzszego czasu był znudzony ciągłym oglądaniem korytarzy szkoły, sal lekcyjnych oraz głównie lochów postanowił wyjść na świeże powietrze.
Jednak rudzielec po przebiegnięciu kilku kółek w koło błoni,nie mogł znaleźć dogodnego dla siebie miejsca, czy ciekawego zajęcia. Tak też, błąkając się po terenach szkoły i nie tylko przywędrował do hogsmeade nogi same go prowadziły co się stało ze akurat oczko wodne.
Może to urok tego miejsca sprawił ze własnie Wik tu jest.Co przyciągnęło Puchona w stronę wody? Nawet gdyby wpadł do oczka to nic sie by nie stało gdyż umie lepiej niż nie jeden zawodowiec. Usiadł na lawce i nachylił się nad taflą wody,spojrzał na mieniące się tęczowymi kolorami rybek. Nic dziwnego w tym, że ujrzał w niej swoje odbicie i rybki.Bardzo kreatywne zajęcie, wpatrywanie się w swoje odbicie - pomyślał.
Wik zaczal stroić miny do swego odbicia i rybek , chichocząc pod nosem. W końcu chłopaka chichot przerodził się w falę nieopanowanego śmiechu.Ale co to za szelest w krzakach,obrócił sie aby tam zerknąć ale nie zauważył rudzielec zwierzatek.
-Ojeju to sfora puffków pigmejskich ratuj sie kto może -dodał jakie one zabawne.
Puchon szybko wiekszośc odgonił od siebie ale kilka zostało ichiało sie tulić do rudego.
Wik przyszedł sam a wrócił do zamku z przyjacielem w kieszeni.
-ciekawe czy polubisz Irysa mojego szczura,i co by powiedziały siostr na twój widok,tez musze dać jakieś imie

z/t
kostka 6 https://www.czarodzieje.org/t19101p468-kostki#556678

Kość: 6 \o/

kostka: 5

Zaskoczona była, że tak przypadkowe spotkanie i to jeszcze w dość niesprzyjających okolicznościach, jakimi była kłótnia z jakąś babką, nie skończyło się zaraz po tym i wcale nie zapowiadało się, żeby mieli się zaraz rozejść każde w swoją stronę. Nie miała zresztą nic przeciwko, bo bardzo fajnie spędzało jej się czas z chłopakiem. I pokazał jej miejsce w Hogsmeade, o którym wcześniej nie wiedziała! Z ławki przy pomniku lwa zawędrowali do oczka wodnego, przy którym stała tabliczka. Co więcej - przemówiła do nich głosem wypranym z uczuć, żeby nie karmić rybek. Nawet jej to do głowy nie przyszło, ale najwyraźniej były osoby, które to robiły, bo inaczej tabliczki by tu najpewniej nie było.
- Co do... - przerwała, widząc, jak Darren podchodzi do poruszającego się krzaka. Eweidentnie coś w nim siedziało, ale nie mogło być chyba groźne, prawda? Przecież byli w parku, spacerowała tu codziennie masa ludzi... - O Merlinie, pufki! - wykrzyknęła zachwycona, kiedy oblazły Krukona i zaczęły uciekać w różne strony. Była pewna, że wyglądała, jakby właśnie wypiła Felix Felicis, bo te puchate kulki były tak urocze, że na sam ich widok się rozpływała.
- Ktoś cię tak torturuje czy ty sam? - spytała rozbawiona i podeszła bliżej oczka wodnego, nachylając się nad nim. Zakwasy najprzyjemniejsze nie były, chociaż akurat ona czasem lubiła to uczucie, kiedy przy każdym kroku nogi dawały się we znaki, a kilka razy zdarzyło jej się tak przeholować, że dosłownie nie mogła usiąść i musiała trzymać się czegoś z dwóch stron rękami, żeby to zrobić. Teraz to było zabawne, ale wtedy daleko było jej do śmiechu. Momentalnie zamarła, kiedy rybka, na którą akurat patrzyła, poruszyła ustami... I czy ona właśnie przemówiła? - Możesz na chwilę podejść? - zwróciła się do chłopaka, chcąc sprawdzić, czy może przypadkiem nie oszalała, ale była pewna, że usłyszała jakieś popiskiwanie. Nachyliła się jeszcze niżej i znalazła się oko w oko ze śliczną, tęczową rybką, która nagle opluła ją zimną wodą. To było tak niespodziewane zagranie z jej strony, że Krawczyk błyskawicznie odskoczyła do tyłu na łeb, na szyję, mrugając oczami i prychając.
- Dobra, to chyba znak, żebym się tam więcej nie zbliżała - mruknęła, próbując choć trochę doprowadzić się do porządku i przecierając twarz dłońmi. Na plus było to, że miała pomalowane jedynie rzęsy i to tuszem wodoodpornym, więc nie powinna wyglądać jak panda. W najgorszym wypadku chłopak ucieknie ile sił w nogach, a ona będzie miała odpowiedź.

@Darren Shaw

Zaśmiała się lekko na jego wyjaśnienie.
- Nie no, w Zakazanym to może nie, prędzej straciłby drużynę, niż dociągnął taki trening do końca - powiedziała wciąż rozbawiona, bo wizja wyciągnięcia Krukonów w środku nocy, żeby polatać na miotłach już zdążyła zagościć w jej głowie. Swoją drogą ciekawa była takich zajęć w godzinach, w których normalnie się spało, o ile oczywiście nie zakuwało się do czekającego kolejnego dnia sprawdzianu. Takie latanie pod niebem pełnym gwiazd mogłoby być naprawdę cudownym przeżyciem. Sama też wspomniała jeszcze przy pomniku o treningu w nocy, pół żartem pół serio, ale kto wie, może kiedyś...
- Tak, wszystko jest w jak najlepszym porządku - prychnęła w odpowiedzi i jeszcze raz przetarła dłonią policzek, po którym płynęła zabłąkana kropla wody. Czuła się opluta przez tę rybkę - i to dosłownie. Krawczyk podeszła do niej z miłością, a ta co? Miłe to nie było. - Widzę, jak bardzo chce ci się śmiać. Śmiało, nie hamuj się - dodała po chwili, patrząc wprost na chłopaka. Rozbawienie jednak udzieliło się i jej, bo nie mogła powstrzymać wypływającego na twarz uśmiechu i nie trzeba było długo czekać, żeby zaczęła się śmiać. Płakać przecież przez zaistniałą sytuację nie będzie, a w sumie to nie każdy mógł się pochwalić, że został opluty przez rybę. Kolejne życiowe osiągnięcie do wpisania na listę, hurra!
- To nie fair, że ciebie napadła banda pufków, a ja zostałam bezczelnie zaatakowana - pożaliła się Darrenowi, wstając na nogi. Nie zamierzała już podchodzić do oczka wodnego - przynajmniej na razie - dlatego swe kroki skierowała do pobliskich krzaków, jakby chciała tam znaleźć coś równie interesującego, jak te puchate kulki, ale niestety nie miała szczęścia. Dopatrzyła się jedynie wielkiego pająka czekającego na posiłek, więc zrobiły szybki zwrot w tym. Nie przepadała za tymi zwierzętami i kiedy tylko mogła nie wchodzić im w drogę, to właśnie to czyniła. Posiadanie czterech par odnóży było dla niej czymś abstrakcyjnym.
- Ale dobra, mogę się poczuć przez to wyróżniona.

@Darren Shaw

Powolnym krokiem spacerowała sobie pewna starsza pani, przygarbiona, o łagodnym wyrazie twarzy. Zwracała na siebie uwagę poprzez nieadekwatny do pogody ubiór. Była chudziutka, pochylona lekko do przodu, a jej tempo było bliskie tuptania rozpędzonego nieśmiałka. W dłoni dzierżyła reklamówkę pełną słoików o tajemniczej (zdecydowanie zbyt żywej) zawartości. Gdy przechodziła nieopodal Was, z czystego przypadku reklamówka pękła, a cała jej zawartość rozsypała się po chodniku. Kilka słoików pękło z hukiem, z innego znowuż rzuciły się do ucieczki jakieś robaczki, a z drugiego kilka żądlibąków. Sama starowinka zasłoniła drżącą dłonią swoje usta, gdy zobaczyła co się stało z jej zakupami. - Och słodki Merlinie... nie, nie, mój biedny John... Anastazjo, poczekaj... - wołała... odlatujące owady. Wtem spostrzegła Was i od razu skierowała do Was swoje kroki. Można było odnieść wrażenie, że przez to tempo mogłaby się rozkruszyć na drobne kawałki tak jak stoi. - Paniczu... miła panienko, czy pomożecie starszej wiedźmie w złapaniu Johna i Anastazji nim uciekną? - mówiła drżącym głosem, a wskazywała Wam dwa żądlibąki wirujące w powietrznym tańcu jakieś pięć metrów nad ziemią. Narwane owady przemieszczały się z godną podziwu prędkością, a więc nic dziwnego, że stara wiedźma nie miałaby większych szans na pojmanie zbiegów. Wpatrywała się w Was z przejęciem, a dłonie miała złożone niczym do modlitwy.

Czy pomożecie starszej pani?

@Aleksandra Krawczyk & @Darren Shaw - potencjalne pytania bądź uwagi proszę kierować do @Elaine J. Swansea

Ten dzień najwidoczniej obfitował w różnego rodzaju niespodzianki. Najpierw wrzeszcząca wariatka - chyba mogła tak nazwać tę młodą czarownicę, która ni stąd, ni zowąd przyczepiła się do Darrena, a następnie przypuściła atak także na nią - następnie plująca wodą rybka, a teraz staruszka, która potrzebowała pomocy w złapaniu swoich podopiecznych. Krawczyk nie widziała innego wyjścia jak pomóc biednej kobiecie, bo raczej marne byłyby szanse, żeby sama sobie dała radę; nawet nie próbowała jakoś się wykręcić od zadania i z chęcią do niego przystąpiła. Staruszka wydawała się zbyt krucha, żeby sama miała ganiać za owadami, więc Puchonka wzięła ją pod ramię i odprowadziła do pobliskiej ławki, zapewniając przy tym, że zrobią wszystko, aby jej podopieczni wyszli z całego incydentu cali i zdrowi. Pokąsanie przez żądlibąki co najwyżej sprawi, że przez jakiś czas będzie lewitować lub latać, więc skutki uboczne wcale nie były tragiczne; ba, sporo osób, zwłaszcza uczniów, dałoby się specjalnie narazić na użądlenia dla efektów, które ze sobą niosły.
- Czyli ja zajmuję się Anastazją, świetnie! - zawołała z entuzjazmem i zaklaskała w ręce gotowa do działania. Tylko... Co dokładnie powinna zrobić? Ganianie za stworzonkami wokół oczka wodnego nie było chyba najlepszym pomysłem, bo po pierwsze mogła wpaść do wody, a po drugie latały za wysoko i nie sposób było ich dosięgnąć. Nie, musiała poradzić sobie jakoś inaczej, chociaż perspektywa hasania po trawie była kusząca i aż korciło ją, żeby właśnie od tego mimo wszystko zacząć. Pojawiłby się wtedy jednak jeden maluteńki problem, bo prawdopodobnie próbując złapać żądlibąką gołą ręką, zarobiłaby kilka ukąszeń, a unosząc się w powietrzu raczej ciężko byłoby być użyteczną w tym polowaniu. Chyba, że miałaby kontrolę nad tym, gdzie leci, to wtedy zupełnie co innego.
Usłyszała rzucone przez Darrena zaklęcie i w myślach przyznała mu za to punkt. Był to zdecydowanie lepszy pomysł niż bieganie za Nastką, którą najpierw trzeba było w ogóle wypatrzeć, a to łatwe nie było, bo skubana przemieszczała się tak szybko, że była jedynie rozmazaną smugą.
- Immobilus! - Umiejętności na Arresto Momentum nie posiadała, więc liczyła, że to zastępcze zaklęcie da jakiś skutek, w końcu działanie było identyczne. Teraz jedynie pozostawało się modlić, żeby trafić w cel, a szanse na to były... No, najważniejsze, że jakieś były.

Staruszka uśmiechnęła się do Was z ogromną wdzięcznością i ochoczo przysiadła na ławce, aby odsapnąć. Darren, spudłowałeś z "Arresto momentum", ale za to "Accio" trafiło… memortka. Nie sprecyzowałeś dokładnie co do siebie przywołujesz zatem w Twoje ręce wpadł niebieskawy przerażony memortek, który był na tyle zszokowany, że jeszcze nie zorientował się najwyraźniej co się w ogóle stało, skoro sekundę wcześniej czyścił piórka przy najbliższej gałęzi.

Aleksandra, trafiłaś w swój cel, co było godne ogromnego podziwu bowiem udało Ci się to za pierwszym razem! Możesz bezpiecznie pochwycić "swojego żądlibąka". Zauważasz, że "zbieg", którym miał się zająć Darren zainteresował się tym, co chłopak trzyma w rękach. Przypuścił atak w kierunku memortka i... Twojego kolegi.

Darren, rzuć kostką, aby sprawdzić czy udało Ci się uniknąć (jeśli unikasz) ataku żądlibąka, bowiem atakuje Cię w kierunku dłoni, w których wciąż tkwi przerażony memortek.

Spoiler:

Aleksandra, jeśli rzucasz zaklęcie albo próbujesz złapać drugiego żądlibąka, rzuć kostką czy Ci się uda.

Spoiler:

Kostka: 4

kostka: 5

Wprost nie posiadała się z zachwytu, kiedy próba rzucenia zaklęcia okazała się udana i mogła bez większych problemów złapać Anastazję i przekazać ją staruszce, aby ta zamknęła ją w słoiku czy po prostu trzymała w ręce, chcąc przegadać podopiecznej do rozsądku. Prawidłowo rzucone zaklęcie było dla niej naprawdę nie lada osiągnięciem zważywszy na to, że to nie była dziedzina, z której była jakoś szczególnie mocno utalentowana i dość często ponosiła na tym polu porażki. Nawet nimi się jakoś mocno nie przejmowała, choć trzeba przyznać, że czasem dawało to w kość i nieźle się wkurzała, kiedy pilnie musiała coś zdziałać, a jak na złość efekty były zupełnie inne, niekiedy pogarszające sytuację.
Skoro jednak tym razem zwyciężyła, postanowiła zobaczyć, jak radzi sobie Darren i pierwszym, co rzuciło jej się w oczy był przypuszczający atak John. Nim zdążyła dobrze pomyśleć, rzuciła się do przodu, żeby złapać żądlibąka - działa według zasady najpierw zrób, później pomyśl, jak to przystało na rozsądną dziewczynę. Nie przemyślała tylko tego, że wszystko, dosłownie wszystko może pójść nie tak. Zamiast złapać Johna, ręka przeleciała tuż obok niego, a ona sama wpadła wprost na Darrena. Ups?
- Ugh, przepraszam - wymamrotała speszona, bo tylko i wyłącznie jej winą była zaistniała sytuacja. Gdzieś w tym wszystkim  udało się wypuścić memortka na wolność, więc przynajmniej on nie ucierpiał. Skąd w ogóle się tutaj znalazł, to nie miała zielonego pojęcia. Pozostawało jeszcze jedno pytanie...
- Co się stało z Johnem? - wypowiedziała je na głos i spojrzała w górę, żeby poszukać stworzonka, nie wiedziała bowiem, że Darren rzucił zaklęcie niewerbalne.

Darrenowi udało się rzucić zaklęcie w efekcie czego mogliście pojmać uciekiniera i zwrócić obu staruszce. Ta nie mogła wyjść z zachwytu, dziękowała Wam po stokroć. Oczywiście John okazał się Anastazją a Anastazja Johnem. Zdradziła Wam, że zakupiła je jako składnik eliksiru. Opowiedziała też (nie dała się spławić), że każdy składnik eliksirów ma swoje imię. Kiedy już się wywinęliście z jej towarzystwa postanowiła Was obdarować drobiazgiem, który sobie wylosujcie:

Parzysta - proszek z chochlików kornwalijskich za który dostaniesz 30 galeonów. Dowiesz się też, że ten składnik nosi imię "Albert Alkein", ale za Twój cudowny gest pojmania żądlibąka jest w stanie dać Ci go pod opiekę.

Nieparzysta - pudełko babeczek, z których połowa była faktury kamienia, a druga wielosmakowa.

Po wszystkim odeszła swoim gumochłońskim tempem.
Darren, będziesz lewitować przez swój następny post.

Kostka: 5

kostka: 3

To, że ostatecznie udało im się schwytać oba żądlibąki i oddać je staruszce, było nie lada osiągnięciem. Co prawda trochę mina jej zrzedła, kiedy babcia poinformowała ich, że kiedyś Anastazja i John będą częścią eliksiru, ale uprzejmie wysłuchiwała tego, co miała im jeszcze do powiedzenia. W końcu... taka niestety była rzeczywistość.
Uśmiechnęła się miło do kobiety, kiedy ta wyciągnęła po jednym pudełku babeczek dla każdego z nich. Najwidoczniej Darrenowi też nie umknął opłakany stan opakowania, ale stara czarownica nie dawała za wygraną i prawie siłą wepchnęła im słodycze w ręce, po czym odeszła.
- Lepiej nie wywołuj wilka z lasu, bo zaraz się okaże, że jakiś chłopiec coś zgubił i będziemy musieli razem z nim udać się na poszukiwania - odpowiedziała ze śmiechem, ale nie było to takie niemożliwe. W końcu zdążyli się pokłócić z młodą dziewczyną i ganiać za żądlibąkami, więc kto wie, co jeszcze im los zgotował. Ach, no i jedno z nich zostało napadnięte przez zgraję pufków, a drugie oplute przez rybę - o tym nie mogła przecież zapomnieć!
- Czek- Czy ty latasz?! - zaskoczona aż podniosła głos i wpatrywała się w chłopaka, który uniósł się nad ziemię. Odsunęła się trochę, żeby przypadkiem nie oberwać, kiedy zaczął machać rękami i nogami, usiłując się obrócić. - Ja też chcę! - powiedziała tonem małego dziecka, któremu strasznie zależało na jakiejś zabawce i truło rodzicom, aby ją kupili. Wiedziała jednak, że nie dane jest jej lewitowanie nad ziemią, więc tylko patrzyła zazdrośnie na Darrena, a po chwili przypomniała sobie o podarunku staruszki. - Żebyś przypadkiem nie runął zaraz na ziemię.
Wyjęła jedną babeczkę z pudełka i wbiła się w nią zębami. Może powinna bardziej przemyśleć swoją decyzję zważywszy na to, że kobieta nazywała składniki eliksirów i prezenty, który od niej dostali, musiały niewątpliwie wiele przejść, ale niesamowicie ciągnęło ją do słodkiego i nie mogła się powstrzymać. Poza tym okazało się, że babeczka jest bardzo dobra, więc nie miała czego żałować.
- Koniecznie ich spróbuj, są świetne! - rzuciła do Krukona i sama sięgnęła po kolejną. Tym razem przeżyła szok i grymas bólu pojawił się na jej twarzy, bo wypiek był twardy jak kamień. - Dobra, może jednak uważaj trochę na zęby - mruknęła, kierując się do kosza i wyrzucając do niego... No właśnie, co? Kamień? Bo babeczką tego nazwać nie mogła.

28. sierpnia 2020r.

Kostka:6

Miał czasami taki dzień, że po pracy nabierało go na spacer i nie zawsze było to przechodzenie się po okolicy w Dolinie Godryka, gdzie mieściła się siedziba główna Dearów, ale czasem zwyczajnie teleportował się w centrum Londynu lub do Hosmeade, serwując sobie zapoznawczą przechadzkę, tym samym poznając nowe lokacje. Ktoś mógłby zapytać czy go to odpręża, czy ma z tego jakieś korzyści, ale Ślizgon zwyczajnie lubił to robić.
Tamtego popołudnia zmaterializował się w samym środku jednego z parków w magicznej wiosce, który zapamiętał jako ciche miejsce z dużą ilością alejek. A, że większość z nich jeszcze nie poznał, to stwierdził, że ten piękny, pogodny piątek będzie do tego idealną okazją. Spacerując jedną z dróżek napotkał mały stawik, który wydawał się być mieszkaniem dla wielu drobnych rybek. Obserwował je przez chwilę, aby ostatecznie kilka minut później usiąść na jednej z pobliskich ławek i odpalić papierosa. Nagle, zaciągając się dymem po raz kolejny, dosłyszał za swoimi plecami jakiś szelest. Odwrócił się aby to sprawdzić i wtedy jego wzrok napotkał całe stado maleńkich puszków pigmejskich, które jak tylko go zauważyły znalazły się przy nim, obskakując go dookoła. Było to trochę irytujące zważywszy na fakt, że chciał w spokoju wypalić tego papierosa, którego trzymał w dłoniach, jednak nie zważając na to pogłaskał drugą ręką jednego z puffków, stwierdzając w myślach, że spodobałby się Alinie. Gromadka puchatych stworzonek chwilę później sprawnie się rozeszła, a on został sam ze swoją upragnioną porcją nikotyny.

@Cassian H. Beaumont

Kostka: 3

Atmosfera po wakacjach w domu wydawała się... Aż nazbyt napięta. Niby nikt specjalnie nie miał za złe Cassianowi, że tych wakacji nie spędził w domu, ale czuł on na sobie nienawistne spojrzenia i coraz bardziej nabierające na sile kąśliwe komentarze jego rodzeństwa. Obiecał sobie kiedyś, że nigdy nie użyje na nikim z rodziny magii, ale... No właśnie. Powoli wszystkim zaczynało się ulewać i krok po kroku, czy raczej kropla po kropli czara goryczy zaczynała wypełniać się po brzegi. Olivier i Isla z roku na rok coraz bardziej byli nieznośni i przepełnieni goryczą życia codziennego, przy czym za każdym razem coraz bliżej i bliżej wszelkim ich zrachowaniom było do znęcania się niźli siostrzano-braterskim psikusom.  

Nie chciał i nie zamierzał więcej tego tolerować. Nie chciał nikomu nigdy zrobić krzywdy, a jednak wydawało się, że swoim darem, na który przecież nie miał wpływu wywołał coś na wzór efektu domina. Każda decyzja, którą podejmował wynikajaca z tego kim był powodowała ból, gnuśność i nienawiść u jego rodzeństwa. Żałował... Niesamowicie wręcz było mu przykro, że właśnie tak wygląda jego życie. Nie był nawet w stanie spędzić czasu z rodzicami, bo wszystko szybciej czy później zamieniało się w wzajemny festiwal nienawiści, na który niestety nawet osoby, które przecież go wychowały nie reagowały.  

Na spędzenie reszty wakacji wybrał Hogsmeade. Jednocześnie był tak blisko swojego domu, jak i zbyt daleko, by po niego sięgnąć. Oczywiście... Mówił o prawdziwym domu. O tym, w którym każdy go akceptuje i każdy go rozumie. O tym, w którym był tylko i aż sobą i nikim innym.  

Czas spędzał na swobodnych spacerach i dokształcaniu się tak z zakresu dziedzin, którym zamierzał poświęcić cały ten rok, bo studia zbliżały się nieubłaganie, jak i całej tej reszcie - będącej jedynie otoczką do dalszego wstępu w dorosłe życie.  

Tego dnia jego powolny i opieszały krok, który zwiastował ni mniej, ni więcej jak melancholijny i dość osowiały nastrój zaprowadziły go właśnie do oczka wodnego, znajdującego się w tej niewielkiej, aczkolwiek przyjaznej wiosce. Od razu poczuł silnie buzującą magię w powietrzu. Czuł jak przyjemnie drga powietrze, jak każdy mocniejszy powiew wiatru tchnie życie w najdrobniejszą cząsteczkę natury go otaczającą. Nic więc dziwnego, że faktycznie... Długo nie trzeba było czekać by zobaczyć tegoż efekt.  

Każdy pojedynczy krok, każdy ruch był uważnie śledzony przez rośliny znajdujące się w niewielkim stawiku. Jednocześnie bliski kontakt zdawał się przyspieszać kwitnienie, tak jakby natura chciała zaprezentować się w najlepszym swoim wydaniu. Jakby to co najpiękniejsze zostało zarezerwowane tylko dla niego. Powoli również coś zaczynało kręcić w jego nosie i nim jego umysł dosięgł czym tak faktycznie był zapach chłopak już zdawał się chłonąć go każdą wolną przestrzenią w swoich płucach.  

Morska bryza, jaśmin, palone drewno...

Każdy z tych zapachów zdawał się idealnie wkomponowywać w poprzedni i cudownie przechodzić w następny. Momentalnie na jego twarzy pojawił się również jednocześnie rozkoszny jak i niesamowicie upokarzający grymas. Grymas zadowolenia. Szybko jednak mocniejsza woń zdawała się wybić na pierwszy plan i niestety już nie współgrać tak idealnie jak do tej pory mogło się wydawać. Rozejrzał się dookoła i dopiero po kilku chwilach zorientował się, że nie jest tutaj sam. Ba! Całość sytuacji tym bardziej przypominała groteskę, że niezauważony wcześniej mężczyzna siedział tuż za nim i to właśnie on palił wcześniej wspomnianego papierosa.  
- Em... Wybacz. - Powiedział podnosząc swoje jestestwo z ziemi, na której znalazł się już dobrą chwilę wcześniej szukając źródła zapachu. - Myślałem, że jestem tutaj sam.

Momentalnie satysfakcja i zadowolenie, które do tej pory wręcz biły od niego zamieniły się w zażenowanie i wstyd. Te dwie emocje dość często występowały w połączeniu z zakłopotaną miną Cassa, który raz po raz nie wiedział jak właściwie powinien się zachować. Takie sytuacje właśnie go strofowały i takie powodowały w nim wstręt do interakcji z obcymi.  

@Lucas Sinclair

Chwila spokoju w otoczeniu bujnej zieleni była zawsze pożądana przez niego w chwili kiedy sklepowy jazgot dudnił mu w głowie, po przepracowanym dniu. Wolał spędzić godzinkę czy dwie w takim miejscu, niżeli od razu wracać do posiadłości, gdzie zapewne każdy miał swoje mniejsze lub większe problemy, którymi trzeba było się zająć, a Lucas nie miał zamiaru tego robić, dopóki ojciec nie przestanie traktować go jak powietrze. Teodor Sinclair miał wymagania sięgające najwyższej wieży w Hogwarcie, a w zamian nie dawał od siebie nawet najmniejszego ułamka wiary w syna. Bo przecież Ślizgon był tylko niechcianą pamiątką po kobiecie, którą kochał, a która w perfidny sposób go wykorzystała i odeszła, zostawiając pod opieką małego Lucasa. Dlatego, zważywszy na takie a nie inne stosunki pomiędzy ojcem a synem, nikogo nie dziwi to, że oboje unikają się kiedy tylko mogą, a przyrodnia siostra i macocha prędzej załatwią coś z młodym Sinclairem niżeli z głową rodziny, który woli uciekać w pracoholizm.
Czasami ucieczka była dobrym rozwiązaniem. Choć niezbyt trwałym, to dobrym. I właśnie dlatego czas spędzony na bezcelowym przemierzaniu uliczek parku, nie był dla chłopaka czasem zmarnowanym. To prawda, nie mógł w nieskończoność unikać ojca, ale nawet nie musiał tego robić. Za kilka tygodni wyprowadzi się do mieszkania, które wynajmie z przyjaciółmi i żaden nie będzie musiał oglądać drugiego. Chłopakowi szkoda było tylko Sophie, która będzie musiała zostać z nim pod jednym dachem, ale wiedział, że młoda sobie poradzi. W końcu jest córką swojej matki i zna sposoby, aby skutecznie nie wchodzić w drogę Teodorowi.
"Atak" puffków nie należał do przyjemnych, chociaż Ślizgon nie miał nic przeciwko puchatym kulkom, które z pewnością nikomu krzywdy nie robiły, jednak on sam potrzebował chwili ciszy, bo przecież nie po to wybrał to miejsce, aby użerać się z różowymi puszkami. Kiedy małe żyjątka uciekły tam skąd przybyły, odetchnął, jednocześnie unosząc rękę z żarzącym się papierosem do ust. Rozejrzał się dookoła, a jego wzrok padł niemal natychmiast na stojącą przy stawiku postać. Młody chłopak, odwrócony do niego tyłem, zdawał się być zahipnotyzowany widokiem, który przed nim się rozpościerał, a Lu wcale się temu nie dziwił. Zatopione w oczku wodnym lilie rozwinęły się najpiękniej jak tylko było to możliwe, a ich płatki lekko mieniły się w słońcu, czego Ślizgon nie zauważył wcześniej, stojąc przy zbiorniku.
Zmarszczył brwi, czując na karku silniejszy podmuch wiatru, który przyniósł ze sobą dziwną woń, której nie był w stanie zidentyfikować. Nigdy nie był dobry w rozpoznawaniu zapachów, dlatego i tym razem był w stanie odgadnąć jedynie kwiatowy zapach z mieszanką czegoś jednocześnie jakby... słonego i czegoś jeszcze. Kolejny gwałtowny powiew powietrza, który tym razem zagarnął za sobą dym unoszący się z jego niedopałka. W tym momencie nieznajomy brunet odwrócił się w jego kierunku, chwilę później przepraszając go. W pierwszym momencie uniósł nieznacznie brwi, jednak ostatecznie na jego ustach rozciągnął się łagodny uśmiech.
- Nie przepraszaj. Przecież nie robisz nic złego. A te kwiaty chyba pałają do Ciebie sympatią - przede mną się tak nie "otwarły" - odparł, nieco rozbawiony, kładąc nacisk na ostatnie słowo, wyraźnie akcentując grę słowną. - Papierosa? - zaproponował po chwili, zerkając na nowopoznałego. Odsunął się nieco na ławce, robiąc wyraźnie miejsce dla chłopaka, jako że nie chciał wyjść na niewychowanego gbura, za którego swoją drogą miało go pół szkoły, ale nic sobie z tego nie robił.

Choć sam Sinclair nie przepadał zbytnio za zielarstwem i jego znajomość roślinności była raczej na podstawowym poziomie, potrafił docenić piękno niektórych okazów, które napotykał na swojej drodze. Kwiaty, tak idealnie komponujące się z całą scenerią niewielkiego stawiku mogły w tym momencie zachwycić każdego kto tamtędy przechodził, jednak zatrzymały w tym miejscu najpierw właśnie jego, a potem Cassiana, któremu ukazały się w pełnej krasie.
Młodszy chłopak widocznie zawstydził się, kiedy zauważył, że ktoś przygląda się jego beztroskiej chwili relaksu, którą poświecił na podziwianie w pełni rozwiniętych lilii. Lucas jednak nie miał w zwyczaju jakikolwiek komentować zachowań innych ludzi, bo najzwyczajniej z świecie sam nie cierpiał jak ktoś robił to względem jego poczynań. Uszczypliwe uwagi zostawiał tylko i wyłącznie dla bliskich znajomych i w dodatku były one kierowane do nich tylko w żartach. W stosunku do obcych jednak bardzo rzadko pozwalał sobie na dowcipkowanie.
Co prawda usiadł na tej ławce aby odpocząć w ciszy, ale z drugiej strony lubił towarzystwo ludzi i wręcz czasami taka niezobowiązująca rozmowa potrafiła skutecznie do zrelaksować. Dlatego tak jak zawsze postanowił pociągnąć konwersację z młodym czarodziejem, którego widocznie onieśmieliła jego obecność, kiedy zdał sobie z niej sprawę.
- To... chyba lilie, prawda? - rzucił, automatycznie zerkając na oczko wodne, w którym pływały pachnące kwiaty. Zmarszczył nieco brwi, jakby samemu nie był pewny swojej odpowiedzi, ale kiedy wrócił spojrzeniem do chłopaka, po prostu się zaśmiał. - Nie jestem najlepszy w rozpoznawaniu roślin, a kwiatów to już w ogóle. Ale masz rację, mają specyficzny zapach. Taki... nietuzinkowy, jakby słonawy? I trochę drzewny... Ciekawe.
To prawda, woń jaką wydziela eliksir miłości, tak bardzo indywidualna dla każdego czarodzieja jest dosyć prywatną kwestią i większość nie chce przyznawać się jaka ona dokładnie jest. Zobaczywszy ten jakże spontaniczny gest, jakim było niezbyt dyskretne pacnięcie w czoło bruneta, a następnie uprzejmy ukłon, Sinclair nie mógł powstrzymać cichego śmiechu.
- Miło mi Cię poznać, Cassianie. Jestem Lucas. - przedstawił się, równie grzecznie jak jego towarzysz, posyłając mu rozbawione spojrzenie. Widać było, że Gryfon jest bardzo zrównoważoną i stonowaną osobą, w przeciwieństwie do niego, więc Lu musiał wyglądać głupkowato w tej chwili z tym szczeniackim uśmiechem na ustach, ale cóż poradzić - taki właśnie był. - Czy często... Byłem tutaj dwa razy na spacerze, a że to duży park i nie zdążyłem poznać go całego, to musiałem tu wrócić dzisiaj. Czyli Ty jesteś tu po raz pierwszy? - dodał po chwili, strzepując popiół z papierosa na podstawkę przy śmietniku. - Wyglądasz młodo. Chodzisz do Hogwartu?