- Am, jesteś chora, czy to przeze mnie tak bardzo się rumienisz? - spytał z dobrze udawanym szokiem wymalowanym na twarzy.
Musiało mu iść naprawdę dobrze, skoro jego stonowana przyjaciółka aż tak reagowała na jego niecodzienne komentarze.
- Più dolce, czy Ty naprawdę sądzisz, że ja Cię `bajeruję`? - spytał, niemal wypluwając ostatnie słowo. Przecież było takie... niepasujące do Williama. Niegrzeczne i dziwnie prostackie. On tylko chciał, żeby poczuła się wyjątkowo, żeby wiedziała, jak ważna dla niego jest.
- A tak poza tym... Planowałaś coś szczególnego, czy czekałaś aż ktoś hm... dostarczy Ci rozrywki? - spytał uroczo niewinnym wręcz tonem, który wcale nie miał brzmieć dwuznacznie. Wcale nie.
Wolną ręką, którą się nie podpierał, wyciągnął w stronę Am, oczekując, że poda mu swoją dłoń.

Zmieszana pytaniem zaczęła unikać jego wzroku, aż w końcu nie wytrzymała i wybuchnęła homerycznym śmiechem, który nagle pocisnął się na usta dziewczyny.
- Will, pomyśl logicznie. Gdybym była chora, napiłabym się eliksiru, nieprawdaż ? - zapytała, jednocześnie mówiąc mu, że to przez niego strzeliła aż takiego buraka. I jak tu można było być odpornym na jego słowa, gesty ? Amaya zdecydowanie nie opanowała tej umiejętności, czego czasem nawet żałowała. Chciała potrafić idealnie operować swoją mimiką twarzy, by maskować niektóre emocje.
- Tak, właśnie tak sądzę - posłała mu delikatny uśmiech, jednocześnie ukazując dwa małe dołki w policzkach. Na jego kolejne pytanie przechyliła odrobinę swoją głowę w bok i uniosła obie brwi ku górze, żeby zaraz podać mu swoją dłoń w bardziej pytającym akcie.
- Czekałam na cud. Cóż... Spadł mi prosto z nieba - stwierdziła ciekawskim tonem, bezwstydnie patrząc mu w oczy.

To unikanie kontaktu wzrokowego, urocze uśmiechy, nerwowy chichot. Przecież to było takie słodkie i pociągające na swój sposób!
- Tak też myślałem, Am. Chciałem usłyszeć to z twoich ust. Tak uroczo je układasz - zażartował.
- I proszę, nie mów tak. To zupełnie nie w moim stylu - zapewnił ją, najpoważniejszym tonem na jaki było go stać i ze zmarszczonymi lekko brwiami.
Kiedy podała mu swoją dłoń, objął ją delikatnie, jak najdroższą porcelanę. Gładził każdy palec z osobna, zachwycając się ich miękkością, choć praktycznie były tak samo delikatne jak te jego. Splótł ich palce, co chwilę rzucając jej ukradkowe spojrzenia, starając się zapamiętać jej reakcję.
- Cud? Wiesz, wiele osób mnie w tym utwierdzało, ale dopiero w Twoich ustach naprawdę zyskało to jakikolwiek sens, dolce amico - odpowiedział, nie przerywając kontaktu wzrokowego.
Zupełnie stracił dla niej głowę, teraz był tego pewien. Ah, szalone porywy serca! Tylko one mogły sprawić, że przyjaciel patrzy na przyjaciółkę nie tak jak patrzeć powinien. Nie chciał jej stracić, przestraszyć, nastawić negatywnie na jego osobę. W końcu, od dłuższego czasu zależało mu na czymś. Ale jednak miał szansę. Przecież siedzieli tu razem, ze złączonymi dłońmi, na zupełnie pustym korytarzu.

Szczerze zaczynała się zastanawiać, czy nie stara się poderwać jej tak jak niegdyś innych dziewczyn. Nie wiedziała co ma o tym wszystkim myśleć, ale niewątpliwie zdarzenie było czymś nadzwyczaj przyjemnym. Takim jakby odskokiem od rutyny męczącej jej od ostatnich czasów. Chciałem usłyszeć to z twoich ust. Tak uroczo je układasz - w tamtym momencie chciała parsknąć głośnym śmiechem, ale w porę ugryzła się w język, żeby tego nie zrobić. Później już sama nie była pewna co ma znaczyć to objęcie jej dłoni i splecenie ich palców. Chyba nie trzeba wspominać, że William zdecydowanie należał do bardzo przystojnych krukonów. Ona jednak nadal uważała go za przyjaciela, więc może powinna teraz się odsunąć ? Niestety, nie była w stanie tego zrobić. Całkowicie oczarowana jego słowami, zapomniała o zdrowym rozsądku, kryjącym się gdzieś głęboko w głowie Amayi.
- Powiedz mi... Co cię sprowadziło na czwarte piętro ? - zapytała nagle, wciąż patrząc mu z zaintrygowaniem w oczy. Dobrym znakiem było, to, że przynajmniej nie widziała w nich swojego odbicia.

No tak, zwinnie starała się zmienić temat. Nawet nie miał jej tego za złe, nie mógłby. Przecież to Am, jego Am? Przecież nikt do nikogo nie powinien należeć. Ale jak dobrze te słowa rozbrzmiewały w uszach. Moja Amaya. Otrząsnął się zdając sobie sprawę, że zupełnie zapomniał o jej pytaniu.
- Zapewne nie uwierzyłabyś mi, gdybym powiedział, że szukałem cię w całym zamku. I w sumie to byłoby słuszne. Przemierzałem wszystkie piętra, prezentując się w nowych ubraniach - odpowiedział pośpiesznie, mając nadzieję, że tak rzeczowa odpowiedź, nie zepsuje całej tej atmosfery.
Przysunął się nieco, po czym przyłożył ich splecione dłonie do swojej twarzy, gładząc dłonią Am swój gładki policzek. Od tak, bez celu. Żeby tylko poczuć znów jej dotyk, który uspokajał go na chwilę.
Podniósł swój wzrok na dziewczynę, będąc ciekawym jej reakcji. Ciekawym, czy go nie odepchnie, nie powie, że ma się od niej odwalić, że to nie pasuje do ich dotychczasowych relacji.
- Powiedz mi, czy stosunkowo dobrze wypełniam Twój czas wolny? - spytał, po czym swoim kciukiem pogłaskał jej dłoń.

Chłopak nie mógł dłużej tego słuchać. "Am, jesteś chora, czy to przeze mnie tak bardzo się rumienisz?", "Chciałem usłyszeć to z twoich ust. Tak uroczo je układasz." - przedrzeźniał go w myślach Wilkie, a na jego twarzy powstał grymas, który mógłby skwasić mleko nawet przez telefon. Zacmokał parę razy, po czym ściągnął brwi, nie wiedząc co takiego robić. Zostawić ich w spokoju i pozwolić Williamowi, by dalej bawił się z JEGO Am? Co to, to nie. Nie pozwoli na to! Podobne interwencje są bardzo samolubne, ale nie potrafił przyglądać się temu ze złożonymi rękoma. Zrobił parę bezszelestnych kroków przed siebie, chowając się za pierwszą lepszą zbroją. Uważał jednak i pokładał wielką wagę w każdym, najdrobniejszym ruchu. Nie mógł zrobić niczego co mogłoby go wydać... Miał plan.

Ciągle nie dowierzała temu co miało miejsce, ale to bawiło ją tak bardzo, że nie mogła przestać. Tylko co on chciał jej przez to powiedzieć... Może był w pubie i wypił parę szklaneczek ognistej whisky ? Raczej szanse były marne, gdyż nie było od niego czuć alkoholem.
- Mhm, uważaj, bo jeszcze jakaś desperatka rzuci się na ciebie i zedrze te ubrania - powiedziała ze stoickim spokojem, po raz pierwszy od paru miesięcy udając się jej stłumić falę gromkiego śmiechu. Prawie niezauważalnie, lekko ściągnęła ze sobą brwi widząc jak gładzi jej dłoń, przysuwając do swojego policzka jakby byli co najmniej parą. Przez korytarz przechodziło parę uczennic, które zachichotały widząc dwójkę siedzących na podłodze uczniów i 'zapewne wyznających sobie uczucia'. Dobrze, że Am tego nie usłyszała, bo zapewne odpowiedziałaby pewnym gestem...
- Zastanawiam się tylko od kiedy przyjąłeś podobną taktykę przy wypełnianiu wolnego czasu ? - iście zaciekawiona, postanowiła nie zważać na przechodzących uczniów i próbując dowieść do czego dąży William.

Czy naprawdę mógł być czarujący po Ognistej Whiskey? Absolutnie nie. On już taki był. Bez niczego, no może z natury.
- Wiesz, ta wizja nie była by nawet taka zła. Zrywanie ubrań może być całkiem przyjemne, jednakże nie chciałbym latać po Hogwarcie jak niewyżyty ekshibicjonista - powiedział krzywiąc się lekko, by zaraz potem wyszczerzyć zęby w uroczym Williamowym uśmiechu. Nawet nie odwrócił się, słysząc stłumione chichoty jakiś młodszych uczennic, bo i po co. Nawet go nie obchodziły. I przecież teraz powinien koncentrować się tylko i wyłącznie na Amayi, a zasługiwała na to w stu procentach.
- Hm.. Robię to, co mi wychodzi - odpowiedział bez zastanowienia. - Ale... - mruknął, po czym podniósł się na ręce, na której jeszcze przed chwilą się opierał, pochylając się blisko w stronę dziewczyny.
- Jeśli chcesz, mogę przestać - dokończył szeptem, zaraz przy jej uchu. Denerwował się jak diabli, bo nie chciał przestać. Uwielbiał tą rozmowę, każdą chwilę, która właśnie mijała.

Wyjrzał zza zbroi i dostrzegł ich we wcale nie dwuznacznej pozycji. Chociaż miał swoje powody by tego nie robić, chociaż było to absolutnie głupie... to godność i jakieś dziwne uczucie, które ściskało mu serce, wzięło górę nad rozsądkiem.
- Nie, nie i nie! - Warknął machając palcem jak wściekły tatuś. - Nie pozwalam! - Dodał łamiącym się głosem, po czym stanął z pozoru twardo, chociaż krok załamywał mu się prawie tak jak ton i miał wrażenie, że do stracenia równowagi wystarczy chociaż najśmielszy podmuch wiatru.

Wizja fanek Williama, które zrywają z niego ubrania była o tyle zabawna, że Amaya nie mogła przestać się uśmiechać. Jej herbaciane wargi wciąż wyginały się w ten sam sposób.
- Zrywanie ubrań ma stać się przyjemne ? Chyba dlatego, że później można założyć nowe, prawda ? - sama delikatnie musnęła palcami jego policzek, przyciągając kolana do klatki piersiowej. Wszystko wyszłoby całkiem nieźle gdyby chłopak nie nachylił się nad nią i zniewalająco mruknął coś jej do ucha. Wiedziała, że powoli traci nad sobą kontrolę. I co biedna miała teraz zrobić ? Z jednej strony mogła się odsunąć, ale z drugiej zepsuć ich relacje. Zastanawiała się czego mogła najbardziej żałować.
- Co masz na myśli ? - zapytała niby nie zdając sobie sprawy o czym w ogóle mówi William. I tu ni z kapusty ni z bańki zjawił się nie kto inny jak...
- Wilkie ?! - wystraszyła się, nagle zrywając z miejsca. Stała pod ścianą z miną oczekującą na wyjaśnienia. Co to teraz miało być ?!

- No jasne! A ty myślałaś, że dlaczego niby chciałbym, żeby je ze mnie zrywano?! - spytał rozochocony, niestety już nigdy nie miał uzyskać odpowiedzi.
Bo byli już tak blisko, czuł jej przyśpieszony oddech na szyi. Potem stykali się, niemal nos przy nosie, usta przy ustach... i co?
- Wilkie, pacanie! - wycedził zrezygnowany.- Rozumiem, że zawsze się o mnie troszczyłeś, ale pozwól proszę, że o moją cnotę i kontakty sam się pomartwię, jasne? - spytał wściekły, podnosząc się z ziemi. Oczywiście, że myślał, że troska i wściekłość Wilkiego były kierowane w obawie o Williama, w końcu byli przyjaciółmi. Nie mógł tylko pojąć,czemu Am tak od niego odskoczyła. Przecież nie robili nic złego, prawda?

- Grabisz sobie, Joyce. - Zaczął lodowatym tonem, po czym zacisnął pięści do tego stopnia, że zbielały mu kłykcie. Wilkie już szykował się do skoku i zrealizowanie go byłoby nawet możliwe, gdyby nie fakt, że lakierki zrosły mu się z ziemią. Zerknął roztargniony na Amayę, nie mając pojęcia co wypadałoby teraz powiedzieć. Spadł z choinki i przerwał im pieszczoty... musiał mieć coś ważnego. W innym wypadku, byłoby to beznadziejnie głupie. W ostateczności zacisnął wargi w prostą linię i przymknął powieki, biorąc głęboki oddech przez usta.
- Przepraszam, przepraszam za moją słabość do Ciebie. - Rzucił, nie otwierając oczu. Chociaż nie powiedział tego wprost, dziewczyna powinna zorientować się, iż było to skierowane do niej. O tak, obudź się księżniczko, to nie sen, tylko pierdolone życie.

Patrzyła to na Wilkiego, to na Williama. I żadne słowa tak do niej nie dotarły, jak te od ślizgona na temat słabości. Zmarszczyła czoło, znowu patrząc na nich, jakby próbowała dowieść czy czasem się nie zmówili.
- To jest jakiś żart ? Wybacz, Wilkie, ale nie mam zamiaru nabierać się na to po raz drugi, żeby później usłyszeć, że działałeś pod wpływem chwili - stwierdziła wbijając wzrok w podłogę. Krukon stojący po jej lewej stronie nie wiedział nawet jak przedstawiała się sprawa. Amaya aż za dobrze. W tej chwili nie brała wszystkiego na poważnie.
- Niech mi ktoś powie do jasnej anielki... O co tu w ogóle chodzi ?! - wyparowała zbulwersowana, tu i ówdzie zatrzymując wzrok. Jeszcze brakowało jej tego, żeby zaczęła się trząść z tego rozdwojenia na dwie strony.

- Jakie żarty? - spytał z pewnym niedowierzaniem w głosie. Wreszcie zaczął mówić głośno i dobitnie, a to wyładowanie emocji znacznie mu pomogło i mógł wreszcie ruszyć nogą. - Amaya, wariuje przez Ciebie! Musisz wiedzieć... po prostu musisz... że niektóre sieci dostrzegamy dopiero wtedy, gdy jesteśmy w nie całkowicie zaplątani. - Odpowiedział, chociaż w pełni zdawał sobie sprawę z tego, że ta nadmierna szczerość mijała się z celem. Dziewczyna musiała dzisiaj i tak dużo przejść... Najpierw obmacuje ją jakiś pomyleniec, a teraz Wilkie ponownie wyznaje jej miłość. Barwnie jak na jeden dzień, za kolorowo na tak krótką chwilę.

- Pozwól, drogi Williamie, że zostawimy cię na chwilę, bo mam ochotę dokopać ślizgonowi na osobności - podeszła do Wilkiego, chwyciła delikatnie za ramię niczym nauczyciel prowadzący w objęcia szlabanu i zaprowadziła go na drugą stronę korytarza, w zagłębienie po jego lewej stronie. Dopiero teraz mieli pewność, że nikt ich nie podsłucha. No, chyba, że krukon będzie na tyle ciekawski.
- Nadal nie rozumiem. Czemu mi to robisz, Wilkie ? - jęknęła załamana, opadając bezradnie na ścianę, pod którą po chwili usiadła. Miała bolesny mętlik w głowie.
- I co ? Wrócimy do siebie, po czym znów uznasz, że było, minęło ? - spytała zdenerwowana, prawie gotując się w miejscu.

- Nie wiem. Mam nadzieję, że nie. Jednak Am... wiem jedno. Wieeeem, że nie znajdę Cię w co piąąąąąąątej Kinder niespodziaaaaaaanceeeee! - Zawył na całe gardło, mając zamiar ponownie odstawić cały kabaret, byleby na jej ustach powstał uśmiech. Chociaż raz. Ten ostatni.
- Proszę, przestań. Zaufaj mi. Kiedy mówiłem, że poddałem się chwili, wcale nie kłamałem. Poddałem się, Ty również, ale chcę tego więcej, pragnę tego więcej. Bo widzisz, czasem jest tak, że nie mam ochoty wstać z łóżka, a czasem budzę się pełen energii i szczęśliwy. To wszystko uzależnione jest od Ciebie. Dostrzegłem to dopiero niedawno i mam nadzieję, że nie za późno.

No nie mogła. Po prostu nie mogła się nie uśmiechnąć po raz kolejny ! Teatr odstawiany ostatnim razem przywoływał jej całkiem przyjemne wspomnienia, które, jakżeby inaczej, dotyczyły właśnie Wilkiego. Nie potrafiła odkryć co czuła w tej chwili - rozbawienie, strach czy zdenerwowanie ? Odstawiła wszystko na bok, wstała twardo na nogi i popatrzyła na niego jakby to miała być ostatnia rzecz jaką zrobi. Tak się jednak nie zapowiadało.
- Ale czemu to wszystko ukrywałeś ? - zapytała kręcąc delikatnie głową na boki, po czym w końcu nie wytrzymała i wtuliła się w niego, kładąc głowę na ramieniu. Bo cóż innego miała teraz zrobić, skoro sama niesamowicie za nim tęskniła ?

Gdy ta się w niego wtuliła, chłopak nie mógł się powstrzymać, by również jej nie objąć. To mu wystarczy. Ta świadomość, że Amaya znów jest jego. Z dala od łapsk Williama... Włożył twarz w jej włosy, napawając się zapachem wybitnego, truskawkowego szamponu, który szczerze uwielbiał i bardzo za nim tęsknił. Przymknął powieki, mając nadzieję, że to nie jest tylko kolejny, głupi sen... i dla upewnienia mimo wszystko szczypnął się w ramię.
Nic.
Wciąż trzyma ją w objęciach.
- Idziemy do biblioteki.. Mam dla Ciebie rachunek.

Dopiero teraz poczuła się głupio, zdając sobie sprawę, że jeszcze przed paroma minutami tak dawała Williamowi sobą pomiatać. Zrobiła się zła na siebie samą. I już wiedziała, że tylko taka bliskość dawała jej pełne poczucie bezpieczeństwa, jakby ślizgon mógł obronić ją przed całym złem świata. Odsunęła się ostrożnie, patrząc Wilkiemu prosto w oczy.
- Rachunek ? - spytała niepewnie, konspiracyjnie oglądając się dookoła czy nikt nie podsłuchuje. Na szczęście nie było śladu po poprzednim towarzyszu siedzenia na korytarzu. Co jak co, ale i teraz nie będzie mogła go unikać. Wypada na to, że musi powiedzieć mu prawdę. Więc w sumie po co było to całe zamieszanie ?

Gdyby nie William, Wilkie chyba nigdy nie znalazłby w sobie tego czegoś, aby powiedzieć Amayi na czym stoi. Chociaż brzmi to niezaprzeczalnie głupio, to jest mu nawet w pewnym sensie wdzięczny.
- Jak to jaki? - Spytał z rozbawieniem. - Ten za 23 nieprzespane noce, 8 litrów wypitej ognistej whisky, 32 wypalonych paczek papirochów, 13 mega cukrowych pałeczek i 8 litrów pochłoniętych lodów. + 22% vat, za opuchnięte oczy. - Odpowiedział z łobuzerskim uśmieszkiem, po czym złapał ją w talii, na jego ustach zaś wciąż lśnił szeroki uśmiech.

Niewątpliwie potrafił sprawić, że znów mogła uśmiechać się nie tylko herbacianymi ustami, ale nawet w duchu, ciesząc się z tego co właśnie trwa.
- To ma być rachunek ?! W takim razie chyba nie powiem swojego. A poza tym... Jak mogłeś zatruwać się takimi badziewiami ? - zapytała po czym uderzyła go zaczepnie w ramię, co miało być jakąś taką karą za grzechy. Ano należało mu się. Bo to Amayi ciągle zależało, a on wprowadzał ją w błąd, którym był brak zainteresowania. Swoje ręce ciągle miała wyciągnięte wzdłuż jego pleców, pozwalając kiwać się swojemu ciału w rytm niewidocznej i niesłyszalnej muzyki.
- Wiesz, złagodzę sobie ten vat - powiedziała, po czym przybliżyła się do niego, aby obdarować obie jego powieki jednym muśnięciem ust.

Czuł jej gorące wargi na swojej skórze i przystanął, łapiąc ją w talii obiema rękami.
- Owszem, złagodziłaś, ale tylko o 2%! Jestem wymagający... - Uśmiechnął się łobuzersko, patrząc jej w oczy i napawając tymi sekundami, które teraz wydawały mu się niezwykle złośliwe. Znowuż jak na złość przyspieszyły, zostawiając go bez żadnego poczucia czasu. Kojarzyło mu się, że gdy szedł do biblioteki, musiała być szósta... Teraz gdzieś... wpół do siódmej? Siódma? Piętnaście po szóstej?
Ech, miał to w dupie. Teraz liczył się tylko rachunek, z którego Am miała się jeszcze dzisiaj wywiązać...

Zwróciła na niego spojrzenie błękitnych tęczówek, które były przepełnione niby to pretensjami.
- Dwa ? Tylko dwa ? Och nie. Jesteś okrutny, a nie wymagający - założyła dłonie na piersi w obrażonym geście, uprzednio rzecz jasna puszczając je z pleców Twycrossa. Sama nie wiedziała która może być godzina. I nawet nie mogła przypuszczać, bo zwykle nie patrzyła na czas tylko słońce, promienie światła. Po nich poznawała jak późno może już być, więc teraz zerkając za okno, śmiało mogła stwierdzić, że i jej czas niesamowicie szybko płynął.
- Kolejne czternaście procent za mój rachunek, a pozostałe zostaną zrównane inaczej - niesamowicie wolno przybliżyła się do ślizgona, czując jak serce zaczyna jej walić niczym młot pneumatyczny. Czy to działo się naprawdę ? Skoro późniejszy, subtelny pocałunek dawał jej ciepło, nie mogło być inaczej.

- O nie, nie! Tak dobrze to nie ma! Najpierw mój, potem ty możesz sobie żądać jakiejś zapłaty... - Odpowiedział z szaleńczym uśmieszkiem, pokazując jej język. - Nie odpuszczę moich 20%! - Dodał ważnym tonem, po czym westchnął ciężko. Nie miał na tyle cierpliwości, aby czekać, aż w końcu ta weźmie się do roboty i po prostu pocałował ją. Każda komórka jego ciała, aż rzucała się na Amayę. Bo kiedy usta lgną do ust nie myśli wtedy już o niczym, zamyka oczy, poddaje się....

- Tylko sobie nie myśl, że mój rachunek będzie można łatwo spłacić - szepnęła gdy byli już ku sobie bardzo blisko. Słabość do siebie ujawniała się przede wszystkim na osobności. Może to inni ludzie mieli na nich taki wpływ ? Z pewnością żadna para chodząca do Hogwartu nie miała takich głupkowatych i niezrozumiałych przygód jak właśnie oni. Wracali do siebie już drugi raz, jak nie trzeci, a nawet dalej im na sobie zależało. Po zagłębieniu korytarza zaczął unosić się lekki zapach truskawek, co wydało się teraz bardziej intensywniejsze niż przedtem.
Z tym samym dziecinnym entuzjazmem przymknęła ciężkie powieki, które teraz odmawiały jej posłuszeństwa i zdecydowanie odwzajemniła pocałunek, czując jeszcze charakterystyczne motylki w brzuchu.

Uwielbiał jej słodkie wargi. Uwielbiał się z nią droczyć. Ogólnie potwornie ją uwielbiał. Ją całą, jego Amayę. W pewnym sensie, uzależnił się od niej już naprawdę dawno, a teraz ponownie mógł dać upust swojemu uzależnieniu, narkotykowi, w pewnym sensie, mógł wreszcie wziąć głęboki oddech, w którym nie zabraknie tlenu. Oderwał się z trudem od jej ust.
- Chodźmy potańczyć do Wielkiej Sali, co? Noc jeszcze młoda... - Zaproponował, uśmiechając się szeroko.