Znów wszystko wracało do tej przyjemniejszej normy jaką była możliwość towarzyszeniu temu oto ślizgonowi w codziennych zmaganiach. W końcu mogła poczuć się potrzebna. Teraz roześmiana od ucha do ucha złapała go za rękę i pociągnęła na główny korytarz.
- Williaaaaaam ! JESTEŚ TAM ?! Idziemy do Wielkiej Sali ! - wrzasnęła krukonka, dając tym samym znak, że chętnie wybierze się na dół. Taniec, taniec... Niegdyś wujek uczył ją paru ruchów, jednak te powylatywały jej z głowy. Cóż, wystarczy im sama improwizacja. Później na czwartym piętrze można już było tylko usłyszeć echo 'wieeeem, że nie znajdę Cię w co piąąąąąąątej Kinder niespodziaaaaaaanceeeee!'.

Po kie licho jej William? Jęknął zniesmaczony, po czym założył ręce w dziecinnej pozie, powiadamiając ją tym samym o swoim niezadowoleniu.
- Proszę, nie wystawiaj na próbę mojej cierpliwości! - Odpowiedział znacząco, wywracając ramionami. - Ten chłopak jeszcze niedawno, obmacywał Cię... na MOICH oczach!

William stał od tak oniemiały. W ogóle nie docierało do niego, co właśnie się stało. Czuł taką mieszaninę emocji. Wściekłość, żal, oszukanie. Dlaczego, do cholery, dlaczego nie powiedziała mu, że są razem? Nie mógłby sobie wybaczyć, gdyby zdradził własnego przyjaciela. Chora, popieprzona sytuacja. Nie protestował, kiedy chcieli odejść. Muszą to sobie wyjaśnić, na rozmową z Williamem jeszcze przyjdzie czas. Oparł się plecami o ścianę, osuwając się po niej i siadając na posadzce. Długo nie wracali, więc postanowił, że wyjaśnią to sobie jutro. Wstał chwiejnie z podłogi, było mu słabo i niedobrze. Poczuł falę zawrotów głowy. Co jak co, ale William to delikatny chłopak i ciężko znosił takie sytuacje jak ta dzisiejsza.
W drodze do dormitorium, zastanawiał się, jak to będzie z ich całą ,,przyjaźnią". Westchnął ciężko, przypominając sobie o Amayi. Nagle ta cała miłość, którą dziś sobie uroił prysła jak bańka mydlana. Przyjaźń i tylko przyjaźń - tak postanowił i zamierzał się tego trzymać. Chociaż teraz nie wyobrażał sobie spojrzenia na dziewczynę, bez cienia złości i bólu jednocześnie. Tak oszukany i wykorzystany nie czuł się jeszcze nigdy. Słyszał jakieś wrzaski Am, ale mało go to już obchodziło. Resztę drogi pokonał niemal biegiem.

- Łaa, ja też - przyznała entuzjastycznie. Posprzątały po sobie, nie zostawiając żadnych śladów (poza skradzionymi eliksirami) i wyszły z klasy.
Droga na czwarte piętro nie była już tak prosta, jak do lochów. Musiały wgramolić się jakoś z wózkami, co szło im bardzo opornie. Glisseo tym razem się nie nadało, bo kiedy próbowały wejść na górę po wygładzonej powierzchni schodów, te uparcie ciągnęły je w dół. Miały naprawdę ogromne szczęście, że nic się nie wysypało.
W końcu przebrnęły jakoś przez niezliczoną ilość stopni, dziękując schodom, że potrafią zmieniać miejsce. Gdyby nie to, droga byłaby kilka razy dłuższa, niż dotychczas. A to byłoby straszne, na pewno nie miałyby już sił na prowadzenie loterii!
- Uff - odetchnęła, umieszczając wózek pod ścianą i opierając się o nią ramieniem. - Ciężko było - stwierdziła lekko zasapana. - Dobra, może przydałoby się zrobić jakiś karteczki? Żeby nam się przypadkiem nie pomieszało. Musimy wiedzieć, co jest pod jakim kolorem.

Wiadomo było, ze zabawa będzie wspaniała. Tak dawno tu się nic nie działo! Naprawdę! No, jedynie Elenka wprowadziła coś do nudnego życia szkoły wprowadziła nutę... czegoś, czego Rośka nie potrafiła określić.
Zziajała się już po pokonaniu jednych schodów. No, jeszcze TYLKO jakieś trzy - pocieszała się, choć to wcale nie pomagało. Sama zostawiła swój wózek, by pomóc wtaszczyć Aud jej bagaż. To było straszne. Istna katorga. Mało brakowało, a Rośka straciłaby zapał do loterii.
Udało się! Towar cały i zdrowy na czwartym piętrze!
- Kartki to genialny pomysł. Napiszesz? Ja zajmę się watą - mruknęła.
Oddaliła się w poszukiwaniu czegoś, by rozłożyć na tym towar. Dostrzegła klasę Mugoloznastwa. Otworzyła drzwi Alochomorą, a potem używając Levicorpus przetransportowała trzy ławki na korytarz. Coloportus zamknęła drzwi i zatrzymała się. Hm... Wyciągnęła z koszyka woreczek. Pospiesznie napisała na oddzielnej kartce mnóstwo numerków, po czym rozdzieliła je pojedynczo i wrzuciła do torebki. Teraz napisała numerki raz jeszcze i poprzyczepiała do nagród (nie wat). Ustawiła flakoniki z antidotami na widoku jak i kilka wat w różnych kolorach. Jeszcze oskarżą je o łgarstwa. Teraz pozostało im czekać.

- Jasne - mruknęła w odpowiedzi i chwyciła kartkę oraz pióro. Zapisała na niej, że fioletowa wata nasączona jest amortencją; różowa, żółta i czerwona zawierają eliksir bełkotu; zielona, niebieska, pomarańczowa - skurczający; granatowa, biała i orzechowa kryją eliksir bujnego owłosienia. - No, i jest spis - powiedziała do Rośki, która wracała już z ławkami. - Dobry pomysł - pochwaliła ją. Nie wszystko mieściło się na wózkach.
- Ciekawe, kto będzie pierwszy - powiedziała, siadając po turecku na podłodze. Och, już sobie wyobrażała Diankę albo Jonatana Tenebres, który kurczy się. Albo zarasta owłosieniem, to byłoby iście zabawne! Działał jej na nerwy, jak mało kto. Nieliczni uczniowie tej szkoły mieli zaszczyt stać się jej wrogami, wolała otaczać się pozytywnym gronem ludzi. Nie potrzebowała sporów, choć musiała przyznać, że czasem były świetnym udoskonaleniem.

Ruby w świetnym humorze mkneła przez korytarze. Nie chciała dać sie wciągnąć w tą zabawę, wołała popatrzeć. Loteria w Hogwarcie. Kto by pomyślał? Kiedy Ruby sie dowiedziala była mocno zaskoczona. Szybko rozpoznała Rose, ale miała problemy z przypomniniem sobie jej imienia. Sama była święcie przekonana, że nazywa się Miranda O'Connor, ale kiedy poprawila kilka osób, one zdawały sie byc zdziwione, więc postnowiła zostać przy ich wersji i nazywać samą siebie "Ruby". Drugiej dziewczyny nie rozpoznała, choc była pewna, że skądś ją zna.
- Witam, dziewczęta. - Powiedziała z uśmiechem na bladej twarzy. Nie była umalowana i o dziwo do czarnej spódnicy założyła czarno-białe pasiaste rajstopy i pasiastę bluzkę. Jej białą głowę przyozdabiał niski, czarny cylinder.

Weszła schodami na czwarte piętro. Wzięła głęboki oddech, bo mimo wszystko się zmęczyła. Odgarnęła loki z czoła i spojrzała na... Rose, Audrey i Ruby.
- Hej! - przywitała się. - Zawitałam u was.
Dawno się z nimi nie widziała. Powinna nadrobić zaległości!

Colin szedł korytarzem radosnym, tanecznym krokiem i nie zamierzał się zatrzymywać, ale... ujrzał nagle skupisko kilku anielskich istot, a wśród nich Rose!
Jak wspaniale, och, rozkosznie. Doczłapał do nich i zaczął się przyglądać wózkom.
- A co wy tu robicieeee? - spytał zaciekawiony.
Rose na pewno robi coś cudownego, a on chętnie weźmie w tym udział. Tak.

Czy cały zamek opustoszał w ciągu kilku dni, od kiedy się tu zjawiła? Miała wrażenie, że owszem, bo odkąd przyjechała na studia, jeszcze z nikim nie rozmawiała. Miała wrażenie, że uschnie z nudów, albo zgorzknieje z samotności.
Wyszła z za rogu i ku swojej radości natknęła się na grupkę uczniów. Kiku kojarzyła nawet z widzenia, z czasów, zanim opuściła zamek.
- Cześć - przywitała się. Co z tego, że nikogo nie znała?
Uśmiechnęła się krzywo, czując się dziwnie. Cóż, lepsze to niż nic, nieprawdaż?

Długo czekały, nim ktoś się zjawy. Rośka już myślała, że ktoś pozdejmował plakaty, czy coś. Przecież loteria powinna kusić, czyż nie? Stałą oparta pod ścianą, wyglądając chętnych do losowania. Pusto.
Niezmiernie się ucieszyła, widząc zbliżającą się Puchonkę. Ruby! No, nareszcie! Jej uśmiech poszerzył się znacznie, gdy pojawili się i nowi. I to ile! Kathleen, którą znała z widzenia, Colin (dziwny chłopak) i jakaś obca jej dziewczyna. Wyglądała na studentkę.
Przywitała wszystkich, bo Aud to chyba usnęła. Rośka nawet ją szturchnęła!
- Colin! Losowanie! Weź uuuudział! - poprosiła. - I wy też! Trzy prezenty! - dodała. - Kusząca propozycja, gdyż wszystko za darmo!

Ouuuu. Loteria? Cudownie!
- Jasne, z wielką chęcią - zapalił się do tego projektu i zadeklarował z uczuciem - Rose, dla ciebie wszystko! Przy okazji, chciałem przyznać iż ślicznie dziś wyglądasz! Nie żebyś w inne dni wyglądała źle, tylko... no wiesz! Dziś jakoś tak wyjątkowo. To znaczy, zawsze wyglądasz wyjątkowo, ale dziś... uch - zaplątał się we własnych słowach, więc zamilkł i obdarzył Rośkę uroczym uśmiechem.
Kiedyś się pobiorą.
- To co z tym losowaniem?

Zmarszczyła brwi, powstrzymując atak śmiechu, słuchając paplaniny Colina. Ten chłopak był uroczy! Taki... inny, śmiechowy. Swoją osobą poprawiał innym humor. Cóż, zabawny Puchon. A to, jak się zamotał w swojej wypowiedzi było jeszcze ciekawsze!
- A w ogień wskoczysz? - spytała podchwytliwie. Na to się z pewnością nie zgodzi.
Widząc, jak chłopak się niecierpliwi, kontynuowała:
- Losujesz numerek i dostajesz trzy prezenty - wytłumaczyła. Ciągłe powtarzanie tego samego było męczące, ale czego się nie robi dla zabawy?

Ależ oczywiście, że tak! Właśnie za to Rośka go kochała, chociaż jeszcze tego nie wiedziała.
Tymczasem oparł się luzacko o wózek, zapominając, że ma on kółka, które zwykły jeździć!
- A jak wskoczę, to mnie pocałujesz? - spytał zalotnie. Tymczasem wózek, na którym się opierał, poruszył się i zaczął odjeżdżać.
Łuuuuuuuuuuuuuup.
Colin chwilę jeszcze opierał się na jadącym wózku, po czym runął na podłogę i znalazł się prosto przed stopami Rośki.
Auć.
- No - jęknął - To padam do nóżek.

Ależ ona już kochała Drazia, pomimo że go nie znała nawet! Nie mogłaby kochać dwóch mężczyzn na raz, a uwierzcie, chciałby! Pozostało jej więc zostać starą panną, o! Albo żyć potajemnie z dwoma chłopakami na raz. Cóż to by był za luksusy!
- Możliwe... - uśmiechnęła subtelnie, trzepocząc rzęsami niczym zauroczona dziewczyna, która chce zrobić dobre wrażenie, choć jej nie wychodzi, bo wyglądała, jakby coś jej wpadło w oko - i oto chodziło!
Niemal krzyknęła, kiedy wózek drgnął, a Colin wylądował u jej stóp. Dobrze chociaż, że się nie zabił.
- Taaak, a teraz wstawaj - wyciągnęła rękę - i losuj! - pogoniła go.

- Uu, loteria? - Cecilly zdziwiła się. - Za moich czasów nie było takich imprez. - Taak, były raczej te z udziałem ognistej. Czyżby uczniowie trochę zdziecinnieli?
Przez chwilę przysłuchiwała się paplaniny Puchona nazwanego Colinem i w duchu doszła do wniosku, że chyba tak, owszem. Przysłoniła usta dłonią, żeby się nie roześmiać, obserwując poczynania chłopca.

Loteria! Loteria w zamku! Hayley nie bardzo chciała w to uwierzyć, kiedy zobaczyła plakaty. Wizja loterii była bardzo zachęcająca - w końcu można było wygrać różne niepotrzebne bzdety. Dziewczyna weszła na czwarte piętro. Od razu w oczy rzuciła jej się grupka uczniów. Zauważyła jakąś nieznaną dziewczynę, która chyba skończyła już Hogwart, Kathleen, którą znała z widzenia z pokoju wspólnego, dziewczynę z jeszcze bielszymi włosami i skórą, niż miała ona...
- Roś! - zawołała bez przywitania. - Ty chyba w tym roku przede mną uciekasz! - zbeształa ją, opierając ręce na biodrach. - Nic mi nie powiedziałaś o żadnej loterii!
Zerknęła na boki i zobaczyła jeszcze Audrey, której posłała przyjazny uśmiech i Colina, który leżał na ziemi. Zerknęła na niego pytająco z ukosa, ale nic nie powiedziała.

Loteria... Ciekawe, naprawdę ciekawe.
- A co mi tam, wezmę udział! - krzyknęła radośnie.
Wtem zauważyła Colina jadącego na wózku wprost pod nogi Rose. Zaśmiała się cicho i zobaczyła dziewczynę, która ukończyła już Hogwart, bodajże Cecilly i Haley, którą kojarzyła z widzenia.
- Cześć wszystkim - uśmiechnęła się. - To co mam zrobić ?

Już myślała, że nikt nie przyjdzie, a tu takie tłumy! Uśmiechnęła się zadowolona i wstała, witając wszystkich, machając do nich dłonią.
- Cześć wszystkim.
Nie mogła powstrzymać śmiechu, na widok zalotów Colina w stosunku do Rośki. To było urocze! Jednak był już najwyższy czas na to, aby zaczynać. Wzięła woreczek z numerkami i podeszła z nim do każdego po kolei, aby wylosował numerek. Oczywiście najbardziej nie mogła się doczekać rozdawania wat, wszak były one najbardziej wartościowymi fantami całej loterii.
- No, możecie podać numerki! - oznajmiła, wracając do wózków, kiedy już każdy wylosował jedną karteczkę.

Aud się ocknęła - przeszło jej przez myśl. Kiedy przyjaciółka podeszła do niej sięgnęła po numerek. 4. Podała karteczkę Audrey i szepnęła jej do ucha:
- Wiesz, tylko na coś fajnego liczę - zaśmiała się.
Miała nadzieję, że będzie to jakieś samopiszące pióro. Nie chciało jej się iść do Hogsmeade.

Loteria. Louis ledwo o niej usłyszał, postanowił to sprawdzić, nie żeby od razu kupować los...
-Poproszę los. -odezwał się, ledwo ogarnął wszystko wzrokiem.
Tak, nie ma jak konsekwencja w myśli i czynie.
Ale uwielbiał takie gry, co na to poradzić?!

No pięknie. On tu właśnie usiłuje poderwać najwspanialszą Puchonkę świata, a ci mu wjeżdżają z numerkami! Zamilkł, bo właściwie już się pogubił we wszystkich wypowiedziach. Wstał nieporadnie, zachwiał się, jednak zdążył utrzymać równowagę, wieszając się na ramieniu Audrey. Uf!
Wyjął numerek 1, jak miło. Ha! Ostatni będą pierwszymi!
Podał swój numer dziewczynie, zastanawiając się, co też wylosował. Może randkę z Rośką? Oooooo. To przewyższałoby jego najśmielsze oczekiwania.

Och, Colin.
Louis zupełnie nagle udał OGROMNE zainteresowanie numerkami. W sumie nie kojarzył Puchona osobiście aż tak dobrze, ale ZNAŁ go z opowiadań Samaela.
Losujemy, losujemy.
Numer 7. Ha, podobno szczęśliwy. Uśmiechnął się lekko i podał numerek dziewczynie prowadzjącej loterię.

Cecilly powstrzymała się od wygłoszenia monologu zaczynającego się od "za moich czasów...". Poczuła się stara - a w końcu nie miała jeszcze nawet dwudziestu lat! Podrapała się lekko w głowę i wzięła numerek, zastanawiając się, jakie fanty są do wygrania. Raczej nic specjalnie ciekawego i przydatnego - w końcu loteria była darmowa...
Wzięła numerek - 17.
I jeszcze trzy nagrody na osobę! Taak, to z pewnością nie mogło być nic wybitnie specjalnego.

Szedł, szedł, szedł i zaszedł aż na czwarte piętro. Właściwie nie podziewał się tu nikogo spotkać, a i podróż jego bezcelowa była. Jednak cóż to? Ludzie... do tego spora grupka. Zlustrował postacie stojące w skupisku. O zgrozo, niewiele z nich kojarzył. No cóż trzeba było nadrobić i ich poznać. Człap, człap, człap... Jego kroki rozległy się po korytarzu, miał bose stopy toteż butami stukać nie mógł, a człapać. Ubrany w rozciągnięty, brudny i podarty sweter wyglądał jakby jakiś uczeń spotkał go żebrzącego na ulicy i zlitował się nad nim, po czym zabrał go do szkoły, ale tak nie było, wszak uczył się tu od pierwszej klasy. Po drodze zdrapał jeszcze jakąś zaschniętą plamę ze spodni i zatrzymał się przed zgromadzeniem.
- Hej, co się dzieje? - zapytał unosząc na przywitanie dłoń, a zaraz opuścił ją chowając do kieszeni. Czyżby nie słyszał o loterii? Bardzo możliwe, możliwe też, że słyszał, ale zapomniał.

Z daleka usłyszała czyjeś kroki. Obróciła się i zobaczyła swego kuzyna.
- Marvoloo! - krzyknęła radośnie. - Jakaś loteria. Co tu robisz ? - spytała. Jak dawno go nie widziała, a w końcu to jeden z ulubionych kuzynów, a tych miała wiele!
Z niecierpliwością oczekiwała na nagrody, uwielbiała coś dostawać. Chociażby miał to być zwykły cukierek.