Pierwsze zaklęcie Elijaha nie było tak do końca nie udane, niezaprzeczalnym faktem było jednak, że nie wyszło ono tak jak powinno. Czar kompletnie zszedł z trasy, którą powinien był obrać i zamiast w Isabelle, poleciał w stronę sekundanta. Na szczęście organizatorzy nie wybrali do tego zadania byle kogo - czujny i wyśmienicie obyty w pojedynkach czarodziej zdołał się obronić. Nie mniej jednak sytuacja podziała mu na nerwy. Był przygotowany na pracę z osobami na tyle kompetentnymi, żeby przynajmniej nie atakować sędziego.
Cortez i Swansea zdążyli przeprowadzić kolejny atak i obronę, nie były to jednak ostatnie zaklęcia w tej turze. Nim zdążyli opuścić różdżki, oboje zawiśli w powietrzu do góry nogami. Sekundant w ramach satysfakcji rzucił na nich Levicorpus. Następnie jak gdyby nigdy nic ogłosił remis w tej turze i zaprosił uczestników do kontynuowania pojedynku.

----------------------------------
I TURA:
Elijah 0:0 Isabelle

Pozostałe przerzuty:
Elijah: 0
Isabelle: 5

Przez kolejną turę wisicie w powietrzu do góry nogami, w efekcie czego odejmujecie sobie 1 od wyniku z kostek.

Kolejną turę rozpoczyna Isabelle.

Nie spodziewała się, że osoba stojąca przed nią, zdoła umknąć przed zaklęciem. A liczyła na chwilę satysfakcji z dobrze wykonanego zaklęcia. Chciała widzieć jak ofiara wije się z bólu tak długo, aż sekundant jej nie uwolni od cierpień. Taka szkoda, jednak nie miała zamiaru płakać nad tą sytuacją. Chciała jak najszybciej doprowadzić do końca pojedynku bawiąc się przy tym w najlepsze. Może właśnie dlatego, cała jej pewność siebie, była przeszkodą przy następnym zaklęciu. A może to wina sekundanta, który postanowił urozmaicić im pojedynek i dodać coś od siebie. Co prawda nie miała nic przeciwko takim zagrywkom, jednak wiszenie do góry nogami skutecznie utrudniało jej dokładne wycelowanie w przeciwnika przez co zaklęcie chybiło. Zaklęła siarczyście pod nosem przygotowując się do obrony. 


Pojedynek II

Było mu głupio, że zaklęcie pomknęło w zupełnie inną stronę, kierując się ku osobie, która nie była jego przeciwnikiem. Ładnie, Swansea. Gratulacje. Wyśmienity atak. Całe szczęście, że zdołał się przed nim obronić.
Niewysoka postać kazała mu myśleć, że ma do czynienia z kobietą, nie chciał jednak się nad tym zastanawiać. Łatwiej było odpychać od siebie tę niewygodną myśl, że oto próbował właśnie zaatakować dziewczynę. Z drugiej strony... nie pozostała mu dłużna, prawda? Wręcz przeciwnie, zaatakowała silnym, brutalnym zaklęciem i miał szczęście, że udało mu się przed nim obronić, bo bez wątpienia zwijałby się teraz z bólu. Pierwszą turę mieli już za sobą, lecz wynik wciąż pozostawał remisem.
Nagle poczuł jak nieznana siła podrywa go do góry i za kostkę zawiesza w powietrzu. Rozejrzał się dookoła, zdezorientowany, a jego przeciwnik (przeciwniczka?) wykorzystał ten moment próbując zaatakować. Zaklął pod nosem i również wyprowadził atak, rzucając ku niemu niewerbalne expelliarmus.
To zdecydowanie nie był jego dzień...
A może to po prostu krew odpływająca z dolnej partii ciała ku "górze" utrudniała mu skupienie?

Pojedynek (wpisz turę pojedynku)

Sekundant z pewnym niesmakiem zastanawiał się z kim on miał w ogóle do czynienia, patrząc jak wyczarowany przez jednego z uczestników wąż wylatuje hen daleko i trafia w łyse drzewo. Nawet nie było po co go unieszkodliwiać. Tymczasem z różdżki drugiego walczącego wystrzelił czerwony promień i... również chybił. Dobrze, że przez maskę nie mogli widzieć jego twarzy.
Ewidentnie wiszenie głową w dół im nie służyło, a z uwagi na bezprawny charakter tego pojedynku sekundant liczył na to, że przeprowadzą go sprawnie. Zrezygnował więc z prywatnej zemsty i zdjął z uczestników Levicorpus, upewniając się jedynie, że spadną na ziemię niespodziewanie i z odpowiedniej wysokości.

-------------------------------
WYNIK II TURY:

Elijah 0:0 Isabelle

Możliwe przerzuty:
Elijah: 0
Isabelle: 5

Dodatkowe efekty:
Nie wisicie już do góry nogami. Po upadku jesteście trochę obolali i lekko posiniaczeni.

Jesteście moim ulubionym pojedynkiem xDDD <3

Prawdę powiedziawszy w momencie gdy podejmował decyzję o wzięciu udziału w nielegalnym pojedynku, spodziewał się czegoś... trochę innego? A w każdym razie nie tego, że zaklęcia przez nich rzucone będą latać we wszystkie strony świata, skutecznie omijając rzeczywisty cel ataku. Rozbijający się o drzewo wąż wyglądał zgoła komicznie, lecz jego zaklęcie wcale nie wypadało lepiej.
Kiedy spadł, uwolniony z więzów zaklęcia, jęknął cicho i poderwał się na równe nogi, nie chcąc umożliwić przeciwnikowi niespodziewanego ataku. Otrzepał ubranie, poprawił chwyt różdżki i przyjął odpowiednią pozycję.
– Spinale – miał nadzieję sprawić, że grunt pod jej nogami najeży się bolesnymi kolcami.

Pojedynek III

Kod:

Od momentu zawiśnięcia w powietrzu wiedziała jak to się skończy. NIe podejrzewała aby sekundant był na tyle miły aby opuścić ich po woli na ziemię bez zbędnego uszczerbku na... ciele. I jej przypuszczenia były słuszne - spadli na ziemię obijając sobie kość ogonową, a przynajmniej ją właśnie obiła sobie Isabelle. Skrzywiła się z bólu mając dodatkowo ochotę rzucić jakieś paskudne zaklęcie na sekundanta. Powstrzymała się jednak. Nie było teraz na to czasu, gdyż jej przeciwnik nie dał nawet chwili wytchnienia przechodząc od razu do ofensywy. Tym razem była jednak na to przygotowana. 
- METUSQUE - dawno nie używała tego zaklęcia, a wydawało się jej wręcz odpowiednie do powstrzymania kolców przeciwnika. I nie pomyliła się, zaklęcie zadziałało dając jej możliwość zaatakowania. - INCARCEROUS - patrzyła tylko na promień mknący z jej różdżki mając nadzieję... Nie, ona wiedziała, że tym razem się uda. 

Pojedynek III




Pojedynek III

Zacisnął zęby kiedy obroniła się przed jego zaklęciem. Miał nadzieję przerwać w końcu złą passę, czuł i widział, że zaklęcie w końcu zadziałałoby tak jak sobie tego życzył. Najwyraźniej nie dane mu było dzisiaj triumfować... może to za wcześnie? Może wciąż był nazbyt osłabiony?
Na rzucone przez nią incarcerous zareagował z nieznacznym opóźnieniem – spróbował podnieść co prawda niewerbalne protego, ale na nic się ono zdało; grube liny ciasno oplotły jego ciało, uniemożliwiając mu jakikolwiek ruch i jak długi runął na ziemię – po raz kolejny w trakcie jednej tury.

Pojedynek III

No w końcu! Najwyraźniej wiszenie głową w dół faktycznie nie służyło czarowaniu, bo kiedy tylko stanęli na nogach zaczęli rzucać zaklęcia, które faktycznie działały - nie tylko w ataku, lecz także w obronie. No prawie ostatnie zaklęcie był po na tyle szybkie i silne, że przeciwnik nie był w stanie się obronić. Sekundant szybko odczarował podduszanego linami zawodnika i nawet dał mu krótką chwilę na dojście do siebie, zanim pozwolił zwycięzcy kontynuować pojedynek. Odrobinę go zmiękczyli tą udaną turą.

------------------------------
WYNIK III TURY:
Elijah 0:1 Isabelle

Pozostałe przerzuty:
Elijah: 0
Isabelle: 5

Skutków ubocznych brak. Zawiedliście mnie :P

WAŻNE!
Zmieniamy trochę zasady czasu odpisu - mamy nadzieję, że tak będzie Wam wygodniej. Każdy ma 24h od pojawienia się poprzedniego posta (niezależnie czy mg, czy przeciwnika) na umieszczenie swojego. Jeśli się nie wyrobicie - walcie na priv.
@Harriette Wykeham - oznaczam się, żeby mi było łatwiej to znaleźć.

Z satysfakcją malującą się na jej twarzy patrzyła jak osoba stojąca przed nią nie może się ruszać. Dreszczyk przebiegł po jej plecach. Pragnęła więcej i nie zamierzała już ograniczać się w doborze zaklęć. Chciała skorzystać z tych bardziej mrocznych. Chciała znów móc poczuć ekscytację przy rzucaniu klątw. Prychnęła cicho pod nosem, gdy sekundant uwolnił jej ofiarę. Sam nie mógł tego zrobić? Z drugiej jednak strony mogło trwać to zbyt długo więc moze to i nawet lepiej. 
Uniosła do góry różdżkę nie tracąc nawet czasu i rzuciła kolejne zaklęcie. Zła na siebie przeklęła w języku hiszpańskim, gdyż zamiast w przeciwnika zaklęcie poleciało obok niego nie czyniąc mu żadnej krzywdy. 

Pojedynek IV

Ciasno oplatające jego ciało liny odbierały przywilej jakim niewątpliwie była możliwość zaczerpnięcia swobodnego oddechu. Przypomniała mu się cholerna islandzka kopalnia, spotkanie z jormungandem. Różnica była jedna – zaklęcie jego przeciwnika nie zagrażało jego życia, w przeciwieństwie do węża... a liny nie wgryzały się krwiożerczo w jego kark. To pozwoliło mu się uspokoić, zamiast więc próbować bez celu się szamotać, czekał aż sekundant pomoże mu wydostać się z więzów. Zaczerpnął łapczywie powietrza, odczekał kilka sekund i wstał, otrzepując z kurzu ubranie. Przyjął pozycję... po raz kolejny.
– Everte statum! – ze zdecydowaniem rzucił zaklęcie, mając nadzieję, że zaraz zobaczy czarne szaty powiewające w powietrzu. Nie zamierzał tak łatwo się poddać.

Pojedynek IV

Niestety przeciwnik nie dostanie widoku powiewających szat, gdyż Isabelle doskonale wiedziała , że tym razem również będzie musiała być szybsza niż zaklęcie osoby stojącej przed nią. Z szybkością o jaką by się nawet nie podejrzewała rzuciła zaklęcie ochronne. Zadziałało. Z zaklęciem jednak mogła poczekać zamiast rzucać je od razu po zdjęciu tarczy. Mogła bardziej wycelować, wymierzyć. Pomyśleć.Nie zrobiła jednak tego. Rzuciła zaklęcie nie patrząc nawet czy dobrze wycelowała w przeciwnika. Efekt mógł być tylko jeden - nie udane zaklęcie. Zamiast w przeciwnika poleciało obok niego. Zaklnęła pod nosem.

Pojedynek IV


Pojedynek IV

Pierwsze zaklęcie w kolejnej turze znów było niewypałem i sekundant zaczynał już podejrzewać, że wiszenie głową w dół nie miało jednak większego wpływu. Dalej jednak obaj zawodnicy spisali się świetnie, poprawnie atakują i broniąc się. Może jednak mieli nich wyjść ludzie. Nie zastanawiając się długo, ogłosił zwycięzcą tury uczestnika, który nie zepsuł zaklęcia.

-------------------------------
WYNIK IV TURY:

Elijah (9pkt w jednym rzucie) 1:1 Isabelle (11pkt w dwóch rzutach)

Możliwe przerzuty:
Elijah: 0
Isabelle: 4

Isabelle, atakowałaś na początku, więc to ostatnie zaklęcie usuń xD Punkt przyznałam Elijahowi, bo nawet jakbym mu kazała dorzucić na obronę, to w najgorszym wypadku byłby remis. Mam nadzieję, że się nie gniewacie.

Po nieszczególnie udanym początku w końcu udało mu się zwyciężyć turę! Co prawda nie wyszło to tak, jakby się tego spodziewał, a przynajmniej sobie życzył – naprawdę liczył, że jego zaklęcie zadziała, jego skutki mogły być bowiem nie tylko efektywne, ale przede wszystkim efektowne. Jego przeciwnik miał jednak głowę na karku i refleks, dzięki któremu bez problemu się obronił(a). Niemniej zwycięstwo, choć nie było zbyt oczywiste i wielu mogłoby uznać je za nieważne, mile go połechtało, dodając mu jednocześnie pewności siebie. Potrzebował tego, bowiem po serii nieudanych zaklęć zaczynał wątpić w swoje umiejętności. Wyprostował się i przyjął odpowiednią pozycję.
– Drętwota! – zaatakował, nie zamierzając tracić cennego czasu. Spieszyło mu się – niekoniecznie ze względu na plany, których nie miał, a raczej do poznania wyniku tego starcia. Nic bowiem nie było jeszcze przesądzone.

Pojedynek (wpisz turę pojedynku)

O ile zwycięstwo tury mogło ucieszyć przeciwnika o tyle ją zmotywowało do efektywniejszego rzucania zaklęć. Co prawda nie zależało jej na wygranej, nie mniej jednak nie miała również zamiaru przegrać. Dość ironiczne. Wracając jednak do pojedynku... Przechyliła delikatnie głowę na bok spoglądając na swojego przeciwnika. Gdyby nie to pewnie nie zdążyłaby w porę rzucić zaklęcia ochronnego i jak nic leżałaby jak długa na ziemi nie mogąc nawet ruszyć palcem. Mur powstał wokół niej na tyle szybko aby zaklęcie lecące w jej stronę odbiło się od niego nie dosięgając jej. Zadowolona z efektów swojego czaru zdjęła barierę aby rzucić jak najszybciej zaklęcie. 
Pojedynek V



Pojedynek V

Jego przeciwnik był naprawdę dobry, co napawało go swego rodzaju spokojem – co by się bowiem nie wydarzyło, będzie dobrze. Jeśli przegra, nietrudno będzie uznać, że po prostu sobie na to zasłużył, jeśli zaś wygra, słodycz zwycięstwa będzie jeszcze wyraźniejsza i przyjemniejsza niż zazwyczaj.
Z początku ewidentnie potrzebowali chwili aby się rozgrzać, teraz bowiem ciskali w siebie zaklęcia bez najmniejszego trudu – i bez trudu się przed nimi bronili, co zostało mu szybko udowodnione. Nieważne jak szybkie czy silne byłyby jego ataki, koniec końców zawsze rozpryskiwały się o tarczę przeciwnika. On jednak nie pozostał jej (jemu?) dłużny; słysząc formułę zaklęcia, błyskawicznie podniósł własną tarczę.
Walka była wyrównana.

Pojedynek V

Trudno było nazwać ten pojedynek dobrym, biorąc pod uwagę, że sekundant widział ich w swoim życiu wiele - niektóre na naprawdę wysokim poziomie. A jednak był niesamowicie wyrównany i w pewnym sensie, mimo że zaklęcia nie zawsze się udawało, bardzo interesujący.
W piątej turze wszystkie zaklęcia się udały - zarówno ataki, jak i obrony. Przez znów nie dało się wskazać zwycięzcy. Pozostawało walczyć dalej.

-------------------------------
WYNIK V TURY:

Elijah (18pkt) 1:1 Isabelle (18pkt)

Możliwe przerzuty:
Elijah: 0
Isabelle: 4

@Isabelle L. Cortez (zaczynasz), @Elijah J. Swansea, @Harriette Wykeham <- oznaczam, żeby przypomnieć, a siebie dla wygody. Przepraszam za zwłokę.

Szli równo. Było już pięć tur za nimi i jak do tej pory żadne z nich nie wysunęło się na prowadzenie. Zawsze sądziła, że pojedynki kończyły się znacznie wcześniej. Ten jednak zmienił jej pogląd na ten temat. atak za atakiem, obrona za obroną. Szli równo. Z rzucanych zaklęć miała pewność, że ma do czynienia z osobą lubującą się w transmutacji. Jej to nawet odpowiadało. 
- CISTAM DOLORUM - od razu rzuciła zaklęcie zaraz po tym ,jak sekundant oznajmił rozpoczęcie kolejnej tury. Wolała nie dawać przeciwnikowi nawet chwili do namysłu. W między czasie przybrała pozycję do obrony. Nie pozwoli aby w tej turze również był remis. Z drugiej strony coraz bardziej ciekawiła ją postać stojąca przed nią. Może by tak użyć odpowiednich zaklęć aby maska, która ukrywała ich twarze, spadła i ujawniła z kim miała do czynienia? 


Pojedynek VI

Walka była zadziwiająco równa, a więc prawdopodobnie nie powinien pozwalać sobie choćby na sekundę nieuwagi... a jednak. Był to jego błąd i to on, nie kto inny, za niego zapłacił. Rozproszył się, absurdalnie uciekł gdzieś myślami, zapatrzył w jakiś punkt i kiedy powrócił do rzeczywistości było już za późno – mimo że przecież jego nieuwaga nie trwała wcale długo.
Nie zdołał nawet osłonić się jakąś wadliwą tarczą, uniósł tylko różdżkę, a zaklęcie uderzyło nim zdążył jej użyć. Skrzywił się na ból, który zagościł w jego klatce piersiowej, duszący i nieprzyjemny. Wypuścił w stronę dziewczyny expelliarmus, jednak ból rósł i rósł, odbierając mu swobodę oddychania, aż w końcu czuł, że wcale nie może złapać oddechu. Oparł rękę na kolanie i pochylił się w dół, czując, że robi mu się słabo.

Pojedynek VI


Pojedynek VI

Kod:

Maski oczywiście były chronione specjalnymi zaklęciami, tak by nie dało się strącić ich przeciwnikowi pierwszym lepszym urokiem. Organizatorzy przewidzieli, że niektórzy mogą być zbyt ciekawscy, a sekundanci kryli się pod dokładnie takimi samymi maskami. O ile anonimowość walczących była dla nich w gruncie rzeczy drugorzędnym zmartwieniem, o tyle ich własna znajdowała się na absolutnym szczycie priorytetów.
Kolejna tura była już łatwa do rozstrzygnięcia. Trafiony zaklęciem uczestnik usiłował kontrować, ale mu nie wyszło. Sekundant odczarował przegranego nim ten zaczął się dusić i szybko nakazał mu kontynuować pojedynek. Mogło się to wydawać okrutne, w rzeczywistości jednak wyjątkowo nie chciał się nad nim znęcać, a wręcz liczył na to, że po tym krótkotrwałym brak dostępu jego nagły napływ dodatkowo go zmobilizuje.

-------------------------------
Wyniki VI tury:

Elijah 1:2 Isa

Przerzuty:
Elijah: 1 (tylko na atak)
Isa: 4

Elijah dostajesz wraz z adrenaliną dodatkowy przerzut na atak.

Wbrew wszelkiej logice czuł się wspaniale.
Kiedy tylko sekundant uwolnił go spod naciskającego na klatkę piersiową, odbierającego dech czaru, dotarło do niego jak bardzo poprawiło mu to humor. Głęboko zaczerpnął chłodnego powietrza i uśmiechnął się pod maską, czując jak utęskniona adrenalina buzuje w jego ciele, dając mu sił i energii, o jaką w zwykłych okolicznościach nikt go nawet nie podejrzewał. Uwielbiał to uczucie – tę gorącą niecierpliwość i poczucie, że może się wszystko; uczucie nieśmiertelności i niezniszczalności. Dla takiej właśnie chwili brał udział w całym tym wydarzeniu, to z jej powodu stał w masce, z różdżką w ręku i nieporadnie ciskał zaklęciami.
Czując w sobie nową siłę, przyjął odpowiednią pozycję i bez ociągania rzucił zaklęcie.
– Tarantallegra! – powiedział pewnie, chcąc ujrzeć jak pod wpływem siły jego woli przeciwnik zacznie tańczyć wbrew swojej woli.

Pojedynek VII

Ani atak ani obrona nie wyszły przeciwnikowi przez co jej zaklęcie ogarnęło ciało osoby przed nią. Z uśmiechem na ustach patrzyła jak próbuje się wyrwać z pod wpływu czaru jednak dopiero sekundant pomógł w jego przezwyciężeniu. Szkoda, z chęcią dłużej popatrzyłaby na to. I chodź kilka sekund wcześniej każdy czar zawiódł tak teraz zdawać by się mogło, że całe pokłady siły magicznej były skierowane w ten konkretny czar. Podniosła tarczę bez większego problemu jednak uderzenie czaru poczuła. Marszcząc nos skierowała swoją różdżkę w jego stronę i sama zaatakowała skupiając się na celu. 

Pojedynek VII



Pojedynek VII

Był z siebie taki zadowolony, taki dumny; czuł, że zaklęcie, które pomknęło ku jego przeciwnikowi było naprawdę mocne, że wyszło, jak jeszcze żadne, którego dzisiaj użył. A mimo to rozprysnęło się o tarczę jak bańka mydlana uderzająca w pierwszą lepszą przeszkodę. Wymruczał pod nosem kilka przekleństw, czując, że impas w jakim utknęli zaczyna go już denerwować. Dawał z siebie wszystko, lecz jego przeciwnik najwyraźniej był silniejszy, gdyż w żaden sposób nie potrafił dosięgnąć go swoimi zaklęciami. Próbował podnieść protego, lecz było ono stanowczo zbyt słabe i nie ochroniło go przed mrocznym zaklęciem.
Poczuł się... dziwnie. Jakby jego ciało powoli rozpadało się w pył.
– Kurwa mać, co to ma być?! – wrzasnął, patrząc wpierw na zakrytą maską twarz stojącej naprzeciw niego osoby, a potem na własne ręce, jakby na jego oczach miały rozpaść się w garstkę piasku. Stanął nieruchomo, sparaliżowany strachem, serce waliło mu jak młotem, krew pulsowała szybko. Resztkami sił powstrzymywał się przed okrzykami przerażenia. Był zupełnie przekonany, że była to czarna magia, a na jej temat nie wiedział absolutnie nic. Umrze tutaj, na cholernym nielegalnym pojedynku? Uczucie rozpadającego się ciała było tak okropne, że był tego zupełnie pewien.

Pojedynek VII

Biorąc pod uwagę zaklęcia, które wybierali, można było dojść do wniosku, że może jednak nie byli tak dobrze sparowani poziomem. Albo raczej... empatią. Ataki jednego z uczestników nie były nawet w połowie tak agresywne, jak tego, który posługiwał się czarną magią. Nie mniej jednak posiadanie silnego, moralnego kręgosłupa chyba nie opłacało się w pojedynkach. Kolejna tura również zakończyła się w jasny sposób, a tym samym w końcu udało się wyłonić zwycięzcę.
Sekundant odczarował przegranego, pogratulował obojgu walki, a zwycięzcę poinformował, że informacja o kolejnym pojedynku przybędzie niebawem. Następnie bez słowa pożegnania deportował się, zostawiając zawodników samym sobie.

-------------------------------
WYNIK VII TURY:

Elijah 1:3 Isabelle


POJEDYNEK ZWYCIĘŻA ISABELLE!

//zt

Nawet gdyby ćwiczył groźniejsze, bardziej bolesne zajęcia, nie wspominając nawet o samej czarnej magii, pewnie nie zdobyłby się na użycie ich przeciwko drugiej osobie. W sytuacji zagrożenia życia – owszem, na pojedynku? Nie było takiej potrzeby. Chodziło tylko o to by rozbroić przeciwnika, a przysparzanie cierpienia nie leżało w kręgu jego zainteresowań. Poza tym wciąż zdawało mu się, że naprzeciw niego stoi kobieta (choć z każdym kolejnym rzucanym przez nią zaklęciem coraz bardziej w to wątpił), tym bardziej więc nie chciał jej krzywdzić.
Powoli dochodził do wniosku, że był to błąd. Powinien był zaatakować całą swoją mocą, nie siląc się na empatię i niekoniecznie trzymając się swoich etycznych zasad. Tych kilka chwil, gdy czuł się jakby umierał – jakby rozpadał się na tak drobne cząsteczki, że żadna siła nie byłaby zdolna pozbierać go potem w całość – mocno dało mu do myślenia. Wiedział, że była to ostatnia runda, że ostatecznie przegrał cały pojedynek, lecz właściwie wcale go to nie obchodziło. Nie pisał się na tę zabawę z myślą o wygranej, dla niego liczyła się sama walka i słodko-gorzki smak niebezpieczeństwa jaki ze sobą niosła. Zasmakował go kilkukrotnie, a ostatecznie jego nierozsądne ciągoty się na nim zemściły.
Kiedy sekundant zniknął, usiadł na wilgotnej trawie i zdjął maskę gdyż czuł się w niej tak, jakby brakowało mu tlenu; dusił się i pocił, potrzebował odpoczynku – tak fizycznego, jak i psychicznego. Podniósł wzrok na swojego przeciwnika i odgarnął z czoła pasmo pozbawionych mocy metamorfomagii, ciemnoblond włosów.
– Gratulacje. – powiedział tylko, krzywiąc się nieznacznie.

Lubiła to. Lubiła rzucać czarnomagiczne zaklęcia wiedząc doskonale, że mogły sprawić drugiej osobie ból. W jej mniemaniu nie były one na tyle groźne aby zabić, lecz na tyle potężne aby obezwładnić przeciwnika i pozbawić go większości sił. Dawało jej to przewagę w walce z drugą osobą.  
Chodź na początku nie planowała wygrać, chciała jedynie dobrze się bawić, tak sama wygrana sprawiła jej wielką radość. Czuła, że była lepsza od osoby stającej przed nią, a z pewnością gotową użyć zaklęć na które przeciwnik by się nie zdobył. Widać to było po jego walce. 
Zniknięcie sekundanta odczuła z wielką ulgą. Nigdy nie było wiadomo kto krył się pod maską. Równie dobrze mógłby być to magimilicjant lub jakiś auror chcący dorwać osoby zaangażowane w pojedynki. Na chwilę przymknęła oczy wdychając zimne powietrze. Dopiero teraz każdy mięsień jej ciała zaczął się rozluźniać. Nie trwało to jednak długo. Głos który usłyszała wytrącił ją z równowagi. Po woli uniosła powieki do góry przyglądając się osobie siedzącej na trawie. Nie miała ona już maski przez co na chwilę oddech zamarł jej w gardle. Elijah. Spodziewałaby się tutaj każdego ale on? Wypuszczając w końcu powietrze z klatki piersiowej nieśpiesznie pozbyła się maski trzymając ją w lewej ręce. 

Przyjął z ulgą powiew chłodnego, świeżego powietrza na rozgrzanej pod maską skórze, na której wystąpiły kropelki potu. Pojedynek był długi i wymagał dużo energii, zarówno magicznej jak i tej fizycznej. Na tę drugą nie był jeszcze w pełni gotowy, dopiero wracał do formy sprzed labiryntu, dopiero przyzwyczajał się ponownie do życia poza szpitalnym łóżkiem.
Przyglądał się jak dziewczyna ściąga niespiesznie maskę, a jego oczy otwierały się coraz szerzej w miarę jak docierało do niego z kim walczył przez cały ten czas. A może to tylko jakiś żart? Iluzja pokazująca mu twarz Isabelle? Albo ktoś zamienił się z nią miejscami kiedy ten ze strachem myślał, że umiera? Zmarszczył brwi, wolno pokręcił głową i poruszył bezgłośnie wargami, nie wiedząc co powiedzieć. Milczał aż do momentu gdy usiadła u jego boku; wpatrywał się przed siebie, rozmyślając nad tym czego był świadkiem (ba, ofiarą!) i łącząc to z przyjaciółką. Przeniósł na nią wzrok, mierząc ją błękitnym spojrzeniem.
– Ja... Merlinie, nie jestem pewien co powiedzieć. Też w życiu nie spodziewałbym się Ciebie po drugiej stronie, to... – przez moment szukał w głowie odpowiedniego słowa, to jednak nie chciało się w niej pojawić. Oblizał spierzchnięte wargi. – Nie wiedziałem, że parasz się czarną magią... i że jesteś w tym tak dobra. Przegrałem z kretesem. – starał się uśmiechnąć, lecz wyszedł mu krzywy grymas. Nie oceniał jej, z początku był zaskoczony, ale nie należał do grona osób, które widzą świat w dwóch kolorach: czarnym i białym; wiedział, że składa się z niezliczonych odcieni szarości. – Chyba mamy sobie sporo do wyjaśnienia, wracamy do zamku?