Można było powiedzieć, że Aaron mimo tego całego szajsu miał jakąś duszę artysty. Mimo, że wdług Adrii rysunek był już stracony, to dla chłopaka nadal był piękny. No, ale nie powie tego dziewczynie, bo po co ma się mazgaić nad jakimś rysunkiem? Kącik jego ust ponownie drgnął, kiedy usłyszał wypowiedziane przez nią zdanie.
- Ba, swoim uśmiechem zarabiam miliony. - powiedział, a po chwili uniósł usta, jakby prezentując swój bogaty uśmiech. - Ale na kolejne milion też bym raczej nie narzekał.
Aaron po raz drugi uniósł butelkę do ust by napić się porządnie trunku, a po chwili trzymając ją w dłoni, postukał o jej powierzchnię. Ot, nawyk. Wszędzie czuł muzykę.
Słysząc jak go...pieszczotliwie nazwała, uśmiechnął się z nutką kpiny. Oj, lubiła go denerwować, że nie raz doprowadzała go do szału. No, ale spójrzmy prawdzie w oczy. Odwdzięczał jej się tym samym.
- Też bym zrobił coś ciekawego. - przyznał, odskakując od jej dłoni. Nie lubił gdy ją łaskotała, czuł się wtedy jakby miał pięć lat, a wiadomo, że psychicznie stanął na piętnastym roku życia. - Pokaż co tam mamy. - odebrał Adrii kartkę i przeleciał ją szybko wzrokiem.
Miał ochotę coś zrobił z dziewczyną i urozmaicić ten wieczór. Oparł o coś butelkę i mamrocząc spojrzał na punkt 68.
- W porządku, możemy to zrobić. - powiedział, a kącik jego ust uniósł się do góry. Ekscytacja wraca.

Ostatnio było zbyt cicho. W swoim życiu miał wystarczająco dużo zawirowań i nagłych sytuacji, prowokowanych w głównej mierze przez swoją czarującą (przypadkiem znalazł się przymiotnik idealny - dosłownie i w przenośni) żonę, potrafiącą siać zamęt nawet na odległość. Miał co robić i dzięki temu nie narzekał. Jednak zdecydowanie coś było nie w porządku. Od ostatniego spotkania z Avalon minęło trochę czasu, a Blythe wcale nie był pewien, czy złożone wtedy deklaracje miały szansę utrzymania swojego bytu. Jakkolwiek nie próbowałby wykrzesać w sobie nadzieję, że nie porzuci swoich zamiarów i nie opadnie z pierwszego, najmocniejszego entuzjazmu, doprawionego niebywale pozytywnym podejściem, nie potrafił. Ludzie nie zmieniali się tak łatwo. Charakter, choć potrafił być elastyczny i ulegać przekształceniom, nie poddawał się im natychmiastowo.
Utopia zapraszająca go na bal również nie zwiastowała niczego dobrego. Nie mógł powiedzieć, czy tylko się krępuje i nie chce zbyt afiszować ze swoim związkiem z wilą, czy sprowadziły ją do tego inne czynniki. Nie zdążył się też dowiedzieć. Właściwie nie zdążył zrobić nic, bo pożar na balu skutecznie odwrócił uwagę od każdej innej kwestii.
Oparłszy się o drewnianą ścianę starej chaty, wpatrywał się w znajomą sylwetkę. Zaklęcia i sposób ich rzucania, intonacja, gesty i zacięcie mówiły czasem więcej niż się wydawało, a Blythe potrafił to obserwować. Mało komu udawało się chować emocje, kiedy czarował - on zaś był tego świadomy.

Zbyt cicho? Och, z pewnością, zwłaszcza pomiędzy Avalon i Utopią. Choć wtedy Quietus nie zdążył jeszcze w sposób wyraźny namieszać w ich związku, to jego obecność wystarczała aż nadto. Najgorsze było oczywiście to, że Archibald zaczął mieć typowe dla siebie podejrzenia, niezależnie od tego jak wila starała się kryć ze swoją rosnącą dekadencją. Z drugiej strony jego siostra mogła nieświadomie pokazać więcej niżby chciała, ale to przecież tak na dobrą sprawę nawet nie jej wina. Cufferborough planowała jednak iść w zaparte z taką potęgą, że nawet legilimenci nie byliby w stanie czegokolwiek odczytać. Rzecz jasna, nadzieja matką głupich.
Za chatą pokazała się uzbrojona w gruby sweter, starte jeansy i w jakieś stosunkowo ciepłe buty, wieńcząc całość jesiennym płaszczem - ciepłolubne stworzonko okrutnie nie lubiło spadków temperatury, a ten aktualny zdawał się nadzwyczaj gwałtownym. Trochę nawet zazdrościła Archibaldowi kolekcji kapeluszy, bo sama bardzo chętnie jakiś by teraz jeszcze narzuciła na głowę.
- Pizga złem - skomentowała elokwentnie, swawolnie korzystając z utraty statusu oficjalnej uczennicy najstarszego z gromady Blythe'ów.

Uśmiechnął się nieznacznie na jej uprzejme powitanie, unosząc lekko kapelusz, co poskutkowało chłodnym powiewem. Na szczęście więcej zdejmować go nie musiał. Skontrolował minę Avalon, przypatrując się jej przez moment, ale nie doszukał się niczego specjalnego. Poza nienagannymi rysami twarzy, które czasem były problematyczne w kwestii odczytywania z nich czegokolwiek.
- Pizga - potwierdził z bardzo stonowanym rozbawianiem. - Idealna atmosfera na zwalczanie zła - dorzucił.
- Zanim zaczęła się ta destrukcyjna jesień, coś musiałaś robić - przyjął, uznając to za oczywistość, skoro chciała się szkolić w zaklęciach bezróżdżkowych. Przy okazji nadawał spotkaniu czysto formalny wyraz, co również nie było niczym nowym. Nawet jeśli chciał prześledzić jej reakcje, nie miał zamiaru dopuszczać do niezręczności albo niepewności. Z Isolde zdarzało mu się rozmawiać podobnie. - Co za tym idzie, jakiekolwiek postępy musiały zaistnieć. Zgaduję, że zapał nie ostygł? - zapytał, ale zanim zdążyła odpowiedzieć, o ile w ogóle zamierzała, kontynuował - Zaczniemy od zwykłych zaklęć. Chcąc ich używać bez różdżki, musisz poznać je z każdej strony i wyeliminować najdrobniejszy błąd - tu zaczynała się zabawa z cierpliwością. Żmudne i monotonne zadanie, często polegające na dostrzeganiu nieznacznych różnic. - Jest coś, co chcesz poćwiczyć?
Łaskawco, dający dowolność. Powinna skakać z radości.

Obserwowała unoszony kapelusz przez ułamek sekundy, szybko tracąc możliwość skupienia i spoglądając gdzieś w ogarniętą wieczorną ciemnością dal. Niezbyt była świadoma analizy, jaką Archibald próbował na jej twarzy przeprowadzić - głównie przez zadziwiające powtórzenie pierwszego słowa wypowiedzianego w jego kierunku. Uniosła więc w nieco rozbawionym zdziwieniu brwi, znów pozwalając sobie na chwilowe obdarzenie kapelusznika spojrzeniem. Nie miała najmniejszej nawet ochoty rozgryzać znaczenia aluzji do zwalczania zła, ale w głębi duszy czuła, że w jakimś pokręconym sensie chodziło o nią. Pokiwała tylko leniwie głową w potwierdzeniu robienia czegoś, odmawiając odpowiedzi na pytanie o zapale. Niby chciała wywalczyć niepodzielną miłość Utopii poprzez samodoskonalenie, ale czy naprawdę było warto?
- Fraxinus igni - mruknęła beznamiętnie, połowicznie doceniając łaskawość Archibalda w kwestii wyboru zaklęcia. Wcale nie szykowała się do ewentualnego średniowiecznego wręcz pojedynku o młodą Blythe.

Zawsze było warto. Dlatego ostatnio usiłował jej wytłumaczyć, że robienie czegoś dla innej osoby mogło być niewystarczające. Ludzie byli zawodni, zakłamani i nieprzewidywalni, grunt nie osuwał się spod stóp sam z siebie. To inni kruszyli go, pokrętną ścieżką, często nieświadomą i niechcianą, burząc pozornie mocne skały. Działanie na korzyść innych albo zwyczajnie dla nich było dobrą pobudką, ale nic więcej. Pobudki nie zawsze były dobrym gruntem. Najstabilniejszym powinna być czysta chęć, dla siebie. Co także było kwestią dosyć chwiejną i problematyczną - żeby opierać się na sobie, trzeba było znać siebie i wypracować swoje granice i skrajności, aby nie stanowiły przeszkody. W każdym przypadku potrzeba było wiele pracy, ale, zdaniem Blythe'a, przy opieraniu się o kolejną osobę, niekoniecznie powiązaną z samą umiejętnością, było więcej do roboty. Dopasowywanie się tylko niektórym przychodziło łatwo.
- Ignis - poprawił wyraźnie, unosząc jedną brew. Chyba dobrze, że zaczynali od podstaw. Miał nadzieję, że w ciągu tej krótkiej chwili zdążyła skupić się na tym, co zamierzał jej przekazać. Wyciągnął różdżkę, dosyć dynamicznym gestem kreśląc w powietrzu ścieżkę. - Fraxus Ignis - zaakcentował, kierując różdżkę w dół. Cofnął zaklęcie, pozbywając się ognia. - Powtórz - poprosił, odpychając się ramieniem od ściany, aby stanąć po jej prawej stronie.

Kostki!
1, 5 - such a shame, w ogóle ci nie idzie.
2, 4 - nie jest źle, ale robisz błędy!
3 - idealnie, Arch pewnie jest pod wrażeniem. (i tak nie zauważysz tego wrażenia, ale możesz je sobie wyobrazić)
6 - jest źle, bo podpalasz chatę, nie kontrolując rzuconego zaklęcia, a do tego nie wiesz, gdzie był błąd, ale przynajmniej wyszło ci cokolwiek!

Przewróciła oczyma na jakże wyraźne zwrócenie jej uwagi. Myślał że dlaczego chciała ćwiczyć akurat to zaklęcie? Dlatego właśnie, że jej niekoniecznie wychodziło. No i - rzecz jasna - dlatego że szykowała się na sporawą bójkę. Akurat ona byłaby czymś, co Avalon robiłaby dla samej siebie. Lubiła samodzielnie usuwać przeszkody, a Quietus właśnie jako taka przeszkoda figurował. Nic dziwnego, że w usunięciu go z drogi odnalazłaby niesamowitą radość, z drugiej jednak strony mogłaby sobie narobić jeszcze większych kłopotów, jeśli Utopia dziwnym trafem za chłopakiem zatęskniła. Cufferborough szybko doszła do wniosku, że nie powinna przywoływać wspomnienia Salemczyka.
- Fraxus IGNIS - zaakcentowała wyraźnie ostatnie słowo, w połowie po to aby pokazać Archibaldowi że rzeczywiście go słucha, w połowie z narastającej w niej wściekłości. Tyle dobrego, że nie budziła się w niej póki co harpia, w innym wypadku Płonąca i Wrzeszcząca Chata mogłaby się okazać ich najmniejszym problemem. Blondynka zaklęła cicho pod nosem.
- Aquamenti! - rzuciła jeszcze, nie uciekając się do zaklęcia niewerbalnego. Teraz wolała już nie zaliczać kolejnych wpadek.

6, no lepiej być nie mogło

W to, do czego było jej potrzebne zaklęcie, wolał nie wnikać. Nawet nie dla własnego zdrowia psychicznego, bo w kłótnie o miłość nie zamierzał się wtrącać, a zdrowie psychiczne i tak miał już nieźle pokręcone, ale zwyczajnie nie miało to dla niego znaczenia. Zaniepokoiłby się raczej, gdyby postanowiła ćwiczyć Imperiusa albo inne zaklęcie z szemranych grup.
- Avalon! - skarcił ją sucho, ale dosyć donośnie, w momencie pomiędzy jej przesadnie zaakcentowanym "ignis" a trzaśnięciem ognistego bicza w chatę. Przesada w inkantacji była chyba najbardziej podstawowym błędem, na jaki mogła sobie pozwolić. Odczekał chwilę, czekając na jej reakcję, ale nie zwlekał zbyt długo ze swoją pomocą, dorzucając trzy grosze do gaszenia drewna.
- Chaty zwalczać nie musisz - dorzucił spokojnie, choć nieco podniosła mu ciśnienie tym wybrykiem. Zrównoważenie było jeszcze bardzo daleko. Nie sposób było pominąć fakt, że była podburzona, a nie sądził, że mógłby wytrącić ją z równowagi taką drobną poprawką, jeśli nie byłoby czegoś więcej. W tak prosty sposób domyślił się, że nie wszystko jest w porządku.
- Jeśli musisz się wyżyć, zrób to teraz. Na zaklęciach bez ognia, jeśli możesz. I wymień mi błędy, które popełniłaś. Wszystkie - nie żeby sugerował więcej niż jeden! Bez wyróżnienia błędów nie było sensu ćwiczyć zaklęcia drugi raz.

Jego niewnikanie byłoby jej bardzo na rękę, ale tylko wtedy gdyby sama nie zdradziła swoich nastroi niczym najnaiwniejsze dziecko ze wszystkich żyjących na tym świecie. Tyle dobrego, że jej własne zdrowie psychiczne zdawało się jeszcze jakoś trzymać, bo w innym wypadku to nie Wrzeszcząca Chata stanęłaby w płomieniach, tylko jakaś niewinna osoba zamiast niej. Zirytowała się na prędko postępujące po sobie komentarze Archibalda, zamykając oczy gdy płomienie przestały już wyglądać na nadzwyczaj straszne i ufając, że kapelusznik sobie z nimi poradzi. Odetchnęła ciężko, z pewnym trudem przywracając sobie panowanie nad sobą.
- Może muszę? Zawsze mnie denerwowała - rzuciła głupio, biorąc kolejny głębszy wdech. Tak naprawdę tego miejsca nigdy dogłębnie nie zwiedziła, raz tylko, może dwa wybierając się na narkotyczno-alkoholowe przygody z przyjaciółmi właśnie w tę okolicę. Podobnego rodzaju bajdurzenie pomagało wrócić do normalności. A w obliczu pokusy podsuniętej przez Blythe'a, taki powrót był niezmiernie potrzebny. Kusiło ją, aby wysadzić chatę Bombardą. Tylko po co?
- Intonacja. Spieprzyłam intonację - podsumowała, nie będąc jednak w stanie zauważyć czegokolwiek innego. Wiedziała doskonale, że mężczyzny to nie zadowoli, ale przecież sam nalegał na spotkanie. Powinien się spodziewać niekoniecznie dobrego podejścia "uczennicy".

Po ich postawach było widać, jak skrajnie są różni. Wściekłość uchodziła z niej bardzo wyraźnie, więc nawet nie musiał specjalnie się wysilać żeby ją zauważyć. W pewnym momencie aż kusiło go, aby zapytać, ale nie pozwolił ciekawości przebrnąć przez swoje bariery. Mogła mieć zły dzień. Nie, nawet nie próbował sobie wmawiać, że w tym rzecz. Nie komentował, tylko rzucił jej zaciekawione spojrzenie. Nie ofensywne, nie karcące, nie oceniające. Zwyczajnie zaciekawione. Póki jeszcze miał cierpliwość (miał ją przeważnie zawsze, ale stopniowała się sama), starał się ją wykorzystać, przycinając nieco ostre końce swoich komentarzy.
- Intonację, gest. Wszystko zbyt gwałtownie. Nie wyważyłaś zaklęcia - poinformował. - Zgranie słów z ruchem różdżki i odpowiednią intonacją, podstawy. Gest zajął ci połowę zaklęcia, drugie pół czekałaś na efekt, którego potem nie kontrolowałaś. I nic dziwnego - wyjaśnił, krzyżując ręce. Z tak niestabilnie rzuconym zaklęciem nawet on sam miałby problem. Pomijając, że w wymierzaniu, dostrajaniu i łączeniu wszystkich szczegółów był wprawiony.
- Mówiłem serio. Jeśli coś cię rozprasza, musisz się z tym zmierzyć zanim zaczniesz czarować, bo do niczego nie dojdziesz. Jeśli chcesz, próbuj jeszcze raz. Możesz pytać - w gruncie rzeczy mogła się nawet wygadać, ale to już należało do innych kwestii.

Kostki do kolejnej próby (w tym albo innym poście, jak wolisz!)
1, 5 - such a shame, w ogóle ci nie idzie.
2, 4 - nie jest źle, ale dalej robisz błędy!
3 - idealnie, Arch pewnie jest pod wrażeniem. (i tak nie zauważysz tego wrażenia, ale możesz je sobie wyobrazić)
6 - dobrze, bo już kontrolujesz zaklęcie, ale w dalszym ciągu nie zgrywasz gestu ze słowami.

Przeklinała samą siebie za tak łatwą utratę kontroli. Przecież ćwiczyła się w panowaniu nad emocjami, przecież tak często odurzała się zobojętniającymi narkotykami, przecież obiecywała sobie to wszystko naprawić... i co? I nic. Absolutnie nic nie wyszło z pójścia w zaparte, a legilimenci całego świata mogli teraz biedną Cufferborough bez problemu wyśmiać. Pytanie tylko czy rzeczywiście była taka biedna, czy może po prostu samodzielnie doprowadzała się do stanu zaklęciowej bezużyteczności? Jej nastrój nadzwyczaj źle korespondował z komentarzami Archibalda, wprawiając ją właściwie w coraz większe poirytowanie zamiast działać w sposób odwrotny. Nic dziwnego. Ależ oczywiście, że nic dziwnego! Zacisnęła zęby, zamykając znowu oczy. Tym razem rzuciła zaklęcie za siebie, starając się uchować lokalną architekturę od zniszczenia. Niemniej jednak, określenie "rzuciła zaklęcie" okazało się być nadzwyczaj optymistycznym.
- Kurwa mać! - skomentowała nadzwyczaj wyraźnie efekty czaru, nieodbiegające zbyt daleko od poprzednich. Teraz jednak nie starała się ich zniwelować w żaden inny niż przerwanie zaklęcia sposób. Obserwowała wściekle rozniecone przez siebie płomienie, jak gdyby miała w nich ujrzeć swego największego wroga.

Obserwował ją bez przekonania. Nie do końca wiedział, jak to się działo, że minimalne "kiedyś jej się uda" było w stanie trzymać się jego myśli. Miał ochotę przestać komentować i poczekać, aż sama wyciągnie jakieś wnioski, ale wiedział, że paradoksalnie jego milczenie tylko pogorszy sprawę. Dlatego szybko zmienił zdanie i postanowił dorzucić coś od siebie.
- Gdybyś jeszcze kiedyś zastanawiała się, dlaczego zazwyczaj odmawiam, stajesz się idealnym przykładem, Cufferborough - wtrącił zimno, zamaszystym ruchem różdżki pozbywając się płomieni, niewerbalnie. - Będę tolerował twój język, ale nie mam zamiaru użerać się z twoją niestabilnością, z czegokolwiek by nie wynikała. Nie będzie kazania, chociaż mogłabyś usłyszeć wiele przydatnych rzeczy, które i tak ostatecznie zignorujesz. Więc rzuć zaklęcia. Każde po kolei, każde które przyjdzie ci do głowy. We mnie.
Mogła się wyżyć, a bez tego nie widział dla niej dzisiaj żadnych większych postępów. Ba, nawet małych.

Po nazwisku. Wiedziała już, że jest zdenerwowany, choć tego mogła się domyślić już parę minut wcześniej. I choć była mu wdzięczna za wszystko co robił, nie potrafiła wyrzucić z siebie obezwładniających pokładów negatywnej energii. Nie chodziło już nawet o Quietusa czy Utopię, a bardziej o zdolność panowania nad własnym temperamentem. Wszak za to nienawidziła siebie samej najbardziej, prawda? Za to właśnie, że nie potrafiła się ujarzmić tak jak jej matka. Kirstin zawsze była opanowana, zimna, perfekcyjna. Zawsze, poza tym jednym epizodem z dzieciństwa, gdzie prawie rozszarpała córkę na strzępy. Przywołanie tego wspomnienia niemal wprowadziło Avalon w prawdziwą furię. Poczuła mrożący krew w żyłach wrzask uwięzionej wewnątrz harpii. Przestraszyła się, paradoksalnie nadal chcąc coś zniszczyć. Archibald pozwolił jej na wyrzucenie wszystkiego, ale ona nie była pewna, czy tego chce. Stała w miejscu, ściskając różdżkę z całych sił, nie spuściwszy spojrzenia błękitnych tęczówek z kapelusznika. Ostatecznie stwierdziła, że im prędzej się zmęczy, tym lepiej. Ruszyła więc, popisując się zdolnością rzucania zaklęć niewerbalnych. W chorym przypadku, wedle alfabetu, leciały kolejno Bombarda, Drętwota, Expulso, Lacarnum Inflamarae, w całości zwieńczone krótkim Suceratos. Prawdę powiedziawszy nawet nie do końca wiedziała, że zna te dwa ostatnie, ale niewiele to chyba zmieniało, skoro próbowała rzucić je na Archibalda Blythe, który przecież figurował od niej nieskończenie wyżej w tabeli najsilniejszych czarodziei tego świata.
Natłok myśli przeszedł do ataku. Jej oczy zaszkliły się, ale miała nadzieję, że będzie w stanie powstrzymać płacz. Nie mogła rozbeczeć się w tak straszliwie złym momencie. A już na pewno nie z powodu własnej bezsilności wobec doskonałości swojej matki, czy miłosnych rozterek. Nie przed Archibaldem Zimnym Jak Skała Blythe.

Do zdenerwowania jeszcze trochę mu brakowało. Wytrącenie go z równowagi czy doprowadzenie do czystej złości wcale nie było tak łatwym zadaniem - głównie przez to, że zanim zdążyło się sprowokować go do owej złości, samemu kończyło się w takim położeniu, Był jednak zirytowany i rozczarowany jednocześnie. Nigdy nie spodziewał się po Avalon zbyt wiele, ale aktualnie pokazywała mu, że sprowadzenie jej do sytuacji uniemożliwiającego przeprowadzenie zwykłej lekcji wcale nie było skomplikowane. Poddawała się trudom i pozwalała motywacji wygasnąć. Pękało wszystko, co było potrzebne do sukcesu. Wpatrywał się w nią niestrudzenie, skupiając wzrok na jej tęczówkach, kiedy dzielnie wytrzymywała spojrzenie. W swój dziwny sposób starał się ją zmotywować. Pytanie tylko, czy trzymanie harpii pod kloszem w tak krytycznym momencie mogło się sprawdzić. Jego ostatnia utrata kontroli z łatwością sprowadziła go do stanu nieużywalności. Nie wiedział, jak może zadziałać to u Szkotki.
Odbijał zaklęcia, starając się nie ingerować w przestrzeń dziewczyny. Kierował wszystkie czary w górę, pozwalając jej na szereg kolejnych, bez wytchnienia, nie zwracając uwagi na to, że nie odnoszą skutku. Niektóre były lepsze, inne gorsze - wszystkie wystosowane skutecznie, co przy takim natężeniu było już sporym wyczynem. Ostatnie pozostawiło po sobie szumiące echo i krótki rozbłysk, aby za chwilę spowić ich w ciemności.
- Pizga złem - rzucił, nie szukając daleko swojego komentarza.

Oddychała ciężko, zakończywszy wiązankę nieefektywnych zaklęć, nawet nie dlatego że była fizycznie zmęczona, a dlatego tylko, że wyczerpała się psychicznie. Może dla większości ludzi to logiczny wniosek, ale ona z wyraźnym zaskoczeniem zauważyła, że przelewanie złości na zaklęcia rzeczywiście daje wymierny efekt. Z każdym niewypowiedzianym słowem stającym się kolorową smugą pędzącą jak torpeda w stronę Archibalda stawała się coraz mniej agresywna, mimo że okrutne widmo matki ciągle spowijało jej umysł w nieprzeniknionej ciemności i chłodzie. Nie spodziewała się tak szybkiego zakończenia, a już tym bardziej nie spodziewała się, że zostanie oszczędzona od nieprzyjemnych efektów swoich własnych zaklęć. Dłuższą chwilę obserwowała kolorowe wstęgi wijące się po niebie, aż przerwały jej słowa Blythe'a - a tak właściwie jej własne, tylko przez niego wypowiedziane. Tym razem stała w osłupieniu przez kilka długich chwil, aby wreszcie wybuchnąć głośnym śmiechem, ciepłym, perlistym.
- Tak, powinieneś się ogrzać - stwierdziła, celując w niego różdżką. Tak idealnego Fraxus Ignis nie rzucił jeszcze nikt. Kilka zgrabnych ruchów ognistym biczem wyrysowało wokół kapelusznika idealny, płomienny krąg. Przetarła rękawem oczy, pozbawiając się śladów wiszącej jeszcze gdzieś w głowie frustracji oraz bezsilności. Zaczynała już wiedzieć, czego potrzebuje do sukcesu. Obojętności albo radości. A miała ogromną świadomość, że to pierwsze z tych uczuć będzie w stanie o wiele prościej zyskać.


magiczne trzy

Stał, czekając cierpliwie na jej reakcję. Potwierdziła istnienie dziwnych podobieństw, które zapewne widział tylko on. Trudno żeby było inaczej - znając obydwie sytuacje oraz wszystko to, co zachowywał dla siebie, światu zostawały tylko strzępki informacji. Choć różnili się od siebie diametralnie, zawsze wyróżniało się te kilka punktów, które musiały przyczynić się do tego, że nie spisywał jej na straty. Momentami było blisko. Jej śmiech brzmiał świeżo, zdrowiej i bardzo przyjemnie, zwiastując gruntowną poprawę podejścia. Na czas lekcji, skupiającej się głównie na istocie samych zaklęć i wszelkich podstaw, musiało im to wystarczyć. Drogę obojętności sam wybrał, choć było to bardzo powierzchowne określenie - pod nim kryło się zdecydowanie więcej. Archibald preferował określenie neutralności, które samo stawało się definicją.
- Dzięki - odpowiedział tylko, chwaląc tym samym jej zaklęcie. Nie wiedział na ile to kwestia wyczucia, a na ile szczęścia, ale fakt faktem - nie dało się porównać tego czaru do dwóch poprzednich prób. - Mam nadzieję, że zapamiętałaś, co robisz dobrze. Ćwicz je jeszcze we własnym zakresie, to dobry czar do nauki kontroli. Kolejne życzenia? - zapytał, spodziewając się, że najgorsze nerwy mają już za sobą. Na pochwały było trochę za wcześnie.

Właściwie nigdy nie zastanawiała się, skąd Archibald czerpał do niej swoje niemal nieskończone pokłady cierpliwości. Sama dla siebie dawno straciłaby jakąkolwiek pobłażliwość, wykopując się już przy pierwszej nieudanej próbie wywijania ognistym biczem, a on? On z jakiegoś dziwnego powodu trwał w swojej nieubłaganej determinacji do wykształcenia w Avalon choćby najdrobniejszej samodyscypliny, której przecież okropnie mocno jej brakowało. A jednak nie zadawała sobie pytania "Dlaczego?", akceptując ten fakt jako naturalny, tak na dobrą sprawę niezaprzeczalny - coś na miarę świecącego słońca czy zmiennych pór roku.
- Powiedzmy - podsumowała nadzieje kapelusznika, wywijając jeszcze parę razy różdżką bez rzucania czaru - Fraxus Ignis - powiedziała wreszcie, orientując się że poprawa właściwie nie nastąpiła. Skrzywiła się więc mocno, urywając jak najprędzej zaklęcie i gasząc wymykający się spod kontroli ogień.
- Może ty mi coś wybierz, będziesz lepiej wiedział w czym mam szansę nie partolić praktycznie za każdym razem - zaproponowała z załamaną miną spoglądając na Blythe'a.

okrutne 5

Być może akceptowała jego cierpliwość bez pytań i z tak zadziwiającą łatwością dlatego, że była to naturalna część Archibalda. Nawet na swoich lekcjach nie tracił jej tak łatwo. Nie wierzył we wszystkich i potrafił z łatwością wydrwić - co mądrzejsi rozumieli ten pokręcony sposób motywacji, ale nie wszyscy. Avalon miała swój temperament i Blythe umiał go przenieść na płaszczyzny nauki. Odpowiednie bodźce pozwalały jej na wykrzesanie odpowiednich chęci. Mały problem pojawiał się tam, gdzie nie wiedziała, które są odpowiednie. Uśmiechnął się kącikowo, obserwując jej kolejną próbę i natychmiastową zmianę zdania. Nie miał nic przeciwko, a że zaklęć znał już sporo, wybrał pierwsze, które jakkolwiek się nadawało. Było przydatne, ponadprzeciętnie przydatne, a do tego nieco bagatelizowane pod kątem teorii. Sporo czasu zajęło mu jego zrozumienie pod kątem zaklęć bezróżdżkowych. W tym przypadku różdżka naprawiała sporo błędów czarodzieja.
- Finite - oznajmił spokojnie. - Musisz niwelować skutki moich zaklęć. Inlusio - powiedział spokojnie, wodząc różdżką w powietrzu, aby po chwili stanęła przed nimi iluzja. Najpierw chciał uformować ją na kształt swojej siostry, ale zrezygnował z tego pomysłu. Było to zwykłe drzewo o zdrowych, zielonych liściach.


***
Rzucasz czterema kośćmi. Pierwsza kość determinuje akcent; druga kość - ruch różdżki; trzecia - zgranie gestu i werbalnej części zaklęcia; czwarta - moc zaklęcia. Każdą oceniasz według poniższej skali. Jeśli którakolwiek kostka jest jedynką, zaklęcie nie wychodzi; jeśli jedynki są dwie - zaklęcie działa w niepożądany sposób. Najlepiej rozpatrzeć logicznie połączenie wszystkich kostek. Jeśli wypadną dwie szóstki, podciągają zaklęcie do bardzo dobrego.
Skala: 1 - najgorzej, nieskutecznie; 2 - niepoprawnie i z marnym skutkiem; 3 - niezbyt dobrze, coś się dzieje, ale efekt i tak jest za słaby, chociaż można podratować go resztą kostek; 4 - całkiem ok; 5 - dobrze, choć można coś dopracować, ale działa; 6 - perfekcyjnie.

I chyba to zawsze wywoływało u niej największy szacunek do Archibalda, konkretniej ta jego niebywała zdolność do konwertowania temperamentu półwili w coś pożytecznego. Choć rzeczywiście często miewała problemy z niedopowiedzeniami, jakie zostawiał tuż przed osiągnięciem celu, to bez względu na to dziękowała wszystkim zmyślonym opatrznościom za przydział do jego grupy - zawsze mogła trafić do kogoś nieskończenie gorszego. Z drugiej zaś strony, chyba i tak nie korzystała ze swojego dobrobytu tak jak powinna, skoro ogniste bicze z czymś na wzór dziecięcej swawoli wymykały się spod jakiejkolwiek kontroli, którą próbowała nad nimi wyegzekwować. Cieszyła się więc z przejścia na o wiele prostsze czary, tym niemniej gdzieś w głębi serca poczuła się nieco urażona aż tak poważnym spadkiem trudności. Bagatelizowanie pełną parą!
Gdyby iluzja rzeczywiście przybrała postać Utopii, nierozbawione spojrzenie niechybnie powędrowałoby do kapelusznika. Wystarczyło już, że całe te ćwiczenia swoją genezę znajdowały w miłości do młodej Blythe'ówny (choć po pewnym nadzwyczaj dobrze rzuconym Obliviate ów powód zmienił się w zakodowaną w umyśle, nietypową potrzebę samodoskonalenia) i niepotrzebnym było dodatkowe angażowanie ją w zachodzący proces. Avalon uniosła różdżkę, biorąc głęboki oddech.
- Finite - powiedziała miękko, zupełnie jak gdyby próbowała urokiem wili oczarować iluzoryczne drzewo, żeby z łatwością rozpłynęło się w powietrzu. Choć ze wszystkich kategorii oceny akurat najważniejsza wyszła najgorzej, to zaklęcie podziałało nie tyle wzorowo, co po prostu dobrze. Spojrzała oczekująco na swojego nauczyciela, licząc na kolejną pochwałę.



Akcent - 5; Ruch rozdzki - 3; Zgranie gestu i wyrazen - 4; Moc zaklecia - 6.

Blythe ogólnie lubił kontrolować i modyfikować różne rzeczy, naprowadzając je na inne tory i nadając im trochę sprzecznych wartości, na które ludzie często nawet nie wpadali. Nieustanne myślenie, aktywne odbieranie rzeczywistości i analizowanie jej w odpowiedni, choć nierzadko niebanalny, sposób pomagało mu w... pomocy. Jeśli ktoś był zdolny do przetrawienia jego pokręconych metod i odebrania ich bez większych zakłóceń, korzystał na tym. Problemem była tylko granica pomiędzy nim, a resztą świata. Sam ją utrzymywał.
Drzewo rozmyło się dosyć powoli, ale ostatecznie zniknęło, czyniąc zaklęcie, tak jak sama Avalon oceniła, udanym. Kiwnął głową, szykując się do kolejnego czaru, znów iluzji. Zanim jednak postawił przed dziewczyną następny element, podsumował poprzednie działanie.
- Najsłabiej poszło ci z gestem, ale spróbuj go poprawić sama. Przez to połączenie z dobrym akcentem nieco legło, ale z nakierowaniem zaklęcia nie miałaś problemu. Nie traktuj Finite jako błahostki - dorzucił, licząc na to, że zapamięta tę radę. Była prosta, ale przydatna. Jakby nie patrzeć, cofało wiele zaklęć. - Wykonujesz do niego standardowy gest, ale są różne kombinacje, które często sporo ułatwiają - dopowiedział jeszcze, chwilę później wyczarowując jej iluzję kota w kapeluszu (awwwww!).

***
Rzucasz trzema kośćmi - bez kostki na moc, z góry zakładamy, że jeśli reszta pójdzie okej, moc jest odpowiednia. Dodatkowo, jeśli w akcencie wypadnie ci 1, możesz jeden raz przerzucić tę kostkę. Jeśli suma kostek jest mniejsza lub równa 6, możesz przerzucić dowolną kostkę.

Trochę irytowała się powolnym zanikiem drzewa, ale ostatecznie doskonale wiedziała, że skoro już i tak zaczęło znikać, to należało tylko utrzymać skupienie. Dzięki temu mocniej przekonała się w banalności ćwiczonego zaklęcia, dając urażonej dumie wyszeptać parę zgubnych słów wewnątrz świadomości. Przez to skrzywiła się z wyraźnym niezadowoleniem, gdy Archibald raczył cokolwiek skrytykować, ale propozycję kombinacji przy gestach wzięła sobie do serca. Wzięła głęboki wdech w oczekiwaniu na kolejną iluzję do rozproszenia, absolutnie nie spodziewając się takiego ciosu poniżej pasa. Ujrzawszy najurokliwszego kota na świecie, który pewnie wybitnie przypominał tego nazywanego per Archemiau, wydała z siebie prawie niekontrolowany, przeciągliwy, pełen zachwytu jęk. Spojrzała nawet na kapelusznika wielkimi oczyma, jak gdyby nie miała serca odmówić małemu słodziakowi istnienia. Po chwili jednak westchnęło głęboko, wdrażając eksperymenty w życie.
- Finite - mruknęła, próbując zupełnie innego niż ostatnio ruchu nadgarstkiem.



Akcent - 1 przerzucone na 4; Ruch rozdzki - 1 przerzucone na 3; Zgranie gestu i wyrazen - 2.

Zignorował konsekwentnie reakcję Avalon na jego święte uwagi, nie zniżając się nawet do najprostszego wywrócenia oczami. Jeśli zaś chodzi o kota, którego kapelusz w pewnym momencie zakrył zwierzęciu pół pyszczka i nikt nic nie mógł na to poradzić, Blythe był chyba w tyle za samym sobą, bo nijak nie domyślił się, że półwila zareaguje w taki sposób. Zaśmiał się w duchu, utwierdzając się w przekonaniu, że iluzja mu wyszła (był w niej całkiem dobry, ale pewne rzeczy dopracowywało się całe życie), ale w płaszczyźnie, którą mogła odebrać Cufferborough uniósł tylko brwi, sugerując jej, że powinna zlikwidować kota bez skrupułów. Ale fakt, kot rzeczywiście był urokliwy.
- Tss, gorzej niż poprzednio - syknął, rozwiewając krótkim ruchem różdżki resztki iluzji, znikające nadzwyczaj wolno. Wiszące w powietrzu oczy wpatrywały się uporczywie w Avalon, ale zniknęły posłusznie. Zlustrował ją spojrzeniem, szukając kolejnego odkrywczego sposobu na wbicie jej do głowy podstaw, uznając, że skoro tak, może powinni cofnąć się do jego standardowego sposobu na podstawy, który stosował przy pierwszo- i drugorocznych, niekiedy przy bardzo opornych trzecioklasistach. Działało tym bardziej, kiedy było swego rodzaju ośmieszeniem, wskazującym na brak zagadnień, które większość miała już opanowane. Presja i chęć wyjścia z twarzą. Szczególnie przed tłumem.
- Miałaś przemyśleć, gdzie w geście jest błąd - upomniał. - Powtórzyłaś go dokładnie tak samo, pogorszyłaś akcent i nic nie zgrałaś. MYŚL, Avalon. I obserwuj dokładnie - doradził, stając po jej lewej stronie, aby po chwili, wyjątkowo cierpliwie i zgrabnie, wymalować przed nimi cztery wyraźne smugi, układające się w standardowy ruch ćwiczonego zaklęcia. Pierwszy ślad wykonał powoli, ostatni trzykrotnie szybciej.
- Proszę. To jak pisanie literek po śladach.

Rzuć czterema kostkami, jedna na każdą próbę. Skala wciąż ta sama, za każdą wyrzuconą szóstkę masz jeden przerzut dowolnej kostki, jeśli wypadną dwie (lub więcej) jedynki, Archibald wyczarowuje taką samą ilość smug (w sensie dwie 1 - dwie smugi) i próbujesz kolejny raz!

Nie spodziewała się, żeby Archibald wykazał jakikolwiek ułamek człowieczeństwa przy jej kocim zachwycie, ale przecież nie mogła się powstrzymać. Uniesione brwi niezbyt przyspieszyły cały proces, tym bardziej rozpraszając mającą rzucić czar półwilę i chyba tylko przeszkadzając, a nie na odwrót. Nie dziwota więc, że zanim zwierzak postanowił zniknąć, minęło kilka długich chwil. Westchnęła ciężko jeszcze zanim Blythe wykazał niemal genetyczne powiązanie z wężami, unosząc na niego wzrok dopiero później, tylko dzięki temu nie zauważając przerażającego spojrzenia lewitujących gałek ocznych.
- Przecież myślę, kazałeś mi eksperymentować z gestami, to eksperymentowałam - mruknęła z wyraźnym oburzeniem. Nie mogła pojąć, jakim cudem została zbesztana za trzymanie się instrukcji, ale przecież chciała się czegoś nauczyć. Ciężko jej było wymyślić lepszy sposób niż długie tortury u kapelusznika. Z niekoniecznie radosną miną stanęła przed pierwszą smugą, powtarzając wymalowany gest. Z racji tego, że był to absolutnie podstawowy z nich wszystkich, nie musiała nawet głęboko myśleć nad tym, co robiła. Problem pojawił się oczywiście przy drugim śladzie, skutkując w potrzebie wyczarowania jeszcze jednego, tak samo przy czwartym. Im dłużej się z tym męczyli, tym bardziej Avalon wpadała w wyraźne poirytowanie.
- Ja pierdolę, Arch, o co tu chodzi...! - jęknęła przeciągle, zauważając że nie zrobiła zbyt wielkich postępów przy dwóch problematycznych gestach. I mimo że złamała złotą zasadę niezdrabniania imienia swojego nauczyciela, to zrobiła to czysto podświadomie, w szczerej chęci do uzyskania jakiejś bardziej przystępnej pomocy.



Pierwsza - 5; Druga - 1 przerzucone na 3; Trzecia - 4; Czwarta - 1 przerzucone na 2;

Bardziej przystępna pomoc nie wchodziła w grę. Blythe był uczulony na każdy przejaw blokady samodzielnego myślenia i wyciągania wniosków (nie bez powodu tyle osób miało problem ze zdaniem zaklęć, jeśli trafiali na jego zajęcia) i choćby świat się walił, nie zamierzał prowadzić każdego za rączkę, podpowiadaąc na prawie każdym kroku. Jeśli ktoś rzeczywiście sam wykazywał chęć szkolenia się pod jego okiem, musiał być świadomy, że nie jest to najprostsze rozwiązanie, ale i korzyści były znaczne. Zakładając, że chętna osoba była świadoma drogi, która się przed nią rozciągała. Archibald chwalił nielicznych, właśnie tych, którzy udowadnili mu, że potrafią myśleć. Z natury prowokował ludzi samym swoim istnieniem. Bywali tacy, którzy nie potrafili znieść jego towarzystwa, być może przez to nieustanne napięcie, które wokół siebie tworzył, wywołując presję i niespecjalnie przejmując się jej rozładowaniem. Prychnął kpiąco, zanim wyczarował szóstą smugę.
- Zmęczyłaś się - ocenił, odpowiadając tym samym na jej ostatnią kwestię. - Trochę za szybko. Musisz to ćwiczyć, tak samo jak poprzednie zaklęcie. Znajdź sobie kogoś, kto będzie cię rozpraszał. Łatwiej przywykniesz do typowych warunków, brakuje ci podstawowego opanowania i kontroli nad bodźcami. Zaklęcia rzuca się spokojnie tylko w klasach - limit rad na jedną lekcję zdecydowanie się wyczerpał. Zmęczenie z kolei nie wywołało u niego wyrzutów sumienia, wręcz przeciwnie. Nie chciał przesadzić z ilością rzeczy na pierwszym rzeczywistym treningu, dlatego kolejny raz łapał się podstaw. - Rozbrój mnie - dorzucił, stając naprzeciwko z różdżką skierowaną w jej stronę. Nie miał zamiaru odpierać zaklęcia, przynajmniej nie przy pierwszych próbach.

Rzucasz dwiema kostkami na jedno zaklęcie, sumujesz je. Jeśli wynik jest parzysty i większy niż 5, zaklęcie jest udane. Im większą suma, tym lepszy czar. Jeśli suma jest nieparzysta, ale większa niż 6, wszystko poza gestem jest w porządku, jednak zaklęcie nie wychodzi. Jeśli wynik jest parzysty, ale mniejszy od 5, gest był w porządku, ale nie udało się zgrać go z formułą zaklęcia, przez co również nie wychodzi. Jeśli jest nieparzysty, mniejszy od 6, zaklęcie jest udane, ale w każdym aspekcie pojawił się drobny błąd do poprawki.
Rzucasz tyle razy, ile chcesz!

Relacje na froncie Avalon - myślenie można byłoby bez problemu opisać poprzez oksymoron "nienawistna miłość", bowiem ile razy obie strony konfliktu dochodziły do wzajemnego porozumienia, tyle razy na nowo wszczynały swoją wojnę, nie mając przy tym zbyt dobrego powodu. Akurat teraz, gdy trwała jedna z najistotniejszych dla Cufferborough lekcji, jej dotychczasowy sojusznik okazał się jednym z największych wrogów. W takim stanie rzeczy pozostawało tylko mieć nadzieję, że Archibald bez problemu dostrzegał chęci swojej uczennicy, skoro mogąc niczym wypuszczony z klatki ptak nigdy więcej nie pakować ich w podobną sytuację, zrobiła dokładnie coś odwrotnego. Mogła psioczyć, marudzić, a nawet oświadczać, że już odwidziało jej się samodoskonalenie, ale i tak trwała w ćwiczeniach. Czy istniał lepszy dowód?
Zgromiła kapelusznika wzrokiem za perfidne prychnięcie, jak gdyby chciała tym samym wymusić jakąś skruchę na jego twarzy, wiedząc zarazem, że nigdy jej się to nie uda. Znalazła sobie doskonały rozpraszacz nie musząc nawet zbytnio szukać, bo przecież wystarczył najdrobniejszy sygnał dezaprobaty, a już uwalniała temperament i ledwo nad sobą panowała. Westchnęła ciężko, kiwając głową wobec następnego postawionego przed nią zadania. Proste Expelliarmus poleciało w stronę Blythe'a trzy razy ze stosownymi przerwami, za pierwszym nieco słabsze, ale stalsze i lepsze przy następnych dwóch. Półwila spojrzała na mężczyznę pytająco.



Pierwsze - 1 i 4, 5; Drugie - 6 i 1, 7; Trzecie - 4 - 3, 7.

Na jakiekolwiek dowody było zdecydowanie zbyt wcześnie, dlatego tym bardziej nie wychylał się z docenianiem i pochwałami wysiłków. Nikt nie mógł gwarantować, że największy zapał i starania nie prysną na podobieństwo bańki mydlanej. Przecież bańka też wyglądała świetnie, kiedy unosząc się w górę, obiecująco i uparcie parła naprzód, na przekór przeciwieństwom. Wykrecało ją i zsyłało na boki, deformowało pozornie idealny kształt, jeśli była większa, a ona wciąż gnała za swoim celem. Celem "w górę". A potem i tak pękała, kiedy zdawało się, że wzleci jeszcze troszkę wyżej. Pytanie tylko, czy dla niej było wystarczająco wysoko, aby osiągnąć sukses. I czy bańka mogła mieć pojęcie o tym, że pęknie.
Szczęście, że Archibald nie musiał myśleć o bańkach. Wystarczyła mu ograniczona ufność co do zacięcia Avalon. Zamierzał jej robić pod górkę, ale tak na dobrą sprawę robił jej tym przysługę.
Pierwsze podejście niechętnie i dosyć leniwie wyszarpnęło mu różdżkę z ręki. Gdyby chciał, mógłby zacisnąć mocniej palce i zapewne zostałaby między nimi. Darował sobie jednak i wypuścił swoją własność, odzyskując ją chwilę później. Kolejne dwie próby nie były zbyt owocne.
- Ten sam błąd - pokręcił głową. - Kiedy ostatnio ćwiczyłaś? Pojedynek, cokolwiek. Musisz ciągle coś robić - wyrzucił niezadowolony. - Ostatnie podejście. Zwyczajnie pokaż mi, jakie zaklęcia opanowałaś najlepiej, w czym jesteś dobra. Może z tego wyciągniesz jakieś wnioski - wymamrotał, nie chcąc już gadać, że ma obserwować, co robi.

Masz dwa rzuty na jedno zaklęcie. Mnożysz dwie kostki, jeśli wynik jest większy niż 12, zaklęcie jest udane. Możesz użyć dowolnej ilości zaklęć, możemy to w sumie rozbić na dwa posty.